Αν ο Κουφοντίνας πεθάνει, θα ηρωοποιηθεί- και τότε πολλοί θα θελήσουν να τον μιμηθούν

Με ενοχλεί:

• Το “καταδικάζω τη βία απ' όπου κι αν προέρχεται” Γιατί είναι αφελές στην καλύτερη, και μέχρι και επικίνδυνο στην χειρότερη. Δεν αρκεί να καταδικάζεις τη βία. Χρειάζεται να κατανοείς τις αιτίες που οδήγησαν σε αυτήν. Αν δεν τις κατανοήσεις, αν δεν κάνεις κάτι για να τις ανατρέψεις, η βία θα συνεχίσει να υπάρχει και είσαι καταδικασμένος να την ξαναζήσεις.

• Όταν άνθρωποι που έχουν άγνοια για μια υπόθεση, επαναλαμβάνουν τσιτάτα της εκπροσώπου της κυβέρνησης όπως “η απεργία πείνας είναι εκβιασμός”. Λες και ένας ισοβίτης που η οργάνωσή του δεν είχε ποτέ επίσημη πολιτική κάλυψη από πουθενά, ούτε καν από την αριστερά από την οποία αρχικά προήλθε, μπορεί να εκβιάσει ένα ολόκληρο κράτος. Ποιος έχει τη δύναμη, το κράτος ή ο φυλακισμένος; Υπάρχει ειδική ρύθμιση στο άρθρο 31 για την απεργία πείνας κρατουμένου. Με την ειδική αυτή ρύθμιση η απεργία πείνας αναγνωρίζεται κατ’ αρχήν ως νόμιμη συμπεριφορά του κρατουμένου που πρέπει να γίνεται σεβαστή και να μην καταστέλλεται, μέχρι να εμφανιστεί σοβαρός κίνδυνος θανάτου ή μη αναστρέψιμης βλάβης.

• Το γεγονός ότι κάποιοι δεν αντιλαμβάνονται ότι όλοι οι κρατούμενοι έχουν τα ίδια δικαιώματα και ότι αν καταπατώνται για έναν, είναι ακόμα πιο εύκολο να καταπατηθούν για άλλους. Οποιοσδήποτε θα μπορούσε να βρεθεί μια μέρα στη θέση ένας δικός του άνθρωπος να καταλήξει στην φυλακή, γιατί οποιοσδήποτε θα μπορούσε να παρανομήσει. Στην περίπτωση αυτή, θα έλεγε το ίδιο; Δε θα ήθελε ο κρατούμενος να έχει τα ίδια δικαιώματα, σύμφωνα με τον νόμο;

• Ότι κάποιοι δεν καταλαβαίνουν πως η ποινή της φυλάκισης είναι ευκαιρία για σωφρονισμό. Η δικαιοσύνη δεν είναι εκδικητική και η ζωή στη φυλακή δεν πρέπει να είναι απλώς μια τιμωρία.

• Η ερώτηση “αν ήταν παιδοβιαστής, θα λέγαμε το ίδιο;” Ναι θα έπρεπε να λέμε το ίδιο. Όχι ότι πρέπει να πεθάνει στη φυλακή, να τον σκοτώσουν στο ξύλο, να τον βιάσουν, κλπ κλπ Αυτό είναι κανιβαλισμός. Υποτίθεται ότι εμείς από έξω είμαστε καλύτεροι στη διαγωγή από τους μέσα. Αν ευχόμαστε τέτοια πράγματα, δεν είμαστε σε τίποτα καλύτεροι από τους μέσα.

• Η ερώτηση “αν ήταν στη Χρυσή Αυγή, θα λέγατε το ίδιο;” Ναι, δε θα ευχόμουν να πεθάνουν, θα ήθελα να εκτίσουν την ποινή τους, ελπίζοντας ότι θα βγουν μετανιωμένοι και αλλαγμένοι. Αν δεν το κάνουν, θα ήθελα να μην βγουν από την φυλακή. Ο αμετανόητος Κουφοντίνας, ως ισοβίτης, δεν θα βγει, κατά πάσα πιθανότητα.

• Όταν κάποιοι παίρνουν μια θέση λες και τα ξέρουν όλα. Όταν τους στριμώξεις, λένε κάτι άλλο, που ούτε κι αυτό ισχύει, αποδεικνύοντας σε όποιον έχει μάτια και βλέπει ότι είναι όντως εντελώς άσχετοι και δεν έχουν ασχοληθεί με ένα θέμα ούτε 5 λεπτά. Μετά θα βρούνε ακόμα μια βλακεία να πουν, δυστυχώς. Γιατί κάποιοι αποφαίνονται περί νομικών θεμάτων χωρίς να έχουν ψάξει καθόλου μια υπόθεση, όπως στην περίπτωση του Κουφοντίνα, και αρκούνται στις δικαιολογίες και τα αφηγήματα της κυβέρνησης.

Χρειάζεται να θυμηθούμε

Όταν κάποιος θέλει να καταδικάσει την τρομοκρατία, είναι απαραίτητο να γνωρίζει και το πλαίσιο που την γέννησε. Δεν είναι πάντα μερικοί τρελοί που παίρνουν τα όπλα. Είναι τόσο εύκολο να τα αποδίδουμε όλα στα ψυχικά νοσήματα. Η 17Ν ήταν μια οργάνωση που γεννήθηκε μέσα σε συγκεκριμένες συνθήκες, σε μια κοινωνία που έβραζε, στη μεταπολίτευση. Στη Χούντα για άλλη μια φορά ο λαός επαναστάτησε, και μετά το τέλος της περίμενε κάτι καλύτερο, και από την Δεξιά, και από την Αριστερά. Κάποιοι ριζοσπαστικοποιήθηκαν τότε, οργίστηκαν απέναντι στην Αριστερά που στα μάτια τους συνθηκολόγησε για άλλη μια φορά, και το τράβηξαν στα άκρα.

Η 17Ν είχε πολύ συγκεκριμένους στόχους. Χτύπησε πολύ συγκεκριμένα πράγματα, για πολύ συγκεκριμένους λόγους. Π.χ. Εκδικήθηκε βιομήχανους, εφοπλιστές και επιχειρηματίες, οι οποίοι δεν φρόντιζαν την ασφάλεια των εργατών τους, με συνέπεια στα χρόνια που έδρασε η 17Ν και σκότωσε 23 ανθρώπους να έχουν σκοτωθεί πάνω από 3.500 εργάτες σε εργατικά ατυχήματα. Στην περίπτωση π.χ. των μεταλλείων Χαλκιδικής, δεν φρόντιζαν καθόλου για στοιχειώδη μέτρα εργασίας των μεταλλωρύχων, με συνέπεια να πεθαίνουν σαν τα κοτόπουλα ή να μένουν ανάπηροι. Πράγματα που τώρα θεωρούμε δεδομένα σε ό,τι αφορά την εργασιακή ασφάλεια, δεν ήταν πάντα έτσι.

Για το λόγο αυτό, η 17Ν δρούσε ανενόχλητη, όχι γιατί η αστυνομία δεν μπορούσε να την συλλάβει, αλλά γιατί στα μάτια του κόσμου ό,τι έκανε, ήταν δικαιολογημένο, και στην στήριζε (με εξαίρεση τον θάνατο του Θ. Αξαρλιάν, που δεν ήταν στόχος, αλλά βρέθηκε την λάθος στιγμή σε λάθος μέρος). Η αποδοχή της δράσης της 17Ν ήταν σε ποσοστά άνω του 20% του πληθυσμού. Ένα τεράστιο ποσοστό, άνω του 30% ήταν αναποφάσιστοι και δεν την καταδίκαζαν, με συνέπεια η πλειονότητα του πληθυσμού να μην αντιστέκεται στο φαινόμενο. Το αντίθετο μάλιστα. Πολλοί βοηθούσαν την οργάνωση, προστατεύοντας τα μέλη της, βοηθώντας ακόμα και οικονομικά, αρνούμενοι να δώσουν πληροφορίες για τη δράση της. Χαρακτηριστικά, η 17Ν εκτέλεσε 4 αξιωματούχους των ΗΠΑ, και τα μέλη της 17Ν επικηρύχθηκαν από τις ίδιες τις ΗΠΑ. Όποιος έδινε πληροφορίες θα μπορούσε να λάβει 5 εκατομμύρια δολάρια*! Κανένας απ' όσους ήταν στην οργάνωση δεν το έκανε, και πρέπει να πούμε ότι ήταν πολλοί. Η 17Ν είχε ένα δίκτυο ανθρώπων σε όλη την Ελλάδα. Δεν ξέρουμε πόσοι ήταν ακριβώς, αλλά σίγουρα δεκάδες ήταν οι ενεργοί, ενώ δεκάδες άλλοι έφυγαν ή ήταν ανενεργοί. Ακόμα κι ο απλός κόσμος που θα μπορούσε να δώσει πληροφορίες, δεν το έκανε. Ο Κουφοντίνας στο βιβλίο του “Γεννήθηκα 17Ν” αναφέρει περιστατικό σε ένα καφενείο, όπου ο μαγαζάτορας τους προειδοποίησε να μη μιλάνε για να μην τους ακούσει απόστρατος υψηλόβαθμος αξιωματικός που βρισκόταν στο κατάστημα. Η 17Ν είχε “μεθύσει” από την αποδοχή του κόσμου, και είχε αρχίσει να πιστεύει ότι είναι αήτητη. Έδρασε για 27 ολόκληρα χρόνια! Αυτό δεν είναι κάτι που συμβαίνει τυχαία. Η 17Ν ήξερε πως να εκτονώνει την οργή του κόσμου. Πολλοί γελούσαν με τις βόμβες που έριχνε τότε η 17Ν, όπως π.χ. στις βομβιστικές επιθέσεις στις Εφορίες, και σε αυτές τις περιπτώσεις έλεγαν μάλιστα “και καλά τους έκαναν” γιατί ένιωθαν πως η Εφορία τους έκλεβε.

Την περίοδο της δράσης της 17Ν, πολλοί την πλήρωσαν, για τα οικονομικά σκάνδαλα και την διαφθορά. Π.χ. το σκάνδαλο Κοσκωτά το πλήρωσε ο Μπακογιάννης. Υπήρχε εισαγγελική έκθεση που τον ενέπλεκε στο σκάνδαλο**, που κατέληγε ότι ο Μπακογιάννης εμφανίστηκε ως βασικός μέτοχος του εκδοτικού ομίλου του Κοσκωτά, με δικό του κεφάλαιο – ενώ το κεφάλαιο στην ουσία του το είχε δώσει ο ίδιος ο Κοσκωτάς μέσω της τράπεζάς του. Το πόρισμα αυτό με κάποιον τρόπο έφτασε στα χέρια της 17Ν. Χρειάζεται να θυμηθούμε την εποχή εκείνη, που το σκάνδαλο Κοσκωτά έριξε την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, και να θυμηθούμε πόσο μπουχτισμένος ήταν ο κόσμος, πόσο οργιζόταν για τη διαφθορά και από το γεγονός ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου δεν έκανε αυτά που υποσχόταν, όπως π.χ. στην περίπτωση των στρατιωτικών βάσεων των ΗΠΑ και τη συμμαχία στα πλαίσια του ΝΑΤΟ. Πορείες γίνονταν ξανά και ξανά γι' αυτό το θέμα με το κλασικό σύνθημα “έξω οι βάσεις και τα πυρηνικά”.

Χρειάζεται να τα θυμηθούμε όλα αυτά, γιατί συμβαίνουν με ανάλογο τρόπο σήμερα. Η κυβέρνηση πρέπει να ανοίξει τα μάτια της και τα αυτιά της και να αντιληφθεί ότι οι συνθήκες σήμερα είναι εκρηκτικές, η πίεση, λόγω της πανδημίας και των ατυχών χειρισμών της επί αυτής, έχει χτυπήσει τον κόσμο σε κάθε επίπεδο, οικονομικό, κοινωνικό, ψυχολογικό, και ότι η χώρα είναι ένα καζάνι που βράζει. Μια σπίθα θέλει για να πάρει το φυτίλι φωτιά και να σκάσει η βόμβα. Αν ο Κουφοντίνας πεθάνει, θα ηρωοποιηθεί – και τότε πολλοί θα θελήσουν να τον μιμηθούν, και να κάνουν ό,τι έκανε εκείνος κάποτε, για να εκτονώσουν την οργή τους. Αν η κυβέρνηση θέλει να το σταματήσει αυτό, αν θέλει να σταματήσει την βία, πρέπει να αφουγκραστεί την οργή του κόσμου, και να ικανοποιήσει τα δίκαια αιτήματά του.

Υ.Γ.* Βροχή επικηρύξεων υπήρξε σε διάφορες φάσεις. Αλλά καμία πραγματική πληροφορία δεν δόθηκε τελικά, αν και πολλοί προσπάθησαν να κερδίσουν τα χρήματα δίνοντας ψεύτικες πληροφορίες. Αν δεν είχε τραυματιστεί ο Σάββας Ξηρός από βόμβα στις 29 Ιουνίου 2002 μπορεί η έκβαση της υπόθεσης της εξάρθρωσης της 17Ν να ήταν τελείως διαφορετική. Περισσότερα για την εξάρθρωση θα βρείτε κι εδώ.

**(του Εισαγγελέα Εφετών Ευθυμιάδη, αρ. 264 της 1η Ιουνίου 1989-αναφορά στα Πρακτικά της Βουλής εδώ) και σχετικό άρθρο εδώ.