Couchsurfing - κάντο κι εσύ!

Αυτό το καλοκαίρι ήταν τόσο γεμάτο. Δεν κατάλαβα πως πέρασε. Γι' αυτό δεν έγραψα σχεδόν καθόλου αυτό το καλοκαίρι σε αυτό το μπλογκ.

Αυτό το καλοκαίρι γέμισε το σπίτι φίλους από κάθε γωνιά της γης. Τον Maarten, από το Άμστερνταμ, που γύρισε την Ευρώπη με ένα ποδήλατο, παρέα με τον Shaun.


Τον Ilya, από το Σάν φρανσίσκο, που ταξιδεύει παίζοντας το ακορντεόν του. Τον Tomi, Φινλανδό συγγραφέα που καταγράφει τις εμπειρίες του με ωτοστόπ, στο www.mindyourelephant.org - γυρνώντας χωρίς φράγκο στην τσέπη, με ένα laptop και δυο τσάντες, ελπίζοντας να αλλάξει τον κόσμο.


Οι "γείτονές" μας, Ιταλοί και Τούρκοι, μου ζέσταναν την καρδιά και μαγείρεψαν στην κουζίνα μου. Ο Gianpaolo έφτιαξε ταλιατέλες και η Ceren κοτόπουλο με λαχανικά και πράσα με ρύζι. Τους φιλοξένησα όλους στον καναπέ μου- αυτούς και άλλους τόσους...Ήταν όλοι τους υπέροχοι, ανοιχτοί, άνθρωποι γεμάτοι χαρά και εμπιστοσύνη για τους ανθρώπους γύρω τους.


Couchsurfing σημαίνει φιλοξενία. Αλλάζει τον κόσμο, έναν καναπέ τη φορά. Δοκίμασέ το κι εσύ... Το μόνο που χρειάζεσαι, είναι ένας καναπές κι ένα ανοιχτό μυαλό!

Τι μας έμαθε το Hollywood (και τι ξέχασε να μας πει!)

by art.em.is.free@gmail.com

"Alice: Not all women are raving bloody lesbians, you know.

George: That is a misfortune I am perfectly well aware of! "

“The Killing of Sister George” (1968), σκηνοθεσία: Robert Aldrich

«Το Hollywood έμαθε στους straight πώς να βλέπουν τους gay, και τους gay πώς να βλέπουν τον εαυτό τους» μας λέει η Lily Tomlin καθώς αφηγείται την ιστορία της ομοφυλοφιλίας στον Αμερικάνικο mainstream κινηματογράφο στο εξαιρετικό ντοκυμαντέρ «The Celluloid Closet» (1995)*.

Από τις πρώτες κωμικές αναφορές στην ανατροπή των στερεοτύπων των δύο φύλων (A Florida Enchantment , 1914) μέχρι τον 21^ο αιώνα, την πλήρη αποενοχοποίηση και τον πλουραλισμό που έφερε μαζί του, η κινηματογραφική ιστορία της γυναικείας ομοφυλοφιλίας μοιάζει με ένα ιδιαίτερα αργό και οδυνηρό στρηπτίζ- το οποίο, σημειωτέον δεν έχει ακόμη τελειώσει, καθώς το Hollywood καθεαυτό συνεχίζει να προβάλει τις αντιστάσεις του. Πλουραλισμός υπάρχει στον κινηματογράφο, πλέον, αλλά την «βαριά» δουλειά την έχει κάνει κυρίως ο Ευρωπαϊκός, ο Ασιατικός και ο ανεξάρτητος Αμερικάνικος κινηματογράφος, τολμώντας να θέσει θέματα, να πρωτοτυπήσει και προκαλέσει.

