the girl with the dragon tattoo
Yes, I have a dragon tattoo as well
Κυριακή 5 Ιουνίου 2011
Once upon a time in Paros...
Σας συστήνω την Johanna Tana Ford, νικήτρια του Prism Comics Annual Queer Press Grant 2010 για το πρώτο κόμικς της που ονομάζεται "Duck!". Η ποικιλομορφία της ως προσωπικότητα είναι εντυπωσιακή. Σπούδασε Φιλοσοφία και Καλές Τέχνες, ζωγραφίζει, παίζει πιάνο, και τρέχει σε αγώνες δρόμου. Δεν ξεχνάμε επίσης ότι γνωρίζει από air-brushing, καθώς εργάζεται σε γκαράζ επισκευής αυτοκινήτων, και μπορεί να σχεδιάσει φανταστικά πράγματα πάνω στο κράνος σας. Μέχρι στιγμής έχει την εμπειρία Comic Conventions σε Βοστώνη, Σικάγο (C2E2) και Σαν Φρανσίσκο («Alternative Press Expo») και δήλωσε ότι οι δημιουργικές της τάσεις φαίνεται να την πηγαίνουν προς κάθε είδους κατεύθυνση. Η Tana ολοκλήρωσε πρόσφατα το δεύτερο κόμικς της με τίτλο “That time I turned 30 in Greece”.
Αναστασία: Ήταν, μήπως, ένα όνειρό σου να επισκεφθείς την Ελλάδα, λόγω των σπουδών σου στη Φιλοσοφία;
Tana: Πέρασα τόσο πολύ χρόνο μελετώντας τα πάντα από τον Πλάτωνα και τον Σωκράτη, που φυσικά το να έρθω στην Ελλάδα ήταν ένα όνειρο μου. Δεν είχα ιδέα ότι η Ακρόπολη θα ήταν τόσο ΤΕΡΑΣΤΙΑ όσο είναι στην πραγματικότητα. Ήταν εντυπωσιακή. Γύρισα σπίτι και η τετράχρονη ανιψιά μου με ρώτησε γιατί πήγα στον τόπο "όπου όλα τα κτίρια καταρρέουν". Μου φάνηκε πολύ χαριτωμένο αυτό το σχόλιο.
Αναστασία: (γέλια) Τα παιδιά είναι ανεκτίμητα. Έχεις κάποιον αγαπημένο Έλληνα φιλόσοφο;
Tana: Λάτρεψα τους γρίφους του Ζήνωνα. Και ορισμένα από τα επιχειρήματα του Πλάτωνα. Με διασκέδαζε ατέλειωτα ο τρόπος που ο Σωκράτης χρησιμοποιούσε την λογική για να κερδίσει τη νεολαία της γενιάς του και το πως πήγε ενάντια στα πρότυπα της εποχής. Νομίζω ότι είναι εκπληκτικό ότι ακόμα και τώρα, χιλιάδες χρόνια αργότερα, εξακολουθούμε να καθόμαστε στις τάξεις μας και να τεμαχίζουμε τις αρετές αυτών των πρωτότυπων επιχειρημάτων. Τι είναι τέχνη; Τι είναι ομορφιά; Τι είναι η αρετή; Είναι κάτι καλό εγγενώς ή είναι η αντίληψή μας γι’ αυτό που γέρνει την ζυγαριά προς τη μία ή την άλλη μεριά; Η πράξη της διερώτησης του κόσμου γύρω μου, ως άνθρωπος και ως καλλιτέχνης, ήταν το κύριο πράγμα που πήρα από όλα εκείνα τα μαθήματα.
Αναστασία: είσαι αρκετά τυχερή ώστε να συνεργάζεσαι με έναν από τους καλύτερούς σου φίλους σου, σε ένα γκαράζ. Δεν είναι δύσκολο να δουλεύει κανείς στο γραφείο το πρωί, και να γίνεται καλλιτέχνης το βράδυ;
Tana: Στην πραγματικότητα, είμαι καλλιτέχνης κατά τη διάρκεια της ημέρας! Έτσι τα πράγματα είναι λιγότερο δύσκολα, ίσως. Επειδή έχω συνεργαστεί με τον φίλο μου, έχουμε σχεδιάσει το γραφείο για να λειτουργεί και ως στούντιο. Που σημαίνει ότι μπορώ να σχεδιάζω, ενώ είμαι στη δουλειά. Κάνω πράγματα όπως να απαντώ στα τηλέφωνα και να κλείνω ραντεβού, αλλά αυτό μου αφήνει άφθονο χρόνο και για σχέδιο. Βρίσκομαι σε μια πραγματικά μοναδική κατάσταση, το ξέρω.
Αναστασία: Έχασες όλο το πρώτο χειρόγραφο της δουλειάς σου πάνω στο "Duck!" εξαιτίας βλάβης του ηλεκτρονικού υπολογιστή και έπρεπε να αρχίσεις ξανά από την αρχή. Τι έγινε τότε;
Tana: Με αναστάτωσε. Αποφάσισα να κάνω δύο πράγματα: 1) να μάθω πως να δημιουργώ αντίγραφα ασφαλείας για τη δουλειά μου ώστε αυτό να μην συμβεί ποτέ ξανά και 2) να ξεκινήσω ξανά από την αρχή σαν μια άγραφη σελίδα. Ήξερα τι ήθελα από το "Duck!". Γι' αυτό και άρχισα να φτιάχνω το δεύτερο χειρόγραφο, ως την καλύτερη εκδοχή που θα μπορούσα εκείνη την εποχή. Νομίζω, τελικά, ότι είναι μια δυνατότερη δουλειά εξαιτίας του ατυχήματος.
Αναστασία: Πίσω στο 2008, όταν ακόμη σχεδίαζες το "Duck!", αναρωτιόσουν πόσο παγκόσμιο μπορεί ένα κόμικς για τις λεσβίες στη Βοστώνη ... Ποια είναι η γνώμη σου για αυτό σήμερα;
Tana: Σήμερα δεν είμαι απόλυτα σίγουρη. Αυτό που ξέρω είναι ότι υπάρχει ένα ακροατήριο εκεί έξω- δεν είμαι ακριβώς σίγουρη κατά πόσο αυτό αποτελείται από γυναίκες που ψάχνουν για ένα μέρος στα κόμικς με το οποίο μπορούν να συσχετιστούν, ή πόσο μεγάλο μέρος από αυτό το ακροατήριο είναι λεσβίες που ψάχνουν για μια αντανάκλαση της δικής τους εμπειρίας. Ή που τα δύο αυτά συμπίπτουν. Νομίζω ότι είναι σημαντικό όλο και περισσότερες γυναίκες να κάνουν κόμικς. Οποιοδήποτε είδος κόμικς, διότι είναι σημαντικό να προσθέσουμε τη φωνή μας στη μεγάλη «αφήγηση» εκεί έξω. Ξέρω, ότι από την πλευρά μου, ότι η διαπραγμάτευση γκέι χαρακτήρων θα είναι πάντα ένα σημαντικό κομμάτι της δουλειάς μου. Η ομοφυλοφιλία τους δεν είναι κατ 'ανάγκη καθεαυτή η ιστορία, αλλά κάτι που επηρεάζει τις αποφάσεις που παίρνουν και το πώς βλέπουν τον κόσμο. Νομίζω ότι αυτή είναι η δύναμη αυτού του είδους των ιστοριών: η ικανότητά τους να χαρίζουν στον αναγνώστη μια διαφορετική οπτική.
