the girl with the dragon tattoo

the girl with the dragon tattoo
Yes, I have a dragon tattoo as well

Παρασκευή 27 Ιανουαρίου 2012

“Annie on my mind” - 30 χρόνια μετά



Ιανουάριος 2012

“Κανένα βιβλίο δεν έχει κάνει περισσότερα για την μυθοπλασία νεαρών ενηλίκων ΛΟΑΤ, όσα έχει κάνει αυτό το κλασικό έργο, που αφορά δυο έφηβα κορίτσια τα οποία ερωτεύονται”*. Τριάντα χρόνια μετά την πρώτη έκδοσή του, το 1982, το βιβλίο της Nancy Garden 'Annie on my mind' διαβάζεται με την ίδια προσμονή, την ίδια ταύτιση, και την ίδια δικαίωση που ένιωσε τότε το πρώιμο λεσβιακό κοινό του.

Πρωταγωνίστριες του βιβλίου, η Annie και η Liza, δυο δεκαεφτάχρονα κορίτσια που ζουν στη Νέα Υόρκη, και συναντιούνται τυχαία στο Μητροπολιτικό Μουσείο της μεγαλούπολης. H Annie είναι η χαρισματική καλλιτέχνης, προικισμένη με μια φωνή που σαγηνεύει κάθε αισθανόμενο άνθρωπο, και η Liza είναι το εξίσου χαρισματικό αλλά πρακτικό πνεύμα που ονειρεύεται να σπουδάσει αρχιτεκτονική στο “Μ.Ι.Τ.”. Εκτός από την αγάπη για τα εξαιρετικά μουσεία της πόλης, μοιράζονται την αγάπη για τα ιπποτικά παραμύθια, και τα παιδικά παιχνίδια ρόλων – πράγματα που τις φέρνουν κοντά μέχρι να μοιραστούν κάποια στιγμή και το ίδιο κρεβάτι μετά από πολλά δειλά βήματα...

Η σχέση τους απειλείται αφενός μεν από την αναγκαστική μελλοντική τους μετακόμιση σε διαφορετικά Κολλέγια στην Ανατολική και Δυτική ακτή, κι αφετέρου, από μια θρησκόληπτη, ομοφοβική φιγούρα, την Miss Baxter, που μπερδεύει το εκπαιδευτικό της έργο με την βικτωριανή ηθική – και όταν ανακαλύπτει τη σχέση των δυο κοριτσιών, επιδιώκει την παραδειγματική τους τιμωρία. Η θύελλα παίρνει παραμάζωμα και τις συμπαθητικές φιγούρες των Miss Stevenson και Miss Widmer, ενός ζευγαριού λεσβιών που διδάσκουν στο ίδιο σχολείο, και τις οποίες η Miss Baxter υποπτεύεται για “ανήθικη επιρροή”, η οποία κατά τη γνώμη της, οδήγησε στην “ανάρμοστη συμπεριφορά” των δυο έφηβων κοριτσιών.

“Ήταν μια βροχερή μέρα – αφού έβαλα στην άκρη το Good Moon, καθόμουν στην κουζίνα με την Sandy, τρώγοντας ντοματόσουπα για μεσημεριανό, όταν οι λέξεις 'Βρέχει, Annie' έσκασαν μες το κεφάλι μου. Ξέρω ότι ακούγεται περίεργο, αλλά κάτι μου είπε ότι τελικά αυτό μπορεί να είναι η αρχή του βιβλίου.”

Γραμμένο με πραγματικό ρομαντισμό, αμεσότητα, και αρκετό χιούμορ, το βιβλίο αποφεύγει κατά κανόνα τις σκοπέλους του σαχλού, γλυκανάλατου ρομάντζου. Όσο και να προσπάθησα, δεν μπόρεσα να του βρω κάποιο σοβαρό ψεγάδι. Με κέρδισε από την πρώτη σελίδα, μέχρι σχεδόν και την τελευταία. Κι ίσως αν έκλεινε με την σημαδιακή φράση που είπε η Μiss Stevenson, δασκάλα της Liza “Don't let ignorance win – let love”, αντί για το “Ω, Θέε μου, κι εγώ σ' αγαπώ” που ξεστομίζει για πολλοστή φορά η Annie στη Liza από το τηλέφωνο, μετά τον πολύμηνο χωρισμό τους, τότε θα υποστήριζα ότι έχουμε να κάνουμε με ένα αριστούργημα της λεσβιακής λογοτεχνίας.



Οι λόγοι είναι πολλοί. Ο πιο βασικός, κατά την άποψή μου, ότι επιτυγχάνει απόλυτα να μεταδώσει την έξαψη, τη σύγχιση, την αθωότητα και τον ιδεαλισμό του πρώτου έρωτα. Ο αμέσος επόμενος, ότι διαπραγματεύεται το θέμα της ομοφοβίας με διαύγεια και σταθερό χέρι, και καταφέρνει με μαεστρία να διαχωρίσει τις πιο σημαντικές του πτυχές. Η Nancy Garden, συγγραφέας 35 βιβλίων, μέχρι σήμερα, μοιάζει εκατό τοις εκατό ικανή να βάλει μυαλό σε πολλούς πολιτικούς που ξοδεύουν άδικα σάλιο προσπαθώντας να ορίσουν και να περιορίσουν το φαινόμενο της ομοφοβίας. Τέλος, φυσικά, ο πιο σημαντικός λόγος από όλους είναι ότι το έργο αυτό στέλνει ρίγη ευτυχίας στο διψασμένο για αγάπη αναγνωστικό κοινό, για τριάντα ολόκληρα χρόνια, αφού η συνεχής επανέκδοση του βιβλίου δεν έχει σταματήσει ούτε μια φορά κατά την διάρκεια αυτού του χρονικού διάστηματος! Η επιτυχία του βιβλίου είναι σημαντική και στο διεθνές της κοινό. Μπορεί αυτή τη στιγμή να μην είναι διαθέσιμη (δυστυχώς) μια ελληνική έκδοση, αλλά το βιβλίο έχει μεταφραστεί σε τέσσερις γλώσσες: Κινέζικα, Κορεάτικα, Σλοβενικά και Ιταλικά.

Τι ενέπνευσε την N. Garden να γράψει το πολυβραβευμένο αυτό βιβλίο; “Το Πηγάδι της Μοναξιάς” της Radclyffe Hall: “Το καταβρόχθησα” θυμάται η συγγραφέας, “παρόλο που ένα μεγάλο μέρος του είναι αρκετά μελοδραματικό, και τελειώνει με έναν θλιβερό τρόπο. Αλλά στο τέλος, υπάρχει μια παθιασμένη έκκληση για δικαιοσύνη και κατανόηση, κι αυτό με έκανε να ορκιστώ, ότι μια μέρα θα γράψω ένα βιβλίο για τους δικούς μου ανθρώπους, με ένα ευτυχισμένο τέλος. Το 'Annie in my mind' είναι αυτό το βιβλίο!”. Βέβαια, σημαντικό ρόλο έπαιξαν και οι δικές της εμπειρίες: “τα χρόνια της εφηβείας μου, η επιθυμία να πω την αλήθεια για τους gay – ότι δεν είμαστε άρρωστοι, ούτε κακοί, ότι μπορούμε και ερωτευόμαστε, και έχουμε ευτυχισμένες, υγιείς και παραγωγικές ζωές”.

Η NANCY GARDEN MOIAZEI EKATO TOIΣ ΕΚΑΤΟ ΙΚΑΝH ΝΑ ΒΑΛΕΙ ΜΥΑΛΟ ΣΕ ΠΟΛΛΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΠΟΥ ΞΟΔΕΥΟΥΝ ΑΔΙΚΑ ΣΑΛΙΟ ΠΡΟΣΠΑΘΩΝΤΑΣ ΝΑ ΟΡΙΣΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΠΕΡΙΟΡΙΣΟΥΝ ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΤΗΣ ΟΜΟΦΟΒΙΑΣ.

Η συγγραφέας επίσης ομολογεί ότι έκανε πάρα πολλές απόπειρες για να γράψει ένα βιβλίο με αυτό το θέμα, κάποιες περισσότερο και άλλες λιγότερο επιτυχημένες. Την περίοδο που δούλευε ένα άλλο της έργο, το “Good Moon”, μια φράση του βιβλίου, ξεπήδησε από το πουθενά. Ήταν “μια βροχερή μέρα – αφού έβαλα στην άκρη το Good Moon, καθόμουν στην κουζίνα με την Sandy (σύντροφος της N. Garden), τρώγοντας ντοματόσουπα για μεσημεριανό, όταν οι λέξεις “Βρέχει, Annie” έσκασαν μες το κεφάλι μου. Ξέρω ότι ακούγεται περίεργο, αλλά κάτι μου είπε ότι τελικά αυτό μπορεί να είναι η αρχή του βιβλίου, παρόλου που δεν ήξερα ποιος έλεγε “βρέχει” ή ποια ήταν η Annie. Όπως και να 'χει, έτσι γεννήθηκε το 'Annie on my mind'.”

Ποιό ήταν το δυσκολότερο πράγμα στο γράψιμο αυτής της ιστορίας; “Το να θυμάμαι ότι πρέπει να συγκεντρωθώ στο να πω μια ιστορία, αντί να ξεκινήσω το κύρηγμα και την διάλεξη στους αναγνώστες μου”, ομολογεί η συγγραφέας. Βασίστηκαν κάποιοι από τους χαρακτήρες σε πραγματικούς ανθρώπους; “Όχι άμεσα”, απαντά. “Οι περισσότεροι χαρακτήρες σε όλα μου τα βιβλία είναι συνδυασμοί του εαυτού μου, ανθρώπων τους οποίους γνωρίζω, για τους οποίους έχω διαβάσει ή τους οποίους έχω παρατηρήσει, και ανθρώπων τους οποίους έχω φανταστεί”.

Τα καινούρια πρότζεκτ της Nancy Garden:
Η πιο πρόσφατη δουλειά της συγγραφέως, είναι η συμμετοχή της σε δυο συλλογές διηγημάτων με ΛΟΑΤ θέματα. Το πρώτο λέγεται “Awake!” (Cheyenne Publishing). Η N.Garden μας διηγείται μια ιστορία με τίτλο “Worth Waiting For” για μια νεαρή λεσβία, την Marina Gallo, η οποία, όταν παίρνει μέρος σε μια gay-straight alliance και ερωτεύεται, μαθαίνει πως αισθάνεται για τους gay η θρησκευόμενη μητέρα της και βρίσκεται αντιμέτωπη με μια οδυνηρή απόφαση. Εκτός από την Ν. Garden συμμετέχουν οι Brian Katcher, Robin Reardon και, Jordan Taylor. Αξίζει τον κόπο να το αγοράσει κανείς, καθώς όλα τα έσοδα αυτής της έκδοσης πηγαίνουν στο γνωστό πρόγραμμα υποστήριξης νέων ΛΟΑΤ “Trevor Project”.

Η δεύτερη συλλογή τιτλοφορείται “DEAR BULLY: 70 Authors Tell Their Stories” (Εκδόσεις HarperTeen). Πρόκειται για μια ανθολογία από μικρά δοκίμια, με αναμνήσεις των πραγματικών περιστατικών εκφοβισμού που αντιμετώπισαν 70 διαφορετικές συγγραφείς βιβλίων για παιδιά και εφήβους. Η Ν. Garden συμμετέχει με το "Memory Videos". Τα δοκίμια συγκεντρώθηκαν το 2010 από τις συγγραφείς C.Jones και M.K.Hall. Μερικά από τα έσοδα αυτής της συλλογής θα δοθούν σε ένα anti-bullying πρόγραμμα εθνικής εμβέλειας των ΗΠΑ.

*ΣΗΜ.: Σύμφωνα με το “School Library Journal”, από το οπισθόφυλλο της Commemorative Edition του βιβλίου της Nancy Garden 'Annie on my mind' (εκδ. FSG: Farrar, Straus, Giroux).

Παρασκευή 6 Ιανουαρίου 2012

Downhill: Πήραμε... τον κατήφορο!

Tεύχος Δεκεμβρίου 2011


Με την Michelle Crisp

Αν δεν έχετε ακούσει ποτέ για τους αγώνες Downhill, στόχος μας είναι αυτό να αλλάξει με το παρακάτω άρθρο. Eίναι το extreme άθλημα της κατάβασης πλαγιάς βουνού πάνω σε ένα ποδήλατο-το οποίο συνεπάγεται άλματα πάνω από βράχους και άλλα φυσικά εμπόδια. Στην Ελλάδα το Downhill είναι σχετικά άγνωστο, αν και διοργανώνονται τελευταία αρκετοί αγώνες, οι πιο πρόσφατοι από τους οποίους έγιναν τον Οκτώβριο του 2011, στα Μετέωρα και στη Θεσσαλονίκη ("Γεντί Κουλέ Runaway").

Λόγω της ακραίας φύσης του αθλήματος, είναι υποχρεωτικό για τους αθλητές να φορούν προστατευτικό εξοπλισμό για την πλάτη, τα γόνατα και τους ώμους, με ενίσχυση για τους μηρούς και τα πόδια, μακριά παντελόνια και φανέλες, γάντια και κράνη. Aπαραίτητο είναι επίσης ένα ειδικό ποδήλατο Downhill με συγκεκριμένες αναρτήσεις.

Missy Giove

Οι γυναίκες τα πάνε καλά σε αυτό το άθλημα, με την Αμερικανίδα Missy Giove, η οποία είναι ανοιχτά λεσβία, να είναι η αδιαμφισβήτητη super star του Downhill (Παγκόσμια πρωταθλήτρια το 1994). Στην Ελλάδα, οι γυναίκες πρωταγωνιστούν με τη Μαρία Μιχαλογιαννάκη, πρώτη Ελληνίδα πρωταθλήτρια του Downhill (2004), η οποία κέρδισε τελευταία το Κύπελλο στους αγώνες του Cerkno στη Σλοβενία (29/5/2011).

Σήμερα παίρνουμε συνέντευξη από την Michelle Crisp, λεσβία ποδηλάτρια, από την Αυστραλία, η οποία κατέλαβε την 3η θέση στους Πολιτειακούς Αγώνες, πέρσι στις New South Wales. Πρόσφατα ήρθε 3η στους αγώνες του Coffs Harbor, όπου διαγωνίστηκαν οι καλύτερες γυναίκες αναβάτες στις πολιτείες New South Wales και Queensland. "Χάρηκα πολύ με αυτό το αποτέλεσμα", μας λέει η Michelle. "Απέδειξα στον εαυτό μου ότι μπορώ αγωνιστώ ενάντια στους καλύτερους και να τα πάω καλά". Το όνειρό της είναι να τρέξει για τη χώρα της στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα και το Παγκόσμιο κύπελλο: "να μπορώ να ταξιδεύω στον κόσμο κάνοντας αυτό που αγαπώ. Αυτό είναι το όνειρό μου".
Michelle Crisp
“Μένω κατάπληκτη από το γεγονός ότι τη σήμερον ημέρα οι γυναίκες εξακολουθούν να μην έχουν τον ίδιο σεβασμό στον αθλητισμό και στη ζωή, όπως οι άνδρες... Νομίζω ότι είναι αξιολύπητο και άδικο και ο κόσμος πρέπει να συμβαδίσει με τους καιρούς”.

Michelle, πες μας μερικά πράγματα για τον εαυτό σου και γιατί αγαπάς τον αθλητισμό!
Θα περιέγραφα τον εαυτό μου ως μια διασκεδαστική, ευγενική, παθιασμένη, πιστή προσωπικότητα, που νοιάζεται. Είμαι εξαιρετικά ανταγωνιστική και λατρεύω το να είμαι σε εξωτερικούς χώρους. Μου αρέσει το ποδόσφαιρο και έχω επίσης παίξει ράγκμπι. Κάνω snowboard για επτά χρόνια τώρα, είναι πολύ διασκεδαστικό. Εργάζομαι επί του παρόντος σε ένα κατάστημα ποδηλάτων στο Σίδνεϋ της Αυστραλίας.

Πότε και πώς, άρχισες να ασχολείσαι με ποδήλατα; Τι σε τράβηξε στους αγώνες Downhill;
Πήγαινα στο σχολείο και πίσω στο σπίτι παρέα με τα αδέλφια και τους φίλους μου. Μερικές φορές έκανα βόλτα πανω στις υδρορροές με κλίση, και προσποιούμουν ότι έτρεχα σε ένα ποδηλατοδρόμιο. Άρχισα το ποδήλατο αγωνιστικά όταν ήμουν 16 ετών. Είχα επιλεγεί ως μέρος μιας development squad με την Queensland Academy of Sport, για την ποδηλασία πίστας. Έχω κερδίσει πολιτειακούς τίτλους για τις κατηγορίες sprint των 200 μ. και 500μ., και επίσης έχω αγωνιστεί σε εθνικό επίπεδο, μέχρι που ένας τραυματισμός στον αστράγαλο μου, το 2004, οδήγησε στο τέλος της καριέρας μου στην ποδηλασία πίστας. Ξεκίνησα τους αγώνες Downhill το 2009 όταν μετακόμισα στο Thredbo στα βουνά των New South Wales. Ένας φίλος, που έτρεχε σε αγώνες για πάνω από 10 χρόνια, μου έμαθε τα βασικά. Εκείνος μου έδωσε ένα ποδήλατο και ένα κράνος και με ανέβασε στο λόφο. Ήταν λίγο τρομακτικό στην αρχή αλλά μόλις το συνήθισα, το λάτρεψα.

Τι σε εμπνέει να συνεχίσεις;
Η ταχύτητα, η επιδεξιότητα και η έξαψη, είναι αυτά που παίρνω από το Downhill και οι λόγοι γιατί το αγαπώ. Ήταν μια φυσική εξέλιξη για μένα: πάντα έτρεχα σε αγώνες, από τότε που ήμουν 6 χρονών. Μου αρέσει να νικώ και μπορεί μερικές φορές να απογοητευτώ όταν δεν το καταφέρνω. Ευτυχώς για μένα έχω μια μεγάλη ομάδα ανθρώπων γύρω μου που με υποστηρίζει, γεγονός που καθιστά τα πράγματα πιο εύκολα.

Πώς είναι να είσαι γυναίκα που ανταγωνίζεται τους άνδρες, σε αυτό που θεωρείται κατά κύριο λόγο ένα "αντρικό" σπορ;
Μένω κατάπληκτη από το γεγονός ότι τη σήμερον ημέρα οι γυναίκες εξακολουθούν να μην έχουν τον ίδιο σεβασμό στον αθλητισμό και στη ζωή, όπως οι άνδρες. Οι γυναικείοι αγώνες είναι σχεδόν ανήκουστοι. Οι γυναίκες δεν πληρώνονται ούτε καν κοντά συγκριτικά με τα ποσά που παίρνουν οι άνδρες, και δεν λαμβάνουν ούτε κατά διάνοια τόσο promotion όσο οι άντρες. Νομίζω ότι είναι αξιολύπητο και άδικο και ο κόσμος πρέπει να συμβαδίσει με τους καιρούς.

Έχεις «βγει» ως λεσβία, στους συναθλητές σας; Και αν ναι, σου έχει προκαλέσει αυτό δυσκολίες;
Οι περισσότεροι από τους συναθλητές μου, γνωρίζουν για το σεξουαλικό προσανατολισμό μου και δεν υπάρχει απολύτως καμία ενόχληση ή προβλήματα μεταξύ μας. Νομίζω ότι αυτή η ομάδα των κοριτσιών είναι αρκετά φιλική και δεν είναι τόσο ανταγωνιστική ώστε να γίνεται πρόστυχη, κάτι το οποίο κάνει τα πράγματα πολύ πιο χαλαρά και διασκεδαστικά.

Μαρία Μιχαλογιαννάκη

Έχεις ακούσει ποτέ για την Ελληνίδα Πρωταθλήτρια του Downhill, Μαρία Μιχαλογιαννάκη; (23η στην κατάταξη στο Παγκόσμιο Κύπελο στο Βίγκο της Ισπανίας το 2006).
Έχω ακούσει μια φορά για την Μαρία. Θα ήθελα να κάνω στην Αυστραλία ό,τι κάνει η Μαρία στην Ελλάδα και να προωθήσω τον αθλητισμό και να βοηθήσω τον κόσμο να δει πόσο καλό είναι. Η Αυστραλία έχει αναβάτες όπως ο Sam Hill και ο Mick και η Tracey Hannah που κερδίζουν διεθνείς αγώνες, αλλά οι περισσότεροι από τους ανθρώπους σε αυτή τη χώρα δεν έχουν καν ακούσει για το Downhill. Νομίζω ότι η Αυστραλία χάνει και θα ήθελα να είναι γνωστό το άθλημα εδώ.

Ποιο είναι το ποδήλατο των ονείρων σου;
Το ποδήλατο των όνειρό μου θα ήταν κατασκευασμένο από ίνες άνθρακα, έτσι ώστε να είναι δυνατό, ελαφρύ και γρήγορο. Μου αρέσουν τα τρελά χρώματα όπως το φωσφοριζέ κίτρινο, το πορτοκαλί ή το πράσινο. Θα ήθελα πιρούνια RockShox World Cup, υδραυλικά φρένα Shimano Saint Quad, σύστημα κίνησης SRAM X.O, άξονες Hadley και ζάντες Mavic. Το σημερινό ποδήλατό μου είναι ωραίο, αλλά όχι ακριβώς σε αυτές τις προδιαγραφές.



Τι κάνεις συνήθως για να προετοιμαστείς ειδικά για έναν αγώνα;
Οι ποδηλάτες του Downhill έχουν γενικά μια φήμη ως άνθρωποι ότι είναι του γλεντιού και δεν είναι πραγματικά επαγγελματίες αθλητές. Συνήθιζα να είμαι κάπως έτσι, να βγαίνω έξω και να πηγαίνω σε πάρτυ, αλλά βαρέθηκα το hangover της επόμενης ημέρας. Τώρα μετά βίας πίνω αλκοόλ ή μένω έξω πολύ αργά. Για να προετοιμαστώ για έναν αγώνα, κανονικά έχω ένα ήσυχο βράδυ με ένα ωραίο υγιεινό δείπνο, κατά κανόνα ζυμαρικά, για την ενέργεια, και στη συνέχεια πέφτω για ύπνο νωρίς, καθώς οι περισσότεροι αγώνες απαιτούν να είναι κανείς στην πίστα πολύ νωρίς το πρωί.

Τι συνεπάγεταιη καθημερινή σου προπόνηση, γενικά;
Η προπόνηση πραγματικά περιλαμβάνει απλώς τη διασκέδαση. Το να πηγαίνει κανείς σε νέες διαδρομές και τόπους, η εκμάθηση νέων δεξιοτήτων και κόλπων και το να αποκτήσει όσο το δυνατόν περισσότερη εμπειρία γίνεται πάνω στο ποδήλατο. Κάθε νέο μέρος είναι διαφορετικό. Μπορεί να έχει το ίδιο μέγεθος άλματος ή πτώσης, αλλά μπορεί να έχει μια διαφορετική είσοδο ή έξοδο από αυτό. Θα πρέπει ίσως να πιέσεις τον εαυτό σου να πάει λίγο πιο γρήγορα, σε ένα σημείο, να φρενάρει λίγο αργότερα σε ένα άλλο, και να πηδήσει λίγο ψηλότερα σε ένα τρίτο. Ποτέ δεν σταματάς να μαθαίνεις και να αναπτύσσεσαι, ως αναβάτης.



Ποια είναι η διαδρομή που αγαπάς περισσότερο;
Η πιο αγαπημένη μου πίστα είναι αυτή που έτρεξα την τελευταία φορά, στο Coffs Harbor. Είναι μακριά και γρήγορη στα στενά. Έχει, επίσης, κάποια κλειστά δύσκολα τμήματα καθώς και γρήγορες στροφές που ρέουν. Την ημέρα του αγώνα ένα αρκετά μεγάλο πλήθος θεατών ήταν εκεί, και χειροκροτούσαν τόσο δυνατά που σου έδινε ενέργεια και αυτοπεποίθηση για να κάνεις κάτι καλύτερο. Ήταν μια καταπληκτική εμπειρία που θα ήθελα να ζήσω ξανά και ξανά. Η πίστα που γνωρίζω καλύτερα απ' όλες είναι αυτή που έτρεχα για 3 χρόνια στα βουνά του Thredbo. Είναι επίσης πολύ μεγάλη και γρήγορη, είναι μια από τις μεγαλύτερες πίστες κατάβασης στον κόσμο, όντας ακριβώς πάνω από 6 λεπτά για τους κορυφαίους αναβάτες. Έχοντας τρέξει σε αυτή την πίστα 2 έως 3 φορές την εβδομάδα κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού για 3 χρόνια, γνωρίζω την πίστα πολύ καλά.

INFO: