Unforgettable Couples

Aξέχαστα ζευγάρια

Σε τηλεόραση και κινηματογράφο

Η θερμοκρασία δείχνει 30 βαθμούς, περιμένω την αρχή της 2ης σαιζόν του Real L Word, και το μόνο που θέλω απ' τη ζωή μου είναι περισσότερο παγωτό. Το καλοκαίρι έχει ξεκινήσει! Κι επειδή όταν αλλάζουν οι εποχές με πιάνει μια μανία να φτιάχνω λίστες όπως ο John Cusack στο High Fidelity (2000) ιδού τα top 5 μου για τα λεσβιακά ζευγάρια που αγαπήσα, στην τηλεόραση και τον κινηματογράφο. Συμφωνείς ή διαφωνείς; Όπως και να 'χει, στείλε την άποψή σου στο email: art.em.is.free@gmail.com

TV

1. Skins UK (2007-2011), Lily Loveless (Naomi) & Cathryn Prescott (Emily)

2. The L Word (2004-2009), Erin Daniels (Dana) & Leisha Hailey (Alice)

3. Glee (2009-2011), Naya Rivera (Santana) & Heather Morris (Brittany)

4. The Real L Word (2010-2011), Whitney Mixter and Sara Bettencourt

5. Queer as Folk US (2000-2005), Thea Gill (Lindsay) & Michelle Clunie (Melany)

1. Η σειρά Skins (στη Βρετανική της έκδοση) μας χάρισε ένα από τα πιο ενδιαφέροντα νεαρά ομοφυλόφιλα ζευγάρια επί της οθόνης. Γιατί Skins UK και όχι, π.χ. Grey's Anatomy; Γιατί η σχέση της Νaomi και της Emily έχει περισσότερο βάθος από τον ανόητο ανταγωνισμό της Arizona και του Mark για την “πατρότητα” του μωρού της Callie, κι επειδή, όσο κι αν αγαπάμε Callie, η Arizona είναι εντελώς κρυόκωλη. Όλοι πέραν του Ατλαντικού διαφωνούν μαζί μου και λατρεύουν την Arizona. Απορώ με τι ενθουσιάζεται το αμερικανικό κοινό! Τι της βρίσκουν; Naomily forever!

Κι επειδή θα ήταν πολύ άδικο να μην αναφερθούμε στις ανταγωνίστριες των Naomi & Emily, ορίστε μια λίστα με τα καλύτερα gay έφηβα ζευγάρια επί της τηλεοπτικής οθόνης: α. Jessie and Katie, (Evan Rachel Wood and Mischa Barton) “Once and Again”, 2002, β. Alex and Marissa (Olivia Wilde and Mischa Barton), “The O.C.”, 2005, γ. Paige and Alex (Lauren Collins and Deanna Casaluce), “Degrassi: The Next Generation”, 2005, δ. Spencer and Ashley, (Gabrielle Christian and Mandy Musgrave), “South of Nowhere”, 2005, ε. Kim and Sugar (Olivia Hallinan and Lenora Crichlow), “Sugar Rush”, 2005.

2. Όλοι στεναχωρήθηκαν όταν πέθανε η Dana. Και κανείς δεν αγάπησε την Dana όσο η Alice. Με εξαίρεση, ίσως, την Lara... Η σχέση της Dana και της Alice είναι αξιομνημόνευτη, όχι μόνο για το πόσο πειστική ήταν η αλλαγή τους από φίλες σε ζευγάρι, αλλά και για την διάλυση που βάρεσε η Alice όταν η Dana την άφησε για τα μάτια της Lara. Γιατί προτιμώ Dana & Alice αντί για Bette & Tina, ή κάποιο άλλο ζευγάρι της σειράς; Γιατί ήταν ένα σπάνιο ζευγάρι, με αίσθηση του χιούμορ, σε αντίθεση με όλες τις άλλες drama queens που πάντα έπαιρναν τον εαυτό τους και τη σχέση τους πολύ στα σοβαρά. Η μόνη υποψηφιότητα που θα μπορούσε να με πείσει για το βραβείο της δεύτερης θέσης είναι εκείνη της Katherine Moennig (Shane) με την Sarah Shahi (Carmen), λόγω hotness (φυσικά!) αλλά και για την φιλότιμη προσπάθεια που έκανε η πρώτη να μείνει πιστή στη δεύτερη, έστω κι αν δεν τα κατάφερε τελικά!

3. Μπορεί η δεύτερη σαιζόν του Glee να μην χάρισε το βραβείο των Nationals στις New Directions, αυτό που χάρισε όμως στο κοινό είναι μια ζουμερή subplot: εκείνη του πάθους που σιγοβράζει μεταξύ των Santana και Brittany. Καιρός ήταν, όσο κι αν συμπαθούμε τον Kurt, να δούμε και μια εκπροσώπηση gay κοριτσιών. Και μπορεί η Santana να μην είχε το θάρρος να βγει να το παραδεχτεί δημοσίως σε ένα ακόμη επεισόδιο του “Fondue for Two” (η web series της οποίας host είναι η Brittany), όπως η ίδια η Brittany της ζήτησε, αλλά τουλάχιστον τώρα έχουμε κάτι να περιμένουμε με αγωνία μέχρι να ξεκινήσει η 3η σαιζόν και να μας λύσει όλες τις απορίες: και βασικά, πως γίνεται η Brittany ναι είναι τόσο καμμένη (ορισμός της ξανθιάς) όταν σκέφτεται με το μυαλό της, και πως γίνεται να είναι τόσο έξυπνη (ακόμα και η Santana το παρατήρησε) όταν σκέφτεται με την καρδιά της. Ορίστε άλλη μια απόδειξη! Η καρδιά δεν κάνει λάθος ποτεεέ!!! Woohoo!!!

4. Αν και η περίπτωση αυτή αφορά ένα πραγματικό και εν ζωή ζευγάρι (και όχι fictional όπως όλα τα άλλα στις λίστες μου), δεν γινόταν να μην συμπεριλάβω τις Sara &Whitney στο top 5. Αφενός μεν, γιατί πρόκειται για το γέλιο της αρκούδας, όταν φεύγει η Sara για το San Francisco και η Whitney στρίβει επιτόπου το τιμόνι στο αεροδρόμιο του L.A., και πάει να παραλάβει την Tor η οποία σκάει μύτη με άψογο συγχρονισμό. Αφετέρου, γιατί η Sara μοιάζει να είναι η μόνη που θα μπορούσε να βάλει τα δυο πόδια της Whitney σε ένα παπούτσι. Κι αν η Romi ήταν εκείνη που σήκωσε το “βάρος” της πιο shocking, αποκαλυπτικής σκηνής sex που έχει δείξει ποτέ η reality tv για λεσβίες (με πραγματικό strap-on sex), η Sara είναι εκείνη που δείχνει να έχει τις περισσότερες πιθανότητες να κάνει την 2η σαιζόν ακόμη πιο ενδιαφέρουσα σε ό,τι αφορά την “αδέσμευτη” Whitney... Δεν είναι τυχαίο, ότι η Whit είναι η μόνη βασική πρωταγωνίστρια που “επέζησε” και πέρασε και στη δεύτερη σαιζόν. Πολύς κόσμος μισεί, αγνοεί ή απλά δεν δίνει δεκάρα για το Real L word. O υπόλοιπος, απλά είναι fan της Whitney!

5. Πολύ πριν το “L Word”, και το “Kids are Alright” υπήρξε το Queer as Folk. Κι αν πολλοί διαφωνούν με την αμερικάνικη έκδοσή του, τουλάχιστον ένα από τα πράγματα που πρέπει να της αναγνωρίσουμε είναι ότι μας χάρισε ένα ζευγάρι στα στάνταρ της Bette & Tina, πολύ πριν οι δυο τους αρχίσουν να ψάχνουν για δωρητή σπέρματος στο πρώτο επεισόδιο του L Word: οι Melany και Lindsay, μεγαλώνουν παιδιά μαζί, πειραματίζονται αφήνοντας μια φίλη να γίνει για λίγο η τρίτη γωνία στην σχέση τους, χωρίζουν και τα ξαναβρίσκουν, ακόμη κι αν τύχει να μπει ένας άντρας ανάμεσά τους. Η σκηνή, μάλιστα, όπου ξανασμίγουν βίαια αδειάζοντας το τραπέζι του σαλονίου, στην τελευταία σαιζόν, είναι από τις πιο hot λεσβιακές σκηνές που έχω δει ποτέ στην οθόνη.

FILM

1. Mulholland Dr. (2001), Naomi Watts (Betty/Diane) & Laura Harring (Rita)

2. Imagine me and You (2005), Lena Headey (Luce) & Piper Perabo (Rachel)

3. Lost and Delirious (2001), Piper Perabo (Pauline) & Jessica Paré (Victoria)

4. Go Fish (1994), Guinevere Turner (Max) & V.S. Brodie (Ely)

5. High Art (1998), Radha Mitchell (Syd) & Ally Sheedy (Lucy)

1. Βαριά, μπερδεμένη και διφορούμενη, για το ευρύ κοινό, η ταινία του David Lynch, είναι ωστόσο περίεργα ξεκάθαρη για τους fan του σκηνοθέτη. Το Mulholland Drive άφησε εποχή για τον υπνωτιστικό του ρυθμό, την τραγική μουσική του επένδυση, και το συναίσθημα που βρίσκεται στην καρδιά της ταινίας, αυτό του ανικανοποίητου έρωτα. Όσο δαιδαλώδες κι αν φαίνεται αρχικά, και όσες θεωρίες και αν έχει προκαλέσει, το φιλμ είναι τελικά εξαιρετικά απλό. Ποιος δεν έχει θρηνήσει έναν χαμένο έρωτα, και ποιος δεν έχει ονειρευτεί μια διαφορετική πραγματικότητα απ' αυτή που αναγκάστηκε να βιώσει; Η πραγματικότητα, το δεύτερο μέρος της ταινίας, έρχεται να συντρίψει το όνειρο του πρώτου μέρους. Δεν υπάρχει θεατής, που αντιλήφθηκε το τρικ του Lynch με το μπλε χρώμα, και το κλειδί του μυστηρίου, που να μην ευχήθηκε το όνειρο να υπερίσχυε. Η σκηνή του θεάτρου, στην οποία οι δυο γυναίκες αγκαλιάζονται φοβισμένες κάτω από το βάρος του φόβου της αποκάλυψης μιας συντριπτικής αλήθειας, είναι μια από τις σκηνές για τις ο οποίες ο Lynch θα μείνει στην ιστορία του σύγχρονου κινηματογράφου.

2. Η πιο feel-good ταινία με λεσβιακό ζευγάρι επί της οθόνης, το happy end που το λεσβιακό κοινό περίμενε για δεκαετίες και ποτέ δεν ερχόταν, η ταινία που βρίσκεται σταθερά στις πρώτες θέσεις προτίμησης των λεσβιών σε όλο τον κόσμο... Τι άλλο να πούμε; Αγαπήσαμε την Luce και την Rachel όσο κανένα άλλο fictional ζευγάρι. Κι αν η ταινία προερχόταν περισσότερο από την ανάγκη να ειπωθεί επιτέλους αυτή η ιστορία, και λιγότερο από την ανάγκη να δοθεί μια στροφή στην πλοκή μιας mainstream ρομαντικής κομεντί ώστε να γίνει πιο ενδιαφέρουσα (ο ρόλος της Luce στο αρχικό σεναρίο προοριζόταν για έναν άντρα)... Θα την ψήφιζα για νούμερο ένα.

3. ...Και η Piper Perabo έχει καταφέρει να μπει δυο φορές στη λίστα μου. Δεν είναι ότι της έχω κάποια ιδιαίτερη αδυναμία, όσο ότι εδώ ο ρόλος της Pauline είναι από τους πιο ενδιαφέροντες που έχω δει, σε ό,τι αφορά την ψυχολογία μιας gay εφήβου: μου αρέσει που η Pauline δεν το βάζει κάτω, που κηρύττει πόλεμο στην υποκρισία, που ζώνεται τα μαχαίρια και γυμνάζει το γεράκι. Μεταμορφώνεται σε κυνηγό και είναι διατεθειμένη να πολεμήσει για την σχέση της με την Victoria και μπράβο της. Κρίμα που η συμμαθήτριά της προτιμά να κρυφτεί για να ικανοποιήσει τους γονείς της, αντί να κάνει την προσωπική της επανάσταση -κάτι που οδηγεί την Pauline σε απελπισία και τελικά στην αυτοκτονία.

4. Προσωπικά θεωρώ ότι αυτή η ταινία κρατά ακόμη τη γοητεία της. Μου αρέσει το ξεκάθαρο ασπρόμαυρό feeling, η αμεσότητα των χαρακτήρων, η ματιά σε μια υπαρκτή πραγματικότητα της gay κοινότητας στη Νέα Υόρκη της δεκαετίας του '90. Και κυρίως μ' αρέσει που η Guinevere Turner (Max) αντιλαμβάνεται ότι η ιδανική της σύντροφος είνα αποκύημα της φαντασίας της, και ότι αν προσγειωθεί στην πραγματικότητα μπορεί να είναι πολύ ευτυχισμένη με την Ely (την οποία υποδύεται η V.S. Brodie). Αρκεί μόνο να κοιτάξει πέρα από τους δίπατους φακούς της Ely και λίγο πιο έξω από τις δικές της ψευδαισθήσεις. Και η Ely από την πλευρά της έχει κανά-δυο πραγματάκια να συνειδητοποιήσει, ότι το μόνο που η εξ αποστάσεως σχέση της καταφέρνει να γεμίσει είναι τον λογαριασμό του τηλεφώνου, κι ότι είναι καιρός να ξεφορτωθεί όλο τον θύσανο των μαλλιών της που την κάνουν να μοιάζει με κοριτσάκι του κατηχητικού. Η μεταμόρφωση της ασχημούλας Ely σε butch γκόμενα είναι από τις αγαπημένες μου σκηνές στην ταινία αυτή.

5. Φευγάτη, ρευστή, κάποιες φορές, απροσδιόριστη, η ταινία της Cholodenko είναι γοητευτική γιατί παίζει περισσότερο με τα βλέμματα παρά με τις λέξεις. Η Lucy κερδίζει την Syd νωχελικά, έτσι όπως ο ρυθμός της ταινίας ξεδιπλώνεται. Στο βάθος υπάρχει, αναπάντητο, το ερώτημα για το μυστήριο της τέχνης, και εν τέλει, το μυστήριο της ίδιας της ζωής. Προσφέρει μια διαδρομή στον κόσμο των ναρκωτικών και της σεξουαλικής αφύπνισης, στηλιτεύει την φιλοδοξία που κρύβεται πίσω από μια σταδιοδρομία και αποκαλύπτει την απογοήτευση που ακολουθεί την μεγάλη επιτυχία. Και είναι άψογη, επειδή υπονοεί μόνο αυτά τα πράγματα και δεν προσφέρει οποιαδήποτε συμπεράσματα. Για όσους γνωρίζουν, ή αποτελούν μέρος της «καλλιτεχνικής σκηνής», και έχουν ζήσει την εξάρτηση από τη χρήση των ναρκωτικών, που είναι αναπόσπαστο κομμάτι της, θα εκτιμήσουν τις πολυάριθμες σεκάνς, σε συνθήκες χαμηλού φωτισμού, που γεμίζουν το σαλόνι της Lucy με ανθρώπους και ανάσες.
   