Αναστασία: Ένα μεγάλο κομμάτι της δημιουργίας των κόμικς είναι η αφήγηση. Ήταν κυρίως κάποια ιστορία που ήθελες να πεις, όταν ξεκίνησες να γράφεις το "Duck!", ή ήταν κάτι εντελώς διαφορετικό;
Tana: Ω, ήταν κάτι εντελώς διαφορετικό. Η ιστορία του "Duck!" είναι ουσιαστικά δύο φίλες που διασχίζουν ολόκληρη τη χώρα για να σώσουν έναν μικρότερο αδερφό από τη φυλακή. Είναι λίγο κάτι σαν το «On the Road» (Jack Kerouac) να συναντά το L Word. Αλλά όταν άρχισα το "Duck!" οραματίστηκα ένα είδος κόμικς τύπου «Sex and the City» για λεσβίες στη Βοστώνη. Τι κάνουμε, ποιές είμαστε, τι πιστεύουμε, πώς αλληλεπιδρούμε. Γιατί βρήκα ότι η εμπειρία μου ΩΣ λεσβία στη Βοστώνη ήταν τόσο ριζικά διαφορετική από τις εμπειρίες οποιουδήποτε από τους νεότερους αδελφούς μου, ας πούμε. Αναγνώρισα ότι κατείχα την εσωτερική ματιά σ’ έναν κόσμο που ήταν αστείος και queer και σέξι και πρωτότυπος. Δεν ήταν αυτή η ιστορία που κατέληξα να πω, όμως.
Αναστασία: Πες μας για το χαρακτήρα της Duck και πως σου προέκυψε. Ποια είναι η Duck πραγματικά; Ένα alter ego σου, ίσως;
Tana: Ίσως. Η Duck είναι ένα είδος κόπανου με αρχίδια. Μπλέκει τον εαυτό της σε καταστάσεις, είναι χυδαία και λίγο παράσιτο και ήταν ένα θαυμάσιο εμπόδιο για τον άλλο πρωταγωνιστικό χαρακτήρα μου, την Cat. H Cat είναι ψύχραιμη και πρακτική και διασχίζουν τις ΗΠΑ με τον τρόπο που ένα ηλικιωμένο παντρεμένο ζευγάρι μπορεί να το έκανε. Με γλυκούς διαπληκτισμούς. Τουλάχιστον αυτή ήταν η πρόθεση. Νομίζω ότι πλησιάζω προς την επίτευξη αυτού σε ορισμένα μέρη περισσότερο από ό,τι σε κάποια άλλα. Ελπίζω πως η φιλία και η τρυφερότητα που υποβόσκει μεταξύ των χαρακτήρων μεταδίδεται στη σελίδα.
Anastasia : Ναι αυτό φαίνεται πραγματικά! Σχετικά με το κόμικς με θέμα την Ελλάδα, έκανα μια λίστα από τα πιο αγαπημένα σου συμβάντα απέναντι στα χειρότερα. Αγαπημένες στιγμές είναι για παράδειγμα, το ηλιβασίλεμα στην Πάρο και η θέα από ψηλά στα Μετέωρα, και οι χειρότερες στιγμές, οι τούρκικες τουαλέτες, η Ρετσίνα Μαλαματίνα, και η απεργία των ακτοπλοϊκών γραμμών. Θα ήθελες να τα σχολιάσεις;
Tana: Πράγματι! Το χειρότερο πράγμα ήταν εκείνο το απαίσιο κρασί με το ρετσίνι! Ω, Θεέ μου! Οι τουρκικές τουαλέτες με διέλυσαν. Θέλω να πω, ήμασταν στον επίσημο σταθμό των λεωφορείων στην πόλη της Αθήνας! Και υπάρχει μόνο μια τρύπα στο έδαφος;! Η πρώτη σκέψη μου ήταν, πρέπει να υπάρχει κάποιο λάθος με αυτή την καμπίνα… πριν συνειδητοποιήσω ότι ήταν όλες σαν κι αυτή! Ο γάιδαρος, ο Mister Burrito ήταν καταπληκτικός. Ολόκληρο το νησί της Πάρου ήταν εξαιρετικό. Ένιωθα σαν να είχα όλο το μέρος για τον εαυτό μου. Και οι άνθρωποι που ζουν εκεί μας φέρθηκαν τόσο ευγενικά. Ήμασταν εκεί στα τέλη Νοεμβρίου. Ήμουν χαρούμενη που πήγαμε στη διάρκεια ενός τόσο ήσυχου χρονικού διαστήματος, αλλά με έκανε να θέλω να επιστρέψω το καλοκαίρι και να δω πως είναι πραγματικά το νησί όταν ζωντανεύει ολόκληρο. Θα ήταν μια ωραία αντιπαράθεση εμπειριών.
Αναστασία: καλά μπορείς πάντα να έρθεις πίσω στην Ελλάδα για τα 40α γενέθλιά σου. Θα ήταν καλό για τη συνέχεια του πράγματος. Θα μπορούσες να σχεδιάσεις επίσης ακόμη ένα κόμικς γι 'αυτό (γέλια).
Tana: ναι, και πρέπει να πάω στο νησί της Λέσβου!
Αναστασία: Ακριβώς! Τώρα, σε ό,τι αφορά τον Έλληνα αναγνώστη, τα πιο αστεία σημεία είναι το πώς αντιδράτε σε για πρώτη φορά μπροστά σε πράγματα που οι Έλληνες θεωρούν δεδομένα. Όπως το να περιμένουν στην ουρά, η γεύση της "Amstel" regular, ή το να πρέπει να αντιμετωπίσουν έναν απολύτως απαίσιο υπάλληλο.
Tana: Νομίζω και η Meg και εγώ είχαμε μια καλή αίσθηση του χιούμορ σχετικά με την όλη εμπειρία. Αλλά δεν μπορούσαμε να χαλαρώσουμε. Αν χάναμε εκείνη την πτήση για Αθήνα θα μέναμε αποκλεισμένες στην Ελλάδα! Μια ρομαντική ιδέα, αλλά εξαιρετικά άβολη τη δεδομένη χρονική στιγμή. Αλλά ευτυχώς όλα λύθηκαν. Βρεθήκαμε να κάνουμε συζητήσεις για τον καπιταλισμό πολύ εκείνη την ημέρα. Με την απεργία των πλοίων και την ζήτηση για πτήσεις να αυξάνεται, γιατί να μην προσθέσει κανείς άλλη μια πτήση; Ή δύο; Αλλά οι Έλληνες μας προβλημάτισαν γενικά. Εννοώ, ποιος κάνει απεργία εκτός εποχής;! Σίγουρα η πολιτική μιας χώρας είναι πολύ πιο πέρα απ’ ότι μπορεί να καταλάβει μια Αμερικανίδα τουρίστρια, όπως εγώ... Κι όμως. Τουλάχιστον ήταν ένα θέμα για αστεία συζήτηση στο δείπνο.
Αναστασία: Αχ, η πολιτική στην Ελλάδα, θα μπορούσαμε να μιλάμε μια αιωνιότητα γι 'αυτό. Αλλά ας μην πάμε εκεί. Ας περάσουμε στα κόμικ με ήρωες λεσβίες... Renee Montoya Vs Kate Kane/Batwoman. Τι θα επέλεγες;
Tana: την Batwoman σίγουρα!
Αναστασία: Αγαπημένο κόμικ που έγινε ταινία;
Tana: το "Sin City" σίγουρα!
