the girl with the dragon tattoo

the girl with the dragon tattoo
Yes, I have a dragon tattoo as well

Τετάρτη 7 Δεκεμβρίου 2011

What "Art (μ) is free" means ...


"In Statistics, μ is used as the symbol for the "population mean", a constant. It is the expected value of the sample mean, that equals the population mean.

In other words, μ symbolizes the true -and unknown- center of gravity of the population. We can think of μ as "life", the sample mean as "art", and the expected value of the sample mean as our attempt to discover and live life through art. Or to put it succinctly, we art the em -and thank goodness we are free to do that."

No Comments

Athens, Greece 2011
Photo from unknown photographer

Παρασκευή 2 Δεκεμβρίου 2011

Πυρ, γυνή και ... μουσική




Μέχρι στιγμής, το 2011 φαίνεται να είναι μια χρονιά με μεγάλη κινητικότητα στον μουσικό τομέα, για γυναίκες-καλλιτέχνες που προέρχονται από τον LGBT χώρο (ή τον υποστηρίζουν έμπρακτα). Για να ξεκινήσουμε από το “βαρύ πυροβολικό”, είχαμε τον νέο δίσκο της Lady Gaga “Born this way” , το καινούριο άλμπουμ της K.D. Lang "Sing it Loud" και την επιστροφή των Indigo Girls με το “Beauty Queen Sister”.

Η Lang επαναπροσδιορίζει τον country ήχο της, και οι Indigo Girls τραγουδούν για τη Δημοκρατία (βλ. Single “War Rugs”, αφιερωμένο στα πρόσφατα γεγονότα στην Αίγυπτο). Παραγωγική χρονιά ήταν φέτος και για την Vanessa Carlton που κυκλοφόρησε το τέταρτό της album, “Rabbits on the Run” (26 Ιουλίου 2011).

Στην δημοσιότητα κρατήθηκαν, δευτερευόντως, για τον ένα ή τον άλλο λόγο, η Melissa Etheridge, με την συλλογή που κυκλοφόρησε στη σειρά της Universal υπό τον γενικό τίτλο “Icon” (2011) και η Joan Armatrading με το “Live at Royal Albert Hall” (2011). Φέτος, μάλιστα, “έσκασε” η είδηση που η ΛΟΑΔ κοινότητα περίμενε για καιρό: η Joan Armatrading είναι πλέον αποδεδειγμένα και δημοσίως λεσβία, αφού υπέγραψαν σύμφωνο συμβίωσης με την σύντροφό της, Maggie Butler, στις 2 Μαϊου 2011, στα Shetland Isles.

Παντρέματα είχαμε κι άλλα, καθώς η Chely Wright δεσμεύτηκε φέτος ενώπιον Θεού και ανθρώπων, στις 20 Αυγούστου 2011 με την αγαπημένη της Lauren Blitzer. Μερικούς μήνες πριν κυκλοφόρησε το dance mix "Damn Liar" (19 Μαρτίου 2011). Καινούριο single έβγαλε και η Αυστραλή Sia Furler: το λεγόμενο "Titanium" για το άλμπουμ “Nothing But the Beat” του DJ David Guetta, και ανακοίνωσε ότι ο καινούριος της δίσκος αναμένεται το καλοκαίρι του 2012.


Missy Higgins

Κι έχουμε να περιμένουμε, ακόμη, για το 2012: η Cyndi Lauper βρίσκεται σε περιοδεία ("The Memphis Blues Tour") και σύντομα θα ανακοινώσει ημερομηνίες για το καινούριο της άλμπουμ, ενώ στο στούντιο ηχογράφησης βρέθηκαν επίσης φέτος η Αυστραλέζα Missy Higgins και η Ιρλανδέζα Sinead O' Connor. Η πρώτη, αναμένεται να κυκλοφορήσει νέο δίσκο στις αρχές του 2012 και δεύτερη, δουλεύει το καινούριο της υλικό που θα βγει στα δισκοπωλεία τον ερχόμενο Φεβρουάριο.

Εμείς επιλέξαμε μερικές από τις νέες δουλειές σημαντικών καλλιτεχνών του χώρου, και σας τις παρουσιάζουμε εδώ στη σειρά με βάση την πιο πρόσφατη ημερομηνία κυκλοφορίας.




Me'Shell Ndegéocello -”Weather” (2011),
Κυκλοφορία: 7 Νοεμβρίου 2011.

Ένατος δίσκος για την Me'Shell Ndegéocello, που ξεκίνησε την καριέρα της από το label της Madonna “Maverick” το 1993, απ' το οποίο τότε είχε ξεχωρίσει με το single "If That's Your Boyfriend (He Wasn't Last Night)". Την επόμενη χρονιά την είδαμε σε ντουέτο με τον πολύ John Mellencamp, στη διασκευή του "Wild Night" του Van Morrison, που έγινε τρελή επιτυχία. Όσο περιμένετε το νέο της δίσκο, ακούστε το ομώνυμο single, υπόσχεται πολλά.

"Ποιοί είναι πιο ομοφοβικοί, η εταιρία που τις πέταξε έξω από το αεροπλάνο ή οι επιβάτες της εταιρίας, που παραπονέθηκαν για το φιλί μεταξύ της Leisha και της Camila; Αφήστε τα κουτσομπολιά στην άκρη κι ακούστε αυτό το δίσκο!"



Uh Huh her - “Nocturnes” (2011),
Κυκλοφορία: 11 Οκτωβρίου 2011.
Δυό βδομάδες μόλις πριν την δημοσίευση του νέου τους δίσκου, η Leisha Hailey και η Camila Grey τα βάλανε με τις “Southwest Airlines”. Αιτία, ένα φιλί. Το ερώτημα, ποιοί είναι πιο ομοφοβικοί, η εταιρία που τις πέταξε έξω από το αεροπλάνο ή οι επιβάτες της εταιρίας, που παραπονέθηκαν για το φιλί μεταξύ της Leisha και της Camila, μάλλον δεν έχει και τόση σημασία. Aφήστε τα κουτσομπολιά στην άκρη κι ακούστε αυτό το δίσκο! Περιλαμβάνει το “Same as High”, γνωστό από το soundtrack της ταινίας “The Kids are All Right”.



Ani Di franco - “Voice”, ("Note of Hope" Woody Guthrie Tribute),
Κυκλοφορία: 27 Σεπτεμβρίου 2011.

Καιρό έχει να μας τιμήσει η Υψηλότητά της, Ani Di Franco, με καινούριο υλικό (συγκεκριμένα από το 2008, και το “Red Letter Year”). Εδώ έχουμε ένα single εν ονόματι “Voice” το οποίο ετοίμασε για τον δίσκο-αφιέρωμα στον Woody Guthrie. Ο Guthrie πάντα ισχυριζόταν ότι βρήκε τη δική του “φωνή” ακούγοντας τους ανθρώπους τους οποίους συνάντησε στο δρόμο του. Αυτό το track (μισό τραγούδι, μισό απαγγελία) αποδεικνύει με συγκλονιστικό τρόπο πόσο πολύτιμες ήταν αυτές οι συνομιλίες, όχι μόνο για την δημιουργική του διαδικασία, αλλά για την κατανόηση της ίδιας του της ζωής. Στο δίσκο/αφιέρωμα συμμετέχουν μεταξύ άλλων και οι Lou Reed, Madeleine Peyroux.



Melissa Ferrick - “Still Right Here” (2011),
Κυκλοφορία: 13 Σεπτεμβρίου 2011.

Παίρνοντας το μάθημα από την Αni Di Franco, η Melissa Ferrick ίδρυσε την δική της δισκογραφική εταιρία (“Right on”), και για μια ολόκληρη δεκαετία από το 2000 και μετά, έβγαζε η ίδια τους προσωπικούς της δίσκους. Εδώ, αφήνει για πρώτη φορά από τότε την δουλειά της διανομής και των δημοσίων σχέσεων, σε μια ανεξάρτητη εταιρία, την Mpress, και συγκεντρώνεται στη μουσική της. Το αποτέλεσμα είναι φρέσκο και αισιόδοξο. Την Melissa “ανακάλυψε” ο Morrissey, ένα βράδυ, στις αρχές της δεκαετίας του '90, όταν εκείνη αντικατέστησε κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή, τους μουσικούς που θα έπαιζαν support στον Morrissey εκείνη την ημέρα. Εσείς δεν την ανακαλύψατε ακόμη;

“Η νεοσύστατη μπάντα των Wild Flag αποτελείται από την Carrie Brownstein και την Janet Weiss (πρώην Sleater-Kinney)... Τα κορίτσια τα σπάνε, παρέα, και περνάνε τόσο καλά ώστε αυτό να καθρεφτίζεται σε τούτον τον δυναμικό, εκρηκτικό δίσκο, που είναι μια από τις πιο σημαντικές δισκογραφικές δουλειές αυτής της χρονιάς”.

Carrie Brownstein

Wild Flag - “Wild Flag” (2011),
Κυκλοφορία: 13 Σεπτεμβρίου 2011

Η νεοσύστατη μπάντα των Wild Flag αποτελείται από την Carrie Brownstein και την Janet Weiss, γνωστές από τους Sleater-Kinney (Portland, Όρεγκον, H.Π.Α.). Εδώ συνεργάζονται με την Rebecca Cole, (drummer, the Minders) και την Mary Timony (Helium) με τις οποίες έχουν παίξει σε διάφορες μπάντες στο παρελθόν. Τα κορίτσια τα σπάνε, παρέα, και περνάνε τόσο καλά ώστε αυτό να καθρεφτίζεται σε τούτον τον δυναμικό, εκρηκτικό δίσκο, που είναι μια από τις πιο σημαντικές δισκογραφικές δουλειές αυτής της χρονιάς.



Catie Curtis - “Stretch Limousine on Fire” (2011),
Κυκλοφορία: 30 Αυγούστου 2011.