To παραπάνω άρθρο δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Screw στο τεύχος Ιουλίου - Αυγούστου 2011

Queer Spawn

ANNA BOLUDA

«Queer Spawn»:

Γόνοι «Περίεργων» Οικογενειών

Η Anna Boluda, βραβευμένη σκηνοθέτης στο «12^ο Πολιστιτικό Πανόραμα Θεσσαλονίκης για την Ομοφυλοφιλία/Διαφυλικότητα» το 2010, ήταν φέτος καλεσμένη του Φεστιβάλ Κινηματογράφου κατά τη διάρκεια του 13^ου Πανοράματος προκειμένου να συζητήσει τις βραβευμένες ταινίες τις με τους θεατές. Βρήκαμε λοιπόν την ευκαιρία να μας μιλήσει για τα δυο εξαιρετικά ντοκυμαντέρ της με θέμα τις ΛΟΑΤ οικογένειες, τα “Queer Spawn” και “Homo Baby Boom” που εξετάζουν το φαινόμενο της ύπαρξης των ομοφυλόφιλων οικογενειών στις ΗΠΑ και την Ισπανία, αντίστοιχα। Πολυβραβευμένα και τα δύο ντοκυμαντέρ (9 βραβεία για το πρώτο και 5 για το δεύτερο!) έχουν παιχθεί σε δεκάδες φεστιβάλ παγκοσμίως και έχουν προβληθεί στην Ισπανική τηλεόραση στις ΗΠΑ και στη Γαλλία.

Η σκηνοθέτης, Anna Boluda

Αναστασία: Ας ξεκινήσουμε με μια ερώτηση που αφορά την ομοφοβία. Από προσωπική εμπειρία, υπάρχουν δύο είδη ομοφοβίας. Το πρώτο έρχεται έξω από την ΛΟΑΤ κοινότητα, και βασίζεται στην άγνοια. Και το δεύτερο, έρχεται μέσα από την ίδια την κοινότητα, και προέρχεται είτε από τις διαφορές που έχουν οι ομάδες μεταξύ τους είτε από την έλλειψη αποδοχής του ίδιου του εαυτού μας. Πως το βλέπετε αυτό το θέμα;

Anna: Πιστεύω πως όλη η ομοφοβία προέρχεται από την άγνοια. Αυτή που προέρχεται έξω από την κοινότητα, σίγουρα. Και αυτή πιστεύω ότι είναι μια μίξη άγνοιας και φόβου. Φόβος για το διαφορετικό και φόβος ενάντια στα πράγματα που αλλάζουν τον κόσμο. Προσωπικά, και ίσως αυτό να συμβαίνει γιατί είμαι τυχερή, βρίσκω ότι υπάρχει όλο και περισσότερο άνοιγμα και αποδοχή μέσα στην κοινότητα, χρόνο με το χρόνο. Καθώς γινόμαστε όλο και πιο ανοιχτοί, όλο και πιο άνετοι με τον εαυτό μας, και συνειδητοποιούμε ότι υπάρχουν τόσοι πολλοί διαφορετικοί τρόποι να ζήσουμε, όσο και οι άνθρωποι.

Αναστασία: ένα από τα πράγματα που καταγράψατε στο ντοκυμαντέρ σας "Queer Spawn" ήταν το event "Family Week" που συμβαίνει στις ΗΠΑ, και διοργανώνεται από το COLAGE και το Family Equality Council. Φέτος αυτό το event βρίσκεται στον 16ο του έτος! Πόσο σημαντικές πιστεύετε ότι είναι αυτές οι πρωτοβουλίες, για την καταπολέμηση της ομοφοβίας, εντός και εκτός της κοινότητας;

Anna: Το COLAGE είναι ένας υπέροχος οργανισμός, τον οποίο ξεκίνησαν τα παιδιά των ΛΟΑΤ οικογενειών και έκαναν δραστικά βήματα για την διοργάνωση αυτών των events. Αυτό ξεκίνησε ως μεμονωμένο event, αλλά τώρα έχει εξαπλωθεί σε διάφορες πόλεις των ΗΠΑ. Επίσης στην Ισπανία υπάρχει κάτι ανάλογο, η συνάντηση οικογενειών για ένα-δυο σαββατοκύριακα, σε διαφορετικά μέρη της Ευρώπης. Πιστεύω οτι είναι ένας εξαιρετικός τρόπος self-empowerment, και για τους γονείς και για τα παιδιά. Δεν αφορά τόσο την καταπολέμηση της ομοφοβίας σε αυτές τις συναντήσεις, είναι ότι εκεί θα βρουν ανθρώπους που είναι όμοιοι με αυτούς. Μαθαίνουν πως να μιλούν για την ζωή τους στους γείτονες και στους φίλους τους και μέχρι ποιο σημείο χρειάζεται να εξηγήσουν πράγματα σε αυτούς. Και συνειδητοποιούν, εκτός των άλλων, ότι υπάρχουν άνθρωποι που ποτέ δεν θα δεχθούν αυτή τη διαφορετικότητα (π.χ. άτομα που είναι υπερβολικά θρησκευόμενα), και ότι δεν χρειάζεται να τους πολεμούν για πάντα. Παίρνουν την απόφαση να ζήσουν την ζωή τους, και να τους αφήσουν κι εκείνους να ζήσουν τη ζωή τους, όπως θέλουν, χωρίς να ενοχλούνται πλέον. Δημιουργείται, αν θέλεις, αυτή η συνείδηση της κοινότητας, ότι κανείς δεν είναι μόνος, και ότι αν βρεθεί, για παράδειγμα, σε ένα ομοφοβικό περιβάλλον, υπάρχουν άλλοι σαν κι αυτόν που το χουν ζήσει και μπορούν να τον βοηθήσουν- μπορεί να ρωτήσει κανείς "έχω αυτό το πρόβλημα -τι θα έκανες εσύ στη θέση μου;". Η δημιουργία αυτού του δικτύου είναι πολύ σημαντική γι' αυτές τις οικογένειες. Όταν κάνεις παιδιά, βλέπεις, δεν είναι δυνατόν να ζήσεις "μέσα στην ντουλάπα". Άπαξ και κάνεις οικογένεια, είναι αδύνατον να κρατήσεις κρυφό το ποιος είσαι. Αλλά πολλές από αυτές τις οικογένειες είναι απομονωμένες. Δεν βρίσκονται σε ένα περιβάλλον που υπάρχουν παρόμοιες οικογένειες γύρω τους.

Αναστασία: πως προέκυψε η ιδέα να κάνετε αυτό το ντοκυμαντέρ;

Anna: το 2005 ήμουν στη Νέα Υόρκη, και σπούδαζα με υποτροφία για το Μάστερ μου. Την περίοδο εκείνη έπρεπε να διαλέξω ένα θέμα για να ετοιμάσω ένα ντοκυμαντέρ για την πτυχιακή μου. Συνέπιπτε, την ίδια περίοδο, να συζητάται ο νόμος για τις ΛΟΑΤ οικογένειες στην Ισπανία. Παρακολουθούσα το θέμα, και είδα ότι μιλούσαν όλοι, από τους πολιτικούς μέχρι την Εκκλησία, για αυτό, αλλά κανείς δεν ρωτούσε τις ίδιες οικογένειες, για το τι είχαν να πουν. Μιλούσαν για αυτές τις οικογένειες λες και δεν υπήρχαν. Λες και θα άρχιζαν να υπάρχουν μόλις δημιουργούνταν ο νόμος. Η πραγματικότητα ήταν τελείως διαφορετική. Οι οικογένειες αυτές υπήρχαν ήδη. Τα παιδιά ήταν είτε από υιοθεσία, είτε από προηγούμενη ετερόφυλη σχέση, ή από εξωσωματική (η οποία είναι εύκολα προσβάσιμη σε όλες τις γυναίκες στην Ισπανία). Κι έτσι αποφάσισα να ψάξω και να βρω αυτές τις οικογένειες και να τους δώσω ένα βήμα για να μιλήσουν. Κι ύστερα, όταν επέστρεψα στην Ισπανία, έκανα κάτι παρόμοιο και εκεί.

Αναστασία: γιατί επιλέξατε τον τίτλο "Queer Spawn" (σημ.: παράξενος γόνος);

Anna: ναι, το σλόγκαν ήταν πάνω στα t-shirt που φορούσαν τα παιδιά κατά την διάρκεια της Family Week- αυτά τα t-shirt ήταν κάτι που τα ίδια τα παιδιά σκέφθηκαν να φτιάξουν. Μου άρεσε και ρώτησα τα παιδιά αν μπορώ να το χρησιμοποιήσω, γιατί ήταν ένας όρος που τα ίδια τα παιδιά χρησιμοποιούσαν για να μιλήσουν για τον εαυτό τους.

Αναστασία: βλέπετε διαφορές, σχετικά με το πως ήταν τα πράγματα για τις ΛΟΑΤ οικογένειες, πριν και μετά την επικύρωση του νόμου;

Anna: πριν την ύπαρξη του νόμου, οι οικογένειες φοβούνταν πάρα πολύ. Μια φίλη μου έλεγε ότι: "κάθε φορά που παίρνω το αυτοκίνητο κάνω το σταυρό μου, να μην πάθω κανένα ατύχημα, γιατί αν πεθάνω τα παιδιά μου δεν θα έχουν κανέναν γονιό, θα χάσουν και τους δυο γονείς". Μετά την ύπαρξη του νόμου, οι οικογένειες νιώθουν ασφαλείς! Νιώθουν ότι κανείς δεν μπορεί να τις καταστρέψει, κάτι που ήταν ο βασικός τους φόβος. Κοινωνικά, επίσης έχει κάνει μεγάλο καλό. Γιατί πλέον οι οικογένειες αυτές αντιμετωπίζονται ανοιχτά στην κοινωνία, στο σχολείο, στην τηλεόραση, παντού μιλάνε γι' αυτές. Οπότε όσο περισσότερο μιλούν γι' αυτές τόσο περισσότερο οι άνθρωποι είναι πιο ανοιχτοί, φοβούνται λιγότερο και μαθαίνουν να αποδέχονται το διαφορετικό. Διαφορές υπάρχουν ανάμεσα στις μεγάλες πόλεις και στην επαρχία. Επίσης υπάρχουν διαφορές μεταξύ της Καταλονίας (Βαρκελώνη κλπ) και της υπόλοιπης Ισπανίας (με εξαίρεση τη Μαδρίτη). Η Καταλονία είναι πιο προοδευτική. Η υπόλοιπη Ισπανία δεν είναι τόσο, και ιδιαίτερα στο Νότο, εκεί που υπάρχει πολύ ισχυρή Καθολική παράδοση. Δημογραφικά, βλέπω να υπάρχει το εξής περίεργο, στις μεγάλες πόλεις είναι τα πράγματα καλά για τις ΛΟΑΤ οικογένεις, λόγω της ανωνυμίας. Αλλά επίσης στις πολύ μικρές πόλεις τα πράγματα είναι πάρα πολύ καλά. Ακόμη και οι πιο θρησκευόμενοι και συντηρητικοί άνθρωποι έχουν την αντιμετώπιση του τύπου "εντάξει, δεν μου αρέσουν οι γκέι, αλλά εσύ είσαι πολύ καλός, είσαι γείτονάς μου, και εσένα σε ξέρω". Είναι στις μέσου μεγέθους επαρχιακές πόλεις όπου τα πράγματα είναι πιο δύσκολα. Γενικότερα, μπορώ να πω ότι ο νέος νόμος έχει δώσει στους γκέι την αίσθηση ότι είναι και αυτοί όπως όλος ο κόσμος, ότι δεν είναι πολίτες δεύτερης κατηγορίας.

Αναστασία: βρίσκετε ότι υπάρχουν διαφορές μεταξύ των ΗΠΑ και της Ισπανίας;

Anna: δεν μπορώ να τις συγκρίνω. Αυτό που παρατήρησα όμως ήταν ότι, για παράδειγμα, το αγόρι από το Μανχάταν, ήταν το πιο δύσκολο παιδί απ΄ όλα όσα πήρα συνέντευξη. Δεν μου μιλούσε, γιατί δεν μπορούσε να καταλάβει ποιος είναι αυτός ο τόσο ιδιαίτερος λόγος για τον οποίο ήθελα να κάνω ένα ντοκυμαντέρ για το γεγονός ότι έχει δυο πατεράδες! Γι' αυτόν ήταν τόσο συνηθισμένο, τόσο νορμάλ, που πίστευε ότι εγώ είμαι η τρελή που κάθομαι και ασχολούμαι με αυτό το θέμα. Έλεγε "ναι, έχω δυο μπαμπάδες; Και;;;". Δεν μπορούσε να απαντήσει στις ερωτήσεις μου, του φαινόντουσαν περίεργες. Η άλλη οικογένεια ήταν από το Τέξας. Η κόρη τους αντιμετώπιζε πολλά προβλήματα στο σχολείο λόγω του bullying. Επίσης, οι γονείς των άλλων παιδιών τα απέτρεπαν από το να κάνουν παρέα μαζί της, επειδή δεν τους άρεσε η οικογένειά της. Αυτό που με σόκαρε, ήταν ότι πίστευα πως οι ΗΠΑ ήταν η χώρα της ελευθερίας, κι όταν πήγα εκεί είδα ότι οι άνθρωποι είναι τόσο συντηρητικοί, ενώ η Ισπανία, μια Καθολική χώρα, που πέρασε από τον φασισμό για να φτάσει στη Δημοκρατία, ξαφνικά έκανε νόμους για τις ΛΟΑΤ οικογένειες μέσα σε 40 χρόνια! Επίσης με σοκάρει η διαφορά που υπάρχει μεταξύ της Ισπανίας και των άλλων Ευρωπαϊκών χωρών. Χώρες όπως η Γερμανία και η Γαλλία, που ήταν πάντα τόσο μπροστά στην προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, και δεν έχουν γάμους για ομοφυλόφιλους! Στη Γαλλία δεν υπάρχει ούτε η εξωσωματική! Πολλές γυναίκες από εκεί και από την Ιταλία, αναγκάζονται να έρχονται στην Ισπανία για να κάνουν εξωσωματική γονιμοποίηση. Αυτό νομίζω ότι είναι το πιο σοκαριστικό, ότι Ευρωπαϊκές χώρες που ήταν τόσο προοδευτικές τώρα γίνονται τόσο συντηρητικές. Βέβαια, στην Ισπανία αυτό είναι κάτι που πρέπει να διαφυλάξουμε. Δεν ξέρουμε αν θα ισχύει ο νόμος υπέρ των ΛΟΑΤ για πάντα. Κυρίως τώρα που η συντηρητική παράταξη απειλεί να αλλάξει πάλι το νόμο, θεωρώντας για δεδομένο ότι θα κερδίσει την επόμενη εκλογική αναμέτρηση λόγω της οικονομικής κρίσης.

Αναστασία: σχετικά με τους ρόλους του πατέρα και της μητέρας στην οικογένεια, η πιο συνηθισμένη απορία των ετεροφυλόφιλων, είναι "ποιος κάνει την μαμά και ποιος κάνει τον μπαμπά" μέσα στην ΛΟΑΤ οικογένεια. Από δική μου εμπειρία, έχω δει ότι οι ΛΟΑΤ γονείς απλά συμπληρώνουν ο ένας τον άλλο χωρίς να κολλάνε σε αυστηρούς διαχωριστικούς ρόλους.

Anna: ναι, στις ΛΟΑΤ οικογένειες υπάρχει αυτή η ελευθερία, του να κάνεις αυτό που σου άρέσει και το οποίο αγαπάς, είτε είναι το μαγείρεμα είτε είναι το πλύσιμο, αντί να κάνεις κάτι επειδή είσαι υποχρεωμένος να το κάνεις από κάποιον ρόλο. Μοιράζονται τα πάντα, δεν έχουν αυτά τα ισχυρά συναισθήματα, ότι η ποδιά είναι για τη μαμά, και το κατσαβίδι για τον μπαμπά. Όλοι πρέπει να κάνουν τα πάντα. Δεν υπάρχουν αυτοί οι δυο διαφορετικοί κόσμοι, ο γυναικείος και ο αντρικός, όπως θέλουν να μας κάνουν να πιστεύουμε.

Αναστασία: Το δεύτερο ντοκυμαντέρ σας, το κάνατε σε συνεργασία με την Lesbian and Gay Family Association. Πως δούλεψε αυτή η συνεργασία;

Anna: Το πρώτο μου ντοκυμαντέρ το είχα κάνει στις ΗΠΑ χωρίς χρηματοδότηση, ήταν το τελικό μου πρότζεκτ για τις σπουδές μου. Όταν γύρισα στην Ισπανία έψαχνα για χρηματοδότηση, για ένα παρόμοιο πρότζεκτ, κι έτυχε και οι δυο να θέλουμε να κάνουμε κάτι σχετικό. Έτσι ενώσαμε τις δυνάμεις μας και το κάναμε μαζί. Πρέπει να πω ότι είναι γενικά πολύ δύσκολο να βρεις χρηματοδότηση για ντοκυμαντέρ στην Ισπανία- και για τον κινηματογράφο ισχύει το ίδιο. Όσο πιο "δύσκολο" είναι το θέμα για ένα ντοκυμαντέρ, τόσο πιο δύσκολη και η χρηματοδότησή του. Όμως αυτη η Οργάνωση μπορούσε να διαθέσει μερικά χρήματα, και μου παρείχαν την υποστήριξη αυτή, αλλά δεν μου επέβαλαν κανέναν όρο για το πως θα κάνω την ταινία. Μου δώσανε πλήρη ελευθερία, να διαλέξω τις οικογένειες, να διαλέξω ποια θέματα θα διαπραγματευτώ, τα πάντα.

Αναστασία: υπάρχει μια μικρότερης διάρκειας, ενιάλεπτη έκδοση του ντοκυμαντέρ σας «Homo Baby Boom» και αποτελεί υλικό για επιμόρφωση για τα σχολεία. Έχει ξεκινήσει αυτό το πρόγραμμα επιμόρφωσης;

Anna: αυτή η έκδοση είναι για παιδιά Δημοτικού. Αφήνει απ' έξω το νομικό μέρος και επικεντρώνεται στο πως τα παιδιά των ΛΟΑΤ οικογενειών μπορεί να έχουν δυο μητέρες ή δυο πατέρες. Απαντά σε πρακτικές ερωτήσεις, τύπου "αν έχεις δυο μητέρες ή δυο πατέρες, πως τους αποκαλείς, ώστε να μην μπερδεύεσαι;". Αυτές οι λεπτομέρειες κάνουν τα παιδιά να συνειδητοποιούν τι σημαίνει το να έχει κανείς δυο μαμάδες ή δυο μπαμπάδες. Επίσης, το DVD έχει έναν Εκπαιδευτικό Οδηγό. Έτσι ώστε οι δάσκαλοι να είναι προετοιμασμένοι για το τι να πουν στα παιδιά πριν και μετά την προβολή, ανάλογα με την ηλικία των μαθητών. Το πρόγραμμα αυτό έχει ξεκινήσει σε μερικά σχολεία στην Καταλονία, και η Ένωση έχει προνοήσει έτσι ώστε να υπάρχει ένα αντίγραφο από αυτό το DVD σε κάθε δημόσια βιβλιοθήκη στην Καταλονία. Υπάρχει επομένως ως σχολική δραστηριότητα, ή ως δραστηριότητα μετά το σχολείο, αλλά βασικά εξαρτάται πάρα πολύ από τον δάσκαλο. Αυτός αποφασίζει αν θέλει να συμπεριλάβει αυτού του είδους το περιεχόμενο στο σχολικό του πρόγραμμα. Πιστεύω ότι είναι κάτι το οποίο θα έπρεπε να υπάρχει σε κάθε σχολείο, αν όχι το ίδιο, κάτι παραπλήσιο με αυτό, που να μιλάει για το πόσες διαφορετικού τύπου οικογένειες μπορεί να υπάρχουν.

Αναστασία: ποια ήταν η αντίδραση στο ντοκυμαντέρ; Πως το δέχθηκε ο κόσμος;

Anna: η αποδοχή ήταν εξαιρετική, είμαι πολύ ικανοποιημένη με αυτό, και από την πορεία τους στα φεστιβάλ, και από την τηλεοπτική τους προβολή। Για παράδειγμα μετά την προβολή τους στην Ισπανική τηλεόραση, έλαβα πάρα πολλά μηνύματα στο Facebook, που μου έστελναν ευχαριστίες για αυτό που έκανα. Είναι πολύ όμορφο να έχεις αυτή την αντίδραση, γιατί τα ντοκυμαντέρ αυτά δεν τα έκανα για να βγάλω λεφτά, αλλά γιατί ήθελα να μιλήσω για το θέμα. Οπότε η αποδοχή τους με χαροποίησε.

Αναστασία: ποιες είναι οι προσωπικές σας δυσκολίες, ή θρίαμβοι, που σχετίζονται με τη δουλειά σας;

Anna: η κυριότερη δυσκολία είναι η ανεύρεση πόρων. Δεν θέλω να εργαστώ για μια μεγάλη εταιρία, γιατί με αυτόν τον τρόπο χάνει κανείς την ελευθερία του. Σου λένε τι να κάνεις, και πως να χειριστείς ένα θέμα, και που να εστιάσεις. Προτιμώ να είμαι ανεξάρτητη. Από την άλλη, στην αγορά υπάρχει αυτή η κακή νοοτροπία του κόσμου που περιμένει να πάρει τα πάντα από το ίντερνετ, τζάμπα. Δεν γίνεται να λειτουργήσει κάτι έτσι, γιατί για να κάνεις ταινίες, χρειάζονται πάρα πολλα χρήματα. Σε αυτά τα ντοκυμαντέρ πραγματική πρόκληση ήταν το γεγονός ότι τα έκανα εξ ολοκλήρου μόνη μου. Από το να στείλω email και να ψάξω να βρω τις οικογένειες, τη σκηνοθεσία, και τις συνεντεύξεις, μέχρι το γύρισμα, το μοντάζ, και το dvd με τους υπότιτλους, τα πάντα τα έκανα μόνη μου. Αυτό από την μια ήταν εξαιρετικά κουραστικό, από την άλλη όμως, μου έδωσε τρομερή ικανοποίηση.

Αναστασία: Μου άρεσε πολύ ο τρόπος που τελειώνει το ντοκυμαντέρ, “Queer Spawn”. Τονίζοντας ότι υπάρχει μόνο μια διαφορά μεταξύ των παιδιών που προέρχονται από ετερόφυλες οικογενειών και των παιδιών από ΛΟΑΤ οικογένειες: είναι πιο ανεκτικά.

Anna: Πράγματι. Υπάρχουν πάρα πολλοί οι οποίοι θέλουν να βρουν δικαιολογίες για να καταπιέσουν τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων στην οικογενειακή ζωή και όχι μόνο. Όμως όλες οι μελέτες τους διαψεύδουν, και δείχνουν ότι τα παιδιά των ΛΟΑΤ οικογενειών δεν υστερούν σε τίποτα, από τα παιδιά των ετερόφυλων, συναισθηματικά, ψυχολογικά, και μορφωτικά. Επειδή όμως έχουν ζήσει τη διαφορετικότητα, είναι πιο ανοιχτά σε αυτή, σε όλα τα πεδία της ζωής.

Αναστασία: ποια είναι τα σχέδιά σου για το μέλλον;

Anna: έχω ένα-δυο πρότζεκτ κατά νου. Μένει να βρω τη χρηματοδότηση! Θα δούμε.

Αναστασία: Σας ευχαριστώ πολύ γι' αυτή τη συνέντευξη!

Anna: κι εγώ σ' ευχαριστώ!