Αναστασία: Σχεδιαστές κόμικς που σε έχουν εμπνεύσει μέσα στο χρόνο;
Tana: Λοιπόν θαυμάζω διαρκώς την τέχνη του Sean Murphy. Η δουλειά του για το «Hellblazer» θα συγκεντρωθεί σε ένα τεύχος αυτό τον μήνα και περιμένω να το πάρω με πολύ ανυπομονησία. Ο Skottie Young αποφάσισε πριν από λίγα χρόνια να χαλαρώσει τις γραμμές του και να ελευθερώσει το ύφος του και έχει κάνει θαύματα σε ό,τι αφορά την ενέργεια του έργου του. Λατρεύω το να επισκέπτομαι καθημερινά το sketchblog του και να βλέπω τι τρελά πράγματα έχουν φυτρώσει στο κεφάλι του από χθες. Ο Tony Moore έπαιξε σημαντικό ρόλο στην ευαισθησία μου σχετικά με τα κόμικς. Αμέσως μετά την πρώτη έκδοση του "Walking Dead" ανέβασε έναν τόνο από συνδέσμους για Photoshop tutorials και γενικά έδωσε συμβουλές στους νέους καλλιτέχνες που βρήκα ότι ήταν εξαιρετικής σημασίας για την ανάπτυξή μου ως σχεδιάστρια. Μου πέφτουν τα σάλια πάνω από τα έργα τέχνης του Josh Middleton. Και για όσους από εσάς δεν ξέρετε την Kate Beaton, θα δυσκολευτείτε πολύ να βρείτε κάποιον σκιτσογράφο, που να δουλεύει σήμερα, πιο αστείο από εκείνη. Τα «Ιστορικά» κόμικς της με κάνουν να ξεφωνίζω από τα γέλια.
Αναστασία: από ένα σχόλιο στο blog σου, τώρα. Έγραψες: "Λάτρεψα τόσο πολύ το κόμικς ‘Girls’ των Αδελφών Luna και εναπλάκην συναισθηματικά τόσο πολύ στην ιστορία που σκεφτόμουν το ενδεχόμενο να σχεδιάσω μια εναλλακτική υπόθεση γι'αυτό." Προσωπικά είχα μια πολύ έντονη αντίδραση σε σχέση με το πως απεικονίζονται οι γυναίκες. Μου φάνηκε αρκετά σοβινιστικό. Τι πιστεύεις;
Tana: Ήταν ΤΕΛΕΙΩΣ σοβινιστικό! Και οι αδελφοί Luna προσπάθησαν να το παίξουν και από τις δύο πλευρές του ζητήματος, νομίζω. Συγχαρητήρια σε αυτούς για τις ισχυρές γυναίκες/πρωταγωνίστριες, που ήταν ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση, αλλά οι περισσότερες από τις γυναίκες ήταν είτε control freaks και υστερικές, ή πανικόβλητες και φρικαρισμένες. Ή …ήταν κλώνοι διψασμένοι για αίμα που εκκολάφθηκαν μέσα σε αυγά και βγήκαν για να βιάσουν όλους τους άνδρες της πόλης. Το μήνυμα που παίρνει κανείς δεν είναι και τόσο ωραίο. Αλλά αισθάνθηκα παραδόξως συγκινημένη από την ιστορία και (όπως οι περισσότερες γυναίκες που αγαπούν τα κόμικ θα πιστοποιούσαν), όταν σας αρέσουν τα comics πρέπει να συνηθίσετε σε κάποιο (υψηλό) βαθμό μισογυνισμού. Το είδος που έρχεται με τη δουλειά αυτή. Ελπίζω ότι αυτό θα αλλάξει καθώς περισσότερες γυναίκες και ομοϊδεάτες δημιουργοί προσθέτουν τις ιστορίες τους στο σωρό.
Αναστασία: μια από τους αγαπημένους σου καλλιτέχνες είναι η Ani DiFranco. Ήμουν στο Δουβλίνο το 2002 και έπαιζε live ... Και πήγα να τη δω γιατί διάβασα το ποίημά της, «Self–Evident» που αφορούσε την 11η Σεπτεμβρίου και με έκανε να ανατριχιάσω. Και στη συναυλία, το αφηγήθηκε, και ήθελα να φωνάξω και να κλάψω και να χοροπηδήξω θριαμβευτικά, όλα μαζί. Τόσο τέλειο. Συνέχισα να διαβάζω αυτό το ποίημα ξανά και ξανά για τα επόμενα δύο χρόνια. Το κόλλησα πάνω την πόρτα της ντουλάπας μου. Είχες ποτέ μια τόσο δυνατή σχέση με ένα ποίημα;
Tana: Ω, σίγουρα. Και στην πραγματικότητα με την ίδια την Ani. Αυτή ήταν ο πρώτος μεγάλος μου έρωτας στη μουσική. Την πρώτη φορά που την είδα να παίζει μου έκοψε την ανάσα. Ήταν στο θέατρο Orpheum στη Βοστώνη. Καταπληκτική. Σήμερα έχω κολλημένο το "Choices" της Nikki Giovanni πάνω στο γραφείο μου στη δουλειά. Και, επίσης, το “For The Young Who Want To” της Marge Piercy.
