Αφιερωμένο!

Πρόσφατα βρέθηκα στα γυρίσματα της καινούριας ταινίας της Λουκίας Ρικάκη

"Εσύ, ο Καθρέφτης μου"

φωτογραφίες εδώ:
το Blog της Λουκίας
η ιστορία εδώ, στο ομώνυμο blog της ταινίας:
youmymirror.blogspot.com

και η ιστορία όπως έχει τελικά φτάσει στο φακό μετά από το συνεχές δικό μου editing... Εδώ:

Όταν κανείς συναντούσε την Άλκηστη για πρώτη φορά, έμενε με την εντύπωση ότι αυτό το κορίτσι δεν χρειαζόταν να προσπαθήσει για τίποτα. Είχε πάντα μια φυσική χάρη, λες και τα πράγματα που έκανε γίνονταν σχεδόν από μόνα τους. Όταν την πρωτογνώρισα, πίστευα ότι ακόμη και πρωί να ήταν, όπως και να ξυπνούσε, ό,τι και να φορούσε, ήταν όμορφη. Συνήθιζα να αστειεύομαι γι’ αυτό, λέγοντάς της ότι ακόμη και αν ντυνόταν μ’ ένα τσουβάλι από κάμποτο θα ξεχείλιζε από γοητεία.

Το πρωινό, όταν τα υπόλοιπα κορίτσια στη μικρή μας κατασκήνωση ακόμη πλένονταν και χτενίζονταν, με χαρακτηριστική βραδύτητα, όπως η Ντέμπι, η Άλκηστη είχε ήδη κάνει το μπάνιο της και έπινε αμέριμνη τον καφέ της. Όσο απολάμβανε το πρώτο τσιγάρο της ημέρας, ρέμβαζε κοιτάζοντας τον ήλιο και τότε δεν μπορούσες να ξεχωρίσεις αν τα μάτια της ήταν γκρίζα σαν την ανταριασμένη θάλασσα ή ξανθά στο χρώμα του μελιού.

Here Alkisti keeps rolling!


Από νωρίς καθόμουν δίπλα της κι εγώ. Είχα μάθει να ετοιμάζομαι μέσα σ’ ένα λεπτό, γιατί είχα τέσσερα αδέρφια και ποτέ δεν υπήρχε αρκετός χρόνος στο σπίτι για να κάνουν όλοι την πρωινή τουαλέτα τους με την άνεσή τους. Σε αντίθεση με την ίδια, που απολάμβανε το χρόνο της, εγώ κατάπινα με βιασύνη τον καφέ μου, με μεγάλες γουλιές. Πάντα με μάλωνε που βιαζόμουν: «τον καφέ πρέπει να τον απολαμβάνεις» έλεγε «όπως, εξάλλου, όλα τα δηλητήρια» και κουνούσε με νόημα το κεφάλι δείχνοντας τον καπνό του τσιγάρου που στροβιλιζόταν στον αέρα. Παρεμπιπτόντως, τα τσιγάρα της Άλκηστης περιείχαν συνήθως ουσίες πιο δραστικές από τη νικοτίνη.

Μια μέρα πήγαμε για μπάνιο μόνο οι δυο μας. Τα κορίτσια, με αρχηγό την Ντέμπι, προτίμησαν να πάνε στη χώρα για ψώνια. Στρωθήκαμε σε μια παραλία που ήταν έρημη μες το καταμεσήμερο. Εδώ που τα λέμε, σ’ εκείνο το μέρος του νησιού επικρατούσε σχεδόν πάντα ερημιά.

Η Άλκηστη ήταν ξαπλωμένη μπρούμυτα, στηριζόταν στους αγκώνες και σχεδίαζε αφηρημένα κύκλους στην άμμο δίπλα στην πετσέτα της. Ξαφνικά έσπασε τη σιωπή:
«Μ’ εκνευρίζουν οι άνθρωποι που σκίζονται ν’ αποκτήσουν το στυλ που δεν έχουν – ούτε και πρόκειται ποτέ να έχουν, όπως η Ντέμπι», δήλωσε κατηγορηματικά. «Να, για παράδειγμα εσύ» μου είπε.

Μόλις το άκουσα αυτό η καρδιά μου σταμάτησε. Ξεροκατάπια. Σκέφτηκα τρομοκρατημένη ότι ίσως τώρα να με κατατάξει στην ίδια κατηγορία με την Ντέμπι. Αντί γι’ αυτό όμως:
«Έχεις το δικό σου στυλ»… κατέληξε. Η καρδιά μου πήδηξε και επέστρεψε στη θέση της. «Δεν ακολουθείς τη μόδα… Δεν σε προβληματίζει η εμφάνισή σου. Επιλέγεις αυτό που πάει με τον τύπο σου. Αυτό δείχνει ότι έχεις προσωπικότητα», με εκθείασε.
«Ας μην τα παραλέμε!» επαναστάτησα, τάχα ενοχλημένη, στην ουσία όμως έκανα επίδειξη μετριοφροσύνης. Επίσης, εκείνη τη στιγμή δεν συνειδητοποίησα ότι μόλις είχα αρνηθεί το γεγονός ότι είχα προσωπικότητα.

Συνεχίζοντας ακάθεκτη, μου είπε πονηρά: «αυτό το μαγιό, ας πούμε», κι έκλεισε το μάτι «είναι κάπως παλιό. Σε κάποια σημεία, κρεμάει. Είναι και ξεθωριασμένο. Αλλά σε προκαλεί να ανακαλύψεις τι κρύβεται από κάτω». Τη στιγμή εκείνη, προφανώς για να τονίσει το επιχείρημα, πέρασε το χέρι της πάνω από τα πισινά μου που λιάζονταν αμέριμνα. Μετά ξεκούμπωσε το σουτιέν μου.

Σοκαρίστηκα. Η έκπληξή μου ήταν όμως εντελώς σιωπηλή. Με κοίταξε και κατάλαβε ότι έβραζα. «Πες μου ότι δεν το ‘χεις ξανακάνει», είπε και χάιδεψε το μάγουλό μου, απροκάλυπτα.

Μούδιασα. Ό,τι κι αν ήταν αυτό που δεν είχα ξανακάνει, πέθαινα να το μάθω εκείνη τη στιγμή.

Με κοίταξε στα μάτια επίμονα, ψάχνοντας να δει μέσα τους την έγκρισή μου γι’ αυτό που επρόκειτο να συμβεί, κι ύστερα έσκυψε προς το μέρος μου και με φίλησε.