Τι συμβαίνει με τα gay κορίτσια που μόλις ανακαλύπτουν την ταυτότητά τους; Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να είσαι ομοφυλόφιλη κοπέλα στην Ελλάδα και ιδιαίτερα μέσα στο χώρο του ελληνικού σχολείου; Γι’ αυτά και άλλα πολλά θέματα που τις αφορούν μας μίλησαν ένα απόγευμα του Γενάρη στη Θεσσαλονίκη στο καφέ «Μόργκαν» η ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ, 18 ετών, που σχεδιάζει να φύγει στο εξωτερικό για να σπουδάσει management, η ΖΩΗ, 19 χρονών, η οποία σπουδάζει Βρεφονηπιοκομία και η ΣΤΕΛΛΑ, 18 ετών, η οποία θέλει να ασχοληθεί με τη Δημοσιογραφία. Μαζί τους, ο ΜΠΑΜΠΗΣ, 32 ετών, καθηγητής πληροφορικής και ο ΚΩΣΤΑΣ, 18 ετών, που θέλει να σπουδάσει σε Δραματική Σχολή, συνέβαλαν σε μια συζήτηση στρογγυλής τραπέζης που κράτησε μιάμισι ώρα και μας γέμισε με τη ζωντάνια και την αμεσότητά της αισιοδοξία για το μέλλον, παρά τα όποια σοβαρά προβλήματα διαπιστώθηκαν ότι εξακολουθούν να υπάρχουν στον χώρο της εκπαίδευσης και γενικότερα στην ελληνική κοινωνία. Ακολουθεί ένα απόσπασμα από αυτήν τη συζήτηση.
SCREW: Πότε αρχίσατε να προβληματίζεστε για την ταυτότητά σας και πως αυτοπροσδιορίζεστε τώρα;
ΣΤΕΛΛΑ: Από τα εννιά μου! Ήταν λίγο νωρίς!Τρίτη Δημοτικού ήμουν; Ήταν μια φάση όπου γενικότερα ήμουν υπερβολικά πιεσμένη από χίλια-δυο μέτωπα και μέσα σε όλα είχα και αυτό. Τότε το έβλεπα σαν πρόβλημα και ήθελα να το κρύβω. Γιατί ας πούμε όλα τα κοριτσάκια της ηλικίας μου βλέπαν τον Brad Pitt και λέγανε "αχ!" κι εγώ έβλεπα την Angelina Jolie κι έλεγα "θεά!" (γέλια από όλους). Έλεγα, γιατί! Έψαχνα μια ευκαιρία, μια δίοδο για να το βγάλω όλο αυτό και μου δόθηκε στα 15μισι. Έκανα μια τρίμηνη σχέση και από τότε συνεχίζω. Από εμπειρίες είχα και με άντρες, για να έχω μια ολοκληρωμένη άποψη. Αν έχεις να κρίνεις κάτι, πρέπει να το κρίνεις αφού έχεις δοκιμάσει τα πάντα!
ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ: Πρώτη φορά ένιωσα διαφορετική όταν ήμουν 14, που ερωτεύτηκα μια κοπέλα. Από τότε που το είπα, στις φίλες μου, στους φίλους μου, είναι καλύτερα τα πράγματα, τουλάχιστον για ‘μενα. Ουσιαστικά νιώθω πολύ καλύτερα, γιατί δεν έχουν κανένα πρόβλημα, ίσα-ίσα, είμαι ο εαυτός μου, χωρίς να χρειάζεται να υποθέτω το τι μπορεί να λένε για μένα.
ΣΤΕΛΛΑ: είχε σαν αποτέλεσμα το να αλλάζεις συνέχεια αγόρια και να σου μένει και το όνομα!
ΖΩΗ: και να λες ότι αυτοί φταίνε, δεν φταίω εγώ, δεν μου ταιριάζει, γι'αυτό τον διώχνω, πάμε παρακάτω, ίσως να είναι καλύτερα, μέχρι που καταλαβαίνεις τελικά ότι δεν υπάρχει περίπτωση.
