"Sicko" κάτσε... katse -σήκω

Κάποιοι από εσάς ίσως να έχουν δει το ντοκυμαντέρ του "Ζορρό" Michael Moore, κάποιοι ίσως και όχι... Δεν έχει και τόση σημασία. Αν έπρεπε να το μεταφράσουμε στα ελληνικά, θα το λέγαμε "αρρώστω". Η Αρρώστω και ο Κίτσος πάνε Νοσοκομείο (τέτοια μεγαλεία).

Μπορεί να μην είδατε το ντοκυμαντέρ του για το θέμα της Υγείας στις ΗΠΑ, όλοι σας όμως έχετε δει κάποια (ανάποδη) μέρα τι σημαίνει ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ.

Σήμερα έφαγα τη μέρα μου στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης γιατί η θεία μου, που είναι εκτός των άλλων και γειτόνισσά μας, έσπασε το οστό του βραχίονα στο σημείο ακριβώς κάτω από τον ώμο της.

Όταν μπήκαμε ήταν 1,30 το μεσημέρι. Είχαν εφημερία από τις 8 το πρωί και φαντάζεστε τι γινόταν στους διαδρόμους. Σε πιάνει μια απελπισία όταν βλέπεις τον κόσμο που περιμένει, και περιμένει...σήκω-κάτσε, κάτσε-σήκω. Παρόλα αυτά, εξυπηρετηθήκαμε μέσα σε 1 ώρα! Μέσα σε μια ώρα πήγαμε κι ήρθαμε στο ακτινολογικό δυο φορές, της πήραν αίμα και ούρα, και της έκαναν εισαγωγή γιατί πιθανόν να χρειαστεί χειρουργείο. Άμα μπορούσαν και αξονική θα της έκαναν την ίδια ώρα (την οποία δεν την γλιτώνει, μόνο έτσι θα αποφασιστεί τι θα χειρουργηθεί, αν και πως).

Η γυναίκα αυτή, 49 ετών, εργαζόμενη, βγήκε από μια κακή συγκυρία, εκτός μάχης. Αν και έπαθε το ατύχημα εν ώρα εργασίας, κινδυνεύει να χάσει τη δουλειά της (εργάζεται part-time ως καθαρίστρια) ασφάλιση δεν έχει (το βιβλιάριο της Πρόνοιας ούτε που της το ανανέωσαν), και τη βγάζει κυριολεκτικά με ψίχουλα κάθε μήνα, και με λεφτά που τσοντάρει η αδελφή της και η μητέρα της. Αν δεν είχε τους δικούς της να της σταθούνε, δεν θα είχε στον ήλιο μοίρα.

Αυτά βλέπω, και λέω ότι ο κόσμος πρέπει να αλλάξει.

Στους διαδρόμους του Νοσοκομείου, παντού είδα αναρτημένες αφίσες. Οι γιατροί διαμαρτύρονται για τις απλήρωτες υπερωρίες, για τα εξαντλητικά ωράρια, για τις ελλείψεις στο χώρο υγείας, γιατί δουλεύουν 24ωρα ολόκληρα άυπνοι.

Σκέφτομαι ότι και ο τελευταίος ζητιάνος, ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ, στην Ελλάδα, έχει τη δυνατότητα να πάει στα επείγοντα, ακόμα και αν δεν έχει ασφάλιση, ακόμα και αν δεν έχει ευρώ στην τσέπη του, και να εξυπηρετηθεί, αργά ή γρήγορα. Όσο κι αν το φτύνουμε αυτό το σύστημα, ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ έχει (κάποια) ανθρωπιά.

Είδα έναν τέτοιο ζητιάνο έξω από την πόρτα του Νοσοκομείου, στρωμένο πάνω στα μάρμαρα, με έναν φραπέ κι ένα πακέτο τσιγάρα, να ρεμβάζει. Σκέφτηκα ότι αυτός ο άνθρωπος, μέσα στην αθλιότητά του, δεν έχει έγνοιες. Δεν έχει πιστωτικές να χρωστάει, ενοίκια που τρέχουν, υπέρογκα κοινόχρηστα. Θα πάει σαν το σκυλί, αλλά τα έχει γράψει (και διαγράψει) όλα. No money, no problem.

Την ίδια στιγμή γύρω του γίνεται το έλα να δεις. Η αστυνομία έχει αράξει ένα περιπολικό στον αυλόγυρο (στάνταρ stand by), μια γυναίκα αγκαλιάζει έναν συγγενή κλαίγοντας για τον άντρα της, κάποιοι χασομερούν καπνίζοντας και πίνοντας καφέ έξω από το κυλικείο, μια ολόκληρη οικογένεια γύφτων λιάζεται δίπλα στα παρτέρια.

Και μέσα στο Νοσοκομείο, οι εργαζόμενοι μοχθούν να δώσουν υπηρεσίες στον μέσο Έλληνα.

Την ίδια στιγμή, στο Διαβαλκανικό Κέντρο κάποιοι προνομοιούχοι καθρεφτίζονται στα μάρμαρα καθώς γλιστράνε με τον ορό στο χέρι πάνω στο παρκέ. Τους κοστίζει 100 ευρώ το μήνα η ιδιωτική ασφάλιση αλλά γι' αυτούς είναι ψίχουλα.

Ένας γιατρός στο Δημόσιο πληρώνεται 980 ευρώ. Μια πωλήτρια σε ένα οποιοδήποτε κατάστημα πληρώνεται γύρω στα 600 ευρώ. Ο πρώτος έχει στίψει τη ζωή του και ζωή δεν βλέπει. Η δεύτερη δεν ζει με τόσα.

Και κάποιοι μας έχουν πείσει ότι ο αγώνας είναι άκυρος.

Δεν είναι άκυρος κανένας αγώνας όταν σε μια κοινωνία υπάρχουν τέτοιες τεράστιες ανισότητες. Αντί να κοιτάμε μόνο τον κώλο μας και πως θα βγάλουμε τα περισσότερα (με οποιοδήποτε κόστος) για να έχουμε "τα πάντα" ίσως πρέπει να αναθεωρήσουμε τις αξίες μας.


Ο ατομισμός, η ύψιστη αυτή "αξία" του δυτικού κόσμου, κοντεύει να μας καταστρέψει, ως κοινωνία, ως περιβάλλον, ως όντα.

Μόνο όταν τον ανατρέψουμε, μόνο τότε θα δούμε το πραγματικό ΦΩΣ ΣΤΟ ΤΟΥΝΕΛ...