Κάππα Βήτα

Άλλη μια μέρα ξημερώνει
σε αυτό το υπέροχο χάος που λένε ζωή,
και όσο ζω θα σ' αγαπάω κόντρα στη λογική,
τα μέτρα του πλήθους δε μ' αγγίζουν πια,
κόστισε η απώλειά σου, για μια μου καθαρή ματιά,
κι όσο κοιτάζω πίσω, τόσο ο κόσμος γίνεται ο τόπος μου,
ζωή, συμπόνοια, ήμασταν τυφλές τόσα χρόνια,
χωρίς πυξίδα παλεύοντας να δούμε το χάρτη
που κάποιοι άλλοι σχεδίασαν πριν από μας
κι έτσι μάθαμε να ζούμε ερήμην μας,
απλώς ασυντόνιστοι στο χάσμα μεταξύ νου και καρδιάς,
εκεί που είσαι, χαιρέτα μου τ' αστέρια,
αγάπη μου, κι ας μην ξέρω που πας,
ποτέ δεν ήμασταν πιο μακριά,

ξημερώνει,

κάθε ανάσα σε φέρνει πιο κοντά
και κάθε γέλιο σε θυμίζει,
να μιλάω με τις λέξεις σου,
και να κλέβω τα λόγια σου
γι' άλλη μια φορά,
μπας και ξεγελάσω το χρόνο
που κυλά αδυσώπητα χωρίς εσένα,
πέρα απ΄όλα,
παντού και πάντα,
είσαι μέσα μου εσύ,

το σύμπαν,

εν αρχή ην το παράλογο της απουσίας σου,
και πάνω απ' όλα το χρήμα,
παραχρήμα, παραπέρα, παρακάτω, παρόλα αυτά,
παρεξήγηση,
κάθε μου λέξη μια παραμόρφωση,
επειδή δεν ήθελες ν' ακούσεις,
ξημερώνει,
κάθε μέρα που περνά μετρώ τις ώρες της απώλειάς σου
κι αναρωτιέμαι,
γιατί ντράπηκα,
να σε κοιτάξω στα μάτια και να σου πω,
αυτό που παντα ήθελα να ξέρεις,
πως σ' αγαπώ

ξημερώνει, μάτια μου, σ' αγαπώ...

(δεν μου λείπεις πια- γιατί εισ' εδώ)


***
αφιερωμένο στον Κωσταντίνο Βήτα, στη Ζώγια, στην Άλκηστη, με ευχαριστίες στην Άννα που μου θύμισε ότι κάποτε έγραφα πολύ!