Η Sinéad ήταν υπερβατική. Υπερέβαινε τα μουσικά είδη - κανένα άλμπουμ της δεν ακουγόταν σαν οποιοδήποτε άλλο. Αψηφούσε συνεχώς την κατηγοριοποίηση. Από ιρλανδικές παραδοσιακές μελωδίες, μέχρι ρέγκε, τζαζ, ποπ και ροκ, χρησιμοποιούσε τα πάντα και οτιδήποτε για να δημιουργήσει κάτι νέο και μοναδικό που αντικατόπτριζε αυτό που ήταν. Ήταν μια καλλιτέχνιδα που φαινόταν ικανή να διαμορφώσει οτιδήποτε σε κάτι που το νιώθαμε εντελώς δικό της. Η φωνή της ήταν η υπογραφή της. Και ακούγοντας αυτή τη φωνή, ένιωθες ότι υπερέβαινε την ίδια την πραγματικότητα. Δεν μπορείς να ξεχάσεις αυτή τη φωνή μόλις την ακούσεις. Αυτή η φωνή επηρέασε αναρίθμητες καλλιτέχνιδες - γι' αυτό αν κοιτάξετε λίγο γύρω σας αυτές τις μέρες στο διαδίκτυο, θα δείτε εκτελέσεις των τραγουδιών της ως φόρο τιμής σε αυτήν από την Tori Amos, την Alanis Morissette, την Pink, για να αναφέρουμε μόνο μερικές.
Η Sinéad υπερέβη επίσης την έννοια του τι πρέπει να είναι ένας καλλιτέχνης. Ήταν ατρόμητη και προκλητική, και ήταν πολιτικοποιημένη μέχρι το κόκαλο. Μιλούσε κατά της καταπίεσης, εντός και εκτός σκηνής, με συνέπεια και ένταση. Το ίδιο θα μπορούσατε να πείτε για πολύ λίγους άλλους καλλιτέχνες.
Η Sinéad υπερέβη τον εαυτό της - ξανά και ξανά. Επανεφεύρισκε τον εαυτό της συνεχώς. Ήταν μια αναζητήτρια (σημ. seeker). Δεν ξέρω αν ο κόσμος γνώρισε ποτέ άλλον καλλιτέχνη που ασχολήθηκε τόσο πολύ με την πνευματικότητα και όλες τις πτυχές της, όσο εκείνη. Μίλησε ενάντια στα τραγικά λάθη της οργανωμένης θρησκείας, αλλά είχε μια βαθιά πίστη που συνεχώς εξελισσόταν. Άλλαξε ονόματα και θρησκευτικές ταυτότητες περισσότερες από μία φορές. Για πολλούς ανθρώπους, αυτό προκαλούσε τρομερή σύγχυση. Για εκείνη, δεν ήταν. Μια μετάφραση του μουσουλμανικού ονόματος που επέλεξε, Shuhada Sadaqat, είναι "μάρτυρας της αλήθειας". Η Sinéad ήταν μάρτυρας της αλήθειας και έλεγε την αλήθεια, όπως την έβλεπε.
Ήταν προφανές σε όποιον γνωρίζει μερικά πράγματα για το τραύμα, ότι έπρεπε να επανεφεύρει συνεχώς τον εαυτό της για να επιβιώσει. Η ψυχική υγεία δεν είναι θέμα για γέλια - ωστόσο, χρησιμοποιήθηκε εναντίον της ως ατάκα (σημ. punchline). Επανειλημμένα. Άγρια ανεξάρτητη, μου φαινόταν ότι σπάνια θα λάμβανε το είδος της φροντίδας, που θα τη βοηθούσε να ζήσει τη ζωή της, όταν τη χρειαζόταν περισσότερο.
Δεν μπορώ να μην αισθανθώ ότι ο κόσμος την εγκατέλειψε, κάποια στιγμή. Είχε μια πιστή βάση θαυμαστών που δεν την ξέχασε ποτέ όλα αυτά τα χρόνια. Αλλά σε ορισμένα σημεία της ζωής της, φαινόταν βαθιά μόνη και ήταν ολοφάνερο ότι αναζητούσε τη μοναξιά. Παράλληλα, έβγαινε απότομα από τη σιωπή της για να ζητήσει βοήθεια μέσω των λογαριασμών της στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που εμφανίζονταν και εξαφανίζονταν με τρόπο που ήταν αδύνατο να παρακολουθήσει κανείς. Τελικά, εγκατέλειψα την προσπάθεια να ακολουθήσω αυτό το νήμα.
Πριν από μερικούς μήνες διάβασα το "Rememberings", τη βιογραφία της. Ακόμα και η μνήμη της την παράτησε - η ίδια το παραδεχόταν, στο τέλος του βιβλίου. Η αυτοβιογραφία επικεντρώθηκε στα πρώτα της χρόνια, στην παιδική της ηλικία, στις πρώτες τις επιτυχίες στη μουσική. Επικεντρωνόταν σε τραυματικά γεγονότα που τη διαμόρφωσαν. Οι πιο ζωντανές αναμνήσεις της ήταν διαποτισμένες από πόνο και ταυτόχρονα, τις αφηγείται με μια απροσδόκητη αίσθηση του χιούμορ - απαράλλαχτα, η πνευματικότητά της διαρρέει μέσα από τη γραφή της.
Η Shirley Manson έγραψε πριν από πέντε χρόνια για τη Sinéad (σε ένα άρθρο για τα αγαπημένα της άλμπουμ όλων των εποχών - η λίστα περιλάμβανε το The Lion and The Cobra):
"Είναι μια από τις αγαπημένες μου καλλιτέχνιδες όλων των εποχών, τα αγαπημένα μου πνεύματα όλων των εποχών και μια από τις αγαπημένες μου φωνές όλων των εποχών. Νομίζω ότι είναι απίστευτα εύθραυστη και συνεχίζω να ανησυχώ γι' αυτήν γιατί δεν νομίζω ότι την φροντίζουν πολύ καλά ως καλλιτέχνη. Υπάρχουν ορισμένοι καλλιτέχνες που χρειάζονται τη βοήθεια όλων μας για να συνεχίσουν να είναι δημιουργικοί και αυτή είναι ένας από αυτούς. Εγώ είμαι “τανκ” (άρμα μάχης) - μπορώ να φροντίσω τον εαυτό μου και δεν χρειάζομαι τη βοήθεια κανενός, αλλά η Sinéad O'Connor είναι ένα κόσμημα και έχει μια φωνή που δεν μοιάζει με καμία άλλη - μια από τις σπουδαιότερες φωνές αυτού του αιώνα. Ανησυχώ ότι θα τη χάσουμε. Έχει προβλήματα ψυχικής υγείας και έχει μιλήσει πολύ ανοιχτά γι' αυτά και είναι πραγματικά γενναία και θαρραλέα που το κάνει. Είναι ένα σπουδαίο επαναστατικό πνεύμα που τιμωρήθηκε επειδή ήταν επαναστάτρια με τρόπους που δύσκολα μπορούμε να φανταστούμε ή να συλλάβουμε. Δεν τρέφω παρά μεγάλο θαυμασμό γι' αυτήν".
Αυτό απηχεί τα συναισθήματά μου. Ότι με κάποιο τρόπο, όλοι μας αποτύχαμε να βοηθήσουμε τη Sinéad. Δεν ξέρω, αν απέτυχε να βρει τον τρόπο να ζητήσει υποστήριξη. Μερικές φορές, μέσα από ασυνάρτητες αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, φαινόταν έτσι. Δεν τη γνώρισα ποτέ από κοντά και δεν μπορώ να ξέρω ή να καταλάβω πλήρως πώς της φέρθηκαν στην πραγματικότητα οι άνθρωποι που την γνώριζαν πραγματικά. Ποιο μέρος αυτής της έλλειψης φροντίδας ήταν δικό της λάθος ή λάθος των άλλων.
Αυτό που σίγουρα γνωρίζω είναι ότι απέχουμε πολύ από το να αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα ψυχικής υγείας όπως θα έπρεπε να αντιμετωπίζονται. Με συμπόνια.
Καθώς γιορτάζεται η καλλιτεχνική δημιουργία της Sinéad, για άλλη μια φορά καλούμαστε από την κληρονομιά της να αναθεωρήσουμε. Μας προκάλεσε, όσο ήταν ακόμα στη ζωή, και τώρα προκαλούμαστε από τον θάνατό της. Τι γνωρίζουμε πραγματικά για την ψυχική υγεία; Ήταν αναπόφευκτη η απώλειά της; Είναι αναπόφευκτη η απώλεια οποιουδήποτε πάσχει από προβλήματα ψυχικής υγείας; Ή είναι κάτι που μπορούμε όλοι να αντιμετωπίσουμε και να μάθουμε από αυτό;
Μιλώντας για την ψυχική υγεία και τη συμπόνια, η Sinéad γνώριζε αρκετά πράγματα για τον Βουδισμό, ο οποίος έχει στον πυρήνα του την άσκηση της συμπόνιας. Σε μία από τις τελευταίες αναρτήσεις της Sinéad, στο Twitter, εκστασιάστηκε για το άλμπουμ του Λάμα Τάσι, Tibetan Master Chants. Σε αυτό το άλμπουμ του 2004 η φωνή του Λάμα Τάσι δονείται σε μια πολυφωνική ψαλμωδία. Όποιος ακούει αυτόν τον δίσκο δεν μπορεί να πιστέψει ότι αυτή η φωνή είναι η φωνή ενός ανθρώπου. Δημοσίευσε επίσης ένα Θιβετιανό Μάντρα Συμπόνιας -μια επίκληση του Τσενρέζι- και το αφιέρωσε σε όλες τις μητέρες παιδιών που αυτοκτόνησαν. Είπε ότι ζούσε σε "bardo" από τον θάνατο του γιου της - “μπάρντο” είναι η κατάσταση του θανάτου στον Βουδισμό.
Πριν από πολλά χρόνια, ένας βουδιστής γιατρός, ο Edward M. Podvoll, διηύθυνε το Windhorse Project, μια μοναδική προσέγγιση για τη θεραπεία των ψυχικών ασθενειών μέσω της κοινωνικής εργασίας που βασιζόταν στη βουδιστική αίσθηση της αγάπης και της συμπόνιας. Παραμένει αρκετά άγνωστο σε όποιον δεν είναι βουδιστής. Δεν ξέρω αν η Sinéad γνώριζε κάτι για αυτό το έργο.
Η ίδρυση του "Windhorse Project" στο Μπόλντερ του Κολοράντο το 1981 ήταν ένα σημαντικό γεγονός στον τομέα της κλινικής εργασίας με άτομα που πάσχουν από σοβαρές ψυχικές διαταραχές. Ο Edward Podvoll, MD, ίδρυσε και διηύθυνε την πρώτη θεραπευτική κοινότητα Windhorse (1981-1987) στο αποκορύφωμα της καριέρας του. Ήταν ένας πρωτοπόρος που συνδύασε την κλασική ψυχαναλυτική του εκπαίδευση με την εντατική στοχαστική εμπειρία κατά τη διάρκεια των τελευταίων τριάντα ετών της ζωής του. Ο Δρ Πόντβολ ενέπνευσε γενιές θεραπευτών μέσα από τέσσερις φάσεις της ζωής του: ως προϊστάμενος ψυχίατρος του προσωπικού στο Chestnut Lodge και στο Austen Riggs Center (1966-1977), τη διδασκαλία του στο Πανεπιστήμιο Naropa (1978-1990), το έργο του με το Windhorse (1981-2003) που κορυφώθηκε με την έκδοση του βιβλίου του Recovering Sanity (Εκδόσεις Shambhala, 2003), και τη δωδεκαετή απομόνωσή του για διαλογισμό σε βουδιστικό μοναστήρι (1990-2002). Κατά τη διάρκεια του 2003, του τελευταίου έτους της ζωής του, επέστρεψε να ζήσει στο Boulder του Colorado, όπου συνέχισε να διδάσκει με την ένταση και την οικειότητα ενός ανθρώπου που αντιμετωπίζει το θάνατο.
Το έργο Windhorse είναι ακόμα ζωντανό - ως legacy project (έργο διαχείρισης της κληρονομιάς που άφησε ο μελετητής). Προτρέπω οποιονδήποτε, ο οποίος υποφέρει από προβλήματα ψυχικής υγείας, να αναζητήσει βοήθεια. Προτρέπω οποιονδήποτε, που ενδιαφέρεται για τις διαταραχές ψυχικής υγείας, να αναζητήσει και να μάθει περισσότερα για το πρόγραμμα Windhorse. Και προτρέπω οποιονδήποτε είναι επαγγελματίας ψυχικής υγείας, να αναζητήσει το έργο που μας κληρονόμησε ο Edward Podvoll και να μάθει από όλα όσα άφησε πίσω του. Η σταθερή μου πεποίθηση είναι ότι μέχρι να μπορέσουμε να συνδυάσουμε την επιστημονική γνώση και την κοινωνική εργασία με μια βαθιά κατανόηση της πνευματικότητας, και τι πραγματικά σημαίνει αυτό, δεν θα μπορέσουμε ποτέ να θεραπευτούμε πλήρως - ως άνθρωποι και ως κοινωνίες.
