Το Πάθος

Παραθέτω τις σημειώσεις ενός συγγραφέα, του Jamie Moran, μελετητή της Αγίας Γραφής και των Ελλήνων Φιλοσόφων, για το βιβλίο του με τον τίτλο "το Πάθος", ως απάντηση σε ό,τι είπε ο κορυφαίος του Βατικανού- και ως επεξήγηση του θυμού μου απέναντι σε τέτοιες απόψεις, βλ. προηγούμενο "ουστ" post !!!!

GOD CREATES IN PASSION= EROTIC AND DAEMONIC
By Jamie Moran

[1] THE EROTIC

[...]in creating us -- the cosmos, the world, nature, the whole creation -- God did something NEW. We are not a recapitulation of God, a pale imitation of God, a weaker and denuded emanation of God. Nor conversely, are we something wholly different that
is inferior and lower, simply 'beneath' God. We are something new, an ontological reality that did not pre-exist the moment of our creation; therefore God came out, forged ahead, took a new step into the non pre-existent. This step is ecstatic, a going out, a going forth, an exceeding, a new departure, the deed of a youthful God-- not an old god just doing the same old thing in a slightly different way. Creation is a 'new departure' for God, and in making this venture, God becomes something new. God is erotic towards his creation, and out of this, there is a divine--created joining, that is a wellspring of goodness, and the creation of a new life= the uncreated embodied in the created.

By this is a new fruit brought forth - "a fruit that will last." Thus is the soul made overflowing, creative, pregnant. This soul pouring out the gifts of the Creator and finally giving birth to the uncreated in the created is what is new.

A waterfall coming down from above.

A spring welling up from below= from the cave in the earth.

Such is the 'ontological.'
The vehicle of the ontological is the soul.
Eros--soul is the wedding we are all journeying toward.

[2] THE DAEMONIC
Τhis new departure of God, as well as being a well-spring of shared joy, thanks to God's exstasis, is at the same time a firey abyss of suffering. For, the new departure of God is made subject to danger, to hardship, to cost, to pain. It is put
inherently at risk, made inherently precarious= the new ontology of the creation, with its potentiality for bearing an entirely new fruit, is subject to existential 'passability', which means it can be gained or lost, and is in a process whose outcome is not yet secured. Only by facing up to this existential edge, gap, crossing of roads, is humanity deepened in heart, and forced to acquire the same suffering love, the same passionate heart, that God shows in his constancy, good faith, courage, generosity, forbearance, strength, in staying with and coming through the passible condition inherent to creation. The victory of love finally secured has to be 'won' from the changeability, lability, mutability, of love initially insecure. It is passion, wounded and aroused by the daemonic, that carries love to this victory. Without passion, there is no love that can enter the existential arena, and win the victory there by its carrying the burden, suffering the wound, paying the cost, that the Daemonic inflicts by putting us in that situation. Without passion, the heart flees the existential condition which the creation, at depth, is in= poised over nothing, but this fleeing is itself an endless falling.

Lightning zigzagging to the ground.

Fire kindled from below= from the abyss beneath the earth.

Such is the 'existential.'

The vehicle of the existential is the heart. Daemonic--heart is the fight in the depth we are all struggling in, where we do not yet know if love will win or will forsake us.


[3] CONCLUSION
God's risk in Eros is the Give Away that establishes Life. Thus his Marriage vow.
God's risk in the Daemonic is the Sacrifice that embraces Death. Thus his Warrior vow.

jamie moran,

London, England.

15aug05—12may06.

Καλές γιορτές σε όλους...!

(ακόμη και στον Μαλάκα τον Πάπα! χαχαχα)

Το ταίρι μου είν' ακόμα στο δρόμο...

by PrettyMOndayz

Έλα να γλύψουμε τις πληγές μας
απ τη βρωμιά και την κακία του κόσμου
να ξεχαστούμε
κάτω απ' την σκηνή που φτιάχνει το πάπλωμά σου

εκεί που δεν φτάνει κανείς
με κρύα πόδια και παγωμένη καρδιά

έλα να γλύψουμε τις πληγές μας
παρέα
ίσως να υπάρχει μια αιτία
κάποιος λόγος που δεν με νοιάζει
και τόσο πια

το μόνο που θέλω είναι
η ζεστασιά σου
το κορμί σου τυλιγμένο στο δικό μου
ένα φιλί πραγματικό

όχι ακόμη μια μάχη με κάποιον άγνωστο
ανάμεσα στα σεντόνια
όχι άλλη τρέλα κι άδικο,
μεταμφιεσμένα σε λόγια κι ωραίες δικαιολογίες
που δεν έχω πλέον-

Το ξέρω πως πέρασε καιρός
κι έχει φέρει αντάρα- πολλή-
Αλλάζει τις ζωές, ξέρεις
αλλά όχι τους ανθρώπους

όχι εκείνο το μήλο
που η ψυχή του είναι φρέσκια
ακόμη κι όταν το φλούδι γερνά-

Ξέρεις πόσος καιρός πέρασε
από τότε που θέλησα, να γράψω
ένα ποίημα;

Χρόνια ολόκληρα... χωρίς εσένα

Ουστ ρε λέμε!!!!! ΡΕ ΟΥΣΤ!!!!!

Η παρακάτω είδηση που διάβασα σήμερα, προκάλεσε τρικυμία στο κρανίο μου! Για πολλά μποφόρ, μιλάμε!
"Έντονες αντιδράσεις από οργανώσεις ομοφυλοφίλων και ακτιβιστές προκάλεσαν δηλώσεις του Πάπα Βενέδικτου ΙΣτ' για την ανάγκη σωτηρίας της ανθρωπότητας από την «αυτοκαταστροφή» της ομοφυλοφιλίας.

Στην τελευταία ομιλία του έτους στο Βατικανό, ο ποντίφικας δήλωσε ότι «η διάσωση της ανθρωπότητας» από την ομοφυλοφιλική και τρανσέξουαλ συμπεριφορά είναι εξίσου σημαντική με τη σωτηρία των τροπικών δασών από την καταστροφή."


Yes, I am mad as hell... and I am not gonna take it anymore!

Έξω πούστη απ' την παράγκα! Που θα λεγε και η Μαλβίνα, η αιώνια! Ξόανο! Βλαχοχοχουντικέ μαλάκα, με παράσημο ΚΑΙ μίτρα! Έ, μα όχι, πια, σήμερα θα βρίσω απ' την ψυχή μου μέσα κι ακόμα πιο έξω. Το ξέρω πως ό, τι γράφω δεν βγάζει και πολύ νόημα, αλλά για μια φορά θέλω να μην αυτολογοκριθώ με κανέναν τρόπο, μα απολύτως κανέναν!

Κάτι τέτοια ψόφια ανθρωπάρια, ζωντανοί-νεκροί μαλάκες που δεν αγαπάνε ούτε την ίδια τους την ψωλή, κυβερνάνε τον κόσμο και τον ποτίζουν δηλητήριο, και καταστρέφουν ψυχές. Τα ξόανα. Εμετικοί δούλοι της εξουσίας, νεκροζώντανα ζόμπι, που έχουν ενοχοποιήσει τον έρωτα, που είναι η σύνδεση της ίδιας της ψυχής με το σώμα.

Μαλάκες!

Για μένα είναι τιμή μου και υπόληψή μου, να είμαι ό,τι θέλω να είμαι, να κοιμάμαι με όποιον και όποιαν θέλω να κοιμάμαι, να αγαπάω όποιον και όποιαν θέλω ν' αγαπάω, και να πας να γαμηθείς - ξόανο.


Και να ξέρεις πως έχω πολύ ήσυχη την συνείδησή μου. Γιατί πιστεύω πως δεν χρειάζεται να τεκνοποιήσω, βλάκα. Η Γη έχει ήδη 6 δισ. ανθρώπους επάνω που κοντεύουν να την καταστρέψουν, και περισσότεροι από τους μισούς δεν έχουν να φάνε.

Ναι, πραγματικά έχω ΚΑΙ την ... οικολογική μου συνείδηση, εντελώς μα παντελώς ΚΑΘΑΡΗ ΚΑΙ ΞΑΣΤΕΡΗ!


Εδώ η υπολοιπη είδηση με τις διάφορες αντιδράσεις απ' ολούθε!

"Ο Πάπας Βενέδικτος υποστήριξε ότι η υπεράσπιση του δημιουργήματος του Θεού, δεν περιορίζεται μόνο στην προστασία του περιβάλλοντος, αλλά και στην προστασία του ανθρώπου από την «αυτοκαταστροφή».

Ο ποντίφικας, μιλώντας σε μέλη του προσωπικού του Βατικανού, απέρριψε τις θεωρίες των φύλων, λέγοντας ότι «θολώνει τα όρια» του θηλυκού με το αρσενικό, οδηγώντας το ανθρώπινο γένος σε αυτοκαταστροφή.

Τα σχόλια είναι «ανεύθυνα και απαράδεκτα» δήλωσε το Κίνημα Χριστιανών Λεσβιών και Gay (LGCM) της Βρετανίας.

Η τρανσέξουαλ πρώην βουλευτής της Ιταλίας Βλαντιμίρ Λουξούρια δήλωσε ότι το να λέει κάποιος πως άνθρωποι σαν την ίδια είναι καταστροφικοί, είναι επιζήμιο.

Εκπρόσωπος της χριστιανικής περιβαλλοντικής οργάνωσης Operation Noah είπε ότι τα σχόλια του Πάπα επιδεικνύουν «έλλειψη ειλικρίνειας προς την πολυπλοκότητα της δημιουργίας».

Η Καθολική Εκκλησία έχει εκφράσει την έντονη αντίθεσή της στην προοπτική νομιμοποίησης των γάμων των ομοφυλοφίλων."΅

edit (10 λεπτά αργότερα): ok, το παρατράβηξα λίγο αλλά ξελάφρωσα και τώρα είμαι μια χαρά! ουφ!

Πηγή: Newsroom ΔΟΛ

Το πε και η annie που έβγαζε κάποτε το όπλο...!*

"Και όμως συνεχίζουν... " by mafaldaQ

"Εκείνο το Σάββατο έμεινα σπίτι. Είχα δουλειές να κάνω και αποφάσισα να μην βγω. Λίγο μετά τις 1:00, άκουσα πολύ φασαρία στο δρόμο. Μένω σε πολύ κεντρικό σημείο της Θεσσαλονίκης και αυτό είναι συνηθισμένο. Όλο και κάποια πορεία του ΠΑΟΚ, θα θυμηθεί να περάσει κατά τις 2:00 το βράδυ, χωρίς να αναφέρω τις άλλες προγραμματισμένες πορείες, ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Αρκετές φορές, στο παρελθόν έχω εγκλωβιστεί στο σπίτι, γιατί τα δακρυγόνα έχουν φτάσει μέχρι την εξώπορτα της οικοδομής μου.

Αρχικά δεν έδωσα σημασία. Συνέχισα να συμμαζεύω και να κάνω δουλειές. Αλλά η ώρα περνούσε και η φασαρία δυνάμωνε και έτσι κρυφοκοίταξα από τις γρίλιες και είδα την Εγνατία να φλέγεται. Το πολεμικό σκηνικό παρέμεινε μέχρι το πρωί. Κρυφτοπόλεμος, χημικά, φωτιές, μολότωφ, κραυγές. Τόλμησα να ανοίξω την τηλεόραση και έμαθα για τον Αλέξη. Κάθισα στον υπολογιστή και αναζήτησα πληροφορίες.

Από εκείνη την ημέρα, εκτός από τις πορείες, που έχω πάει, που δεν υπάρχει δημοσιογράφος, να τις καλύψει, όπως κάθε πορεία που δεν έχει επεισόδια, έχω αφιερώσει απίστευτες ώρες, διαβάζοντας οτιδήποτε έχει hashtag #griots. Σε twitter, σε buzz, σε ηλεκτρονικές εφημερίδες, σε blogs, σε ανεξάρτητα και μη, ειδησεογραφικά μέσα. Έχει λιώσει το F5, έχω προσθέσει τουλάχιστον 50 με 60 subscriptions σε reader, από μαθητικά, σπουδαστικά blogs και άλλα. Έχω ανάγκη να ενημερωθώ και νιώθω ότι η τηλεόραση με κοροϊδεύει κατάμουτρα. Ειδικά αυτήν την φορά, περισσότερο από κάθε άλλη φορά.

Σήμερα, βγήκα λίγο για μια μπυρίτσα και όταν γύρισα, με περίμενε το email της Ελένης. Δεν κατάλαβα τι έπρεπε να κάνω και μπήκα στο Ιn Love With Life και διάβασα τα σχόλια στην αρχική δημοσίευση. Όσο διάβαζα τα σχόλια, σκεφτόμουν αν έπρεπε να το αναδημοσιεύσω και εγώ. Δεν είμαι αριστερή, δεν είμαι δεξιά, δεν είμαι σοσιαλίστρια. Δεν είμαι δημοσιογράφος, δεν είμαι καλλιτέχνης, δεν είμαι άνθρωπος του πνεύματος, δεν είμαι πολιτικός, δεν είμαι καπιτάλας.

Είμαι μια μικρή, φτωχή και άμυαλη αναρχική. Δεν επιθυμώ κάποια αρχή, να μου επιβάλλει το σωστό και το λάθος. Δεν ανήκω σε κάποια παράταξη, κόμμα, θρησκεία. Δεν έχω βιαιοπραγήσει και δεν έχω καταστρέψει. Ούτε και σκοπεύω. Την επανάσταση μου την έκανα σε προσωπικό επίπεδο και για όσα πίστευα και πιστεύω ότι αξίζουν, βγήκα στους δρόμους και φώναξα.

Τα επεισόδια τα κατακρίνω. Οποιοσδήποτε υπέστη ζημιά αυτές τις μέρες, τον καταλαβαίνω να βγαίνει και διαμαρτύρεται. Είδα καμένα μαγαζιά, σπασμένα τζάμια, πλιάτσικα σε καταστήματα, φωτιές σε οικοδομές. Τα είδα με τα μάτια μου ότι έγιναν και στεναχωρήθηκα, που η οργή προκάλεσε βία. Η βία μόνο βία μπορεί να φέρει.

Αλλά είδα και κάτι παιδιά, να λιώνουν τα ποδαράκια τους κάθε μέρα στις πορείες, να γυρίζουν στο σπίτι κομμάτια από την κούραση, να είναι στα όρια να πάθουν πνευμονία από το κρύο και από τη βροχή και την επόμενη μέρα να είναι πάλι στους δρόμους. Να αναπνέουν χημικά με το τσουβάλι, να κατηγορούνται για επεισόδια ενώ δεν τα προκάλεσαν, να τρέμει η ψυχή τους. Να προσφέρουν λουλούδια στους μπάτσους, να μιλάνε με τον κόσμο και να προσπαθούν να τους εξηγήσουν, να ανακαλύπτουν την μπλογκόσφαιρα τώρα και να παλεύουν να καταλάβουν πως δουλεύει, για να βρουν ένα βήμα για να διαμαρτυρηθούν.

Κάθε γενιά έχει ανάγκη να κάνει την επανάστασή της. Κάθε επανάσταση είναι διαφορετική. Άλλες έγιναν με την μουσική, άλλες με διαδηλώσεις στους δρόμους, άλλες προσωπικές, άλλες εθνικές. Είναι απλά λυπηρό, όταν κάποιος «κουράζεται» με την επανάσταση του και εγκαταλείπει, βολεύεται με ότι κέρδισε ή κλαίγεται με ότι έχασε, να προσπαθεί να υπονομεύσει τον επόμενο.

