Τις Πταίει;

Αυτό που βλέπετε είναι η αποτυχία της δημοκρατίας μας.

Αποτυχία, γιατί όταν παίρνει φωτιά η Ελλάδα, (αυτή τη φορά από εμπρηστές που τους βλέπουμε να ρίχνουν τις μολότωφ) ο περισσότερος κόσμος γυρνά στον διπλανό του και ρωτά:
γιατί γίνεται αυτό;
Και η απάντηση είναι ΔΕΝ ΞΕΡΩ!

Αυτό που γίνεται, και που ψάχνουμε τον υπεύθυνο και δεν τον βρίσκουμε,
είναι γιατί στη Δημοκρατία, αποποιούμαστε της εξουσίας του καθενός μας
πάνω στην κοινωνική μας υπόσταση, δίνοντάς την σε κάποιον εκπρόσωπο.

Πρόκειται για ένα συμβόλαιο σεβασμού. Είναι ένα συμβόλαιο ευαίσθητο,
όπως ένας ερωτικός δεσμός. Όταν πάψει η εμπιστοσύνη, παύει να υπάρχει.

Έτσι, έχει πάψει από καιρό να υπάρχει σεβασμός.

Η ελληνική κοινωνία έχει πάρει διαζύγιο από τον εαυτό της.

Είναι μια σχιζοφρενής κατάσταση. Οι μισοί να διαδηλώνουν και να τα σπάνε
και οι άλλοι μισοί να ρωτάνε το γιατί και να μην το βρίσκουν.

η άποψη του κόσμου για τα τεκταινόμενα συνοψίζεται στα παρακάτω.

-αλητεία,
-τραμπουκισμοί
-πολλοί ξένοι διαφόρων εθνικοτήτων μέσα στο πλήθος των "αντιεξουσιαστών"
-κάποιοι συνελήφθησαν για κλοπές και βανδαλισμούς
-η ιδέα της διαδήλωσης για τον τραγικό χαμό του παιδιού δίκαιη και σωστή
-αλλά τα καθίκια καιροφυλακτούν
-ανίκανη πολιτεία και ανύπαρκτο κράτος
-αστεία παρουσία της αστυνομίας
-γελοία δίοικηση.

Και όλλοι να ρωτάνε: ποια είναι η λύση;

Και κανείς να μην απαντά!

οσο περιμένουμε από άλλους να δώσουν την λύση έτσι θα είμαστε.
όσο ψηφίζουμε άλλους και τους δίνουμε τη δύναμη πάνω στη ζωή μας,
να παίρνουν τις αποφάσεις αυτοί.
η βουλευτική δημοκρατία είναι ένα σύστημα ξοφλημένο.
αυτό που βλέπουμε στους δρόμους είναι η απόδειξη.
χρειαζόμαστε ΑΜΕΣΗ δημοκρατία και όχι ΕΜΜΕΣΗ.

για να μην υπάρχει δικαιολογία.
για να αναλαμβάνει ο καθένας την ευθύνη του εαυτού του.

Για να μην περιμένει από τους άλλους.

Προσπαθώ αυτές τις ημέρες να κάνω κάτι εποικοδομητικό.
Τουλάχιστον να οργανώσω μια διαμαρτυρία με ουσία.
Να μαζευτούμε στο κέντρο της πόλης στο Υπουργείο απ' έξω
και να καθίσουμε δυο ώρες εκεί. Να γράψουμε τα δικά μας συνθήματα.
Να ανάψουμε ένα φανάρι στη μνήμη του μικρού.

Δεν συμμετέχω σε κάποιο κόμμα, ή σε κάποια οργάνωση.

Κι αυτό το κάνει δύσκολο.
Είναι δύσκολο να κινητοποιήσεις τους ανθρώπους.
Η οργή, η βία, η καταστολή, όλα αυτά είναι εύκολα.

Δύσκολη είναι η δημιουργία, ο διάλογος, η ευθύνη.
Η εύρεση λύσεων.
Η επίπονη καθημερινή δουλειά για να φτιάξουμε κάτι.

Όμως ζούμε στην κοινωνία της ευκολίας!

Με τα γεύματα στο σακουλάκι που τα πετάς μέσα στο φούρνο και είναι έτοιμα.

Με τον υπολογιστή που κάνεις ένα κλικ για να βρεις μια πληροφορία.

Ίσως το ανθρώπινο γένος να μην έχει ενηλικιωθεί ακόμη...

Κι όμως βλέπω γύρω μου ανθρώπους σκεπτόμενους.
Γιατί είναι τόσο δύσκολο να βρούμε λύσεις;

Έχουμε μουδιάσει - από τότε που μας βάλανε στα σχολεία,
μάθαμε να κάνουμε αυτά που μας λένε.

Και όταν έρχεται η καταστροφή, λέμε
"εσύ είσαι η εξουσία, εσύ φταις"

Και θυμώνουμε μ' αυτόυς που καταστρέφουν
γιατί δεν κάνουν αυτό που τους λένε οι άλλοι...

Μήπως δεν φταίνε όσο νομίζουμε;