Live Kappa @8ball - 25/3/2010

What a great time tonight!
Wishing you the best, K.!

www.myspace.com/kazualk
http://www.kappafreemusic.net

Talking Piranhas

zSHARE video - TP_crew_cast.mov.flv

BAFTA Scotland award contender, Gregory Vardarinos, presents "Talking Piranhas",
his 17 min. short film.

Enjoy!

More about it at the official website:
http://talkingpiranhasmovie.webs.com

David Fincher flirting with "The Girl with the Dragon Tattoo"

And yes, it's official. David Fincher is all about to direct a remake of the original Swedish film version, based on Stieg Larsson's "The Girl with the Dragon Tattoo".

Finally, the United States and Britain are waking up to the phenomenon. It's only this week that the film is being released there, while we (Sweden and the rest of Europe) have already watched the whole "Millenium" trilogy.

When I watched Niels Arden Oplev's "Män som hatar kvinnor" a few months ago, I was so enthusiastic that I bought the book instantly.

There I discovered another Lisbeth Salander, a protagonist that is a mystery even to herself, sometimes. What the films don't capture, compared to the books, is Lisbeth's extreme and unusual intelligence, her ability to do math equations just for the hell of it, and her extremely practical spirit.

What the films do manage to pass to the audience, thanks to Noomi Rapace's powerful and realistic performance, is Lisbeth's spirit: her anger and her fighting-against-all-odds attitude.

It's great to be able, finally, to read and watch Noomi Rapace explaining how she worked for the role- when the film first came out in Greece I couldn't find a single interview. Now the web is full of them because of the U.S. & British promotion.

And I can't really say how happy I am that David Fincher is interested to do a remake. It may be the first time in my life that I am actually happy someone is making a remake of a film! I am dying to watch what he can come up with- and I hope the whole trilogy is remade into something even better than "The Girl who played with fire" and "The Girl who kicked the Hornet's nest" because these last two installments can't really catch up with the first one in quality, which is a shame. Daniel Alfredson who directed Millenium 2 & 3 just isn't such a strong directorial force as his Danish predecessor.

I am just wondering who could play Lisbeth better than Rapace. I think to find a better protagonist is almost impossible!

Noomi Rapace went through a huge transformation for this role, and I really think newcomer Carey Mulligan (that's being discussed for the role) might be a little be soft for hardcore Lisbeth! Anyway I have full faith to David Fincher and his abilities and I really can't wait to see who's gonna be his choice for the role!

Later, dudes.

Update: 01/04/2010 - I hope it's not an April Fool's Day joke: David Fincher will direct the film and is apparently looking for a newcomer for the protagonist's role. Empire Online edition has confirmed that, and commented: "Carey Mulligan's name was bandied about recently, but Fincher is apparently keen to find an unknown. Shooting is pencilled in for September, so somebody's big break is just around the corner..."

Γαμάτο.info τέλος, τώρα ...

Από το δελτίο τύπου της Ελληνικής Αστυνομίας:

"το Τμήμα Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος Αθηνών προσήλθε εκπρόσωπος της εταιρίας προστασίας οπτικοακουστικών έργων «Ε.Π.Ο.E.» και υπέβαλλε μήνυση, κατά των διαχειριστών ιστοσελίδας οι οποίοι από κοινού εκτός των άλλων ανέβαζαν (upload) και στην συνέχεια διαμοίραζαν χωρίς την προηγούμενη έγκριση των αρμόδιων εταιρειών, παράνομο ψηφιακό υλικό (τραγούδια, ταινίες και παιχνίδια) στην ιστοσελίδα www.gamato.info την οποία και είχαν την δυνατότητα να τροποποιούν και να υποστηρίζουν τεχνικά.

Κατόπιν των ανωτέρω και μετά από ψηφιακή ανάλυση των καταγγελλομένων κλιμάκια Αστυνομικών του Τμήματος Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος Αθηνών και Θεσ/νίκης την 9-3-2010 πραγματοποίησαν ταυτόχρονα με Εισαγγελικούς λειτουργούς κατ’ οίκον έρευνες όπου διαπιστώθηκε ότι οι συλληφθέντες συνδέονταν στην ιστοσελίδα www.gamato.info είτε ως διαχειριστές (MODERATOR) και προέβαιναν στον διαμοιρασμό ψηφιακών αρχείων (τραγούδια, ταινίες, παιχνίδια) είτε ως επίσημα μέλη (VIP member) και προέβαιναν εξίσου στο διαμοιρασμό ψηφιακών αρχείων (τραγούδια, ταινίες, παιχνίδια)."

Το e-lawyer καταδικάζει τις άνω διατυπώσεις, οι οποίες δεν τηρούν καμία επιφύλαξη για την αθωότητα ή την ενοχή των προσώπων αυτών.




















Την σύλληψη των άνω καταδικάζει σε Δελτίο Τύπου η οργάνωση των Οικολόγων Πράσινων με τις λέξεις :

"Το αναγκαστικό κλείσιμο διαδικτυακού χώρου που διευκόλυνε χρήστες να ανταλλάσουν μεταξύ τους ψηφιακά αρχεία, και η σύλληψη των υπευθύνων του, βρίσκονται στα ακραία όρια της νομιμότητας, αν όχι πέρα από αυτά".

Τα πνευματικά δικαιώματα να προσαρμοστούν στην ψηφιακή εποχή,

όχι το αντίστροφο

OXI ΣΤΗΝ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ ΤΟΥ FILE-SHARING

Όταν η Ακαδημία κρύβεται πίσω απ' το δάχτυλό της...

Η' εν προκειμένω, το δάχτυλο της Kathryn Bigelow. Που ("μπράβο της") κέρδισε ένα Όσκαρ σκηνοθεσίας, για μια ταινία που ("μπράβο της") κέρδισε Όσκαρ καλύτερης ταινίας φέτος, που διηγείται μια ιστορία που ("μπράβο της") κέρδισε Όσκαρ καλύτερου σεναρίου...

Μια Katheryn Bigelow που ξεκίνησε ως εικαστικός καλλιτέχνης και κατέληξε να φλερτάρει με τις πληγές των μεταπολεμικών Ηνωμένων Πολιτειών, που κατάφερε και τις έχωσε μέσα σε ένα locker και μας τις παρουσίασε σαν "μια μέρα στη ζωή ενός ήρωα" - ενός ήρωα που υποδύθηκε ο Jeremy Renner - μπράβο του! χωρίς εισαγωγικά, αν και δεν πήρε Όσκαρ, μάλλον το άξιζε, αλλά δυστυχώς τα βραβεία δεν πάνε ποτέ εκεί που πρέπει (καμία μπηχτή προς τον Jeff Bridges που μου είναι αιωνίως συμπαθητικός).

Η Θεία Κάθριν αντί του Θείου Σαμ

Και τώρα τι να πούμε; Τι σκατά βράβευσε η Ακαδημία; Μια ιστορία που στην τελική μας λέει πόσο ηρωικός είναι ο γαμωστρατός τους, που βρίσκεται ακόμη στο Ιρακ; Ο Στρατός που Προστατεύει μια "Ελεύθερη" Κοινωνία που δεν τόλμησε να ισοπεδώσει ακόμα το αίσχος του Guantanamo Bay? Το έθνος που τελικά ψήφισε Barack Obama μην αντέχοντας τις ίδιες του τις τύψεις;

Τι μας λέει, εν προκειμένω, η βράβευση για την ιστορία ενός ήρωα που "σβήνει φωτιές" απασφαλίζοντας βόμβες; Πόσο βαθιά ήταν η τομή της Εισβολής στο Ιράκ στη συνείδηση του μέσου Αμερικανού; Προφανώς όχι και πολύ βαθιά - αφού η θρυλική Ακαδημία για άλλη μια φορά επιβεβαιώνει ότι η δουλειά της είναι να χαϊδεύει αυτιά και να επικροτεί εμμέσως πλην σαφώς, πολιτικές που στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής επιδεικνύουν χωρίς ντροπή, τις Ηνωμένες Πολιτικές του Καπιταλισμού, ενός αδίστακτου καπιταλισμού που ματοκύλησε μετά την λήξη του Β' Παγκόσμιου Πολέμου σχεδόν κάθε Δημοκρατία που τόλμησε να σηκώσει κεφάλι, συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας.

Καλύτερα να τα παιρνε το παραμύθι το Άβαταρ τα βραβεία- τουλάχιστον εκεί δεν υπάρει καμία ψευδαίσθηση για το ποιος είναι ο ιμπεριαλισμός, καταφανής στο πρόσωπο του Stephen Lang ("Colonel Quaritch") και της πολιτικής του, που ισοπεδώνει Αμαζόνιους (έστω, "Πανδώρες") με μόνο γνώμονα το κέρδος...

Aυτή φέτος ήταν η μεγαλύτερη ειρωνεία που θα μπορούσε ποτέ κανείς να διανοηθεί, και κάθε φεμινίστρια θα έπρεπε τώρα να σκίζει τα σουτιέν της: η πρώτη γυναίκα σκηνοθέτης που βραβεύεται με Όσκαρ, το πήρε γιατί έπαιξε το παιχνίδι των αρσενικών... ή μάλλον του ηλίθιου, πολεμόχαρου και πολεμοκάπηλου τύπου άντρα που πιστεύει ότι υπάρχουν ήρωες σε έναν πόλεμο!!! Ενώ υπάρχουν μόνο θύματα, είτε είναι "νικητές" είτε είναι "ηττημένοι".

Να μην πούμε τίποτα για το "χιούμορ" των παρουσιαστών, που πρόσβαλαν κάθε παρευρισκόμενο- που καθόταν στο κάθισμά του γελώντας με τα "αστεία" ενός ξεφτιλισμένου σεναρίου. Κρίμα στα ταλέντα των Steve Martin & Alec Baldwin. Από ένα ολόκληρο κοινό, μόνο ο George Clooney δεν γελούσε, παρά κοιτούσε με αηδία την 'γιορτή'. Αλήθεια, ποιος γιορτάζει στα Όσκαρ: Η δήθεν Χριστιανική Αμερική, που βράβευσε φέτος την Sandra Bullock (σιγά την ερμηνεία!) για μια ταινία "κοινωνικής ευθύνης" όπως το Blind Side?

Άντε να μην συνεχίσω γιατί όταν τα παίρνω στο κρανίο κανείς δεν μπορεί να απασφαλίσει τον πυροκροτητή...

Carey Mulligan: Στα ίχνη της Audrey Hepburn

Έγραψε πάλι η art.em.is.free@gmail.com

Με μόλις 5 χρόνια εμπειρίας στη δουλειά του ηθοποιού, η νεαρή Βρετανή Carey Mulligan κέρδισε το Hollywood και μια υποψηφιότητα στα Όσκαρ για τον Α’ γυναικείο ρόλο στην ταινία της Lone Scherfig “An Education” (2009) – στα ελληνικά: «Μια κάποια εκπαίδευση». Η 25χρονη Carey «τρέχει» αυτή τη χρονιά απέναντι στα ιερά τέρατα Meryl Streep [“Julie & Julia” (2009)] και Helen Mirren [“The Last Station” (2009)]. Φέτος ο ανταγωνισμός κορυφώνεται με φαβορί την Sandra Bullock [“The Blind Side” (2009)]. Η Carey καθώς και η Gabourey Sidibe [“Precious” (2009]), αν και αντικειμενικά δυνατές υποψηφιότητες, θεωρούνται μάλλον τα outsider. Το κείμενο αυτό γράφεται το Φεβρουάριο. Άγνωστες μέχρι τις αρχές Μαρτίου οι βουλές του θείου Όσκαρ, καθώς σε αυτήν την κούρσα είναι γνωστό ότι δεν βραβεύεται πάντα ο πιο ικανός αλλά πολλές φορές εκείνος στον οποίο η Ακαδημία νιώθει ότι «του το χρωστάει».

Αν και η νεαρή ηθοποιός γοήτευσε παραδίδοντας μια φρέσκια, φαινομενικά αβίαστη performance στο ρόλο της Jenny, μιας νεαρής κοπέλας που ερωτεύεται έναν πολύ μεγαλύτερό της σε ηλικία άντρα (ο Peter Sarsgaard στο ρόλο του David), είναι κατά την προσωπική μου άποψη πολύ νωρίς για να την ανακηρύξουμε «την επόμενη Audrey Hepburn» όπως ενθουσιωδώς έχει ήδη κυκλοφορήσει στον διεθνή τύπο. Το ενδιαφέρον δεν είναι αδικαιολόγητο, αφενός μεν διότι η παρουσία της Carey και στην μεγάλη οθόνη και στο Broadway συνεργεί ως προς το γεγονός ότι η καλλιτεχνική κοινότητα έχει ένα σημαντικό νέο ταλέντο στα χέρια της, αφετέρου δε διότι το ενδιαφέρον αναζωπυρώνουν οι φήμες για ένα remake του «My Fair Lady» με την Carey στον ρόλο της Eliza Doolittle, και τον Colin Firth στο ρόλο του Professor Higgins. Στο μεταξύ τις tabloids απασχολεί η σχέση της με τον νεαρό σταρ Shia LaBeouf.

Το ξαφνικό ενδιαφέρον για την μικρή ενζενί και τις ικανότητές της στο παλκοσένικο ντύνουν οι προσφορές ρόλων που πέφτουν σαν βροχή: για φέτος είναι προγραμματισμένη να εμφανιστεί σε τέσσερις ταινίες, μια εκ των οποίων είναι το sequel του Oliver Stone “Wall Street 2: Money Never Sleeps” (2010) δίπλα στον Michael Douglas. «Ο Όλιβερ είναι φοβερός» λέει η Carey γελώντας. «Είδε το ‘Μια κάποια Εκπαίδευση’ και μου τηλεφώνησε και μου πρόσφερε το ρόλο στο ‘Wall Street’ την ώρα που καθόμουν κι έτρωγα sushi. Ήταν το πιο τρελό τηλεφώνημα που έλαβα στην ζωή μου». Φέτος θα την δούμε επίσης στο “Never Let Me Go” (2010), ταινία βασισμένη στο μυθιστόρημα του Kazuo Ishiguro με συμπρωταγωνήστρια την Keira Knightley- βλ. και “Pride and Prejudice” (2005), φιλμ το οποίο οδήγησε στη φιλία τους και ήταν και το ντεμπούτο της Carey στον κινηματογράφο.

Η ειρωνία που διαπερνά την μέχρι τώρα καριέρα της Carey είναι ότι οι γονείς της ήταν αντίθετοι στις φιλοδοξίες της να γίνει ηθοποιός- όπως ακριβώς και οι γονείς της Jenny στο «An Education», που ανησηχούσαν για το μέλλον της κόρης τους και ήθελαν πάνω απ’ όλα… μια καλή εκπαίδευση: «Οι γονείς μου ήταν εντελώς εναντίον. Ήθελαν να πάω σε ένα πανεπιστήμιο. Δεν γνώριζαν κανέναν ηθοποιό - κανείς στην οικογένειά μου δεν ήταν ηθοποιός. Ήταν φοβισμένοι». Η Carey γεννήθηκε στο Λονδίνο στις 28 Μαϊου 1985. Σύμφωνα με τις περιγραφές της ίδιας, ήταν η αποφασιστικότητά της να μην ακολουθήσει τους συμμαθητές της στο πανεπιστήμιο και μια επιστολή προς τον βραβευμένο με Όσκαρ σεναριογράφο Julian Fellowes που την οδήγησαν στο μονοπάτι του ηθοποιού.

Ο (βραβευμένος για το “Gosford Park”) Julian Fellowes επισκέφθηκε το σχολείο της Carey για μια ομιλία. Εκείνη τον τρέλανε στις ερωτήσεις μετά την παρουσίαση, και κατόπιν δεν παρέλειψε να του γράψει για το ενδιαφέρον της να γίνει ηθοποιός. Εκείνος ενδίδοντας στην πίεση την προσκάλεσε σε ένα γεύμα με έναν φίλο του που έκανε το casting για νέους στην ταινία του Joe Wright «Pride and Prejudice». Αυτή ήταν και η αρχή της καριέρας της Carey, στο ρόλο της Kitty, της μικρής αδελφής της Elizabeth Bennet. Η μόνη «προϋπηρεσία» που είχε μέχρι τότε η Carey ήταν η συμμετοχή της σε σχολικές θεατρικές παραστάσεις: στο γερμανικό International School του Dusseldorf, και στο Woldingham School στο Λονδίνο, όπου ήταν επικεφαλής του θεατρικού και έπαιξε σε παραστάσεις όπως το “Sweet Charity”. Ο Julian Fellowes δεν ήταν ο μόνος επαγγελματίας που προσέγγισε η Carey, ζητώντας συμβουλές και καθοδήγηση. Έφτασε μέχρι και τον Kenneth Branagh. Τελικά η επιμονή της επιβραβεύτηκε. «Πάντα ήθελα να γίνω ηθοποιός» λέει η ίδια. «Δεν υπήρχε τίποτα άλλο που να ήθελα να κάνω – και όσο ήμουν στην εφηβεία η ιδέα του να παίξω μιούζικαλ στο θέατρο μου είχε γίνει έμμονη ιδέα. Κυκλοφορούσα για δυο χρόνια περίπου φορώντας ένα t-shirt των “Άθλιων”».

Η Carey Mulligan ξεκίνησε μετά το “Pride and Prejudice” να χτίζει την καριέρα της με διάφορους μικρούς ρόλους στην τηλεόραση και στο θέατρο. Αυτή δεν ήταν η μοναδική φορά που έπαιξε σε μεταφορά έργου της Jane Austen, καθώς συμμετείχε και στο τηλεοπτικό «Northanger Abbey» (2007). Οι πιο σημαντικές τηλεοπτικές της εμφανίσεις ήταν ως Ada Clare στην τηλεοπτική σειρά του BBC “Bleak House” (2005), μια μεταφορά του έργου του Charles Dickens, για το οποίο κέρδισε μια υποψηφιότητα ως Best Supporting Actress στα βραβεία OFTA (Online Film & Television Association) το 2006, την ίδια χρονιά ως κόρη του πρωταγωνιστή, στη σειρά “The Amazing Mrs. Pritchard”(2006), και μια χρονιά αργότερα, ως αδελφή του Daniel Radcliffe στο “My Boy Jack”, μια αληθινή ιστορία βασισμένη στη ζωή του συγγραφέα Rudyard Kipling. Οι κινηματογραφικοί της ρόλοι περιορίζονται στα “Public Enemies” (2009), Brothers (2009) και The Greatest (2009). Στην πρώτη ταινία, σε σκηνοθεσία του Michael Mann, είχε ένα ρολάκι ως πόρνη. Στο δεύτερο φιλμ, σε σκηνοθεσία Jim Sheridan, είχε έναν κάπως πιο σημαντικό ρόλο δίπλα στους Jake Gyllenhaal, Natalie Portman, και Tobey Maguire, και τέλος στο «The Greatest» δούλεψε δίπλα στους Suzan Sarandon και Pierce Brosnan.

Στο θέατρο, η Carey Mulligan διέπρεψε στο ρόλο της Νίνα, στην παραγωγή του Royal Court του έργου του Anton Chekhov “The Seagull” (2007) δίπλα στην Kristin Scott Thomas (ως Arkadina) και τον Chiwetel Ejiofor (ως Trigorin). Η «Daily Telegraph» χαρακτήρισε την απόδοσή της ως «ασυνήθιστα ακτινοβολούσα», ο «Observer» ως «σχεδόν αφόρητα συγκινητική» και η «The Independent» ως «εξαίσια». Όταν το θεατρικό μετακόμισε στο Broadway το 2008, η Carey βρέθηκε ξαφνικά να ζει το όνειρο των παιδικών της χρόνων. Ήταν αυτό που πίστευε ότι της άξιζε- πόσο μάλλον όταν οι κριτικοί συμφωνούν: άλλη μια υποψηφιότητα περίμενε την Carey το 2009. Επρόκειτο για το βραβείο «Drama Desk» το οποίο τελικά κέρδισε η Angela Lansbury. Σε μια συνέντευξη της Mulligan στο ‘The Hollywood Reporter’ η Carey Mulligan αναγνώρισε ότι η μητέρα της ήταν καθοριστική επιρροή στη διαμόρφωση του ενδιαφέροντός για το θέατρο, καθώς από τα 14 της πήγαινε μαζί της σε θεατρικές παραστάσεις του Broadway.

Μετά το «The Seagull» το Hollywood άρχισε να παίρνει την Carey Mulligan στα σοβαρά. Ο ρόλος της στο «Μια κάποια εκπαίδευση» ήταν φυσικά ο καταλύτης που καθιέρωσε την Carey Mulligan ως celebrity πρώτου βαθμού. Η ταινία βασίζεται στα απομνημονεύματα της Δημοσιογράφου Lynn Barber, σε σενάριο Nick Hornby (“About a Boy”, “High Fidelity”) και σκηνοθεσία της Lone Scherfig, από τη Δανία, η οποία μας έχει δώσει το “Wilbur wants to kill himself” (2002) με τον Jamie Sives ως Wilbur. Ο συμπρωταγωνιστής της Carey στο «Μια κάποια εκπαίδευση», Peter Sarsgaard είχε επίσης δουλέψει με την Carey στο ανέβασμα του “The Seagull” στη Νέα Υόρκη, στο ρόλο του Trigorin, του εραστή της Νίνα.

Τοποθετημένο στο Λονδίνο της δεκαετίας του ’60, το φιλμ διηγείται την ιστορία της Jenny, μιας δεκαεξάχρονης αριστούχας μαθήτριας η οποία φοιτεί σε ένα ιδιωτικό προπαρασκευαστικό σχολείο Θηλέων για την Αγγλική ελίτ, και έχει ως στόχο να περάσει στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Η γνωριμία της με τον David, έναν αβρό businessman που έχει τα διπλάσιά της χρόνια την αποσπά από τις σπουδές της – και δυστυχώς για την ίδια, επανακαθορίζει τους στόχους της. «Σίγουρα δεν είμαι η Jenny, ήταν πολύ πιο γενναία από μένα» έχει δηλώσει σχετικά, περιγράφοντας την αντίδρασή της σε ένα παρόμοιο περιστατικό, την περίοδο που εργαζόταν σε μια pub: «υπήρχαν μεγαλύτεροι άντρες σε ηλικία οι οποίοι έρχονταν συχνά. Ένας τύπος είχε μια Φερράρι, και ένα βράδυ, όταν του έδωσα τον λογαριασμό, το υπέγραψε με τη λέξη “Δείπνο;”. Φρίκαρα».

Μετά την πρεμιέρα του στο Sundance Film Festival, το «Μια κάποια εκπαίδευση» σύστησε πάραυτα την όμορφη μελαχροινή κοπέλα στο υπόλοιπο κινηματογραφικό κοινό. Ήταν μια ταινία καριέρας για την Βρετανή ηθοποιό που ξεχώριζε μέσα από μια θάλασσα ξανθών στάρλετ εξαιτίας του ακατέργαστου ταλέντου της και του αθώου, ρετρό, sexy look που την έκανε να μοιάζει ελαφρώς με τις καλλονές τύπου Mia Farrow. H Mulligan κέρδισε τους κριτικούς χωρίς κόπο, καθώς όλοι ανταποκρίθηκαν στην ειλικρινή της απεικόνιση μιας κοπέλας που το πάθος της για ζωή τελικά την οδηγεί σε μια δυσάρεστη «αφύπνιση» -καθώς συνειδητοποιεί πόσο ψεύτης μπορεί να είναι ο έρωτας και πόσο πεζή μπορεί να γίνει η πραγματικότητα. Όπως ήταν αναμενόμενο, η Mulligan βρέθηκε με μια συλλογή υποψηφιοτήτων για βραβεία: τα Independent Spirit, Golden Globe και Screen Actors Guild.

Παρά τη σχέση της με τον σταρ του Hollywood Shia LaBeouf, συμπρωταγωνιστή της στο «Wall Street 2», έχουν κρατήσει το δεσμό τους σε χαμηλούς τόνους, ακόμη κι αν οι παραράτσι τους κυνηγούν από παντού. «Περίεργος όρος» έχει χαρακτηρίσει την διασημότητα η προσγειωμένη Carey, συνηθισμένη στην ζωή σε ξενοδοχεία καθώς ο πατέρας της ήταν manager στην αλυσίδα των Intercontinental «αλλά η ζωή μου δεν έχει στ’ αλήθεια αλλάξει. Νομίζω ότι η επιτυχία του φιλμ στο Sundance μου έδωσε ευκαιρίες που πιθανότατα να μην είχα αλλιώς, επομένως συνάντησα ανθρώπους που αλλιώς δεν θα τους συναντούσα, και είχα πρόσβαση σε σενάρια που δεν θα είχα πριν, αλλά αυτές είναι οι μόνες πραγματικές αλλαγές».

Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Libre (Μάρτιος 2010)