***
«Πρώτη φορά ένιωσα διαφορετική όταν ήμουν 14, που ερωτεύτηκα μια κοπέλα. Από τότε που το είπα, στις φίλες μου, στους φίλους μου, είναι καλύτερα τα πράγματα, τουλάχιστον για μένα… Γιατί δεν έχουν κανένα πρόβλημα, ίσα-ίσα, είμαι ο εαυτός μου, χωρίς να χρειάζεται να υποθέτω το τι μπορεί να λένε για μένα». (Αλεξάνδρα, 18 ετών)
***
SCREW: σε ποιούς "βγήκατε" πρώτα;
ΣΤΕΛΛΑ: στην κολλητή μου την Ελένη. Ήταν μπροστά στο σκηνικό, την αντίδρασή της δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Από μένα το περίμενε, είχα και το στυλάκι τότε, ήμουν και ράπερ, με το παντελόνι κάτω από τον ποπό, με τις μπλούζες τις φαρδιές, τις αλυσίδες από δω-από κει, το τζόκεϊ...μηδενική ανάπτυξη από θέμα στήθους, οπότε φαινόμουν εντελώς αγοράκι. Από την άλλη την κοπέλα δεν το περίμενε: έγινε μέσω τηλεφώνου η πρώτη επαφή, και θυμάμαι ότι καθόταν στην καρέκλα απέναντί μου, πήγαινε στην τουαλέτα, έριχνε νερό στο πρόσωπό της, καθόταν, έβγαινε έξω να πάρει αέρα. Ξανακαθόταν στην καρέκλα, ξαναπήγαινε στην τουαλέτα! Έτσι έγινε, και από τότε δεν έχω πρόβλημα να το διαδίδω, μέχρι και η μητέρα μου το ξέρει.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ: Στον κολλητό μου Κωστή ο οποίος χάρηκε και το περίμενε. Αργότερα το είπα και σε άλλα άτομα που ένιωσα κοντά μου. Η μητέρα μου δεν το ξέρει.
SCREW: το ξέρουν οι φίλοι σου;
ΖΩΗ: όλες οι φίλες μου. Είχα τρεις κολλητές από το Δημοτικό μέχρι τώρα. Πρώτα το είπα στην Κική, που είναι περισσότερο στα κυβικά μου, είναι πολύ ελεύθερος άνθρωπος και δεν έχει κόμπλεξ, ταμπού κλπ. Δεν είχε κανένα πρόβλημα, όπως και η άλλη φίλη μου, η Βάσω. Τελευταία άφησα την κολλητή-κολλητή μου, γιατί είναι συντηρητική,... και όταν της το είπα πρώτη φορά μου λέει, τι μαλακίες είναι αυτές που λες, είχαμε κάποια προβλήματα μέχρι να το αποφασίσει, αλλά είδε την αλλαγή, το πως ήμουν πριν, και πως ήμουν μετά, και ότι είμαι καλύτερα τώρα και τελικά το αποδέχθηκε και δεν έχει πρόβλημα.
SCREW: είχατε gay φίλους στο σχολείο;
ΖΩΗ: εγώ ήμουν η μοναδική στο σχολείο μου.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ: υπήρχαν gay άτομα στο σχολείο μου αλλά δεν ήταν πολλά ούτε είχα και ιδιαίτερες σχέσεις μαζί τους.
SCREW: τι έγινε με το σχολείο σου, έχει βγάλει πολύ μεγάλη φουρνιά!
ΣΤΕΛΛΑ: αφού εκδηλώθηκα εγώ άρχισαν να εκδηλώνονται και άλλοι. Ήταν κατά κάποιον τρόπο η κινητήριος δύναμη.
SCREW: πέρα από τους δικούς σας φίλους, ποια ήταν η αντίδραση τρίτων;
ΣΤΕΛΛΑ: να κάνεις ό,τι θέλεις στο κρεβάτι σου, δεν με απασχολεί, αρκεί να μην προσβάλεις εμένα. Κάτι απολύτως σεβαστό, και κάτι που θα έλεγα κι εγώ. Σε ελάχιστες περιπτώσεις έχω βιώσει ρατσισμό. Και αυτό ήταν στο δρόμο, λόγω του στυλ μου για κανέναν άλλο λόγο. Σε αυτές τις περιπτώσεις το καλύτερο είναι να μην ανταποκριθείς, να μην ρίξεις το επίπεδό σου, γιατί χάνεις το παιχνίδι εντελώς.
ΖΩΗ: Εγώ ήμουν η μόνη στο σχολείο, με αποτέλεσμα όταν το μάθανε τα παιδιά να το πάρουν πολύ στραβά. Στο Λύκειο, όταν ήμουν με μια κοπέλα, ένα από τα αγόρια που ασχολούνται μόνο με τους άλλους και όχι με τον εαυτό τους, μας είχαν δει να φιλιόμαστε σε ένα πάρκο...με αποτέλεσμα να το μάθουν όλοι. Ε... όσο να 'ναι μετά είχα πρόβλημα.