INFO:

1.“Queerspawn” είναι ένας όρος που για πρώτη φορά χρησιμοποίησε ο Stefan Lynch, πρώτος πρόεδρος του COLAGE και απόγονος μιας λεσβίας μητέρας κι ενός gay πατέρα. Αργότερα τον όρο έκανε δημοφιλή η χρήση του από την Abigail Garner, κόρη δυο ομοφυλόφιλων αντρών, η οποία έγραψε το βιβλίο «Families Like Mine». http://familieslikemine.com

2. Τα ντοκυμαντέρ της Anna Boluda μπορείτε να τα παρακολουθήσετε δωρεάν στο Ίντερνετ, στα αγγλικά, στη διεύθυνση www.annaboluda.com

Η συνέντευξη έχει δημοσιευτεί στο περιοδικό Screw στο τεύχος Ιουνίου 2011

The Grandmother's Gif of Disapproval (for the loveaffair between Greek Government and IMF)

Create your own Yiayia Gif here:
http://gifsofdisapproval.com/index.html

Once upon a time in Paros...

J.T. FORD
Μια φορά κι έναν καιρό, στην Πάρο…

Σας συστήνω την Johanna Tana Ford, νικήτρια του Prism Comics Annual Queer Press Grant 2010 για το πρώτο κόμικς της που ονομάζεται "Duck!". Η ποικιλομορφία της ως προσωπικότητα είναι εντυπωσιακή. Σπούδασε Φιλοσοφία και Καλές Τέχνες, ζωγραφίζει, παίζει πιάνο, και τρέχει σε αγώνες δρόμου. Δεν ξεχνάμε επίσης ότι γνωρίζει από air-brushing, καθώς εργάζεται σε γκαράζ επισκευής αυτοκινήτων, και μπορεί να σχεδιάσει φανταστικά πράγματα πάνω στο κράνος σας. Μέχρι στιγμής έχει την εμπειρία Comic Conventions σε Βοστώνη, Σικάγο (C2E2) και Σαν Φρανσίσκο («Alternative Press Expo») και δήλωσε ότι οι δημιουργικές της τάσεις φαίνεται να την πηγαίνουν προς κάθε είδους κατεύθυνση. Η Tana ολοκλήρωσε πρόσφατα το δεύτερο κόμικς της με τίτλο “That time I turned 30 in Greece”.


Αναστασία: Ήταν, μήπως, ένα όνειρό σου να επισκεφθείς την Ελλάδα, λόγω των σπουδών σου στη Φιλοσοφία;
Tana: Πέρασα τόσο πολύ χρόνο μελετώντας τα πάντα από τον Πλάτωνα και τον Σωκράτη, που φυσικά το να έρθω στην Ελλάδα ήταν ένα όνειρο μου. Δεν είχα ιδέα ότι η Ακρόπολη θα ήταν τόσο ΤΕΡΑΣΤΙΑ όσο είναι στην πραγματικότητα. Ήταν εντυπωσιακή. Γύρισα σπίτι και η τετράχρονη ανιψιά μου με ρώτησε γιατί πήγα στον τόπο "όπου όλα τα κτίρια καταρρέουν". Μου φάνηκε πολύ χαριτωμένο αυτό το σχόλιο.

Αναστασία: (γέλια) Τα παιδιά είναι ανεκτίμητα. Έχεις κάποιον αγαπημένο Έλληνα φιλόσοφο;
Tana: Λάτρεψα τους γρίφους του Ζήνωνα. Και ορισμένα από τα επιχειρήματα του Πλάτωνα. Με διασκέδαζε ατέλειωτα ο τρόπος που ο Σωκράτης χρησιμοποιούσε την λογική για να κερδίσει τη νεολαία της γενιάς του και το πως πήγε ενάντια στα πρότυπα της εποχής. Νομίζω ότι είναι εκπληκτικό ότι ακόμα και τώρα, χιλιάδες χρόνια αργότερα, εξακολουθούμε να καθόμαστε στις τάξεις μας και να τεμαχίζουμε τις αρετές αυτών των πρωτότυπων επιχειρημάτων. Τι είναι τέχνη; Τι είναι ομορφιά; Τι είναι η αρετή; Είναι κάτι καλό εγγενώς ή είναι η αντίληψή μας γι’ αυτό που γέρνει την ζυγαριά προς τη μία ή την άλλη μεριά; Η πράξη της διερώτησης του κόσμου γύρω μου, ως άνθρωπος και ως καλλιτέχνης, ήταν το κύριο πράγμα που πήρα από όλα εκείνα τα μαθήματα.

Αναστασία: είσαι αρκετά τυχερή ώστε να συνεργάζεσαι με έναν από τους καλύτερούς σου φίλους σου, σε ένα γκαράζ. Δεν είναι δύσκολο να δουλεύει κανείς στο γραφείο το πρωί, και να γίνεται καλλιτέχνης το βράδυ;
Tana: Στην πραγματικότητα, είμαι καλλιτέχνης κατά τη διάρκεια της ημέρας! Έτσι τα πράγματα είναι λιγότερο δύσκολα, ίσως. Επειδή έχω συνεργαστεί με τον φίλο μου, έχουμε σχεδιάσει το γραφείο για να λειτουργεί και ως στούντιο. Που σημαίνει ότι μπορώ να σχεδιάζω, ενώ είμαι στη δουλειά. Κάνω πράγματα όπως να απαντώ στα τηλέφωνα και να κλείνω ραντεβού, αλλά αυτό μου αφήνει άφθονο χρόνο και για σχέδιο. Βρίσκομαι σε μια πραγματικά μοναδική κατάσταση, το ξέρω.




Αναστασία: Έχασες όλο το πρώτο χειρόγραφο της δουλειάς σου πάνω στο "Duck!" εξαιτίας βλάβης του ηλεκτρονικού υπολογιστή και έπρεπε να αρχίσεις ξανά από την αρχή. Τι έγινε τότε;
Tana: Με αναστάτωσε. Αποφάσισα να κάνω δύο πράγματα: 1) να μάθω πως να δημιουργώ αντίγραφα ασφαλείας για τη δουλειά μου ώστε αυτό να μην συμβεί ποτέ ξανά και 2) να ξεκινήσω ξανά από την αρχή σαν μια άγραφη σελίδα. Ήξερα τι ήθελα από το "Duck!". Γι' αυτό και άρχισα να φτιάχνω το δεύτερο χειρόγραφο, ως την καλύτερη εκδοχή που θα μπορούσα εκείνη την εποχή. Νομίζω, τελικά, ότι είναι μια δυνατότερη δουλειά εξαιτίας του ατυχήματος.

Αναστασία: Πίσω στο 2008, όταν ακόμη σχεδίαζες το "Duck!", αναρωτιόσουν πόσο παγκόσμιο μπορεί ένα κόμικς για τις λεσβίες στη Βοστώνη ... Ποια είναι η γνώμη σου για αυτό σήμερα;
Tana: Σήμερα δεν είμαι απόλυτα σίγουρη. Αυτό που ξέρω είναι ότι υπάρχει ένα ακροατήριο εκεί έξω- δεν είμαι ακριβώς σίγουρη κατά πόσο αυτό αποτελείται από γυναίκες που ψάχνουν για ένα μέρος στα κόμικς με το οποίο μπορούν να συσχετιστούν, ή πόσο μεγάλο μέρος από αυτό το ακροατήριο είναι λεσβίες που ψάχνουν για μια αντανάκλαση της δικής τους εμπειρίας. Ή που τα δύο αυτά συμπίπτουν. Νομίζω ότι είναι σημαντικό όλο και περισσότερες γυναίκες να κάνουν κόμικς. Οποιοδήποτε είδος κόμικς, διότι είναι σημαντικό να προσθέσουμε τη φωνή μας στη μεγάλη «αφήγηση» εκεί έξω. Ξέρω, ότι από την πλευρά μου, ότι η διαπραγμάτευση γκέι χαρακτήρων θα είναι πάντα ένα σημαντικό κομμάτι της δουλειάς μου. Η ομοφυλοφιλία τους δεν είναι κατ 'ανάγκη καθεαυτή η ιστορία, αλλά κάτι που επηρεάζει τις αποφάσεις που παίρνουν και το πώς βλέπουν τον κόσμο. Νομίζω ότι αυτή είναι η δύναμη αυτού του είδους των ιστοριών: η ικανότητά τους να χαρίζουν στον αναγνώστη μια διαφορετική οπτική.

