the girl with the dragon tattoo

the girl with the dragon tattoo
Yes, I have a dragon tattoo as well

Τρίτη 9 Δεκεμβρίου 2008

Τις Πταίει;

Αυτό που βλέπετε είναι η αποτυχία της δημοκρατίας μας.

Αποτυχία, γιατί όταν παίρνει φωτιά η Ελλάδα, (αυτή τη φορά από εμπρηστές που τους βλέπουμε να ρίχνουν τις μολότωφ) ο περισσότερος κόσμος γυρνά στον διπλανό του και ρωτά:
γιατί γίνεται αυτό;
Και η απάντηση είναι ΔΕΝ ΞΕΡΩ!

Αυτό που γίνεται, και που ψάχνουμε τον υπεύθυνο και δεν τον βρίσκουμε,
είναι γιατί στη Δημοκρατία, αποποιούμαστε της εξουσίας του καθενός μας
πάνω στην κοινωνική μας υπόσταση, δίνοντάς την σε κάποιον εκπρόσωπο.

Πρόκειται για ένα συμβόλαιο σεβασμού. Είναι ένα συμβόλαιο ευαίσθητο,
όπως ένας ερωτικός δεσμός. Όταν πάψει η εμπιστοσύνη, παύει να υπάρχει.

Έτσι, έχει πάψει από καιρό να υπάρχει σεβασμός.

Η ελληνική κοινωνία έχει πάρει διαζύγιο από τον εαυτό της.

Είναι μια σχιζοφρενής κατάσταση. Οι μισοί να διαδηλώνουν και να τα σπάνε
και οι άλλοι μισοί να ρωτάνε το γιατί και να μην το βρίσκουν.

η άποψη του κόσμου για τα τεκταινόμενα συνοψίζεται στα παρακάτω.

-αλητεία,
-τραμπουκισμοί
-πολλοί ξένοι διαφόρων εθνικοτήτων μέσα στο πλήθος των "αντιεξουσιαστών"
-κάποιοι συνελήφθησαν για κλοπές και βανδαλισμούς
-η ιδέα της διαδήλωσης για τον τραγικό χαμό του παιδιού δίκαιη και σωστή
-αλλά τα καθίκια καιροφυλακτούν
-ανίκανη πολιτεία και ανύπαρκτο κράτος
-αστεία παρουσία της αστυνομίας
-γελοία δίοικηση.

Και όλλοι να ρωτάνε: ποια είναι η λύση;

Και κανείς να μην απαντά!

οσο περιμένουμε από άλλους να δώσουν την λύση έτσι θα είμαστε.
όσο ψηφίζουμε άλλους και τους δίνουμε τη δύναμη πάνω στη ζωή μας,
να παίρνουν τις αποφάσεις αυτοί.
η βουλευτική δημοκρατία είναι ένα σύστημα ξοφλημένο.
αυτό που βλέπουμε στους δρόμους είναι η απόδειξη.
χρειαζόμαστε ΑΜΕΣΗ δημοκρατία και όχι ΕΜΜΕΣΗ.

για να μην υπάρχει δικαιολογία.
για να αναλαμβάνει ο καθένας την ευθύνη του εαυτού του.

Για να μην περιμένει από τους άλλους.

Προσπαθώ αυτές τις ημέρες να κάνω κάτι εποικοδομητικό.
Τουλάχιστον να οργανώσω μια διαμαρτυρία με ουσία.
Να μαζευτούμε στο κέντρο της πόλης στο Υπουργείο απ' έξω
και να καθίσουμε δυο ώρες εκεί. Να γράψουμε τα δικά μας συνθήματα.
Να ανάψουμε ένα φανάρι στη μνήμη του μικρού.

Δεν συμμετέχω σε κάποιο κόμμα, ή σε κάποια οργάνωση.

Κι αυτό το κάνει δύσκολο.
Είναι δύσκολο να κινητοποιήσεις τους ανθρώπους.
Η οργή, η βία, η καταστολή, όλα αυτά είναι εύκολα.

Δύσκολη είναι η δημιουργία, ο διάλογος, η ευθύνη.
Η εύρεση λύσεων.
Η επίπονη καθημερινή δουλειά για να φτιάξουμε κάτι.

