Έγραψε ο "Πιτσιρίκος":
Ο Ανδρέας Βουτσινάς (1931-2010) δεν είναι πια ανάμεσά μας. Αντί να γράψω πόσο σπουδαίος ήταν, θα αναφέρω μια πολύ μικρή ιστορία. Πριν από μερικά χρόνια –Κυριακή, βραδιά δημοτικών εκλογών-, πήγα με μια φίλη που είναι ηθοποιός στο θέατρο.
Δεν ήθελα να την δω αυτήν την παράσταση – ήταν ένα από τα πιο γνωστά και σημαντικά θεατρικά έργα του 20ού αιώνα, αλλά οι ηθοποιοί της παράστασης και ο σκηνοθέτης ήταν η εγγύηση για ένα άθλιο αποτέλεσμα. Η φίλη μου, όμως, είχε παίξει με την πρωταγωνίστρια στην τηλεόραση και –από ευγένεια και συναδελφικότητα- έπρεπε να δει την παράσταση.
Στην είσοδο του θεάτρου πέσαμε πάνω στον Ανδρέα Βουτσινά. Η φίλη μου είχε συνεργαστεί μαζί του πολύ πρόσφατα, οπότε έπιασαν την κουβέντα. Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν πως το μπαστούνι του ήταν ίδιο χρώμα με τον σκελετό των γυαλιών του – ήταν μοβ.
Μόλις ο Ανδρέας Βουτσινάς πέρασε την είσοδο του θεάτρου –με το εισιτήριο στα χέρια-, ο υπεύθυνος του θεάτρου τον μάλωσε: «Κύριε Βουτσινά, εσείς κόψατε εισιτήριο;». Τότε, ο Ανδρέας Βουτσινάς γύρισε και του είπε πολύ γλυκά «Αγαπητέ μου, πληρώνω πάντα για να μπορώ να λέω την γνώμη μου».
Σκέφτηκα πως μόνο και μόνο για αυτή τη φράση –που είναι στάση ζωής- άξιζε να πάω στο θέατρο εκείνο το βράδυ.
Η παράσταση ήταν άθλια και κάποια στιγμή άκουσα τον Ανδρέα Βουτσινά να γελάει βροντερά –γελούσε με την καρδιά του. Καθόταν στην πρώτη σειρά και γέλασε στην πιο δραματική σκηνή του έργου. Πραγματικά, η παράσταση ήταν για γέλια – εμείς ταπωνόμασταν για να μην ακουστούν τα γέλια μας.
Όταν τελείωσε η παράσταση, η φίλη μου πήγε αμέσως στα καμαρίνια για να χαιρετήσει τους ηθοποιούς. Είδα τον Ανδρέα Βουτσινά να βγαίνει αργά από την αίθουσα και για μια στιγμή κοντοστάθηκε. Έκανε ένα βήμα προς τα καμαρίνια, σταμάτησε και ύστερα γύρισε προς την έξοδο. Μπορεί να πλήρωνε για να μπορεί να λέει τη γνώμη του, αλλά, προφανώς, δεν ήθελε να πληγώσει τους ηθοποιούς, αλλά ούτε να πει ψέματα.