Οι άνθρωποι δεν είναι απλώς μια σύνθεση βιολογικών επιταγών. Δεν είμαστε απλώς κοινωνικά όντα. Είμαστε βαθιά συνδεδεμένοι με αόρατα νήματα - όχι με μεταφυσικό τρόπο, αλλά με όλους εκείνους τους άυλους τρόπους που επιλέγουμε να αγνοούμε. Κάθε ίνα της ύπαρξής μας εξαρτάται από το πόσο υγιή είναι τα σώματά μας και το περιβάλλον μας και πόσο υγιής είναι πραγματικά η κοινωνία στην οποία ζούμε. Ο κόσμος, στον οποίο ζούμε σήμερα, υποφέρει. Θα ήταν αδύνατο να μην υποφέρουμε μέσα σε αυτόν. Ο Βουδισμός, μέσω της νοητικής άσκησης, μέσω του στοχασμού και του διαλογισμού, προσφέρει μια μέθοδο για να βρούμε την ειρήνη και μπορεί να προσφέρει ανακούφιση από τον πόνο. Η αγάπη και η συμπόνια για οτιδήποτε και οποιονδήποτε γύρω μας, είναι ο μόνος τρόπος για να ζήσουμε πραγματικά. Σας προτρέπω να αναζητήσετε τη γνώση και τη μέθοδο. Έχετε το διαδίκτυο - οπότε, έχετε όλα τα εργαλεία για να το κάνετε. Αναζητήστε και θα βρείτε. Θυμηθείτε να φροντίζετε ο ένας τον άλλον. Ποιος δεν το χρειάζεται;
Δεν χρειάζεται να χάσουμε κι άλλους ανθρώπους σαν τη Sinéad. Χρειαζόμαστε να τους φροντίζουμε και να τους αγαπάμε όσο είναι ακόμα ζωντανοί.
The English translation of the above text follows.
A few words about Sinéad and mental health
Sinéad was transcendent. She transcended music genres – no album of hers sounded like any other. She constantly defied categorization. From Irish traditional tunes, to reggae, to jazz, to pop, to rock, she would use everything and anything to create something new and unique that mirrored who she was. She was an artist that seemed capable of molding anything into something that felt entirely her own. Her voice was her signature. And listening to that voice, you felt she transcended reality itself. You cannot forget that voice once you hear it. That voice influenced innumerable female artists – that's why if you look around a little bit these days on the web, you will see renditions of her songs as tributes to her from Tori Amos, to Alanis Morissette, to Pink, just to name a few.
Sinéad also transcended the notion of what an artist should be. She was fearless and defiant, and she was political to her core. She spoke against oppression, on and off stage, consistently and intensely. You could say the same for very few other artists.
Sinéad transcended herself - again and again. She was constantly reinventing herself. She was a seeker. I don't know if the world has ever known another artist who was so preoccupied with spirituality and all of its facets, as much as she was. She spoke against the travesty of organized religion but held a deep faith that constantly evolved. She changed names and religious identities more than once. To many people, that was terribly confusing. To her, it was not. One translation of the muslim name she chose, Shuhada Sadaqat is “witness to the truth.” Sinéad witnessed and told the truth, as she saw it.
It was obvious to anyone who knows a couple of things about trauma, that she needed to constantly reinvent herself to survive. Mental health is no laughing matter- yet, it was used against her as a punchline. Repeatedly. Fiercely independent, it seemed to me she would rarely receive the kind of care that would help her go through life when she needed it the most.
I can't help but feel that the world has abandoned her, at some point. She had a faithful fan base that has never forgotten her throughout the years. But at certain points in her life, she seemed deeply alone and it was quite obvious that she sought solitude. At the same time, she would abruptly break out of her silence to seek help through her social media accounts that would appear and disappear in a manner that was impossible to follow. Eventually, I gave up trying to follow that thread.
A few months ago I read “Rememberings,” her biography. Even her memory failed her – she would admit it did, by the end of the book. The autobiography was focused on her early years, her childhood, her early success in music. It was focused on traumatic events that shaped her. Her most vivid memories were seeped in suffering, and at the same time, recounted with an unexpected sense of humor – unfailingly, her spirituality seeped through her writing.
