Unforgettable Couples

Aξέχαστα ζευγάρια

Σε τηλεόραση και κινηματογράφο

Η θερμοκρασία δείχνει 30 βαθμούς, περιμένω την αρχή της 2ης σαιζόν του Real L Word, και το μόνο που θέλω απ' τη ζωή μου είναι περισσότερο παγωτό. Το καλοκαίρι έχει ξεκινήσει! Κι επειδή όταν αλλάζουν οι εποχές με πιάνει μια μανία να φτιάχνω λίστες όπως ο John Cusack στο High Fidelity (2000) ιδού τα top 5 μου για τα λεσβιακά ζευγάρια που αγαπήσα, στην τηλεόραση και τον κινηματογράφο. Συμφωνείς ή διαφωνείς; Όπως και να 'χει, στείλε την άποψή σου στο email: art.em.is.free@gmail.com

TV

1. Skins UK (2007-2011), Lily Loveless (Naomi) & Cathryn Prescott (Emily)

2. The L Word (2004-2009), Erin Daniels (Dana) & Leisha Hailey (Alice)

3. Glee (2009-2011), Naya Rivera (Santana) & Heather Morris (Brittany)

4. The Real L Word (2010-2011), Whitney Mixter and Sara Bettencourt

5. Queer as Folk US (2000-2005), Thea Gill (Lindsay) & Michelle Clunie (Melany)

1. Η σειρά Skins (στη Βρετανική της έκδοση) μας χάρισε ένα από τα πιο ενδιαφέροντα νεαρά ομοφυλόφιλα ζευγάρια επί της οθόνης. Γιατί Skins UK και όχι, π.χ. Grey's Anatomy; Γιατί η σχέση της Νaomi και της Emily έχει περισσότερο βάθος από τον ανόητο ανταγωνισμό της Arizona και του Mark για την “πατρότητα” του μωρού της Callie, κι επειδή, όσο κι αν αγαπάμε Callie, η Arizona είναι εντελώς κρυόκωλη. Όλοι πέραν του Ατλαντικού διαφωνούν μαζί μου και λατρεύουν την Arizona. Απορώ με τι ενθουσιάζεται το αμερικανικό κοινό! Τι της βρίσκουν; Naomily forever!

Κι επειδή θα ήταν πολύ άδικο να μην αναφερθούμε στις ανταγωνίστριες των Naomi & Emily, ορίστε μια λίστα με τα καλύτερα gay έφηβα ζευγάρια επί της τηλεοπτικής οθόνης: α. Jessie and Katie, (Evan Rachel Wood and Mischa Barton) “Once and Again”, 2002, β. Alex and Marissa (Olivia Wilde and Mischa Barton), “The O.C.”, 2005, γ. Paige and Alex (Lauren Collins and Deanna Casaluce), “Degrassi: The Next Generation”, 2005, δ. Spencer and Ashley, (Gabrielle Christian and Mandy Musgrave), “South of Nowhere”, 2005, ε. Kim and Sugar (Olivia Hallinan and Lenora Crichlow), “Sugar Rush”, 2005.

2. Όλοι στεναχωρήθηκαν όταν πέθανε η Dana. Και κανείς δεν αγάπησε την Dana όσο η Alice. Με εξαίρεση, ίσως, την Lara... Η σχέση της Dana και της Alice είναι αξιομνημόνευτη, όχι μόνο για το πόσο πειστική ήταν η αλλαγή τους από φίλες σε ζευγάρι, αλλά και για την διάλυση που βάρεσε η Alice όταν η Dana την άφησε για τα μάτια της Lara. Γιατί προτιμώ Dana & Alice αντί για Bette & Tina, ή κάποιο άλλο ζευγάρι της σειράς; Γιατί ήταν ένα σπάνιο ζευγάρι, με αίσθηση του χιούμορ, σε αντίθεση με όλες τις άλλες drama queens που πάντα έπαιρναν τον εαυτό τους και τη σχέση τους πολύ στα σοβαρά. Η μόνη υποψηφιότητα που θα μπορούσε να με πείσει για το βραβείο της δεύτερης θέσης είναι εκείνη της Katherine Moennig (Shane) με την Sarah Shahi (Carmen), λόγω hotness (φυσικά!) αλλά και για την φιλότιμη προσπάθεια που έκανε η πρώτη να μείνει πιστή στη δεύτερη, έστω κι αν δεν τα κατάφερε τελικά!

3. Μπορεί η δεύτερη σαιζόν του Glee να μην χάρισε το βραβείο των Nationals στις New Directions, αυτό που χάρισε όμως στο κοινό είναι μια ζουμερή subplot: εκείνη του πάθους που σιγοβράζει μεταξύ των Santana και Brittany. Καιρός ήταν, όσο κι αν συμπαθούμε τον Kurt, να δούμε και μια εκπροσώπηση gay κοριτσιών. Και μπορεί η Santana να μην είχε το θάρρος να βγει να το παραδεχτεί δημοσίως σε ένα ακόμη επεισόδιο του “Fondue for Two” (η web series της οποίας host είναι η Brittany), όπως η ίδια η Brittany της ζήτησε, αλλά τουλάχιστον τώρα έχουμε κάτι να περιμένουμε με αγωνία μέχρι να ξεκινήσει η 3η σαιζόν και να μας λύσει όλες τις απορίες: και βασικά, πως γίνεται η Brittany ναι είναι τόσο καμμένη (ορισμός της ξανθιάς) όταν σκέφτεται με το μυαλό της, και πως γίνεται να είναι τόσο έξυπνη (ακόμα και η Santana το παρατήρησε) όταν σκέφτεται με την καρδιά της. Ορίστε άλλη μια απόδειξη! Η καρδιά δεν κάνει λάθος ποτεεέ!!! Woohoo!!!

4. Αν και η περίπτωση αυτή αφορά ένα πραγματικό και εν ζωή ζευγάρι (και όχι fictional όπως όλα τα άλλα στις λίστες μου), δεν γινόταν να μην συμπεριλάβω τις Sara &Whitney στο top 5. Αφενός μεν, γιατί πρόκειται για το γέλιο της αρκούδας, όταν φεύγει η Sara για το San Francisco και η Whitney στρίβει επιτόπου το τιμόνι στο αεροδρόμιο του L.A., και πάει να παραλάβει την Tor η οποία σκάει μύτη με άψογο συγχρονισμό. Αφετέρου, γιατί η Sara μοιάζει να είναι η μόνη που θα μπορούσε να βάλει τα δυο πόδια της Whitney σε ένα παπούτσι. Κι αν η Romi ήταν εκείνη που σήκωσε το “βάρος” της πιο shocking, αποκαλυπτικής σκηνής sex που έχει δείξει ποτέ η reality tv για λεσβίες (με πραγματικό strap-on sex), η Sara είναι εκείνη που δείχνει να έχει τις περισσότερες πιθανότητες να κάνει την 2η σαιζόν ακόμη πιο ενδιαφέρουσα σε ό,τι αφορά την “αδέσμευτη” Whitney... Δεν είναι τυχαίο, ότι η Whit είναι η μόνη βασική πρωταγωνίστρια που “επέζησε” και πέρασε και στη δεύτερη σαιζόν. Πολύς κόσμος μισεί, αγνοεί ή απλά δεν δίνει δεκάρα για το Real L word. O υπόλοιπος, απλά είναι fan της Whitney!