Εντέκατος δίσκος για την Βοστονέζα Catie Curtis, η οποία έχει διανύσει πολύ δρόμο από το 1989, όταν ξεκίνησε την καριέρα της, την οποία ατσάλωσε με διαρκείς τουρνέ. Κάποιες ίσως να την θυμάστε από το single ”Soulfully” (1997). Σε αυτό το άλμπουμ η Catie σκληραίνει τον ήχο της, επιλέγοντας ένα πιο άμεσο και ευθύ τρόπο εκτέλεσης. Το ομώνυμο single είναι το μοναδικό απογοητευτικό κομμάτι, σε μια κατά τα άλλα στιβαρή (και σοβαρή) παραγωγή.



Beth Ditto - “Beth Ditto EP”,
Κυκλοφορία: 4 Μαρτίου 2011

Φόρος τιμής στη Madonna, αυτό το πρώτο προσωπικό EP (Single: “I wrote the book”) από την τραγουδίστρια των Gossip, Beth Ditto, που έχει γίνει διάσημη για την αμφισβήτησή της των αντιλήψεων περί της γυναικείας σεξουαλικότητας, όπως άλλωστε και η "Βασίλισσα της Pop", και όπως εκείνη, έγινε, απροσδόκητα, fashion icon. Μια ακόμη ομοιότητα, η σχέση της με τον Jean Paul Gaultier: η Ditto άνοιξε την spring collection του πέρσι, και φέτος, ξετρέλανε την Paris Fashion Week, φορώντας δυο δημιουργίες του σχεδιστή. Μεγέθη: από XXS έως ΧΧL!



Mary Gaulthier - “The Foundling Alone” (2011),
Κυκλοφορία: 11 Ιανουαρίου 2011.

Η 49χρονη Mary Gaultier ξεκίνησε την καριέρα της στα 35 της χρόνια – έχοντας περάσει μια 20ετία στο δρόμο, όταν το έσκασε από τους θετούς της γονείς στα 15 της. Έζησε μια σκληρή ζωή, στην οποία έμαθε να κάνει ερωτήσεις που έχουν σημασία. Κι αυτό κατάφερε με το “Foundling” (2010), το δίσκο πάνω στον οποίο βασίζεται η ακουστική αυτή έκδοση. Στο “Foundling Alone” κάνει μια βουτιά που απογυμνώνει την δημιουργική της διαδικασία. Τα ξαναδουλεμένα από τον Ray Kennedy ακουστικά demo της Gaulthier, που αποτέλεσαν το πρωτόλειο υλικό για το “Foundling”, είναι μια έκδοση αφιερωμένη στους fans που ενδιαφέρονται για τα παρασκήνια της διαδικασίας της δημιουργίας.

Ξεχάσαμε τον αγαπημένο σας καλλιτέχνη; Τι θέματα σας καίνε; Τι περιμένετε από μας να δημοσιεύσουμε; Γράψτε μας στο: art.em.is.free@gmail.com

Τρίτη 1 Νοεμβρίου 2011

THE REAL L WORD - Η επιστροφή της άσωτης κόρης



Ακόμη κι αν αντιπαθεί κανείς την reality TV, είναι αδύνατον να μείνει ασυγκίνητος μπροστά στο καινούριο πόνημα της Chaiken. Η δημιουργός του L Word με όχημα την επιτυχία της πρώτης σαιζόν και το star appeal της Whitney κατάφερε αυτό που δεν είχε καταφέρει η πρώτη: να πει τα πράγματα με το όνομά τους ...και φυσικά στην πορεία να δείξει περισσότερο σεξ.

ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ

1.WHITNEY. Σε αυτή τη σαιζόν η άσωτη Whit (μαζί και μια ορδή από σχεδόν όλες τις πρώην της) εξακολουθεί να κάνει διάφορες σπασμωδικές κινήσεις, προσπαθώντας να αποτινάξει το χοντρό της κόλλημα με τη Sara. Θα τα καταφέρει ή όχι; Αφήνουμε το τέλος της ιστορίας ανοιχτό (για να μην χαλάσουμε την έκπληξη σε όσες δεν έχουν δει ακόμη το τελευταίο επεισόδιο). Πάντως, στην πορεία η δημοφιλής πρωταγωνίστρια της σειράς κάνει ουκ ολίγα πισογυρίσματα σε προηγούμενες σχέσεις της. Μην με ρωτάτε με πόσες και ποιες. Έχω χάσει το μέτρημα!


Cori & Kacy

2.CORI & KACY. To ζευγάρι του παραμυθιού (“unicorn couple” σύμφωνα με τα λεγόμενα της Whitney), είναι εκείνο το ζευγάρι που φαίνεται να είναι τέλειο από κάθε άποψη, τόσο που νομίζεις ότι δεν πρέπει να υπάρχει καν (σαν τους μονόκερους). Έίναι μαζί τρία χρόνια, είναι παντρεμένες (στ' αλήθεια!), και θέλουν να κάνουν παιδιά! Οι Cori & Kacy είναι τόσο χαριτωμένες και τόσο αηδιαστικά ερωτευμένες μεταξύ τους που δεν μπορεί κανείς να τους αντισταθεί και να μην τις συμπαθήσει, σαν τα κουτάβια ένα πράμα. Σοβαρά τώρα, πρόκειται για ένα εξαιρετικό λεσβιακό ζευγάρι που αγαπήθηκε πάρα πολύ από τις fans της σειράς. Η προσωπική τους ιστορία παρέχει όχι μόνο την “αγωνία” που χρειάζεται το show (θα καταφέρει η Cori να μείνει έγκυος; Και με ποιόν τρόπο;), αλλά και μερικές από τις πιο ξεκαρδιστικές στιγμές της δεύτερης σαιζόν, αφού βγαίνουν για κυνήγι σπέρματος και στην πορεία εμπνέουν την Whitney για την κατασκευή του inseminator. Περισσότερα γι' αυτό το εξάρτημα (που ίσως και να έχει μεγάλη επιτυχία στη λεσβιακή αγορά!) στις οθόνες σας.


Claire

3.CLAIRE. H Claire είναι ένα εντελώς καινούριο πρόσωπο στη σειρά, όπως και το προηγούμενο ζευγάρι. Αφήνει πίσω της την Νέα Υόρκη και πηγαίνει βουρ για το Λος Άντζελες θέλοντας να κάνει καριέρα αλλά βασικά για να πουλήσει μούρη. Η Claire έχει τόσο καβαλημένο το καλάμι που ξεχνάω συνέχεια το όνομά της και την έχω βαφτίσει “η αντιπαθητικιά”. Επίσης, η αντιπαθητικιά είναι αρκετά ανόητη (ή ανώριμη) ώστε να αφήσει στη Νέα Υόρκη μια υπέροχη σχέση με την Vivian, για να εξακριβώσει τι είναι αυτό που την κάνει να νιώθει ακόμη τόσα πολλά για την πρώην της, εν ονόματι Francine, η οποία είναι κάτοικος L.A. Σου 'ρχεται να την πιάσεις από το γιακά, την αντιπαθητικιά, και να της στράψεις δυο σκαμπίλια. Το πρώτο γιατί νομίζει ότι οι καριέρες χτίζονται στον αέρα (και όχι πάνω στο ξεκώλωμα στη σκληρή δουλειά) και το δεύτερο γιατί είναι τόσο εγωίστρια ώστε να καταφέρει μέσα σε 9 μόνο επεισόδια να τα κάνει όλα μπάχαλο: καριέρα, φιλίες και σχέσεις. Στο τέλος βέβαια, βάζει λίγο μυαλό (μετά από μερικά άσχημα χουνέρια που της κάνει η πρώην) και τουλάχιστον καταφέρνει να απαντήσει στο (εντελώς ρητορικό κατ' εμέ) ερώτημα του “τι είναι αυτό που ακόμη με τραβάει στην πρώην μου”. Η πρώτη σου μεγάλη σχέση θα σου μείνει για πάντα αξέχαστη, ντουβάρι!


Francine

4.FRANCINE. Η πρώην της αντιπαθητικιάς, άλλο ένα καινούριο πρόσωπο της σειράς, στραβώνει με την Claire τόσο πολύ επειδή της έρχεται στο σπίτι μετά από χρόνια καβαλημένη και με το τηλεοπτικό συνεργείο ουρά από πίσω, που δεν την αφήνει σε χλωρό κλαρί. Μεταξύ μας, ίσως να είναι λίγο άδικη με την αντιπαθητικιά, αλλά μια φορά της χρειάζεται της αντιπαθητικιάς να πάρει ένα μάθημα.


Sajdah

5.SAJDAH. Ένα ακόμη φρέσκο πρόσωπο που φέρνει στη σειρά αυτό που έλειπε: μια εκπρόσωπο που παλεύει στην καθημερινή της ζωή για τα δικαιώματα της λεσβιακής κοινότητας. Η Sajdah, με το δύσκολο όνομα, είναι μια Αφροαμερικανίδα που εργάζεται στον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Έρχεται στο Λος Άντζελες από την Ουάσινγκτον και πολεμά για την κατάργηση του Proposition 8. Παρακολουθούμε την Sajdah στην παρθενική της σχέση με μια κοπέλα, την Chanel, την οποία γνωρίζει για πρώτη φορά κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της εκπομπής. Η πληθωρική και ανέμπειρη Sajdah κάνει μερικά περίεργα λάθη, αλλά ο ενθουσιασμός της υπερισχύει και καταφέρνει να ισορροπήσει τελικά ανάμεσα σε αυτό που θέλει από τη Chanel και αυτό που υπάρχει πραγματικά μεταξύ τους και μπορεί η Chanel να της δώσει.


Romi & Kelsey

6.ROMI & KELSEY. Η Romi, πρώην της Whitney, επιστρέφει στη σειρά αυτή τη φορά όντας σε σχέση με την νεότερή της Kelsey. H Romi προσπαθεί να βάλει τη ζωή της σε τάξη (καλό). Στην πορεία, φτιάχνει μια καριέρα (κι αυτό καλό) και καταστρέφει μια σχέση (εντελώς κακό). Η (μάλλον) εκνευριστική drama queen Romi τελικά παίρνει τη ζωή της στα χέρια της όταν ξεσκαρτάρει τις προτεραιότητές της και βρίσκει τη νηφαλιότητα που της έλειπε για να προχωρήσει μπροστά στη ζωή της, και κανείς δεν μπορεί να μην την θαυμάσει, έστω και λίγο, γι' αυτό.


