(Σημ.Σχολιάζουμε το γεγονός του μήνα με τον πρωταγωνιστή του Κώστα Α. Καραμανλή)
Μπήκε στο χώρο του γραφείου συνοφρυωμένος και βαρύς, με τον αέρα του πρωθυπουργού. Ήταν η πρώτη μας συνεδρία και δεν περίμενα πολλά. Με διέψευσε πολύ γρήγορα.
«Έρχομαι σ’ εσάς γιατί άκουσα τα καλύτερα» μου είπε. «Ελπίζω να ανταποκριθώ στις προσδοκίες σας» αντιγύρισα. «Ισχύει το απόρρητο;» ρώτησε απευθείας, με νευρικότητα. «Με προσβάλλετε» του λέω. «Φυσικά ισχύει». Πήρε μια βαθιά ανάσα. «Ξέρετε… Καταλαβαίνετε» ομολόγησε με φόβο «πρέπει κανείς να παίρνει τα μέτρα του- για να μην εκτεθεί ανεπανόρθωτα». Του χαμογέλασα ενθαρρυντικά: «Καταλαβαίνω».
«Βρίσκομαι στα όρια των αντοχών μου» παραδέχθηκε αμέσως ωμά και απροκάλυπτα, με μια χαριτωμένη νότα στην ομιλία και την κίνησή του, την οποία δεν είχα δει ποτέ μου – σε καμία δημόσια εμφάνισή του. «Η ζωή μου όλη είναι ένα ψέμα. Το αξίωμά μου, ο γάμος μου, η οικογένειά μου, όλα βασίζονται σ’ ένα θέατρο.»… Ανασαίνει βαθιά και συνεχίζει χωρίς να προλάβω καν να ρωτήσω περί τίνος πρόκειται.
«Είμαι ομοφυλόφιλος.» Ακούστηκε βαρύ. Το ξανασκέφτηκε: «Εντάξει, είμαι γκέι» δήλωσε με περισσή ελαφρότητα- και το επόμενο δευτερόλεπτο άρχισε να γελά χωρίς να μπορεί να σταματήσει. «Κωνσταντίνος Καραμανλής ο νεότερος! Ο έξοχος οικογενειάρχης. Ο πατέρας δυο παιδιών! Ο παντρεμένος με μια υπέροχη ξανθιά… Ο νεότερος πρωθυπουργός στην ιστορία του έθνους!» γόγγυσε. «Όλα αυτά είναι παραμύθια» παραδέχθηκε μ’ έναν μορφασμό πόνου. «Δόξα να ‘χει ο αείμνηστος» κορόιδεψε ολοφάνερα και χωρίς καμία διάθεση να ωραιοποιήσει τη μνήμη του συνονόματου συγγενή του «στα ίχνη του οποίου βαδίζω ανελλιπώς».
Παρέμεινε σιωπηλός για ένα λεπτό, λες και το βάρος των όσων ομολόγησε τον άφησε άφωνο. Αναγκάστηκα να επέμβω. «Το κόστος μιας δημόσιας αποκάλυψης φυσικά θα ήταν τεράστιο και το αντιλαμβάνομαι» του είπα χωρίς περιστροφές «αλλά οι καιροί έχουν αλλάξει- δεν είστε ο θείος σας ούτε και χρειάζεται να παίζετε τον καλό ετεροφυλόφιλο οικογενειάρχη στον οποίο βασίζονται όλοι- όπως στην Δ.Ε.Θ. τελευταία… Ακόμη και ο Γ. Παπανδρέου λένε πως έπεισε περισσότερο απ’ ό,τι εσείς» τόλμησα να κάνω το πολιτικό σχόλιο.
«Είδατε κι εσείς τη σφυγμομέτρηση του Flash?» με ρώτησε χωρίς να περιμένει απάντηση. «Ναι και διαφωνώ με το αποτέλεσμα…- όπως πολλοί άλλοι» τόνισα. «Πιστεύω ότι ο ρόλος σας – τον οποίο παίζετε τόσο καλά ώστε να πείθετε – πρέπει να είναι πολύ σημαντικός για σας, όπως και για τον κόσμο. Γι’ αυτό και το κάνετε. Γιατί καλύπτει κάποιες ανάγκες σας. Άρα το ερώτημα δεν είναι γιατί συνεχίζετε να το παίζετε, αλλά τι προτίθεστε να θυσιάσετε γι’ αυτό». Η συζήτηση είχε ανάψει για τα καλά. Με κοίταξε όπως ο Κολόμβος την Αμερική. «Με συγχωρείτε» είπε τρέμοντας… «αλλά με περιμένει η Νατάσα στο σπίτι για να φάμε μαζί κι έχω αργήσει». Κι έτσι όπως ήρθε, έτσι κι έφυγε, σαν αστραπή, χαμογελώντας μειλίχια.
υ.γ. η Δόκτωρ Νατάσα με τη στήλη της "Στο Ντιβάνι" φιλοξενήθηκε και σε προηγούμενο post (20/6/2008) αφιερωμένο στον Γιώργο Α. Παπανδρέου
ΜΗΝ ΤΗ ΧΑΣΕΤΕ!
