Ούτε 5 μέρες δεν πέρασαν από τη δολοφονία του Σωκράτη Γκιόλια και η είδηση περνάει πλέον σε δεύτερη μοίρα. Αν ήταν "επώνυμος" τώρα ακόμη θα κλαίγανε οι συνάδελφοί του στα τηλεοπτικάπαράθυρα. Αν ήταν στη θέση του ο Θέμος Αναστασιάδης, ή ο Μάκης Τριανταφυλλόπουλος, τώρα θα του είχανε πλέξει ένα εγκώμιο από δω μέχρι το State Department... ένα εγκώμιο που σίγουρα δεν θα του άξιζε.Περίμενα τα σχόλια του Θέμου με μεγάλη ανυπομονησία. Τι έχει να πει ο βάτραχος της κίτρινης δημοσιογραφίας; Οι λέξεις αυτές, η καταδίκη των "τρομοκρατών" και των "άνανδρων" ήταν μάλλον οι μόνες σοβαρές λέξεις που βγήκαν από τα χείλη του από τότε που (στα νιάτα του) έγραφε στην πίσω σελίδα της "Ελευθεροτυπίας".
Και στα χειλη του δεν έχουν καμία αξία. Δεν με πείθουν όπως δεν με έπεισε ποτέ ο ίδιος. Τώρα είναι πολύ αργά για μαθήματα ήθους, κύριε Αναστασιάδη. Τόσα χρόνια τι κάνατε;
Αναρωτήθηκα, αν, και ως "συνάδελφος" δημοσιογράφος, νιώθω κάποια λύπη για τον χαμό του διευθυντή ενός ραδιοφωνικού σταθμού που δεν θα άκουγα ούτε πεθαμένη. Για τον διοικητικό υπάλληλο μιας επιχείρησης που πουλάει Κυριακάτικα φύλλα με "Το Θέμα", πιο κίτρινα κι από διατριβή πάνω στις διακυμάνσεις των αποχρώσεων της ώχρας. Όχι, δεν νιώθω καμία λύπη.
Ήταν τόσο σίγουρο ότι θα θρηνήσουμε θύματα, από τη στιγμή που μπήκαμε με τα μπούνια στην κρίση. Η δολοφονία του Γρηγορόπουλου ήταν η αφορμή για να ξεσπάσει το μίσος. Η δολοφονία του αστυνομικού Βασιλάκη ήταν η επιβεβαίωσή του. Η δολοφονία του Δημοσιογράφου Γκιόλια έρχεται μόνο λίγες ημέρες μετά το θάνατο 3 τραπεζικών υπαλλήλων, ως επιβεβαίωση,της κρίσης που μας συγκλονίζει ως κοινωνία. Ο Γκιόλιας ήταν το εύκολο θύμα του μίσους, ο εύκολος στόχος. Ο αποδιοπομπαίος τράγος. Δεν τον λυπάμαι, όμως, γιατί ήξερε πολύ καλά, ο ίδιος,τι έκανε και ποιον υπηρετούσε με τη δουλειά του. Αυτή ήταν η πρώτη μου σκέψη.
Σήμερα,μερικές ημέρες αργότερα,λυπάμαι τη σύζυγό του, το δίχρονο παιδί του, και τους δημοσιογράφους που φοβούνται από το θάνατό του και ζητάνε τώρα προστασία από την πολιτεία.Κατά εκατοντάδες φεύγουν τα μπιλιετάκια προς τον Υπουργό Προστασίας:"Προστατέψτε μας, κύριε Χρυσοχοϊδη!". Κάθε μέρα ταϊζουν τον κόσμο λάσπη και βλακεία,καιτώρα φοβούνται... Ας φοβούνται! "Καθαρός ουρανός αστραπές δεν φοβάται", θα έλεγε η γιαγιά μου η κομμουνίστρια.
Είναι γνωστό το μίσος που τρέφουν διάφοροι εκπρόσωποι των ακραίων αναρχικών και αριστερών τάσεων στην κοινωνία που ζούμε προς τα media. Το καταλαβαίνω αυτό το μίσος αν και στην ουσία,προέρχομαι από τους ίδιους τους κόλπους του Δημοσιογραφικού Επαγγέλματος.
Σπουδασα Δημοσιογραφία στο ΑΠΘ και γράφω σε free press περιοδικά χωρίς αμοιβή τα τελευταία 3,5 χρόνια. Πέρασα για λίγα φεγγάρια από την εφημερίδα "ΤΑ ΝΕΑ" στο γραφείο της Θεσσαλονίκης, το 1998, το καλοκαίρι που ξέσπασε μεταξύ άλλων το σκάνδαλο του βουλευτή Χαλκιδικής της ΝΔ Β.Γιοβανούδα για πρόκληση σωματικής βλάβης σε βάρος της φίλης του. Αυτή ήταν η "εκπαιδευσή" μου. Ήταν η εμπειρία που με έπεισε ότι δεν πρόκειται να βγάλω λεφτά στη ζωή μου από αυτό το τσίρκο που λέγεται δημοσιογραφικο επάγγελμα.
Δεν μπορούσα να γίνω τσιράκι, δεν μου το επέτρεπε η συνείδησή μου, κι ούτε ήθελα να περνάω κάθε 24ωρο της ζωής μου μέσα στο άγχος και την παράλογη πίεση που ασκεί η παραγωγή της είδησης στους υπαλλήλους της, παλευοντας στον ίδιο στίβο με ολα εκείνα τα ανήθικα φερέφωνα, για να διεκδικήσω μια αμφιλεγομενη αξιοπρεπεια σε ενα επάγγελμα το οποίο θα έπρεπε να ασκουν μονο οι καλύτεροι και όχι οι χειροτεροι. Ισως να μην ειχα αρκετη αυτοπεποιθηση, ίσως απλώς να μου λείπουν οι παρωπίδες. Ισως να είμαι κι εγώ,απλά, ανάμεσα σε αυτους που μισούν τα MEDIA.
Ναι, μισώ το ψέμα, το βόλεμα, την ηλιθιότητα. Τα μισώ αν και προσπαθώ να μην μισώ τους ανθρώπους που τα κάνουν επάγγελμα. Είναι και η μόνη διαφορά που έχω από τους "τρομοκράτες". Γιατί κατά τα άλλα αντιλαμβάνομαι τους λόγους για τους οποίους επαναστατούν. Απλά δεν πιστεύω ότι θα καταφέρουν ποτέ τον στόχο τους μέσω της βίας. Η δικη μου φιλοσοφια ειναι πολυ διαφορετική. Συνειδητοποιώ, όπως κάθε φορά που "μισώ" κάτι, ότι δεν είμαι καλύτερη από κανέναν, κουβαλάω τα δικά μου βολέματα, τη δική μου άγνοια, και τη δική μου βλακεία όπως οποιοσδήποτε άνθρωπος.
Κι έτσι, βρίσκω τον εαυτό μου να έχει βγει φάουλ στην υπόθεση του Γκιόλια. Χρειάστηκε πολύ σκέψη και αναθεώρηση για να νιώσω έστω κάποια λύπη για το θάνατό του. Η πρώτη μου αντίδραση ήταν: "θρίαμβος". Επιτέλους χτυπάνε τα media κατά πρόσωπο! Αυτό το χαστούκι το ευχαριστήθηκα με όλη μου την καρδιά.
Και τώρα που εξομολογήθηκα το κρίμα μου, επιστρέφω στην απλή ανθρώπινή μου υπόσταση, και λυπάμαι για τη ζωή που χάθηκε. Η μόνη διαφορά που βλέπω είναι ότι χάθηκε συνειδητά. Όχι άδικα. Αδικη ειναι η λαιλαπα της καθημερινής παραπληροφορησης. Αδικες ειναι οι παρωπιδες που φοραμε καθε μερα και αυτές που μας περνάνε και τις αφήνουμε να περνάνε στο ντούκου. Αν καποιος πιστεύει σ' αυτες,τότε δεν θα πρεπει να λυπάται που πέθανε υπερασπιζοντάς τες. Αυτός δεν είναι ο ορισμός του ήρωα; Γι' αυτόν τον εκπρόσωπο του κίτρινου τύπου, ο θάνατός του θα είναι άλλη μια ημέρα Αγιοποίησης στο κίτρινο ημερολογιο της Ζούγκλας που υπηρέτησε.
Για όσους λυπούνται περισσότερο από εμένα, που τρέφω χρόνια οργή για το "επάγγελμα" μου, σας αφιερώνω, από τον Ανδρέα Ρουμελιώτη της Ελευθεροτυπίας, την σταχυολόγηση των παρακάτω αποφθεύγματων σχετικά με το μίσος:
«Το να σκοτώνεις έναν άνθρωπο για να υπερασπιστείς μια ιδέα δεν είναι η υπεράσπιση μιας ιδέας, είναι ο φόνος ενός ανθρώπου» Jean-Luc Godard, 1930, Γάλλος σκηνοθέτης. «Ω, Ελευθερία! πόσα εγκλήματα γίνονται στο όνομά σου» Madame Roland, 1794-1853, Γαλλίδα επαναστάτρια. «Εγκληματίας είναι κάποιος με αρπακτικά ένστικτα που δεν έχει αρκετό κεφάλαιο για να ιδρύσει μια ανώνυμη εταιρεία»Howard Scott, 1926, Αμερικανός συγγραφέας.
«Ο πετυχημένος επαναστάτης είναι πολιτικός, ο αποτυχημένος είναι εγκληματίας» Erich Fromm, 1900-1980, Γερμανός ψυχαναλυτής. «Οταν μισούμε έναν άνθρωπο, τον
μισούμε για κάτι που μας θυμίζει τον εαυτό μας. Κάτι που δεν έχουμε κι εμείς μέσα μας δεν μπορεί ποτέ να μας συγκινήσει» Herman Hesse, 1877-1962, Γερμανός συγγραφέας. «Δεν μισώ τους εχθρούς μου γιατί εγώ τους δημιούργησα» Red Skelton, 1913-1997, Αμερικανός κωμικός.
«Οι παρανοϊκοί είναι κι αυτοί άνθρωποι, απλά έχουν τα προβλήματά τους. Είναι εύκολο να τους κριτικάρεις, αλλά αν σε μισούσαν και σένα όλοι, θα ήσουν κι εσύ παρανοϊκός» D.J. Hicks. «Το μίσος και ο φόβος είναι ψυχικές ασθένειες» Harry Α. Overstreet, 1875-1970, Αμερικανός κοινωνιολόγος. «Καλύτερα να χαθείς παρά να μισείς και να φοβάσαι» Φρίντριχ Νίτσε, 1844-1900, Γερμανός φιλόσοφος.
Υ.Γ. Η φωτογραφία είναι από την ταινία του Mathieu Kassovitz "La Haine" (1995) [στα ελληνικά: "το μίσος"]