Rachel

7.RACHEL. Άλλη μια πρώην της Whitney, και μια ακόμη Νεοϋορκέζα που προδίδει την πόλη της για να μεταναστεύσει στο Λος Άντζελες ελκόμενη από τα θέλγητρα του L.A. (και του μ**νιού της Whitney που σέρνει καράβι) και η δεύτερη παραλλαγή στην ίδια σαιζόν του γνωστού θέματος “επιστροφή στην πρώην”. Αποτέλεσμα; Καταλήγει στον ψυχαναλυτή. Ενδιαφέρουσα, αν και πολύ εσωστρεφής προσωπικότητα, η Rachel περνά το σοβαρότερο breakdown στη ζωή της μπροστά στις κάμερες και δίνει στην Whitney την ευκαιρία να αποδείξει από τι είναι φτιαγμένη και ... to “Do The Right Thing”.




...ΚΑΙ ΤΟ ΖΟΥΜΙ
Η αλλαγή στις προτεραιότητες της σειράς είναι φανερή από την ίδια την αισθητική της. Πιο τολμηρή από την πρώτη σαιζόν, η δεύτερη αυτή πιο extreme version αποκαλύπτει χωρίς καμία διάθεση για απολογίες, ό,τι η πρώτη είχε καλά κρυμμένο κάτω από το χαλί. Οι πρωταγωνίστριες δεν είναι τόσο “γυαλισμένες” όσο πριν, και φαίνεται να έχουν προβλήματα και ελαττώματα όπως ο κάθε άνθρωπος.

Η Whitney ομολογεί ότι στο παρελθόν της πάλεψε με τον εθισμό στα ναρκωτικά, η Romi αποκαλύπτει ότι πάσχει από διπολική διαταραχή από νεαρή ηλικία και αγωνίζεται να απεξαρτηθεί από το αλκοόλ, και ακόμη και το “τέλειο” ζευγάρι των Cori & Kacy μας κάνει να αμφιβάλλουμε κάποια στιγμή για το κατά πόσο ισορροπημένη είναι η υποψήφια μητέρα, Cori, όταν συνειδητοποιούμε ότι μόλις πιει λίγο παραπάνω, από μέσα της ξεπηδά ένα πολύ περίεργο alter ego... Τέλος, η Rachel κάνει κατάχρηση χαπιών και αλκοόλ στη διάρκεια των γυρισμάτων, και εμφανίζει ξαφνικά ένα χρόνιο ψυχολογικό πρόβλημα.

Τα γνωστά ερωτήματα παραμένουν: πόσο real είναι το Real L Word; Και τι προσθέτει (ή αφαιρεί) η σειρά αυτή, που έχει έναν ολοφάνερο εμπορικό χαρακτήρα, στον αγώνα για δίκαιη εκπροσώπηση της λεσβιακής κοινότητας; Η ίδια η επιλογή της Ilene Chaiken να επιστρέψει στο West Hollywood και στην ζωή της Whitney Mixter μας λέει πολλά. Οι απαντήσεις δικές σας.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Αυτή η στήλη,είναι αφιερωμένη στις ομοφυλόφιλες γυναίκες. Τι θα θέλατε να περιέχει; Τι θέματα σας καίνε και ζητάτε την προβολή τους; Δεχόμαστε προτάσεις και γνώμες στο art.em.is.free@gmail.com.

01-11-2011

Παρά την πανθομολογούμενη αποτυχία του να χειριστεί την οικονομική κρίση πριν βγει εκτός ελέγχου, με την απόφαση του για δημοψήφισμα, ο πρωθυπουργός ξεγύμνωσε ολόκληρο το πολιτικό και μιντιακό σύστημα της χώρας αλλά και τον τρόπο της ευρωπαϊκής διακυβέρνησης, σε ένα βράδυ.

Πολιτικοί και δημοσιογράφοι, οι επαγγελματίες προστάτες του ελληνικού λαού κατάπιαν τη γλώσσα τους όταν συνειδητοποίησαν ότι ένας λαός που μπορεί να αποφασίζει μόνος του χάνει την ανάγκη για προστάτες.

Τα κόμματα της αντιπολίτευσης πανικοβλήθηκαν. Δημοψήφισμα σημαίνει κατάργηση της διαμεσολάβησής τους. Πως να ζητήσουν εξουσιοδότηση από το λαό για να τον σώσουν αν ο λαός μπορεί να απαντά μόνος του;

Η Νέα Δημοκρατία λέει ότι το δημοψήφισμα είναι εκβιαστικό. Στην πραγματικότητα το μόνο που την ενδιαφέρει είναι να κυβερνήσει υφαρπάζοντας ψήφους από απελπισμένους πολίτες με υποσχέσεις για μαγικές λύσεις.

Η αριστερά τρέμει λέει μήπως ο λαός τρομοκρατηθεί και ψηφίσει αντίθετα από το συμφέρον του το οποίο μόνο αυτή γνωρίζει και αντιπροσωπεύει. Εκτός αυτού, με την εξαγγελία δημοψηφίσματος κατέρρευσε και ολόκληρη η αντιπολιτευτική στρατηγική της που βασίστηκε στην επιχειρηματολογία περί κατοχικής κυβέρνησης, χούντας κλπ

Τα καθεστωτικά χρεοκοπημένα ΜΜΕαποφάνθηκαν με κρυφοφασιστικό θράσος ότι ο ελληνικός λαός δεν έχει την ικανότητα να πάρει τέτοιες σοβαρές αποφάσεις. Φωνάζουν ότι δεν υπάρχει χρόνος για τέτοια, η συμφωνία πρέπει να προχωρήσει και να εκτελεστεί το συντομότερο ή να απορριφθεί πάραυτα (ανάλογα με την πολιτική τοποθέτησή τους). Αλλά ταυτόχρονα ζητούν και εκλογές, λες και υπάρχει χρόνος για εκλογές και για την πιθανή ακυβερνησία που θα ακολουθήσει.

Ακόμα και οι ευρωπαίοι σοκαρίστηκαν λέει. Οι κυβερνήσεις τους, που τόσο καιρό είχαν τα χέρια τους δεμένα γιατί έπρεπε οι ευρωπαίοι φορολογούμενοι να εγκρίνουν και την παραμικρή απόφασή τους, για τους Έλληνες είχαν την υποκριτική απαίτηση να μην ερωτηθούν από κανένα και για τίποτα.

Το χειρότερο από όλα όμως είναι ότι όπως ήδη φαίνεται από τις ιντερνετικές συζητήσεις, ακόμα και οι ίδιοι οι πολίτες υποδέχτηκαν οι περισσότεροι αρνητικά την πρόταση για δημοψήφισμα. Είναι πολύ πιο εύκολο να αναθέτεις σε άλλους την ευθύνη των αποφάσεων που σε αφορούν για να μπορείς μετά να βγαίνεις στο δρόμο και να τους βρίζεις, παρά να το κάνεις ο ίδιος αποδεχόμενος και τις συνέπειες της ψήφου σου.

Οι τελευταίες εξελίξεις με τις ανεξαρτητοποιήσεις βουλευτών που κατά πάσα πιθανότητα θα ρίξουν την κυβέρνηση, δείχνουν ότι το χρεοκοπημένο αλλά πανίσχυρο σύστημα εξουσίας που μας έφερε ως εδώ δεν νικιέται. Θα αντισταθεί λυσσαλέα και θα επιβιώσει απαράλλαχτο, έστω και σε μια διαλυμένη χώρα.

Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2011

Dragon Tattoo Fashion Line



H&M launch The Girl with the Dragon Tattoo clothing range

The Swedish high street store will launch designs by Trish Summerville, costume designer on David Fincher's version of The Girl With The Dragon Tattoo.


what next?

Maybe the Apple Stores will pick it up and we will see the Dragon Tattoo iPad,
the Dragon Tattoo MacBook Pro, the Dragon Kindle, etc etc

and they will look something like this:

Then, we will see the coming of... Doc Martens Dragon Series
The Frozen Pizza Dragon Bites
(remember Lisbeth's obsession with Billy Pan's Pizza)
and...
who knows what else!
Dragon Dildos anyone?
:P

Τρίτη 25 Οκτωβρίου 2011

The Girl with the Dragon Tattoo #2 Poster


New poster for David Fincher's "The Girl with the Dragon Tattoo"! And, it looks GOOD.

Πέμπτη 20 Οκτωβρίου 2011

Πικρές αλήθειες...

Καλημέρα με έναν σκέτο ελληνικό πικρό...

Χθες είδαμε την επανάληψη της γνωστής κατάστασης που επικρατεί στη χώρα τα τελευταία τρία χρόνια, από τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου και μετά. Ο θάνατος του 53χρονου, Δημήτρη Κοτζαρίδη, θύμα της αστυνομικής καταστολής, που επιμένει να χρησιμοποιεί δακρυγόνα, ενάντια σε αθώους, το θέατρο της βίας με τα στημένα μπάχαλα μεταξύ κουκουλοφόρων και διαδηλωτών, με την αστυνομία θεατή, ο ρόλος του ΠΑΜΕ ... όλα συνηγορούν στο ότι αυτή είναι άλλη μια ήττα της κοινωνίας μας.

Δεν θα ξοδευτώ σε ρητορίες, άλλωστε αυτό δεν είναι το αγαπημένο μου σπορ. Θα πω μόνο, ότι αν θέλουμε αυτή η χώρα να αλλάξει προς το καλύτερο, χρειαζόμαστε άλλα μέσα. Οι απεργίες και οι διαδηλώσεις δεν φτάνουν. Χρειάζεται εμείς πρώτα να κάνουμε την άμεση Δημοκρατία πράξη, χρειάζεται να αυτο-οργανωθούμε. Και όχι προσωρινά, σε μια Πλατεία, για δυο μήνες, αλλά σε βάθος χρόνου. Να πάρουμε την ευθύνη της ύπαρξής μας, στα χέρια μας.

Αυτό που με απογοητεύει, για άλλη μια φορά, είναι η τυφλή οργή, που παρασέρνει τα πάντα. Κι αυτό που με απογοητεύει είναι ότι όλοι τώρα θυμήθηκαν τη Δημοκρατία και όλοι έγιναν ξαφνικά επαναστάτες, όταν τους έτσουξε η τσέπη τους. Πριν κοιμόνταν τον ύπνο του δικαίου!Τώρα, ξαφνικά έγιναν όλοι αγωνιστές!

Οποία υποκρισία. Από αυτήν πάσχουμε όλοι μας. Η κοινωνία μας ήταν σάπια πολύ πριν έρθει το ΔΝΤ και η Τρόικα να μας περιλάβει. Απορώ, πως τολμούν όλοι αυτοί που ψήφισαν τους πολιτικούς που μας κυβερνούν, να ωρύονται σήμερα για τη διαφθορά, αυτοί που τόσα χρόνια απομυζούν το σύστημα στηρίζοντας το πελατειακό καθεστώς που ήταν ο κανόνας. Ναι, όλοι έκλεψαν αυτό το κράτος, με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο, βάζοντας στην τσέπη τους λίγα ή πολλά, παρανομώντας με χιλιάδες διαφορετικούς τρόπους, ή απλά εκμεταλλευόμενοι καταστάσεις και κρύβοντας τα κεκτημένα τους από την Εφορία.

Η ανευθυνότητα είναι το εθνικό μας σπορ. Κανείς δεν ευθύνεται για κάτι, πάντα κάποιος άλλος φταίει. Και για το λόγο αυτό, βγαίνουμε στους δρόμους. Για κανέναν άλλο λόγο δεν βγαίνουμε. Γιατί αν είχαμε μια τσίπα πάνω μας, έστω, τότε θα καθόμασταν και θα στύβαμε το κεφάλι μας, και θα βρίσκαμε τις λύσεις που χρειάζεται για να πάει αυτός ο τόπος μπροστά. Αλλά δεν το θέλουμε. Γιατί είμαστε κατά βάθος εγωιστικά όντα. Το μόνο που θέλουμε είναι να φορτώσουμε τις ευθύνες μας στον κόκκορα, κι από δω παν κι άλλοι.

Κι ένα ακόμη πράγμα είναι που με καίει, που δεν βλέπω την πλειοψηφία των "αγωνιστών" όχι απλά να ζητούν δικαιοσύνη, να ζητούν να πληρώσουν οι "κλέφτες", αλλά να το κάνουν πράξη. Να στέλνουν αυτούς που έκλεψαν στα δικαστήρια, δίνοντας στοιχεία. Δικαιοσύνη στην πράξη. Γιατί μόνο τότε θα γυρίσουμε μια νέα σελίδα, όταν κλείσει το παλιό βιβλίο με τους λογαριασμούς. Πρέπει να τιμωρηθούν οι υπαίτιοι γι' αυτή την κατάσταση, την σημερινή. Πρέπει αυτοί που έκλεψαν τη χώρα συστηματικά, τόσα χρόνια, εκμεταλλευόμενοι τις θέσεις τους, να μπουν στη φυλακή. Όλοι όσοι καταχράστηκαν το δημόσιο χρήμα, με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο.

Αλλά δεν υπάρχει αρκετά μεγάλη φυλακή για όλους μας. Όλοι μέσα πρέπει να πάμε. Άλλος για μια μέρα, άλλος για μια ζωή, δεν έχει σημασία, αλλά όλοι χρωστάμε σ' αυτόν τον τόπο. Δεν μας χρωστάει. Και καθώς τα σκέφτομαι αυτά, συνειδητοποιώ: "karma is a bitch". Όλοι,
φυλακισμένοι είμαστε, σε αυτόν τον τόπο. Και γελάω, λυτρωτικά και απελπισμένα.


Τρίτη 18 Οκτωβρίου 2011

I don't tweet, I twat

I never remember to update my twitter feed.
But if you are very curious,
you will find me here
@anastasia_57001
created by Novelty Mugs

Κυριακή 9 Οκτωβρίου 2011

Οι συμβάσεις εργασίας και το τέλος του Κόσμου

Οι ειδησεογραφικοί τίτλοι σήμερα μας προειδοποιούν για ακόμη ένα κακό....


Σύμφωνα με το news247.gr, "συμβάσεις της μιας ημέρας με ελάχιστα μισθολογικά και ασφαλιστικά δικαιώματα σκέφτεται η κυβέρνηση. Ισπανικό μοντέλο για να "αντιμετωπιστεί" η ανεργία. Το πρωί θα έχει κάποιος δουλειά και το βράδυ θα απολύεται."

Όπου να ναι, θα χουμε και συμβάσεις εργασίας με διάρκεια "όσο κρατάει ένα τσιγάρο". Θα βγαίνεις για νικοτινο-διάλειμμα, και στην επιστροφή θα σου λένε "λυπάμαι, απολυθήκατε ". Οι συμβάσεις θα κυκλοφορούν σε πακετο των 20. Για καθε μια κούτα, θα υπάρχει εκπτωση 50% στα αφεντικά, και θα παίρνουν και μισή κούτα δωρεάν.

Όταν συνειδητοποιησουν οι εργαζομενοι ποσο παράλογο είναι να δουλεύεις 8 ωρες, να κανεις διάλειμμα για 15 λεπτα, και να πληρώνεσαι για 15 λεπτα μονο (αυτά που λειπεις και άρα μπορούν να σε απολύσουν για χαρη τους) τοτε θα κοψουν ΟΛΟΙ το κάπνισμα. Κι έτσι η συνωμοσία του Παγκοσμιου Οργανισμού Υγείας, που θελει όλος ο κόσμος να έχει ροδαλά και υγιή πνευμόνια, θα αποκαλυφθεί σε ολο της το μεγαλειο.

Αφού λοιπόν όλοι θα έχουμε πνευμόνια ροδαλά και υγιή, θα μπορούμε να φωνάζουμε δυνατότερα στις συνελεύσεις του δρόμου και στις πλατείες.


Για τσιγάρο, κανείς;


Οι πολιτικοί θα ανησυχήσουν γιατί είμαστε τόσο υγιείς και θα συνειδητοποιήσουν ότι πρέπει να καταστήσουν υποχρεωτικό το κάπνισμα.

Μαζί τους θα συνταχθεί και η Wall Street, περιμένοντας πως και πως να περάσει ο νόμος για να ανεβούν οι μετοχές των καπνοβιομηχανιών και να βγάλουν κανένα φράγκο.

Η Ναόμι Κλάιν θα βγάλει λόγο σε όσους κάνουν κατάληψη της Wall Street, και θα πει ότι άλλαξε γνώμη, και ότι αγαπά τους πάντες ...εκτός από εκείνους που καπνίζουν.

Μέσα στους κόλπους των καταληψειών θα υπάρχουν σίγουρα και μερικοί Ελληνοαμερικανοί, οι οποίοι δεν γνωρίζουν το Shock Doctrine της Κλάιν και ο μόνος νόμος που ξέρουν είναι ο Κλάιν Μάιν (ον δε λάιν).

Θα κάνουν μια φράξια που θα υποστηρίζει ότι μπορεί και το κάπνισμα να είναι επανάσταση, και για να το αποδείξουν θα καθίσουν έξω από τον Λευκό Οίκο και θα καπνίζουν μέχρι αυτός
να μαυρίσει.

Το φάντασμα του Μπομπ Μάρλει θα χαρεί πολύ με αυτή την τροπή και θα τους στείλει για συμπαράσταση μια ορδή από φαντάσματα ρασταφάρι που καπνίζουν μαύρο μέρα-νύχτα.

Τα φαντάσματα, όπως στον 'Αρχοντα των Δαχτυλιδιών, θα είναι το τελικό χτύπημα: Ο Λευκός Οίκος θα μαυρίσει και θα μεταλλαχθεί σε πύργο της Μόρντορ. Το Καπιτώλιο θα αρχίζει να τρίζει και θα διαλυθεί στο πρωινό αεράκι. Τότε όλοι θα καταλάβουν ποιος
είναι ο πραγματικός εχθρός (ο Καπιτωλισμός) και θα έρθει το τέλος του Κόσμου (με την Αριστοτελική έννοια).

Επιτέλους, όταν έρθει αυτή η συντέλεια, όλος ο Κόσμος θα σταματήσει να τρέχει απο δω και απο κει, να αγχώνεται και να προσπαθεί να φτιάξει τον κόσμο καλύτερο απ' ό,τι είναι. Κι
έτσι θα ζήσουμε όλοι εμείς καλά, κι ακόμα καλύτερα...

(Αφιερωμένο στον Πιτσιρίκο)

Παρασκευή 23 Σεπτεμβρίου 2011

The Girl with the Dragon Tattoo #2 Trailer


David Fincher's "The girl with the dragon tattoo" remake still looks promising.

Can't say that I am happy with the way he styled Rooney Mara, though. We will see.

In Theaters, December 21, 2011, in United States, Canada and the UK.
The date for Greece has not been released yet.

Σάββατο 6 Αυγούστου 2011

Unforgettable Couples



Aξέχαστα ζευγάρια

Σε τηλεόραση και κινηματογράφο


Η θερμοκρασία δείχνει 30 βαθμούς, περιμένω την αρχή της 2ης σαιζόν του Real L Word, και το μόνο που θέλω απ' τη ζωή μου είναι περισσότερο παγωτό. Το καλοκαίρι έχει ξεκινήσει! Κι επειδή όταν αλλάζουν οι εποχές με πιάνει μια μανία να φτιάχνω λίστες όπως ο John Cusack στο High Fidelity (2000) ιδού τα top 5 μου για τα λεσβιακά ζευγάρια που αγαπήσα, στην τηλεόραση και τον κινηματογράφο. Συμφωνείς ή διαφωνείς; Όπως και να 'χει, στείλε την άποψή σου στο email: art.em.is.free@gmail.com


TV

1. Skins UK (2007-2011), Lily Loveless (Naomi) & Cathryn Prescott (Emily)

2. The L Word (2004-2009), Erin Daniels (Dana) & Leisha Hailey (Alice)

3. Glee (2009-2011), Naya Rivera (Santana) & Heather Morris (Brittany)

4. The Real L Word (2010-2011), Whitney Mixter and Sara Bettencourt

5. Queer as Folk US (2000-2005), Thea Gill (Lindsay) & Michelle Clunie (Melany)





  1. Η σειρά Skins (στη Βρετανική της έκδοση) μας χάρισε ένα από τα πιο ενδιαφέροντα νεαρά ομοφυλόφιλα ζευγάρια επί της οθόνης. Γιατί Skins UK και όχι, π.χ. Grey's Anatomy; Γιατί η σχέση της Νaomi και της Emily έχει περισσότερο βάθος από τον ανόητο ανταγωνισμό της Arizona και του Mark για την “πατρότητα” του μωρού της Callie, κι επειδή, όσο κι αν αγαπάμε Callie, η Arizona είναι εντελώς κρυόκωλη. Όλοι πέραν του Ατλαντικού διαφωνούν μαζί μου και λατρεύουν την Arizona. Απορώ με τι ενθουσιάζεται το αμερικανικό κοινό! Τι της βρίσκουν; Naomily forever!

Κι επειδή θα ήταν πολύ άδικο να μην αναφερθούμε στις ανταγωνίστριες των Naomi & Emily, ορίστε μια λίστα με τα καλύτερα gay έφηβα ζευγάρια επί της τηλεοπτικής οθόνης: α. Jessie and Katie, (Evan Rachel Wood and Mischa Barton) “Once and Again”, 2002, β. Alex and Marissa (Olivia Wilde and Mischa Barton), “The O.C.”, 2005, γ. Paige and Alex (Lauren Collins and Deanna Casaluce), “Degrassi: The Next Generation”, 2005, δ. Spencer and Ashley, (Gabrielle Christian and Mandy Musgrave), “South of Nowhere”, 2005, ε. Kim and Sugar (Olivia Hallinan and Lenora Crichlow), “Sugar Rush”, 2005.

  1. Όλοι στεναχωρήθηκαν όταν πέθανε η Dana. Και κανείς δεν αγάπησε την Dana όσο η Alice. Με εξαίρεση, ίσως, την Lara... Η σχέση της Dana και της Alice είναι αξιομνημόνευτη, όχι μόνο για το πόσο πειστική ήταν η αλλαγή τους από φίλες σε ζευγάρι, αλλά και για την διάλυση που βάρεσε η Alice όταν η Dana την άφησε για τα μάτια της Lara. Γιατί προτιμώ Dana & Alice αντί για Bette & Tina, ή κάποιο άλλο ζευγάρι της σειράς; Γιατί ήταν ένα σπάνιο ζευγάρι, με αίσθηση του χιούμορ, σε αντίθεση με όλες τις άλλες drama queens που πάντα έπαιρναν τον εαυτό τους και τη σχέση τους πολύ στα σοβαρά. Η μόνη υποψηφιότητα που θα μπορούσε να με πείσει για το βραβείο της δεύτερης θέσης είναι εκείνη της Katherine Moennig (Shane) με την Sarah Shahi (Carmen), λόγω hotness (φυσικά!) αλλά και για την φιλότιμη προσπάθεια που έκανε η πρώτη να μείνει πιστή στη δεύτερη, έστω κι αν δεν τα κατάφερε τελικά!

  2. Μπορεί η δεύτερη σαιζόν του Glee να μην χάρισε το βραβείο των Nationals στις New Directions, αυτό που χάρισε όμως στο κοινό είναι μια ζουμερή subplot: εκείνη του πάθους που σιγοβράζει μεταξύ των Santana και Brittany. Καιρός ήταν, όσο κι αν συμπαθούμε τον Kurt, να δούμε και μια εκπροσώπηση gay κοριτσιών. Και μπορεί η Santana να μην είχε το θάρρος να βγει να το παραδεχτεί δημοσίως σε ένα ακόμη επεισόδιο του “Fondue for Two” (η web series της οποίας host είναι η Brittany), όπως η ίδια η Brittany της ζήτησε, αλλά τουλάχιστον τώρα έχουμε κάτι να περιμένουμε με αγωνία μέχρι να ξεκινήσει η 3η σαιζόν και να μας λύσει όλες τις απορίες: και βασικά, πως γίνεται η Brittany ναι είναι τόσο καμμένη (ορισμός της ξανθιάς) όταν σκέφτεται με το μυαλό της, και πως γίνεται να είναι τόσο έξυπνη (ακόμα και η Santana το παρατήρησε) όταν σκέφτεται με την καρδιά της. Ορίστε άλλη μια απόδειξη! Η καρδιά δεν κάνει λάθος ποτεεέ!!! Woohoo!!!

  3. Αν και η περίπτωση αυτή αφορά ένα πραγματικό και εν ζωή ζευγάρι (και όχι fictional όπως όλα τα άλλα στις λίστες μου), δεν γινόταν να μην συμπεριλάβω τις Sara &Whitney στο top 5. Αφενός μεν, γιατί πρόκειται για το γέλιο της αρκούδας, όταν φεύγει η Sara για το San Francisco και η Whitney στρίβει επιτόπου το τιμόνι στο αεροδρόμιο του L.A., και πάει να παραλάβει την Tor η οποία σκάει μύτη με άψογο συγχρονισμό. Αφετέρου, γιατί η Sara μοιάζει να είναι η μόνη που θα μπορούσε να βάλει τα δυο πόδια της Whitney σε ένα παπούτσι. Κι αν η Romi ήταν εκείνη που σήκωσε το “βάρος” της πιο shocking, αποκαλυπτικής σκηνής sex που έχει δείξει ποτέ η reality tv για λεσβίες (με πραγματικό strap-on sex), η Sara είναι εκείνη που δείχνει να έχει τις περισσότερες πιθανότητες να κάνει την 2η σαιζόν ακόμη πιο ενδιαφέρουσα σε ό,τι αφορά την “αδέσμευτη” Whitney... Δεν είναι τυχαίο, ότι η Whit είναι η μόνη βασική πρωταγωνίστρια που “επέζησε” και πέρασε και στη δεύτερη σαιζόν. Πολύς κόσμος μισεί, αγνοεί ή απλά δεν δίνει δεκάρα για το Real L word. O υπόλοιπος, απλά είναι fan της Whitney!

  4. Πολύ πριν το “L Word”, και το “Kids are Alright” υπήρξε το Queer as Folk. Κι αν πολλοί διαφωνούν με την αμερικάνικη έκδοσή του, τουλάχιστον ένα από τα πράγματα που πρέπει να της αναγνωρίσουμε είναι ότι μας χάρισε ένα ζευγάρι στα στάνταρ της Bette & Tina, πολύ πριν οι δυο τους αρχίσουν να ψάχνουν για δωρητή σπέρματος στο πρώτο επεισόδιο του L Word: οι Melany και Lindsay, μεγαλώνουν παιδιά μαζί, πειραματίζονται αφήνοντας μια φίλη να γίνει για λίγο η τρίτη γωνία στην σχέση τους, χωρίζουν και τα ξαναβρίσκουν, ακόμη κι αν τύχει να μπει ένας άντρας ανάμεσά τους. Η σκηνή, μάλιστα, όπου ξανασμίγουν βίαια αδειάζοντας το τραπέζι του σαλονίου, στην τελευταία σαιζόν, είναι από τις πιο hot λεσβιακές σκηνές που έχω δει ποτέ στην οθόνη.




FILM

1. Mulholland Dr. (2001), Naomi Watts (Betty/Diane) & Laura Harring (Rita)

2. Imagine me and You (2005), Lena Headey (Luce) & Piper Perabo (Rachel)

        1. Lost and Delirious (2001), Piper Perabo (Pauline) & Jessica Paré (Victoria)

4. Go Fish (1994), Guinevere Turner (Max) & V.S. Brodie (Ely)

5. High Art (1998), Radha Mitchell (Syd) & Ally Sheedy (Lucy)



  1. Βαριά, μπερδεμένη και διφορούμενη, για το ευρύ κοινό, η ταινία του David Lynch, είναι ωστόσο περίεργα ξεκάθαρη για τους fan του σκηνοθέτη. Το Mulholland Drive άφησε εποχή για τον υπνωτιστικό του ρυθμό, την τραγική μουσική του επένδυση, και το συναίσθημα που βρίσκεται στην καρδιά της ταινίας, αυτό του ανικανοποίητου έρωτα. Όσο δαιδαλώδες κι αν φαίνεται αρχικά, και όσες θεωρίες και αν έχει προκαλέσει, το φιλμ είναι τελικά εξαιρετικά απλό. Ποιος δεν έχει θρηνήσει έναν χαμένο έρωτα, και ποιος δεν έχει ονειρευτεί μια διαφορετική πραγματικότητα απ' αυτή που αναγκάστηκε να βιώσει; Η πραγματικότητα, το δεύτερο μέρος της ταινίας, έρχεται να συντρίψει το όνειρο του πρώτου μέρους. Δεν υπάρχει θεατής, που αντιλήφθηκε το τρικ του Lynch με το μπλε χρώμα, και το κλειδί του μυστηρίου, που να μην ευχήθηκε το όνειρο να υπερίσχυε. Η σκηνή του θεάτρου, στην οποία οι δυο γυναίκες αγκαλιάζονται φοβισμένες κάτω από το βάρος του φόβου της αποκάλυψης μιας συντριπτικής αλήθειας, είναι μια από τις σκηνές για τις ο οποίες ο Lynch θα μείνει στην ιστορία του σύγχρονου κινηματογράφου.

