Όταν έχεις βγει από την αίθουσα μετά την προβολή του “the Brave one” («Εκτός εαυτού»), αν είσαι φαν της Τζόντι Φόστερ ή του σκηνοθέτη, Νηλ Τζόρνταν, ξέρεις αυτόματα ότι πρόκειται για μια συνεργασία που θα εκτιμηθεί πολύ περισσότερο στο μέλλον απ’ ότι τολμά ν’ αντιληφθεί το κοινό σήμερα, που έχει συνηθίσει να καταπίνει τις ταινίες εκδίκησης τη μια μετά την άλλη σαν να ήταν καραμέλες.
Το «Εκτός εαυτού» είναι το εξευγενισμένο, σχεδόν ακαδημαϊκό «Old Boy» της Δύσης, χωρίς την υπερβολική βία και τα βασανιστήρια του Κορεάτη Τσάν-Γουκ Παρκ. Πιο σημαντική όμως ίσως ακόμη και από αυτή τη διαπίστωση, είναι ότι στο «Εκτός εαυτού» η Τζόντι Φόστερ φωτίζει εξ ολοκλήρου μια πλευρά της ίδιας της προσωπικότητάς της, τον θυμό, την απελπισία, το κενό και την οργή του θύματος, που κράτησε κρυμμένα για πολλά χρόνια κλειδωμένα στο χρονοντούλαπο, από τότε που στις 30 Μαρτίου 1981 ο John Hinckley Junior, ένας ψυχωτικός θαυμαστής της, αποπειράθηκε να δολοφονήσει τον πρόεδρο Ronald Reagan, ισχυριζόμενος ότι το έκανε για να τραβήξει την προσοχή της ηθοποιού, μιμούμενος τον Robert De Νiro στο ρόλο του ανισόρροπου Travis Bickle και επηρεασμένος από το κλασικό πια αριστούργημα «Ο Ταξιτζής» του Μάρτιν Σκορτσέζε.
Ακολούθησε η «απόπειρα» δολοφονίας της ηθοποιού από έναν άλλο «θαυμαστή» της, τον Edward Richardson, που παρακολουθούσε τις κινήσεις της καθημερινής της ζωής στο Πανεπιστήμιο Yale, όπου φοιτούσε, και όταν συλλήφθηκε ομολόγησε πως «ήταν υπερβολικά όμορφη για να τη σκοτώσει». Μετά από αυτά τα περιστατικά η μόλις 20 ετών Τζόντι αποφασίζει να αντιμετωπίσει γενναία το ζήτημα, δημοσιεύοντας τις απόψεις και τα συναισθήματά της για το θέμα, σε ένα άρθρο στο της στο Esquire το 1982 με τίτλο “Why me?”, καθώς και με την παρουσία της σε μια συνέντευξη τύπου, και μη δεχόμενη, τούδε κι εφεξής, να αναφερθεί το θέμα ποτέ ξανά, εκτός από τη συνέντευξή της στην εκπομπή «60 λεπτά» το 1999.
Πίσω στην τελευταία της ταινία, όταν τη βλέπει κανείς στην οθόνη να τραβά την σκανδάλη, τιμωρώντας τον θύτη της, τον χαρακτήρα που στο «Εκτός εαυτού» καταστρέφει την προσωπική της ευτυχία έχοντας σκοτώσει τον άντρα που αγαπά, και να ομολογεί πως «έγινα ένας ξένος που δεν μπορώ ούτε εγώ πια να αναγνωρίσω» είναι αδύνατον να μην αναρωτηθεί κανείς από πού πηγάζει ένα συναίσθημα τόσο δυνατό που τρυπά την οθόνη. Η αλήθεια είναι, όπως και σε κάθε ρόλο που επιλέγει η Φόστερ να ερμηνεύσει, πως πηγάζει από την ίδια της τη ζωή.
Έγραφε στο Esquire το 1982, μετά την ακρόαση στο δικαστήριο για την υπόθεση του Hinckley: «τράβηξα τα λουριά από το σάκο μου, έβαλα το πιο βρώμικο τζην μου, και γύρισα πίσω στο Πανεπιστήμιο… Μερικοί από τους φίλους μου ήθελαν να σεβαστούν τον ιδιωτικό μου χώρο τη στιγμή εκείνη, κάποιοι χαμογέλασαν και προχώρησαν. Αλλά ήξερα ότι υπήρχαν δυο Τζόντι Φόστερ. Μία, μεγάλη όπως και η οθόνη, ένα όραμα της Τεχνικόλορ με ανεμίζοντα ξανθά μαλλιά και ένα χαμόγελο αυτοπεποίθησης. Ήταν η γυναίκα που όλοι έβλεπαν. Αλλά η δεύτερη Τζόντι ήταν ένα φάντασμα που μόνο εγώ ήξερα. Ήταν ένα πλάσμα σαβανωμένο με παλικαριά και εξυπνάδα και κάτω από αυτό ήταν ένα πλάσμα ανάπηρο, ένα εύθραυστο και αποξενωμένο ον».
«Επέλεξα να γίνω ηθοποιός και όχι διασημότητα» λέει η 45χρονη σήμερα Τζόντι Φόστερ, μητέρα 2 παιδιών, και αναγνωρισμένη πια σκηνοθέτης και παραγωγός εκτός των άλλων. Το μάθημα της προστασίας του ιδιωτικού της χώρου το πήρε από πολύ νωρίς και της κόστισε ακριβά. Αρνείται να αποκαλύψει οποιαδήποτε πτυχή της προσωπικής της ζωής, αρνείται ακόμη και να σχολιάσει το ονόμα του Hinckley σε συνεντεύξεις (ακόμη και αποχωρώντας από αυτές γι’ αυτό το λόγο), και κανείς δεν γνωρίζει ποιος είναι ο πατέρας των παιδιών της. Αν υπολογίσει όμως κανείς πόσα χρόνια εργάζεται ως ηθοποιός (από 3 χρονών, τότε που έκανε το πρώτο της διαφημιστικό για την Coppertone!!!) έχει ήδη συμπληρώσει πάνω από 40 χρόνια εργασίας σε έναν χώρο σκληρό, ανταγωνιστικό, και πολλές φορές αδίστακτο.
«Καλοθελητές» βρέθηκαν, και μάλιστα πολλοί- ένας από τους οποίους, ο ίδιος της ο αδελφός εν ονόματι Buddy (έχει τρία αδέλφια) που με την δημοσίευση της ανεπίσημης βιογραφίας της αδελφής του το 1997 προσπάθησε εκτός των άλλων να βγάλει την Τζόντι Φόστερ «από την ντουλάπα», δίνοντας στοιχεία για την προσωπική της ζωή και «αποκαλύπτοντας» ότι είναι «αμφιφυλόφιλη». Πιο πρόσφατα, το περιοδικό “OUT” (2004) με ένα προκλητικό εξώφυλλο, επικαλείται τους λόγους που οι αστέρες δεν παίζουν το παιχνίδι των μήντια και επαναλαμβάνει αυτό που πολλοί πιστεύουν, ότι η εικοσάχρονη φιλική σχέση της Foster με την παραγωγό Cyndey Bernard (με την οποίο μοιράζεται την κηδεμονία των δυο γιων της) είναι μια βιτρίνα και ότι διατηρούν ούτε λίγο ούτε πολύ μια ομοφυλοφιλική σχέση. Η ίδια η Jodie αρνείται να επιβεβαιώσει τις φήμες, και έχει δηλώσει ότι θα αποκαλύψει την πατρότητα των παιδιών της στα ίδια όταν θα ενηλικιωθούν.
Στο κάτω – κάτω της γραφής, ποιος νοιάζεται; Πόσοι γνωρίζουν αυτά που έχουν στ’ αλήθεια σημασία για να κρίνουν το χαρακτήρα της, για παράδειγμα ότι πάλεψε για τη μόρφωσή της και επέλεξε να πάει στο Πανεπιστήμιο για να ζήσει μια φυσιολογική ζωή αντί να καταρρεύσει από τις απαιτήσεις της διαρκούς έκθεσης στο φακό όπως άλλες μικρές «σταρ» της σειράς της, όπως π.χ. οι Ντρου Μπάριμορ και Μπρουκ Σηλντς ή ότι διέλυσε την εταιρία παραγωγής της Egg Pictures (που γύρισε μεταξύ άλλων το μικρό διαμάντι «Little Man Tate»), για να διαθέσει περισσότερο χρόνο στα παιδιά της;
Η αλήθεια είναι ότι η μικρή Τζόντι ανέλαβε από νωρίς έναν δυναμικό ρόλο στα πλαίσια της οικογένειάς της, αναγκασμένη να σταθεί στη μητέρα της που μεγάλωνε 4 παιδιά χωρίς την παρουσία του πατέρα, ο οποίος τους εγκατέλειψε πριν ακόμη γεννηθεί η Τζόντι. Η μητέρα της, Έβελυν, εργαζόταν ως βοηθός και αργότερα ως παραγωγός ταινιών και οι μνήμες της Τζόντι από τα χρόνια που πέρασε με τα τρία της αδέλφια, Buddy, Lucinda και Connie είναι μια σειρά από διαρκείς auditions, διάβασμα σεναρίων και πρόχειρα κινέζικα γεύματα από χαρτόκουτα. Τα αδέλφια της είναι υπεύθυνα και για το ψευδώνυμο Jodie (το πραγματικό της όνομα είναι Alicia Christian) το οποίο της κόλλησαν αρνούμενοι να την φωνάζουν Αλίσια.
Η μικρή Τζόντι είχε ήδη 50 εμφανίσεις στο ενεργητικό της στον κινηματογράφο και την τηλεόραση, πριν καν ενηλικιωθεί…! Όταν ο Μάρτιν Σκορτσέζε την επέλεξε για το ρόλο της Άιρις, ήταν μόλις 13 ετών… χαρακτηριστικό είναι ότι η αδελφή της Connie που ήταν επτά χρόνια μεγαλύτερη ανέλαβε να αντικαταστήσει την μικρή Τζόντι στις πιο «δύσκολες» σκηνές της ταινίας.
Τρομαχτικά έξυπνη (έμαθε ήδη να διαβάζει από τα 3 της χρόνια) η Τζόντι Φόστερ έχει αποφοιτήσει με άριστα από το Lycée Français de Los Angeles, και γνωρίζει άπταιστα Γαλλικά, γι’ αυτό και ντουμπλάρει πάντα η ίδια τις ταινίες της στη Γαλλική γλώσσα. Από το Yale αποφοίτησε επίσης magna cum laude («με μεγάλο έπαινο») στην κατεύθυνση της Αγγλικής Λογοτεχνίας, από το οποίο ίδρυμα και κατέχει Διδακτορικό τίτλο επί τιμής.
Για να αναφερθεί κανείς απλώς και μόνο στην τεράστια και σημαντική φιλμογραφία της ηθοποιού, θα χρειαζόταν σελίδες… Εδώ απλώς θα υπενθυμίσουμε τους πιο σημαντικούς της ρόλους: ως Σάρα Τομπάιας στο κοινωνικό δράμα «Οι Κατηγορούμενοι» (1988) και ως Κλαρίς Στάρλινγκ στο ψυχολογικό θρίλερ «Η σιωπή των αμνών» (1991), ταινίες που της χάρισαν από ένα Όσκαρ.
Πολύ πριν τα Όσκαρ όμως να θυμίσουμε επίσης τα BAFTA που έλαβε για το «Bugsy Malone» (1976) και για τον «Ταξιτζή» καθώς και για τη «Σιωπή των Αμνών», την υποψηφιότητά της για Χρυσή Σφαίρα στο «Freaky Friday» (1977), την οποία έλαβε αργότερα για τη «Σιωπή των Αμνών», τους «Κατηγορούμενους» και την «Επαφή» καθώς και τις πολλαπλές υποψηφιότητές της για τα Saturn Awards στους ρόλους «the Little girl who lives down the lane» (1977), “Contact” (1998), “Panic Room” (2003) και “Flightplan” (2006). Επίσης να τονίσουμε ότι έλαβε το Screen Actors Guild Award για την συγκλονιστική της ερμηνεία στο ρόλο της “Nell” (1995), και την υποψηφιότητά της για Όσκαρ για την ίδια ταινία. Οι …καλές γλώσσες λένε ότι με την ερμηνεία της στο «Εκτός εαυτού», η Τζόντι Φόστερ προορίζεται για μια ακόμη υποψηφιότητα, την οποία πολύ πιθανόν και να κερδίσει, τριτώνοντας τα μέχρι τώρα δύο Όσκαρ που έχει λάβει από την Ακαδημία. Της ευχόμαστε καλή τύχη, γιατί αυτή ευνοεί (και) τους γενναίους…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου