Χθες πήρα ένα ταξί γιατί ήμουν τόσο πτώμα που δεν μπορούσα να περπατήσω τα 40 λεπτά που χρειαζόταν για να πάω σπίτι μου. Και θέλω να περπατάω. Αλλά δεν γινόταν.
Έπιασα κουβέντα με τον ταξιτζή – ήταν ευγενικός ο άνθρωπος. Τον ρώτησα κάποια πράγματα για τα ηλεκτρικά ταξί, γιατί με ενδιαφέρει να ξέρω τις σχετικές ρυθμίσεις για τον κλάδο που έχουν να κάνουν με την προστασία του περιβάλλοντος – ηλεκτρικά ταξί υπάρχουν. Μετά πιάσαμε κουβέντα για το μεροκάματο. Είχε όρεξη να μου μιλήσει. Μου είπε “είσαι ευγενική εσύ, δεν ξέρεις ποιοί μπαίνουν κάθε μέρα στο αμάξι και πως μιλάνε”.
Μου είπε ότι από τα 1000 ευρώ που περνάνε από τα χέρια του στο 12ωρο που δουλεύει, πρέπει να δώσει τα 950 στην εταιρία που τον έχει προσλάβει ως οδηγό. Και υπάρχουν μέρες που δεν μπορεί να μαζέψει τα 950 επειδή δεν αντέχει να δουλέψει 12 ώρες και του μένουν 25 στο χέρι.
Μου είπε ότι ο συνδικαλιστής του κλάδου του έκανε παρατήρηση για τα τακάκια του αυτοκινήτου που έλιωσαν (σημειωτέον, το ταξί δουλεύει 24 ώρες το 24ωρο γιατί πρέπει η εταιρία να τσεπώσει άλλα 950 από την επόμενη βάρδια). Του είπε ότι “έφαγε” τα τακάκια. Ο ταξιτζής του απάντησε ότι απ' όσο ξέρει οι άνθρωποι τρώνε φαγητό και όχι τακάκια.
Για να μην τα πολυλογώ... Η εταιρία έχει να πληρώσει το κράτος που ζητάει δεκάδες χιλιάδες ευρώ για μια άδεια ταξί. Το σύγχρονο σύστημα γεωεντοπισμού μέσω εφαρμογής κινητού τηλεφώνου που χρησιμοποιεί το ταξί. Να αγοράσει το αυτοκίνητο (όσο πιο σύγχρονο είναι, αν είναι και ηλεκτρικό, τόσο πιο ακριβό). Και ο ταξιτζής πρέπει να κολλήσει ένσημα για να βγει σε σύνταξη με βαρέα κι ανθυγιεινά στα 60φεύγα του. Δεν συζητώ καν το κόστος της βενζίνης και ποιός το πληρώνει. Ούτε για το κόστος του να στρώσεις έναν δρόμο με άσφαλτο.
Κι έχουμε και λέμε: για να πάρει κάποιος ένα ταξί και να πάει κάπου “γρήγορα” και “άνετα”, πληρώνονται: η εταιρεία-εργοδότης, η αυτοκινητοβιομηχανία, η εταιρεία εξόρυξης πετρελαίου και το διυλιστήριο, ο πωλητής της βενζίνης, το κράτος, κοκ. Τελευταίος και καταϊδρωμένος ο ταξιτζής που ο πελάτης που βιάζεται θα τον βρίσει κι ας είναι 12 ώρες στο τιμόνι, έχει στο μεταξύ κινδυνέψει η ζωή του στο δρόμο καμιά 10 φορές από τις παραβιάσεις του ΚΟΚ, και αυτός που έχει τα χρήματα για να τα δώσει, θα του ζητήσει πίσω και το 20λεπτο αν το ταξί γράψει 4.80 και αυτός του δώσει πεντάευρο. Γιατί προέχει να πάει στον προορισμό του 'ΓΡΗΓΟΡΑ'.
Πόσο μάταιη είναι η ταχύτητα. Τι ξοδεύεται για να επιτευχθεί αυτό το “γρήγορα”. Γιατί πιστέψαμε ότι το “γρήγορα” είναι και “αποτελεσματικά”. Και ποιό είναι το κόστος για την ανθρώπινη ζωή, την παγιδευμένη σε ένα μεταλλικό κουτί, μια σκλαβιά σε 4 ρόδες.
Αύριο είναι η Διενής Ημέρα Χωρίς Αυτοκίνητο. Σκεφτείτε πόσο νορμάλ είναι να ζούμε μέσα σε τσιμεντένια κουτιά που τα λέμε σπίτια, να μπαίνουμε σε μεταλλικά κουτιά με ρόδες, για να πάμε σε ένα τσιμεντένιο κουτί που το λένε γραφείο, και πίσω.
Πείτε μου πόσο πρέπει να εξαντληθεί ο άνθρωπος, για να παρανοήσει τελικά. Την επόμενη φορά που θα δείτε ταξιτζή να φλιπάρει και να ακούει ραδιόφωνο στο τέρμα, να φιλοσοφεί για το οτιδήποτε, ακόμα κι αν διαφωνείτε με όσα λέει, ακόμα και αν πιστεύετε ότι λέει μπούρδες, να ξέρετε, είναι ένας σκλάβος στο τιμόνι. Και προσπαθεί μέσα σε αυτές τις 12 ώρες, να ζήσει κάτι από τη ζωή του που φεύγει μέσα από τα δάχτυλά του και χάνεται στην άσφαλτο.