Shirley Manson wrote five hears ago about Sinéad (in an article about her favorite albums of all time – the list included The Lion and The Cobra):
“She's one of my all-time favourite artists, all-time favourite spirits and one of my all-time favourite voices. I think she's incredibly fragile and I continue to worry for her because I don't think she's being very well taken care of as an artist. There's certain artists need everybody's help to continue to be creative and she's one of them. I'm a tank – I can take care of myself and I don't need anybody's help, but Sinéad O'Connor is a jewel and has a voice like no other – one of the great voices of this century. I worry that we're going to lose her. She has mental health problems and has spoken very openly about them and is really brave and courageous for doing so. She's a great rebellious spirit who was punished for being a rebel in ways that we can barely imagine or conceive of. I have nothing but great admiration for her.”
This echoes my sentiments. That somehow, we all failed to help out Sinéad. I don't know, if she failed to find the way to ask for support. Sometimes, through incoherent social media posts, it seemed that way. I never met her in person, and I cannot know or completely understand how the people that actually knew her, actually treated her. Which part of that lack of care was her own fault, or the fault of others.
What I definitely know is, we are a long way from treating mental health problems the way they should be treated. With compassion.
As Sinéad's artistry is celebrated, once again we are challenged by her legacy to reconsider. We were challenged by her, while she was still in life, and now we are challenged by her death. What do we really know about mental health? Was her loss inevitable? Is the loss of anyone who suffers from mental health problems, inevitable? Or is it something we can all deal with and learn from?
Speaking about mental health and compassion, Sinéad knew quite a few things about Buddhism, that holds the practice of compassion in its core. In one of Sinéad's last posts, on Twitter, she raved about Lama Tashi's album, Tibetan Master Chants. In that 2004 album Lama Tashi's voice vibrates in a multi-phonic chant. Anyone who listens to this record cannot believe that this voice is the voice of one man. She also posted a Tibetan Compassion Mantra-an invocation of Chenrezig- and dedicated it to all mothers of children who committed suicide. She said she lived in “bardo” since her son's death – bardo is the state of death in Buddhism.
Many years ago, a Buddhist doctor, Edward M. Podvoll, run Windhorse Project, a unique approach to treating mental health illness through social work that was based on the buddhist sense of love and compassion. It remains quite unknown to anyone that is not a Buddhist. I don't know if Sinéad knew anything about this project.
The founding of the “Windhorse Project” in Boulder, Colorado, in 1981 was a seminal event in the field of clinical work with persons suffering from serious mental disorders. Edward Podvoll, MD, founded and run the first Windhorse therapeutic community (1981–1987) at the culmination of his career. He was a pioneer who joined his classical psychoanalytic training with intensive contemplative experience during the last thirty years of his life. Dr. Podvoll inspired generations of therapists through four life phases: as the senior staff psychiatrist at Chestnut Lodge and Austen Riggs Center (1966–1977), his teaching at Naropa University (1978–1990), his work with Windhorse (1981–2003) that culminated in the publication of his book Recovering Sanity (Shambhala Publications, 2003), and his twelve-year meditation retreat in a Buddhist monastery (1990–2002). During 2003, the last year of his life, he returned to live in Boulder, CO, where he continued to teach with the poignant intimacy of a man facing death.
The Windhorse project is still alive – as a Legacy Project. I urge anyone, who suffers from mental health problems, to seek help. I urge anyone, who cares about mental health disorders, to seek and learn more about the Windhorse project. And I urge anyone who is a mental health practitioner, to seek Edward Podvoll's legacy project and learn from everything that he has left behind. My firm belief is that until we can combine scientific knowledge and social work with a deep understanding of spirituality, and what it actually means to do so, we will never be able to completely heal - as people and as societies.
People are not just a compilation of biological imperatives. We are not just social beings. We are profoundly connected through invisible threads - not in a metaphysical way, but in all those intangible ways we choose to ignore. Every fiber of our being depends on how healthy our bodies and our environment are, and how healthy the society that we live in, really is. The world, that we live in today, suffers. It would be impossible not to suffer in it. Buddhism, through mental practice, through contemplation and meditation, offers a method to find peace and can offer relief from suffering. Love and compassion for anything and anyone around us, is the only way to truly live. I urge you to seek the knowledge and the method. You have the internet – so, you have all the tools to do so. Seek and you shall find. Remember to take care of each other. Who doesn't need to?
We don't need to lose more people like Sinéad. We need to cherish them while they are still alive.
#sineadoconnor #shuhadasadaqat #buddhism #mentalhealth
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου