Θα το πω να το βγάλω από μέσα μου. Ακόμα και η φωτογραφία του Δ. Κουφοντίνα μου προκαλεί ανατριχίλα. Ένα μείγμα φόβου, απέχθειας, και κάτι ακόμα, τελείως απροσδιόριστο. Ήθελα να αγνοήσω αρχικά το θέμα της απεργίας πείνας του, εξαιτίας αυτής της ανατριχίλας. Αλλά η συνείδησή μου δε με άφηνε. Δολοφόνος, τρομοκράτης, και όλα αυτά, αλλά είναι δυνατόν να ανέχεται μια δημοκρατική χώρα να πεθαίνει ένας απεργός πείνας, όποιος και αν είναι αυτός;
Η περιέργεια με νίκησε. Άρχισα να διαβάζω ό,τι μπορούσε να περάσει από το χέρι μου για την περίπτωσή του, για το νομικό σκέλος των διεκδικήσεών του, και για την 17Ν, για να ξαναθυμηθώ τα παλιά. Κάθισα τελικά και διάβασα ακόμα και 1 από τα 3 βιβλία που έγραψε στη φυλακή (το "Γεννήθηκα 17Ν").
Και τότε κατάλαβα γιατί ακόμα και η φωτογραφία του και μόνο μου προκαλούσε αυτά τα συναισθήματα. Το απροσδιόριστο, έγινε πολύ συγκεκριμένο. Ο Δ.Κ. είναι ένας άνθρωπος που έχει καθαρή τη συνείδησή του! Βαδίζει στην ζωή με μια απόλυτη, ανατριχιαστική, ηρεμία. Το μόνο πράγμα για το οποίο έχει ουσιαστικά μετανιώσει είναι ο θάνατος του Θάνου Αξαρλιάν. Κατά τα άλλα, ο απεργός πείνας έχει πλήρως δικαιολογήσει τον αγώνα του, όπως αυτός τον εννοεί. Κάθε θύμα, κάθε στόχος, είχε μια συγκεκριμένη προετοιμασία για την εξόντωσή του και συγκεκριμένη λογική για την εκτέλεσή της. Εκεί κάπου τα έχασα, και με έπιασε και ένα δέος. Πως κατάφερε μια τέτοια οργάνωση να μείνει ασύλληπτη για τόσα πολλά χρόνια (27!), να "πετύχει" σε τόσα πολλά από τα σχέδιά της; Έδωσα την απάντηση στο μπλογκ μου σε προηγούμενο post.
Αυτό που δεν έγραψα, ίσως γιατί μέσα μου έπρεπε να το δουλέψω ακόμα, για να το παραδεχτώ, είναι ότι επιτέλους κατάλαβα το βλέμμα του. Ο Δ.Κουφοντίνας βαδίζει προς το θάνατο με την ηρεμία αυτού που ξέρει τι κάνει, που η ιδεολογία του είναι τόσο, μα τόσο αεροστεγής από κάθε πλευρά, που ο θάνατος δεν τον τρομάζει πια. Θα πεθάνει αγωνιστής (έτσι όπως το νιώθει και το εννοεί).
Πάντα, μα πάντα, με τρόμαζε αυτή η τάση των ανθρώπων να είναι τόσο σίγουροι για όλα. Δεν εμπιστεύομαι καθόλου πια τους ανθρώπους που δεν αμφιβάλλουν ούτε στιγμή. Η πραγματικότητα είναι τόσο πολύπλοκη που πολλές φορές είναι σχεδόν αδύνατον να ισχυριστούμε ότι την κατανοούμε πλήρως. Γι' αυτό, μια υγιής ποσότητα αμφιβολίας, ότι κάπου μπορεί και να κάνουμε λάθος, είναι απαραίτητη, για τη δική μας ψυχική υγεία, αλλά και για την υγεία του κοινωνικού συνόλου στο οποίο ανήκουμε.
