Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης - “ΑΔΕΣΠΟΤΑ ΚΟΡΜΙΑ” της Ελίνας Ψύκου

ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Είναι 2 το μεσημέρι στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης, Πέμπτη 14 Μαρτίου. Στις 2.30 μμ προβάλλεται η ταινίας της Ελίνας Ψύκου “Αδέσποτα Κορμιά”.

 
H πύλη του λιμανιού έχει κλείσει από την αστυνομία. Δεν επιτρέπεται σε διερχόμενα οχήματα να μπουν στο χώρο. Επιτρέπεται η πρόσβαση μόνο σε πεζούς από μια πλάγια πόρτα μετά από έλεγχο των εισιτηρίων, και μάλιστα ανοίγουν και τσάντες (για να δουν αν κανείς κουβαλά κάποιο ύποπτο υλικό, εκρηκτικά ή όπλα, υποθέτω).

Μια κλούβα έχει σταθμεύσει έξω από το μουσείο κινηματογράφου και τα ΜΑΤ έχουν παραταχθεί απ' έξω. Οι αίθουσες Τζον Κασσαβέτης και Σταύρος Τορνές στην αποθήκη 1 έχουν προστατευτικό κιγκλίδωμα. Περνάς μόνο με την επίδειξη του εισιτηρίου σου.

 
Μέχρι να μπω στην αίθουσα με έχουν ελέγξει τρεις φορές και έχω επιδείξει την ταυτότητα της διαπίστευσης άλλες τόσες. Έχω εκνευριστεί, όχι από τους ελέγχους που τελικά έχουν γίνει απαραίτητοι για λόγους ασφάλειας, αλλά από το γεγονός ότι χρειάζεται να υπάρχει ασφάλεια για να δει κανείς απλώς μια ταινία!

Μια ταινία που πάρα πολλοί βιάστηκαν να κρίνουν από το ... εξώφυλλο. Δηλαδή και μόνο από την αφίσα της, χωρίς να έχουν ιδέα τι διαπραγματεύεται στ' αλήθεια και ποιό είναι το νόημά της. Και που θεώρησαν αυτόματα ότι διαπομπεύει τα ιερά σύμβολα και την πίστη τους.

Κάτι που δεν κάνει η ταινία και δεν είναι αυτός ο στόχος της.

Δεν ξέρω τι περίμενα να δω, γιατί δεν ήξερα τι θα δω πέρα από την πολύ μικρή σύνοψη που διάβασα για την ταινία, αλλά σίγουρα τίποτα ακριβώς απ' όσα είδα τελικά.
Μια σύνοψη: Τα Αδέσποτα Κορμιά εξερευνούν τη σωματική αυτονομία σε μια Ευρώπη, όπου επιτρέπεται να ταξιδέψεις, να εργαστείς και να καταναλώσεις ελεύθερα αλλά όχι πάντα να ζήσεις ή να πεθάνεις όπως επιθυμείς. Η νέα ταινία της Ελίνας Ψύκου είναι ένα ντοκιμαντέρ με τη μορφή road movie.

Δεν λέει και πολλά η σύνοψη. Σίγουρα δεν αποτυπώνει ακριβώς αυτό που αποκομίζει κανείς βλέποντας την ταινία. Μια ταινία που αγκαλιάζει τον άνθρωπο και τα πάθη του, που δεν κρίνει, που δίνει χώρο σε κάθε άποψη για τη ζωή και το θάνατο. Μια ταινία που αγκαλιάζει διαφορετικές οπτικές πάνω στην ηθική, οπτικές που μπορεί να συγκρούονται, αλλά τις παρουσιάζει αυτούσιες, και αφήνει τον θεατή να κρίνει αυτός το που στέκεται και που βρίσκεται, όχι μόνο μπροστά στο θαύμα της ζωής, αλλά και στο φαινόμενο του θανάτου.

Και επειδή το θέμα της ταινίας δεν είναι απλώς η άμβλωση, αλλά η ιδέα που έχει ο καθένας μας για τη ζωή και το θάνατο, για το πως θέλει να ζήσει και το πως θέλει ενδεχομένως να πεθάνει, όταν βλέπει πως έρχεται η ώρα του, η ταινία βάζει το ερώτημα: ποιός το αποφασίζει αυτό;

 
Και δεν δίνει απαντήσεις, δεν διδάσκει. Αντί γι' αυτό, δείχνει την αντιμετώπιση μπροστά στο θάνατο και την ασθένεια, από δύο τελείως διαφορετικές οπτικές. Από την μια, την άποψη ενός καλόγερου που είναι ανάπηρος και υποβοηθάται στο να συνεχίζει να ζει, γιατί πιστεύει ότι μόνο ο Θεός μπορεί να αποφασίσει γι' αυτό, και την άποψη άλλων ανθρώπων, που φτάνουν στο γήρας και ταλαιπωρούνται από τον πόνο, την ασθένεια και την αναπηρία, και επιθυμούν την ευθανασία. Και οι απόψεις τους προβάλλονται χωρίς επεμβάσεις από την αφήγηση της ταινίας. Είναι ισότιμες, όπως θα έπρεπε να είναι και οι ζωές των ανθρώπων.

 
Αυτή η ανοιχτή προσέγγιση, που αναδεικνύει ένα ελεύθερο βλέμμα και προέρχεται από ένα ελεύθερο πνεύμα που την δούλεψε και κόπιασε να την προσφέρει στο κοινό, όχι μόνο δεν εκτιμήθηκε, αλλά κρίθηκε πριν καν παρουσιαστεί.