Όμως ζούμε στην κοινωνία της ευκολίας!

Με τα γεύματα στο σακουλάκι που τα πετάς μέσα στο φούρνο και είναι έτοιμα.

Με τον υπολογιστή που κάνεις ένα κλικ για να βρεις μια πληροφορία.

Ίσως το ανθρώπινο γένος να μην έχει ενηλικιωθεί ακόμη...

Κι όμως βλέπω γύρω μου ανθρώπους σκεπτόμενους.
Γιατί είναι τόσο δύσκολο να βρούμε λύσεις;

Έχουμε μουδιάσει - από τότε που μας βάλανε στα σχολεία,
μάθαμε να κάνουμε αυτά που μας λένε.

Και όταν έρχεται η καταστροφή, λέμε
"εσύ είσαι η εξουσία, εσύ φταις"

Και θυμώνουμε μ' αυτόυς που καταστρέφουν
γιατί δεν κάνουν αυτό που τους λένε οι άλλοι...

Μήπως δεν φταίνε όσο νομίζουμε;

3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Πολύ σωστό το μονοπάτι της σκέψης και άποψης σου...θαρρώ πως η λύση βρίσκεται στην ατομική ενήλικη διάθεση και θέση του καθένα μας στην κοινωνία...στα παιδιά όμως ο μόνος τρόπος είναι η "παιδεία" κι όχι η στείρα εκπαίδευση...απο μικρά τα μαθαίνεις να σέβονται τη ζωή και οτι υπάρχει γύρω τους...όταν όμως απο το δημοτικό το εκπαιδεύεις να αναπαράγει τον ανταγωνισμό και την κούφια απο συναίσθημα γνώση φυσικά και ότι ανθρώπινο θα έπερεπε να ανακαλύπτει στεγνώνει κι αργότερα θυμώνει και θα πετάξει τη μολότωφ για να εκτονωθεί...όλοι μας φταίμε κι όλοι μας μπορούμε να αλλάξουμε...στο χέρι μας είναι να γίνουμε ξανά άνθρωποι και να σπάσουμε τη μηχανή αναπαραγωγής της βίας και της άδειας ψυχής...

ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΟΣ είπε...

Αυτό που ξέρω, είναι πως κανείς που έχει δίκαιο αγώνα δεν βάζει κουκούλα να διεκδικήσει τα δίκια του.
Οι κουκουλοφόροι, από πάντα ήταν απέναντι στον λαό.
Ας ψάξουμε να τους βρούμε λοιπόν με τον δικό μας αγώνα, και να μή αμαυρώνουμε την αγωνία των παιδιών που την εκφράζουν με τον δικό τους τρόπο.

Ούτε κι εγώ μπόρεσα να αφήσω την δουλειά μου και να κάνω πράξη αυτά που είπα παραπάνω.
Το γρανάζι που είμαι δεμένος δεν μου το επέτρεψε.
Και θα το πληρώσω
Γειά σου Αρτεμις.

artemis είπε...

@τζενάουα: στέκομαι στο ότι η εκπαίδευση αναπαράγει τον ανταγωνισμό και την κούφια γνώση... άλλος ένας λόγος για τον οποίο θα έπρεπε ν' αντιδρούν οι μαθητές.

@επίκουρος: στο προηγούμενο post μίλησα για κουκουλοφόρους/επαναστάτες του "κώλου". συνεχίζω να πιστεύω ότι οι καταστροφές έγιναν ως επί το πλείστον για οποιονδήποτε άλλο λόγο εκτός απ' αυτόν που θα πρεπε να είναι. Καταλαβαίνω όμως την οργή, τους λόγους της, και το πως μπορεί να ξεσπάσει. Επίσης, προσωπικά δεν με πειράζει καθόλου που καταστρέφουν αυτοκίνητα. Θεωρώ ότι είναι τα πιο άχρηστα πράγματα στον κόσμο, μολύνουν το περιβάλλον, και ο εθισμός στη χρήση τους έχει καταστρέψει τις πόλεις και τους πολίτες που χάνουν το χρόνο τους κολλημένοι σε κάποιο μποτιλιάρισμα.