της Δόκτωρος Νατάσας
(Σημ. Σχολιάζουμε το γεγονός του μήνα....με τον πρωταγωνιστή του Γ.Παπανδρέου)
Μπήκε στο ιατρείο και κάθισε στη δερμάτινη πολυθρόνα. Ξεφύσησε, ζήτησε συγνώμη (είναι πάντα τόσο ευγενικός) και μετά έβγαλε τη γραβάτα του, την οποία έχωσε στην τσέπη του σακακιού του. Ξαναζήτησε συγνώμη, σηκώθηκε κι έβγαλε και το σακάκι του. Ανακάθισε, μάζεψε τα μανίκια του πουκαμίσου του, και είπε «είμαι έτοιμος».
Ήταν πάνω σε αναμμένα καρφιά σήμερα. «Δεν αντέχω άλλο» είπε. «Μερικές φορές αυτή η χώρα με κάνει να θέλω να φύγω και να μη γυρίσω ποτέ πια πίσω». «Τι συνέβη;» ρώτησα κι εγώ από ευγένεια. Το τι είχε συμβεί ήταν παντού στις ειδήσεις. Ο πρόεδρος του ΠΑ.ΣΟ.Κ. διέγραψε από το κόμμα έναν πρώην πρωθυπουργό! Όλοι μιλάνε για την αποπομπή του Κ. Σημίτη.
Υπέθεσε φυσικά ότι το ήξερα. Κι έτσι πέρασε κατευθείαν στο παρασύνθημα. «Βλέπω όνειρα» μου λέει. «Όχι τα όνειρα που έβλεπε ο Τζον Λένον ξύπνιος- αν και για την Ελλάδα είμαι ένας χίπης χωρίς μούσι και χαϊμαλιά. Βλέπω τον παππού μου στον ύπνο μου». Ξαφνιάστηκα λίγο. «Μέχρι πρότινος βλέπατε τον πατέρα σας» σημείωσα. «Σας έλεγε ότι πρέπει να γίνεται άντρας, να πάρετε το κόμμα στην πλάτη σας». «Ναι», συμφώνησε, «αλλά τώρα τελευταία το όνειρο έχει αλλάξει». Πήρε μια βαθιά ανάσα και ανακάθισε. «Μετά τη διαγραφή, βλέπω τον παππού μου στον ύπνο μου να μου λέει ‘Τζέφρι, είναι καιρός να φύγεις τώρα – δεν σε χωράει αυτός ο τόπος’» και «Τζέφρι, εσύ είσαι για τους Έλληνες Αμερικανός και για τους Αμερικανούς Ευρωπαίος». Τον κοίταξα με συμπάθεια. «Σας εκφράζουν αυτά τα λόγια;» τον ρώτησα. «Αυτή είναι η αλήθεια» παραδέχθηκε. «Θέλω να φύγω, αλλά δεν μπορώ. Πίστευα πως ζω σε μια πραγματικότητα διαφορετική απ’ ότι οι υπόλοιποι Έλληνες. Νόμιζα πως δεν θα γίνω ποτέ σαν κι αυτούς». Δακρύζει. Αφήνω τη στιγμή να περάσει, τη σιωπή να τον αγκαλιάσει μέχρι να είναι έτοιμος να μιλήσει ξανά.
«Μέχρι πρόσφατα πίστευα ότι αυτό είναι προτέρημα» είπε κι αναστέναξε βαθιά. «Τώρα όμως…» είπε κι ανοιγόκλεισε τα μάτια απελπισμένος «τώρα όμως κοιτάξτε τι έκανα!» φώναξε και χτύπησε δυνατά τα χέρια του στα γόνατά του! «Έκανα κάτι που μόνο ένας Έλληνας αρχηγός κόμματος θα μπορούσε να κάνει! Απέπεμψα τον προηγούμενο!». Γέλασε δυνατά. «Ελληνοποιήθηκα» γέλασε πάλι, αυτή τη φορά σαρκαστικά, κάτι που το έβλεπα να συμβαίνει για πρώτη φορά. «Πίστευα πως δεν είμαι ικανός για κάτι τέτοιο. Και οι άλλοι το ίδιο πίστευαν. Να όμως που είμαι» χαμογέλασε και ξεροκατάπιε.
Άφησα μερικά δευτερόλεπτα να περάσουν καθώς του χαμογελούσα με θέρμη. «Τζέφρι…» του απάντησα κι εγώ χαϊδευτικά. «Γίνεσαι άντρας…!».
Ήταν πάνω σε αναμμένα καρφιά σήμερα. «Δεν αντέχω άλλο» είπε. «Μερικές φορές αυτή η χώρα με κάνει να θέλω να φύγω και να μη γυρίσω ποτέ πια πίσω». «Τι συνέβη;» ρώτησα κι εγώ από ευγένεια. Το τι είχε συμβεί ήταν παντού στις ειδήσεις. Ο πρόεδρος του ΠΑ.ΣΟ.Κ. διέγραψε από το κόμμα έναν πρώην πρωθυπουργό! Όλοι μιλάνε για την αποπομπή του Κ. Σημίτη.
Υπέθεσε φυσικά ότι το ήξερα. Κι έτσι πέρασε κατευθείαν στο παρασύνθημα. «Βλέπω όνειρα» μου λέει. «Όχι τα όνειρα που έβλεπε ο Τζον Λένον ξύπνιος- αν και για την Ελλάδα είμαι ένας χίπης χωρίς μούσι και χαϊμαλιά. Βλέπω τον παππού μου στον ύπνο μου». Ξαφνιάστηκα λίγο. «Μέχρι πρότινος βλέπατε τον πατέρα σας» σημείωσα. «Σας έλεγε ότι πρέπει να γίνεται άντρας, να πάρετε το κόμμα στην πλάτη σας». «Ναι», συμφώνησε, «αλλά τώρα τελευταία το όνειρο έχει αλλάξει». Πήρε μια βαθιά ανάσα και ανακάθισε. «Μετά τη διαγραφή, βλέπω τον παππού μου στον ύπνο μου να μου λέει ‘Τζέφρι, είναι καιρός να φύγεις τώρα – δεν σε χωράει αυτός ο τόπος’» και «Τζέφρι, εσύ είσαι για τους Έλληνες Αμερικανός και για τους Αμερικανούς Ευρωπαίος». Τον κοίταξα με συμπάθεια. «Σας εκφράζουν αυτά τα λόγια;» τον ρώτησα. «Αυτή είναι η αλήθεια» παραδέχθηκε. «Θέλω να φύγω, αλλά δεν μπορώ. Πίστευα πως ζω σε μια πραγματικότητα διαφορετική απ’ ότι οι υπόλοιποι Έλληνες. Νόμιζα πως δεν θα γίνω ποτέ σαν κι αυτούς». Δακρύζει. Αφήνω τη στιγμή να περάσει, τη σιωπή να τον αγκαλιάσει μέχρι να είναι έτοιμος να μιλήσει ξανά.
«Μέχρι πρόσφατα πίστευα ότι αυτό είναι προτέρημα» είπε κι αναστέναξε βαθιά. «Τώρα όμως…» είπε κι ανοιγόκλεισε τα μάτια απελπισμένος «τώρα όμως κοιτάξτε τι έκανα!» φώναξε και χτύπησε δυνατά τα χέρια του στα γόνατά του! «Έκανα κάτι που μόνο ένας Έλληνας αρχηγός κόμματος θα μπορούσε να κάνει! Απέπεμψα τον προηγούμενο!». Γέλασε δυνατά. «Ελληνοποιήθηκα» γέλασε πάλι, αυτή τη φορά σαρκαστικά, κάτι που το έβλεπα να συμβαίνει για πρώτη φορά. «Πίστευα πως δεν είμαι ικανός για κάτι τέτοιο. Και οι άλλοι το ίδιο πίστευαν. Να όμως που είμαι» χαμογέλασε και ξεροκατάπιε.
Άφησα μερικά δευτερόλεπτα να περάσουν καθώς του χαμογελούσα με θέρμη. «Τζέφρι…» του απάντησα κι εγώ χαϊδευτικά. «Γίνεσαι άντρας…!».