 
Στην ερώτησή μου προς την σκηνοθέτιδα, για το πως διαχειρίζεται την σύγκρουση που προέκυψε κατά την προβολή της ταινίας, σε μια αίθουσα που αστυνομοκρατείται, απάντησε στο ίδιο πνεύμα: ανοιχτά το διαχειρίστηκε. Κράτησε ανοιχτά τα social media της ίδιας για να γράψει ο καθένας αυτό που ήθελε, παρόλο που μπορούσε να τα κλείσει. Επέλεξε να μην ακυρώσει τις προβολές όπως ενδεχομένως θα ήθελαν κάποιοι, αλλά να γίνουν, έστω και με παρουσία αστυνομίας. Της προτάθηκε να υπάρξει αστυνόμευση, και δέχθηκε να υπάρξει για λόγους ασφαλείας. Θα μπορούσε να είχε κάνει άλλες επιλογές, αλλά διάλεξε αυτή που συμβαδίζει με τις αρχές της: δεν δέχτηκε να αυτολογοκριθεί.

Είναι τραγικό να βρισκόμαστε στη θέση αυτή, του να πρέπει να προστατεύσουμε με τέτοια μέσα την ελευθερία του λόγου.

Στην ερώτηση του κοινού, για το αν ήθελε να προκαλέσει με την αφίσα της ταινίας, η σκηνοθέτης απάντησε πως δεν είχε σκοπό κάτι τέτοιο. Αυτό που ήθελε να γίνει ήταν να ανοίξει μια συζήτηση για τα θέματα της πίστης, της άμβλωσης, της ευθανασίας. Δεν περίμενε ότι θα συμβεί αυτό που συνέβη, ούτε και το είχε σκοπό. Θεωρεί ότι αυτό που γίνεται αυτή τη στιγμή δεν είναι συζήτηση. Μάλιστα, η μόνη στιγμή που έδειξε εκνευρισμό ήταν με την συγκεκριμένη ερώτηση, παρατηρώντας ότι υπάρχει απαξίωση για την ελληνική τέχνη, και ότι μόνο με αυτή την αφορμή για την αμφιλεγόμενη αφίσα ενδιαφέρθηκαν δημοσιογράφοι που χρόνια απαξιώνουν το έργο ελλήνων καλλιτεχνών να πάρουν συνέντευξη από την ίδια. Και η απαξίωση της Ελίνας Ψύκου, που υπηρετεί την τέχνη της για περισσότερο από δέκα χρόνια, και που όποιος έχει δει ταινίες της αναγνωρίζει την αξία της, είναι ποταπή.

 
Η ταινία κάνει το εξής ανορθόδοξο: κάποια στιγμή παρουσιάζει όλες τις μητέρες, ως ιερές, ως Παναγίες. Το κάνει με παιχνιδιάρικη διάθεση, με μουσική στο φόντο, σαν να γυρίζει βίντεο κλιπ, και όταν ρωτήθηκε η σκηνοθέτης γιατί χρησιμοποιεί σύμβολα της πίστης, απάντησε πως τα σύμβολα μπορούν να επανανοηματοδοτηθούν.

Δεν βρίσκω τίποτα ανακόλουθο με την πίστη στο Θεό, το γεγονός ότι όλες οι μητέρες μπορεί να είναι και ιερές. Κι αν αυτό δεν παρουσιάστηκε με την συνηθισμένη τεχνοτροπία της βυζαντινής τέχνης την οποία χρησιμοποιούμε στην Ελλάδα, και αντί γι' αυτήν την τεχνοτροπία επιλέχθηκε άλλη, δεν το θεωρώ βλασφημία ούτε προσβολή των Χριστιανικών ηθών. Αντίθετα, θεωρώ το γεγονός του να εμπνέεται κανείς από διαχρονικά σύμβολα, ως τιμή προς την πίστη, και κάθε πιστός θα έπρεπε να χαίρεται που ακόμα και σήμερα τα πάθη του Χριστού και η εικόνα της Παναγίας εμπνέει καλλιτέχνες να δημιουργήσουν.

 
Θεωρώ κακόπιστη την κριτική που έλαβε η ταινία. Η θέση της σκηνοθέτιδας ήταν να ακολουθήσει τις γυναίκες στην πορεία τους: γυναίκες που είτε ήθελαν είτε δεν ήθελαν να γίνουν μητέρες. Η θέση της είναι ότι η γυναίκα πρέπει να μπορεί να επιλέξει πότε θα γίνει μητέρα ή όχι.

 
Ζούμε την ζωή μας, ο καθένας έτσι όπως νομίζει, πιστεύει και μπορεί. Έτσι όπως θέλουμε, ζούμε τελικά. Και η ελευθερία της βούλησης είναι κάτι που δεν μπορεί η Εκκλησία να αφαιρέσει από τον άνθρωπο. Αντίθετα, η σύγχρονη θεολογία με κάθε τρόπο τονίζει την δυνατότητα αυτή του ανθρώπου και τονίζει ότι ο Θεός έδωσε στον άνθρωπο την ελευθερία της βούλησης.

Δεν μπορούμε εμείς να αποφασίσουμε ποιό είναι το θέλημα του Θεού. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι, να ζούμε με βάση τις επιλογές μας και να δεχόμαστε τις συνέπειες των επιλογών μας.
Οτιδήποτε άλλο είναι υποκρισία, καταπίεση και ηθικολογία. Και δεν αξίζει σε κανέναν άνθρωπο να ζει έτσι.

 
Για μένα η αφίσα της ταινίας έχει ένα πολύ συγκεκριμένο νόημα, αλλά είναι το νόημα που δίνω εγώ η ίδια: αν ο Χριστός πέθανε στο σταυρό, δεν σημαίνει ότι πέθανε μόνος. Σταυρώθηκε και η μητέρα του, γιατί ποιά μητέρα θα έβλεπε το παιδί της να πεθαίνει με αυτό τον τρόπο, και δεν θα ένιωθε ότι σταυρώνεται και η ίδια; Και πέρα από αυτό, μια σύγχρονη μητέρα, κουβαλάει τον δικό της σταυρό. Δεν είναι εύκολη η απόφαση να φέρεις έναν άλλον άνθρωπο στη ζωή. Και η περιπέτεια της κύησης είναι μια μεγάλη δοκιμασία για μια γυναίκα, που κανείς άντρας δεν μπορεί να νιώσει και να αντιληφθεί σε όλο της το εύρος και όλο της το βάθος. Δεν περνάει μέσα από το δικό του σώμα η κύηση. Δεν πρέπει να σταυρώνουμε τις γυναίκες, αν μείνουν έγκυες, είτε από τύχη (γιατί η εγκυμοσύνη δεν είχε προγραμματιστεί από τους γονείς), είτε από επιλογή (επειδή για παράδειγμα είναι μόνες αλλά επιθυμούν να γίνουν μητέρες παρόλα αυτά), και να πιστεύουμε ότι είμαστε σε θέση να αποφασίζουμε εμείς αν μπορούν ή όχι να γίνουν μάνες σύμφωνα με την δική μας ηθική. Είτε είναι έτοιμες να το κάνουν ή όχι. Και αν μια γυναίκα δεν μπορεί να μεγαλώσει ένα παιδί, αυτό δεν είναι το τέλος του κόσμου, ούτε το τέλος της ζωής. Η ζωή συνεχίζεται με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο.

 
Προσωπικά, δεν έχω έρθει ποτέ στη θέση να πρέπει να αποφασίσω αν θα φέρω μια ζωή σε αυτό τον πλανήτη ή οχι. Επέλεξα να μην γίνω μάνα, ποτέ δεν χρειάστηκε να μπω σε δίλημμα για το αν πρέπει να κρατήσω ή όχι στη ζωή ένα έμβρυο. Αν έπρεπε να επιλέξω, δεν ξέρω τι θα έκανα. Σίγουρα θα εξαρτιόταν από πολλά πράγματα η απόφασή μου. Σίγουρα δεν θεωρώ ότι το να κάνει κάποια γυναίκα άμβλωση είναι μια εύκολη απόφαση. Το αντίθετο, θεωρώ ότι είναι μια εξαιρετικά δύσκολη απόφαση και πιστεύω ότι μια γυναίκα πρέπει να μπορεί να είναι ελεύθερη να αποφασίσει η ίδια, γιατί μόνο εκείνη ξέρει τι ζει και τι μπορεί να κάνει. Κανείς δεν μπορεί και δεν πρέπει να μπορεί να της επιβάλει να γίνει μητέρα αν δεν το θέλει και η ίδια.

Κάποιοι άντρες επιλέγουν τις εύκολες λύσεις. Αφήνουν νεαρές κοπέλες έγκυες, τις εγκαταλείπουν και θεωρούν ότι από κει και πέρα είναι απόφαση της γυναίκας για το αν θα μεγαλώσει ένα παιδί και με ποιά μέσα- μια τέτοια περίπτωση δείχνει και η ταινία. Είναι πολύ εύκολο να μετακυλίσει κάποιος την ευθύνη σε μια γυναίκα, καθώς η ίδια θα λουστεί τις συνέπειες, και όταν ο ίδιος συμπεριφέρεται τόσο ανεύθυνα, θεωρώ ανήθικο το να πέφτει το βάρος μιας απόφασης στη γυναίκα που μένει έγκυος και που πρέπει μόνη της να αποφασίσει τι θα κάνει με το παιδί -αν μπορεί να το μεγαλώσει η ίδια ή όχι – τελικά να κατακρίνεται για οποιαδήποτε απόφασή της.

Αν πιστεύει κανείς ότι η ζωή είναι ιερή, ας βοηθήσει τις γυναίκες αυτές να μεγαλώσουν τα παιδιά τους. Ας δημιουργήσει ένα σύστημα υποστήριξης των γυναικών που δεν θέλουν να προβούν σε αμβλώσεις αλλά δεν μπορούν να μεγαλώσουν μόνες τους τα παιδιά τους. Οτιδήποτε άλλο είναι υποκρισία, ηθικολογία, και καταπίεση.

 
Μακρυγορώ αλλά αυτά είναι θέματα που με απασχολούν παρόλο που δεν είμαι μητέρα και δεν νομίζω να γίνω στην ηλικία που είμαι. Με ενοχλεί αφάνταστα η επιμονή των αντρών να γίνουν πατέρες χωρίς την συναίνεση της γυναίκας. Αυτό είναι βιασμός. Πως μπορείς να θεωρείς ιερή μια μήτρα, αλλά ταυτόχρονα να θεωρείς ότι μπορείς να κάνεις ό,τι θες με αυτήν; Μόνος σου θα αποφασίσεις αν θα γίνεις πατέρας; Είναι ιερό καθήκον των γυναικών να γίνουν όλες μητέρες; Δεν νομίζω. Άλλωστε υπάρχουν πολλές μητέρες που από τη φύση τους πχ λόγω ασθένειας δεν μπορούν να το κάνουν. Αν μη τι άλλο, το να θεωρεί ένας άντρας ότι όποτε θέλει να γίνει αυτός πατέρας είναι ιερό (άρα είναι και ιερό και το δικό του σπέρμα), αυτό κι αν είναι βλασφημία. Ποιός σε όρισε εσένα ερμηνευτή της θέλησης του Θεού; Αυτό είναι ο ορισμός της πατριαρχίας. Κι αυτό θα έπρεπε να αντίκειται στην Χριστιανική ηθική. Αλλά η ερμηνεία του Χριστιανισμού έχει τόσο διαστρεβλωθεί, στις μέρες μας, από τον πουριτανισμό και την πατριαρχία, που έχει γίνει πια αγνώριστη.

 
Επίσης, υπάρχουν 8 δις άνθρωποι πάνω σε αυτόν τον πλανήτη, κι αν έχουν μειωθεί οι γεννήσεις, είναι για καλό: γιατί ο πλανήτης δεν θα αντέξει άλλα τόσα δις ανθρώπων στην πλάτη του.
Όταν μια γυναίκα λέει ΟΧΙ υπάρχει λόγος που λέει ΟΧΙ. Δεχθείτε το και αφήστε την ελεύθερη να αποφασίσει.

 
Πόσες γυναίκες έγιναν μάνες ενώ δεν ήταν έτοιμες; Δυστυχισμένες μητέρες μεγαλώνουν δυστυχισμένα παιδιά. Τα κακοποιούν. Είναι συναισθηματικά απόμακρες. Τα παραμελούν. Αυτό είναι το μέλλον της ανθρωπότητας στο οποίο προσβλέπουμε;

ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ-ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Είναι 6.30 το απόγευμα στο Ολύμπιον, στο φεστιβάλ ντοκιμαντέρ της Θεσσαλονίκης, Κυριακή απόγευμα 10 Μαρτίου, έχω αποφασίσει να βγω από μια προβολή της ταινίας “Το μέρος που κοιμόμασταν” (Where we used to sleep του Matthäus Wörle)* χωρίς να καθίσω για το καθιερωμένο Q & A γιατί δεν έχω ερωτήσεις... Η ταινία κλείνει με την αναφορά στον Νικολάε Τσαουσέσκου ως δικτάτορα που έχτισε τα μεταλλεία τα οποία έπνιξαν με λάσπη το χωριό που είδαμε να έχει πεθάνει στο ντοκιμαντέρ [βλ. σχετικά με την ταινία στο τέλος του post]. 

Το κοινό χειροκροτεί. Κανείς δεν φεύγει από την αίθουσα.

Αναρωτιέμαι.

Δεν υπάρχουν κομμουνιστές εδώ μέσα; Για να σηκωθούν να φύγουν προσβεβλημένοι που αποκάλεσε ο σκηνοθέτης τον Τσαουσέσκου δικτάτορα; Μάλλον όχι, συμπεραίνω.

Βγαίνω από την σκοτεινή αίθουσα γιατί δεν έχω υπομονή να καθίσω για το Q & A. Χρειάζομαι φως κι αέρα. Σίγουρα κάποιοι ακτιβιστές θα απογοητεύτηκαν. Κάποιοι είχαν μοιράσει στο κοινό φυλλάδια ενάντια στην Eldorado Gold. Περίμεναν περισσότερα να μάθουν για την περιβαλλοντική καταστροφή που θα έπρεπε να τεκμηριώνει το ντοκιμαντέρ, ίσως*. Ανάμεσά τους ήμουν κι εγώ. Όχι ακριβώς απογοητευμένη αλλά περιμένοντας να δω κάτι παραπάνω για την πολιτική σχετικά με τα περιβαλλοντικά θέματα, πέρα από κλιπάκια των 80s με την κομμουνιστική προπαγάνδα της εποχής. Η ιστορία είναι βασισμένη στην καθημερινότητα της Βαλέρια, της “Τελευταίας των Μοϊκανών” – μιας γιαγιάς που ζει στις παρυφές μιας λίμνης που έχει καταπιεί το χωριό της, και το μόνο που περισσεύει απ' αυτό το χωριό και φαίνεται ακόμα, είναι η στέγη της εκκλησίας με το σταυρό επάνω – η υπόλοιπη είναι βυθισμένη κάτω από τόνους λάσπης από τα παλιά μεταλλεία χαλκού της περιοχής. 

Και βγαίνω από την αίθουσα με την ερώτηση στο μυαλό μου («μα που στο κοινό ήταν οι κομμουνιστές;») και βλέπω καμιά δεκαπενταριά άτομα από την ΚΝΕ έξω από το Ολύμπιον να κρατάνε κόκκινες σημαίες με σφυροδρέπανο και πανό με σύνθημα κατά της ομοφοβίας... Νωρίς – νωρίς παρόντες στο κάλεσμα της διαμαρτυρίας των 7 μμ για την τρανσφοβική επίθεση έξω από το Ολύμπιον το προηγούμενο βράδυ.

Μου έρχεται να βάλω τα γέλια. Τελικά οι κομμουνιστές ήταν έξω από την αίθουσα.

Βλέπω τον Γιώργο Τσιτιρίδη από το περιοδικό «Παράλλαξη» να λογομαχεί μαζί τους, μετά από λίγο κατεβάζουν τις σημαίες και κάνουν στην άκρη, δημοσιογράφοι με κάμερες που έχουν στηθεί στο σημείο εδώ και ώρα, ζητάνε δηλώσεις από άτομα της ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητας που έχουν αρχίσει να συρρέουν στο χώρο για την διαμαρτυρία των 7 μμ. Κάποιοι δίνουν συνεντεύξεις.

Η οργή έχει αρχίσει να φουντώνει σιωπηλά, ο κόσμος έχει συγκεντρωθεί απέναντι από τις κάμερες, πολύχρωμα παιδιά κρατάνε πλακάτ και ανοίγουν το πρόσωπο της διαμαρτυρίας για να το δει όλος ο κόσμος. Το πανό “Aπαντάμε όλ@ όταν χτυπάνε έν@” ξετυλίγεται. Σιωπή. 

Στο καπάκι, βλέπω να κατεβαίνουν από την Πλατεία Αριστοτέλους εκατοντάδες άτομα, ένα μεγάλο μπλοκ από οργισμένα στόματα και χέρια που κρατάνε μαυροκόκκινες σημαίες και στυλιάρια. Περνάνε την Μητροπόλεως και σταθμεύουν στον κενό χώρο της πλατείας πιο πάνω, αριστερά από το άγαλμα του Αριστοτέλη.

Είναι γύρω στις 7 και κάτι, όλο και περισσότερος κόσμος έρχεται στην πλατεία, κατεβαίνει προς το άγαλμα του Αριστοτέλη, μιλάω με κάποιους γνωστούς μου, ο Γιώργος Τσιτιρίδης διηγείται στον Γιώργο Τούλα το περιστατικό με την ΚΝΕ.

Το περιστατικό:

«Πρέπει να ντρέπεστε που είστε εδώ, έχετε και εσείς αίμα στα χέρια σας, ντροπή σας, να φύγετε» είχε πει ο Γιώργος πριν λίγο. Σοκ τα μικρά. «Εμείς;» του λένε χωρίς να πιστεύουν αυτά που ακούνε «τι λες;» Λέει εκείνος: «καλά ρε, ψηφίσατε το νομοσχέδιο για την ταυτότητα φύλου; Δεν έχετε δικαίωμα να είστε εδώ». Του λέει ένας: «Τι είναι φύλο; Είναι το βιολογικό». «Όχι σε μένα» του λέει ο Γιώργος, «πάρε μπούλο απλά». Του λέει μια κοπέλα «δηλαδή πιστεύεις στον γάμο;» «Όχι», της λέει αυτός «γι' αυτό πες τα συντρόφια και το Κουτσούμπα να χωρίσουν, πάμε μαζί στον αγώνα». «Αυτοί» λέει το νεαρό άτομο στον Γιώργο «παντρεύτηκαν παλιά, άλλες εποχές». Και  απαντάει εκείνος: «αυτοί ευνοούνται από αυτά που τους δίνει ο γάμος ε;;» «Είστε πάνω από όλα εργάτες το θέμα είναι ταξικό» του λένε τ@ Κνίτ@. Τους απαντάει αυτός «μαζέφτε και δρόμο. Θα σας ξεφωνίσω, θα πέσει ξύλο».

Οι Κνίτες την γλίτωσαν παρά τρίχα με τη βοήθεια του Γιώργου. Αλλιώς θα τους είχαν ήδη πάρει φαλάγγι οι αναρχικοί με τα στυλιάρια που κατέβηκαν φορτσάτοι λίγα λεπτά μετά.

Θέλω να γελάσω πάλι, γελάω. Του λέω «εσύ τους έδιωξες;»

Μέσα σε πέντε λεπτά το τοπίο έχει αλλάξει για άλλη μια φορά. 

Από την λεωφόρο Νίκης, μακριά, απέναντι από το άγαλμα, ανεβαίνουν κάποιοι και το αναρχικό μπλοκ πέφτει πάνω τους τρέχοντας, κραδαίνοντας τα στυλιάρια. Καταλαβαίνω γρήγορα ότι όσοι έρχονται από τη μεριά της θάλασσας είναι ακροδεξιοί και ότι θα πέσει πολύ ξύλο. Βρισιές, φωνές, οργή, κάποιοι τρέχουν δαιμονισμένα, δεν βγάζω άκρη, είμαι αρκετά μακριά, κοντά στο άγαλμα, προσπαθώ να δω καλύτερα τι συμβαίνει, είναι αδύνατον, τα παγκάκια έχουν γεμίσει από όρθιους που έχουν ανέβει πάνω και ψάχνουν έναν τρόπο να δουν από ψηλά τι ακριβώς γίνεται.

Ανάμεσα στα πρόσωπα του κόσμου που βρίσκεται εκεί, είτε από επιλογή είτε τυχαία, βλέπω πρόσωπα πιτσιρικάδων, σκληρά, αποφασισμένα, οργισμένα, έτοιμα για μάχη, να διασχίζουν τους αμέριμνους περαστικούς που απλώς είχαν βγει μια Κυριακή απόγευμα για την βόλτα τους. Δεν είναι “δικοί” μας, είναι οι “άλλοι”. 

Το πρόσωπο ενός νέου, γεμάτου “περηφάνια”, οργή, και άγνοια, αυτό είναι το χειρότερο πράγμα που μπορεί να συμβεί στην ανθρωπότητα.

Πάντα έλεγα από μέσα μου ότι το Pride δεν θα έπρεπε να ονομάζεται έτσι. Γιατί δεν αφορά την «περηφάνια» κυριολεκτικά, αλλά την απουσία της ντροπής. 

Αφορά την αντίσταση στην καταπάτηση της προσωπικότητάς μας.

Αφορά το δικαίωμα να είμαστε άνθρωποι και να ζούμε ελεύθερα.

Αφορά την σεξουαλική απελευθέρωση.

Και αυτά ενοχλούν. Ενοχλούν όσους έχουν πιστέψει ότι είναι οι θεματοφύλακες της ηθικής, αυτούς που έχουν πιστέψει ότι είναι αρχηγοί μας και πρέπει να κάνουμε αυτό που μας λένε, αυτοί που πιστεύουν ότι “έτσι πρέπει να ζει κανείς”, γιατί αυτά έχουν μάθει.

Χωρίς να το θέλω, βλέποντας τα οργισμένα νεανικά πρόσωπα που ψάχνουν έναν στόχο για να χτυπήσουν, ψάχνουν να επιβεβαιώσουν με κάποιον τρόπο την δική τους ύπαρξη, την δική τους καταπίεση που ούτε καν την έχουν αντιληφθεί, και θέλουν να την επιβάλουν και στους άλλους, νιώθω κι εγώ οργή.

Και αποφασίζω ότι πρέπει να φύγω πριν να είναι αργά, πρέπει να φύγω για να μην ενδώσω στη βία, πρέπει να μην γίνω σαν κι αυτούς.

Δεν θέλω η ζωή μου να ετεροκαθοριστεί από το τυφλό μίσος, δεν θέλω να γίνω στόχος, δεν οφείλω σε κανέναν το δικό μου αίμα να στρώσει την άσφαλτο. 

Όχι αυτός δεν είναι ο τρόπος να ζούμε, αυτός δεν είναι ο τρόπος να συνυπάρχουμε. Κάτι πάει πολύ στραβά. Κάπου έχουμε χάσει την μπάλα. 

*ΣΗΜ: Περιγραφή του ντοκιμαντέρ από το site του φεστιβάλ κινηματογράφου: «Η Βαλέρια είναι η μοναδική κάτοικος ενός μικρού ρουμανικού χωριού, που έχει ερημώσει εξαιτίας των τόνων λάσπης από το κοντινό ορυχείο χαλκού που έχουν πλημμυρίσει την περιοχή, ανεβάζοντας τη στάθμη της μολυσμένης τοπικής λίμνης και πνίγοντας τα πάντα στο πέρασμά τους. Μόνο το καμπαναριό της εκκλησίας είναι πλέον ορατό, θυμίζοντας έντονα το δικό μας "δακρύβρεχτο λιβάδι". Με σθένος, στωικότητα και θάρρος, η ηλικιωμένη γυναίκα, συνοδευόμενη από τα λιγοστά ζώα της και κάποιους πολίτες που της ζητούν να κάνει αυτό που φαίνεται λογικό, αρνείται να εγκαταλείψει τον τόπο της, που πλέον θυμίζει δυστοπικό θρίλερ. Ένα ανησυχητικό κοινωνικο-οικολογικό ντοκιμαντέρ που περιστρέφεται γύρω από την κεντρική του πρωταγωνίστρια, η οποία κυριολεκτικά δίνει μαθήματα ζωής, αξιοπρέπειας και επιμονής, στέκεται όρθια μπροστά στην απόλυτη καταστροφή. Η φωτογραφία του τοπίου είναι εκπληκτική, με την κάμερα να καταγράφει εικόνες που ισορροπούν ανάμεσα στην απόκοσμη ομορφιά και την απόλυτη καταστροφή».

Ζούμε μέρες καταστροφής. Η ανασφάλεια έχει χτυπήσει κόκκινο. Ο κόσμος που θεωρούσαμε δεδομένο αλλάζει. Σφυρίζουμε αδιάφορα μπροστά σε αυτό που μας τρώει, που δεν είναι τίποτα άλλο από την απληστία του ανθρώπου και την απόφαση πως έχει το δικαίωμα να επιβληθεί στη φύση. Όμως η φύση αντιδρά. 

Και οι γυναίκες αντιδρούν. Και τα ΛΟΑΤΚΙΑ+ άτομα αντιδρούν. Και η καταπίεση δεν θα περάσει. 

Γι' αυτό οφείλουμε να παλέψουμε. Για όλες τις καταπιέσεις που έχουμε μέσα μας, πρώτα απ' όλα. Και που διαιωνίζονται και έξω μας. 

Χρειάζεται να αποδυθούμε την καταπίεση. Κάντε ό,τι καταλαβαίνετε με αυτό. 

Εγώ μιλάω με την ψυχοθεραπεύτριά μου, που τη λένε Γαλήνη. Πολύ ταιριαστό όνομα για ψυχοθεραπεύτρια. Εδώ και καιρό θέλω να της πω το punchline: «μόλις συναντήσεις την Γαλήνη, η ψυχοθεραπεία σου έχει λάβει τέλος». Μια από αυτές τις μέρες, θέλω να το κάνω πράξη...

Θέλω να ηρεμήσω... αλλά η ημέρα δεν με αφήνει. Φτάνουν τα νέα της απαγόρευσης των διαδηλώσεων. Αυτή τη φορά με αφορμή τα Αδέσποτα Κορμιά της Ελίνας Ψύκου. Ταράζομαι. Θα ήθελα να βγω στο δρόμο. Δεν θα είμαι σε αυτή τη προβολή, γιατί δεν έχω εισιτήριο. Θα είμαι όμως στην επόμενη.

Ελίνα, κράτα γερά.

ΕΝΑΣ ΣΚΛΑΒΟΣ ΣΤΟ ΤΙΜΟΝΙ

Χθες πήρα ένα ταξί γιατί ήμουν τόσο πτώμα που δεν μπορούσα να περπατήσω τα 40 λεπτά που χρειαζόταν για να πάω σπίτι μου. Και θέλω να περπατάω. Αλλά δεν γινόταν.

Έπιασα κουβέντα με τον ταξιτζή – ήταν ευγενικός ο άνθρωπος. Τον ρώτησα κάποια πράγματα για τα ηλεκτρικά ταξί, γιατί με ενδιαφέρει να ξέρω τις σχετικές ρυθμίσεις για τον κλάδο που έχουν να κάνουν με την προστασία του περιβάλλοντος – ηλεκτρικά ταξί υπάρχουν. Μετά πιάσαμε κουβέντα για το μεροκάματο. Είχε όρεξη να μου μιλήσει. Μου είπε “είσαι ευγενική εσύ, δεν ξέρεις ποιοί μπαίνουν κάθε μέρα στο αμάξι και πως μιλάνε”.

Μου είπε ότι από τα 1000 ευρώ που περνάνε από τα χέρια του στο 12ωρο που δουλεύει, πρέπει να δώσει τα 950 στην εταιρία που τον έχει προσλάβει ως οδηγό. Και υπάρχουν μέρες που δεν μπορεί να μαζέψει τα 950 επειδή δεν αντέχει να δουλέψει 12 ώρες και του μένουν 25 στο χέρι.

Μου είπε ότι ο συνδικαλιστής του κλάδου του έκανε παρατήρηση για τα τακάκια του αυτοκινήτου που έλιωσαν (σημειωτέον, το ταξί δουλεύει 24 ώρες το 24ωρο γιατί πρέπει η εταιρία να τσεπώσει άλλα 950 από την επόμενη βάρδια). Του είπε ότι “έφαγε” τα τακάκια. Ο ταξιτζής του απάντησε ότι απ' όσο ξέρει οι άνθρωποι τρώνε φαγητό και όχι τακάκια.

Για να μην τα πολυλογώ... Η εταιρία έχει να πληρώσει το κράτος που ζητάει δεκάδες χιλιάδες ευρώ για μια άδεια ταξί. Το σύγχρονο σύστημα γεωεντοπισμού μέσω εφαρμογής κινητού τηλεφώνου που χρησιμοποιεί το ταξί. Να αγοράσει το αυτοκίνητο (όσο πιο σύγχρονο είναι, αν είναι και ηλεκτρικό, τόσο πιο ακριβό). Και ο ταξιτζής πρέπει να κολλήσει ένσημα για να βγει σε σύνταξη με βαρέα κι ανθυγιεινά στα 60φεύγα του. Δεν συζητώ καν το κόστος της βενζίνης και ποιός το πληρώνει. Ούτε για το κόστος του να στρώσεις έναν δρόμο με άσφαλτο.