Αγαπητές γενιές, που το αίμα σας και η αγανάκτηση σας κόπασε και συμβιβαστήκατε με ότι πήρατε, όσο και να σας πληγώνει, δεν θα γίνεται ψηλότεροι, κόβοντας τα πόδια των άλλων. Αν η δική σας δεν είχε επιτυχία και δεν αλλάξατε τον κόσμο όπως θα θέλατε, ίσως να μπορούν να το κάνουν άλλοι. Και εσείς θα ωφεληθείτε.

Αγαπητή γενιά, που αυτός ο Δεκέμβρης σας ανήκει, όπως και πολλά ακόμα πράγματα, μην εγκαταλείπετε την προσπάθεια. Σας κατηγορούν ότι σας λείπει η οργάνωση και είναι λογικό. Σας κατηγορούν ότι σας λείπουν οι στόχοι και οι προτάσεις και είναι επίσης λογικό. Αν είχατε οργάνωση, στόχους και προτάσεις θα ήσασταν φυλλάδιο από προεκλογική εκστρατεία κόμματος. Θέλετε, κάποιος να σας ακούσει και να σας καταλάβει και αυτό είναι πολύ πιο δύσκολο από κάθε κατόρθωμα.

Έχω μάτια ανοιχτά, αυτιά ανοιχτά και δεν φοβάμαι να κυκλοφορήσω. Θα συνεχίσω να κατακρίνω κάθε καταστροφή και κάθε μορφή βίας αλλά θα συνεχίσω να επικροτώ κάθε προσπάθεια, που με καλεί ειρηνικά να καταλάβω.

Θεωρώ ότι ένα αιχμηρό κείμενο, αξίζει πολύ περισσότερο από 1000 καταστροφές και θα το αναδημοσιεύσω.

Ελένη; Ευχαριστώ."

Μαφάλντα...or annie, as I prefer... "thanks a million" as they say in Dublin--!

υ.γ. *αναφορά στην ταινία "annie get your gun" (μουχαχαχαχα!)

Ήρθε η ώρα!

Μανιφέστο για τους Καιρούς που Ζούμε!
By inlovewithlife

Την τελευταία εβδομάδα η μαθητιώσα νεολαία βρίσκεται στους δρόμους. Την τελευταία εβδομάδα για τα κακώς κείμενα της κοινωνίας μας ξελασπώνουν τα παιδιά μας. Τώρα έρχεται η δική μας ώρα. Από εδώ και πέρα αρχίζει αυτή η ανένδοτη αλληλουχία γεγονότων, που βάζει εμάς να γράφουμε ιστορία. Από εδώ και πέρα αρχίζουμε όλοι να παίρνουμε τα πράγματα στα χέρια μας με σκοπό να αλλάξουμε τις ζωές μας.

Δεν υπάρχουν έτοιμες συνταγές σε αυτά που από εδώ και πέρα κάνουμε. Υπάρχει μόνο η φαντασία και η διάθεση να αλλάξουμε τα πράγματα προς το καλύτερο και το δικαιότερο. Ούτε υπάρχουν διαχωριστικές γραμμές σε αυτά που από εδώ και πέρα κάνουμε. Γι’ αυτό σπάμε ηλίθιους διαχωρισμούς σε αριστερούς και δεξιούς, αφήνουμε πίσω κομματικές ταυτότητες και γραμμές, πετάμε στα σκουπίδια ό,τι μας μπλοκάρει, σκεφτόμαστε ελεύθερα, λειτουργούμε συλλογικά και αλληλέγγυα.

Κάνουμε από τα πιο απλά, όπως :

Πιάνουμε κουβέντα με όλους για όλα, όχι τα συνηθισμένα αλλά αυτά που μας βασανίζουν.

Γράφουμε μόνοι μας ή με άλλους ένα φλογερό κείμενο, το βγάζουμε φωτοτυπίες και το μοιράζουμε στον κόσμο.

Παίρνουμε με τους φίλους μας φύλλα ταπετσαρίας, γράφουμε σε αυτά συνθήματα που μας αρέσουν όπως “όλοι στους δρόμους”, “κάντε συνελεύσεις παντού” και τα κολλάμε σε όλα τα λεωφορεία. Το μήνυμά μας να φτάσει σε όλη την πόλη.

Κάνουμε αυθόρμητες εκδηλώσεις στους δρόμους της πόλης, ό,τι γουστάρει και αγαπά ο καθένας.

Πηγαίνουμε στις καταλήψεις των μαθητών, κουβεντιάζουμε με τα παιδιά, ακούμε αυτά που έχουν να μας πουν, τα στηρίζουμε ψυχολογικά.

Συμμετέχουμε σε εκδηλώσεις, πορείες, διαδηλώσεις, συνελεύσεις.

Δεν καθόμαστε μόνοι σπίτι μας. Η σύναξη κάτω του ενός ατόμου τιμωρείται με απουσία από την ιστορία. Έχει ωραίο Ήλιο και ωραίους Ανθρώπους έξω.

Μέχρι τα λίγο πιο πολύπλοκα, όπως :

Όσοι συμμετέχουμε σε κινήματα πόλης και συλλόγους καλούμε σε τοπική πορεία και μετά λαϊκή συνέλευση. Αν μπορούμε, καταλαμβάνουμε κάποιο δημόσιο χώρο και τον κάνουμε σπίτι μας, καλώντας εκεί τοπικές συνελεύσεις. Στις συνελεύσεις συζητάμε αρχικά ό,τι μας βασανίζει, από το πιο απλό ως το πιο σύνθετο και μετά προτείνουμε και συζητάμε λύσεις. Μεταξύ μας την ξύλινη γλώσσα των πολιτικών την αφήνουμε στους πολιτικούς.

Όσοι συμμετέχουμε σε σωματεία εργαζομένων σπάμε επειγόντως ό,τι έχει μπλοκάρει τη δράση τους ως τώρα. Περνάμε ψηφίσματα, καλούμε τους εργαζομένους για συμμετοχή στις πορείες και στις συνελεύσεις μας, ενισχύουμε τις δημοκρατικές διαδικασίες, συντονιζόμαστε με άλλα σωματεία, καλούμε σε απεργία. Ξεπερνάμε χωρίς πολλά πολλά τις συνδικαλιστικές ηγεσίες, πρωτοβάθμιες ή δευτεροβάθμιες, αν είναι διεφθαρμένες και εμποδίζουν σε όλα αυτά.

Όσοι συμμετέχουμε σε κόμματα ή σε αρτηριοσκληρωμένες καταστάσεις δεν υπακούμε σε γραμμές. Η δική μας άποψη για τα πράγματα έχει μεγαλύτερη αξία από αυτή της γραμμής. Όπως και η άποψη του διπλανού. Η αλήθεια της γραμμής δεν καλύπτει την αλήθεια κάθε ανθρώπου. Η αλήθεια κάθε ανθρώπου όμως αλλάζει την πραγματικότητα. Και αυτό γίνεται εδώ και τώρα.

Μην κοιτάτε αποσβολωμένοι όσοι διαβάσατε το κείμενο. Αυτά όλα και άπειρα άλλα ήδη συμβαίνουν. Απλώς έτυχε και δεν το πήρατε χαμπάρι.

Προς τους δημοσιογράφους : Να χαρείτε, σταματήστε να βιντεοσκοπείτε ή να μεταδίδετε τα δάχτυλο αντί για το φεγγάρι. Εντάξει, ακούσαμε εκατομύρια φορές για τα 250 καταστήματα που έπαθαν ζημιές. Για τη νεολαία όμως, για την κοινωνία και τα προβλήματά της δεν ακούσαμε τίποτα. Τι νομίζετε ότι όλοι αυτοί που γεμίζουν τις διαδηλώσεις, τις συνελεύσεις κτλ είναι βαλτοί? Έχετε καταντήσει πια γραφικοί. Όσο και να θέλετε, ο κόσμος πλέον για πρώτη φορά συζητάει και κατεβαίνει στους δρόμους για άλλα πράγματα από αυτά που του μεταδίδετε. Συνεχίστε αυτή τη χαζή κωμωδία. Αυτή τη φορά θα την παίζετε χωρίς θεατές.

Προς τους καλλιτέχνες : Καιρός να βγείτε στους δρόμους. Δεν γίνατε αυτό που γίνατε, για να εκτελείτε μπροστά σε κλειστά μάτια/ώτα. Γεμίστε την πόλη με δρώμενα. Πάτε στις συνελεύσεις και προτείνετε θεατρικές παραστάσεις, μουσικές εκδηλώσεις, καλλιτεχνικά δρώμενα και θα δείτε ανταπόκριση. Κατεβείτε στις διαδηλώσεις με δρώμενα. Τι ακριβώς περιμένετε, για να σταματήσετε τον εκφυλισμό στον οποίο έχει φτάσει η τέχνη σήμερα?

Προς τους ανθρώπους του πνεύματος : Εδώ δύσκολα τα πράγματα. Εσάς σας έχει βαρέσει τόσο η μαλακία τα τελευταία χρόνια, που σημερά έχετε φτάσει στο σημείο να αναμασάτε την προπαγάνδα των καναλιών, που μεταδίδει το κράτος. “Όχι άλλη Βία”, “Βάνδαλοι”, “γνωστοί - άγνωστοι”, “τα παιδιά σήμερα δεν έχουν καλή ανατροφή”. Ξυπνήστε από τον λήθαργο, στον οποίο έχετε περιπέσει και ως γερασμένα μυαλά που είστε ενωθείτε και εσείς με τον κόσμο και κάντε ένα ελάχιστο κάτι. Η πνευματική “πρωτοπορία” αυτής της κοινωνίας είστε αναντίστοιχη της εποχής και αυτό είναι η χειρότερη βρισιά για εσάς.

Προς τους πολιτικούς : Αφού δεν υπάρχετε, που δεν υπάρχετε, δεν πάτε σπίτια σας? Στις τελευταίες εκλογές υπήρχε ένα μπλουζάκι που έλεγε “ψήφο σε κανένα πούστη, μπουρδέλο τα κάνω και μόνος μου”.

Προς τους “καπιτάλες” : Μμμ, κάτι μου λέει ότι τελικά εσείς παίρνετε όλες τις αποφάσεις άρα εσείς είστε και το πρόβλημα. Φροντίστε να συνηθίσετε αυτούς τους καιρούς που ζούμε σε μία άλλη ποιότητα δημοκρατίας. Κάτι τρίζει? Μην φοβάστε, μάλλον είναι το έδαφος κάτω από τα πόδια σας.

Δημοσιεύθηκε Δεκέμβριος 13, 2008 από
http://inlovewithlife.wordpress.com/2008/12/13/manifesto/

Ένας μικρός αθώος ποινικολόγος

Της Δρ. Νατάσας (M.Sc., PhD, k.t.l. k.t.l.)

Η Στέφη, η γραμματέας μου, δεν σταματά να με εκπλήσσει με τις δημιουργικές της επιλογές. Σήμερα το μενού είχε Ποινικολόγο που διαγράφτηκε από τον Δικηγορικό Σύλλογο Αθηνών για αντιδεοντολογική συμπεριφορά. Χτες είχα έναν Υπουργό που τα ‘χε δει όλα λόγω της οικονομικής κρίσης, δυο Υφυπουργούς, που είχαν πάθει το ίδιο για παρόμοιους λόγους και την ιδιαιτέρα του αρχηγού της αντιπολίτευσης που θρηνούσε για το υπέργηρο κανίς της το οποίο τα τίναξε. Όταν είδα το πρόγραμμα βόγκηξα.
Σήκωσα το τηλέφωνο για να της ζητήσω να ακυρώσει τουλάχιστον τον έναν Υφυπουργό αλλά μετάνιωσα αμέσως. Δεν έρχονται κυβερνητικοί παράγοντες στο γραφείο κάθε μέρα, ούτε και μπορείς να τους ζητήσεις ν’ ακυρώσουν τα ραντεβού τους έτσι απλά. Δυστυχώς όσο περνά ο καιρός η κατάσταση αυτή μοιάζει να ανατρέπεται. Όλοι και περισσότεροι πολιτικοί εμφανίζονται στο γραφείο μου σαν τις βρεγμένες γάτες. «Στέφη;» ρώτησα μέσω της ενδοεπικοινωνίας. «Μήπως είναι δυνατόν να γραφτείς σε κάποιο πολιτικό κόμμα για να βγάζεις εκεί το άχτι σου; Ή έστω, άνοιξε ένα μπλογκ βρε παιδάκι μου!»
Ο σημερινός Συνήγορος μου έπεσε βαρύς. Είχα ήδη ξαποστείλει χτες τον Υπουργό Οικονομικών συστήνοντάς τον σε μια συνάδελφο που ειδικεύεται στις διαταραχές ομιλίας για να θεραπεύσει το τραύλισμα που τον πιάνει όταν συσσωρεύεται το άγχος του, το οποίο έκανε ξανά την θριαμβευτική του εμφάνιση μετά το εξευτελιστικό κατάπλασμα από αυγά το οποίο λούστηκε δημοσίως στα μέσα Νοέμβρη.
Αναγκάστηκα να υπομείνω μια εξαιρετικά επίπονη και λεπτομερή διήγηση των συνηθειών που δεν μπορεί να αποβάλλει ο Υφυπουργός/πρώην Ναύαρχος όταν ντύνεται (και όταν γδύνεται), όσο κι αν έχει προσπαθήσει και παρόλο που δεν φορά στολή πια αλλά το σταυρωτό κοστούμι του πολιτικού. Του είπα ότι πάσχει πρόδηλα από ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή για να τον παραπέμψω τελικά στη συνέχεια στην ειδικό για το O.C.D. (obsessive-compulsive disorder).
Ο δεύτερος Υφυπουργός (Υγείας) με προβλημάτισε πάρα πολύ και αποφάσισα να αναλάβω την περίπτωσή του. Ο προπηλακισμός του από φοιτητές της Ιατρικής ήταν για τον ίδιο η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Είχα παρακολουθήσει την μάχη του για την ψυχιατρική μεταρρύθμιση με τους εργαζομένους στον τομέα και ομολογώ πως ο καινούριος Υφυπουργός έφαγε πολλές ξώφαλτσες. Ευτυχώς η ιδιαιτέρα του Προέδρου μου έκανε την χάρη να μην εμφανιστεί.
Ωστόσο τίποτα δεν με είχε προετοιμάσει για την παρουσία του κυρίου Συνηγόρου- ούτε τα τελευταία δημοσιεύματα/καταπέλτης για την καινούρια υπόθεση που ανέλαβε, ούτε η κατακριτέα για πολλούς στάση του υπερασπιζόμενος τον αστυνομικό-πελάτη του, ούτε η κατακραυγή από το Πανελλήνιο, που είναι έτοιμο να φάει οποιονδήποτε τάσσεται έστω και για επαγγελματικούς λόγους με το μέρος της αστυνομίας.
«Είμαι ένα ψυχικό ράκος» παραδέχθηκε μετά τις αρχικές συστάσεις. «Βάλλομαι από παντού». Αναστέναξε βαθιά. «Η αρχή έγινε με το διαζύγιό μου» κόντευε να τον πάρουν τα ζουμιά αλλά αυτοσυγκρατήθηκε. «Εντάξει, δεν έφτανε αυτό, και η όλη μάχη για την επιμέλεια, ήρθε στο καπάκι και η διαγραφή από τον Σύλλογο, και τώρα …». Άρχισε να μυξόκλαιει πάλι. «Ευτυχώς υπάρχει και το ποδόσφαιρο» μονολόγησε. «Εκεί ξεδίνω κάπως. Η Λαμία έχει κερδίσει αρκετούς αγώνες» χαμογέλασε.
«Δεν είναι η πρώτη φορά που βάλλεστε δημοσίως» διαπίστωσα. «Τι άλλαξε τώρα;». Με κοίταξε για ένα λεπτό χωρίς να μιλά. Μέσα του γινόταν μια τεράστια πάλη. Ήμουν σίγουρη πως στο τέλος θα κέρδιζε ο κακός του εαυτός.
«Κοιτάξτε» είπε τελικά με έναν ασυνήθιστο για τον ίδιο μεταλλικό τόνο «ο λόγος που βρίσκομαι εδώ είναι ότι έχω μια… ένα… αυτό το… obsession». Στραβοκατάπιε. «Πάντα, ακόμη και κατά τη διάρκεια του γάμου μου… Από τότε που άρχισα να ασκώ τη Δικηγορική… Ε, λοιπόν, να- θα σας το πω χωρίς άλλες περιστροφές- πάντα πήγαινα σε πόρνες».
Ήταν η σειρά μου να στραβοκαταπιώ. Πήρα μια βαθιά ανάσα. «Σας έχει γίνει έμμονη ιδέα;» ρώτησα. «Ναι». Παραδέχτηκε και κοκκίνισε. Ήταν σπάνιο το προνόμιο να βλέπει κανείς τον Συνήγορο να ντρέπεται για κάτι που έχει κάνει.
«Όχι μόνο ιδέα. Αλλά και πράξη. Πηγαίνω καθημερινά. Πολλές φορές τα βράδια δεν κοιμάμαι καν. Δουλεύω για μέρες στη σειρά άυπνος. Και αν δεν πάω, τότε δεν μπορώ να ελέγξω τα νεύρα μου. Δοκίμασα το γυμναστήριο αλλά δεν εκτονώνομαι ούτε εκεί. Παλιότερα με βοηθούσε κάπως το κολύμπι αλλά ούτε κι εκεί βρίσκω γιατρειά πλέον». Το ξανασκέφτηκε και άρχισε τις αποκαλύψεις: «πληρώνω πολλά λεφτά για να βρίζω ασύστολα. Θέλω να με δέρνουν και μετά να τις βρίζω. Πληρώνω ακόμη περισσότερα για να μη μαθευτεί. Καταλαβαίνετε».
«Τι να σας πω» του λέω κατενθουσιασμένη. «Δυστυχώς αυτός δεν είναι ο τομέας μου. Θα πρέπει να απευθυνθείτε σε κάποιον πολύ καλό σεξολόγο. Θα σας βοηθήσει πολύ περισσότερο απ’ ό,τι εγώ που ασχολούμαι σχεδόν αποκλειστικά με τις συναισθηματικές διαταραχές». Του έδωσα ένα όνομα και τον συνόδευσα στην πόρτα. Όταν έκλεισε η εξώπορτα, γύρισα στη Στέφη: «γράψε λάθος. Οποιαδήποτε δημόσια φιγούρα τηλεφωνήσει μέσα στις επόμενες ημέρες, είμαι διαθέσιμη». Της έκλεισα το μάτι. Σηκώθηκε απ’ τη θέση της και άρχισε τις διαμαρτυρίες για να της ξεστομίσω από τι έπασχε ο διάσημος Ποινικολόγος. «Στέφη» είπα θιγμένη. «Αφού ξέρεις ότι είναι επαγγελματικό μυστικό!».

