ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Η ανθρωπότητα έχει πρόβλημα με την αλήθεια. Η αλήθεια είναι και άναρχη, και αναρχική. Η αλήθεια δεν έχει κανόνες - είναι ο κανόνας. Η αλήθεια είναι η αγάπη. Η ανθρωπότητα βολεύεται όμορφα και προσωρινά πίσω από μύθους, που απλοποιούν τα πάντα, και δίνουν νόημα στη δυστυχία της. Η δυστυχία του να ζεις, και να ξέρεις ότι θα αρρωστήσεις, ότι θα γεράσεις, ότι θα πεθάνεις - πως ό,τι κι αν κάνεις, όσο κι αν προσπαθήσεις, δεν θα τον αποφύγεις τον πόνο. Για να αποφύγει τον φυσικό νόμο, η ανθρωπότητα εφηύρε μια σειρά από άλλους, τους νόμους του πολιτισμού. Έτσι, όταν κάποιος αρρωσταίνει, τον αναλαμβάνει ο γιατρός. Όταν κάποιος γεράσει, τον αναλαμβάνει το γηροκομείο. Όταν κάποιος πεθάνει, τον αναλαμβάνει το γραφείο κηδειών. Κι έτσι, μένουμε άοπλοι μπροστά στον πόνο, μεταθέτοντας τον χειρισμό του σε άλλους, πιο κατάλληλους, πιο επαγγελματίες, πιο ειδικούς από μας. Και μ' αυτόν τον τρόπο ξεχνάμε πως να δίνουμε αγάπη. Κλεισμένοι στα μικρά μας σύμπαντα, ο καθένας. Κι έτσι, όταν η αλήθεια μας χτυπά κατά πρόσωπο, δεν μας αρέσει. Δεν μας αρέσει να βλέπουμε την αγάπη, γιατί μας μάθανε ότι "μόνο τα καλά παιδιά αξίζουν αγάπη". Όμως αγάπη χρειάζονται όλοι, τελικά. Ακόμη κι αν δεν συμμορφώνονται με τους κανόνες. Ακριβώς, ίσως, επειδή δεν συμμορφώνονται με τους κανόνες. Αυτό το ήξερε ο Χριστός, που έκανε παρέα με τις ιερόδουλες. Αλλά κάποιοι φερόμενοι Χριστιανοί (που στην ουσία δεν είναι, Χριστιανοί, απλώς είναι κεκαλυμμένοι ηθικολόγοι της πλάκας) δεν πρόκειται να το καταλάβουν ποτέ. Καλά Χριστούγεννα.

Salander returns: "The girl in the spider's web" book review

It feels weird, at the beginning, to read a book about Salander, written by another writer. I went through the first pages of "The Girl In the Spider's Web" with an eery sense of loss. The differences are quite obvious: Lagercrantz's style is completely devoid of Larsson's quirks, which made his writing so personal - even though flawed. It's no secret, Larsson was no literary giant. In this book by Lagercrantz we are rarely told what kind of sandwiches our protagonists eat, for example, or how much coffee they drink, which was a silly habit Larsson had - yet now, when not there, it seems endearing. Lagercrantz is different. He is relentless. He is pummelling on the story hard and pretty soon you hop along for the ride and carry on.

Still, there are things you miss. Larsson understood women really well, for example. Lagercrantz... not so much. Lagercrantz's portrait of Salander is consistent with Larsson's, of course. He even goes as far as inventing Camilla's backstory (Salander's sister),  which is a very smart move on his part. Camilla appears to be Salander's nemesis, a move that gives ground for new stories to unravel and (it could be) enough material for quite a few next books, it seems.

But what Lagercrantz's Salander lacks, is internal conflict. Larsson's portrait of Salander was so compelling, because Larsson's intuitive writing painted Salander from inside out. He was writing as if he was in Lisbeth's head. Lagercrantz, on the other hand, has written Salander from outside, in. Our insight of what triggers her, comes from her actions, or from other people's accounts or her actions. We do not spend a lot of time inside Lisbeth's head at all. Which is a pitty.

You see, writers like Lagercrantz are great at building plot and conflict, yet they do not handle emotions very well. Lisbeth in Larsson's hands felt real. As tough as she appeared to be, Larsson did not forget that Lisbeth was above all else, a person with a huge internal struggle and emotional conflict. Lagercrantz's Lisbeth is more dry, more determined, and she does not question herself at all.

All in all, Lagercrantz's is a decent effort to keep Lisbeth Salander's legacy alive. I certainly felt I needed to follow her story, as I went through Lagercrantz's book. And I would read a next novel by the same writer, handling the same heroine. But not with great enthusiasm. I just hope that next time he won't be afraid to give us a better glimpse inside Lisbeth's head.

Rating: 3 out of 5 stars