Τα πραγματικά ποσοστά των εκλογών

Το πρώτο Κόμμα στην Ελλάδα είναι φέτος η αποχή. Το είπαν όλοι, αλλά κανείς δεν κάθισε να υπολογίσει τα πραγματικά νούμερα, χωρίς παραφουσκωμένα εκλογικά συστήματα και άλλες μαλακίες. Ναι, η πραγματική αποχή στην Περιφέρεια Αττικής έφτασε το 52 % !!! Έφτασε το 43% στην Περιφέρεια Θεσσαλονίκης, όπου στις Δημοτικές εκλογές ξεπέρασε το 53% !!! Ακόμη μεγαλύτερο το ποσοστό αποχής, που σημειώθηκε στο Δήμο Αθηναίων, με πραγματικό ποσοστό αποχής 65% !!! Είπα να κάνω λοιπόν αυτό που λέει η απλή λογική, καθαρά και ξάστερα, και να υπολογίσω εικονικά και πραγματικά ποσοστά για να τα δειτε και εσείς και να κρίνετε από μόνοι σας το τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή στη χώρα αντί να ακούτε αδιέξοδες (τάχα) αναλύσεις, πολιτικών κομμάτων που απλά προσπαθούν να καπαρώσουν ο ένας τον άλλον.

Καταρχάς να ξεκαθαρίσω τους λόγους για τους οποίους τα νούμερα της εκλογικής διαδικασίας που αναφέρονται σε ποσοστά νίκης των συνδυασμών είναι εντελώς εικονικά φέτος. Όταν ο πρώτος παίκτης είναι η Αποχή, πλέον δεν νοείται να λές π.χ. ότι εκλέχθηκε πρώτο κόμμα στην περιφέρεια Αττικής ο συνδυασμός του Σγουρού με 24%. Γιατί ο αριθμός αυτός απλά δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Είναι ένας αριθμός που δεν συνυπολογίζει το ποσοστό όσων δεν εμφανίστηκαν στην εκλογική διαδικασία.

Όταν το 52% στην Αττική ήταν η αποχή, το πραγματικό νούμερο του Σγουρού είναι μόλις 12%. Γιατί τον ψήφισε μεν το 24% των παρόντων, αλλά στην ουσία μόνο το 12% όλων όσων είχαν δικαίωμα να ψηφίσουν στην Αττική. Φυσικά δεν βγήκε Περιφερειάρχης, και δεν πρέπει να βγει, αφού σύμφωνα με το πραγματικό ποσοστό ψήφων, μόνο 1 στους 10 Αθηναίους τον θέλει στην καρέκλα του Περιφερειάρχη και πάνω από το 50% των Αθηναίων ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ ΚΑΝΕΝΑΝ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΡΧΗ!

Επίσης, είναι ανόητο να μην συνυπολογίζονται στα νούμερα της αποχής όσοι ψήφισαν Λευκό και Άκυρο, αφού στην ουσία απέχουν από τη διαδικασία. Συνολικά, λοιπόν, σε όλη την Ελλάδα, στις περιφερειακές εκλογές, τα πραγματικά νούμερα της αποχής φτάνουν στο 48%, και στις Δημοτικές το 44%. Όταν μιλάμε για πραγματικά νούμερα αποχής, αναφερόμαστε στον συνυπολογισμό των ποσοστών "ακυρων" και "λευκών" με όσους δήλωσαν βροντερά απόντες - γιατί αυτή είναι η πραγματική αποχή από τις εκλογές αφού οι ψηφοφόροι αποφάσισαν να καταργήσουν τη διαδικασία άμεσα (χωρίς να παρουσιαστούν) ή έμμεσα (ψηφίζοντας λευκό ή άκυρο).

Παράδειγμα Δημοκρατίας αποτελούν κάποιοι Δήμοι όπου ο Δήμαρχος εκλέθηκε με πλειοψηφία από την πρώτη Κυριακή. Όπως π.χ. ο Δήμος Θέρμης (Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας. Στο Δήμο Θέρμης, από τους 32644 Εγγεγραμμένους, οι 15677 ψήφισαν για Δήμαρχο το Θεόδωρο Παπαδόπουλο. Στην ουσία πήρε το 48 % των πραγματικών ψήφων, με δεύτερο παίχτη την πραγματική αποχή (27%) και τρίτο παίχτη τον Βεζυρτζή (υποστηρίχθηκε απο Ν.Δ.) με εικονικό ποσοστό 21,3% (16% πραγματικό). Όμως αναφέρεται ότι το πρώτο κόμμα πήρε το 66.17% (των παρόντων). Αυτό το 66% είναι ενα εικονικό ποσοστό. Το πραγματικό ποσοστό είναι το 48%. Αν θέλουμε να είμαστε απόλυτα δίκαιοι, ωστόσο, θα έπρεπε να πάρει το 51% για να εκλειγεί Δήμαρχος - δεν είναι έτσι;

Φέτος η πλειοψηφία των Ελλήνων ψήφισε το Κόμμα της Αποστασιοποίησης. Είναι η τακτική που μας αρέσει περισσότερο. Πόντιοι Πιλάτοι, κρυμμένοι μέσα στα σπίτια μας, επιμένουμε να αγνοούμε την πραγματικότητα γύρω μας. Νομίζουμε ότι φτάνει να δηλώσουμε άρνηση του πολιτικού συστήματος - χωρίς να υποστηρίζουμε με έργα και όχι μόνο λόγια, αυτό που είναι το καλύτερο για τον τόπο. Νομίζουμε, γιατί έτσι μας έχουν μάθει, ότι για τα κακώς κείμενα την ευθύνη φέρουν οι εκπρόσωποί μας και όχι εμείς! Κι έτσι, φέτος η Δημοκρατία μας είναι πλέον και τυπικά η επικράτηση της Μειοψηφίας - έτσι ήταν και πριν, ουσιαστικά, μόνο που τώρα τα νούμερα βγάζουν μάτι.

