Αναδημοσίευση από: http://kafetzopoulos.blogspot.com/
27 Ιουν 2009 - Υπάρχουν δύο δρόμοι μπροστά μας
Ομιλία την εναρκτήρια μέρα του 6ου συνέδριου των Οικολόγων Πράσινων (26/6/09)
Υπάρχουν δύο δρόμοι μπροστά μας. Ο ένας περνάει από ανείπωτο ανθρώπινο πόνο, πρωτοφανείς μαζικές μετακινήσεις προσφύγων, αναγκαστική και δια της βίας δραματική μείωση πληθυσμού, πείνα, ανέχεια και θάνατο. Ο ίδιος δρόμος, φέρνει μαζί του κοινωνικές συγκρούσεις, ρατσισμό, οικονομική κατάρρευση και φτώχεια, φέρνει καταστροφή, βία, συγκρούσεις και άρνηση της δημοκρατίας και της ανθρωπιάς ακόμα και στις αναπτυγμένες χώρες, που τις θεωρούσαμε άτρωτες μέχρι πρόσφατα.
Ο κίνδυνος της παγκόσμιας κατάρρευσης δεν είναι μελλοντολογική θεωρία ούτε επιστημονική υπόθεση εργασίας.
Η κλιματική αλλαγή, είναι εδώ, χειριζόμαστε το νερό και τη γη με τρόπο που δεν εξασφαλίζει τη βιωσιμότητα τους, ο παγκόσμιος πληθυσμός εξακολουθεί να αναπτύσσεται ανεξέλεγκτα, η τροφή παράγεται και με τρόπους που βλάπτει τη δημόσια υγεία, το περιβάλλον και διανέμεται άδικα και σπάταλα.
Η ενέργεια από τα ορυκτά καύσιμα δεν είναι το μόνο μη ανανεώσιμο αγαθό που ξοδεψαμε. Είμαστε πολλοί και δεν διαθέτουμε παρά μόνο έναν πλανήτη. Πρέπει να στραφούμε επειγόντως στην κοινή λογική που υπαγορεύει να χρησιμοποιούμε όλους τους πόρους με τρόπο που να εξασφαλίζει την ανανέωση τους. Πρέπει ν’ αλλάξουμε συμπεριφορά. Ατομική και κοινωνική. Πρέπει να αλλάξουμε μυαλά. Πρέπει ν’ αλλάξουμε πολιτικές.
Υπάρχουν δύο δρόμοι μπροστά μας.
Ο άλλος δρόμος, αυτός που μου φαίνεται ανθρώπινος και λογικός, προϋποθέτει την ανάληψη εξαιρετικών πρωτοβουλιών, πολιτικού, κοινωνικού και προσωπικού κόστους και κυρίως ανατροπή του πολιτικού συστήματος που φαίνεται παγκόσμια και τοπικά να τα έχει χαμένα και να μην μπορεί να ανταποκριθεί στις νέες συνθήκες που διαμορφώνονται.
Ακούμε ξανά και ξανά να ανακυκλώνονται παλιές ιδέες για την ελευθερία της αγοράς που θα ρυθμίσει με αυτόματο τρόπο όλες τις δυσλειτουργίες, για “επενδύσεις” που με “ηθικό’ και “κοινωνικό” κίνητρο το κέρδος θα διαχειριστούν ξανά(!) την “ανάπτυξή” και την ευημερία. Ή ακόμα πιο θλιβερά ακούμε ξανά και ξανά καταγγελίες και κατάρες για όλα τα κακώς κείμενα που θα λυθούν άν και όποτε προχωρήσουμε όλοι μας ιδεολογικά και πολιτικά σε κόμματα και σχηματισμούς που επαγγέλλονται ότι “ένα καλύτερο αύριο μπορεί να υπάρξει”. Δυστυχώς για την ανθρωπότητα και ευτυχώς από μια άποψη, το αύριο είναι ήδη εδώ. Δεν υπάρχει χρόνος για ομφαλοσκοπήσεις. Και ιδέες υπάρχουν και πολιτική θέληση. Σήμερα.
Ο άλλος δρόμος υπάρχει. Είναι ο δρόμος της κοινής λογικής, της πολιτικοποίησης της περιβαλλοντικής κρίσης και της οικονομικής που την ακολουθεί και τη συνοδεύει.
Η πολιτική οικολογία είναι πρώτα απ΄όλα προσωπική ιδεολογική στάση και έχουμε ανάγκη να ενταθεί η πολιτισμική στροφή που ήδη παρατηρείται στις κοινωνίες και τελευταία στην Ελλάδα.
Η οικολογία είναι ακόμα πάνω απ’ όλα και πρώτα απ΄ όλα οικονομική πολιτική.
Δεν είναι απλή άσκηση ευαισθησίας, καλοπροαίρετων καλλιεργητών με ποδήλατα και ψάθινα καπέλα.
Η πολιτική οικολογία είναι από τη φύση της ανατρεπτική και ριζοσπαστική. Είναι δύναμη που επιδιώκει τη ρήξη με σχεδόν ότιδήποτε μάθαμε να θεωρούμε αυτονόητο σε επίπεδο παραγωγής, ανάπτυξης, διανομής, ευτυχίας και ατομικής ολοκλήρωσης.
Πρέπει να ξοδέψουμε τα χρήματα των φορολογούμενων για πράσινα επαγγέλματα, πράσινες μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις.
Πρέπει να ξοδέψουμε σε έρευνα και τεχνολογία για μεθόδους που θα εξοικονομούν πόρους αυξάνοντάς την υγεία, και την ευτυχία στην κοινωνία.
Πρέπει να ξαναστρέψουμε την ελληνική οικονομία και κυρίως τους αγρότες στη υγιεινή παραγωγή τροφής και να φροντίσουμε για πολιτικές που θα εξασφαλίζουν την δίκαιη διανομή της.
Πρέπει να κάνουμε την πολιτική προστασία εξ’ ίσου σημαντικό τομέα όσο θα έπρεπε να είναι η παιδεία, η υγεία και η ασφάλιση.
Υπάρχει ένας μεγάλος παγκόσμιος διχασμός. Παρατηρείται και στον τόπο μας.
Υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι που σκέφτονται ότι η διαφθορά, η περιβαλλοντική αδιαφορία και η κοινωνική αναταραχή που φέρνουν μαζί τους χρειάζονται κάποιου είδους απάντηση. Άλλοι από αυτούς στρέφονται στον άκρατο εγωιστικό ατομισμό που έτσι ή αλλιώς είναι η μια βαριά καμπούρα της ανθρώπινης φύσης, άλλοι υποκύπτουν στο λαϊκισμό και παραδίνουν αμαχητί δικαιώματα και ελευθερίες ελπίζοντας ότι το κόστος θα το πληρώσει κάποιος πιο φουκαράς, διαφορετικός ή αλλόπιστος, άλλοι, απογοητευμένοι, δεν βρίσκουν νόημα κι ελπίδα και άλλοι κάνουν την αγανάκτηση τους βίαιο ξέσπασμα.
Υπάρχουν όμως και εκατομμύρια άλλοι που βλέπουν ότι η ανθρωπότητα έχει ανάγκη από μια νέα συλλογικότητα.
Η συλλογικότητα αυτή δεν πέφτει απ’ τον ουρανό. Είναι εγγονή της άλλης αρχαίας καμπούρας μας, της κοινωνικότητας, που μας ανέδειξε σε “επιτυχημένο” είδος στον πλανήτη αυτόν. Η συλλογικότητα αυτή, είναι παιδί του ανθρωπισμού και του διαφωτισμού, είναι αδελφή εξ’ αίματος της σύνδεσης της επιστημονικής, δηλαδή της μετρήσιμης και αποδείξιμης λογικής μεθοδολογίας και φιλοσοφικής σκέψης.
Η δημοκρατία, τα δικαιώματα, ατομικά και κοινωνικά δεν είναι τίποτα, όταν νομίζουμε ότι πάγωσαν στο χρόνο εδώ και δυό αιώνες. Έχουμε ανάγκη από συνεχή διερεύνηση, ανάπτυξη και επινόηση νέων δικαιωμάτων και νέων πιο άμεσων και όλο και πιο άμεσων δημοκρατικών διαδικασιών.
Έχουμε, τώρα, την ώρα της κοινωνικής κρίσης, ανάγκη, να διαφυλάξουμε και να υπερασπιστούμε χωρίς υπεκφυγές και ναι-μεν-αλλα τα ήδη κατοχυρωμένα δικαιώματα, ανθρώπων, ομάδων, περιβαλλοντικών οντοτήτων και ζώων.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερο πατριωτικό καθήκον σήμερα από την υπεράσπιση της γειτονιάς σου, την υπεράσπιση της χώρας σου και του πλανήτη σου από τη κατάρρευση. Και σύμμαχος σου αλλά και κομματι του εαυτού σου είναι ο γείτονας, ο συνάδελφος, ο ομοιδεάτης, οι εθνικές ομάδες, οι γειτονικοί λαοί, ο διαφορετικός, ο “άλλος”, δίπλα μας. Όλοι αυτοί με τους οποίους πρέπει να κάνουμε μια γενναία συμφωνία για τα μεγάλα και να επιδιώξουμε έναν έντιμο συμβιβασμό για όσα μας χώρισαν στο παρελθόν.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερο πατριωτικό καθήκον από το να συμβάλλω ώστε η χώρα μου να είναι ελεύθερη για όλους, ξένους και γηγενείς, μετανάστες και πρόσφυγες, πιστούς και άθεους.
Πατριωτικό είναι να δρας τοπικά και να σκέφτεσαι παγκόσμια. Να είσαι έτοιμος να συμβιβαστείς όχι μόνο με τους “άλλους” αλλά και με τα έντομα και τις κατσαρίδες. Πατριωτικό είναι να ζεις και να πεθαίνεις με τη δημοκρατία.
Πατριωτικό τέλος είναι να ξεμπερδέψεις μια και καλή με αταβιστικούς φόβους, προκαταλήψεις και τη μεγαλύτερη κατάρα που τελευταίου ενάμιση αιώνα: τον εθνικισμό και τις παραφυάδες του που έχουν δηλητηριάσει με σχιζοειδή φαντασιακά είδωλα γενιές και γενιές ελλήνων. Αν δεν μπούμε εμείς μπροστά σε αυτόν τον αγώνα για να πέσουν οι προκαταλήψεις ποιος περιμένουμε ότι θα το κάνει; οι εκλογικοί-κομματικοί μηχανισμοί του πολιτικού συστήματος που βλέπουν μόνο κόστος, δημοσκοπήσεις και τετραετίες;
Οι Οικολόγοι Πράσινοι δεν είναι η λύση. Είναι μέρος της λύσης. Η λύση είναι στα χέρια των πολιτών που το πολιτικό σύστημα με νύχια και με δόντια προσπαθεί να τους πείσει ότι δεν είναι οι ίδιοι μέρος της λύσης.
Ακτιβιστές των δικαιωμάτων, περιβαλλοντικές οργανώσεις, πρόσωπα έντιμα και με κοινή λογική μέσα σε όλα σχεδόν τα κόμματα, ενεργοί πολίτες, τα ίδια τα παιδιά μας και τα αγέννητα εγγόνια μου: αυτή είναι η μεγάλη συμμαχία που μπορεί να ξεπηδήσει από την κρίση.
Το μέλλον πήρε μπρος, ξεκίνησε.
Η θα είναι σκληρό και ζοφερό για ότι αγαπάμε ο καθένας ξεχωριστά και όλοι μαζί ή θα είναι Πρασινο.
Οι Οικολόγοι Πράσινοι on-line εδώ