***
«Μάλωνα με τη μαμά μου που ήθελε να μου βάζει φορεματάκια και κοκαλάκια, αλλά εγώ ήμουν με τις φόρμες και ήθελα να παίζω ξύλο, ενώ αυτή ήθελε να κάνω μπαλέτο … Ενώ έκανα κάτι με αγόρια, το έκανα μόνο και μόνο για να αποδείξω στον εαυτό μου αυτό που είμαι».(Ζωή, 19 ετών)
***
ΖΩΗ: πάντα σε κάθε τάξη, από το Δημοτικό ακόμη, είχαμε κάποια παιδιά τα οποία κάναν παρέα μόνο με κορίτσια. Τα υπόλοιπα αγόρια είχαν πρόβλημα και τους κορόιδευαν ή και τους απειλούσαν.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ: εμένα δεν μου έχει τύχει αλλά υπήρχαν δύο κοπέλες στο σχολείο μου που ακούστηκε γι’ αυτές και τις κράζανε.
ΣΤΕΛΛΑ: για τα αγόρια, δεν τους πειράζει να βλέπουν μια κοπέλα λεσβία.
SCREW: ποιά είναι η διαφορά;
ΣΤΕΛΛΑ: καμία. Ένα γεννητικό όργανο;
ΚΩΣΤΑΣ: οι λεσβίες είναι σέξι. Τους gay τους βλέπουν σαν μια αηδία, κάτι ανώμαλο. Δεν έχει λογική, γιατί αν είσαι straight, το ότι υπάρχουν gay άνδρες σημαίνει ότι έχεις λιγότερο ανταγωνισμό, γιατί σου αυξάνει τις πιθανότητες να βρεις ελεύθερες γυναίκες!
SCREW: δεν υπάρχει λογική σ' αυτό. Οι άντρες δεν βλέπουν τις λεσβίες σαν ανταγωνισμό. Πιστεύουν ότι όπου υπάρχουν δυο γυναίκες, χωράει και ένας άντρας. Όταν διαπιστώνουν ότι αυτό δεν μπορεί να γίνει, τότε είναι που τους χαλάει πάρα πολύ...!!!
ΣΤΕΛΛΑ: έχει τύχει πάρα πολλές φορές να είμαι σε μια σχέση και να την πέσουν άντρες στην κοπέλα μου. Εκεί δίνεις και καταλαβαίνει ο άλλος, ότι, "φιλαράκι, δεν χωράς". Ιδιαίτερα με ενοχλεί όταν έρχονται μέσα στους δικούς μας χώρους (τα gay μαγαζιά) και μου πουλάνε μούρη, στο Dada π.χ.
ΖΩΗ: έχει τύχει να διώξουμε πέντε άντρες έξω από το μαγαζί.
ΚΩΣΤΑΣ: είναι μερικοί που δεν σέβονται καθόλου τους χώρους μας, ενώ εμείς σεβόμαστε τους δικούς τους.
ΣΤΕΛΛΑ: δεν έχω πρόβλημα να έρχονται straight και να είναι στην παρέα φυσικά. Ένα άλλο, που με ρωτάνε είναι αν επιτρέπεται να έρθουν σε gay χώρους. Φυσικά και επιτρέπεται...! Υπάρχει περίπτωση να φας πόρτα; Μόνο άμα είσαι gay περνάς;
***
«Η κοπέλα μου φοβάται να ανοιχθεί, πιστεύει ότι η κοινωνία δεν είναι αρκετά ανοιχτή για να αποδεχθεί την ομοφυλοφιλία. Εγώ θεωρώ ότι η κοινωνία είμαστε εμείς. Από τη στιγμή που εμείς είμαστε ανοιχτοί, θα ανοίξει και η κοινωνία. Αυτό θα γίνει μέσα στα επόμενα 10-20 χρόνια». (Στέλλα, 18 ετών)
***
ΜΠΑΜΠΗΣ: τι είναι αυτό που σας έχει λείψει στο σχολείο γενικά;
ΣΤΕΛΛΑ: Ο ψυχολόγος!
ΖΩΗ: η επικοινωνία με τους καθηγητές.
ΣΤΕΛΛΑ: εγώ την είχα.
ΖΩΗ: να πω ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα: Αρχαία Κατεύθυνσης, άγνωστο κείμενο, κάνεις ένα σημαντικό λάθος, και μέχρι που σε βγάζουν με ωριαία αποβολή. Δεν νομίζω ότι είναι το καλύτερο για την εκπαίδευση αυτό που κάνουν. Το κλίμα ήταν αυταρχικό, εμείς δεν είχαμε γνώμη. Οι καθηγητές ήταν τύπου "εσείς δεν ξέρετε τίποτα, εσείς δεν μιλάτε, εμείς είμαστε οι ειδικοί". Συνέχεια μας μείωναν. Και την νοημοσύνη μας, και την πρόοδό μας, και τα πάντα.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ: εγώ δεν έδινα ιδιαίτερη σημασία, έτσι όπως πήγαινα, έτσι έφευγα!!!
ΣΤΕΛΛΑ: εγώ ήμουν ίσως η πιο τυχερή. Είναι 5-6 καθηγητές μες το σχολείο μου από τους οποίους μπορείς να αποκομίσεις πράγματα. Ενδιαφέρονται για τη Στέλλα και για την κάθε Στέλλα μες το σχολείο. Ξέρουν για μενα. Μας βλέπουν πραγματικά σαν παιδιά τους και θέλουν το καλύτερο για μας: "αν αυτό είναι το καλύτερο για ‘σενα, κάντο, αρκεί να είσαι ευτυχισμένη".
SCREW: δηλαδή είχατε επικοινωνία για το συγκεκριμένο ζήτημα. Μέσα ή έξω από την τάξη;
ΣΤΕΛΛΑ: την απόλυτη επικοινωνία. Και εντός και εκτός.
SCREW: υπήρξαν αφορμές για τέτοια συζήτηση στην ώρα του μαθήματος;
ΣΤΕΛΛΑ: στην πρώτη Λυκείου θυμάμαι κιόλας, είχαμε κάνει μια αναφορά στον Καβάφη: «ομοφυλόφιλος ποιητής». Είπα ανοιχτά τη γνώμη μου, ήμουν και υπέρμαχος των ομοφυλοφίλων, εννοείται. Μεγαλώνοντας ωριμάζεις, φεύγουν οι παρωπίδες που σου βάζουν οι γονείς σου ...
ΖΩΗ: έχει τύχει να γίνει παρόμοια συζήτηση και η καθηγήτρια το αντιμετώπισε πολύ καλά, είπε ότι συμβαίνει και αυτό και ότι θα πρέπει να θεωρείται φυσιολογικό, έδωσε και μια εξήγηση περί ορμονών. Εξήγησε ότι είναι κάτι φυσιολογικό για τα συγκεκριμένα άτομα και ότι δεν είναι κάτι κακό.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ: μια φίλη μου το ανέφερε μέσα στη τάξη και η καθηγήτρια είχε πολύ καλή αντίδραση. Είπε ότι είναι «κάπως φυσιολογικό» και ότι είναι και θέμα ορμονών.
ΣΤΕΛΛΑ: η κοπέλα μου φοβάται να ανοιχθεί, πιστεύει ότι η κοινωνία δεν είναι αρκετά ανοιχτή για να αποδεχθεί την ομοφυλοφιλία. Εγώ θεωρώ ότι η κοινωνία είμαστε εμείς. Από τη στιγμή που εμείς είμαστε ανοιχτοί, θα ανοίξει και η κοινωνία. Αυτό θα γίνει μέσα στα επόμενα 10-20 χρόνια.
ΜΠΑΜΠΗΣ: εσύ έχεις ένα χαρακτήρα πιο δυναμικό, ίσως εκείνη είναι πιο εσωστρεφής. Από προσωπική εμπειρία αν είσαι πιο μαζεμένος και κλειστός χαρακτήρας είναι δύσκολο να το αποδεχθείς.
ΣΤΕΛΛΑ: και είναι δύσκολο να το αποδεχθείς για τον εαυτό σου, και γι' αυτό κοτσάρεις ταμπέλες. Η κοπέλα μου δεν θέλει καν να χρησιμοποιεί το χαρακτηρισμό λεσβία.
SCREW: γιατί μπορεί να χρησιμοποιηθεί και ως βρισιά. Έχετε παρατηρήσει φαινόμενα ομοφοβίας στο σχολείο σας;
ΖΩΗ: στο σχολείο της Στέλλας υπάρχουν πάρα πολλά άτομα. Γι' αυτό και το έχουν συνηθίσει οι υπόλοιποι. Ενώ όταν σε ένα ολόκληρο σχολείο υπάρχουν ένα και δυο άτομα τότε είναι μειονότητα και τους χτυπάνε κατευθείαν, είναι πολύ δύσκολο.
SCREW: Στέλλα είπες ότι στο σχολείο σου παρά το καλό κλίμα που υπάρχει λείπει ο ψυχολόγος.
ΣΤΕΛΛΑ: εννοείται, λείπει, για χίλια-δυο θέματα είναι χρήσιμος. Και δεν το θεωρώ και ντροπή να πάει κανείς, γιατί στην Ελλάδα είναι ντροπή. Πήγαινα, για ένα χρονικό διάστημα. Το λέω και περηφανεύομαι κιόλας. Δεν πήγα σε ψυχίατρο, δεν έχω τρελόχαρτο...! Σε ψυχολόγο πήγα. Είναι καλό. Συζητάς και σε βοηθάει να βρεις λύσεις για τη ζωή σου. Δεν στις βρίσκει αυτός. Δεν είναι «φωτεινός παντογνώστης». Από μέσα σου, τις βρίσκεις μόνος σου. Λείπει γιατί στο σχολείο βλέπεις πολλές διαφορετικές προσωπικότητες. Ειδικά στο σχολείο μου, που έχουμε παιδιά τυφλά, με προβλήματα έξαρσης θυμού, παιδιά απ' το Παπάφειο, σε τέτοιες περιπτώσεις, φυσικά χρειαζόταν. Και για ενημέρωση, και για μας, για να ξέρουμε πως να τους συμπεριφερθούμε, και να μην μυρίζουμε τα δάχτυλά μας. Και για τους καθηγητές, για να ξέρουν πως πρέπει να γίνεται το μάθημα.
ΚΩΣΤΑΣ: μερικά παιδιά το έχουν μεγάλη ανάγκη. Είτε γιατί έχουν οικονομικό πρόβλημα και δεν μπορούν να πάνε σε εξωτερικό ψυχολόγο, είτε γιατί ο ψυχολόγος είναι ουδέτερος και μπορεί να σε βοηθήσει πάνω στο πρόβλημα που έχεις.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ: δεν ήμουν ποτέ σε σχολείο με ψυχολόγο αλλά θα ήθελα να υπήρχε.
SCREW: περιγράφετε μια κατάσταση έλλειψης ουσίας στην εκπαίδευση, όπου ο καθηγητής περιορίζεται στο να κάνει τυπικά κάποια πράγματα, και το ίδιο ισχύει και από την πλευρά των παιδιών. Άλλο ένα ζήτημα είναι αυτό του μαθήματος αγωγής υγείας.
ΖΩΗ: τι είναι αυτό;
ΣΤΕΛΛΑ: πρώτη φορά το ακούω.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ: και εγώ πρώτη φορά το ακούω.
ΣΤΕΛΛΑ: Και μετά υπάρχει η Βιολογία Κατεύθυνσης της 3ης Λυκείου.
SCREW: Ακριβώς. Δεν υπάρχει δηλαδή ένα μάθημα το οποίο να σου διδάσκει αυτά που πρέπει να ξέρεις για να προστατευτείς, υπεύθυνα, και όχι να το ακούσεις από τον φίλο σου που μπορεί να σου πει μια βλακεία. Στην 3η Λυκείου είναι πλέον πολύ αργά- όταν τα παιδιά νιώθουν από νωρίς την πίεση να κάνουν σεξ γιατί είναι προχωρημένο, είναι μόδα, είναι μαγκιά. Εσείς από που πληροφορηθήκατε γι' αυτά τα θέματα;
ΣΤΕΛΛΑ: να ‘ναι καλά η μάνα μου, το ίντερνετ και η αδελφή μου.
ΖΩΗ: από την τηλεόραση, από εκπομπές, και από τον Σύλλογο ενάντια στον Καρκίνο όπου συμμετέχω, όταν έτυχε να μας φέρει σε επαφή με έναν αντίστοιχο για το AIDS .
ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ: από φίλους, από συγγενείς, λίγο απ’ όλα.
ΣΤΕΛΛΑ: κάτι συγκεντρωμένο δεν υπάρχει. Πολλά δεν υπάρχουν στην Ελλάδα, κακά τα ψέματα!