Ακολουθούν τα πραγματικά νούμερα των εκλογών και αναλυτικά.

Πραγματικά νούμερα, σημαίνει, το τονίζω, όχι τα εικονικά ποσοστά επί των ψηφοφόρων που δήλωσαν παρόντες, αλλά ποσοστά επί του συνόλου όσων είχαν δικαίωμα ψήφου και αποφάσισαν να καταργήσουν τη διαδικασία άμεσα (χωρίς να παρουσιαστούν) ή έμμεσα (ψηφίζοντας λευκό ή άκυρο). Η δική μου ευχή είναι, μακάρι να καταργήσουμε αυτή τη διαδικασία και στην πράξη, και να πάρουμε τις ευθύνες μας ως πολίτες, ώστε να αλλάξουμε αυτό το ηλίθιο Δημοκρατικό σύστημα που τελικά είναι μια μαλακία και μισή.


ΣΥΝΟΛΙΚΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ έχουμε:

ΑΝΑΛΥΤΙΚΑ:
ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΕΣ
Γραμμένοι= 9.771.911
Ψήφισαν= 5.961.718
Συμμετοχή= 61,01 %
Ακυρα/Λευκά= 9,10 %

ΣΥΝΟΠΤΙΚΑ, η αποχή στις ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΕΣ:
38,99 % + 9,10% (Λευκά & άκυρα) = 48,09 %

ΔΗΜΟΤΙΚΕΣ
Γραμμένοι= 9.788.426
Ψήφισαν= 5.978.002
Συμμετοχή= 61,07%
Ακυρα/Λευκά=5,49 %

ΣΥΝΟΠΤΙΚΑ, η αποχή στις ΔΗΜΟΤΙΚΕΣ:
38,93 % + 5,49% (Λευκα & άκυρα) = 44,42 %


Ας δούμε τα αποτελέσματα στην Περιφέρεια Αττικής:

ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ ΑΤΤΙΚΗΣ:
Γραμμένοι= 2.739.947
Ψήφισαν= 1.544.929 (56,39 %)
Εγκυρα= 1.405.105 (90,95 %)
Ακυρα= 75.838 (4,91 %)
Λευκά= 63.986 (4,14 %)


ΑΠΟΧΗ:
43,61% + 4,91% (άκυρα) + 4,14& (λευκά) = 52,66%!!!!!!!!!!

Το "πρώτο" κόμμα (Σγουρός Παναγιώτης) πήρε το 24,06% (όσων παρουσιαστηκαν να ψηφίσουν) αλλά ουσιαστικά έχει το 12,3 % των ψηφοφορων στην Αττική.
Άρα μόλις ένας στους 1 κατοίκους της Αττικής θέλει τον Σγουρό για Περιφερειάρχη.

Το ίδιο και ο Κικίλιας Παναγιώτης που πήρε το 20,43 % των ψηφοφόρων που έδωσαν το παρόν, αλλά μόλις το 10,47 % των ψηφοφόρων σε όλη την Αττική.

Η ίδια κατάσταση επικρατεί και στη Θεσσαλονίκη.

ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ:
Γραμμένοι 1.643.557
Ψήφισαν 1.069.771 (65,09 %)
Εγκυρα 976.729 (91,30 %)
Ακυρα 55.757 (5,21 %)
Λευκά 37.285 (3,49 %)
1ο κόμμα: Ψωμιάδης, 421.859 ψήφοι
2ο κόμμα: Μπόλαρης, 299.633 ψήφοι

ΑΠΟΧΗ:
34,91% + 5,21% (ΑΚΥΡΑ) + 3,49 % (ΛΕΥΚΑ) = 43,61 %

Ο πρώτος συνδυασμός, του Παναγιώτη Ψωμιάδη, πήρε το 25,66 % των πραγματικών ψήφων (εικονικό 43,19 %, επί των παρόντων). Στην ουσία μόνο 2 στους 10 Θεσσαλονικείς ψήφισαν Ψωμιάδη (ούτε καν 3).

Μπόλαρης: 18,22 % των πραγματικών ψήφων (εικονικό 30,68%, επί των παρόντων).
Το ίδιο και εδώ: ούτε καν 2 στους 10 Θεσσαλονικείς ψήφισαν Μπόλαρη.


Ας δούμε τις Δημοτικές Εκλογές:

ΔΗΜΟΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ:
Γραμμένοι 247.624
Ψήφισαν 133.890 (54,07 %)
Εγκυρα 124.290 (92,83 %)
Ακυρα 6.550 (4,89 %)
Λευκά 3.050 (2,28 %)
1ο κόμμα: Γκιουλέκας (47.113 ψήφοι),
2ο Κόμμα: Μπουτάρης (41.735 ψήφοι)

ΑΠΟΧΗ: 45,93 % + 4,89 % (Ακυρα) + 2,28 % (Λευκά) = 53,1 % !!!!!!!!!!!!

Γκιουλέκας: μολις 19 % των πραγματικών ψηφοφόρων, (εικονικό 37,91% επί των παρόντων)

Μπουτάρης: 16,8 % των πραγματικών ψήφων (εικονικό 33,58% επί των παρόντων).

Πραγματικό Αποτέλεσμα: ούτε 2 στους 10 Θεσσαλονικείς ψήφισαν Γκιουλέκα για Δήμαρχο. Μπουτάρη ψήφισαν ο 1 στους 10.

Ορίστε και τι γίνεται στον Δήμο Αθηναίων.

ΔΗΜΟΣ ΑΘΗΝΑΙΩΝ:
Γραμμένοι= 465.888
Ψήφισαν= 200.282 (42,99 %)
Εγκυρα= 184.241 (91,99 %)
Ακυρα= 9.841 (4,91 %)
Λευκά= 6.200 (3,10 %)
1ο Κόμμα Κακλαμάνης (64.423 ψήφοι)
2ο κόμμα Καμίνης (52.281 ψήφοι)


ΑΠΟΧΗ: 57,01 % + 4,91% (Λευκά) + 3,10 % (άκυρα) = 65 % !!!!!!!!!!

Κακλαμάνης = 13,8 % των πραγματικών ψήφων (εικονικό 34,97 % επί των παρόντων)

Καμίνης = 11,2 % των πραγματικών ψήφων (εικονικό 28,33 % επί των παρόντων)

Συμπέρασμα: μόλις 1 στους 10 Αθηναίους ψήφισε Κακλαμάνη. Το ίδιο και σε ό,τι αφορά τον Καμίνη.


ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ο Δήμος Θέρμης (βρίσκεται στην Περιφέρεια Θεσσαλονίκης). Όπου βγήκε Δήμαρχος, από τον πρώτο γύρο, υποστηριζόμενος από την Δημοκρατική Αριστερά, με ποσοστό πάνω από το 45% των ψήφων (και πραγματική και εικονική πλειοψηφία).

Δήμος Θέρμης, Αποτελέσματα:

Εγγεγραμμένοι: 32644
Ψήφισαν: 24981
Συμμετοχή: 76,53%
Αποχή: 23,47%
Ακυρα/Λευκά: 1289 (3,9 %)
Σύνολο αποχής: 27,37 %

ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ Θ.(Ανεξ.) που στηρίζεται από Δημοκρατική Αριστερά:
15677 ψήφοι (48 % των πραγματικών ψήφων)
[πήρε το 62,7 % των ψήφων επί των παρόντων]

ΒΕΖΥΡΤΖΗΣ Ν. στηρίζεται από Νέα Δημοκρατία:
5338 ψήφοι (21,3% επί των παρόντων)
[πήρε μόλις το 16,3 % των πραγματικών ψήφων]

Οι Καναδοί είναι ωραίοι!

Απίστευτο... κι όμως αληθινό. Ένα τυχερό ζευγάρι από τον Καναδά, το οποίο κέρδισε περισσότερα από 11,3 εκατομμύρια δολλάρια φέτος τον Ιούλιο
από λαχείο, έχει χαρίσει το 98% όσων κέρδισε σε φιλανθρωπίες και δωρεές. Ονομάζονται Allen & violet Large και φαίνεται πως η καρδιά τους είναι τόσο μεγάλη όσο και το επώνυμό τους...

Ακολουθεί η είδηση παρακάτω στα αγγλικά όπως κυκλοφόρησε στο Yahoo!



Nicest Canadian couple in world dole out lottery winnings

A retired Canadian couple who won $11.3 million in the lottery in July have already given it (almost) all away.

"What you've never had, you never miss," 78-year-old Violet Large explained to a local reporter.

She was undergoing chemotherapy treatment for cancer when the couple realized they'd won the jackpot in July.

"That money that we won was nothing," her tearful husband, Allen, told Patricia Brooks Arenburg of the Nova Scotia Chronicle Herald. "We have each other."

The money was a "headache," they told the paper--mainly, it brought anxiety over the prospect that "crooked people" might take advantage of them. Several people called them out of the blue to ask for money when the news first broke that they'd won the jackpot. So they began an $11 million donation spree to get rid of it and help others, the Chronicle Herald reports:

They took care of family first and then began delivering donations to the two pages' worth of groups they had decided on, including the local fire department, churches, cemeteries, the Red Cross, the Salvation Army, hospitals in Truro and Halifax, where Violet underwent her cancer treatment, and organizations that fight cancer, Alzheimer's and diabetes. The list goes on and on.

Violet told the Canadian Press that they retained about 2 percent of the money for a rainy day.

"It made us feel good," Violet told the Chronicle Herald. "And there's so much good being done with that money."

The Nova Scotia couple have been married more than 35 years and quietly saved up the money that Allen made as a welder and Violet made in retail before retiring.

"We haven't spent one cent on ourselves because we've been too busy getting everything looked after and with my health, I have to wait to get my health back to get the energy to do anything," Violet told the National Post. "We're not travelers anyway. We live in the country and we're proud of it. Money can't buy you health or happiness."

Now their neighborhood is abuzz over their good deeds.

"People who know them just know that's the type of people they are—they're just happy to have each other," local restaurant owner Lori Hingley told the Canadian Press.

The prize was in Canada dollars (roughly equal to U.S. dollars at current exchange rates).

Kristen Stewart: twilight and beyond

Kristen Stewart

«Δεν μου άρεσε να δείχνω σέξι, αλλά το ξεπέρασα»

Στα 19 της χρόνια, μόλις, η Kristen Stewart έχει προταθεί ήδη 4 φορές για το Βραβείο “Young Artist”, έχει πρωταγωνιστήσει δίπλα σε ζωντανούς θρύλους του Hollywood όπως ο Robert De Niro και η Jodie Foster, και έχει γίνει κιόλας pop φαινόμενο λόγω της τρελής επιτυχίας της σειράς Twilight, το δεύτερο μέρος της οποίας ανοίγει στις κινηματογραφικές αίθουσες στην Ελλάδα στις 19 Νοεμβρίου. Το «The Twilight Saga: New Moon» έχει πουλήσει αυτή τη στιγμή (μέσα Νοεμβρίου), περισσότερα εισιτήρια εκ των προτέρων για την πρεμιέρα του, από οποιαδήποτε άλλη ταινία στην ιστορία του σινεμά, σύμφωνα με τις online κρατήσεις εισιτηρίων στις Η.Π.Α..

Η Kristen αποδεικνύεται μια εξαιρετικά ισορροπημένη νεαρή ηθοποιός με μια περίεργη ικανότητα για την επιλογή απαιτητικών ρόλων ως ταραγμένη εφήβη. Σχετικά με την αγάπη της για την υποκριτική, η Kristen έχει δηλώσει: «μου αρέσει γιατί μου αρέσει να λέω ιστορίες. Μου αρέσει να είμαι σε ταινίες που έχουν μια σημαντική ιστορία. Δεν με ενδιαφέρει τόσο να γίνω σταρ του Χόλιγουντ. Είναι μια δουλειά, ξέρεις. Όταν ξυπνάς στις έξι το πρωί κάθε μέρα για μία εβδομάδα, το αισθάνεσαι σαν σκληρή δουλειά».

Το άστρο της Kristen ανέτηλε παίζοντας την κόρη της Jodie Foster στο θρίλερ του David Fincher, "Panic Room" (2002). Καθώς το προφίλ της εφήβου όλο και ανέβαινε κατά τα επόμενα έτη, η Stewart συνέχισε να εντυπωσιάζει κοινό και κριτικούς με τις ρεαλιστικές ερμηνείες της και την επιλογή των ταινιών της- και οι κριτικοί συνέχιζαν να την συγκρίνουν με την Jodie Foster, η οποία έκανε τις ίδιες επιλογές από νωρίς στην καριέρα της, μένοντας μακριά από τις “ταινίες για όλη την οικογένεια” και βουτώντας κατευθείαν στα βαθιά νερά της σοβαρής δουλειάς που απαιτούν οι δραματικές ταινίες για ενηλίκους.

Τα γενέθλια της Kristen είναι στις 9 Απριλίου 1990. Γέννημα-θρέμμα του Λος Άντζελες, η Kristen είναι παιδί της show-biz: κόρη του John Stewart (διευθυντή σκηνής, σκηνοθέτη και παραγωγού σε τηλεοπτικές εκπομπές της Fox) και της Jules Mann-Stewart (επιβλέπουσας σεναρίου) η οποία την επόμενη χρονιά θα σκηνοθετήσει την πρώτη της ταινία «K-11» (2010), όπου (μάλλον δεν αποτελεί έκπληξη) θα πρωταγωνιστεί η κόρη της, Kristen .

Η ερμηνεία της Kristen σε ένα σχολικό θεατρικό που εμφανίστηκε τα Χριστούγεννα στα οχτώ της χρόνια τράβηξε την προσοχή ενός κυνηγού ταλέντων στο ακροατήριο, κι έτσι στην τρυφερή αυτή ηλικία, η Stewart άρχισε να παίρνει μέρος σε οντισιόν για τον κινηματογράφο και την τηλεόραση. Η πρώτη της ταινία ήταν ένα μικρό ρολάκι για την τηλεόραση της Disney “The Thirteenth Year” (1999). Δύο χρόνια αργότερα κέρδισε έναν πιο σημαντικό ρόλο στο ανεξάρτητο δράμα της Rose Troche “The Safety of Objects” (2001), στην οποία έπαιξε το αγοροκόριτσο, κόρη της προβληματικής ανύπαντρης μητέρας Patricia Clarkson.

Η Stewart βρέθηκε στο κέντρο των μεγάλων παραγωγών του Χόλιγουντ το 2002, όταν επιλέχθηκε για να ερμηνεύσει την νεαρή έφηβη κόρη της Jodie Foster στο “Panic Room”. "Όταν πήρα το ρόλο στο" Panic Room ", ήμουν: «Ω Θεέ μου αυτό είναι τεράστιο! Είναι μεγαλύτερο από τεράστιο». Είχα κάπως φρικάρει στην αρχή» διηγείται. Παρά την παρουσία βετεράνων ηθοποιών όπως η Foster και ο Whitaker, νεαρή Stewart στάθηκε στα πόδια της και έδωσε μια σταθερή ερμηνεία, πράγμα που οδήγησε ορισμένους κριτικούς να συγκρίνουν τις δεξιότητες της με το στυλ της Foster στις αρχές της καριέρας της (με την οποία, παρεμπιπτόντως, η νεαρή έφερε μια αξιοσημείωτη ομοιότητα).

Το 2003, Stewart ανέλαβε να παίξει την κόρη του Dennis Quaid και της Sharon Stone σε ακόμη ένα έργο γεμάτο suspense, το "Cold Creek Manor" (2003) του Mike Figgis. Δυστυχώς η ταινία δεν τα πήγε και τόσο καλά με το κοινό. Ο πρώτος πρωταγωνιστικός της ρόλος ήρθε με το “Catch That Kid” (2004), ένα δροσερό, νεανικό ταινιάκι (remake μιας Δανέζικης κινηματογραφικής επιτυχίας), με την Stewart ως νεαρή δεινή ορειβάτη με φοβερές ικανότητες στην αναρρίχηση, η οποία ενορχηστρώνει μια υψηλής τεχνολογίας ληστεία τράπεζας για να πληρώσει για μια εγχείρηση για τον βαριά άρρωστο πατέρα της.

Η μικρή αυτή επιτυχία στο εφηβικό κοινό επέτρεψε στην Stewart να αδράξει μια ευκαιρία για να δείξει μια ελαφρύτερη πλευρά του ερμηνευτικού της ταλέντου και, επιτέλους, να προβάλλει τον εαυτό της στο οικογενειακό κοινό. Την ίδια χρονιά, εμφανίστηκε στο ψυχολογικό δράμα "Undertow", που παρά το εξαιρετικό του cast με επικεφαλείς τους Jamie Bell, Josh Lucas και Dermot Mulroney, δεν βρήκε σχεδόν καθόλου διανομή στις κινηματογραφικές αίθουσες.

Στο "Speak" (2005), βασισμένο στο best seller της Halse Laurie Anderson, η Kristen Stewart είχε την ευκαιρία να παίξει τόσο με το σκοτάδι όσο και με το φως στο ίδιο έργο. Απεικόνισε μια μαθήτρια Λυκείου, που σταματάει σχεδόν κάθε λεκτική επικοινωνία μετά τον βιασμό της από έναν μεγαλύτερο συμμαθητή της, αλλά διατηρεί έναν ζωντανό και συχνά σαρδόνιο σχολιασμό … στο κεφάλι της.

Χειρίστηκε την πολυπλοκότητα του χαρακτήρα με τη συνηθισμένη της δεξιότητα της και συνέχισε με το υποτιμημένο "Zathura" (2005), του Jon Favreau, όπου, παρά την απαίτηση του ρόλου της να παραμείνει κρεμασμένη στο κενό για ένα μέρος της ταινίας, ώστε να μπορέσουν να γυριστούν τα ψηφιακά εφέ, της έδωσε μια ευκαιρία να αναδείξει τις κωμικές της ικανότητες. Το 2006, η Stewart πρωταγωνίστησε στην καναδική ταινία "Fierce People", ένα δράμα από τον ηθοποιό και σκηνοθέτη Griffin Dunne, για μια προβληματισμένη μασέρ, (Diane Lane), η οποία κάνει σχέδια για μια καλύτερη ζωή για την ίδια και τον γιό της, με άσχημα αποτελέσματα.

Η Kristen Stewart είχε έναν πρωταγωνιστικό ρόλο και στην μέτριας επιτυχίας ταινία "The Messengers" (2007), και η καριέρα της άρχισε να παίρνει τα πάνω της, με όχι λιγότερο από 10 κυκλοφορίες ταινιών κατά τα δύο επόμενα έτη. Πρωταγωνίστησε απέναντι στους Meg Ryan και Adrian Brody στο μάλλον συμπαθητικό «In the Land of Women» (2007), και μας χάρισε μια τολμηρή ερμηνεία ως έφηβη κάτοικος μιας χίπικης κοινότητας, η οποία ερωτεύεται έναν περιπλανώμενο νεαρό (Emile Hirsch) στην ταινία του Sean Penn “Into the Wild” (2007), μία από τις κορυφαίες ταινίες του έτους.

Στο σκηνοθετικό ντεμπούτο της Mary Stuart Masterson, "The Cake Eaters" (2007), το οποίο έτυχε καλής υποδοχής, η Kristen Stewart έδωσε μια εξαιρετική ερμηνεία ως νεαρή Georgia, που υποφέρει από την ασθένεια που είναι γνωστή ως Friedrich's Ataxia. Η ταινία αν και γυρίστηκε το 2007 βγήκε μόλις φέτος στους κινηματογράφους στις Η.Π.Α., αφού έκανε έναν τεράστιο διετή κύκλο σε διάφορα φεστιβάλ και κέρδισε 4 βραβεία. Οι οπαδοί της ηθοποιού μαζεύουν υπογραφές στο διαδίκτυο για να θέσουν την Kristen υποψήφια για την επόμενη απονομή των Όσκαρ για την ερμηνεία της ως Georgia.

«Ήμουν τόσο καταπτοημένη από το χαρακτήρα που δεν είχα ξεκινήσει καμία σωματική πρόβα πριν την πρώτη ημέρα των γυρισμάτων, κυριολεκτικά», δήλωσε η Stewart. «Απλώς δεν μπορούσα να σταματήσω να το σκέφτομαι. Δεν ξέρω. Είχα ένα είδος εμμονής με αυτό ίσως για τρεις εβδομάδες πριν και μετά έπεσα με τα μούτρα σε αυτό κάπως αυθόρμητα. Ήταν απλά κάτι που έπρεπε να το γυρίσω στο κεφάλι μου. Δεν θα μπορούσα να το κάνω αυτό μέχρι την ημέρα που ξεκινήσαμε γυρίσματα επειδή το αισθάνθηκα φθηνό. Απλώς αισθάνθηκα σαν να ήταν ψεύτικο. Μέχρι που ήταν στ’ αλήθεια πραγματικό, την πραγματική στιγμή, όταν το κάναμε πραγματικά και πράγματι απεικόνιζα το πρόσωπο αυτό και αισθάνθηκα σαν να έπρεπε να το κάνω, τότε το ένιωσα σωστό να το κάνω. Αλλά πριν από αυτό ακριβώς δεν το αισθανόμουν σωστό. Απλώς μου φαινόταν περίεργο».

Στη σάτιρα του Barry Levinson «What Just Happened?" (2008), η Kristen ήταν αξιομνημόνευτη ως η επαναστατημένη έφηβη κόρη ενός παραγωγού του Hollywood (Robert De Niro) αν και ο ρόλος της ήταν πολύ περιορισμένος σε χρονική διάρκεια. Η 18χρονη Kristen άρχισε να επιδίδεται σε ρόλους νεαρών ενηλίκων (πλέον) με την ανεξάρτητη ταινία "Adventureland" (2008), μια εξαιρετική κωμωδία σχετικά με τη ζωή των υπαλλήλων ενός Λούνα Παρκ, και με το δράμα "Welcome to the Rileys," με πρωταγωνιστή τον James Gandolfini.

Αν και κανείς δεν αμφισβητεί το ταλέντο της ως ηθοποιού, πολλοί αμφισβήτησαν την ικανότητά της να χειρίζεται τα μήντια. Ποιος όμως θα περίμενε κάτι περισσότερο από μια έφηβη; Στο κάτω-κάτω πρόκειται μόνο για ένα νεαρό κορίτσι. «Πραγματικά, είμαι απίστευτα ασύνδετη και καθόλου ντόμπρα» περιγράφει τον εαυτό της η ίδια. «Απλά σε γενικές γραμμές, οι σκέψεις μου τείνουν να έρχονται με μικρές εκτοξεύσεις που δεν είναι υποχρεωτικό ότι συνδέονται. Αν κολλήσει κάποιος τριγύρω για αρκετό καιρό, μπορεί να βρει τη γραμμική πορεία. Αλλά θα χρειαστεί ένα δευτερόλεπτο. Γι' αυτό αυτές οι συνεντεύξεις δεν πάνε ποτέ καλά για μένα». Φέτος οι δημοσιογράφοι δηλώνουν ενθουσιασμένοι που η Kristen μοιάζει να έχει πολύ περισσότερη αυτοπεποίθηση τώρα που ενηλικιώθηκε.

Τα media θα συνεχίσουν να υφαίνουν το μύθο της Kristen, ως Bella Swan, της βασανισμένης εφήβου που είναι ερωτευμένη με ένα βαμπίρ, στο αναδυόμενο πολιτιστικό goth φαινόμενο, "Twilight" (2008) καθώς και στα μεταγενέστερα sequel της σειράς, τροφοδοτώντας παράλληλα τις φήμες για την πιθανή σχέση της με τον συμπρωταγωνιστή της Robert Pattinson, εντός και εκτός σκηνής. Με τον τρόπο αυτό ρίχνουν λάδι στην τεράστια φωτιά που έχουν δημιουργήσει οι οπαδοί της, κλείνοντας έτσι κατά κάποιον τρόπο και τον πρώτο κύκλο της καριέρας της, που αποδεικνύει ότι η Kristen είναι μια από τις πιο ικανές νέες ηθοποιούς της εποχής της. Το τι θα κάνει από δω και πέρα, θα καθορίσει την υστεροφημία της. Δείγμα μιας νέας, ωριμότερης, περιόδου, για την ίδια, είναι ίσως η επιλογή της να υποδυθεί την Joan Jett στην επερχόμενη ταινία ‘The Runways’, όπου η Kristen βρήκε την ευκαιρία να επιδείξει τα άγνωστα μέχρι τώρα ταλέντα της στην κιθάρα και στο τραγούδι. Όσο για το πώς αντιμετωπίζει το θέμα του sex appeal? “I've always had an aversion to looking sexy, but I've grown out of it” ομολογεί.

Το παραπάνω άρθρο μου δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Libre στο τεύχος Δεκεμβρίου 2009. Αν θέλεις να διαβάσεις περισσότερα για ταινίες με βρικόλακες, πήγαινε εδώ στο μεγάλο κινηματογραφικό αφιέρωμα που ετοίμασα στην αρχή της χρονιάς και θα μάθεις πολλά για τους κοφτερούς κυνόδοντες από σελιλόιντ!

Περισσότερα άρθρα αφιερωμένα σε ηθοποιούς (που κατά την κρίση μου άξιζαν αρκετά για να γράψω γι' αυτούς...) θα βρεις αναρτημένα στο μπλογκ αυτό με παλαιότερες ημερομηνίες, με την ετικέτα "ηθοποιοί που θαυμάζω", όπως για παράδειγμα, το αφιέρωμα στον Jon Hamm που φιλοξενήθηκε στο τεύχος Νοεμβρίου 2010 στο περιοδικό Libre.

Jon Hamm: Sexiest Man Alive?

"Στα χρόνια της παγκόσμιας αντικαπνιστικής εκστρατείας

μια μικρή καλωδιακή τηλεόραση αντιστέκεται..."

(εδώ ο Γαλάτης Jon Hammix μας ανάβει φωτιές

με τα 'Lucky Strike' του)

O Jon Hamm είναι ο Don Draper, το επίμονα ατσαλάκωτο είδωλο του ταλαντούχου διαφημιστή στην πολυβραβευμένη σειρά “Mad Men”. Τα τελευταία τέσσερα χρόνια, από το ξεκίνημα της σειράς το 2007 και μέχρι σήμερα, έχει ταυτιστεί με ό,τι πιο προχωρημένο, γοητευτικό και ανδροπρεπές έχει να προσφέρει στο κοινό της η Αμερικάνικη τηλεόραση, που μέσα από τη σειρά σχολιάζει την επαγγελματική ζωή, τις σεξουαλικές περιπέτειες και την ηθική μιας ολόκληρης γενιάς με εξαιρετική αυθεντικότητα. Φέτος ο Jon Hamm αφήνει στην άκρη την 60s γκαρνταρόμπα του και το γραφείο του στην Madison Avenue που τον έχουν κάνει τον αγαπημένο ηθοποιό των κριτικών, για να υποδυθεί για λίγο τον Ειδικό Πράκτορα Frawley, έναν ντετέκτιβ του FBI που κυνηγά μια συμμορία ληστών Τραπεζών στην Βοστώνη. Πρόκειται για το τελευταίο σκηνοθετικό πόνημα του Ben Affleck ονόματι «THE TOWN» (έξοδος στις αίθουσες: 21 Οκτωβρίου), ο οποίος αποδεικνύει περίτρανα με αυτή την ταινία ότι η πρώτη του απόπειρα στην καρέκλα του σκηνοθέτη με το “Gone Baby Gone” (2007) δεν ήταν καθόλου τυχαία.

«Ένα μέρος αυτού που κάνει αυτόν τον ρόλο συναρπαστικό είναι ότι πρόκειται για έναν τύπο του οποίου η ηθική ‘πυξίδα’ είναι αρκετά ευθυγραμμισμένη. Είναι ένας τύπος που ξέρει τι είναι σωστό και τι είναι λάθος και δεν υπάρχουν γκρίζες ζώνες στον κόσμο του… ήταν ωραίο να παίζει κανείς ένα πρόσωπο που δεν ζει μέσα σε τέτοιες ‘γκρίζες ζώνες’» έχει δηλώσει σχετικά ο Jon Hamm, συγκρίνοντας εμμέσως πλην σαφώς τον χαρακτήρα του Frawley με εκείνον του Don Draper – για όσους δεν έχουν δει τη σειρά, ο Don κρύβει την πραγματική του ταυτότητα στη ζωή του και στη δουλειά του, ζει έχοντας κλέψει το όνομά του από τον αξιωματικό με τον οποίο είχε πολεμήσει μαζί στην Κορέα (το πραγματικό του όνομα είναι Dick Whitman), και παράλληλα έχει σχέσεις με διάφορες γυναίκες πίσω από την πλάτη της συζύγου του.

