Η ανθρωπότητα έχει πρόβλημα με την αλήθεια. Η αλήθεια είναι και άναρχη, και αναρχική. Η αλήθεια δεν έχει κανόνες - είναι ο κανόνας. Η αλήθεια είναι η αγάπη. Η ανθρωπότητα βολεύεται όμορφα και προσωρινά πίσω από μύθους, που απλοποιούν τα πάντα, και δίνουν νόημα στη δυστυχία της. Η δυστυχία του να ζεις, και να ξέρεις ότι θα αρρωστήσεις, ότι θα γεράσεις, ότι θα πεθάνεις - πως ό,τι κι αν κάνεις, όσο κι αν προσπαθήσεις, δεν θα τον αποφύγεις τον πόνο. Για να αποφύγει τον φυσικό νόμο, η ανθρωπότητα εφηύρε μια σειρά από άλλους, τους νόμους του πολιτισμού. Έτσι, όταν κάποιος αρρωσταίνει, τον αναλαμβάνει ο γιατρός. Όταν κάποιος γεράσει, τον αναλαμβάνει το γηροκομείο. Όταν κάποιος πεθάνει, τον αναλαμβάνει το γραφείο κηδειών. Κι έτσι, μένουμε άοπλοι μπροστά στον πόνο, μεταθέτοντας τον χειρισμό του σε άλλους, πιο κατάλληλους, πιο επαγγελματίες, πιο ειδικούς από μας. Και μ' αυτόν τον τρόπο ξεχνάμε πως να δίνουμε αγάπη. Κλεισμένοι στα μικρά μας σύμπαντα, ο καθένας. Κι έτσι, όταν η αλήθεια μας χτυπά κατά πρόσωπο, δεν μας αρέσει. Δεν μας αρέσει να βλέπουμε την αγάπη, γιατί μας μάθανε ότι "μόνο τα καλά παιδιά αξίζουν αγάπη". Όμως αγάπη χρειάζονται όλοι, τελικά. Ακόμη κι αν δεν συμμορφώνονται με τους κανόνες. Ακριβώς, ίσως, επειδή δεν συμμορφώνονται με τους κανόνες. Αυτό το ήξερε ο Χριστός, που έκανε παρέα με τις ιερόδουλες. Αλλά κάποιοι φερόμενοι Χριστιανοί (που στην ουσία δεν είναι, Χριστιανοί, απλώς είναι κεκαλυμμένοι ηθικολόγοι της πλάκας) δεν πρόκειται να το καταλάβουν ποτέ. Καλά Χριστούγεννα.
