Αγάπα με αν Ντολμάς! (part II*)

Την ίδια στιγμή που τα ντολμοϊστορικά αυτά γεγονότα λάμβαναν χώρο στο Πιάτο, σε μια μικρή γωνιά του, στη μεσογειακή Ντολμάδα, όπου οι κύριοι Ντολμάδες δεν πήγαιναν πουθενά χωρίς το ντολμοκίνητό τους, οι κυρίες Ντολμίνες κάπνιζαν περισσότερο από όλες τις άλλες σε ολόκληρο το Γαλαξία του Αυγολέμονου και όλα τα Ντολμαδάκια είχαν κινητό ντολμόφωνο, ο θρύλος του Ντολμέν των Δασών έμελε ν' αναβιώσει θριαμβευτικά.

Λίγο που οι συνταξιούχοι Ντολμάδες δεν είχανε δεύτερο φύλλο να τυλιχτούνε, λίγο που η κάθε κυρα-Ντολμίνα, κάθε φορά που έτρεχε στη Λαϊκή Ντολμαγορά, έβλεπε την τιμή του γιαουρτιού να εκτινάσσεται στα ύψη, και ο μέσος Ντολμάς δούλευε απ' το άχνισμα μέχρι τη βράση και ρύζι δεν έβαζε στην άκρη, ο λαός της Ντολμάδας ήτανε φοβέρά δυσαρεστημένος με τη Ντολμονομία του.

Σε μια συνοικία της πρωτεύουσας της Ντολμάδας, οι αναρχοντολμάδες συνέχιζαν να πιστεύουν πως όλα τα ρύζια είναι ίσα, ανεξάρτητα αν γεννήθηκαν λευκά, κίτρινα ή Καρολίνα, και πως κατά συνέπεια όλοι οι ντολμάδες γεννιούνται ελεύθεροι. Δεν έκαναν διακρίσεις ανάμεσα στους Ντολμάδες που ήτανε λίγο πιο αρωματικοί, λάτρευαν το Μπασμάτι και τους Ντολμάδες του ίδιου φύλλου, και είχαν το κοτσάνι για θεό - σε αντίθεση με τους βαρβάτους Ντολμαδάρες που δεν ήθελαν ν' ακούν λέξη για αυτούς τους ντολμοφυλλόφιλους. Τέλος, οι αναρχοντολμάδες δεν αναγνώριζαν την εξ-ουσία του Σεφ και καμία άλλη ουσία με το "Χ" μπροστά-εκτός ίσως από κάποια παράνομη που κυκλοφορούσε και σε χάπι αλλά για κάποιο λόγο που δεν γνωρίζουμε την έλεγαν συνθηματικά "κουμπί"...

Εν ολίγοις, οι αναρχοντολμάδες γούσταραν τη φύση, το ροκ και το χασίσι και δεν γούσταραν κανέναν Ντολμά πάνω απ' το κοτσάνι τους- ειδικά κανέναν Αρχιντολμά.
Γι' αυτό, μια παρέα από δαύτους μια μέρα μεσημέρι έκανε έφοδο στο Carrefour- Ντολμόπουλο και σήκωσαν με το έτσι θέλω λεμόνια, γιαούρτια και μαγιονέζες και χωρίς να πληρώσουν ούτε ένα σπυρί ρύζι, άρχισαν να τα μοιράζουν αριστερά και δεξιά όπου έβρισκαν Ντολμάδες και Ντολμίνες χωρίς φύλλο στη μοίρα τους.

Βούιξε ολόκληρο το Πιάτο κι όλοι αναφώνησαν με ένα στόμα,ένα ζουμί: "γύρισε ο Ντολμέν των Δασών"! Η αλήθεια όμως ήταν κάπως διαφορετική. Γίνεται Ντολμέν χωρίς την Ντολμιάνα του; Και χωρίς ούτε ένα δέντρο στο Δάσος, πως θ' ανέβαινε η Ντολμιάνα ψηλά, για να φωνάξει στον αγαπημένο της Ντολμέν "Αγάπα με αν Ντολμάς" κι αυτός να αναριχηθεί σαν αίλουρος από κλαδί σε κλαδί για να την κλείσει στην φοβερή και ντολμερή αγκαλιά του;

Αυτές και άλλες εύλογες απορίες του κοινού δεν μπορούν ν' απαντηθούν απ' αυτή την ιστορία. Το σίγουρο είναι πως όποιος κάθεται και βλέπει τον Ντολμά... χάνει το Δάσος!

*τα πνευματικά δικαιώματα για τον τίτλο καθώς και τους "αναρχοντολμάδες" ανήκουν στη Σακαφιόρα