Αναστασία: Ένα μεγάλο κομμάτι της δημιουργίας των κόμικς είναι η αφήγηση. Ήταν κυρίως κάποια ιστορία που ήθελες να πεις, όταν ξεκίνησες να γράφεις το "Duck!", ή ήταν κάτι εντελώς διαφορετικό;
Tana: Ω, ήταν κάτι εντελώς διαφορετικό. Η ιστορία του "Duck!" είναι ουσιαστικά δύο φίλες που διασχίζουν ολόκληρη τη χώρα για να σώσουν έναν μικρότερο αδερφό από τη φυλακή. Είναι λίγο κάτι σαν το «On the Road» (Jack Kerouac) να συναντά το L Word. Αλλά όταν άρχισα το "Duck!" οραματίστηκα ένα είδος κόμικς τύπου «Sex and the City» για λεσβίες στη Βοστώνη. Τι κάνουμε, ποιές είμαστε, τι πιστεύουμε, πώς αλληλεπιδρούμε. Γιατί βρήκα ότι η εμπειρία μου ΩΣ λεσβία στη Βοστώνη ήταν τόσο ριζικά διαφορετική από τις εμπειρίες οποιουδήποτε από τους νεότερους αδελφούς μου, ας πούμε. Αναγνώρισα ότι κατείχα την εσωτερική ματιά σ’ έναν κόσμο που ήταν αστείος και queer και σέξι και πρωτότυπος. Δεν ήταν αυτή η ιστορία που κατέληξα να πω, όμως.

Αναστασία: Πες μας για το χαρακτήρα της Duck και πως σου προέκυψε. Ποια είναι η Duck πραγματικά; Ένα alter ego σου, ίσως;
Tana: Ίσως. Η Duck είναι ένα είδος κόπανου με αρχίδια. Μπλέκει τον εαυτό της σε καταστάσεις, είναι χυδαία και λίγο παράσιτο και ήταν ένα θαυμάσιο εμπόδιο για τον άλλο πρωταγωνιστικό χαρακτήρα μου, την Cat. H Cat είναι ψύχραιμη και πρακτική και διασχίζουν τις ΗΠΑ με τον τρόπο που ένα ηλικιωμένο παντρεμένο ζευγάρι μπορεί να το έκανε. Με γλυκούς διαπληκτισμούς. Τουλάχιστον αυτή ήταν η πρόθεση. Νομίζω ότι πλησιάζω προς την επίτευξη αυτού σε ορισμένα μέρη περισσότερο από ό,τι σε κάποια άλλα. Ελπίζω πως η φιλία και η τρυφερότητα που υποβόσκει μεταξύ των χαρακτήρων μεταδίδεται στη σελίδα.




Anastasia : Ναι αυτό φαίνεται πραγματικά! Σχετικά με το κόμικς με θέμα την Ελλάδα, έκανα μια λίστα από τα πιο αγαπημένα σου συμβάντα απέναντι στα χειρότερα. Αγαπημένες στιγμές είναι για παράδειγμα, το ηλιβασίλεμα στην Πάρο και η θέα από ψηλά στα Μετέωρα, και οι χειρότερες στιγμές, οι τούρκικες τουαλέτες, η Ρετσίνα Μαλαματίνα, και η απεργία των ακτοπλοϊκών γραμμών. Θα ήθελες να τα σχολιάσεις;
Tana: Πράγματι! Το χειρότερο πράγμα ήταν εκείνο το απαίσιο κρασί με το ρετσίνι! Ω, Θεέ μου! Οι τουρκικές τουαλέτες με διέλυσαν. Θέλω να πω, ήμασταν στον επίσημο σταθμό των λεωφορείων στην πόλη της Αθήνας! Και υπάρχει μόνο μια τρύπα στο έδαφος;! Η πρώτη σκέψη μου ήταν, πρέπει να υπάρχει κάποιο λάθος με αυτή την καμπίνα… πριν συνειδητοποιήσω ότι ήταν όλες σαν κι αυτή! Ο γάιδαρος, ο Mister Burrito ήταν καταπληκτικός. Ολόκληρο το νησί της Πάρου ήταν εξαιρετικό. Ένιωθα σαν να είχα όλο το μέρος για τον εαυτό μου. Και οι άνθρωποι που ζουν εκεί μας φέρθηκαν τόσο ευγενικά. Ήμασταν εκεί στα τέλη Νοεμβρίου. Ήμουν χαρούμενη που πήγαμε στη διάρκεια ενός τόσο ήσυχου χρονικού διαστήματος, αλλά με έκανε να θέλω να επιστρέψω το καλοκαίρι και να δω πως είναι πραγματικά το νησί όταν ζωντανεύει ολόκληρο. Θα ήταν μια ωραία αντιπαράθεση εμπειριών.

Αναστασία: καλά μπορείς πάντα να έρθεις πίσω στην Ελλάδα για τα 40α γενέθλιά σου. Θα ήταν καλό για τη συνέχεια του πράγματος. Θα μπορούσες να σχεδιάσεις επίσης ακόμη ένα κόμικς γι 'αυτό (γέλια).
Tana: ναι, και πρέπει να πάω στο νησί της Λέσβου!




Αναστασία: Ακριβώς! Τώρα, σε ό,τι αφορά τον Έλληνα αναγνώστη, τα πιο αστεία σημεία είναι το πώς αντιδράτε σε για πρώτη φορά μπροστά σε πράγματα που οι Έλληνες θεωρούν δεδομένα. Όπως το να περιμένουν στην ουρά, η γεύση της "Amstel" regular, ή το να πρέπει να αντιμετωπίσουν έναν απολύτως απαίσιο υπάλληλο.
Tana: Νομίζω και η Meg και εγώ είχαμε μια καλή αίσθηση του χιούμορ σχετικά με την όλη εμπειρία. Αλλά δεν μπορούσαμε να χαλαρώσουμε. Αν χάναμε εκείνη την πτήση για Αθήνα θα μέναμε αποκλεισμένες στην Ελλάδα! Μια ρομαντική ιδέα, αλλά εξαιρετικά άβολη τη δεδομένη χρονική στιγμή. Αλλά ευτυχώς όλα λύθηκαν. Βρεθήκαμε να κάνουμε συζητήσεις για τον καπιταλισμό πολύ εκείνη την ημέρα. Με την απεργία των πλοίων και την ζήτηση για πτήσεις να αυξάνεται, γιατί να μην προσθέσει κανείς άλλη μια πτήση; Ή δύο; Αλλά οι Έλληνες μας προβλημάτισαν γενικά. Εννοώ, ποιος κάνει απεργία εκτός εποχής;! Σίγουρα η πολιτική μιας χώρας είναι πολύ πιο πέρα απ’ ότι μπορεί να καταλάβει μια Αμερικανίδα τουρίστρια, όπως εγώ... Κι όμως. Τουλάχιστον ήταν ένα θέμα για αστεία συζήτηση στο δείπνο.

Αναστασία: Αχ, η πολιτική στην Ελλάδα, θα μπορούσαμε να μιλάμε μια αιωνιότητα γι 'αυτό. Αλλά ας μην πάμε εκεί. Ας περάσουμε στα κόμικ με ήρωες λεσβίες... Renee Montoya Vs Kate Kane/Batwoman. Τι θα επέλεγες;
Tana: την Batwoman σίγουρα!

Αναστασία: Αγαπημένο κόμικ που έγινε ταινία;
Tana: το "Sin City" σίγουρα!

Αναστασία: Σχεδιαστές κόμικς που σε έχουν εμπνεύσει μέσα στο χρόνο;
Tana: Λοιπόν θαυμάζω διαρκώς την τέχνη του Sean Murphy. Η δουλειά του για το «Hellblazer» θα συγκεντρωθεί σε ένα τεύχος αυτό τον μήνα και περιμένω να το πάρω με πολύ ανυπομονησία. Ο Skottie Young αποφάσισε πριν από λίγα χρόνια να χαλαρώσει τις γραμμές του και να ελευθερώσει το ύφος του και έχει κάνει θαύματα σε ό,τι αφορά την ενέργεια του έργου του. Λατρεύω το να επισκέπτομαι καθημερινά το sketchblog του και να βλέπω τι τρελά πράγματα έχουν φυτρώσει στο κεφάλι του από χθες. Ο Tony Moore έπαιξε σημαντικό ρόλο στην ευαισθησία μου σχετικά με τα κόμικς. Αμέσως μετά την πρώτη έκδοση του "Walking Dead" ανέβασε έναν τόνο από συνδέσμους για Photoshop tutorials και γενικά έδωσε συμβουλές στους νέους καλλιτέχνες που βρήκα ότι ήταν εξαιρετικής σημασίας για την ανάπτυξή μου ως σχεδιάστρια. Μου πέφτουν τα σάλια πάνω από τα έργα τέχνης του Josh Middleton. Και για όσους από εσάς δεν ξέρετε την Kate Beaton, θα δυσκολευτείτε πολύ να βρείτε κάποιον σκιτσογράφο, που να δουλεύει σήμερα, πιο αστείο από εκείνη. Τα «Ιστορικά» κόμικς της με κάνουν να ξεφωνίζω από τα γέλια.




Αναστασία: από ένα σχόλιο στο blog σου, τώρα. Έγραψες: "Λάτρεψα τόσο πολύ το κόμικς ‘Girls’ των Αδελφών Luna και εναπλάκην συναισθηματικά τόσο πολύ στην ιστορία που σκεφτόμουν το ενδεχόμενο να σχεδιάσω μια εναλλακτική υπόθεση γι'αυτό." Προσωπικά είχα μια πολύ έντονη αντίδραση σε σχέση με το πως απεικονίζονται οι γυναίκες. Μου φάνηκε αρκετά σοβινιστικό. Τι πιστεύεις;
Tana: Ήταν ΤΕΛΕΙΩΣ σοβινιστικό! Και οι αδελφοί Luna προσπάθησαν να το παίξουν και από τις δύο πλευρές του ζητήματος, νομίζω. Συγχαρητήρια σε αυτούς για τις ισχυρές γυναίκες/πρωταγωνίστριες, που ήταν ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση, αλλά οι περισσότερες από τις γυναίκες ήταν είτε control freaks και υστερικές, ή πανικόβλητες και φρικαρισμένες. Ή …ήταν κλώνοι διψασμένοι για αίμα που εκκολάφθηκαν μέσα σε αυγά και βγήκαν για να βιάσουν όλους τους άνδρες της πόλης. Το μήνυμα που παίρνει κανείς δεν είναι και τόσο ωραίο. Αλλά αισθάνθηκα παραδόξως συγκινημένη από την ιστορία και (όπως οι περισσότερες γυναίκες που αγαπούν τα κόμικ θα πιστοποιούσαν), όταν σας αρέσουν τα comics πρέπει να συνηθίσετε σε κάποιο (υψηλό) βαθμό μισογυνισμού. Το είδος που έρχεται με τη δουλειά αυτή. Ελπίζω ότι αυτό θα αλλάξει καθώς περισσότερες γυναίκες και ομοϊδεάτες δημιουργοί προσθέτουν τις ιστορίες τους στο σωρό.

Αναστασία: μια από τους αγαπημένους σου καλλιτέχνες είναι η Ani DiFranco. Ήμουν στο Δουβλίνο το 2002 και έπαιζε live ... Και πήγα να τη δω γιατί διάβασα το ποίημά της, «Self–Evident» που αφορούσε την 11η Σεπτεμβρίου και με έκανε να ανατριχιάσω. Και στη συναυλία, το αφηγήθηκε, και ήθελα να φωνάξω και να κλάψω και να χοροπηδήξω θριαμβευτικά, όλα μαζί. Τόσο τέλειο. Συνέχισα να διαβάζω αυτό το ποίημα ξανά και ξανά για τα επόμενα δύο χρόνια. Το κόλλησα πάνω την πόρτα της ντουλάπας μου. Είχες ποτέ μια τόσο δυνατή σχέση με ένα ποίημα;
Tana: Ω, σίγουρα. Και στην πραγματικότητα με την ίδια την Ani. Αυτή ήταν ο πρώτος μεγάλος μου έρωτας στη μουσική. Την πρώτη φορά που την είδα να παίζει μου έκοψε την ανάσα. Ήταν στο θέατρο Orpheum στη Βοστώνη. Καταπληκτική. Σήμερα έχω κολλημένο το "Choices" της Nikki Giovanni πάνω στο γραφείο μου στη δουλειά. Και, επίσης, το “For The Young Who Want To” της Marge Piercy.

Αναστασία: Θα ήθελες να σχολιάσεις ένα από τα αγαπημένα σου αποσπάσματά από τον Herman Hesse (Demian), τη φράση "δεν μπορεί να θεωρείται απαγορευμένο κάτι που επιθυμεί η ψυχή" αναφορικά με το τι σημαίνει να είσαι μια γυναίκα που επιθυμεί άλλες γυναίκες;
Tana: Σκέφτομαι αυτή την φράση περισσότερο από την άποψη της σεξουαλικής επιθυμίας. Είχα ένα σχετικά εύκολο coming out . Ήξερα πάντα ότι μου άρεσαν οι γυναίκες κατά έναν τρόπο με τον οποίο δεν μου άρεσαν οι άνδρες και η οικογένειά μου δεν χρειάστηκε πάρα πολύ χρόνο για να το δεχθεί. Αυτό που βλέπω στην τοπική μου κοινότητα είναι ότι πολλοί άνθρωποι κριτικάρουν τις γυναίκες των οποίων η σεξουαλικότητα εκφράζεται πιο ρευστά (π.χ. γυναίκες που κοιμούνται και γυναίκες και με άνδρες). Νομίζω ότι αγαπά κανείς αυτό που αγαπά. Επιθυμεί αυτό που επιθυμεί. Αλλά, εάν στο κρεβάτι (ή όπου αλλού) θέλει να ταρακουνήσει τα πράγματα ή να δοκιμάσει κάτι καινούριο, ας το κάνει. Να μην θεωρούμε τίποτα απαγορευμένο όταν το επιθυμεί η ψυχή.




Αναστασία: Τελευταίο θέμα! Λεσβιακή ποπ κουλτούρα. Υπάρχει λεσβιακή ποπ κουλτούρα; Ή μόλις τώρα αρχίζει, ίσως; Με σειρές όπως το “L Word” κλπ.
Τana: δεν είμαι η αυθεντία πάνω στην λεσβιακή ποπ κουλτούρα. Το "The L Word" με ενοχλούσε ατελείωτα. Αγάπησα το "Queer As Folk" και μίσησα το "L Word". Μουφ. Τι μπορεί να κάνει κανείς;

Αναστασία: Τι σου λείπει περισσότερο από το "Queer As Folk"; Μου ‘χει λείψει εντελώς ο Peter Paige (Emmett Honeycutt).
Tana: Θεέ μου ... ήταν ο απολύτως αγαπημένος μου. Ήταν σε μια διαφορετική τηλεοπτική σειρά που μόλις είδα κι έπαιζε έναν σκληρό τύπο, τον έμπορο ναρκωτικών και όλη την ώρα έλεγα: «δεν μπορείς να με ξεγελάσεις, Emmett Honeycutt»!

Αναστασία: (γέλια) Σε ευχαριστώ για αυτή τη συνέντευξη, Tana.
Tana: No problem!

INFO:
http://duckacomic.blogspot.com
http://jt-ford.deviantart.com

To παραπάνω κείμενο δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Screw τον Μάιο του 2011.

For English, Press Here!