Η' εν προκειμένω, το δάχτυλο της Kathryn Bigelow. Που ("μπράβο της") κέρδισε ένα Όσκαρ σκηνοθεσίας, για μια ταινία που ("μπράβο της") κέρδισε Όσκαρ καλύτερης ταινίας φέτος, που διηγείται μια ιστορία που ("μπράβο της") κέρδισε Όσκαρ καλύτερου σεναρίου...Μια Katheryn Bigelow που ξεκίνησε ως εικαστικός καλλιτέχνης και κατέληξε να φλερτάρει με τις πληγές των μεταπολεμικών Ηνωμένων Πολιτειών, που κατάφερε και τις έχωσε μέσα σε ένα locker και μας τις παρουσίασε σαν "μια μέρα στη ζωή ενός ήρωα" - ενός ήρωα που υποδύθηκε ο Jeremy Renner - μπράβο του! χωρίς εισαγωγικά, αν και δεν πήρε Όσκαρ, μάλλον το άξιζε, αλλά δυστυχώς τα βραβεία δεν πάνε ποτέ εκεί που πρέπει (καμία μπηχτή προς τον Jeff Bridges που μου είναι αιωνίως συμπαθητικός).
Και τώρα τι να πούμε; Τι σκατά βράβευσε η Ακαδημία; Μια ιστορία που στην τελική μας λέει πόσο ηρωικός είναι ο γαμωστρατός τους, που βρίσκεται ακόμη στο Ιρακ; Ο Στρατός που Προστατεύει μια "Ελεύθερη" Κοινωνία που δεν τόλμησε να ισοπεδώσει ακόμα το αίσχος του Guantanamo Bay? Το έθνος που τελικά ψήφισε Barack Obama μην αντέχοντας τις ίδιες του τις τύψεις;
Τι μας λέει, εν προκειμένω, η βράβευση για την ιστορία ενός ήρωα που "σβήνει φωτιές" απασφαλίζοντας βόμβες; Πόσο βαθιά ήταν η τομή της Εισβολής στο Ιράκ στη συνείδηση του μέσου Αμερικανού; Προφανώς όχι και πολύ βαθιά - αφού η θρυλική Ακαδημία για άλλη μια φορά επιβεβαιώνει ότι η δουλειά της είναι να χαϊδεύει αυτιά και να επικροτεί εμμέσως πλην σαφώς, πολιτικές που στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής επιδεικνύουν χωρίς ντροπή, τις Ηνωμένες Πολιτικές του Καπιταλισμού, ενός αδίστακτου καπιταλισμού που ματοκύλησε μετά την λήξη του Β' Παγκόσμιου Πολέμου σχεδόν κάθε Δημοκρατία που τόλμησε να σηκώσει κεφάλι, συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας.
Καλύτερα να τα παιρνε το παραμύθι το Άβαταρ τα βραβεία- τουλάχιστον εκεί δεν υπάρει καμία ψευδαίσθηση για το ποιος είναι ο ιμπεριαλισμός, καταφανής στο πρόσωπο του Stephen Lang ("Colonel Quaritch") και της πολιτικής του, που ισοπεδώνει Αμαζόνιους (έστω, "Πανδώρες") με μόνο γνώμονα το κέρδος...
Aυτή φέτος ήταν η μεγαλύτερη ειρωνεία που θα μπορούσε ποτέ κανείς να διανοηθεί, και κάθε φεμινίστρια θα έπρεπε τώρα να σκίζει τα σουτιέν της: η πρώτη γυναίκα σκηνοθέτης που βραβεύεται με Όσκαρ, το πήρε γιατί έπαιξε το παιχνίδι των αρσενικών... ή μάλλον του ηλίθιου, πολεμόχαρου και πολεμοκάπηλου τύπου άντρα που πιστεύει ότι υπάρχουν ήρωες σε έναν πόλεμο!!! Ενώ υπάρχουν μόνο θύματα, είτε είναι "νικητές" είτε είναι "ηττημένοι".
Να μην πούμε τίποτα για το "χιούμορ" των παρουσιαστών, που πρόσβαλαν κάθε παρευρισκόμενο- που καθόταν στο κάθισμά του γελώντας με τα "αστεία" ενός ξεφτιλισμένου σεναρίου. Κρίμα στα ταλέντα των Steve Martin & Alec Baldwin. Από ένα ολόκληρο κοινό, μόνο ο George Clooney δεν γελούσε, παρά κοιτούσε με αηδία την 'γιορτή'. Αλήθεια, ποιος γιορτάζει στα Όσκαρ: Η δήθεν Χριστιανική Αμερική, που βράβευσε φέτος την Sandra Bullock (σιγά την ερμηνεία!) για μια ταινία "κοινωνικής ευθύνης" όπως το Blind Side?
Άντε να μην συνεχίσω γιατί όταν τα παίρνω στο κρανίο κανείς δεν μπορεί να απασφαλίσει τον πυροκροτητή...
