Θα πω κάτι στους Αριστερούς φίλους μου που μπορεί να τους πειράξει, αλλά δεν γίνεται να μην το πω όσο κι αν τους αγαπώ, γιατί γεννήθηκα σε μια αριστερή οικογένεια, και ο παππούς μου ήταν αντάρτης, σήμερα όμως, αν τον είχα δίπλα μου, και μπορούσα να συζητήσω μαζί του, θα τον έπιανα από το χέρι, θα του έδειχνα τα καμένα και πνιγμένα ζώα και τους απανθρακωμένους ανθρώπους και τα δέντρα που έγιναν φαντάσματα από σκόνη και θα του έλεγα:
“Παππού, η αριστερά που αγάπησες έχασε το δρόμο της. Συμβαίνει μια επανάσταση κάτω από τη μύτη της αυτή τη στιγμή και δεν το έχει πάρει χαμπάρι. Ο κόσμος μας καταρρέει. Ο 21ος αιώνας έφερε αυτό που η γενιά σου δεν φανταζόταν καν – σήμερα τα παιδιά που είναι 20 χρονών φοβούνται ότι ποτέ δε θα έχουν την ευκαιρία να ζήσουν και να φτάσουν στα χρόνια σου. Οι γονείς που έχουν μικρά παιδιά φοβούνται ότι τα παιδιά τους δε θα έχουν τίποτα καλό να ζήσουν εκτός από τη φτώχια και την ανέχεια και τον ξεριζωμό. Κάνουν τα παιδιά επανάσταση σήμερα, παππού. Απεργούν και δεν πηγαίνουν σχολείο. Ζητάνε κάποιος να σεβαστεί την Πράσινη Επανάσταση που ξεκίνησαν. Και το κεφάλαιο, παππού, ακόμα κι αυτό κατάφερε, να την καπηλευτεί.
Παππού, νομίζω ότι δεν έχουμε άλλα περιθώρια. Κοίτα τι έχει κάνει η αριστερά στον εαυτό της αυτά τα χρόνια. Θέλει έναν καλύτερο κόσμο αλλά είναι ανίκανη να δείξει τον καλύτερό της εαυτό. Πως θα πάμε έτσι μπροστά παππού; Χωρίς θυσίες; Εσύ θυσιάστηκες και πολέμησες. Τι πιστεύεις ότι πρέπει να γίνει όταν ο σύντροφος δεν ακούει τον σύντροφο; Όταν το μεγάλο διακύβευμα δεν ενσωματώνεται ως η μεγαλύτερη προτεραιότητα που υπάρχει, στην πράξη και όχι στα λόγια; Πως θα γίνει, παππού, η συλλογικότητα και η αλληλεγγύη να είναι πράξη, πραγματικότητα και όχι φαντασία; Φοβάμαι, παππού, φοβάμαι ότι η Αριστερά νοιάζεται περισσότερο για την ιδεολογική της ηγεμονία και εθίστηκε τόσο πολύ στην άσκηση της εξουσίας που δεν βλέπει πια πέρα από τη μύτη της”.
Δεν ξέρω τι θα απαντούσε ο παππούς. Ξέρω όμως ότι θα με άκουγε σκεφτικός. Ίσως να δάκρυζε, ίσως να περίμενε να του πω περισσότερα, ίσως να έβριζε και να έλεγε το μοναδκό “Γαμώ τα Υπουργεία μου” που έλεγε κάθε φορά που έχανε στο τάβλι. Ίσως να γυρνούσε και να μου έλεγε: “τι θες να πεις;, Ότι ούτε καν ΚΚΕ δε θες να ψηφίσεις;”
“Όχι, παππού, δεν θέλω να ψηφίσω ΚΚΕ. Συγγνώμη. Παππού, το ΚΚΕ ντρέπεται να βγει να πει ότι έχει ομοφυλόφιλους πολιτικούς στις τάξεις του, υποκρίνεται ότι αυτό δεν αφορά κανέναν όταν τους ομοφυλόφιλους τους σκοτώνουν οι μπάτσοι και οι νοικοκύρηδες μέσα στη μέση της Ομόνοιας χωρίς να κουνηθεί φύλλο και χωρίς η δικαιοσύνη να τους καταδικάσει γι' αυτό. Αυτοί είναι οι φίλοι μου παππού, που τους σκοτώνουν την ψυχή κάθε μέρα. Αυτή είμαι εγώ. Τους Ναζί πολέμησες παππού, αυτούς που έστελναν τους ομοφυλόφιλους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και τους καίγανε. Ούτε Μέρα25 θέλω να ψηφίσω κι ας έκανε το καλύτερο πρόγραμμα που έχω δει σε προοδευτικό κόμμα γιατί διάλεξε για ηγέτη έναν νάρκισσο. Ούτε και θέλω να φάω τη ζωή μου σε συνελεύσεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς για να τρώω τις ώρες μου αδιέξοδα μιλώντας για τον Τρότσκι και να χαϊδεύω γλυκά τον εγκέφαλό μου για το πόσο έξυπνη είμαι.
Παππού, ξέρεις τι συμβαίνει; Ακτιβιστές για το κλίμα έχουν δολοφονηθεί κατά χιλιάδες τα τελευταία χρόνια και κατά χιλιάδες συλλαμβάνονται κάθε χρόνο σε όλο τον κόσμο, και του κόσμου δεν του καίγεται καρφάκι. Τώρα που κάηκε η γούνα του κόσμου, λες παππού, να ξυπνήσει και να δει ποιά είναι η πραγματική επανάσταση; Και να ξεβολευτεί; Θέλει ξεβόλεμα παππού, να γυρίσεις πίσω στην φύση, στην φύση σου, ζούμε σε πόλεις που υπόσχονται άνεση και η φύση φαίνεται δύσκολη και επικίνδυνη πια. Κανείς δεν θέλει να πάει να ζήσει στα χωριά και να γίνει αγρότης. Θέλει θυσίες αυτή η επανάσταση παππού. Θέλει να θυσιάσουμε την καλοπέρασή μας”.
“Και τι θα κάνεις παιδί μου;” Ίσως να ρωτούσε ο παππούς. Δεν έχω ιδέα αν θα τον ένοιαζε το outing. Ίσως να το προσπερνούσε όπως κάποιοι αριστεροί ως κάτι άσχετο. Ίσως και να τον σόκαρε, αλλά δεν νομίζω εδώ που τα λέμε, γιατί ήξερε από πάντα ότι ήμουν αγοροκόριτσο και μου μάθαινε να χρησιμοποιώ εργαλεία και να μαστορεύω. Να σκαλίζω και να ποτίζω. Και μου έμαθε και τάβλι τόσο καλά που στο τέλος τον νικούσα, αλλά ήταν περήφανος που μπορούσα να τον νικήσω.
“Παππού, θα του έλεγα, δεν είμαι πια με την Αριστερά. Είμαι με την αμεσοδημοκρατία και την οικολογία. Μου φαίνεται ότι αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ και ποτέ δε θα γίνει καλύτερος αν δεν θέλει ξεφορτωθεί ο καθένας μας τον μπάτσο που έχουμε μέσα μας. Και παππού, είδα πολλούς αριστερούς μπάτσους που δεν θέλουν να παραδεχτούν πόσο μπάτσοι έχουν γίνει. Συγνώμη που το λέω έτσι παππού. Αλλά έτσι είναι. Δεν ρίχνεις τον σύντροφό σου κάτω από τις ράγες, παππού. Αυτό είναι αλληλεγγύη και συλλογικότητα; Εσύ παππού μισούσες τους μπάτσους. Θα έριχνες τους συντρόφους σου κάτω από τις ράγες του τρένου;”
Είμαι σίγουρη ότι ο παππούς μου θα διαφωνούσε με το να ρίχνεις τους συντρόφους σου στις ράγες του τρένου. “Μου βγήκες αναρχικιά μώρε;” ίσως να μου έλεγε.
"Κοίτα παππού, έχω δυό – τρία τελευταία πράγματα να σου πω - κυριολεκτικά η Ελλάδα φέτος πέθανε στις ράγες του τρένου.
Παππού η Ελλάδα κόπηκε στα δύο πολλές φορές. Από τον Εμφύλιο, μέχρι το τρένο που ανατράπηκε στα Τέμπη, και τώρα με έναν τυφώνα που τον λένε Ντάνιελ για άλλη μια φορά η Αθήνα και η Θεσσαλονίκη δεν επικοινωνούσαν για μέρες. Βαρέθηκα παππού να μην επικοινωνούν οι άνθρωποι. Βαρέθηκα.
Παππού, η επανάσταση είμαστε εμείς. Όσοι αρνούμαστε να καταπιέσουμε τον εαυτό μας, τον διπλανό μας, και την ίδια τη φύση. Είναι δύσκολο να κάνει κάποιος πραγματικά αυτή την επανάσταση, παππού. Είναι τελείως άοπλος. Δεν θα πάω καν να πετάξω μπουκάλια στους μπάτσους. Είναι σαν να χτυπάς το κεφάλι σου σε έναν τοίχο. Δεν μας ακούνε έτσι κι αλλιώς. Όχι, δεν θα τους μισήσω. Θα τους λυπηθώ. Δεν ξέρουν ποιοί είναι πραγματικά, παππού, ακόμα και οι μπάτσοι. Τους λυπάμαι γιατί δεν ξέρουν πραγματικά τι θα πει ελευθερία.
Παππού, μου έχεις λείψει πολύ."