Κάποτε, πριν πολύ καιρό, από την ίδια διαολεμένη περιέργεια, όταν έσκασε το θέμα με την Χρυσή Αυγή, κάθισα πάλι να διαβάσω ό,τι περνούσε από το χέρι μου για την οργάνωση, αλλά συνειδητοποίησα ότι έπρεπε να ψάξω κι άλλο, για να καταλάβω από που προέρχεται τελικά ο ναζισμός. Οι γενικές γνώσεις ιστορίας δεν ήταν αρκετές. Δε γινόταν να μην πιάσω στα χέρια μου τη "βίβλο" του, τον "Αγώνα" του Χίτλερ, όσο μεγάλη κι αν ήταν η αηδία μου απέναντι σε αυτόν. Από τις πρώτες κιόλας σελίδες, με είχε κατακλύσει ένα παρόμοιο συναίσθημα: το δέος απέναντι στην ασφυκτικά τετράγωνη λογική του, το συμπαγές ιδεολογικό αρχιτεκτόνημα που είχε στήσει, η αεροστεγής και αδιαμφισβήτητη μεγάλη ιδέα που δεν επιδέχεται καμία, μα καμία αμφιβολία.
Λένε ότι οι ιδέες είναι το πιο επικίνδυνο πράγμα για τον άνθρωπο. Το πιο κολλητικό. Οι ιδεολογίες είναι κάτι σαν πανδημία τελικά. Εξαπλώνονται, σαν ιός. Μπορεί να είναι και θανατηφόρες. Είναι καλό να κολλήσεις κάποια στιγμή, για να αναπτύξεις αντισώματα. Όπου κι αν θεωρείς ότι ανήκεις, αν ανήκεις, τα αντισώματα πάντα χρειάζονται...
Η πραγματικότητα, η ζωή, είναι πάνω από τις αντιλήψεις μας γι' αυτήν, πάνω από τις ιδέες και τις ιδεολογίες μας. Όσο είμαστε υγιείς, ψυχικά και συναισθηματικά, νιώθουμε δέος απέναντι στη ζωή. Την νιώθουμε, την αγαπάμε, την προφυλάσσουμε, την υπερασπιζόμαστε. Είναι η υπέρτατη αξία. Γι' αυτό, χρειάζεται πάντα, μα πάντα, να την υπερασπιζόμαστε. Σε όποιον κι αν ανήκει. Ίσως, έτσι, κάποια στιγμή, να καταλάβουμε, και τι είδους θάνατος μας αξίζει.
Μα, να τη πάλι, η αμφιβολία τρυπώνει. Πόσο όμορφη και απόλυτη είναι αυτή η τελευταία παράγραφος, που δημιουργήθηκε και εκφράστηκε, με αυτόν τον τρόπο. Πόσο βέβαιη, στέρεη, γεμάτη από όμορφη έμπνευση, ένα συμπέρασμα που λίγοι μπορούν να αμφισβητήσουν. Ειρηνική; Αγωνιστική; Γεμάτη υπονοούμενα; Όπως θα το αντιληφθεί, ο κάθε αναγνώστης.
Για κάποιο λόγο, θυμήθηκα τους λωτούς, το φρούτο αυτό που στην Ελληνική Μυθολογία ήταν η κύρια τροφή των κατοίκων ενός νησιού κοντά στην ακτή της Β. Αφρικής. Τα φρούτα αυτά θεωρούνταν σαν ναρκωτικά που προκαλούσαν ειρηνική απάθεια. Τον καρπό αυτό πρόσφεραν στους ταξιδιώτες επισκέπτες τους- οι οποίοι στη συνέχεια έχαναν την επιθυμία της επιστροφής στην πατρίδα τους ή τησ συνέχισης του ταξιδιού τους.
Δεν μ' αρέσει ούτε και να βολευτώ, στην χώρα των Λωτοφάγων. Στην ειρηνική απάθεια. Σαν τον Οδυσσέα, λέω κι εγώ να συνεχίσω το ταξίδι μου. Ποιός ξέρει που θα βγάλει αυτό!