Οποιαδήποτε συζήτηση για την καριέρα του Hamm οδηγεί αργά ή γρήγορα στην αναζήτηση εκείνων των στοιχείων μέσα στον αληθινό Jon Hamm που έχει κάνει τόσο επιτυχημένη την απόδοση του DonDraper, του ρόλου που τον έχει οδηγήσει σε παγκόσμια αναγνώριση, πολλαπλές υποψηφιότητες για βραβεία, και μια Χρυσή Σφαίρα το 2008. «Οι ομοιότητες μεταξύ της δικής μου ζωής και του Don είναι πολύ καλά τεκμηριωμένες…» ομολογεί ο ίδιος. Όπως ο Draper, έτσι και ο Hamm έχασε τους γονείς του πολύ νωρίς στη ζωή του: η μητέρα του πέθανε όταν ήταν 10 ετών και ο πατέρας του μερικά χρόνια αργότερα, όταν ο Jon ήταν ακόμη φοιτητής Αγγλικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο του Τέξας. Εξαιτίας αυτής της ατυχίας, ο Jon έχει δηλώσει ότι τον έχουν μεγαλώσει οι μητέρες των φίλων του. Η ηθοποιόςSarah Clarke («Trust Me», «Twilight»), που ήταν το ραντεβού του στο Λύκειο την ημέρα του χορού των αποφοίτων σχολιάζει σχετικά: «ο Jon ήταν πραγματικά αρκετά σοφός σε μια πολύ νεαρή ηλικία… Δεν φανέρωνε αυτό που περνούσε αλλά υπήρχε ένα βάθος στην προσωπικότητά του… ήταν κάποιος στον οποίο μπορούσες να μιλήσεις για πράγματα με έναν διαφορετικό τρόπο».

Ποιος είναι όμως ο πραγματικός Jon (σύντμηση του Jonathan) Hamm; Άνετος, αγυάλιστος, ευφυής και εξωφρενικά αστείος. Αυτή την απάντηση δίνουν, όχι τυχαία, δύο από τους πιο επιτυχημένους Αμερικανούς κωμικούς, ο Paul Rudd και ο Ζακ Γαλυφιανάκης. Ο πρώτος ήταν συγκάτοικος του JonHamm για αρκετά χρόνια στο Λος Άντζελες και ο δεύτερος έχει δηλώσει πως απ’ όλους τους δραματικούς ηθοποιούς που νομίζουν ότι είναι αστείοι ενώ δεν είναι, προτιμά σαφώς τον Jon: «είναι πραγματικά αστείος και πραγματικά το έχει». O Rudd, από την άλλη, που τον γνωρίζει πολύ περισσότερο και έχει μοιραστεί αρκετά χρόνια γκαντεμιάς μαζί του όσο έμεναν μαζί με άλλους δυο συγκατοίκους σε ένα σπίτι στο Silver Lake του Hollywood στα χρόνια της ανεργίας του, λέει πως Jon«είναι ένας από εκείνους τους τύπους που είναι πραγματικά πολύ έξυπνος, αστείος, αθλητικός, και επίσης πολύ όμορφος. Όλα αυτά θα έκαναν κάποιον αρκετά μισητό στο νου μου, αλλά ήταν ακριβώς το αντίθετο. Αυτό που σφυρηλάτησε την φιλία μας είναι αυτή η αίσθηση του χιούμορ». Για του λόγου το αληθές, ο Jon Hamm εμφανίστηκε σε τρία επεισόδια της κωμικής σειράς “30 Rock” το 2009 παίζοντας έναν ξεκαρδιστικά ανόητο ρόλο, αυτό ενός γιατρού που είναι εξαιρετικά όμορφος και αντίστοιχα εξωφρενικά βλάκας – τσαλακώνοντας για πάντα το image του Draper. Η Tina Fey, δημιουργός και πρωταγωνίστρια του show, έχει αστειευτεί, πως η ομορφιά του είναι τόσο λαμπερή ώστε χρειάστηκε «να κάνω μια τρύπα σε ένα χάρτινο πιάτο και να τον κοιτάζω μέσα από εκεί λες και ήταν έκλειψη ηλίου».

Αναπόφευκτα, κάθε αναφορά στον Jon Hamm συνοδεύεται από αντίστοιχα σχόλια. Είναι λίγο δύσκολο να τα αποφύγει κανείς όταν έχει κερδίσει το 2007 το βραβείο του Salon.com «Sexiest Man Living», το 2008 το βραβείο του περιοδικού People «Sexiest Man Alive» και πρόσφατα, το βραβείο του περιοδικού GQ για τον «Άνδρα της Χρονιάς». Η συμπρωταγωνίστριά του στην ταινία “The Town”, Rebecca Hall τον έχει συγκρίνει με τον Gregory Peck. Ο ίδιος έχει δηλώσει ότι θεωρεί αυτές τις τιμές εφήμερες. “Νομίζω πως ότι ορισμός του ‘άντρα-αρσενικό’ κλίνει στις μέρες μας προς αυτό το είδος μέλους κάποιας φοιτητικής αδελφότητας, μια διαφορετική έκδοση σε σχέση με την παλιά, που ο άντρας ήταν απόμακρος και αμέτοχος, όπως ο Gary Cooper, o Cary Grant ή ο James Bond. Τώρα είναι λίγο χυδαίος, κάπως χαμηλών τόνων, και εφηβικός. Δεν είμαι αυτός ο τύπος. Ένα μέρος του να είσαι ενήλικας είναι το να συμπεριφέρεσαι προς τις γυναίκες ως γυναίκες». Η αντιμετώπιση αυτή συνάδει με το γεγονός ότι ο Hamm έγινε σταρ στην ωριμότητά του- ένας από τους λόγους για τον οποίο πολύ συχνά τον συγκρίνουν με τον George Clooney, που επίσης ξεκίνησε την καριέρα του από την τηλεόραση.