Κι έχουμε και λέμε: για να πάρει κάποιος ένα ταξί και να πάει κάπου “γρήγορα” και “άνετα”, πληρώνονται: η εταιρεία-εργοδότης, η αυτοκινητοβιομηχανία, η εταιρεία εξόρυξης πετρελαίου και το διυλιστήριο, ο πωλητής της βενζίνης, το κράτος, κοκ. Τελευταίος και καταϊδρωμένος ο ταξιτζής που ο πελάτης που βιάζεται θα τον βρίσει κι ας είναι 12 ώρες στο τιμόνι, έχει στο μεταξύ κινδυνέψει η ζωή του στο δρόμο καμιά 10 φορές από τις παραβιάσεις του ΚΟΚ, και αυτός που έχει τα χρήματα για να τα δώσει, θα του ζητήσει πίσω και το 20λεπτο αν το ταξί γράψει 4.80 και αυτός του δώσει πεντάευρο. Γιατί προέχει να πάει στον προορισμό του 'ΓΡΗΓΟΡΑ'.

Πόσο μάταιη είναι η ταχύτητα. Τι ξοδεύεται για να επιτευχθεί αυτό το “γρήγορα”. Γιατί πιστέψαμε ότι το “γρήγορα” είναι και “αποτελεσματικά”. Και ποιό είναι το κόστος για την ανθρώπινη ζωή, την παγιδευμένη σε ένα μεταλλικό κουτί, μια σκλαβιά σε 4 ρόδες.

Αύριο είναι η Διενής Ημέρα Χωρίς Αυτοκίνητο. Σκεφτείτε πόσο νορμάλ είναι να ζούμε μέσα σε τσιμεντένια κουτιά που τα λέμε σπίτια, να μπαίνουμε σε μεταλλικά κουτιά με ρόδες, για να πάμε σε ένα τσιμεντένιο κουτί που το λένε γραφείο, και πίσω. 

Πείτε μου πόσο πρέπει να εξαντληθεί ο άνθρωπος, για να παρανοήσει τελικά. Την επόμενη φορά που θα δείτε ταξιτζή να φλιπάρει και να ακούει ραδιόφωνο στο τέρμα, να φιλοσοφεί για το οτιδήποτε, ακόμα κι αν διαφωνείτε με όσα λέει, ακόμα και αν πιστεύετε ότι λέει μπούρδες, να ξέρετε, είναι ένας σκλάβος στο τιμόνι. Και προσπαθεί μέσα σε αυτές τις 12 ώρες, να ζήσει κάτι από τη ζωή του που φεύγει μέσα από τα δάχτυλά του και χάνεται στην άσφαλτο.

Με βάρκα την Ελπίδα

Θα πω κάτι στους Αριστερούς φίλους μου που μπορεί να τους πειράξει, αλλά δεν γίνεται να μην το πω όσο κι αν τους αγαπώ, γιατί γεννήθηκα σε μια αριστερή οικογένεια, και ο παππούς μου ήταν αντάρτης, σήμερα όμως, αν τον είχα δίπλα μου, και μπορούσα να συζητήσω μαζί του, θα τον έπιανα από το χέρι, θα του έδειχνα τα καμένα και πνιγμένα ζώα και τους απανθρακωμένους ανθρώπους και τα δέντρα που έγιναν φαντάσματα από σκόνη και θα του έλεγα:

“Παππού, η αριστερά που αγάπησες έχασε το δρόμο της. Συμβαίνει μια επανάσταση κάτω από τη μύτη της αυτή τη στιγμή και δεν το έχει πάρει χαμπάρι. Ο κόσμος μας καταρρέει. Ο 21ος αιώνας έφερε αυτό που η γενιά σου δεν φανταζόταν καν – σήμερα τα παιδιά που είναι 20 χρονών φοβούνται ότι ποτέ δε θα έχουν την ευκαιρία να ζήσουν και να φτάσουν στα χρόνια σου. Οι γονείς που έχουν μικρά παιδιά φοβούνται ότι τα παιδιά τους δε θα έχουν τίποτα καλό να ζήσουν εκτός από τη φτώχια και την ανέχεια και τον ξεριζωμό. Κάνουν τα παιδιά επανάσταση σήμερα, παππού. Απεργούν και δεν πηγαίνουν σχολείο. Ζητάνε κάποιος να σεβαστεί την Πράσινη Επανάσταση που ξεκίνησαν. Και το κεφάλαιο, παππού, ακόμα κι αυτό κατάφερε, να την καπηλευτεί. 

Παππού, νομίζω ότι δεν έχουμε άλλα περιθώρια. Κοίτα τι έχει κάνει η αριστερά στον εαυτό της αυτά τα χρόνια. Θέλει έναν καλύτερο κόσμο αλλά είναι ανίκανη να δείξει τον καλύτερό της εαυτό. Πως θα πάμε έτσι μπροστά παππού; Χωρίς θυσίες; Εσύ θυσιάστηκες και πολέμησες. Τι πιστεύεις ότι πρέπει να γίνει όταν ο σύντροφος δεν ακούει τον σύντροφο; Όταν το μεγάλο διακύβευμα δεν ενσωματώνεται ως η μεγαλύτερη προτεραιότητα που υπάρχει, στην πράξη και όχι στα λόγια; Πως θα γίνει, παππού, η συλλογικότητα και η αλληλεγγύη να είναι πράξη, πραγματικότητα και όχι φαντασία; Φοβάμαι, παππού, φοβάμαι ότι η Αριστερά νοιάζεται περισσότερο για την ιδεολογική της ηγεμονία και εθίστηκε τόσο πολύ στην άσκηση της εξουσίας που δεν βλέπει πια πέρα από τη μύτη της”.

Δεν ξέρω τι θα απαντούσε ο παππούς. Ξέρω όμως ότι θα με άκουγε σκεφτικός. Ίσως να δάκρυζε, ίσως να περίμενε να του πω περισσότερα, ίσως να έβριζε και να έλεγε το μοναδκό “Γαμώ τα Υπουργεία μου” που έλεγε κάθε φορά που έχανε στο τάβλι. Ίσως να γυρνούσε και να μου έλεγε: “τι θες να πεις;, Ότι ούτε καν ΚΚΕ δε θες να ψηφίσεις;”

“Όχι, παππού, δεν θέλω να ψηφίσω ΚΚΕ. Συγγνώμη. Παππού, το ΚΚΕ ντρέπεται να βγει να πει ότι έχει ομοφυλόφιλους πολιτικούς στις τάξεις του, υποκρίνεται ότι αυτό δεν αφορά κανέναν όταν τους ομοφυλόφιλους τους σκοτώνουν οι μπάτσοι και οι νοικοκύρηδες μέσα στη μέση της Ομόνοιας χωρίς να κουνηθεί φύλλο και χωρίς η δικαιοσύνη να τους καταδικάσει γι' αυτό. Αυτοί είναι οι φίλοι μου παππού, που τους σκοτώνουν την ψυχή κάθε μέρα. Αυτή είμαι εγώ. Τους Ναζί πολέμησες παππού, αυτούς που έστελναν τους ομοφυλόφιλους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και τους καίγανε. Ούτε Μέρα25 θέλω να ψηφίσω κι ας έκανε το καλύτερο πρόγραμμα που έχω δει σε προοδευτικό κόμμα γιατί διάλεξε για ηγέτη έναν νάρκισσο. Ούτε και θέλω να φάω τη ζωή μου σε συνελεύσεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς για να τρώω τις ώρες μου αδιέξοδα μιλώντας για τον Τρότσκι και να χαϊδεύω γλυκά τον εγκέφαλό μου για το πόσο έξυπνη είμαι.

Παππού, ξέρεις τι συμβαίνει; Ακτιβιστές για το κλίμα έχουν δολοφονηθεί κατά χιλιάδες τα τελευταία χρόνια και κατά χιλιάδες συλλαμβάνονται κάθε χρόνο σε όλο τον κόσμο, και του κόσμου δεν του καίγεται καρφάκι. Τώρα που κάηκε η γούνα του κόσμου, λες παππού, να ξυπνήσει και να δει ποιά είναι η πραγματική επανάσταση; Και να ξεβολευτεί; Θέλει ξεβόλεμα παππού, να γυρίσεις πίσω στην φύση, στην φύση σου, ζούμε σε πόλεις που υπόσχονται άνεση και η φύση φαίνεται δύσκολη και επικίνδυνη πια. Κανείς δεν θέλει να πάει να ζήσει στα χωριά και να γίνει αγρότης. Θέλει θυσίες αυτή η επανάσταση παππού. Θέλει να θυσιάσουμε την καλοπέρασή μας”.

“Και τι θα κάνεις παιδί μου;” Ίσως να ρωτούσε ο παππούς. Δεν έχω ιδέα αν θα τον ένοιαζε το outing. Ίσως να το προσπερνούσε όπως κάποιοι αριστεροί ως κάτι άσχετο. Ίσως και να τον σόκαρε, αλλά δεν νομίζω εδώ που τα λέμε, γιατί ήξερε από πάντα ότι ήμουν αγοροκόριτσο και μου μάθαινε να χρησιμοποιώ εργαλεία και να μαστορεύω. Να σκαλίζω και να ποτίζω. Και μου έμαθε και τάβλι τόσο καλά που στο τέλος τον νικούσα, αλλά ήταν περήφανος που μπορούσα να τον νικήσω.

“Παππού, θα του έλεγα, δεν είμαι πια με την Αριστερά. Είμαι με την αμεσοδημοκρατία και την οικολογία. Μου φαίνεται ότι αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ και ποτέ δε θα γίνει καλύτερος αν δεν θέλει  ξεφορτωθεί ο καθένας μας τον μπάτσο που έχουμε μέσα μας. Και παππού, είδα πολλούς αριστερούς μπάτσους που δεν θέλουν να παραδεχτούν πόσο μπάτσοι έχουν γίνει. Συγνώμη που το λέω έτσι παππού. Αλλά έτσι είναι. Δεν ρίχνεις τον σύντροφό σου κάτω από τις ράγες, παππού. Αυτό είναι αλληλεγγύη και συλλογικότητα; Εσύ παππού μισούσες τους μπάτσους. Θα έριχνες τους συντρόφους σου κάτω από τις ράγες του τρένου;”

Είμαι σίγουρη ότι ο παππούς μου θα διαφωνούσε με το να ρίχνεις τους συντρόφους σου στις ράγες του τρένου. “Μου βγήκες αναρχικιά μώρε;” ίσως να μου έλεγε.

"Κοίτα παππού, έχω δυό – τρία τελευταία πράγματα να σου πω  - κυριολεκτικά η Ελλάδα φέτος πέθανε στις ράγες του τρένου.

Παππού η Ελλάδα κόπηκε στα δύο πολλές φορές. Από τον Εμφύλιο, μέχρι το τρένο που ανατράπηκε στα Τέμπη, και τώρα με έναν τυφώνα που τον λένε Ντάνιελ για άλλη μια φορά η Αθήνα και η Θεσσαλονίκη δεν επικοινωνούσαν για μέρες.  Βαρέθηκα παππού να μην επικοινωνούν οι άνθρωποι. Βαρέθηκα.

Παππού, η επανάσταση είμαστε εμείς. Όσοι αρνούμαστε να καταπιέσουμε τον εαυτό μας, τον διπλανό μας, και την ίδια τη φύση. Είναι δύσκολο να κάνει κάποιος πραγματικά αυτή την επανάσταση, παππού. Είναι τελείως άοπλος. Δεν θα πάω καν να πετάξω μπουκάλια στους μπάτσους. Είναι σαν να χτυπάς το κεφάλι σου σε έναν τοίχο. Δεν μας ακούνε έτσι κι αλλιώς. Όχι, δεν θα τους μισήσω. Θα τους λυπηθώ. Δεν ξέρουν ποιοί είναι πραγματικά, παππού, ακόμα και οι μπάτσοι. Τους λυπάμαι γιατί δεν ξέρουν πραγματικά τι θα πει ελευθερία. 

Παππού, μου έχεις λείψει πολύ."