5. Πολύ πριν το “L Word”, και το “Kids are Alright” υπήρξε το Queer as Folk. Κι αν πολλοί διαφωνούν με την αμερικάνικη έκδοσή του, τουλάχιστον ένα από τα πράγματα που πρέπει να της αναγνωρίσουμε είναι ότι μας χάρισε ένα ζευγάρι στα στάνταρ της Bette & Tina, πολύ πριν οι δυο τους αρχίσουν να ψάχνουν για δωρητή σπέρματος στο πρώτο επεισόδιο του L Word: οι Melany και Lindsay, μεγαλώνουν παιδιά μαζί, πειραματίζονται αφήνοντας μια φίλη να γίνει για λίγο η τρίτη γωνία στην σχέση τους, χωρίζουν και τα ξαναβρίσκουν, ακόμη κι αν τύχει να μπει ένας άντρας ανάμεσά τους. Η σκηνή, μάλιστα, όπου ξανασμίγουν βίαια αδειάζοντας το τραπέζι του σαλονίου, στην τελευταία σαιζόν, είναι από τις πιο hot λεσβιακές σκηνές που έχω δει ποτέ στην οθόνη.

FILM

1. Mulholland Dr. (2001), Naomi Watts (Betty/Diane) & Laura Harring (Rita)

2. Imagine me and You (2005), Lena Headey (Luce) & Piper Perabo (Rachel)

3. Lost and Delirious (2001), Piper Perabo (Pauline) & Jessica Paré (Victoria)

4. Go Fish (1994), Guinevere Turner (Max) & V.S. Brodie (Ely)

5. High Art (1998), Radha Mitchell (Syd) & Ally Sheedy (Lucy)

1. Βαριά, μπερδεμένη και διφορούμενη, για το ευρύ κοινό, η ταινία του David Lynch, είναι ωστόσο περίεργα ξεκάθαρη για τους fan του σκηνοθέτη. Το Mulholland Drive άφησε εποχή για τον υπνωτιστικό του ρυθμό, την τραγική μουσική του επένδυση, και το συναίσθημα που βρίσκεται στην καρδιά της ταινίας, αυτό του ανικανοποίητου έρωτα. Όσο δαιδαλώδες κι αν φαίνεται αρχικά, και όσες θεωρίες και αν έχει προκαλέσει, το φιλμ είναι τελικά εξαιρετικά απλό. Ποιος δεν έχει θρηνήσει έναν χαμένο έρωτα, και ποιος δεν έχει ονειρευτεί μια διαφορετική πραγματικότητα απ' αυτή που αναγκάστηκε να βιώσει; Η πραγματικότητα, το δεύτερο μέρος της ταινίας, έρχεται να συντρίψει το όνειρο του πρώτου μέρους. Δεν υπάρχει θεατής, που αντιλήφθηκε το τρικ του Lynch με το μπλε χρώμα, και το κλειδί του μυστηρίου, που να μην ευχήθηκε το όνειρο να υπερίσχυε. Η σκηνή του θεάτρου, στην οποία οι δυο γυναίκες αγκαλιάζονται φοβισμένες κάτω από το βάρος του φόβου της αποκάλυψης μιας συντριπτικής αλήθειας, είναι μια από τις σκηνές για τις ο οποίες ο Lynch θα μείνει στην ιστορία του σύγχρονου κινηματογράφου.

2. Η πιο feel-good ταινία με λεσβιακό ζευγάρι επί της οθόνης, το happy end που το λεσβιακό κοινό περίμενε για δεκαετίες και ποτέ δεν ερχόταν, η ταινία που βρίσκεται σταθερά στις πρώτες θέσεις προτίμησης των λεσβιών σε όλο τον κόσμο... Τι άλλο να πούμε; Αγαπήσαμε την Luce και την Rachel όσο κανένα άλλο fictional ζευγάρι. Κι αν η ταινία προερχόταν περισσότερο από την ανάγκη να ειπωθεί επιτέλους αυτή η ιστορία, και λιγότερο από την ανάγκη να δοθεί μια στροφή στην πλοκή μιας mainstream ρομαντικής κομεντί ώστε να γίνει πιο ενδιαφέρουσα (ο ρόλος της Luce στο αρχικό σεναρίο προοριζόταν για έναν άντρα)... Θα την ψήφιζα για νούμερο ένα.