  2. Η πιο feel-good ταινία με λεσβιακό ζευγάρι επί της οθόνης, το happy end που το λεσβιακό κοινό περίμενε για δεκαετίες και ποτέ δεν ερχόταν, η ταινία που βρίσκεται σταθερά στις πρώτες θέσεις προτίμησης των λεσβιών σε όλο τον κόσμο... Τι άλλο να πούμε; Αγαπήσαμε την Luce και την Rachel όσο κανένα άλλο fictional ζευγάρι. Κι αν η ταινία προερχόταν περισσότερο από την ανάγκη να ειπωθεί επιτέλους αυτή η ιστορία, και λιγότερο από την ανάγκη να δοθεί μια στροφή στην πλοκή μιας mainstream ρομαντικής κομεντί ώστε να γίνει πιο ενδιαφέρουσα (ο ρόλος της Luce στο αρχικό σεναρίο προοριζόταν για έναν άντρα)... Θα την ψήφιζα για νούμερο ένα.

  3. ...Και η Piper Perabo έχει καταφέρει να μπει δυο φορές στη λίστα μου. Δεν είναι ότι της έχω κάποια ιδιαίτερη αδυναμία, όσο ότι εδώ ο ρόλος της Pauline είναι από τους πιο ενδιαφέροντες που έχω δει, σε ό,τι αφορά την ψυχολογία μιας gay εφήβου: μου αρέσει που η Pauline δεν το βάζει κάτω, που κηρύττει πόλεμο στην υποκρισία, που ζώνεται τα μαχαίρια και γυμνάζει το γεράκι. Μεταμορφώνεται σε κυνηγό και είναι διατεθειμένη να πολεμήσει για την σχέση της με την Victoria και μπράβο της. Κρίμα που η συμμαθήτριά της προτιμά να κρυφτεί για να ικανοποιήσει τους γονείς της, αντί να κάνει την προσωπική της επανάσταση -κάτι που οδηγεί την Pauline σε απελπισία και τελικά στην αυτοκτονία.

  4. Προσωπικά θεωρώ ότι αυτή η ταινία κρατά ακόμη τη γοητεία της. Μου αρέσει το ξεκάθαρο ασπρόμαυρό feeling, η αμεσότητα των χαρακτήρων, η ματιά σε μια υπαρκτή πραγματικότητα της gay κοινότητας στη Νέα Υόρκη της δεκαετίας του '90. Και κυρίως μ' αρέσει που η Guinevere Turner (Max) αντιλαμβάνεται ότι η ιδανική της σύντροφος είνα αποκύημα της φαντασίας της, και ότι αν προσγειωθεί στην πραγματικότητα μπορεί να είναι πολύ ευτυχισμένη με την Ely (την οποία υποδύεται η V.S. Brodie). Αρκεί μόνο να κοιτάξει πέρα από τους δίπατους φακούς της Ely και λίγο πιο έξω από τις δικές της ψευδαισθήσεις. Και η Ely από την πλευρά της έχει κανά-δυο πραγματάκια να συνειδητοποιήσει, ότι το μόνο που η εξ αποστάσεως σχέση της καταφέρνει να γεμίσει είναι τον λογαριασμό του τηλεφώνου, κι ότι είναι καιρός να ξεφορτωθεί όλο τον θύσανο των μαλλιών της που την κάνουν να μοιάζει με κοριτσάκι του κατηχητικού. Η μεταμόρφωση της ασχημούλας Ely σε butch γκόμενα είναι από τις αγαπημένες μου σκηνές στην ταινία αυτή.

  5. Φευγάτη, ρευστή, κάποιες φορές, απροσδιόριστη, η ταινία της Cholodenko είναι γοητευτική γιατί παίζει περισσότερο με τα βλέμματα παρά με τις λέξεις. Η Lucy κερδίζει την Syd νωχελικά, έτσι όπως ο ρυθμός της ταινίας ξεδιπλώνεται. Στο βάθος υπάρχει, αναπάντητο, το ερώτημα για το μυστήριο της τέχνης, και εν τέλει, το μυστήριο της ίδιας της ζωής. Προσφέρει μια διαδρομή στον κόσμο των ναρκωτικών και της σεξουαλικής αφύπνισης, στηλιτεύει την φιλοδοξία που κρύβεται πίσω από μια σταδιοδρομία και αποκαλύπτει την απογοήτευση που ακολουθεί την μεγάλη επιτυχία. Και είναι άψογη, επειδή υπονοεί μόνο αυτά τα πράγματα και δεν προσφέρει οποιαδήποτε συμπεράσματα. Για όσους γνωρίζουν, ή αποτελούν μέρος της «καλλιτεχνικής σκηνής», και έχουν ζήσει την εξάρτηση από τη χρήση των ναρκωτικών, που είναι αναπόσπαστο κομμάτι της, θα εκτιμήσουν τις πολυάριθμες σεκάνς, σε συνθήκες χαμηλού φωτισμού, που γεμίζουν το σαλόνι της Lucy με ανθρώπους και ανάσες.

To παραπάνω άρθρο δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Screw στο τεύχος Ιουλίου - Αυγούστου 2011

Τρίτη 5 Ιουλίου 2011

Queer Spawn


ANNA BOLUDA

«Queer Spawn»:

Γόνοι «Περίεργων» Οικογενειών


Η Anna Boluda, βραβευμένη σκηνοθέτης στο «12ο Πολιστιτικό Πανόραμα Θεσσαλονίκης για την Ομοφυλοφιλία/Διαφυλικότητα» το 2010, ήταν φέτος καλεσμένη του Φεστιβάλ Κινηματογράφου κατά τη διάρκεια του 13ου Πανοράματος προκειμένου να συζητήσει τις βραβευμένες ταινίες τις με τους θεατές. Βρήκαμε λοιπόν την ευκαιρία να μας μιλήσει για τα δυο εξαιρετικά ντοκυμαντέρ της με θέμα τις ΛΟΑΤ οικογένειες, τα “Queer Spawn” και “Homo Baby Boom” που εξετάζουν το φαινόμενο της ύπαρξης των ομοφυλόφιλων οικογενειών στις ΗΠΑ και την Ισπανία, αντίστοιχα। Πολυβραβευμένα και τα δύο ντοκυμαντέρ (9 βραβεία για το πρώτο και 5 για το δεύτερο!) έχουν παιχθεί σε δεκάδες φεστιβάλ παγκοσμίως και έχουν προβληθεί στην Ισπανική τηλεόραση στις ΗΠΑ και στη Γαλλία.


Η σκηνοθέτης, Anna Boluda


Αναστασία: Ας ξεκινήσουμε με μια ερώτηση που αφορά την ομοφοβία. Από προσωπική εμπειρία, υπάρχουν δύο είδη ομοφοβίας. Το πρώτο έρχεται έξω από την ΛΟΑΤ κοινότητα, και βασίζεται στην άγνοια. Και το δεύτερο, έρχεται μέσα από την ίδια την κοινότητα, και προέρχεται είτε από τις διαφορές που έχουν οι ομάδες μεταξύ τους είτε από την έλλειψη αποδοχής του ίδιου του εαυτού μας. Πως το βλέπετε αυτό το θέμα;

Anna: Πιστεύω πως όλη η ομοφοβία προέρχεται από την άγνοια. Αυτή που προέρχεται έξω από την κοινότητα, σίγουρα. Και αυτή πιστεύω ότι είναι μια μίξη άγνοιας και φόβου. Φόβος για το διαφορετικό και φόβος ενάντια στα πράγματα που αλλάζουν τον κόσμο. Προσωπικά, και ίσως αυτό να συμβαίνει γιατί είμαι τυχερή, βρίσκω ότι υπάρχει όλο και περισσότερο άνοιγμα και αποδοχή μέσα στην κοινότητα, χρόνο με το χρόνο. Καθώς γινόμαστε όλο και πιο ανοιχτοί, όλο και πιο άνετοι με τον εαυτό μας, και συνειδητοποιούμε ότι υπάρχουν τόσοι πολλοί διαφορετικοί τρόποι να ζήσουμε, όσο και οι άνθρωποι.

Αναστασία: ένα από τα πράγματα που καταγράψατε στο ντοκυμαντέρ σας "Queer Spawn" ήταν το event "Family Week" που συμβαίνει στις ΗΠΑ, και διοργανώνεται από το COLAGE και το Family Equality Council. Φέτος αυτό το event βρίσκεται στον 16ο του έτος! Πόσο σημαντικές πιστεύετε ότι είναι αυτές οι πρωτοβουλίες, για την καταπολέμηση της ομοφοβίας, εντός και εκτός της κοινότητας;