Η τηλεόραση στάθηκε καλή απέναντι στον 39χρονο ηθοποιό, η καριέρα του οποίου ξεκίνησε μόλις 10 χρόνια πριν με μια ατάκα στην ταινία του Clint Eastwood «Space Cowboys» (2000). Γι’ αυτό δεν διστάζει να φανεί κι αυτός καλός απέναντί της: «Δεν υπάρχει πλέον το χάσμα που υπήρχε μεταξύ της τηλεόρασης και του κινηματογράφου που υπήρχε παλιότερα- γίνεται φανταστική δουλειά και στα δυο τώρα», υποστηρίζει- και μάλλον έχει δίκιο. Δεν θα μπορούσε να πιστεύει κάτι διαφορετικό, όταν η καριέρα του πριν τους διαφημιστές της Οδού Μάντισον στηρίχθηκε σε τηλεοπτικούς ρόλους: πυροσβέστης στο "Providence" (NBC, 1999-2002), επιθεωρητής στο αστυνομικό "The Division" (Lifetime, 2001-04), και επαναλαμβανόμενες εμφανίσεις στις σειρές "What About Brian" (ABC, 2006-07) και "The Unit" (CBS, 2006-09).

Καθοριστική για τον Hamm και την καριέρα του ήταν η σχέση του με την ηθοποιό και σεναριογράφο Jennifer Westfeldt, με την οποία ζει μαζί από το 1997. Η γνωριμία τους, στην αρχή φιλική, γύρισε σε κάτι πιο σοβαρό όταν ξεκίνησαν να δουλεύουν μαζί ένα θεατρικό έργο. Στα νιάτα του ο Hamm ήταν για ένα διάστημα δάσκαλος Δραματικής Τέχνης στο Λύκειο «John Burroughs» απ’ όπου είχε αποφοιτήσει. Την θεατρική του παιδεία την απέκτησε μετά το Πανεπιστήμιο, όταν για δύο χρόνια ήταν κάτοχος μιας υποτροφίας στη διάρκεια της οποίας συμμετείχε σε 15 διαφορετικές παραστάσεις! Το θεατρικό έργο της Westfeldt, αποτέλεσε τη βάση για την ταινία, "Kissing Jessica Stein" (2002) στην οποία σκηνοθέτης και πρωταγωνίστρια ήταν η ίδια η Jennifer, η οποία και φύλαξε έναν ρόλο και για τον Jon. «Με έσωσε» έχει πει για την Westfeldt ο ηθοποιός, ο οποίος παράτησε την δουλειά του ως setdresser σε ταινίες soft πορνό για να μείνει μαζί της, και μετακόμισε στη Νέα Υόρκη από το Λος Άντζελες όπου είχε περάσει χρόνια προσπαθώντας να γίνει επαγγελματίας ηθοποιός χωρίς επιτυχία. Η πίστη που δείχνει απέναντί της αν και δεν είναι παντρεμένοι («δεν έχω απατήσει ποτέ στη ζωή μου» έχει πει εκείνος), αποτελεί ακόμη και σήμερα αφορμή για σχόλια γεμάτα περιέργεια. «Ο γάμος δεν σημαίνει τίποτα στ’ αλήθεια για μένα» υποστηρίζει ο Hamm. «Είμαστε και οι δυο σύμφωνοι σε αυτό. Αν και αυτό μπορεί να αλλάξει, δεν ξέρω. Δεν χρειάζομαι να είμαι παντρεμένος, αλλά νιώθω παντρεμένος».

Είναι ευτυχισμένος; «Απόλυτα» δηλώνει. «Έχω μια αρκετά σταθερή σχέση που μου δίνει αγάπη, ευτυχία και άνεση. Έχω ένα σπίτι κι ένα υπέροχο σκύλο. Έχω ζήσει στους καναπέδες, στα υπόγεια φίλων μου. Και μόνο η ιδέα του ότι έχω ένα μέρος δικό μου είναι πραγματικά αξιοσημείωτη». Όπως και το γεγονός ότι δεν χρειάζεται να ανησυχεί πλέον για τους λογαριασμούς… Και παιδιά; «Δεν θέλω απαραίτητα παιδιά. Πολλοί από τους φίλους μας έχουν παιδιά και δεν ξέρω αν είναι για ΄μενα. Δεν έχω πάρει θέση απόλυτα ούτε για τη μια μεριά του επιχειρήματος, ούτε για την άλλη. Νομίζω πως όταν άνθρωποι προέρχονται από μια σταθερή οικογένεια το να κάνουν παιδιά γίνεται μια γιορτή και δεν είμαι σίγουρος ότι θα ήταν έτσι τα πράγματα για ‘μενα».

Για τους φαν του Jon Hamm, ο οποίος φέτος μετακομίζει από την τηλεόραση στον κινηματογράφο, το 2010 είναι μια ενδιαφέρουσα χρονιά. Θα τον δουν στην ταινία των Rob Epstein και Jeffrey Friedman «Ηowl», δίπλα στους James Franco, Mary-Louise Parker, Jeff Daniels, και David Strathairn, μια ανεξάρτητη παραγωγή στην οποία υποδύεται τον Δικηγόρο του ποιητή Allen Ginsberg στη δίκη του περί ασεμνότητας το 1957. Θα τον ακούσουν σε έναν ρόλο cameo ως αρχηγό των ανθρωποφάγων Δράκων εν ονόματι Brogan στην ταινία κινουμένων σχεδίων “Shrek Forever After” («Σρεκ κι εμείς καλύτερα») και αν είναι αρκετά παρατηρητικοί… θα τον εντοπίσουν στην ταινία “The A-team” ως «άλλο» απέναντι στον χαρακτήρα που υποδύεται ο Patrick Wilson («Watchmen», «Hard Candy», «Lakeview Terrace»).

Το παραπάνω άρθρο δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Libre της Θεσσαλονίκης, στο τεύχος Νοεμβρίου 2010.

Y.Γ. η υπογράφουσα δεν υποστηρίζει το κάπνισμα, καθώς έχει αποδειχθεί ότι είναι πολύ βλαβερό στην υγεία- όπως και το ξεχαρμάνιασμα.