Αναστασία: Θα ήθελες να σχολιάσεις ένα από τα αγαπημένα σου αποσπάσματά από τον Herman Hesse (Demian), τη φράση "δεν μπορεί να θεωρείται απαγορευμένο κάτι που επιθυμεί η ψυχή" αναφορικά με το τι σημαίνει να είσαι μια γυναίκα που επιθυμεί άλλες γυναίκες;
Tana: Σκέφτομαι αυτή την φράση περισσότερο από την άποψη της σεξουαλικής επιθυμίας. Είχα ένα σχετικά εύκολο coming out . Ήξερα πάντα ότι μου άρεσαν οι γυναίκες κατά έναν τρόπο με τον οποίο δεν μου άρεσαν οι άνδρες και η οικογένειά μου δεν χρειάστηκε πάρα πολύ χρόνο για να το δεχθεί. Αυτό που βλέπω στην τοπική μου κοινότητα είναι ότι πολλοί άνθρωποι κριτικάρουν τις γυναίκες των οποίων η σεξουαλικότητα εκφράζεται πιο ρευστά (π.χ. γυναίκες που κοιμούνται και γυναίκες και με άνδρες). Νομίζω ότι αγαπά κανείς αυτό που αγαπά. Επιθυμεί αυτό που επιθυμεί. Αλλά, εάν στο κρεβάτι (ή όπου αλλού) θέλει να ταρακουνήσει τα πράγματα ή να δοκιμάσει κάτι καινούριο, ας το κάνει. Να μην θεωρούμε τίποτα απαγορευμένο όταν το επιθυμεί η ψυχή.
Αναστασία: Τελευταίο θέμα! Λεσβιακή ποπ κουλτούρα. Υπάρχει λεσβιακή ποπ κουλτούρα; Ή μόλις τώρα αρχίζει, ίσως; Με σειρές όπως το “L Word” κλπ.
Τana: δεν είμαι η αυθεντία πάνω στην λεσβιακή ποπ κουλτούρα. Το "The L Word" με ενοχλούσε ατελείωτα. Αγάπησα το "Queer As Folk" και μίσησα το "L Word". Μουφ. Τι μπορεί να κάνει κανείς;
Αναστασία: Τι σου λείπει περισσότερο από το "Queer As Folk"; Μου ‘χει λείψει εντελώς ο Peter Paige (Emmett Honeycutt).
Tana: Θεέ μου ... ήταν ο απολύτως αγαπημένος μου. Ήταν σε μια διαφορετική τηλεοπτική σειρά που μόλις είδα κι έπαιζε έναν σκληρό τύπο, τον έμπορο ναρκωτικών και όλη την ώρα έλεγα: «δεν μπορείς να με ξεγελάσεις, Emmett Honeycutt»!
Αναστασία: (γέλια) Σε ευχαριστώ για αυτή τη συνέντευξη, Tana.
Tana: No problem!
INFO:
http://duckacomic.blogspot.com
http://jt-ford.deviantart.com
To παραπάνω κείμενο δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Screw τον Μάιο του 2011.
For English, Press Here!
DAVID FINCHER'S The Girl With the Dragon Tattoo
And yes! The trailer of Fincher's remake of "The Girl with the Dragon Tattoo" is out, and it looks promising! Now let's hope for some magic, by the Master, who directed "Fight Club". The movie is out on 21st December, 2011. who said that Christmas has to be boring?
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)