Anna: Το COLAGE είναι ένας υπέροχος οργανισμός, τον οποίο ξεκίνησαν τα παιδιά των ΛΟΑΤ οικογενειών και έκαναν δραστικά βήματα για την διοργάνωση αυτών των events. Αυτό ξεκίνησε ως μεμονωμένο event, αλλά τώρα έχει εξαπλωθεί σε διάφορες πόλεις των ΗΠΑ. Επίσης στην Ισπανία υπάρχει κάτι ανάλογο, η συνάντηση οικογενειών για ένα-δυο σαββατοκύριακα, σε διαφορετικά μέρη της Ευρώπης. Πιστεύω οτι είναι ένας εξαιρετικός τρόπος self-empowerment, και για τους γονείς και για τα παιδιά. Δεν αφορά τόσο την καταπολέμηση της ομοφοβίας σε αυτές τις συναντήσεις, είναι ότι εκεί θα βρουν ανθρώπους που είναι όμοιοι με αυτούς. Μαθαίνουν πως να μιλούν για την ζωή τους στους γείτονες και στους φίλους τους και μέχρι ποιο σημείο χρειάζεται να εξηγήσουν πράγματα σε αυτούς. Και συνειδητοποιούν, εκτός των άλλων, ότι υπάρχουν άνθρωποι που ποτέ δεν θα δεχθούν αυτή τη διαφορετικότητα (π.χ. άτομα που είναι υπερβολικά θρησκευόμενα), και ότι δεν χρειάζεται να τους πολεμούν για πάντα. Παίρνουν την απόφαση να ζήσουν την ζωή τους, και να τους αφήσουν κι εκείνους να ζήσουν τη ζωή τους, όπως θέλουν, χωρίς να ενοχλούνται πλέον. Δημιουργείται, αν θέλεις, αυτή η συνείδηση της κοινότητας, ότι κανείς δεν είναι μόνος, και ότι αν βρεθεί, για παράδειγμα, σε ένα ομοφοβικό περιβάλλον, υπάρχουν άλλοι σαν κι αυτόν που το χουν ζήσει και μπορούν να τον βοηθήσουν- μπορεί να ρωτήσει κανείς "έχω αυτό το πρόβλημα -τι θα έκανες εσύ στη θέση μου;". Η δημιουργία αυτού του δικτύου είναι πολύ σημαντική γι' αυτές τις οικογένειες. Όταν κάνεις παιδιά, βλέπεις, δεν είναι δυνατόν να ζήσεις "μέσα στην ντουλάπα". Άπαξ και κάνεις οικογένεια, είναι αδύνατον να κρατήσεις κρυφό το ποιος είσαι. Αλλά πολλές από αυτές τις οικογένειες είναι απομονωμένες. Δεν βρίσκονται σε ένα περιβάλλον που υπάρχουν παρόμοιες οικογένειες γύρω τους.

Αναστασία: πως προέκυψε η ιδέα να κάνετε αυτό το ντοκυμαντέρ;

Anna: το 2005 ήμουν στη Νέα Υόρκη, και σπούδαζα με υποτροφία για το Μάστερ μου. Την περίοδο εκείνη έπρεπε να διαλέξω ένα θέμα για να ετοιμάσω ένα ντοκυμαντέρ για την πτυχιακή μου. Συνέπιπτε, την ίδια περίοδο, να συζητάται ο νόμος για τις ΛΟΑΤ οικογένειες στην Ισπανία. Παρακολουθούσα το θέμα, και είδα ότι μιλούσαν όλοι, από τους πολιτικούς μέχρι την Εκκλησία, για αυτό, αλλά κανείς δεν ρωτούσε τις ίδιες οικογένειες, για το τι είχαν να πουν. Μιλούσαν για αυτές τις οικογένειες λες και δεν υπήρχαν. Λες και θα άρχιζαν να υπάρχουν μόλις δημιουργούνταν ο νόμος. Η πραγματικότητα ήταν τελείως διαφορετική. Οι οικογένειες αυτές υπήρχαν ήδη. Τα παιδιά ήταν είτε από υιοθεσία, είτε από προηγούμενη ετερόφυλη σχέση, ή από εξωσωματική (η οποία είναι εύκολα προσβάσιμη σε όλες τις γυναίκες στην Ισπανία). Κι έτσι αποφάσισα να ψάξω και να βρω αυτές τις οικογένειες και να τους δώσω ένα βήμα για να μιλήσουν. Κι ύστερα, όταν επέστρεψα στην Ισπανία, έκανα κάτι παρόμοιο και εκεί.

Αναστασία: γιατί επιλέξατε τον τίτλο "Queer Spawn" (σημ.: παράξενος γόνος);

Anna: ναι, το σλόγκαν ήταν πάνω στα t-shirt που φορούσαν τα παιδιά κατά την διάρκεια της Family Week- αυτά τα t-shirt ήταν κάτι που τα ίδια τα παιδιά σκέφθηκαν να φτιάξουν. Μου άρεσε και ρώτησα τα παιδιά αν μπορώ να το χρησιμοποιήσω, γιατί ήταν ένας όρος που τα ίδια τα παιδιά χρησιμοποιούσαν για να μιλήσουν για τον εαυτό τους.

Αναστασία: βλέπετε διαφορές, σχετικά με το πως ήταν τα πράγματα για τις ΛΟΑΤ οικογένειες, πριν και μετά την επικύρωση του νόμου;

Anna: πριν την ύπαρξη του νόμου, οι οικογένειες φοβούνταν πάρα πολύ. Μια φίλη μου έλεγε ότι: "κάθε φορά που παίρνω το αυτοκίνητο κάνω το σταυρό μου, να μην πάθω κανένα ατύχημα, γιατί αν πεθάνω τα παιδιά μου δεν θα έχουν κανέναν γονιό, θα χάσουν και τους δυο γονείς". Μετά την ύπαρξη του νόμου, οι οικογένειες νιώθουν ασφαλείς! Νιώθουν ότι κανείς δεν μπορεί να τις καταστρέψει, κάτι που ήταν ο βασικός τους φόβος. Κοινωνικά, επίσης έχει κάνει μεγάλο καλό. Γιατί πλέον οι οικογένειες αυτές αντιμετωπίζονται ανοιχτά στην κοινωνία, στο σχολείο, στην τηλεόραση, παντού μιλάνε γι' αυτές. Οπότε όσο περισσότερο μιλούν γι' αυτές τόσο περισσότερο οι άνθρωποι είναι πιο ανοιχτοί, φοβούνται λιγότερο και μαθαίνουν να αποδέχονται το διαφορετικό. Διαφορές υπάρχουν ανάμεσα στις μεγάλες πόλεις και στην επαρχία. Επίσης υπάρχουν διαφορές μεταξύ της Καταλονίας (Βαρκελώνη κλπ) και της υπόλοιπης Ισπανίας (με εξαίρεση τη Μαδρίτη). Η Καταλονία είναι πιο προοδευτική. Η υπόλοιπη Ισπανία δεν είναι τόσο, και ιδιαίτερα στο Νότο, εκεί που υπάρχει πολύ ισχυρή Καθολική παράδοση. Δημογραφικά, βλέπω να υπάρχει το εξής περίεργο, στις μεγάλες πόλεις είναι τα πράγματα καλά για τις ΛΟΑΤ οικογένεις, λόγω της ανωνυμίας. Αλλά επίσης στις πολύ μικρές πόλεις τα πράγματα είναι πάρα πολύ καλά. Ακόμη και οι πιο θρησκευόμενοι και συντηρητικοί άνθρωποι έχουν την αντιμετώπιση του τύπου "εντάξει, δεν μου αρέσουν οι γκέι, αλλά εσύ είσαι πολύ καλός, είσαι γείτονάς μου, και εσένα σε ξέρω". Είναι στις μέσου μεγέθους επαρχιακές πόλεις όπου τα πράγματα είναι πιο δύσκολα. Γενικότερα, μπορώ να πω ότι ο νέος νόμος έχει δώσει στους γκέι την αίσθηση ότι είναι και αυτοί όπως όλος ο κόσμος, ότι δεν είναι πολίτες δεύτερης κατηγορίας.


Αναστασία: βρίσκετε ότι υπάρχουν διαφορές μεταξύ των ΗΠΑ και της Ισπανίας;

Anna: δεν μπορώ να τις συγκρίνω. Αυτό που παρατήρησα όμως ήταν ότι, για παράδειγμα, το αγόρι από το Μανχάταν, ήταν το πιο δύσκολο παιδί απ΄ όλα όσα πήρα συνέντευξη. Δεν μου μιλούσε, γιατί δεν μπορούσε να καταλάβει ποιος είναι αυτός ο τόσο ιδιαίτερος λόγος για τον οποίο ήθελα να κάνω ένα ντοκυμαντέρ για το γεγονός ότι έχει δυο πατεράδες! Γι' αυτόν ήταν τόσο συνηθισμένο, τόσο νορμάλ, που πίστευε ότι εγώ είμαι η τρελή που κάθομαι και ασχολούμαι με αυτό το θέμα. Έλεγε "ναι, έχω δυο μπαμπάδες; Και;;;". Δεν μπορούσε να απαντήσει στις ερωτήσεις μου, του φαινόντουσαν περίεργες. Η άλλη οικογένεια ήταν από το Τέξας. Η κόρη τους αντιμετώπιζε πολλά προβλήματα στο σχολείο λόγω του bullying. Επίσης, οι γονείς των άλλων παιδιών τα απέτρεπαν από το να κάνουν παρέα μαζί της, επειδή δεν τους άρεσε η οικογένειά της. Αυτό που με σόκαρε, ήταν ότι πίστευα πως οι ΗΠΑ ήταν η χώρα της ελευθερίας, κι όταν πήγα εκεί είδα ότι οι άνθρωποι είναι τόσο συντηρητικοί, ενώ η Ισπανία, μια Καθολική χώρα, που πέρασε από τον φασισμό για να φτάσει στη Δημοκρατία, ξαφνικά έκανε νόμους για τις ΛΟΑΤ οικογένειες μέσα σε 40 χρόνια! Επίσης με σοκάρει η διαφορά που υπάρχει μεταξύ της Ισπανίας και των άλλων Ευρωπαϊκών χωρών. Χώρες όπως η Γερμανία και η Γαλλία, που ήταν πάντα τόσο μπροστά στην προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, και δεν έχουν γάμους για ομοφυλόφιλους! Στη Γαλλία δεν υπάρχει ούτε η εξωσωματική! Πολλές γυναίκες από εκεί και από την Ιταλία, αναγκάζονται να έρχονται στην Ισπανία για να κάνουν εξωσωματική γονιμοποίηση. Αυτό νομίζω ότι είναι το πιο σοκαριστικό, ότι Ευρωπαϊκές χώρες που ήταν τόσο προοδευτικές τώρα γίνονται τόσο συντηρητικές. Βέβαια, στην Ισπανία αυτό είναι κάτι που πρέπει να διαφυλάξουμε. Δεν ξέρουμε αν θα ισχύει ο νόμος υπέρ των ΛΟΑΤ για πάντα. Κυρίως τώρα που η συντηρητική παράταξη απειλεί να αλλάξει πάλι το νόμο, θεωρώντας για δεδομένο ότι θα κερδίσει την επόμενη εκλογική αναμέτρηση λόγω της οικονομικής κρίσης.

Αναστασία: σχετικά με τους ρόλους του πατέρα και της μητέρας στην οικογένεια, η πιο συνηθισμένη απορία των ετεροφυλόφιλων, είναι "ποιος κάνει την μαμά και ποιος κάνει τον μπαμπά" μέσα στην ΛΟΑΤ οικογένεια. Από δική μου εμπειρία, έχω δει ότι οι ΛΟΑΤ γονείς απλά συμπληρώνουν ο ένας τον άλλο χωρίς να κολλάνε σε αυστηρούς διαχωριστικούς ρόλους.

Anna: ναι, στις ΛΟΑΤ οικογένειες υπάρχει αυτή η ελευθερία, του να κάνεις αυτό που σου άρέσει και το οποίο αγαπάς, είτε είναι το μαγείρεμα είτε είναι το πλύσιμο, αντί να κάνεις κάτι επειδή είσαι υποχρεωμένος να το κάνεις από κάποιον ρόλο. Μοιράζονται τα πάντα, δεν έχουν αυτά τα ισχυρά συναισθήματα, ότι η ποδιά είναι για τη μαμά, και το κατσαβίδι για τον μπαμπά. Όλοι πρέπει να κάνουν τα πάντα. Δεν υπάρχουν αυτοί οι δυο διαφορετικοί κόσμοι, ο γυναικείος και ο αντρικός, όπως θέλουν να μας κάνουν να πιστεύουμε.

Αναστασία: Το δεύτερο ντοκυμαντέρ σας, το κάνατε σε συνεργασία με την Lesbian and Gay Family Association. Πως δούλεψε αυτή η συνεργασία;

Anna: Το πρώτο μου ντοκυμαντέρ το είχα κάνει στις ΗΠΑ χωρίς χρηματοδότηση, ήταν το τελικό μου πρότζεκτ για τις σπουδές μου. Όταν γύρισα στην Ισπανία έψαχνα για χρηματοδότηση, για ένα παρόμοιο πρότζεκτ, κι έτυχε και οι δυο να θέλουμε να κάνουμε κάτι σχετικό. Έτσι ενώσαμε τις δυνάμεις μας και το κάναμε μαζί. Πρέπει να πω ότι είναι γενικά πολύ δύσκολο να βρεις χρηματοδότηση για ντοκυμαντέρ στην Ισπανία- και για τον κινηματογράφο ισχύει το ίδιο. Όσο πιο "δύσκολο" είναι το θέμα για ένα ντοκυμαντέρ, τόσο πιο δύσκολη και η χρηματοδότησή του. Όμως αυτη η Οργάνωση μπορούσε να διαθέσει μερικά χρήματα, και μου παρείχαν την υποστήριξη αυτή, αλλά δεν μου επέβαλαν κανέναν όρο για το πως θα κάνω την ταινία. Μου δώσανε πλήρη ελευθερία, να διαλέξω τις οικογένειες, να διαλέξω ποια θέματα θα διαπραγματευτώ, τα πάντα.

Αναστασία: υπάρχει μια μικρότερης διάρκειας, ενιάλεπτη έκδοση του ντοκυμαντέρ σας «Homo Baby Boom» και αποτελεί υλικό για επιμόρφωση για τα σχολεία. Έχει ξεκινήσει αυτό το πρόγραμμα επιμόρφωσης;

Anna: αυτή η έκδοση είναι για παιδιά Δημοτικού. Αφήνει απ' έξω το νομικό μέρος και επικεντρώνεται στο πως τα παιδιά των ΛΟΑΤ οικογενειών μπορεί να έχουν δυο μητέρες ή δυο πατέρες. Απαντά σε πρακτικές ερωτήσεις, τύπου "αν έχεις δυο μητέρες ή δυο πατέρες, πως τους αποκαλείς, ώστε να μην μπερδεύεσαι;". Αυτές οι λεπτομέρειες κάνουν τα παιδιά να συνειδητοποιούν τι σημαίνει το να έχει κανείς δυο μαμάδες ή δυο μπαμπάδες. Επίσης, το DVD έχει έναν Εκπαιδευτικό Οδηγό. Έτσι ώστε οι δάσκαλοι να είναι προετοιμασμένοι για το τι να πουν στα παιδιά πριν και μετά την προβολή, ανάλογα με την ηλικία των μαθητών. Το πρόγραμμα αυτό έχει ξεκινήσει σε μερικά σχολεία στην Καταλονία, και η Ένωση έχει προνοήσει έτσι ώστε να υπάρχει ένα αντίγραφο από αυτό το DVD σε κάθε δημόσια βιβλιοθήκη στην Καταλονία. Υπάρχει επομένως ως σχολική δραστηριότητα, ή ως δραστηριότητα μετά το σχολείο, αλλά βασικά εξαρτάται πάρα πολύ από τον δάσκαλο. Αυτός αποφασίζει αν θέλει να συμπεριλάβει αυτού του είδους το περιεχόμενο στο σχολικό του πρόγραμμα. Πιστεύω ότι είναι κάτι το οποίο θα έπρεπε να υπάρχει σε κάθε σχολείο, αν όχι το ίδιο, κάτι παραπλήσιο με αυτό, που να μιλάει για το πόσες διαφορετικού τύπου οικογένειες μπορεί να υπάρχουν.

Αναστασία: ποια ήταν η αντίδραση στο ντοκυμαντέρ; Πως το δέχθηκε ο κόσμος;

Anna: η αποδοχή ήταν εξαιρετική, είμαι πολύ ικανοποιημένη με αυτό, και από την πορεία τους στα φεστιβάλ, και από την τηλεοπτική τους προβολή। Για παράδειγμα μετά την προβολή τους στην Ισπανική τηλεόραση, έλαβα πάρα πολλά μηνύματα στο Facebook, που μου έστελναν ευχαριστίες για αυτό που έκανα. Είναι πολύ όμορφο να έχεις αυτή την αντίδραση, γιατί τα ντοκυμαντέρ αυτά δεν τα έκανα για να βγάλω λεφτά, αλλά γιατί ήθελα να μιλήσω για το θέμα. Οπότε η αποδοχή τους με χαροποίησε.



Αναστασία: ποιες είναι οι προσωπικές σας δυσκολίες, ή θρίαμβοι, που σχετίζονται με τη δουλειά σας;

Anna: η κυριότερη δυσκολία είναι η ανεύρεση πόρων. Δεν θέλω να εργαστώ για μια μεγάλη εταιρία, γιατί με αυτόν τον τρόπο χάνει κανείς την ελευθερία του. Σου λένε τι να κάνεις, και πως να χειριστείς ένα θέμα, και που να εστιάσεις. Προτιμώ να είμαι ανεξάρτητη. Από την άλλη, στην αγορά υπάρχει αυτή η κακή νοοτροπία του κόσμου που περιμένει να πάρει τα πάντα από το ίντερνετ, τζάμπα. Δεν γίνεται να λειτουργήσει κάτι έτσι, γιατί για να κάνεις ταινίες, χρειάζονται πάρα πολλα χρήματα. Σε αυτά τα ντοκυμαντέρ πραγματική πρόκληση ήταν το γεγονός ότι τα έκανα εξ ολοκλήρου μόνη μου. Από το να στείλω email και να ψάξω να βρω τις οικογένειες, τη σκηνοθεσία, και τις συνεντεύξεις, μέχρι το γύρισμα, το μοντάζ, και το dvd με τους υπότιτλους, τα πάντα τα έκανα μόνη μου. Αυτό από την μια ήταν εξαιρετικά κουραστικό, από την άλλη όμως, μου έδωσε τρομερή ικανοποίηση.

Αναστασία: Μου άρεσε πολύ ο τρόπος που τελειώνει το ντοκυμαντέρ, “Queer Spawn”. Τονίζοντας ότι υπάρχει μόνο μια διαφορά μεταξύ των παιδιών που προέρχονται από ετερόφυλες οικογενειών και των παιδιών από ΛΟΑΤ οικογένειες: είναι πιο ανεκτικά.

Anna: Πράγματι. Υπάρχουν πάρα πολλοί οι οποίοι θέλουν να βρουν δικαιολογίες για να καταπιέσουν τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων στην οικογενειακή ζωή και όχι μόνο. Όμως όλες οι μελέτες τους διαψεύδουν, και δείχνουν ότι τα παιδιά των ΛΟΑΤ οικογενειών δεν υστερούν σε τίποτα, από τα παιδιά των ετερόφυλων, συναισθηματικά, ψυχολογικά, και μορφωτικά. Επειδή όμως έχουν ζήσει τη διαφορετικότητα, είναι πιο ανοιχτά σε αυτή, σε όλα τα πεδία της ζωής.

Αναστασία: ποια είναι τα σχέδιά σου για το μέλλον;

Anna: έχω ένα-δυο πρότζεκτ κατά νου. Μένει να βρω τη χρηματοδότηση! Θα δούμε.

Αναστασία: Σας ευχαριστώ πολύ γι' αυτή τη συνέντευξη!

Anna: κι εγώ σ' ευχαριστώ!

INFO:

1.Queerspawn” είναι ένας όρος που για πρώτη φορά χρησιμοποίησε ο Stefan Lynch, πρώτος πρόεδρος του COLAGE και απόγονος μιας λεσβίας μητέρας κι ενός gay πατέρα. Αργότερα τον όρο έκανε δημοφιλή η χρήση του από την Abigail Garner, κόρη δυο ομοφυλόφιλων αντρών, η οποία έγραψε το βιβλίο «Families Like Mine». http://familieslikemine.com

2. Τα ντοκυμαντέρ της Anna Boluda μπορείτε να τα παρακολουθήσετε δωρεάν στο Ίντερνετ, στα αγγλικά, στη διεύθυνση www.annaboluda.com

Η συνέντευξη έχει δημοσιευτεί στο περιοδικό Screw στο τεύχος Ιουνίου 2011