The Real L word

Lesbian Reality TV

Το L word ξαναχτυπά την πόρτα σας…στ’ αλήθεια!

Γράφει: art.em.is.free@gmail.com

Υπάρχουν τέτοιες γυναίκες; Αυτή ή ταν η απορία όλων μετά την έλευση της τηλεοπτικής σειράς «L word» που ανέτρεψε όλα τα δεδομένα που ξέραμε. Με άλλα λόγια, υπάρχουν λεσβίες που να είναι δυναμικές, επιτυχημένες, και τόσο όμορφες ώστε να μπορούν να κάνουν από μόνες τους ένα εξώφυλλο περιοδικού; Φέτος το καλοκαίρι η απάντηση δόθηκε και ήταν θετική! Η Ilene Chaiken, παραγωγός του γνωστού σε όλους μας «L word», παρέδωσε για άλλη μια φορά μαθήματα τηλεόρασης με το καινούριο reality show που τιτλοφορείται “The Real L word”. Αυτή τη φορά δεν υπήρχε σενάριο μυθοπλασίας, αλλά η συνεχής παρουσία κάμερας επί 10 βδομάδες, στη ζωή έξι πραγματικών γυναικών, που ζουν και εργάζονται στην πόλη του Λος Άντζελες.

Για άλλη μια φορά η πόλη των Αγγέλων, και συγκεκριμένα, η σκηνή του West Hollywood, βρίσκεται στο επίκεντρο του τηλεοπτικού φακού. Την τελευταία τριετία προηγήθηκαν άλλες δυο απόπειρες παραγωγής lesbian reality t.v., με βάση την Καλιφόρνια, με πολύ λιγότερη επιτυχία απ’ ότι το «Real L word», το οποίο, εκμεταλλευόμενο το fan base της fiction σειράς κατάφερε να μιλήσει σε οπαδούς από όλο τον κόσμο. Πρόκειται για τα web series «Curl Girls» (2007) και “Gimme Sugar”, παραγωγές και οι δυο του on line καναλιού LogoTV – την δεύτερη από τις οποίες μπορεί κανείς να παρακολουθήσει στο διαδίκτυο ακόμη και σήμερα: συγκεκριμένα, τα «Gimme Sugar» (2008) και «Gimme Sugar: Miami» (2009).

Whitney vs. Shane

Η αδιαμφισβήτητη στάρ του Real L Word είναι η Whitney Mixter, που έχει ήδη μια ορδή από πιστές θαυμάστριες να την ακολουθούν στο Twitter, στο Facebook, κλπ, κλπ, ενώ έχει επίσης κυκλοφορήσει δική της σειρά t-shirts με την επωνυμία της «Whitney Wear» και σύνθημα: «Power of the Clam», ή, για να το κάνουμε πιο λιανά στα ελληνικά, η ικανότητα να ρίχνει τις γυναίκες σαν τραπουλόχαρτα. H αδέσμευτη 28χρονη Νέο-Υορκέζα με τα μακριά dreads, τα snake bites και το εντυπωσιακό sleeve tattoo τα καταφέρνει με τις γυναίκες όπως η Shane του L word (K.Moennig) αλλά διαθέτει μάλλον περισσότερη ευαισθησία και ατελείωτη χαριτωμενιά. Περιγράφει τον εαυτό της ως «soft butch or hard femme», εργάζεται ως ειδικός στον τομέα των special effects & make-up, και κατά τη διάρκεια της σειράς μπλέκει ούτε λίγο ούτε πολύ με τρεις διαφορετικές γυναίκες… (ταυτόχρονα!). Μεταξύ άλλων, την βλέπουμε να οργανώνει το 1^st Annual White Trash Pool Party (που περιλαμβάνει creamed corn lube wrestling!) και να προετοιμάζεται με την προσωπική της γυμνάστρια για τον πρωταγωνιστικό της ρόλο ως zombie killer στην ταινία «Voodoo Cowboys». To κάρμα της Whitney που παίζει απρόσεχτα με τις καρδιές των γυναικών της επιφυλάσσει αρκετές πισωγυριστές στο άμεσο μέλλον!

Nikki & Jill vs. Bette & Tina

Αν αγαπήσατε το ζευγάρι των Jennifer Beals & Laurel Holloman στο L word (Bette & Tina αντίστοιχα), ορίστε ένα ακόμη power couple που θα σας κάνει να τρίβετε τα μάτια σας. Η Nikki Weiss και η Jill Goldstein ετοιμάζονται να παντρευτούν- σε μια γαμήλια τελετή για λίγους φίλους και την οικογένεια, στο Malibu, με την παρουσία ενός ραβίνου. Τις παρακολουθούμε σε διάφορες περιπέτειες για την προετοιμασία του ευτυχούς γεγονότος, μια εκ των οποίων είναι η ανεύρεση των κατάλληλων νυφικών, ενώ μια άλλη, η τοποθέτηση ενός κολοσσιαίου πολυελαίου στην σαλοτραπεζαρία τους που δίκαια προκαλεί το επιφώνημα «σιγά!». Η Jill, η οποία εργάζεται ως συγγραφέας, έχει το ταλέντο και την αναποφασιστικότητα της Jenny (Mia Kirshner) αλλά ευτυχώς δεν εμπνέει την ίδια αντιπάθεια, ενώ η Nikki, με την δουλειά της ως ατζέντης σκηνοθετών του Hollywood, συναγωνίζεται την Bette σε άγχος και ηγετικές ικανότητες.

Stamie vs. Alice

Άλλο ένα ζευγάρι το οποίο δεινοπαθεί μπροστά στις κάμερες είναι εκείνο της Tracy Ryerson με την Ελληνοαμερικανίδα Stamie Karakasidis. H 30χρονη Tracy έχει τη γλυκήτητα της Tina (και το ίδιο επάγγελμα!) και η Stamie το χιούμορ της Alice (Leisha Hailey), παρουσιάζει δε η ίδια ένα stand-up comedy show κάθε Πέμπτη στο club «Comedy 90210». Τα δεινά δεν προέρχονται σε αυτή την περίπτωση από τη μεταξύ τους σχέση, που είναι μάλιστα εξαιρετικά αρμονική, αλλά από τη μητρότητα: η φροντίδα των τριών παιδιών της Stamie, ένα εκ των οποίων πάσχει από το σύνδρομο Williams, και η άρνηση της μητέρας της Tracy να γνωρίσει και να αποδεχθεί την Stamie γίνονται ευκαιρίες για τρελά κωμικά σχόλια, όπως το θέμα του πόσα baby steps μπορεί να έχει ακόμη μια εξηντάρα γυναίκα μέσα της – ένα punch-line που η Πορτορικανή Zory, μητέρα της Tracy, θα θυμάται σίγουρα μέχρι να πεθάνει!

Rose vs. Papi

H Πορτορικανή Rose Garcia ήταν η αυθεντική πηγή έμπνευσης της Ilene Chaiken για τη δημιουργία του χαρακτήρα της θηλυκής Λατινοαμερικάνας Καζανόβα με το ψευδώνυμο “Papi” που απέδωσε εξαιρετικά επιτυχυμένα η Janina Gavankar στο L word. Εντυπωσιακή ως παρουσία, σε ύψος και στα υπόλοιπα …προσόντα, δεν μπορεί κανείς παρά να θαυμάσει την αντοχή της 36χρονης Rose στο αλκοόλ και τα πάρτυ: «κάπου εκεί πρέπει να έχουν ένα δικό μου μπρούτζινο άγαλμα» λέει αναφερόμενη στο τεράστιο λεσβιακό πάρτυ weekend ονόματι «Dinah Shore» που διοργανώνεται κάθε άνοιξη στο Palm Springs. Αυτό που δεν μπορεί να θαυμάσει κανείς στη Rose είναι η συμπεριφορά της προς τη σχέση της, εν ονόματι Natalie, με την οποία συγκατοικεί και για την οποία κατά τα άλλα δηλώνει ότι είναι ο έρωτας της ζωής της. «Σκληρή» παίκτρια, η Rose, και στη δουλειά (εργάζεται στον κτηματομεσιτικό τομέα) αλλά και στις σχέσεις, ξεχνά πολύ εύκολα τον σεβασμό που πρέπει να διατηρεί κανείς για το ταίρι του- αλλά ευτυχώς τον θυμάται όταν πρόκειται για την οικογένειά της, τον πατέρα της (ο οποίος την λατρεύει) και τη μητέρα της (με την οποία τα σπάνε αλλά τα τελικά τα ξαναβρίσκουν).

Mikey vs. Max

Ο πιο butch χαρακτήρας από όλους στο Real L word είναι αυτός της 36χρονης Mikey. H Mikey Koffman μοιάζει στο σουλούπι με «τον» Max (που υποδυόταν στο L word η Daniela Sea). Εδώ σταματάνε οι ομοιότητες. Η κάμερα παρακολουθεί την Mikey με τα sleeve tattoo α λα Whitney και το κούρεμα-καταιγίδα α λα Alice καθώς προσπαθεί να οργανώσει την εβδομάδα μόδας «L.A. Fashion Week». Το επάγγελμα φαίνεται εξ όψεως αταίριαστο για μια αυθεντική butch γκόμενα που αρχικά πείραζε μηχανές κι έφτιαχνε custom-made motorbikes- μια εκ των οποίων παραμένει ακόμη στην ιδιοκτησία της και αποτελεί το μεταφορικό μέσο που προτιμά. Η Mikey είναι σκληρή businesswoman αλλά έχει χρυσή καρδιά και εξαιρετικό χιούμορ, και στα διαλείμματα από τη δουλειά και το χοντρό βρίσιμο που πέφτει όταν όλα πάνε στραβά (και πάνε αρκετά συχνά) παρακολουθούμε την εξέλιξη της σχέσης της με την Raquel, μια εξίσου πολυάσχολη, επαγγελματία μακιγιέζ. Η Mikey είναι ικανή για εξαιρετικές εκπλήξεις… αυτό θα πω μόνο – χωρίς να αποκαλύψω περισσότερα και χαλάσω το σασπένς για όσους και όσες δεν έχουν παρακολουθήσει ακόμη τη σειρά.

Θα ήθελα να τονίσω ότι δεν είναι μόνο οι πρωταγωνίστριες σε αυτή τη σειρά οι οποίες παρουσιάζουν ενδιαφέρον, ως τύποι, αλλά και άλλοι δευτερεύοντες χαρακτήρες που εμφανίζονται έστω και για λίγο, όπως για παράδειγμα, η πολύ cool Michele – η συγκάτοικος της Tracy που είναι surfer (θα τη θυμάστε ίσως από το πρώτο λεσβιακό reality show «Curl Girls» ως τη φωνή της λογικής) και πολλές ακόμη χαρακτηριστικές «φάτσες» που σκάνε μύτη σε διάφορες σκηνές, φίλες, συγκάτοικοι και σχέσεις των πρωταγωνιστριών, οι οποίες μοιράζονται τις σκέψεις τους με το κοινό, όπως π.χ. η Sara, η Tor και η Romi που ούτε λίγο ούτε πολύ αποτελούν τα τρια διαφορετικά ρομαντικά ενδιαφέροντα της Whitney η οποία διανύει μια επίσης χαρακτηριστική περίοδο αναποφασιστικότητας.

Έχω ένα Θέμα…

Εξίσου σημαντικά είναι και τα θέματα που θίγει κάθε επεισόδιο. Φυσικά το επίκεντρο είναι οι σχέσεις, και το σεξ: σε αντίθεση με την Tracy, για παράδειγμα, που το πήρε χαμπάρι ότι είναι λεσβία στα 26 της, η Whitney μας λέει ότι το ήξερε από τότε που ήταν 6 χρονών! Η πρώτη επαφή με γυναίκα - ο ενθουσιασμός, το άβολο, ο πειραματισμός, η αίσθηση ότι "τωρα τα πραγματα παίρνουν το πραγματικό τους νόημα", όλα θίγονται στη σειρά, καθώς βλέπουμε τις πραγματικές σχέσεις να εξελίσσονται στο γυαλί από επεισόδιο σε επεισόδιο. Διασκεδαστικές μέχρι τελικής πτώσης είναι και κάποιες από τις outing stories που διηγούνται τα κορίτσια, όπως το πώς το φώναξε η Whitney στον πατέρα της στα 13 της χρόνια βγαίνοντας από την πόρτα του σπιτιού την μέρα της «National Coming Out Day» σαν να μην τρέχει τίποτα, το πώς έπεσε το σαγόνι της μαμάς της Tracy όταν της είπε ότι βγαίνει ραντεβού με μια κοπέλα, ή το γεγονός ότι η μητέρα της Nikki το ήξερε πριν το καταλάβει η ίδια η Nikki!

Η σειρά μπορεί να χαρακτηριστεί ως πρωτοποριακή, με την έννοια ότι θέτει καινούρια όρια στο τι επιτρέπεται να δείξει η τηλεόραση και το τι όχι. Δεν σχολιάζει μόνο ανερυθρίαστα το θέμα των sex toys, παρουσιάζοντας, για παράδειγμα, την διαδικασία της επιλογής τους και της αγοράς τους από ένα sex shop, αλλά δείχνει και πραγματικό sex... ζωντανά με strap-on (!) αν και το κάνει χωρίς να επικεντρώνεται τις λεπτομέρειες με πορνογραφική εμμονή. Επίσης, μας μιλά, χωρίς να ντρέπεται, για μια από τις πιο προσωπικές στιγμές που μπορεί να έχει μια γυναίκα, όπως το γεγονός ότι μπορεί να κλάψει κατά τη διάρκεια ή μετά το σεξ- για πολλούς και διάφορους λόγους!

Η ισορροπία μεταξύ της επαγγελματικής και της προσωπικής ζωής είναι άλλο ένα θέμα που θίγει η σειρά- έμφαση σε αυτό δίνεται με την περίπτωση της Mikey και της Raquel, που παλεύουν να συντονίσουν τα προγράμματά τους, ενώ η αποδοχή ή η απόρριψη από την οικογένεια είναι ένα από τα ζητήματα με τα οποία ασχολείται γενικότερα η σειρά παρουσιάζοντας όλους τους υπόλοιπους χαρακτήρες. Επίσης κάτι το οποίο δεν λυπάται η Showtime, είναι τα έξοδα για τις μετακινήσεις: παρακολουθούμε την Mikey καθώς φεύγει σε ταξίδι για δουλειά στο Las Vegas και στην Νέα Υόρκη, βλέπουμε την Whitney να επισκέπτεται τη Sara στο San Francisco, ενώ για το τελευταίο επεισόδιο της σειράς σχεδόν όλο το cast μετακομίζει από το Los Angeles στο Palm Springs για το πασίγνωστο (στις ΗΠΑ) Dinah Shore Weekend. Από την σειρά δεν θα ήταν δυνατόν να λείπει η παρουσίαση μερικών ακόμη κλασικών λεσβιακών επιλογών ψυχαγωγίας, όπως το basketball, το paintball, τα τοπικά μπαρ (όπως το Abbey και το Crown Bar), και… οι στριπτηζέζ, ενώ έμφαση δίνεται και στο τι διαλέγει να κάνει η κάθε μια (ελεύθερη ή μη) την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου.

Εκτός των άλλων, η σειρά αποτελεί και μια ματιά στην βιομηχανία του θεάματος του Λος Άντζελες , μιας και ένα μεγάλο μέρος των συμμετεχόντων εργάζονται στον τομέα. Μεγάλο ενδιαφέρον επίσης προκαλεί η παρουσίαση ενός από τα project με τα οποία ασχολούνται οι Nikki & Jill (ως παραγωγός και ως συγγραφέας, αντίστοιχα), και συγκεκριμένα, το βιβλίο "Sexual Fluidity" της Lisa M. Diamond, τα δικαιώματα του οποίου κατοχυρώνουν για μια παραγωγή. Θέματα ταυτότητας θίγονται απευθείας, ρωτώντας την κάθε μια από τις συμμετέχουσες, πως «ορίζει» τον εαυτό της. Αλήθεια, τι «είδη» λεσβίας υπάρχουν; Πέρα από τους συνηθισμένους όρους, όπως lipstick, femme και butch, ακούμε καινούριους όρους όπως "renaissance" (σύμφωνα με τη Rose), “a hundred footer“ (ή αλλιώς, η λεσβία που την αναγνωρίζεις από τα 30 μέτρα) και… η «mikey lesbian» (λογοπαίγνιο της Mikey με τη λέξη “mighty”- παντοδύναμη). Φυσικά, από τις σχέσεις των γυναικών με γυναίκες δεν λείπει το δράμα: από αυτό θα δείτε μπόλικο καθώς διάφορα παραφουσκωμένα «εγώ» συγκρούονται επί της οθόνης!

Η σειρά έχει δεχθεί κριτική και από εντός και από εκτός – οι μεν συμμετέχουσες την έχουν κριτικάρει κάποιες φορές γιατί θεώρησαν ότι σημαντικές πλευρές της ζωής τους δεν περιγράφθηκαν αρκετά ικανοποιητικά (όπως π.χ. η επαγγελματική ζωή των Nikki & Jill) ή γιατί κάποια από τα γεγονότα παρερμηνεύθηκαν και τονίστηκαν δυσανάλογα- για λεπτομέρειες, μπορείτε να απευθυνθύτε στα blog του κάθε μέλους του cast που αναλύουν κάθε επεισόδιο! Ο δε Τύπος θεώρησε ότι η επιλογή και εκπροσώπηση των συμμετεχόντων δεν ήταν φυλετικά επαρκής (για παράδειγμα δεν υπάρχει αφροαμερικανή ή ασιάτισσα λεσβία πρωταγωνίστρια στη σειρά). Φαίνεται ότι η τελική επιλογή των συμμετεχόντων είχε περισσότερο «αισθητικά» κριτήρια παρά πολιτικά. Για παράδειγμα, η Tracy είναι τόσο όμορφη που σε ένα από τα γυρίσματα την επιλέγουν για τη φωτογράφηση του εξώφυλλου του λεσβιακού περιοδικού «Bound». Προσωπικά θεωρώ ότι η συγκεκριμένη σειρά μπορεί άνετα να σας εθίσει όπως και το L word. Αν δεν κατάφερα και με αυτό να σας πείσω να τη δείτε… θα κλείσω με μια από τις διάσημες φράσεις της Whitney γιατί μόνο αυτό έχω να πω: «come to mama, baby Koala»!

*Το παραπάνω άρθρο δημοσιεύθηκε στο περιοδικό 'Screw', τεύχος #21 (Οκτώβριος 2010)

Viva Pardido Verde!!!

Toυ Μιχάλη Μιχελή

Και όμως το θαύμα έγινε! Οι Πράσινοι της Βραζιλίας, σάρωσαν τις προβλέψεις και πήραν ένα αναπάντεχο 19,3% σε πανεθνικό επίπεδο, στις εκλογές που έγιναν εχθές (λιγότερο του 10% τους έδιναν στις δημοσκοπήσεις). Μάλιστα, στην περιοχή της πρωτεύουσας Μπραζίλια, συγκέντρωσαν το 42%! Μ' αυτή την μεγάλη είσοδο στην πολιτική σκηνή, η Μαρίνα Σίλβα (πρώην υπουργός περιβάλλοντος της κυβέρνησης Λούλα), στέρησε την κυβερνητική πλειοψηφία στην Ντίλμα Ρουσέφ (τη διάδοχο του προέδρου Λούλα) κι έδωσε ένα ηχηρό μήνυμα, ότι χωρίς την οικολογική ψήφο, το Εργατικό Κόμμα (συγκέντρωσε το 46,9%), δεν μπορεί να ελπίζει σε νίκη, στο δεύτερο γύρο, εναντίον των Σοσιαλδημοκρατών του Ζοζέ Σέρα (πήραν το 32,6%).

Η 53χρονη Μαρίνα Σίλβα, στήριξε την καμπάνια της στην σωτηρία των εκτάσεων της Αμαζονίας, εναντίον των φραγμάτων στα εκεί ποτάμια κι αντιτάχθηκε στις παραθαλάσσιες γεωτρήσεις πετρελαίου, που αποφάσισε να εκτελέσει η κυβέρνηση των Εργατικών. Στο πλευρό της τάχθηκαν πολλές προσωπικότητες, με κυριότερες εκείνες του ποδοσφαιριστή Σώκρατες ( γεννήθηκε στο Μπελέμ της Αμαζονίας) και του διάσημου μοντέλου Ζιζέλ.

Η Μαρίνα Σίλβα, γεννήθηκε στην περιοχή Άκρε της Αμαζονίας. Ως τα 12 της, εργαζόταν μαζί με τον πατέρα της στη ζούγκλα, στη συλλογή του καουτσούκ. Η μητέρα της και τρία από τα έντεκα αδέλφια της, πέθαναν και η ίδια προσβλήθηκε από ηπατίτιδα, όταν ήταν 16 ετών. Νοσηλεύτηκε στην περιφερειακή πρωτεύουσα Ρίο Μπράνκο. Όταν η κατάσταση της υγείας της βελτιώθηκε, γράφτηκε στο σχολείο για να μάθει να γράφει και να διαβάζει, ενώ ταυτόχρονα εργαζόταν ως καθαρίστρια. Κατόρθωσε να πάρει πτυχίο δασκάλας, όμως δεν άργησε να καταπιαστεί με την πολιτική. Στα 36 της, έγινε η νεότερη βουλευτής στην ιστορία της Βραζιλίας και το 2003 ορίστηκε από τον πρόεδρο Nτα Σίλβα Λούλα, υπουργός Περιβάλλοντος. Παραιτήθηκε το 2008, επειδή διαφώνησε με αναπτυξιακά σχέδια της ομοσπονδιακής κυβέρνησης των Εργατικών.

Τη νίκη της η Μαρίνα Σίλβα, την αφιέρωσε στην μνήμη του ήρωα Τσίκο Μέντες, του δολοφονημένου (1988) συλλέκτη καουτσούκ.

Couchsurfing - κάντο κι εσύ!

Αυτό το καλοκαίρι ήταν τόσο γεμάτο. Δεν κατάλαβα πως πέρασε. Γι' αυτό δεν έγραψα σχεδόν καθόλου αυτό το καλοκαίρι σε αυτό το μπλογκ.

Αυτό το καλοκαίρι γέμισε το σπίτι φίλους από κάθε γωνιά της γης. Τον Maarten, από το Άμστερνταμ, που γύρισε την Ευρώπη με ένα ποδήλατο, παρέα με τον Shaun.


Τον Ilya, από το Σάν φρανσίσκο, που ταξιδεύει παίζοντας το ακορντεόν του. Τον Tomi, Φινλανδό συγγραφέα που καταγράφει τις εμπειρίες του με ωτοστόπ, στο www.mindyourelephant.org - γυρνώντας χωρίς φράγκο στην τσέπη, με ένα laptop και δυο τσάντες, ελπίζοντας να αλλάξει τον κόσμο.


Οι "γείτονές" μας, Ιταλοί και Τούρκοι, μου ζέσταναν την καρδιά και μαγείρεψαν στην κουζίνα μου. Ο Gianpaolo έφτιαξε ταλιατέλες και η Ceren κοτόπουλο με λαχανικά και πράσα με ρύζι. Τους φιλοξένησα όλους στον καναπέ μου- αυτούς και άλλους τόσους...Ήταν όλοι τους υπέροχοι, ανοιχτοί, άνθρωποι γεμάτοι χαρά και εμπιστοσύνη για τους ανθρώπους γύρω τους.


Couchsurfing σημαίνει φιλοξενία. Αλλάζει τον κόσμο, έναν καναπέ τη φορά. Δοκίμασέ το κι εσύ... Το μόνο που χρειάζεσαι, είναι ένας καναπές κι ένα ανοιχτό μυαλό!

Τι μας έμαθε το Hollywood (και τι ξέχασε να μας πει!)

by art.em.is.free@gmail.com

"Alice: Not all women are raving bloody lesbians, you know.

George: That is a misfortune I am perfectly well aware of! "

“The Killing of Sister George” (1968), σκηνοθεσία: Robert Aldrich

«Το Hollywood έμαθε στους straight πώς να βλέπουν τους gay, και τους gay πώς να βλέπουν τον εαυτό τους» μας λέει η Lily Tomlin καθώς αφηγείται την ιστορία της ομοφυλοφιλίας στον Αμερικάνικο mainstream κινηματογράφο στο εξαιρετικό ντοκυμαντέρ «The Celluloid Closet» (1995)*.

Από τις πρώτες κωμικές αναφορές στην ανατροπή των στερεοτύπων των δύο φύλων (A Florida Enchantment , 1914) μέχρι τον 21^ο αιώνα, την πλήρη αποενοχοποίηση και τον πλουραλισμό που έφερε μαζί του, η κινηματογραφική ιστορία της γυναικείας ομοφυλοφιλίας μοιάζει με ένα ιδιαίτερα αργό και οδυνηρό στρηπτίζ- το οποίο, σημειωτέον δεν έχει ακόμη τελειώσει, καθώς το Hollywood καθεαυτό συνεχίζει να προβάλει τις αντιστάσεις του. Πλουραλισμός υπάρχει στον κινηματογράφο, πλέον, αλλά την «βαριά» δουλειά την έχει κάνει κυρίως ο Ευρωπαϊκός, ο Ασιατικός και ο ανεξάρτητος Αμερικάνικος κινηματογράφος, τολμώντας να θέσει θέματα, να πρωτοτυπήσει και προκαλέσει.

Πραγματικά απίστευτη μοιάζει η διαπίστωση ότι η τηλεόραση έχει αποδειχθεί ένα πολύ πιο ελαστικό μέσο από το εμπορικό σινεμά, ιδιαίτερα στις ΗΠΑ. Ενώ οι τηλεοπτικές σειρές και οι τηλεταινίες διαδέχονται η μια την άλλη και βάζουν τις λεσβίες, τις τρανς και τις αμφί γυναίκες μέσα σε κάθε σπίτι - και με τεράστια επιτυχία (παραδείγματος χάριν από το L Word μέχρι το Grey’s Anatomy, και από το E.R. μέχρι το House M.D.), προσφέροντας στο κοινό εκτός από ερωτικές ανατριχίλες και εξαιρετικά πρότυπα γυναικών, το Hollywood συνήθως δεν τολμά να φτιάξει το πορτρέτο μιας πρωταγωνίστριας που είναι ξεκάθαρα ομοφυλόφιλη και θα μπορούσε να αποτελέσει θετικό πρότυπο για εκατομμύρια γυναίκες στον κόσμο- με μια/δυο εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Επιπροσθέτως, μια πλειάδα νέων σειρών στις ΗΠΑ και στη Βρετανία τα τελευταία χρόνια (Skins, South of Nowhere, Bad Girls, Buffy the Vampire Slayer , Queer as Folk κ.α.) με λεσβίες πρωταγωνίστριες έχει αναπτερώσει σημαντικά το ηθικό της ΛΟΑΤ κοινότητας, προσφέρει χαρά σε παλιούς και νεότερους και σε κάποιες περιπτώσεις, μαθήματα ζωής.

Αντίθετα, έχουμε δει δεκάδες «τραγικές» ιστορίες, από ναρκoμανείς (Gia, 1998) μέχρι serial killers (Monster, 2003) και από αυτοκτονίες (Lost and Delirious, 2001) μέχρι ολοφάνερα ομοφυλόφιλες γυναίκες με ολοφάνερα λεσβιακές σχέσεις που για κάποιον περίεργο λόγο αποσιωπούνται στην οθόνη, όπως για παράδειγμα στο “Fried Green Tomatoes” (1991) του Jon Avnet. Για να μην πιάσουμε καν τα αιμοσταγή βαμπίρ που έκαναν θραύση στη δεκαετία του ‘70! Πρόκειται για ένα μυστήριο… το οποίο αξίζει να αποκωδικοποιήσει κανείς.

Οι πρώτες λεσβίες στο σινεμά φιλήθηκαν (Morocco, 1930 και Queen Christina, 1933) και χόρεψαν μαζί, (Pandora's Box, 1929)… μέχρι που και έκαναν και σχέσεις:

Girls in Uniform (1931). Η Greta Garbo μας έμαθε ότι ακόμη και Βασίλισσα να είσαι μπορεί να χάσεις στον έρωτα, η Louise Brooks σαγήνευσε και τα δυο φύλα, ζώντας με βίζιτες και δανεικά, και η Marlene Dietrich απογείωσε τις ελπίδες ανδρών και γυναικών σουλατσάροντας στην πίστα με το tuxedo της. Όλα αυτά μέχρι να έρθει ο κώδικας Hays (1930-1968) και να επιβάλει τα μεσαιωνικά σκοτάδια στο αμερικάνικο σινεμά για σχεδόν τέσσερις δεκαετίες!

Αποτέλεσμα της σκληρής λογοκρισίας ήταν η δημιουργία ενός άλλου «κώδικα». Οι αναφορές στην ομοφυλοφιλία γίνονταν πλεόν μόνο με υπαινιγμούς και έξυπνα τρικ που δεν τα έπιανε το μαχαίρι του χασάπη. Τρανά παραδείγματα είναι το Dracula's Daughter (1936), όπου η κόρη του Δράκουλα (Gloria Holden) ζητά από την Janet (Marguerite Churchill) να γδυθεί με την δικαιολογία ότι θέλει να ζωγραφίσει το πορτρέτο της και η Rebecca (1940) του Alfred Hitchcock όπου η οικονόμος Mrs Danvers (σε μια εξαιρετική ερμηνεία της Judith Anderson που έμεινε στην ιστορία) διατηρεί μια παράδοξη εμμονή, τη λατρεία της γκαρνταρόμπας της πρώην εργοδότριάς της. Φιλμ με χαμηλών τόνων closeted lesbians στην δεκαετία του ‘50 αποτελούν τα Calamity Jane (1953), και Johnny Guitar (1954), ενώ το Caged (1950), είναι αυτό ακριβώς που υπονοεί και ο τίτλος, μια ταινία για φυλακισμένες λεσβίες! Αξέχαστη έχει μείνει επίσης η Ruth Gillette στο μικρό ρόλο της μασέρ στο In a lonely place (1950) με τους Humphrey Bogart και Gloria Grahame, ενώ στο Young man with a horn (1950) ο Kirk Douglas καταδικάζει την Laurel Bacall για την εύνοια που δείχνει στην Katharine Kurasch: «είσαι άρρωστη!» της λέει. Το ίδιο συνεχίζει να πιστεύει και η Shirley MacLaine στο ρόλο της στο The Childrens'Hour (1961), όπου αυτοκτονεί για τα μάτια της Audrey Hepburn. Στο Walk on the WIld Side (1962) η Barbara Stanwyck παίζει την Μαντάμ ενός μπορντέλου που δείχνει ένα κάπως πιο στενό ενδιαφέρον για ένα από τα κορίτσια της - γεγονός που επίσης αντιμετωπίζεται ως αποκύημα μιας αρρωστημένης φαντασίας.

Ενώ στις ΗΠΑ κατά τη διάρκεια των ‘60s η ομοφυλοφιλία είναι καταδικαστέα, στην Ευρώπη μια σειρά από ταινίες ασχολούνται ανοιχτά με το θέμα. Για παράδειγμα, το The Killing of Sister George (1968), του Robert Aldrich προσφέρει μια εξαιρετικά αναζωογονητική ματιά με το εξαιρετικό του χιούμορ και το Women in Love (1969), εξερευνά τις πολύπλοκες σχέσεις που δημιουργούνται μεταξύ δυο ετερόφυλων ζευγαριών όπου η ομοφυλοφιλική έκφραση αποτελεί ερωτική επιλογή, ενώ οι μεγάλοι auteur βάζουν τα γυαλιά στους Αμερικανούς συναδέλφους τους: ο Ingmar Bergman απαθανατίζει τις Bibi Andersson και Liv Ullmann στο θρυλικό Persona (1966), και ο R.W.Fassbinder τις Margit Carstensen και Hanna Schygulla στο αριστοτεχνικό The Bitter tears of Petra Von Kant (1972) ενώ η ακαδημαϊκός Barbara Hammer αρχίζει να δημιουργεί μοναδικές λεσβιακές ταινίες.

Ώσπου έρχεται η δεκαετία του ’80 για να αλλάξει αν όχι τα πάντα, τουλάχιστον να παρουσιάσει εκείνες τις «εξαιρέσεις στον κανόνα» στις οποιές αναφερθήκαμε προηγουμένως. Πρόκειται για τις ταινίες Personal best (1982) όπου οι αθλήτριες Patrice Donelly και Mariel Hemingway καταπιάνονται με ένα γελοία εξοντωτικό μπρα ντε φερ μέχρι να αποφασίσουν επιτέλους να πέσουν μαζί στο κρεβάτι, και το Silkwood (1983), το πορτρέτο της Κάρεν Σίλκγουντ που τόλμησε να εναντιωθεί στην βιομηχανία της πυρηνικής ενέργειας, με την Meryl Streep και την Cher σε γλυκούς εναγκαλισμούς. Ήταν η εποχή που το Hollywood αποφάσισε να κάνει «το μεγάλο βήμα» παρουσιάζοντας «θετικά πρότυπα» ομοφυλοφίλων όπως για παράδειγμα στο από καιρό ξεχασμένο Making Love (1982) του Arthur Hiller με τους Michael Ontkean και Harry Hamlin. Τώρα είναι δύσκολο να καταλάβουμε το πώς και το γιατί της εποχής, αλλά η αλλαγή αυτή δεν έγινε αναίμακτα- όταν μόλις δύο χρόνια πριν κυκλοφορούσαν εξαιρετικά ομοφοβικές ταινίες: π.χ. το Windows (1980) με την Elizabeth Ashley στο ρόλο μιας ψυχωτικής λεσβίας (που πληρώνει έναν βιαστή για να της φτιάξει μια βιντεοταινία με τον βιασμό της γειτόνισσάς της, η οποία είναι το αντικείμενο του πόθου της), ενώ ο πολύς Al Pacino επιδείκνυε τα μούσκουλά του στο Cruising (1980) υποδυόμενος τον undercover cop που αναγκάζεται να υποκριθεί ότι είναι gay για να πιάσει έναν δολοφόνο.

Η δεκαετία του ’80 μας χάρισε και δύο ντίβες σε cross-dressing ρόλους, την Julie Andrews που αναλαμβάνει τον ρόλο του gay Πολωνού Κόμη Victor Grazinski που με τη σειρά του υποδύεται γυναικείους ρόλους, στο Victor, Victoria (1982) του Blake Edwards, και την Barbra Streisand που αποφάσισε να μάθει γράμματα…στο Yentl (1983). Η μύγα τσίμπησε μέχρι και τον Steven Spielberg, που μας έδωσε το The Color Purple (1985) με την Whoopi Goldberg σε ντοπαλές περιπτύξεις με την Margaret Avery. Η Whoopi Goldberg θα ξαναπαίξει τη λεσβία μια δεκαετία αργότερα στο Boys on the Side (1995) με παρέα την αγαπητή Mary Louise Parker που αρρωσταίνει πάλι (!) και πεθαίνει ξανά (ίσως να φταίνε εκείνες οι πράσινες τηγανιτές ντομάτες).

Αίσθηση έκαναν οι Suzan Sarandon και Catherine Deneuve στο The Hunger (1983) του Tony Scott, ενώ ο ανεξάρτητος κινηματογράφος μας έδωσε δυο πολύ ενδιαφέρουσες ταινίες: Desert Hearts, (1985) της Donna Dietch και Lianna (1983) του John Sayles. Την Susan Sarandon θα ξαναδούμε μερικά χρόνια αργότερα στο Thelma & Louise (1991), να δίνει το θρυλικό τελευταίο φιλί στην Geena Davis με εντελώς δική της πρωτοβουλία (υπόψιν, δεν ήταν καν στο σενάριο!). Αν η δεκαετία του ’80 «έσκασε» το παραμύθι, η δεκαετία του ‘ 90 μας χαρίζει περισσότερο σεξ… και ακόμη περισσότερο γέλιο. Josianne Balasko και Victoria Abril στο κωμικό Gazon Maudit (1995), Angelina Jolie και Elizabeth Mitchell στο Gia (υπόψιν, η τηλεταινία είναι της HBO και όχι κινηματογραφική παραγωγή, παρακαλώ) και η Hilary Swank μπαίνει στο βρακί της Chloë Sevigny και κερδίζει το Όσκαρ για το Boys don't Cry (1999)! Περισσότερα ανεξάρτητα διαμάντια αποτελούν τα Salmonberries (1991), Go Fish (1994), The incredible true adventure of two girls in love (1995), High Art (1998), Better than Chocolate (1999).

Την ίδια ώρα που ο κατά τα άνωθι ανεξάρτητος κινηματογράφος μεγαλουργεί το Hollywood μας παρουσιάζει το Bound (1996) των αδελφών Wachowski (αργότερα, δημιουργοί των Matrix) με τις Gina Gershon & Jennifer Tilly και την Sharon Stone ζευγάρι με την Leilani Sarelle στο The Basic Instinct (1992). Δυο ταινίες που εκμεταλλεύονται ανεπαίσχυντα τα υπάρχοντα πορνογραφικά στερεότυπα αλλά είναι όπως και να το κάνουμε, entertainment. Η Sharon Stone θα μετανοήσει λίγα χρόνια αργότερα … και θα τρέξει να κάνει το παιδί της Ellen DeGeneres στο κωμικό segment του "Ιf these walls could talk 2" (2000), το sequel μιας ακόμη πρωτοποριακής τηλεταινίας ενώ η Angelina θα θυμηθεί ξανά τα νιάτα της (Προ Billy Bob) και θα την πέσει στην Winona Ryder στο Girl, Interrupted (1999).

Φτάνοντας αισίως στα μαργαριτάρια της τελευταίας δεκαετίας, έχουμε κυριολεκτικά στήσει πανηγύρι, και δεν ξέρουμε πια τι να πρωτοδιαλέξουμε. Το Hollywood προτείνει την Julianne Moore που σε οτιδήποτε κάνει χώνει κι από ένα λεσβιακό κάτι (βλ. The Hours, The Private Lives of Pippa Lee, Chloe, κλπ) και μετά μας δίνει το Monster (2003), με Christina Ricci και Charlize Theron. Ο υπόλοιπος πλανήτης επιμένει ότι οι λεσβίες δεν είναι τέρατα. Ίσως να είναι λίγο βαρεμένες (σύμφωνα με τον David Lynch, βλέπε Mulholland Drive (2001) με Naomi Watts & Laura Harring) και κάποιες φορές λίγο παραπάνω κακότυχες απ’ ότι θα έπρεπε(βλέπε The Millennium Trilogy [2009-2010] με Noomi Rapace στο ρόλο της bisexual Lisbeth Salander) αλλά μπορούν επίσης να είναι εντελώς γλυκιές και Βρετανίδες και να έχουνε και happy ending! To Ιmagine me and you (2006) με τις Lena Headey & Piper Perabo έκανε το θαύμα του. "Βehold the florist" είχε πει η Elizabeth Mitchell (Gia). Ιδού! Σύμφωνα με το AfterEllen.com ο χαρακτήρας της Luce είναι ο πιο δημοφιλής κινηματογραφικός χαρακτήρας στο λεσβιακό κοινό. Κάτι μας λέει αυτό: επιτέλους θέλουμε να δούμε σχέσεις που τα καταφέρνουν. Αν όχι, τουλάχιστον προσπαθούν βρε παιδί μου! Παραδείγματος χάριν: Loving Annabelle (2006), Saving Face (2004).

Κι ενώ μέχρι και η ίδια το ‘χει (πλέον) τούμπανο, η Jodie Foster δεν βγήκε ποτέ ανοιχτά από την celluloid closet της. Τι άλλο θα μπορούσε να είναι ο χαρακτήρας της Clarice Starling στο Silence of the Lambs (;) αναρωτιέμαι εγώ και η Clare Whatling απαντά: «dyke». Η σημειολογία έχει αποφανθεί εκεί που το Hollywood εσιώπησε: η Sigourney Weaver στη σειρά Alien, σύμφωνα με το ακαδημαϊκό σύγγραμα της Tamsin Wilton, είναι άλλη μια λεσβία με τσαρούχια που δεν βγήκε ποτέ από την Χολυγουντιανή ντουλάπα της!

ΣΗΜ:*επανεκδόθηκε σε DVD το 2009

Το κείμενο αυτό δημοσιεύθηκε στο περιοδικό "Screw", στο τεύχος Ιουλίου-Αυγούστου 2010 (#.19-20)