Τρί-γωνα Κά-λαντα vs. "Δακρύ-γονα Κά-λαντα"...

Τα κάλαντα εφέτο

Δακρυγόνα και φωτιές σκόρπισαν παντού
Κάθε σπίτι και φωλιά οι μπάτσοι είναι παντού,
Έι!
Δακρυγόνα και φωτιές μεσ' τη γειτονιά
ήρθε η εξέγερση βοηθάτε ρε παιδιά

Δέντρο φωτεινό, καίει λαμπερό,
μήνυμα θα φέρει από το λαό.
Μες στη σιγαλιά ακούμε τρία μπαμ
και κάνει η αγάπη την καρδιά γροθιά.

Δακρυγόνα και φωτιές στο μικρό χωριό
και χτυπάν αλύπητα νέους στο ψαχνό,
Έι!
Δακρυγόνα και φωτιές σκόρπισαν παντού
κι η βουλή απέχει μόλις ένα ντου

Κόκκινες μπογιές, οι πέτρες ειν' πολλές
τα κανάλια δείχνουν τις ίδιες παπαριές
Τρέχουν τα παιδιά, σε κάθε γειτονιά,
φωνάζουνε συνθήματα και σπαν στα πεταχτά

Δακρυγόνα και φωτιές στο εξωτερικό
Κόσμος πολύς στους δρόμους, κάτι τρέχει εδώ,
Έι!
Δακρυγόνα και φωτιές χρειάζεται αλλαγή
Ας δώσουμε στη γη μας ακόμα μια στροφή

υ.γ. thanks to deadendmind:
http://deadendmind.blogspot.com/2008/12/blog-post_21.html

Δωρεάν Δημόσια Χημεία

[αν κάνετε κλικ στη φωτογραφία βλέπετε την αφίσα σε μεγέθυνση]

Το παραπάνω, που αφορά τους 4 τόνους χημικών που έπεσαν τις πρώτες ημέρες των επεισοδίων που ακολούθησαν το φόνο του Αλέξη Γρηγορόπουλου, είναι ένα από τα πιο έξυπνα συνθήματα που έχω δει/ακούσει το τελευταίο δωδεκαήμερο. Μαζί με "το όπλο του μπάτσου είναι μαγικό -στοχεύει στον αέρα και βρίσκει στο ψαχνό" ανεβαίνουν στο Top 5 των καλύτερων συνθήμάτων ever.

Συγνώμη που το παίζω John Cusack στο High Fidelity αλλά έχω βαρεθεί ν' ακούω για τους μπάτσους που είναι γου- και δου-. Δεν είναι μόνο αυτό, οι μπάτσοι, είναι κι άλλα πράγματα! Σήμερα στη συναυλία των φοιτητών της κατάληψης Σχολής Θεάτρου στην πλατεία της ΧΑΝΘ κάθε φορά που τελείωνε ένα τραγούδι ακούγαμε το ίδιο και το ίδιο τροπάρι από το ευγενές κοινό. Ρε παιδιά χαλαρώστε. Σε συναυλία ήρθατε. Τίποτα αυτοί. Ήταν κι ένας ψηλός, θεόψηλος, δυο μέτρα τύπος, άτομο με ειδικές ανάγκες, τυφλός, με το λευκό του μπαστούνι που το κράδαινε κάθε δυο λεπτά, σαν γκλίτσα, και φώναζε όλος χαρά και μένος, με προφορά "pull over the γαϊδάρ": "welcome to Greece, fuck the police" και δεν μπορούσες να μην χαρείς μαζί του. Καλό, δε λέω, άμα το ακούσεις όμως πάνω από 20 φορές στη σειρά κάποια στιγμή αρχίζει να σου τη δίνει.

Η συναυλία ήταν να ξεκινήσει στις 5 και ξεκίνησε στις 8. Στο μεταξύ μαζεύτηκαν 2 με 3 χιλιάδες κόσμος. Κάτι η βροχή, κάτι προβλήματα με τα μηχανήματα, η έναρξη καθυστέρησε πολύ περισσότερο απ' ότι θα περίμενε κανείς. Τελικά με τα πολλά μπήκαν οι Grover στο groove, ακολούθησαν οι Μίτζελος, Αγγελάκας, Μάλαμας, Ζερβουδάκης και Παυλίδης (αν υπάρχει λάθος στη σειρά συγχωρέστε με!) και την έκανα πριν παίξουν οι No sin που θα έκλειναν τελευταίοι, για να προλάβω το λεωφορείο για το σπίτι (άμα μένεις μια ώρα απόσταση από το κέντρο μετά τις 11 το βράδυ η συγκοινωνία είναι ένα θέμα).

Οι περισσότεροι καλλιτέχνες απέφυγαν να κάνουν κήρυγμα από σκηνής, παρότρυναν μάλιστα τον κόσμο να αισθανθεί την ουσία της στιγμής και να απέχει από τα γνωστά συνθήματα- μάταια όμως.

Άποψή μου, ότι υπάρχει ώρα για συνθήματα- και ώρα για μουσική...

Υπήρχε ένας προβολέας που ενημέρωνε το κοινό για συμβάντα παρόμοια με τη δολοφονία του Αλέξη (εμείς οι Θεσσαλονικείς είδαμε αντίστοιχο φαινόμενο πέρσι με τη δολοφονία του Αφρικανού μετανάστη Τόνι Όνουα στην Καλαμαριά, όπου τον έσπρωξαν από μπαλκόνι καφετέριας με συνέπεια να πέσει και να τσακιστεί στο πεζοδρόμιο). Ανέβηκε ένα πανό που έγραφε "Κλείστε την Τ.V. και βγείτε στους δρόμους" και κάλυπτε τις διαφημίσεις πάνω από τα κεφάλια μας (όσο λιγότερες διαφημίσεις τόσο το καλύτερο! βομβαρδιζόμαστε ανελέητα απ' αυτές όπου και να είμαστε μέσα στην πόλη). Επίσης υπήρχε ένα πανό που έγραφε ότι ζούμε στους δρόμους όπου εκείνοι σκοτώνουν- το αίτημα της βραδιάς ήταν, εκτός από την μνήμη του Αλέξη Γρηγορόπουλου, να απελευθερωθούν όσοι συνελήφθησαν στα επεισόδια των ημερών με την αιτιολογία ότι πάρα πολλοί από αυτούς συνελήφθησαν για άλλους λόγους καθαρά πολιτικούς, προφυλακίζονται άδικα και αντιμετωπίζουν κατηγορίες για κακουργήματα παρόλο που η φθορά περιουσίας είναι πλημμέλημα, ενώ πολλοί απ' αυτούς είναι μετανάστες που αντιμετωπίζουν φυλάκιση και απέλαση.

Μπράβο στα παιδιά της Σχολής Θεάτρου που έκαναν τη βραδιά να συμβεί έστω και με καθυστέρηση. Μπράβο και στους καλλιτέχνες που ήρθαν αφιλοκερδώς. Μπράβο στον Αγγελάκα που είπε το "δε χωράς πουθενά". Μπράβο και στο μπαρ που είχε την μπύρα 1 ευρώ! (οκει, την είπα την μαλακιουλίτσα μου, τώρα καληνύχτα!σμακ σμουκ)

υ.γ. εδώ το μπλογκ της Κατάληψης που είναι πολύ καλό και πολύ ενημερωμένο

Σταματήστε να κοιτάτε, βγείτε όλοι στους δρόμους

Έγινε χτες στο δελτίο των 3 το μεσημέρι στη ΝΕΤ:
Τα παιδιά κάναν κατάληψη στο στούντιο κρατώντας ένα πανό που έλεγε
"σταματήστε να κοιτάτε βγείτε όλοι στους δρόμους"

Το είδα την ώρα των ειδήσεων και γέλασα πολύ!!!!!!!!
Ιδιαίτερα με το γεγονός ότι δεν το σχολίασαν καν οι δημοσιογράφοι του καναλιού αφού συνεχίστηκε το δελτίο και μετά!

«Ήρθαν ειρηνικά. Δεν έχει χρήση βίας και ζήτησαν να διαμαρτυρηθούν στον αέρα για το θάνατο του 15χρονου» δήλωσε στο πρακτορείο Reuters αξιωματικός της αστυνομίας.
Στον Flash το κείμενο.

Όσο για την Κυβέρνηση, κοιμάται ακόμα:
"Ο Κυβερνητικός Εκπρόσωπος σχετικά με το συμβάν στην ΕΡΤ έκανε την ακόλουθη δήλωση: «Καταδικάζω με τον πιο έντονο τρόπο την προσπάθεια κάποιων ακραίων στοιχείων να καταλύσουν σήμερα την εύρυθμη και ανεξάρτητη λειτουργία ενός Μέσου Μαζικής Ενημέρωσης και μάλιστα με δημόσιο χαρακτήρα.

Τέτοιες ενέργειες αποδεικνύουν την περιφρόνηση που έχουν αυτά τα στοιχεία για τους κανόνες βάσει των οποίων λειτουργεί η Δημοκρατία μας. Για αυτό, κάθε τέτοια ενέργεια είναι από την πλευρά εκείνων που τη σχεδιάζουν, την πραγματοποιούν ή ακόμα και μόνο τη στηρίζουν, μια συνειδητή απόπειρα κατάλυσης της Δημοκρατίας»".

Δεν πρόκειται για ακραία στοιχεία. Πρόκεται για συνειδητούς πολίτες που έχουν βαρεθεί να τρώνε τη λαίλαπα της "εύρυθμης" ενημέρωσης για μια κοινωνία και μια Δημοκρατία που είναι το μόνιμο θύμα του κάθε κατεργάρη, και που αποτυγχάνει να προστατέψει τους ίδιους τους πολίτες της (να μην αρχίσω για το πως προστατεύει η Ελληνική Αστυνομία τους Έλληνες πολίτες).

Στο δελτίο του ΣΚΑΙ η οργισμένη απάντηση του Προέδρου της ΕΡΤ Παναγόπουλου που εμφανίστηκε αργότερα στη ΝΕΤ καταγγέλοντας το περιστατικό.

ΜΑΣ ΔΟΥΛΕΥΟΥΝΕ ΡΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ!!!!!!!!

Συνολικά σε ... πρόστιμο από 2250 ευρώ έως 5400 ευρώ καταδίκασε το Δικαστήριο στη Θεσσαλονίκη τους αστυνομικούς που κόντεψαν να σκοτώσουν στο ξύλο τον φοιτητή Α. Δημητρίου στην πολύβουη υπόθεση της 'ΖΑΡΝΤΙΝΙΕΡΑΣ'!

Την ίδια ημέρα, που ο Πρωθυπουργός στη Βουλή "αναλαμβάνει τις ευθύνες του" για την υπόθεση Βατοπεδίου και δηλώνει ότι "πιστεύει στη Δικαιοσύνη"!!!!!!

η παρακάτω είδηση από τον www.flash.gr

Απόσπασμα της είδησης:

"Ποινές...χάδι"

Καταδικάστηκαν οι οχτώ αστυνομικοί που κατηγορούνταν για την υπόθεση της ζαρντινιέρας

Ποινές φυλάκισης από 15 έως 39 μήνες, ορισμένες εξ αυτών με αναστολή, επέβαλε το Τριμελές Εφετείο Θεσσαλονίκης στους οχτώ αστυνομικούς, οι οποίοι κρίθηκαν ένοχοι για τον ξυλοδαρμό του 26χρονου Κύπριου σπουδαστή, Αυγουστίνου Δημητρίου. Συγκεκριμένα, καταδίκασε σε φυλάκιση τριών ετών, για το αδίκημα της επικίνδυνης σωματικής βλάβης, τρεις αστυφύλακες κι έναν αρχιφύλακα, θεωρώντας τους φυσικούς αυτουργούς του περιστατικού ξυλοδαρμού σε βάρος του 26χρονου.
Επιπλέον, στον αρχιφύλακα επιβλήθηκε ποινή φυλάκισης τριών μηνών για το αδίκημα της έργω εξύβρισης, επειδή εμφανίζεται σε βιντεο να βγάζει το σκούφο από τον Αυγουστίνο Δημητρίου και να τον πετάει στο έδαφος. Οι παραπάνω ποινές είναι εξαγοράσιμες προς πέντε ευρώ την ημέρα.
Εξάλλου, το δικαστήριο επέβαλε ποινές φυλάκισης 15 μηνών, με τριετή αναστολή, σε δύο αστυφύλακες, έναν αξιωματικό της ΕΛ.ΑΣ. και τον πρώην διευθυντή της κρατικής ασφάλειας Θεσσαλονίκης για την πράξη της απλής συνέργιας στην επικίνδυνη σωματική βλάβη.
Το δικαστήριο αναγνώρισε στο σύνολο των κατηγορουμένων το ελαφρυντικό του πρότερου εντίμου βίου, ενώ οι εφέσεις αποφασίστηκε να έχουν ανασταλτικό αποτέλεσμα.

ΜΑΣ ΔΟΥΛΕΥΟΥΝΕ ΡΕΕΕΕΕΕΕΕΕ

Πάρε πόδι Πρόεδρε

Το περιστατικό όπου ένας Ιρακινός δημοσιογράφος πέταξε και τα δυο του παπούτσια στον Bush κατά τη διάρκεια συνένετυξης Τύπου έκανε το γύρο του κόσμου σήμερα.

εδώ το βίντεο:

ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΛΕΠΤΟ ΜΑΣ ΖΗΤΗΜΑ

H Σακαφιόρα (κατά κόσμον Μάνια)
με βγάζει από τα ρούχα μου γιατί γελοιοποιεί πράγματα που τα θεωρώ σημαντικά, κάθε φορά που το θέμα γυρίζει στην πολιτική. Αλλά το καλό είναι ότι συνήθως έχει να προτείνει κάτι έξυπνο στο τέλος...

Mania είπε:
τι κάνεις;
anastasia είπε:
καλά. εσύ; ήσυχα εδω
Mania είπε:
καλά κι εγώ
anastasia είπε:
σε αντίθεση με το κέντρο
Mania είπε:
κι εμείς ησυχία έχουμε εδώ.
anastasia είπε:
Κάνεις post για Στανίση με τέτοιο κλίμα; η Αθήνα καίγεται και το μουνί χτενίζεται;
Mania είπε:
αυτό είναι σημαντικότερο θέμα-
αν κλείσουν τα μπουζουξίδικα τί θα κάνουμε;
anastasia είπε:
τί συμβαίνει στην ΑΘήνα σήμερα;
Mania λέει:
τίλοτα. δεν ξέρω δηλαδή.
δεν άκουσα κάτι.
anastasia λέει:
ώστε τίλοτα. μάλιστα. ενδιαφέρον ακούγεται.
χαχααχα
anastasia λέει:
έχει σχέση με κάποια κιλότα?
Mania λέει:
ο νους σου στο πονηρό
anastasia λέει:
ξύπνησα με όρεξη σήμερα.
anastasia λέει:
τίλοτα (ορισμός): το αστικό σπορ όπου οι αγενείς αρσενικοί βγαίνουν στο δρόμο και φωνάζουν στις περαστικές θηλυκές "τι κιλότα φοράς μωρή;"
Mania λέει:
είναι σύντμηση δηλαδή από το "τι" και το "κιλότα"
hahahah
anastasia λέει:
αμέσως το κατάλαβες! κιλότες στον αέρα πιάνεις!
μετά λες εμένα...
Mania λέει:
:P
anastasia λέει:
κατέβηκες βρε όργιο σε καμια πορεία ή ακόμη είσαι αλυσοδεμένη στον καναπέ σου;
Mania λέει:
τι πορεία καλέ; δε μπορώ να μαζευτώ από τα ξενύχτια.
anastasia λέει:
καλά δεν ντρέπεσαι; σκοτώσανε τον γείτονά σου, κάνουνε τον Κινέζο, οι σφαίρες αλλάζουν πορεία λες και ρίχνει η Αντζελίνα Τζολί, και εσύ τρέχεις στα μπουζούκια; άλλοι σπάνε βιτρίνες κι εσύ σπάνεις πιάτα; αυτή είναι η αντίστασή σου στη λαίλαπα;
anastasia λέει:
με αγάπη το λέω...
anastasia λέει:
μην παρεξηγηθούμε κιόλας...
Mania λέει:
μα εγώ δεν διαμαρτύρομαι. άσε που το θεωρώ όλο αυτό που γίνεται τραγελαφικό έτσι κι αλλιώς. Θες πραγματικά να ακούσεις τη γνώμη μου γι' αυτό το θέμα;
anastasia λέει:
Ναι, πες μου (έχω την εντύπωση ότι θα με προβοκάρεις μόνο και μόνο για να ανεβάσεις τη συζήτηση στο μπλογκ σου, αλλά δεν με νοιάζει. Θα τσιμπήσω.)
anastasia λέει:
επίσης είμαι σίγουρη ότι αυτό που θ' ακουσω θα κάνει τα μαλλιά μου να μεταναστεύσουν.
Mania λέει:
hahahah. όχι βρέ. δεν ανεβάζω πολιτικά σχόλια στο μπλογκ γιατί τα θεωρώ ασήμαντα ως θέματα έτσι κι αλλιώς. Υπάρχουν σημαντικότερα πράγματα όπως το αν υπάρχει θεός, αν το σύμπαν είναι άπειρο, αν ο κόσμος μας είναι πεπερασμένος, κ.ο.κ. Λοιπόν στο θέμα μας. Κατ' αρχήν υπάρχουν οι τριήμεροι επαναστάτες. Που είτε τα σπάνε επί 3 ημέρες -είτε κάθονται μπροστά στην Τ.V. και σιχτιρίζουν επί 3 μέρες. Μετά από τρεις μήνες κανείς δεν θυμάται την τριήμερη επανάσταση. Η οποία επαναλαμβάνεται ανά τακτικά διαστήματα από διαφορετικές ομάδες ανάλογα το ποιος είναι κυβέρνηση. Αν σκοτωνόταν ο Αλέξης επί ΠΑΣΟΚ θα έβγαιναν όλοι οι ΝΔ στις διαδηλώσεις. Οι πασόκοι θα έλεγαν "οι αλήτες, σπάνε τα μαγαζιά του κόσμου" κλπ κλπ. Υπάρχουν πάντα δυο μερίδες, μια υπέρ και μια κατά (αυτό τουλάχιστον έχει ένα ενδιαφέρον ως προς την δυαδικότητα του κόσμου). Υπάρχει και μια ομόνοια ως προς τον ανώτερο σκοπό όλων μας να γίνουμε δικαστές.
Mania λέει:
αν γινόταν σωστός επαγγελματικός προσανατολισμός στα σχολεία, όλοι με περούκα θα ήμασταν τώρα. Μετά, επί του περιστατικού υπάρχουν τόσες αντιμαχόμενες απόψεις για την πραγματικότητα που δεν ξέρεις ποια να πρωτοδιαλέξεις.
Mania λέει:
1. τον δολοφόνησε εν ψυχρώ (το οποίο βέβαια θέλει ανάλυση, το έκανε έτσι επειδή είναι τρελός, το έκανε επίτηδες επειδή ο εν λόγω πιτσιρικάς είναι ο Μπακούνιν των εξαρχείων, κλπ)
Mania λέει:
2. Τον σκότωσε κατά λάθος, το οποίο έχει και το λιγότερο ενδιαφέρον.
anastasia λέει:
Σε διακόπτω... Λοιπόν η άποψή σου έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον. Η αλήθεια είναι ότι στη ζωή μας ασχολούμαστε συνήθως με πράγματα ακόμη πιο τετριμένα από την πολιτική. Όπως π.χ. τον καινούριο δίσκο της Στανίση. Την κόμμωση της Έιμι Γουάινχαουζ. Το Ι.Q. της Σάρον Στόουν... και πάει λέγοντας. Οπότε...το πρώτο σημείο σου καταρρίπτεται. Συνέχισε...
Mania λέει:
3.τα σπάνε οι αστυνομικοί για να μας δείξουν πόσο κακό πράγμα είναι η αναρχία
4. Τα σπάνε Πασόκοι αστυνομικοί για να ρίξουν την κυβέρνηση!
5. τα σπάνε αναρχικοί οι οποίοι είναι 10,000 (κάθε σπίτι δηλαδή κι ένας ανάρχας)
6. τα σπάνε Ολυμπιακοί που θέλουν να αποπροσανατολίσουν τον κόσμο από την επιτυχία του βάζελου να προκριθεί πρώτος στον όμιλό του.
7. καίνε τα νεοκλασικά για να χτίσουν στη θέση τους καινούρια υπερσύγχρονα mall
8. καίνε για να αποπροσανατολίσουν απότο Βατοπέδι, από τα ΙΜΙΑ, από την τουρκική παρενόχληση, από το ότι γίνεται η δευτέρα παρουσία και δεν έχουμε Batman να μας σώσει (σωστό αφού δεν είμαστε το Gotham City)
Δηλαδή το τι έχω ακούσει αυτές τις ημέρες....!
anastasia λέει:
κοιταξε η ουσία είναι άλλη. Κάθεσαι και μου αναφέρεις αριθμητικά όλες τις μαλακίες που κι εγω συμφωνώ ότι ειναι μαλακίες και δεν αξίζει να ξοδεύεις σάλιο γι' αυτές.
Mania λέει:
πιστεύω ότι ο χαμός που γίνεται σε σχέση με το περιστατικό δεν αξίζει
είτε πρόκειται για ατύχημα είτε για δολοφονία. Εγώ μάλιστα στις ειδήσεις θα το έλεγα 2ο ή 3ο θέμα. Αν ασχολιόμουν με την πολιτική. Τώρα που δεν ασχολούμαι, με αφήνει παντελώς αδιάφορη μπορώ να σου πω.
Mania λέει:
πιο πολύ με έχει εξαγριώσει το γεγονός ότι θα πληρώσουμε εμείς τα καταστήματα που σπάσανε. Παρά που ένας αστυνομικός σκότωσε έναν 16χρονο. Άσε που δεν μπορώ να μην σκεφτώ και την περίπτωση να πρόκειται απλά για ένα κωλόπαιδο που βρίζει και πετάει μπουκάλια σε αστυνομικούς για να το παίξει κι εγώ δεν ξέρω τι.
anastasia λέει:
1. ακόμη κι αν ήταν κωλόπαιδο που πετούσε μπουκάλια, αυτό δεν σημαίνει ότι του άξιζε να πεθάνει. 2. το για ποιο λόγο έγιναν τα επεισόδια και τα σπάνε δεν έχει άμεση σχέση με την δολοφονία καθεαυτή και το πόσο σημαντικό είναι το γεγονός. 3. το θέμα δεν είναι τι θα πληρώσεις, αλλά γιατί κάθεσαι και ασχολείσαι μόνο με το τι θα πληρώσεις! το οποιο είναι 2ο ή 3ο παρατράγουδο του προβλήματος - εντελώς δευτερεύον.
anastasia λέει:
Καταρχάς το θέμα είναι α. ότι η αστυνομία που έπρεπε να υπηρετεί τον πολίτη εξακολουθεί να είναι άντρο αλητών. β. η αδιαφορία του κόσμου και το να κοιτάμε τον κώλο μας έχει φέρει την κοινωνία σε ένα σημείο απίστευτης σύγκρουσης την οποία και τώρα βιώνουμε
Mania λέει:
Οι νόμοι είναι για να τηρούνται, όχι για να υπάρχει ανομία. Άπαξ και υπάρχει νόμος περί εξύβρισης οργάνου, αυτός που τον καταπατά πρέπει να συλλαμβάνεται. Γιατί δεν του άξιζε; Στην περίπτωση βέβαια αυτή (αν είμαστε στην περίπτωση δηλαδή αυτή που δεν νομίζω) ο αστυνομικός βγήκε απ' τα ρούχα του και έβγαλε πιστόλι. Σε αυτή την περίπτωση πρέπει να δικαστεί και αυτός. Δεν καταλαβαίνω αφού υπάρχουν νόμοι που καλύπτουν αυτές τις περιπτώσεις, πρέπει να βγω στον δρόμο; Ενώ π.χ. δεν υπάρχει κανένας νόμος που να λέει ότι εγώ πρέπει να πληρώσω τη βιτρίνα. Γι' αυτό αξίζει λοιπόν να διαμαρτυρηθώ.
anastasia λέει:
άλλο τηρώ το νόμο και συλλαμβάνω και άλλο πυροβολώ τάχα για εκφοβισμό και βρίσκω τον άλλο στην καρδιά! προκειται για εν ψυχρώ δολοφονία και είναι ξεκάθαρο, το λέει και η βαλιστική έρευνα και ο Κούγιας προσπαθεί να τη διαστρέψει, ότι τάχα ήταν εξοστρακισμός. Η είσοδος της σφαίρας είναι ευθεία, και η παραμόρφωσή της ειναι ελάχιστη
Mania λέει:
Ωραία, σ' αυτή την περίπτωση λοιπόν πάει ο αστυνόμος στο δικαστήριο και δικάζεται. Δεν έχω λόγο ούτε εγώ ούτε εσύ ούτε κανένας άλλος σ' αυτό.
anastasia λέει:
ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΗΘΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΟΤΙ θα πληρώσεις εσύ τη μαλακία αυτού του παπάρα που προσπαθούν να αθωώσουν!!!!!!! αυτό είναι το χειρότερο, οτι προσπαθούν να τον βγάλουν λάδι. Και μόνο που ανέλαβε η νυφίτσα ο Κούγιας την υπόθεση, τα λέει όλα.
Mania λέει:
Θα έπιανα τον μπάσταρδο αυτό και θα του έλεγα "γιατί ρε τράβηξες όπλο"; "Τράβα τώρα να δικαστείς".
anastasia λέει:
Κοίταξε, αν εσυ ησουν ο αρχηγός της αστυνομίας, υπεύθυνος για την ποιοτητα της, και συνέβαινε αυτο, από ευσυνειδησια και μόνο θα έπρεπε να παραιτηθείς.
Κανείς δεν ζήτησε συγνώμη! ο ανώτερός του, είναι υπεύθυνος γι' αυτόν.
ούτε κι αυτο συνεβη. Είμαστε μια ανήθικη χώρα. Στην Ιαπωνία θα είχε αυτοκτονήσει από ευθιξία ο Γενικός!!!!!!
Mania λέει:
όλο αυτό ξέρεις τι μου θυμίζει; καυγά σε προαύλιο δημοτικού σχολείου. "αυτός άρχισε πρώτος", "όχι, αυτός δεν ζήτησε συγνώμη", "όχι αυτός με έβρισε". Είναι σοβαρά πράγματα αυτά, να ασχολείται το Πανελλήνιο;
anastasia λέει:
ξέρεις κάτι... κουράζομαι να λέω τα αυτονόητα. Ναι, κάθε σύγκρουση μοιάζει με οποιαδήποτε άλλη στη δομή της. Αλλά στην προκειμένη περίπτωση δεν πρόκειται για έναν απλό καυγα πρόκειται για πολυ σημαντικό ζήτημα, μια ζωή χάθηκε άδικα, γι' αυτό και ο κόσμος διαδηλώνει.
Mania λέει:
Απόδειξη του πόσο ασήμαντα είναι ΟΛΑ αυτά που κατά καιρούς βγάζουν από τα ρούχα τους μερικούς, είναι ότι σε 2 μήνες τα ξεχνάμε.
anastasia λέει:
κοιταξε, "ξεχνάμε" δεν ειναι η σωστη λεξη. επαναπαυόμαστε είναι η σωστή λεξη.
Mania λέει:
κοίταξε, αν υπήρχε θέμα ταξικό, θα μπορύσε ίσως αυτό το ασήμαντο γεγονός να προκαλέσει ταξική πάλη. Αλλά δεν υπάρχει ταξικό θέμα. Αφού ό,τι γίνεται ανάλογα με την περίοδο ξεσηκώνει και διαφορετική μερίδα του κόσμου. Πρόκειται απλά για αντιπολιτευτικές τακτικές. Στις οποίες απαξιώ να πάρω μέρος καθώς θεωρώ όλα τα κόμματα διεφθαρμένα και ανίκανα. Και φυσικά έχω καλύτερα πράγματα ν' ασχοληθώ από το να χάνω το χρόνο μου με επαναστάτες του κώλου και του τριημέρου. Ο επαναστάτης άλλωστε της εποχής μας δεν είναι δυνατόν να επαναστατήσει με πέτρες. Το μοναδικό σύγχρονο όπλο είναι η τρομοκρατία. Και δη η ηλεκτρονική τρομοκρατία.
Anastasiia είπε:
δεν πιστεύω πως απουσιάζει το ταξικό θέμα. Ταξικό θέμα υπάρχει. Η δυσαρέσκεια του κόσμου, που βγαίνει στο δρόμο, και βγαίνει συνέχεια στο δρόμο, είναι αποτέλεσμα του ότι ζει κάθε χρόνο και με λιγότερα χρήματα.
Mania λέει:
Αν θέλετε επανάσταση, καλύτερα βρείτε 2-3 τσακάλια στο hacking και μπείτε π.χ. να διαγράψετε τους φόρους στα pc της Εφορίας.
anastasia λέει:
να μια ωραία πρόταση, θα το σκεφτώ και θα επανέλθουμε στο ζητημα... χαχα
Mania λέει:
απλά προσπαθώ να σου εξηγήσω ότι ακόμα κι αν έχουν δίκιο οι διαδηλωτές ή αυτοί που τα σπάνε, λάθος τρόπο διάλεξαν να εναντιωθούν. Κανενός δεν ιδρώνει το αυτί ακόμα κι αν κάψουν το σύμπαν. Ειδικά όταν ξέρουν ότι θα κρατήσει 2-3 ημέρες και μετά θα το ξεχάσουν όλοι. Ούτε τρέμει ο κώλος κανενός αν όλοι οι bloggers γράφουν κατεβατά. Χεσμένους τους έχουν και τους bloggers και τους αντεξουσιαστές. Η εξουσία φοβάται μόνο αυτό που απαγορεύει και κυνηγάει. Κάποτε κυνηγούσαν τους κομμουνιστές επειδή τους φοβόντουσαν. Τώρα κυνηγάνε τους τρομοκράτες (μανιφέστο έφτασα να γράφω). Αν θες έχεις και την άδεια για έκδοση :P . Αρκετά με την πολιτική, θα ξανασχοληθώ μετά από καμια 10ρια χρόνια.
anastasia λέει:
ε, αφού δεν θα το ανεβάσεις εσύ, να το ανεβάσω εγώ... μην πάει χαμένο! χαχαχα
Πάντως, αυτή τη φορά τα πράγματα είναι διαφορετικά. Δεν θα ξεθυμάνει τόσο εύκολα το θέμα.
Mania λέει:
Ο κόσμος συνολικά είναι αρκετά ευχαριστημένος για να επαναστατήσει. Συμπεριλαμβανομένου και εμού του ιδίου. Τώρα είμαστε όλοι βολεμένοι στα κεκτημένα. Άλλος με περισσότερα, άλλος με λιγότερα. Για να είσαι πραγματικά ελεύθερος πρέπει να μην έχεις τίποτα να χάσεις (Janis Joplin αυτό, αφιερωμένο)
anastasia λέει:
μην κρίνεις εξ ιδίων τα αλλότρια... μπορεί να μείνεις έκπληκτη κάποια στιμή!
Mania λέει:
βρε βλέπω και τους άλλους που χουν λίγα. μη σου πω ότι αυτοί είναι χειρότεροι από αυτούς που έχουν πολλά. Φοβούνται πιο πολύ μην χάσουν αυτά που έχουν.

Τις Πταίει;

Αυτό που βλέπετε είναι η αποτυχία της δημοκρατίας μας.

Αποτυχία, γιατί όταν παίρνει φωτιά η Ελλάδα, (αυτή τη φορά από εμπρηστές που τους βλέπουμε να ρίχνουν τις μολότωφ) ο περισσότερος κόσμος γυρνά στον διπλανό του και ρωτά:
γιατί γίνεται αυτό;
Και η απάντηση είναι ΔΕΝ ΞΕΡΩ!

Αυτό που γίνεται, και που ψάχνουμε τον υπεύθυνο και δεν τον βρίσκουμε,
είναι γιατί στη Δημοκρατία, αποποιούμαστε της εξουσίας του καθενός μας
πάνω στην κοινωνική μας υπόσταση, δίνοντάς την σε κάποιον εκπρόσωπο.

Πρόκειται για ένα συμβόλαιο σεβασμού. Είναι ένα συμβόλαιο ευαίσθητο,
όπως ένας ερωτικός δεσμός. Όταν πάψει η εμπιστοσύνη, παύει να υπάρχει.

Έτσι, έχει πάψει από καιρό να υπάρχει σεβασμός.

Η ελληνική κοινωνία έχει πάρει διαζύγιο από τον εαυτό της.

Είναι μια σχιζοφρενής κατάσταση. Οι μισοί να διαδηλώνουν και να τα σπάνε
και οι άλλοι μισοί να ρωτάνε το γιατί και να μην το βρίσκουν.

η άποψη του κόσμου για τα τεκταινόμενα συνοψίζεται στα παρακάτω.

-αλητεία,
-τραμπουκισμοί
-πολλοί ξένοι διαφόρων εθνικοτήτων μέσα στο πλήθος των "αντιεξουσιαστών"
-κάποιοι συνελήφθησαν για κλοπές και βανδαλισμούς
-η ιδέα της διαδήλωσης για τον τραγικό χαμό του παιδιού δίκαιη και σωστή
-αλλά τα καθίκια καιροφυλακτούν
-ανίκανη πολιτεία και ανύπαρκτο κράτος
-αστεία παρουσία της αστυνομίας
-γελοία δίοικηση.

Και όλλοι να ρωτάνε: ποια είναι η λύση;

Και κανείς να μην απαντά!

οσο περιμένουμε από άλλους να δώσουν την λύση έτσι θα είμαστε.
όσο ψηφίζουμε άλλους και τους δίνουμε τη δύναμη πάνω στη ζωή μας,
να παίρνουν τις αποφάσεις αυτοί.
η βουλευτική δημοκρατία είναι ένα σύστημα ξοφλημένο.
αυτό που βλέπουμε στους δρόμους είναι η απόδειξη.
χρειαζόμαστε ΑΜΕΣΗ δημοκρατία και όχι ΕΜΜΕΣΗ.

για να μην υπάρχει δικαιολογία.
για να αναλαμβάνει ο καθένας την ευθύνη του εαυτού του.

Για να μην περιμένει από τους άλλους.

Προσπαθώ αυτές τις ημέρες να κάνω κάτι εποικοδομητικό.
Τουλάχιστον να οργανώσω μια διαμαρτυρία με ουσία.
Να μαζευτούμε στο κέντρο της πόλης στο Υπουργείο απ' έξω
και να καθίσουμε δυο ώρες εκεί. Να γράψουμε τα δικά μας συνθήματα.
Να ανάψουμε ένα φανάρι στη μνήμη του μικρού.

Δεν συμμετέχω σε κάποιο κόμμα, ή σε κάποια οργάνωση.

Κι αυτό το κάνει δύσκολο.
Είναι δύσκολο να κινητοποιήσεις τους ανθρώπους.
Η οργή, η βία, η καταστολή, όλα αυτά είναι εύκολα.

Δύσκολη είναι η δημιουργία, ο διάλογος, η ευθύνη.
Η εύρεση λύσεων.
Η επίπονη καθημερινή δουλειά για να φτιάξουμε κάτι.

Όμως ζούμε στην κοινωνία της ευκολίας!

Με τα γεύματα στο σακουλάκι που τα πετάς μέσα στο φούρνο και είναι έτοιμα.

Με τον υπολογιστή που κάνεις ένα κλικ για να βρεις μια πληροφορία.

Ίσως το ανθρώπινο γένος να μην έχει ενηλικιωθεί ακόμη...

Κι όμως βλέπω γύρω μου ανθρώπους σκεπτόμενους.
Γιατί είναι τόσο δύσκολο να βρούμε λύσεις;

Έχουμε μουδιάσει - από τότε που μας βάλανε στα σχολεία,
μάθαμε να κάνουμε αυτά που μας λένε.

Και όταν έρχεται η καταστροφή, λέμε
"εσύ είσαι η εξουσία, εσύ φταις"

Και θυμώνουμε μ' αυτόυς που καταστρέφουν
γιατί δεν κάνουν αυτό που τους λένε οι άλλοι...

Μήπως δεν φταίνε όσο νομίζουμε;

"Για ένα δολάριο ακόμα" και η διάλυση του ελληνικού κράτους

(η γελοιογραφία του Κ.Καραμανλή δικό μου σχόλιο, για τον Πρωθυπουργό που αναφέρεται στον Αλέξη Γρηγορόπουλο αποστασιοποιημένα ως "ο νεαρός μαθητής")




ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΟΥΛΟΓΛΟΥ στο TVXS.GR
Ηταν ζήτημα χρόνου να συμβεί. Ηδη δυό χρόνια πριν, οι γιατροί που περιέθαλπταν τους τραυματίες στις φοιτητικές διαδηλώσεις προειδοποιούσαν ότι κατά τύχη δεν είχαμε θρηνήσει θύματα. Τα γκλομπ που κρατούσαν τα «ακούνητα στρατιωτάκια» του κ.Πολύδωρα είχαν προσγειωθεί στα κεφάλια των φοιτητών μερικά εκατοστά πιο πέρα από το σημείο που θα προκαλούσε το θανάσιμο πλήγμα.

Από τότε η κατάσταση χειροτέρευσε. Οι θύτες, από τους βασανιστές του αστυνομικού τμήματος στην Ομόνοια μέχρι τους τραμπούκους αξιωματικούς της ζαρντινιέρας στην Θεσσαλονίκη, αθωώνονται ή πέφτουν στα μαλακά. Τα θύματα, όπως ο Κύπριος φοιτητής στην υπόθεση της ζαρντινιέρας, παραπέμπονται σε δίκες από μια Δικαιοσύνη που όχι μόνο τυφλή δεν είναι αλλά αλλοιθωρίζει μονίμως προς την εξουσία.

Χθές άκόμη, μερικές μόνο ώρες πριν από το θανάσιμο πυροβολισμό του 16χρονου Αλέξη στα Εξάρχεια ένας μετανάστης - από τους εκατοντάδες που συνωστίζονται καθημερινά στη Πέτρου Ράλλη για να εξασφαλίσουν άδεια παραμονής - είχε μεταφερθεί στο νοσοκομείο τραυματισμένος από αστυνομικούς. Μερικές εβδμάδες πριν, ένας ακόμη είχε χάσει τη ζωή του. Απλώς χθες το βράδυ είχε έρθει και η σειρά ενός Ελληνα.

Θα χυθεί πολλή μελάνη για τα αίτια και τις συνθήκες του χθεσινού προαναγγελθέντος θανάτου. Η αστυνομία ήδη υποστηρίζει ότι οι άνδρες της είχαν δεχθεί επίθεση. Αυτόπτες μάρτυρες επμένουν ότι πρόκειται για εν ψυχρώ δολοφονία. Σε κάθε περίπτωση όμως, δεν σκοτώνεις ποτέ ένα 16χρονο αγόρι.

Σήμερα στο αστυνομικό σώμα υπάρχουν και νέοι άνθρωποι που θα ήθελαν να λειτουργούν σε ένα δημοκρατικό πλαίσιο. Αντίθετα όμως με ότι συμβαίνει στις άλλες ευρωπαικές χώρες, δεν έχουν εκπαιδευθεί για να χειρίζονται δύσκολες καταστάσεις που απαιτούν ψυχραιμία και γνώσεις ψυχολογίας. Σιγά να μην τους εκπαίδευε η σημερινή κυβέρνηση που σε λιγότερα από 5 χρόνια έχει διαλύσει και όσα κουτσά στραβά λειτουργούσαν στη χώρα, συμπεριλαμβανομένης της αστυνομίας.

Ως συνήθως, η κυβέρνηση θα προσπαθήσει να χειρισθεί το θέμα επικοινωνιακά. Αυτό εξυπηρετούν και οι παραιτήσεις των Παυλόπουλου - Χηνοφώτη που δεν έγιναν δεκτές από τον πρωθυπουργό. Οπως και στη περίπτωση των φοιτητικών διαδηλώσεων δύο χρόνια πριν, θα προσπαθήσει να συσπειρώσει τη σιωπηρή πελιοψηφία, προβάλλοντας τους απαράδεκτους βανδαλισμούς στην Ερμού και στις άλλες περιοχές της Αθήνας.

Το θέμα είναι ότι σε δύο χρόνια πολλά πράγματα έχουν αλλάξει. Οι αντιδράσεις για την χθεσινή δολοφονία που επεκτάθηκαν αμέσως σε όλη την Ελλάδα, υποδηλώνουν μια βαθύτατη κοινωνική δυσφορία και αγανάκτηση που σιγοβράζουν. Το γεγονός ότι υπάρχει ένας νεκρός δυναμιτίζει την ήδη υποτυπώδη λειτουργία της Μέσης και Ανώτατης Εκπαίδευσης. Θα πάρει καιρό για τη κυβέρνηση να μαζέψει τα πράγματα. Εκτός και αν το χθεσινό τραγικό περιστατικό δεν αποτελεί παρά την προαναγγελία του δικού της αναμενόμενου θανάτου.

Φωνή από το παρελθόν που είναι και παρόν ...(και μέλλον;)

24.11.1985
ΠΟΥ ΜΕ ΒΙΑ ΜΕΤΡΑΕΙ ΤΗ ΓΗ...
του Νίκου Δήμου (για τη δολοφονία του 15χρονου Μιχάλη Καλτεζά από αστυνομικό)

Όλοι είχαμε ακούσει, πως η βία φέρνει, βία — αλλά αυτές τις μέρες το ζήσαμε. Καταλάβαμε πως μπορεί ένας πυροβολισμός να φέρει μιαν εξέγερση.

Παράξενοι οι δρόμοι, της βίας. Από τους αλλοτριωμένους στους ελεύθερους. Από την εξουσία προς την αντιεξουσία. Γι' αυτό μια επανάσταση δεν είναι δράση. Είναι αντίδραση.

Και οι εφημερίδες — σκέτη ναυτία: "ΣΚΟΤΩΣΑΝ 15ΑΧΡΟΝΟ ΑΝΑΡΧΙΚΟ". Τι πλεονασμός! Κάθε δεκαπεντάχρονος είναι αναρχικός (αλίμονο αν δεν είναι!). Αυθόρμητη, καθαρή φύση.

Αλλά και κανένας δεκαπεντάχρονος δεν είναι συνειδητός και υπεύθυνος οπαδός του Μπλανκί η του Μπακούνιν. Ένα παιδί! Καθαρή φύση...

"Όμως η βία δεν ξεχωρίζει ποιότητες. Σκοτώνει. Έρχεται από το μηδέν και θέλει να μηδενίσει. Η βία μισεί το Είναι. Ο “νόμος και η τάξη” οδηγούν τελικά στους πιο εύτακτους, ασφαλείς και ήσυχους χώρους: τα κοιμητήρια.

Προσέξτε, προσέξτε καλά τους αναρχικούς. Είναι, το θερμόμετρο της κοινωνίας. Όταν αγανακτούν, σημαίνει πως η “νόμιμη” βία έχει ξεπεράσει τα όρια επιφυλακής.

Βέβαια οι περισσότεροι, αναγνώστες μου, άνθρωποι σοβαροί και ευπρεπείς, δεν θα δέχονταν υποδείξεις από έναν αναρχικό. "Όμως, στο βάθος, ο αναρχικός έχει, πιο πολλά να πει από τον μικροαστό. Όσο κι αν δεν σας είναι, συμπαθής, αξίζει να τον ακούτε από καιρό σε καιρό. Γιατί δείχνει προς τη σωστή κατεύθυνση.

Κάθε οργανωμένη κοινωνία προϋποθέτει —δυστυχώς— ένα ποσοστό ανελευθερίας. "Όσο μικρότερο αυτό το ποσοστό, τόσο υψηλότερο το επίπεδο της οργάνωσης. (Ως εδώ συμφωνούμε όλοι: Προτιμότερη η πιο ελεύθερη Αγγλία, από την καταπιεστική π.χ. Ουγκάντα).

Έ, λοιπόν, ο αναρχικός είναι αυτός που ζητάει να ελαχιστοποιήσει το ποσοστό ανελευθερίας. (Περισσότερο: να το μηδενίσει — ο ουτοπικός αναρχισμός!). Στην επιδίωξη του αυτή συμπίπτει και με τα πιο σοβαρά κόμματα. (Μόνον που αυτός το εννοεί). Και βλέπει την ανελευθερία, την κατάχρηση εξουσίας, εκεί που ελάχιστοι τις αντιλαμβάνονται.

Οι αναρχικοί είναι τα πιο ευαίσθητα μέλη της κοινωνίας μας. Όταν αντιδρούν έχουν πάντα κάποιο δίκιο. "Όπως οι καλλιτέχνες σηματοδοτούν το αόρατο, έτσι και οι αναρχικοί διαμαρτύρονται για μορφές βίας που εμείς (στην αλλοτρίωση μας) δεν τις βλέπουμε. Τις έχουμε συνηθίσει. Αλλά δεν παύουν να είναι αυθαίρετες και ίσως περιττές.

Π. χ., σίγουρα θεωρείτε αυτονόητη την ύπαρξη της αστυνομικής ταυτότητας. Ξέρετε πως σε άλλα κράτη είναι άγνωστη; Και πως θα το θεωρούσαν προσβολή της προσωπικότητας αν έπρεπε να αποδείξουν το ποιοι είναι; Και ξέρετε ακόμα πως, όταν πριν μερικά χρόνια η κυβέρνηση της Δυτικής Γερμανίας θέλησε να εφοδιάσει όλους τους πολίτες με αριθμημένες ηλεκτρονικές ταυτότητες, ξεσηκώθηκε τέτοιος σάλος για το “φακέλωμα” που τελικά αποσύρθηκε το νομοσχέδιο;

Εμείς όμως αποκαλούμε τη Δυτική Γερμανία “αστυνομικό κράτος” (το έχω διαβάσει συχνά!), ενώ υποδεχόμαστε με αδιαφορία ένα παρόμοιο νομοσχέδιο, που θα μας φακελώσει, όλους ενάριθμα.

Να σε τι χρειάζονται οι αναρχικοί. Αποτελούν τη ζωντανή συνείδηση της κοινωνίας μας. Υπενθυμίζουν συνεχώς, με την παρουσία και τη δράση τους, ότι ο δρόμος οφείλει να οδηγεί προς την περισσότερη ελευθερία!

—Μα προκαλούν! (Είναι μέσα στο ρόλο τους).

—Μα υπερβάλλουν ! (Μήπως η άλλη πλευρά;).

—Μα επιτίθενται! (Σχεδόν ποτέ. Είναι μόνιμα σε άμυνα. Αλλά δεν μαθαίνουμε τη δική τους άποψη !).

—Μα βάζουν βόμβες!

Προσοχή: Μίλησα για αναρχικούς — όχι για τρομοκράτες (η προβοκάτορες !). "Όποιος τους συγχέει πάσχει από νοητική μυωπία. Διότι είναι πόλοι αντίθετοι. Αυτός που ζητάει ελευθερία δεν μπορεί να χρησιμοποιεί βία — έστω και σαν μέσο. Η βία φέρνει μόνο καταπίεση — ποτέ αυτονομία.

Οι αναρχικοί βλέπουν μακριά. Το ζητούμενο είναι μια κοινωνία ελευθερίας — από την αλλοτρίωση , την ανάγκη, την καταπίεση κάθε μορφής. Η εξουσία όποια κι αν είναι, πρέπει να συρρικνωθεί στο ελάχιστο. Γιατί από τη φύση της είναι απάνθρωπη. Εξουσιάζω σημαίνει δυναστεύω. Καλή εξουσία δεν υπάρχει. Είναι ένα αναγκαίο κακό, που θα εξαφανισθεί όταν περάσουμε σε άλλες, ανώτερες μορφές οργάνωσης. (Σε χίλια χρόνια; Έστω. Αλλά αρχίζουν σήμερα!).

Προσέξτε λοιπόν καλά τους αναρχικούς. Είναι οι αλαφροίσκιωτοι, οι ποιητές της κοινωνικής δράσης. Είναι οι άνθρωποι του μέλλοντος. (Αλίμονο μας και αν δεν είναι!). Δείχνουν το δρόμο. Άτσαλα, βάρβαρα, φανατικά. Είναι νέοι, δεν έχουν καλούς τρόπους (ευτυχώς!). Κάποια μέρα όμως, γι' αυτούς θα μιλάνε τα βιβλία μας — κι όχι για τους διάφορους μεγαλοσχήμονες, κυβερνήτες, κατακτητές, εξουσιαστές

Αν συμφωνούμε για την ελευθερία — πρέπει να συμφωνήσουμε και για τους αναρχικούς. Πώς είναι όχι μόνο χρήσιμοι αλλά αναγκαίοι. Ακουστέ το μήνυμα τους: έρχεται από το μέλλον. Που το θυσιάζουν καμιά φορά, στα δεκαπέντε τους χρόνια...

Οι μπάτσοι, τα γουρούνια, οι δολοφόνοι, και η φάρμα των ζώων

Είμαι τρομερά αναστατωμένη, και γράφω αυτές τις γραμμές ενώ ακόμη δεν έχει διευκρινιστεί τι ακριβώς συνέβη χθες το Σάββατο το βράδυ στην Αθήνα στη συμβολή Τζαβέλα και Μεσολογγίου. Ήταν οι αστυνομικοί που πυροβόλησαν εν ψυχρώ τον 15χρονο ή ήταν ένα ατύχημα, ένα ακόμη ατυχές περιστατικό στην προσπάθεια "επιβολής της τάξης".

Αυτά που θ' ακούσετε από εμένα δεν θα σας αρέσουν.

Είναι τραγικό που πέθανε ένα ανήλικο παιδί από σφαίρα αστυνομικού λες και ζούμε σε στάβλο για ζώα, όπου η "τάξη" αποκαθίσταται με μαστίγια και πυροβολισμούς.

Για κάποιους το χειρότερο είναι ότι ζούμε σε αστυνομοκρατούμενες πόλεις, όπου το κάθε καθίκι που φοράει στολή μόλις θιχτεί το εγώ του έχει τη δυνατότητα να βαράει στο ψαχνό και όποιον πάρει ο Χάρος.

Για μένα, το χειρότερο είναι ότι για μια μαλακία χάθηκε μια ζωή.

Για μένα, μαλακία είναι που ο πιτσιρικάς προκάλεσε τον αστυνομικό και πλήρωσε τις οποιεσδήποτε λέξεις του, όσο βαριές και αν ήταν, με τη ζωή του.

Για μένα, το χειρότερο είναι ότι αποκαλείται "αγωνιστής" ένας ανώριμος πιτσιρικάς, θύμα μιας αδιέξοδης κοινωνικής σύγκρουσης που έχει χάσει το νόημα και το σκοπό της.

Όσο γουρούνια είναι οι μπάτσοι, άλλο τόσο άθλιο είναι που εκμεταλλεύονται το θάνατο ενός παιδιού άσχετοι μαλάκες που νομίζουν ότι το να πετας πέτρες σε περιπολικά είναι αγώνας κι ότι αυτό θ' αλλάξει την κοινωνία, και περνιούνται και για ιδεολόγοι.

Για κοιτάξτε τα μούτρα σας στον καθρέφτη και επανεξετάστε την ανθρωπιά σας.

Εκμεταλλεύεστε το αίμα ενός παιδιού!

Συγχαρητήρια... ΖΩΑ. Μόλις μαντρώσατε τον εαυτό σας με τις άσκοπες αντιδράσεις σας.

Μετά διαμαρτύρεστε που τα γουρούνια κυβερνάνε! Κόπτεστε για τις ευθύνες της εξουσίας. Πάρτε την ευθύνη στα χέρια σας.

Η ατιμωρησία είναι απλά μια συνέπεια της αδιαφορίας του κόσμου και του θερμοκεφαλισμού κάποιων. Η εξουσία βρίσκει τις δικαιολογίες που χρειάζεται για να κουκουλώνει τα θέματα κάθε φορά, όταν μερικοί "αλήτες" τα σπάνε, γίνονται πέντε-δέκα πορείες απ' τους υπόλοιπους και μετά το θέμα ξεχνιέται.

Θα ήθελα να δω καθιστική διαμαρτυρία έξω από το Υπουργείο, μέρα και νύχτα, ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ και νύχτα, μέχρι να πάρει το γουρούνι που σκότωσε τα χρόνια που του χρειάζονται στη φυλακή. Μέσα, μέχρι να πεθάνει. Ίσως έτσι γίνει μια αρχή. Και η ατιμωρησία πάψει να υπάρχει ως πρακτική - ίσως έτσι σταματήσουν να αποκαλούνται τα επεισόδια "μεμονωμένα" όταν στην ουσία πρόκειται για παγιωμένη νοοτροπία στα σώματα "ασφαλείας".

Νεότερα, Κυριακή βράδυ: Ασκήθηκε ποινική δίωξη για ανθρωποκτονία ΑΠΟ ΠΡΟΘΕΣΗ ενάντια στον αστυνομικό που πυροβόλησε και σκότωσε το παιδί. Αυτό θα μπορούσε να είναι μόνο η αρχή!

yes we could...

κυκλοφορούν ήδη ΕΔΩ σε t-shirt...

Benicio del Toro – με τη σταθερότητα του Ταύρου

Με μια μεγάλη διάκριση φέτος στις 25 Μαΐου στις Κάννες ήδη στο ενεργητικό του για την ερμηνεία του ως Ernesto «Che» Guevara στο 4ωρο βιογραφικό έπος του Steven Soderbergh (που θα προβληθεί στην Ελλάδα σε δυο συνέχειες, τα The Argentine [2008] και Guerilla [2008]) ο πολυβραβευμένος Πορτορικανός Benicio Del Toro περνά πλέον από τους μικρούς χαρακτηριστικούς δεύτερους ρόλους που τον καθιέρωσαν στη συνείδηση του κοινού ως σημαντικό ερμηνευτή, στο «βαρύ πυροβολικό» των μεγάλων ηθοποιών του Hollywood και μας θυμίζει τι είναι αυτό που τον έκανε να ξεχωρίσει για πρώτη φορά στο Usual Suspects (1995) για να του χαρίσει αργότερα το Όσκαρ Β’ αντρικού ρόλου για το Traffic (2000), ταινία που τον περιέβαλε με μια σειρά από βραβεία γοήτρου όπως η Χρυσή Σφαίρα, το Screen Actor’s Guild Award, η Αργυρή Άρκτος στο Βερολίνο και το Βρετανικό BAFTA.

Λιγομίλητος και προσεκτικός, με έμφαση στη λεπτομέρεια και σκληρά εργαζόμενος στην έρευνα για κάθε του ρόλο, ο Benicio παραδέχεται ότι ο Τσε «ήταν ο πιο δύσκολος ρόλος μου, γιατί είναι τόσο περίπλοκος χαρακτήρας. Είναι διανοούμενος και ταυτόχρονα άνθρωπος της δράσης, και εκεί ακριβώς έγκειται η περιπλοκότητά του. Στις περισσότερες ταινίες, έχεις τον τύπο που σκέφτεται ή τον τύπο που δρα. Ο Τσε είναι όλα αυτά σε ένα». Τελειομανής ο Del Toro, όπως και ο σκηνοθέτης, Steven Soderbergh: για τα γυρίσματα των 78 ημερών στην ζούγκλα χρειάστηκε να ξεχάσουν την αγαπημένη τους συνήθεια των πολλαπλών λήψεων (που χάρισε και στους δυο διακρίσεις στα Όσκαρ για το Traffic), και να υιοθετήσουν μια πιο «αντάρτικη» τακτική, αυτή του γρήγορου master shot.


Γυρισμένο μέσα σε τέσσερις μήνες σε πέντε διαφορετικές χώρες (Ισπανία, Βολιβία, Μεξικό, Η.Π.Α. και Πουέρτο Ρίκο) το τετράωρο έπος του Soderbergh χρειάστηκε 7 χρόνια έρευνας για να ολοκληρωθεί και επικεντρώνεται στην άνοδο του Τσε Γκεβάρα στην Κούβα από γιατρός σε «Κομαντάτε», στον ρόλο του στην ανατροπή του διεφθαρμένου καθεστώτος Μπατίστα, καθώς και στην Βολιβιανή καμπάνια που ακολούθησε την Κουβανική Επανάσταση. Στην ερώτηση «τι είναι αυτό που χαρακτήριζε τον Τσε και τον έκανε αυτόν που ήταν» ο Benicio Del Toro απαντά: «πιστεύω πως ήταν η επιμονή και η ηθική του. Τον κινούσε τόσο πολύ η πάλη ενάντια στην αδικία, το να αντιστέκεται για χάρη των ξεχασμένων, το να είναι με το μέρος των ηττημένων. Όπως ο Ιησούς, κατά κάποιον τρόπο, μόνο που ο Ιησούς θα γυρνούσε και το άλλο μάγουλο. Ο Τσε δεν το έκανε. Όμως ο Τσε δεν τρομοκρατούσε τους ανθρώπους, όπως τον κατηγόρησαν κάποιοι- ότι ήταν τάχα άνθρωπος της εξουσίας».

Ο Benicio Monserrate Rafael del Toro Sánchez, όπως είναι ολόκληρο το όνομά του, γεννήθηκε στις 19 Φεβρουαρίου του 1967 και μεγάλωσε στο Santurce του Puerto Rico. Είναι περισσότερο γνωστός ως σήμερα για τους β’ ρόλους του ως Fred Fenster στο The Usual Suspects (1995), ως Javier Rodríguez στο Traffic (2000), ως Jackie Boy στο Sin City (2005), ως Dr Gonzo στο Fear and Loathing in Las Vegas (1988), και ως Franky Four Fingers στο Snatch (2000). Χρειάστηκαν 8 χρόνια δουλειάς σε τηλεοπτικές σειρές (παραδείγματος χάρη το Miami Vice, 1987) και ως κομπάρσος (στο βίντεο κλιπ της Madonna “La Isla Bonita” όπου υποδύεται ένα αγόρι που κάθεται στο καπώ ενός αυτοκινήτου!) μέχρι τους «Συνήθεις Υπόπτους» που έστρεψε πάνω του την προσοχή του κοινού.

Παραδόξως, παρά τη θέρμη και την αφοσίωσή του στο επάγγελμά του, ο Benicio μπήκε αργά στο παιχνίδι της τέχνης γιατί δεν φανταζόταν ότι θα γινόταν ηθοποιός. Όντας ο γιος δύο δικηγόρων, του Gustavo Adolfo del Toro Bermúdez και της Fausta Sánchez Rivera, ήταν προορισμένος να γίνει και ο ίδιος δικηγόρος αλλά αργότερα ακολούθησε την συμβουλή του πατέρα του να σπουδάσει Διοίκηση Επιχειρήσεων. Ο αδελφός του, Gustavo, μεγαλύτερος σε ηλικία από τον ίδιο, έγινε γιατρός (παιδίατρος ειδικευμένος στην ογκολογία). Οι αγαπημένες του ταινίες όσο ήταν παιδί ακόμα στο Πουέρτο Ρίκο ήταν ταινίες με τέρατα: Frankenstein, The Wolf Man, The Creature From The Black Lagoon.

Δυο χρόνια μετά τον "Τσε" ο Ντελ Τόρο

πρωταγωνιστεί στον "Λυκάνθρωπο"

Όταν ήταν 9 ετών, η μητέρα του πέθανε από ηπατίτιδα. Αν και μικρός σε ηλικία «το δέχτηκε καλά, σαν γεγονός που είναι μέρος του δέντρου της ζωής». Μια από τις αναμνήσεις που έχει από την μητέρα του είναι ότι είχαν δει μαζί στον κινηματογράφο την ταινία «Ο Πεταλούδας» (με πρωταγωνιστές τους Steve McQueen και Dustin Hoffman). Όταν αργότερα παρέλαβε το ‘Οσκαρ για το Traffic, θυμάται τον Hoffman να είναι κάτω στο κοινό που τον χειροκροτούσε, μια άκρως σουρεαλιστική για τον ίδιο, σκηνή!

Αν και ψηλός και επιβλητικός ως παρουσία σήμερα, αντιθέτως στα παιδικά του χρόνια το παρατσούκλι του ήταν "Skinny Benny" (ο κοκαλιάρης Μπένι). Αγαπούσε ιδιαίτερα το μπάσκετ και ασχολήθηκε πολύ με αυτό. Όχι ιδιαίτερα θρησκευόμενος ως ενήλικας, αν και από καθολική οικογένεια, σπούδασε στην Academia del Perpetuo Socorro (Η Ακαδημία της Παναγίας της Αιώνιας Αρωγής), ένα ρωμαιοκαθολικό σχολείο στο Miramar του Puerto Rico. Στην ηλικία των 13, ο πατέρας του Del Toro μετακόμισε σε μια φάρμα στο Mercersburg της Pennsylvania, όπου ο Benicio έβγαλε το Λύκειο.

Όταν αποφοίτησε, ο Del Toro γράφτηκε στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια, στο Σαν Ντιέγκο. Αρχικά φοιτητής για Business Degree, κάποια στιγμή του τράβηξε το ενδιαφέρον μια θεατρική παράσταση της φοιτητικής ομάδας του Πανεπιστημίου, στην οποία για να πάρει μέρος έπρεπε να έχει κατεύθυνση το Θέατρο. Άλλαξε λοιπόν έτσι την κατεύθυνση του πτυχίου του (χωρίς να το πει στον πατέρα του…) και πήρε μέρος στην παράσταση, με αποτέλεσμα όταν εκείνος το έμαθε να μην του μιλά για ένα χρόνο! Με αυτόν τον ανορθόδοξο τρόπο ξεκίνησε τις σπουδές του στην Υποκριτική, παίρνοντάς το πολύ ζεστά στη συνέχεια, με την παρακολούθηση των σεμιναρίων των Stella Adler και Arthur Mendoza στο Λος Άντζελες, καθώς και του Circle in the Square Theatre School στη Νέα Υόρκη. Από κει και πέρα «για μένα ήταν σαν γάμος» έχει πει. «Ποτέ δεν σκέφτηκα ότι θα δώσω μια ευκαιρία και αν δεν τα καταφέρω, θα τα παρατήσω σε 5 χρόνια και θ’ αλλάξω καριέρα».

Μετά τα πρώτα δειλά του βήματα σε τηλεοπτικές σειρές, ακολούθησε η συμμετοχή του σε ταινίες, με το ντεμπούτο του στα Big Top Pee-wee (1988) και Licence to Kill (1989), για το οποίο ο 21χρονος Del Toro απέκτησε την διάκριση του νεότερου ηθοποιού σε ρόλο αντιπάλου του James Bond στην ιστορία. Αν και οι δυο ταινίες θεωρήθηκαν αποτυχίες στο box office, ο Del Toro συμμετείχε στη συνέχεια σε μια σειρά από ταινίες που του έδωσαν τη δυνατότητα να δουλέψει δίπλα σε σημαντικούς καλλιτέχνες του χώρου όπως ο Sean Pen στο The Indian Runner (1991), Ed Harris στο China Moon (1991), ο Marlon Brando στο Christopher Columbus: The Discovery (1992), οι John Cusack και Michael Madsen στο Money for Nothing (1993), ο Peter Weir στο Fearless (1993) και τέλος ο Kevin Spacey στο Swimming with Sharks (1994) με τον οποίο θα συνεργαζόταν ξανά την επόμενη χρονιά για το εξαιρετικά δημοφιλές Usual Suspects (1995).

Η καριέρα του απογειώθηκε τη χρονιά εκείνη με την εξαιρετική ερμηνεία του στην ταινία αυτή του Bryan Singer, όπου υποδυόταν τον Fred Fenster, έναν «συνήθη ύποπτο» που ψέλλιζε ευφυολογήματα. Αν και στο σενάριο ο χαρακτήρας αυτός σχεδόν «δεν υπήρχε» σύμφωνα με τον συμπρωταγωνιστή του Kevin Pollak, στον οποίο είχε γίνει επίσης πρόταση για τον ρόλο, ο Del Toro τον έφτιαξε από το μηδέν με αποτέλεσμα να «κλέβει» τη σκηνή όταν εμφανιζόταν. Ο ρόλος του έδωσε ένα Independent Spirit Award στην κατηγορία του Καλύτερου Β’ ανδρικού και τον καθιέρωσε ως ηθοποιό χαρακτήρων. Αυτό τον οδήγησε σε πιο δυνατούς ρόλους σε μικρές και μεγάλες παραγωγές, όπως ως Gaspare στο The Funeral (1996) του Abel Ferrara και ως Benny Dalmau στο Basquiat (1996) του Julian Schnabel, για τον οποίο ξανακέρδισε το ίδιο βραβείο!

Ο Del Toro έχει επίσης συνεργαστεί με τον Robert De Niro στο θρίλερ The Fan, όπου έπαιξε τον Juan Primo, έναν χαρισματικό παίκτη του μπέιζμπωλ. Επίσης, συνεργάστηκε με τον Terry Gilliam στο Fear and Loathing in Las Vegas, τη διασκευή του βιβλίου του Hunter S. Thompson, ταινία για την οποία έβαλε περίπου 18 κιλά για να παίξει τον Dr. Gonzo. Το σουρεαλιστικό αυτό αριστούργημα του Gilliam τον καθιέρωσε ως καλτ φιγούρα στη συνείδηση του κοινού.
Δυο χρόνια μετά, ο Benicio Del Toro κέρδισε τη φήμη με την συμμετοχή του σε μια σειρά από υπερπαραγωγές όπως το Traffic του Steven Soderbergh, το The Way of the Gun του Christopher McQuarrie (σεναριογράφος των Usual Suspects), και το Snatch του Guy Ritchie. Το 2000 ήταν η χρονιά του αφού ως Javier Rodriguez, ένας Μεξικανός αστυνομικός που παλεύει για να παραμείνει τίμιος μέσα στην διαφθορά της παράνομης διακίνησης ναρκωτικών που συμβαίνει στα σύνορα των ΗΠΑ με το Μεξικό, είχε έναν ως επί το πλείστον ισπανόφωνο ρόλο, και παρέδωσε μια ερμηνεία που κυριάρχησε στην ταινία και του χάρισε το Όσκαρ.

Την επόμενη χρονιά έπαιξε στο The Pledge (2001) του Sean Penn. Το 2003 εμφανίστηκε στα The Hunted, δίπλα στον Tommy Lee Jones, και 21 Grams, δίπλα στους Sean Penn and Naomi Watts, στην εξαιρετική, δραματική ταινία του Alejandro González Iñárritu (σκηνοθέτη των Babel και Amores Perros) όπου κέρδισε για άλλη μια φορά υποψηφιότητα για Όσκαρ Β’ Ανδρικού. Οι πιο πρόσφατοι ρόλοι του περιλαμβάνουν τη συμμετοχή του στη διασκευή του κόμικ του Frank Miller Sin City (2005), σε σκηνοθεσία Robert Rodriguez, στο Things We Lost in the Fire (2007), σε σκηνοθεσία της Susanne Bier με συμπρωταγωνιστή τη Halle Berry και τέλος, ως Che Guevara στα The Argentine και Guerrilla (τα οποία μαζί ως σύνολο τιτλοφορούνται Che – Μέρος α’ και β’).

To παραπάνω κείμενο δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Libre τον Δεκέμβριο του 2008.

Are you Meredith Grey?

Δύο στα τρία τεστ συμφωνούν (QUIZFARM, ABC συμπεριλαμβανομένου του Facebook...). Είμαι η Μέρεντιθ Γκρέι!

Επομένως είμαι η πλέον κατάλληλη για να σας τεστάρω. Ιδού το απόλυτο GREY'S ANATOMY PERSONALITY TEST, το τεστ που όλοι εσείς οι Anatomy Freaks περιμένατε. Με μόνο 3 ερωτήσεις λύνετε το σκοτεινό μυστήριο της προσωπικότητάς σας.


1. Πηγαίνω απέναντι στο μπαρ μετά τη δουλειά :
α. επειδή εκεί πάει όλη η παρέα και είναι πάντα εκεί η συνάδελφος που γουστάρω τρελά αλλά δεν τολμάω να της το πω
β. επειδή πρώτον το ποτό με χαλαρώνει και δεύτερον, οι άντρες με κάνουν να ξεχνιέμαι, και το πρώτο συνήθως οδηγεί στο δεύτερο
γ. επειδή είναι η ενδεδειγμένη ώρα για να κουτσομπολέψω, να ρίξω τις μπηχτές μου, και να κάνω την bitch στους φίλους μου διασκεδάζοντας απεριόριστα, αφού τους έχω ήδη ταπώσει στη δουλειά (είμαι η καλύτερη αν δεν το ξέρετε)
δ. επειδή είμαι ο άνθρωπος της παρέας, ο άνθρωπος που διοργανώνει μια βραδιά για 3-4 φίλους και καταλήγει να γίνεται πάρτυ για όλους τους συναδέλφους (ακόμη και αυτούς που δεν γνωρίζω), επειδή εγώ και η διασκέδαση πάμε πακέτο!
ε.ποιο μπαρ; Όχι δεν κάθομαι ποτέ σε μπαρ πάνω από 30 δεύτερα γιατί ο μπαμπάς μου ήταν αλκοολικός. Περιορίζομαι μόνο στα απαραίτητα και αυτά που κάνουν εντύπωση. Όπως το "μπαίνω παίρνω το ραντεβού μου και φεύγουμε" και το "μπαίνω, φιλάω την κοπέλα στο στόμα και μετά βγαίνω". Άλλωστε έχω πολύ πιο σημαντικά πράγματα να ασχοληθώ, όπως π.χ. να κολλήσω σύφιλλη σε κάποια συνάδελφο

2. Η προσωπική μου ζωή συνοψίζεται στην παρακάτω πρόταση:
α. Είμαι το καλό παιδί που βρίσκει μια καλή κοπέλα - μέχρι τότε, όμως, είμαι ερωτευμένος με κάποια που δεν ξέρει ότι υπάρχω. Και πολλά άλλα που δεν προλαβαίνω τώρα να αναφέρω
β. Κοιμάμαι με όποιον βρω μπροστά μου. Στην κυριολεξία. Συνήθως το κάνω γιατί ενδόμυχα ξέρω ότι το επόμενο πρωί θα είναι γεμάτο εκπλήξεις. Όπως, για παράδειγμα, το να ξυπνάω δίπλα στο αφεντικό μου. Ή σε κάποιον που δεν του πέφτει με τίποτα. Ή στον συγκάτοικό μου. Τέλος πάντων, το πιάσατε το νόημα.
γ. Ναι, εντάξει, το παραδέχομαι. Το κάνω με το αφεντικό μου, αλλά όχι επειδή θέλω να έχω καλύτερη μεταχείριση στη δουλειά (είπαμε, είμαι η καλύτερη έτσι κι αλλιώς) αλλά επειδή με τρελαίνει το γεγονός ότι είναι ο καλύτερος στη δουλειά του. I am a sucker for power
δ. Είμαι ικανή να καταστρέψω την καριέρα μου γι' αυτόν που αγαπώ... Μισό λέπτό! Τι είπα; "Καριέρα"; Αυτή η λέξη μου είναι τελείως άγνωστη! Εγώ δουλεύω για την ψυχή της μάνας μου όχι για τα λεφτά! Εκτός αν πρόκειται να ξοφλήσω κανά δάνειο- τότε κάνω και μόντελιγκ για εσώρουχα άμα λάχει.
ε. Βασικά μου αρέσει τα πράγματα να είναι απλά. Όχι σχέσεις. Όχι ραντεβού. Μόνο σεξ, σεξ, σεξ. Ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε. Μου αρέσουν επίσης τα δικάβαλα γιατί κερδίζω χρόνο. Όπως λέμε 2 σε 1. όπως λέμε Vidal Sasoon. Όπως λέμε, Evil Spawn.