3. ...Και η Piper Perabo έχει καταφέρει να μπει δυο φορές στη λίστα μου. Δεν είναι ότι της έχω κάποια ιδιαίτερη αδυναμία, όσο ότι εδώ ο ρόλος της Pauline είναι από τους πιο ενδιαφέροντες που έχω δει, σε ό,τι αφορά την ψυχολογία μιας gay εφήβου: μου αρέσει που η Pauline δεν το βάζει κάτω, που κηρύττει πόλεμο στην υποκρισία, που ζώνεται τα μαχαίρια και γυμνάζει το γεράκι. Μεταμορφώνεται σε κυνηγό και είναι διατεθειμένη να πολεμήσει για την σχέση της με την Victoria και μπράβο της. Κρίμα που η συμμαθήτριά της προτιμά να κρυφτεί για να ικανοποιήσει τους γονείς της, αντί να κάνει την προσωπική της επανάσταση -κάτι που οδηγεί την Pauline σε απελπισία και τελικά στην αυτοκτονία.

4. Προσωπικά θεωρώ ότι αυτή η ταινία κρατά ακόμη τη γοητεία της. Μου αρέσει το ξεκάθαρο ασπρόμαυρό feeling, η αμεσότητα των χαρακτήρων, η ματιά σε μια υπαρκτή πραγματικότητα της gay κοινότητας στη Νέα Υόρκη της δεκαετίας του '90. Και κυρίως μ' αρέσει που η Guinevere Turner (Max) αντιλαμβάνεται ότι η ιδανική της σύντροφος είνα αποκύημα της φαντασίας της, και ότι αν προσγειωθεί στην πραγματικότητα μπορεί να είναι πολύ ευτυχισμένη με την Ely (την οποία υποδύεται η V.S. Brodie). Αρκεί μόνο να κοιτάξει πέρα από τους δίπατους φακούς της Ely και λίγο πιο έξω από τις δικές της ψευδαισθήσεις. Και η Ely από την πλευρά της έχει κανά-δυο πραγματάκια να συνειδητοποιήσει, ότι το μόνο που η εξ αποστάσεως σχέση της καταφέρνει να γεμίσει είναι τον λογαριασμό του τηλεφώνου, κι ότι είναι καιρός να ξεφορτωθεί όλο τον θύσανο των μαλλιών της που την κάνουν να μοιάζει με κοριτσάκι του κατηχητικού. Η μεταμόρφωση της ασχημούλας Ely σε butch γκόμενα είναι από τις αγαπημένες μου σκηνές στην ταινία αυτή.

5. Φευγάτη, ρευστή, κάποιες φορές, απροσδιόριστη, η ταινία της Cholodenko είναι γοητευτική γιατί παίζει περισσότερο με τα βλέμματα παρά με τις λέξεις. Η Lucy κερδίζει την Syd νωχελικά, έτσι όπως ο ρυθμός της ταινίας ξεδιπλώνεται. Στο βάθος υπάρχει, αναπάντητο, το ερώτημα για το μυστήριο της τέχνης, και εν τέλει, το μυστήριο της ίδιας της ζωής. Προσφέρει μια διαδρομή στον κόσμο των ναρκωτικών και της σεξουαλικής αφύπνισης, στηλιτεύει την φιλοδοξία που κρύβεται πίσω από μια σταδιοδρομία και αποκαλύπτει την απογοήτευση που ακολουθεί την μεγάλη επιτυχία. Και είναι άψογη, επειδή υπονοεί μόνο αυτά τα πράγματα και δεν προσφέρει οποιαδήποτε συμπεράσματα. Για όσους γνωρίζουν, ή αποτελούν μέρος της «καλλιτεχνικής σκηνής», και έχουν ζήσει την εξάρτηση από τη χρήση των ναρκωτικών, που είναι αναπόσπαστο κομμάτι της, θα εκτιμήσουν τις πολυάριθμες σεκάνς, σε συνθήκες χαμηλού φωτισμού, που γεμίζουν το σαλόνι της Lucy με ανθρώπους και ανάσες.
   

To παραπάνω άρθρο δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Screw στο τεύχος Ιουλίου - Αυγούστου 2011