SCREW: Θα ήθελα να αναφερθώ σε κάτι που το θεωρώ πολύ σημαντικό για το οποίο δεν υπάρχουν έρευνες στην Ελλάδα αλλά υπάρχουν αντίστοιχες έρευνες στο εξωτερικό. Ότι τα ποσοστά κατάθλιψης και αυτοκτονίας ανάμεσα στα παιδιά που έχουν διαφορετικό προσανατολισμό είναι πολύ υψηλά. Επίσης δεν υπάρχει στην Ελλάδα αντιμετώπιση του θέματος. Στο εξωτερικό υπάρχουν help-lines για να πάρεις τηλέφωνο, ομάδες στήριξης, ομάδες ενημέρωσης γονέων κλπ.
ΚΩΣΤΑΣ: έξω υπάρχουν οργανώσεις για οποιαδήποτε προβλήματα.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ: έχω πετύχει καταθλιπτικές και ίσως αυτοκτονικές περιπτώσεις σε γνωστούς μου αλλά για εντελώς άσχετα θέματα. Ωστόσο πιστεύω οτι θα έκανε μεγάλο καλό να υπήρχαν ομάδες στήριξης.
***
Υπεράρριθμα τμήματα, καθηγητές χωρίς καμία διάθεση να διδάξουν, δυσκολίες προσαρμογής για άτομα με ειδικές ανάγκες, είναι μερικά μόνο από τα προβλήματα του σύγχρονου ελληνικού σχολείου που ταλαιπωρούν εξίσου straight και gay μαθητές. Κι αν τα φαινόμενα ομοφοβίας, τουλάχιστον σε λεκτικό επίπεδο, είναι αρκετά συχνά, εντός και εκτός του σχολείου, παρόλα αυτά βλέπει κανείς ότι σιγά –σιγά σημειώνεται μια πρόοδος στο θέμα της νοοτροπίας, αρχής γενομένης από τα ίδια τα ομοφυλόφιλα άτομα.
Η αλλαγή στην αντιμετώπιση του φαινομένου της ομοφυλοφιλίας είναι ξεκάθαρη από γενιά σε γενιά: «όταν ήμουν στο σχολείο κανείς δεν ήξερε για τις προτιμήσεις μου» μας λέει η Άννα,30 ετών, αισθητικός, ενώ η Δήμητρα, 39 ετών, δικηγόρος, θεωρεί πως «η ιδιωτική μου ζωή είναι καθαρά προσωπικό μου θέμα». Οι νεότεροι όμως δεν θεωρούν πλέον ότι η προσωπική τους ζωή είναι κάτι που πρέπει να κρύβουν, τουλάχιστον όχι από τους φίλους τους.
Δυστυχώς υπάρχουν ακόμη φαινόμενα βίας, όπως αυτά που μας περιέγραψε η Ζωή, ακόμα και μέσα στην ίδια την οικογένεια, όπου κοπέλες τιμωρούνται με αποκλεισμό «για να γίνουν straight» και μάλιστα ξυλοκοπούνται γι’ αυτό. Τέτοια περιστατικά μπορεί να μας θυμίζουν άλλες κοινωνίες και άλλες εποχές ωστόσο δεν μπορούμε να κλείσουμε τα μάτια σε αυτά και οφείλουμε να δημιουργήσουμε ένα δίκτυο στήριξης για την επίλυσή τους.
***
Συναισθήματα απόρριψης αλλά και αποδοχής ερευνούνται στις ιστορίες αυτές. Κατάθλιψη και "τρέλα", εγκατάλειψη της οικογενειακής εστίας, απόπειρες αυτοκτονίας, και καταδίωξη από γονείς και αρχές είναι μερικές από τις πιο μελανές ιστορίες στις σελίδες του βιβλίου. Αντίστοιχα όμως υπάρχουν και θετικές εμπειρίες, στήριξης από ειδικούς και ΛΟΑΤ ομάδες, φίλους, γνωστούς και γονείς. Το βιβλίο της Έρον δίνει μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα διάσταση στο θέμα για τον Έλληνα αναγνώστη καθώς μας παρέχει τη δυνατότητα σύγκρισης της δικής μας πραγματικότητας με αυτή της αμερικάνικης κοινωνίας. Προτιμήστε το.
ΣΗΜ.: Ευχαριστούμε πολύ τον Αλέξη (τιγράκι).
To παραπάνω άρθρο δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Screw στο τεύχος Φεβρουαρίου 2011