3. Είμαι σ' αυτή τη δουλειά που κάνω γιατί...
α. Είμαι το παρδαλό πρόβατο της οικογένειας (όχι κατσίκι). Είμαι διαφορετικός χαρακτήρας, πιο ευαίσθητος, και δεν έκανα ποτέ ό,τι έκαναν οι υπόλοιποι συγγενείς μου. Βασικά είμαι αδελφή αλλά ας μην το κάνουμε θέμα.
β. Η μαμά μου είναι μια σκύλα που θέλει να τα ελέγχει όλα. Ένα control freak. Αν γίνω τέλεια στη δουλειά μου θα της αποδείξω ότι είμαι ελεύθερη
κι ότι δεν με ελέγχει εκείνη αλλά εγώ τη ζωή μου. Και καλύτερη από εκείνη! Είμαι τέλεια. Είμαι η καλύτερη. Είμαι...
γ. Ήταν και η μαμά μου σ' αυτή τη δουλειά πριν από μένα... Και ήταν και η πρώτη. Κι έχω issues με τη μαμά μου. Δεν ασχολήθηκε ποτέ μαζί μου και με θυμότανε μόνο όταν ήταν να μου χαρίσει το σετ της Anatomy Jane ή κάτι τέτοιο. Δεν με κανάκεψε. Δεν με παραχάιδεψε, δεν με κακόμαθε. Δεν ξέρει καν πως με λένε. Θέλετε κι άλλο;
Εντάξει. Αφού το θέλετε, ορίστε περισσότερα σκοτεινά μυστικά: το ρίχνω στη δουλειά όπως εκείνη. Έτσι δεν έχω πολύ χρόνο να ασχολούμαι με την μαύρη τρύπα του ψυχικού μου κόσμου. Άλλωστε δεν ξέρω να χειρίζομαι τις καταστάσεις με διαφορετικό τρόπο! Γιατί αν πιάσουμε την προσωπική μου ζωή... Άστο για το επόμενο τεστ...We are running out of space.
δ. Μεγάλωσα σ' ένα τροχόσπιτο. Δεν είχαμε λεφτά για να φάμε, και πήγα σε δημόσιο σχολείο. Ονειρευόμουν να γίνω γιατρός για να μην καταντήσω σαν τη μαμά μου, φτωχή και κακομοίρα. Τα κατάφερα δείχνοντας που και που λίγο μπούτι. Ε, και λίγο βυζί. Εντάξει, εκεί θα κολλήσουμε;
ε. Στην ουσία δεν είμαι ο σκληρός κακός άντρας που θα θελα να είμαι. Έγινα αυτό που είμαι, κατά βάθος, για να βοηθώ τους αδύναμους. Μου χει μείνει το άχτι από τότε που ο πατέρας μου ήταν αλκοολικός και... What a minute. Την έχουμε ήδη πει αυτή την ιστορία...


ΑΝ ΕΧΕΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ (Α)
Συλλυπητήρια, είστε ο George O' Malley. Οι γυναίκες που γουστάρετε τρελά θα σας φτύνουν και οι υπόλοιπες απλά θα σας χρησιμοποιούν σαν χαλάκι για να σκουπίζουν τα πόδια τους. Αυτές που θα πάνε μαζί σας θα φροντίσουν να σας κολλήσουν κάποιο αφροδίσιο νόσημα, και εκείνες που στην τελική σας αγαπάνε θα αποδειχθούν λεσβίες μετά από μερικές σαιζόν. Get out of the closet και παραδεχτείτε ότι είστε gay. Totally gay. Έτσι θα ξεμπερδέψετε με τις γυναίκες μια και καλή κι εμείς οι υπόλοιποι θα σταματήσουμε να χάνουμε τον χρόνο που σπαταλάμε τώρα στο να σας λυπόμαστε.
ΑΝ ΕΧΕΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ (Β)
Τα ειλικρινά μου συλλυπητήρια. Είστε η Meredith Grey. Αυτό τα λέει όλα. Δεν υπάρχει ελπίδα για σάς, παρά μόνο ίσως στην τελευταία σαιζόν (κι αυτό παίζεται). Είμαστε ήδη στην 5η κι ακόμα παιδευόμαστε να με τον McDreamy. Τι θα γίνει με την περίπτωσή σας; θα φτάσετε επιτέλους στο happily ever after ή θα χρειαστούν πολλές ζωές ακόμη?
ΑΝ ΕΧΕΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ (Γ)
Δεν ξέρω αν πρέπει να σας συγχαρώ ή να σας συλλυπηθώ. Είστε η Christina Yang. Στη δουλειά σας πιάνετε πουλιά στον αέρα αλλά στο σπίτι σας δεν πιάνετε ούτε το ξεσκονόπανο. Ερωτεύεστε δυναμικούς άντρες που φέρνουν τη ζωή σας τα πάνω κάτω αλλά ακόμη και τότε δεν καταφέρνετε να βάλετε σε τάξη την ντουλάπα σας. Hire somebody to clean up the mess και σταματήστε να προσποιείστε ότι δεν σας ενδιαφέρει τίποτα εκτός από την καριέρα σας. Οι φίλοι σας το ξέρουν ήδη, γι' αυτό είναι και φίλοι σας. Αλλιώς ούτε ψύλλος στον κόρφο σας.
ΑΝ ΕΧΕΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ (Δ)
Συγχαρητήρια. Είστε η Isobel Stevens. Έχετε ένα μουτράκι που φτιάχνει τη μέρα σε οποιονδήποτε και ένα κωλαράκι που θα μπορούσε να φτιάχνει και τη νύχτα. Είστε και έξυπνη, και όμορφη, και γενναιόδωρη, και ευγενική, και είναι απίστευτο πως τα καταφέρνετε όλα αυτά τα καλά μαζί. Σας ζηλεύουν επειδη είστε τόσο τέλεια και σας έχουν καταραστεί που να μη σώσετε να βρείτε άντρα. Αντί να καταντήσετε σαν την Ντέμι Μουρ στο Ghost, επιτέλους ήρθε η ώρα να συνέλθετε και να βγάλετε τα μάτια σε κάποιον όπως στον Άλεξ που περιμένει να σας αλλάξει τα φώτα από την πρώτη σαιζόν αλλά τελικά του τα αλλάξατε εσεις.
ΑΝ ΕΧΕΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ (Ε)
Τα θερμά μου συγχαρητήρια. Είστε ο Alex Karev. Επιτέλους κάποιος με λίγο μυαλό εδώ μέσα. Το πως επιβιώνετε στο κλουβί με τις τρελές είναι θαύμα (βλέπε τα προηγούμενα). Το χειρότερό σας ελάττωμα είναι η αλαζονεία. Όλοι ξέρουμε ότι δεν είστε τόσο σκληρός όσο θα θέλατε να πιστεύουν οι άλλοι. Πάρτε μισό Viagra και βγάλτε επιτέλους τα μάτια στην Izzie που δεν βάζει μυαλό με κανεναν άλλο τρόπο.

Μ' ανάβεις; Όχι άμα ....

<< Ο φίλος -μανάβης στο κέντρο- έλαβε μια μέρα, στο ταχυδρομικό του κουτί μια πιστωτική κάρτα από την τράπεζα που είχε λογαριασμό (τη γνωστή που σας έχει σπάσει τα νεύρα, τόσα μεσημέρια).
Ιδεολόγος και κομμάτι φοβικός εναντίον των πιστωτικών, τηλεφωνεί εκνευρισμένος στον ... διευθυντή της τράπεζας στη Θεσσαλονίκη.
-Σας ζήτησα εγώ κάρτα, γιατί μου τη στείλατε χωρίς να με ρωτήσετε;
- Εντάξει κύριε, δεν είναι υποχρεωτικό να την κρατήσετε. Αν δεν τη θέλετε ελάτε να την ακυρώσουμε, αλλοιώς θα σας χρεώνεται ετήσια συνδρομή.
Πράγματι, την άλλη μέρα πηγαίνει στην τράπεζα για να ακυρώσει την πιστωτική κάρτα. Αλλά όχι μόνος. Είχε μαζί του κι ένα μεγάλο τσουβάλι πατάτες! Πάνω από 20 κιλά! Μπαίνει μέσα, ακυρώνει την κάρτα και κατόπιν πηγαίνει στον διευθυντή. Του αφήνει τις πατάτες, πάνω στο γραφείο και του λέει: << Δεν είναι υποχρεωτικό να τις κρατήσετε. Αν δεν τις θέλετε φέρτε τις πίσω στο μανάβικο, αλλιώς θα πρέπει να τις πληρώσετε >>.

[το παραπάνω έφτασε σε μενα με chain email και θεώρησα καλό να κάνω ένα post για χάρη του...Είναι απόσπασμα του φύλλου 692 της ημερήσιας καθημερινής εφημερίδας "Σήμερα" της Θεσσαλονίκης από το "Πλατεία Αριστοτέλους".
Μπράβο στο μανάβη, ο τύπος δεν παίζεται!!!!! Έτσι, έτσι!!!]

Ο καθένας με το βιολί του κι αυτός με το ελικόπτερό του...

Της Δρ. Νατάσας (M.Sc., PhD, k.t.l. k.t.l.)

(Σχολιάζουμε το γεγονός του μήνα που πέρασε με τον πρωταγωνιστή του Πάτερ Εφραίμ)


Μαύρισε το μάτι μου πρωί - πρωί. Με βρήκε απροετοίμαστη. Ήρθε σαν σίφουνας και γέμισε το χώρο μούσια, μαλλιά και ράσα- όλα ανεξαιρέτως, ανέμιζαν στο γλυκό Σεπτεμβριάτικο αεράκι. Μόλις είχα πιει τον πρώτο μου καφέ και το ένα απ’ τα δυο μάτια δεν είχε ανοίξει ακόμη (χρειάζομαι πάντα και δεύτερο καφέ για το λόγο αυτό).

«Καλημέρα σας» μου είπε βιαστικά. «Εσείς είστε η ειδικός;»… «Πάτερ» του είπα. «Καλημέρα και σε σας. Με συγχωρείτε αλλά δεν έχετε ραντεβού». «Κι εσείς δεν έχετε γραμματέα» μου πέταξε ετοιμόλογα, και τραβώντας τα ράσα του, σωριάστηκε στον καναπέ με την άνεσή του. «Έχω…Απλά δεν έχει έρθει ακόμη» του είπα χαμογελώντας γλυκά… Ήμουν σίγουρη ότι σήμερα θα χρειαζόμουν και τρίτο καφέ για το τρίτο μου μάτι. Χωρίς το Βούδα δεν θα τα έβγαζα πέρα.

«Λοιπόν» πήρε την πρωτοβουλία «σίγουρα θ’ αναρωτιέστε τι θέλω εδώ» [φυσικά δεν περίμενε κάποια κατάφαση και όρμισε απευθείας στις εξηγήσεις] «ε ,λοιπόν με στέλνει ο Πατριάρχης- είναι ο πνευματικός μου (ως είθισται στην ιεραρχία της Ιεραρχίας) και με κάλεσε μετά τα τελευταία γεγονότα, που αφορούν την Μονή για να με συμβουλέψει. Για την Μονή. Ξέρετε.». Μάλιστα… πρόλαβα να πω από μέσα μου όσο έπαιρνε μιαν ανάσα και προτού συνεχίσει ακάθεκτος. «Δυστυχώς ο Παναγιότατος δεν μπόρεσε να με βοηθήσει, όπως θα ήθελε. ‘Ο Θεός σηκώνει τα χέρια ψηλά – μου είπε. Τον λόγο τώρα έχει η Επιστήμη’. Κι έτσι ήρθα σε σας να με συμβουλέψετε. Έμαθα ότι είστε η καλύτερη στον τομέα σας.»

«Ομολογώ πως έχω μπερδευτεί» του απαντώ, προσπαθώντας να μη γελάσω με την εικόνα του Θεού που σηκώνει τα χέρια ψηλά μπροστά στον Ηγούμενο. «Έχω την εντύπωση ότι ως Ηγούμενος της συγκεκριμένης Μονής χρειάζεστε μάλλον νομική βοήθεια… όχι πνευματική- ή έστω… ψυχολογική». «Μάλλον τότε δεν αντιλαμβάνεσθε το μέγεθος της ψυχολογικής πίεσης που υπέστην λόγω της κακοήθειας του Ελληνικού Κράτους, το οποίο εσκεμμένα θέλει τούτη τη στιγμή να βάλει χέρι στην εκκλησιαστική περιουσία, που είναι Δώρο Θεού- για να καλύψει τα δικά του κακώς κείμενα, και τις βαράθρους των οικονομικών του δυσχερειών» είπε με αξιοθαύμαστη ευγλωττία. «Μάλιστα» είπα τώρα φωναχτά «τώρα μόλις λύσατε άλλη μιαν απορία μου. Βλέπετε είχα δυσκολευτεί να δεχτώ την δήλωση ότι γλιτώνετε χρόνο για να προσεύχεσθε μετακινούμενος με ελικόπτερο… Πώς να σας το πω… μου φάνηκε κάπως… αφύσικη. Τώρα το νόημα είναι ξεκάθαρο. Είπατε αυτές τις λέξεις κάτω από ψυχολογική πίεση. Αλλιώς δεν θα το λέγατε».

Με κοίταξε προσπαθώντας να καταλάβει αν τον δουλεύω ή όχι. Ήμουν τόσο σοβαρή ξεστομίζοντας αυτές τις λέξεις, σαν παίχτης του πόκερ μπροστά στην μπάνκα πριν το τελευταίο στοίχημα. Κατέληξε πως εννοούσα ό,τι έλεγα. «Πρέπει να σας ομολογήσω» είπε με επιφύλαξη «πως για τον ίδιο λόγο με κάλεσε και ο Πατριάρχης. Γι’ αυτήν την δήλωση συγκεκριμένα, μου έκανε ολόκληρη σκηνή. ‘Δεν είναι δυνατόν’, μου είπε ‘να επιδεικνύουμε τόση εξόφθαλμη αλαζονεία μπροστά στα μάτια του Λαού μας και να περιμένουμε ότι θα παραμείνουμε ατιμώρητοι’». Για κάποιον περίεργο λόγο άρχισε να μου αρέσει αυτός ο Πατριάρχης.

«Και τι του απαντήσατε;» ρώτησα με γνήσιο ενδιαφέρον. «Του απάντησα με πάσα λογική και εγκράτεια. ‘Τι είναι μια μικρή, γήινη Λίμνη, μπροστά στον Ωκεανό του πνευματικού μόχθου; Ό,τι και μια γαβάθα μπροστά σε μια κατσαρόλα. Ο πεινασμένος πρέπει να φάει και τα ελικόπτερα φτιάχτηκαν για να πετούν. Αυτοί που θα εισέλθουν στον Παράδεισο ξέρουν πως τα γήινα μέτρα είναι πολύ μικρά για να κριθούν σύμφωνα με αυτά, και φροντίζουν να τρέφουν το Πνεύμα τους με την Προσευχή σε κάθε ευκαιρία. Ακόμη κι αν για να το κατορθώσουν, ίπτανται των θνητών για λίγα μέτρα πάνω απ’ το έδαφος’».

Ορκίζομαι πως το σαγόνι μου έπεσε στο έδαφος. Το μάζεψα με ό,τι δυνάμεις είχα πρόχειρες και σηκώθηκα. Με μιμήθηκε από ευγένεια μετά από μερικά δευτερόλεπτα, όταν έγινε φανερό ότι δεν θα ξανακαθόμουν. «Άγιε Πατέρα…» του είπα χαμογελώντας και τον συνόδευσα προς την πόρτα. «Η Επιστήμη στην περίπτωσή σας σηκώνει τα χέρια ψηλά!». «Γιατί;» με ρώτησε εμβρόντητος. «Για να της περάσουν Ζουρλομανδύα» είπα για να τον ξαποστείλω και κλείδωσα την πόρτα πίσω μου δυο φορές. Για καλό και για κακό άφησα το κλειδί πάνω στην κλειδαριά στην περίπτωση που ήταν ικανό το Πνεύμα του να μπει από την κλειδαρότρυπα!

ΣΗΜ.: Η στήλη "Στο Ντιβάνι" δημοσιεύεται κάθε μήνα, αρχής γενομένης από τον Νοέμβριο, στο περιοδικό Libre της Θεσσαλονίκης. Γράφει η υποφαινόμενη...!