Πραγματικά απίστευτη μοιάζει η διαπίστωση ότι η τηλεόραση έχει αποδειχθεί ένα πολύ πιο ελαστικό μέσο από το εμπορικό σινεμά, ιδιαίτερα στις ΗΠΑ. Ενώ οι τηλεοπτικές σειρές και οι τηλεταινίες διαδέχονται η μια την άλλη και βάζουν τις λεσβίες, τις τρανς και τις αμφί γυναίκες μέσα σε κάθε σπίτι - και με τεράστια επιτυχία (παραδείγματος χάριν από το L Word μέχρι το Grey’s Anatomy, και από το E.R. μέχρι το House M.D.), προσφέροντας στο κοινό εκτός από ερωτικές ανατριχίλες και εξαιρετικά πρότυπα γυναικών, το Hollywood συνήθως δεν τολμά να φτιάξει το πορτρέτο μιας πρωταγωνίστριας που είναι ξεκάθαρα ομοφυλόφιλη και θα μπορούσε να αποτελέσει θετικό πρότυπο για εκατομμύρια γυναίκες στον κόσμο- με μια/δυο εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Επιπροσθέτως, μια πλειάδα νέων σειρών στις ΗΠΑ και στη Βρετανία τα τελευταία χρόνια (Skins, South of Nowhere, Bad Girls, Buffy the Vampire Slayer , Queer as Folk κ.α.) με λεσβίες πρωταγωνίστριες έχει αναπτερώσει σημαντικά το ηθικό της ΛΟΑΤ κοινότητας, προσφέρει χαρά σε παλιούς και νεότερους και σε κάποιες περιπτώσεις, μαθήματα ζωής.

Αντίθετα, έχουμε δει δεκάδες «τραγικές» ιστορίες, από ναρκoμανείς (Gia, 1998) μέχρι serial killers (Monster, 2003) και από αυτοκτονίες (Lost and Delirious, 2001) μέχρι ολοφάνερα ομοφυλόφιλες γυναίκες με ολοφάνερα λεσβιακές σχέσεις που για κάποιον περίεργο λόγο αποσιωπούνται στην οθόνη, όπως για παράδειγμα στο “Fried Green Tomatoes” (1991) του Jon Avnet. Για να μην πιάσουμε καν τα αιμοσταγή βαμπίρ που έκαναν θραύση στη δεκαετία του ‘70! Πρόκειται για ένα μυστήριο… το οποίο αξίζει να αποκωδικοποιήσει κανείς.

Οι πρώτες λεσβίες στο σινεμά φιλήθηκαν (Morocco, 1930 και Queen Christina, 1933) και χόρεψαν μαζί, (Pandora's Box, 1929)… μέχρι που και έκαναν και σχέσεις:

Girls in Uniform (1931). Η Greta Garbo μας έμαθε ότι ακόμη και Βασίλισσα να είσαι μπορεί να χάσεις στον έρωτα, η Louise Brooks σαγήνευσε και τα δυο φύλα, ζώντας με βίζιτες και δανεικά, και η Marlene Dietrich απογείωσε τις ελπίδες ανδρών και γυναικών σουλατσάροντας στην πίστα με το tuxedo της. Όλα αυτά μέχρι να έρθει ο κώδικας Hays (1930-1968) και να επιβάλει τα μεσαιωνικά σκοτάδια στο αμερικάνικο σινεμά για σχεδόν τέσσερις δεκαετίες!

Αποτέλεσμα της σκληρής λογοκρισίας ήταν η δημιουργία ενός άλλου «κώδικα». Οι αναφορές στην ομοφυλοφιλία γίνονταν πλεόν μόνο με υπαινιγμούς και έξυπνα τρικ που δεν τα έπιανε το μαχαίρι του χασάπη. Τρανά παραδείγματα είναι το Dracula's Daughter (1936), όπου η κόρη του Δράκουλα (Gloria Holden) ζητά από την Janet (Marguerite Churchill) να γδυθεί με την δικαιολογία ότι θέλει να ζωγραφίσει το πορτρέτο της και η Rebecca (1940) του Alfred Hitchcock όπου η οικονόμος Mrs Danvers (σε μια εξαιρετική ερμηνεία της Judith Anderson που έμεινε στην ιστορία) διατηρεί μια παράδοξη εμμονή, τη λατρεία της γκαρνταρόμπας της πρώην εργοδότριάς της. Φιλμ με χαμηλών τόνων closeted lesbians στην δεκαετία του ‘50 αποτελούν τα Calamity Jane (1953), και Johnny Guitar (1954), ενώ το Caged (1950), είναι αυτό ακριβώς που υπονοεί και ο τίτλος, μια ταινία για φυλακισμένες λεσβίες! Αξέχαστη έχει μείνει επίσης η Ruth Gillette στο μικρό ρόλο της μασέρ στο In a lonely place (1950) με τους Humphrey Bogart και Gloria Grahame, ενώ στο Young man with a horn (1950) ο Kirk Douglas καταδικάζει την Laurel Bacall για την εύνοια που δείχνει στην Katharine Kurasch: «είσαι άρρωστη!» της λέει. Το ίδιο συνεχίζει να πιστεύει και η Shirley MacLaine στο ρόλο της στο The Childrens'Hour (1961), όπου αυτοκτονεί για τα μάτια της Audrey Hepburn. Στο Walk on the WIld Side (1962) η Barbara Stanwyck παίζει την Μαντάμ ενός μπορντέλου που δείχνει ένα κάπως πιο στενό ενδιαφέρον για ένα από τα κορίτσια της - γεγονός που επίσης αντιμετωπίζεται ως αποκύημα μιας αρρωστημένης φαντασίας.

Ενώ στις ΗΠΑ κατά τη διάρκεια των ‘60s η ομοφυλοφιλία είναι καταδικαστέα, στην Ευρώπη μια σειρά από ταινίες ασχολούνται ανοιχτά με το θέμα. Για παράδειγμα, το The Killing of Sister George (1968), του Robert Aldrich προσφέρει μια εξαιρετικά αναζωογονητική ματιά με το εξαιρετικό του χιούμορ και το Women in Love (1969), εξερευνά τις πολύπλοκες σχέσεις που δημιουργούνται μεταξύ δυο ετερόφυλων ζευγαριών όπου η ομοφυλοφιλική έκφραση αποτελεί ερωτική επιλογή, ενώ οι μεγάλοι auteur βάζουν τα γυαλιά στους Αμερικανούς συναδέλφους τους: ο Ingmar Bergman απαθανατίζει τις Bibi Andersson και Liv Ullmann στο θρυλικό Persona (1966), και ο R.W.Fassbinder τις Margit Carstensen και Hanna Schygulla στο αριστοτεχνικό The Bitter tears of Petra Von Kant (1972) ενώ η ακαδημαϊκός Barbara Hammer αρχίζει να δημιουργεί μοναδικές λεσβιακές ταινίες.

Ώσπου έρχεται η δεκαετία του ’80 για να αλλάξει αν όχι τα πάντα, τουλάχιστον να παρουσιάσει εκείνες τις «εξαιρέσεις στον κανόνα» στις οποιές αναφερθήκαμε προηγουμένως. Πρόκειται για τις ταινίες Personal best (1982) όπου οι αθλήτριες Patrice Donelly και Mariel Hemingway καταπιάνονται με ένα γελοία εξοντωτικό μπρα ντε φερ μέχρι να αποφασίσουν επιτέλους να πέσουν μαζί στο κρεβάτι, και το Silkwood (1983), το πορτρέτο της Κάρεν Σίλκγουντ που τόλμησε να εναντιωθεί στην βιομηχανία της πυρηνικής ενέργειας, με την Meryl Streep και την Cher σε γλυκούς εναγκαλισμούς. Ήταν η εποχή που το Hollywood αποφάσισε να κάνει «το μεγάλο βήμα» παρουσιάζοντας «θετικά πρότυπα» ομοφυλοφίλων όπως για παράδειγμα στο από καιρό ξεχασμένο Making Love (1982) του Arthur Hiller με τους Michael Ontkean και Harry Hamlin. Τώρα είναι δύσκολο να καταλάβουμε το πώς και το γιατί της εποχής, αλλά η αλλαγή αυτή δεν έγινε αναίμακτα- όταν μόλις δύο χρόνια πριν κυκλοφορούσαν εξαιρετικά ομοφοβικές ταινίες: π.χ. το Windows (1980) με την Elizabeth Ashley στο ρόλο μιας ψυχωτικής λεσβίας (που πληρώνει έναν βιαστή για να της φτιάξει μια βιντεοταινία με τον βιασμό της γειτόνισσάς της, η οποία είναι το αντικείμενο του πόθου της), ενώ ο πολύς Al Pacino επιδείκνυε τα μούσκουλά του στο Cruising (1980) υποδυόμενος τον undercover cop που αναγκάζεται να υποκριθεί ότι είναι gay για να πιάσει έναν δολοφόνο.

Η δεκαετία του ’80 μας χάρισε και δύο ντίβες σε cross-dressing ρόλους, την Julie Andrews που αναλαμβάνει τον ρόλο του gay Πολωνού Κόμη Victor Grazinski που με τη σειρά του υποδύεται γυναικείους ρόλους, στο Victor, Victoria (1982) του Blake Edwards, και την Barbra Streisand που αποφάσισε να μάθει γράμματα…στο Yentl (1983). Η μύγα τσίμπησε μέχρι και τον Steven Spielberg, που μας έδωσε το The Color Purple (1985) με την Whoopi Goldberg σε ντοπαλές περιπτύξεις με την Margaret Avery. Η Whoopi Goldberg θα ξαναπαίξει τη λεσβία μια δεκαετία αργότερα στο Boys on the Side (1995) με παρέα την αγαπητή Mary Louise Parker που αρρωσταίνει πάλι (!) και πεθαίνει ξανά (ίσως να φταίνε εκείνες οι πράσινες τηγανιτές ντομάτες).

Αίσθηση έκαναν οι Suzan Sarandon και Catherine Deneuve στο The Hunger (1983) του Tony Scott, ενώ ο ανεξάρτητος κινηματογράφος μας έδωσε δυο πολύ ενδιαφέρουσες ταινίες: Desert Hearts, (1985) της Donna Dietch και Lianna (1983) του John Sayles. Την Susan Sarandon θα ξαναδούμε μερικά χρόνια αργότερα στο Thelma & Louise (1991), να δίνει το θρυλικό τελευταίο φιλί στην Geena Davis με εντελώς δική της πρωτοβουλία (υπόψιν, δεν ήταν καν στο σενάριο!). Αν η δεκαετία του ’80 «έσκασε» το παραμύθι, η δεκαετία του ‘ 90 μας χαρίζει περισσότερο σεξ… και ακόμη περισσότερο γέλιο. Josianne Balasko και Victoria Abril στο κωμικό Gazon Maudit (1995), Angelina Jolie και Elizabeth Mitchell στο Gia (υπόψιν, η τηλεταινία είναι της HBO και όχι κινηματογραφική παραγωγή, παρακαλώ) και η Hilary Swank μπαίνει στο βρακί της Chloë Sevigny και κερδίζει το Όσκαρ για το Boys don't Cry (1999)! Περισσότερα ανεξάρτητα διαμάντια αποτελούν τα Salmonberries (1991), Go Fish (1994), The incredible true adventure of two girls in love (1995), High Art (1998), Better than Chocolate (1999).

Την ίδια ώρα που ο κατά τα άνωθι ανεξάρτητος κινηματογράφος μεγαλουργεί το Hollywood μας παρουσιάζει το Bound (1996) των αδελφών Wachowski (αργότερα, δημιουργοί των Matrix) με τις Gina Gershon & Jennifer Tilly και την Sharon Stone ζευγάρι με την Leilani Sarelle στο The Basic Instinct (1992). Δυο ταινίες που εκμεταλλεύονται ανεπαίσχυντα τα υπάρχοντα πορνογραφικά στερεότυπα αλλά είναι όπως και να το κάνουμε, entertainment. Η Sharon Stone θα μετανοήσει λίγα χρόνια αργότερα … και θα τρέξει να κάνει το παιδί της Ellen DeGeneres στο κωμικό segment του "Ιf these walls could talk 2" (2000), το sequel μιας ακόμη πρωτοποριακής τηλεταινίας ενώ η Angelina θα θυμηθεί ξανά τα νιάτα της (Προ Billy Bob) και θα την πέσει στην Winona Ryder στο Girl, Interrupted (1999).

Φτάνοντας αισίως στα μαργαριτάρια της τελευταίας δεκαετίας, έχουμε κυριολεκτικά στήσει πανηγύρι, και δεν ξέρουμε πια τι να πρωτοδιαλέξουμε. Το Hollywood προτείνει την Julianne Moore που σε οτιδήποτε κάνει χώνει κι από ένα λεσβιακό κάτι (βλ. The Hours, The Private Lives of Pippa Lee, Chloe, κλπ) και μετά μας δίνει το Monster (2003), με Christina Ricci και Charlize Theron. Ο υπόλοιπος πλανήτης επιμένει ότι οι λεσβίες δεν είναι τέρατα. Ίσως να είναι λίγο βαρεμένες (σύμφωνα με τον David Lynch, βλέπε Mulholland Drive (2001) με Naomi Watts & Laura Harring) και κάποιες φορές λίγο παραπάνω κακότυχες απ’ ότι θα έπρεπε(βλέπε The Millennium Trilogy [2009-2010] με Noomi Rapace στο ρόλο της bisexual Lisbeth Salander) αλλά μπορούν επίσης να είναι εντελώς γλυκιές και Βρετανίδες και να έχουνε και happy ending! To Ιmagine me and you (2006) με τις Lena Headey & Piper Perabo έκανε το θαύμα του. "Βehold the florist" είχε πει η Elizabeth Mitchell (Gia). Ιδού! Σύμφωνα με το AfterEllen.com ο χαρακτήρας της Luce είναι ο πιο δημοφιλής κινηματογραφικός χαρακτήρας στο λεσβιακό κοινό. Κάτι μας λέει αυτό: επιτέλους θέλουμε να δούμε σχέσεις που τα καταφέρνουν. Αν όχι, τουλάχιστον προσπαθούν βρε παιδί μου! Παραδείγματος χάριν: Loving Annabelle (2006), Saving Face (2004).

Κι ενώ μέχρι και η ίδια το ‘χει (πλέον) τούμπανο, η Jodie Foster δεν βγήκε ποτέ ανοιχτά από την celluloid closet της. Τι άλλο θα μπορούσε να είναι ο χαρακτήρας της Clarice Starling στο Silence of the Lambs (;) αναρωτιέμαι εγώ και η Clare Whatling απαντά: «dyke». Η σημειολογία έχει αποφανθεί εκεί που το Hollywood εσιώπησε: η Sigourney Weaver στη σειρά Alien, σύμφωνα με το ακαδημαϊκό σύγγραμα της Tamsin Wilton, είναι άλλη μια λεσβία με τσαρούχια που δεν βγήκε ποτέ από την Χολυγουντιανή ντουλάπα της!

ΣΗΜ:*επανεκδόθηκε σε DVD το 2009

Το κείμενο αυτό δημοσιεύθηκε στο περιοδικό "Screw", στο τεύχος Ιουλίου-Αυγούστου 2010 (#.19-20)

Dragon Tattoo Latest News: Rooney Mara gets Salander's part

Rooney Mara will go Goth as the bisexual Lisbeth Salander in the American version of The Girl With the Dragon Tattoo. Big buzz has surrounded casting ever since the Swedish-language version started drawing crowds at US cinemas and earned $157 million worldwide, according to New York Daily News.

Mara captured the role after “friending” director David Fincher on The Social Network, his film about the Facebook founders that also stars Justin Timberlake. Brad Pitt, who also previously worked with Fincher, was rumored a top contender for the role of the investigative journalist Mikael Blomkvist, but Craig makes a moodier, more serious and less distracting choice.

Mara has faced harrowing circumstances before, as a high schooler stalked by Freddy Krueger in the remake of A Nightmare on Elm Street. Hopefully the American actress can maintain the edginess of the wounded yet intriguing Lisbeth character, which is part of what makes the series so interesting.

The Girl With the Dragon Tattoo begins shooting in Sweden next month and is set for a December 2011 release. The last of the original three Swedish-language films will be released with English subtitles in the U.S. in October. They are based on the three books by Stieg Larsson, which have sold more than 40 million copies worldwide.

From "Curve" magazine

ΤΟ ΜΙΣΟΣ

Ούτε 5 μέρες δεν πέρασαν από τη δολοφονία του Σωκράτη Γκιόλια και η είδηση περνάει πλέον σε δεύτερη μοίρα. Αν ήταν "επώνυμος" τώρα ακόμη θα κλαίγανε οι συνάδελφοί του στα τηλεοπτικάπαράθυρα. Αν ήταν στη θέση του ο Θέμος Αναστασιάδης, ή ο Μάκης Τριανταφυλλόπουλος, τώρα θα του είχανε πλέξει ένα εγκώμιο από δω μέχρι το State Department... ένα εγκώμιο που σίγουρα δεν θα του άξιζε.

Περίμενα τα σχόλια του Θέμου με μεγάλη ανυπομονησία. Τι έχει να πει ο βάτραχος της κίτρινης δημοσιογραφίας; Οι λέξεις αυτές, η καταδίκη των "τρομοκρατών" και των "άνανδρων" ήταν μάλλον οι μόνες σοβαρές λέξεις που βγήκαν από τα χείλη του από τότε που (στα νιάτα του) έγραφε στην πίσω σελίδα της "Ελευθεροτυπίας".

Και στα χειλη του δεν έχουν καμία αξία. Δεν με πείθουν όπως δεν με έπεισε ποτέ ο ίδιος. Τώρα είναι πολύ αργά για μαθήματα ήθους, κύριε Αναστασιάδη. Τόσα χρόνια τι κάνατε;

Αναρωτήθηκα, αν, και ως "συνάδελφος" δημοσιογράφος, νιώθω κάποια λύπη για τον χαμό του διευθυντή ενός ραδιοφωνικού σταθμού που δεν θα άκουγα ούτε πεθαμένη. Για τον διοικητικό υπάλληλο μιας επιχείρησης που πουλάει Κυριακάτικα φύλλα με "Το Θέμα", πιο κίτρινα κι από διατριβή πάνω στις διακυμάνσεις των αποχρώσεων της ώχρας. Όχι, δεν νιώθω καμία λύπη.

Ήταν τόσο σίγουρο ότι θα θρηνήσουμε θύματα, από τη στιγμή που μπήκαμε με τα μπούνια στην κρίση. Η δολοφονία του Γρηγορόπουλου ήταν η αφορμή για να ξεσπάσει το μίσος. Η δολοφονία του αστυνομικού Βασιλάκη ήταν η επιβεβαίωσή του. Η δολοφονία του Δημοσιογράφου Γκιόλια έρχεται μόνο λίγες ημέρες μετά το θάνατο 3 τραπεζικών υπαλλήλων, ως επιβεβαίωση,της κρίσης που μας συγκλονίζει ως κοινωνία. Ο Γκιόλιας ήταν το εύκολο θύμα του μίσους, ο εύκολος στόχος. Ο αποδιοπομπαίος τράγος. Δεν τον λυπάμαι, όμως, γιατί ήξερε πολύ καλά, ο ίδιος,τι έκανε και ποιον υπηρετούσε με τη δουλειά του. Αυτή ήταν η πρώτη μου σκέψη.

Σήμερα,μερικές ημέρες αργότερα,λυπάμαι τη σύζυγό του, το δίχρονο παιδί του, και τους δημοσιογράφους που φοβούνται από το θάνατό του και ζητάνε τώρα προστασία από την πολιτεία.Κατά εκατοντάδες φεύγουν τα μπιλιετάκια προς τον Υπουργό Προστασίας:"Προστατέψτε μας, κύριε Χρυσοχοϊδη!". Κάθε μέρα ταϊζουν τον κόσμο λάσπη και βλακεία,καιτώρα φοβούνται... Ας φοβούνται! "Καθαρός ουρανός αστραπές δεν φοβάται", θα έλεγε η γιαγιά μου η κομμουνίστρια.

Είναι γνωστό το μίσος που τρέφουν διάφοροι εκπρόσωποι των ακραίων αναρχικών και αριστερών τάσεων στην κοινωνία που ζούμε προς τα media. Το καταλαβαίνω αυτό το μίσος αν και στην ουσία,προέρχομαι από τους ίδιους τους κόλπους του Δημοσιογραφικού Επαγγέλματος.

Σπουδασα Δημοσιογραφία στο ΑΠΘ και γράφω σε free press περιοδικά χωρίς αμοιβή τα τελευταία 3,5 χρόνια. Πέρασα για λίγα φεγγάρια από την εφημερίδα "ΤΑ ΝΕΑ" στο γραφείο της Θεσσαλονίκης, το 1998, το καλοκαίρι που ξέσπασε μεταξύ άλλων το σκάνδαλο του βουλευτή Χαλκιδικής της ΝΔ Β.Γιοβανούδα για πρόκληση σωματικής βλάβης σε βάρος της φίλης του. Αυτή ήταν η "εκπαιδευσή" μου. Ήταν η εμπειρία που με έπεισε ότι δεν πρόκειται να βγάλω λεφτά στη ζωή μου από αυτό το τσίρκο που λέγεται δημοσιογραφικο επάγγελμα.

Δεν μπορούσα να γίνω τσιράκι, δεν μου το επέτρεπε η συνείδησή μου, κι ούτε ήθελα να περνάω κάθε 24ωρο της ζωής μου μέσα στο άγχος και την παράλογη πίεση που ασκεί η παραγωγή της είδησης στους υπαλλήλους της, παλευοντας στον ίδιο στίβο με ολα εκείνα τα ανήθικα φερέφωνα, για να διεκδικήσω μια αμφιλεγομενη αξιοπρεπεια σε ενα επάγγελμα το οποίο θα έπρεπε να ασκουν μονο οι καλύτεροι και όχι οι χειροτεροι. Ισως να μην ειχα αρκετη αυτοπεποιθηση, ίσως απλώς να μου λείπουν οι παρωπίδες. Ισως να είμαι κι εγώ,απλά, ανάμεσα σε αυτους που μισούν τα MEDIA.

Ναι, μισώ το ψέμα, το βόλεμα, την ηλιθιότητα. Τα μισώ αν και προσπαθώ να μην μισώ τους ανθρώπους που τα κάνουν επάγγελμα. Είναι και η μόνη διαφορά που έχω από τους "τρομοκράτες". Γιατί κατά τα άλλα αντιλαμβάνομαι τους λόγους για τους οποίους επαναστατούν. Απλά δεν πιστεύω ότι θα καταφέρουν ποτέ τον στόχο τους μέσω της βίας. Η δικη μου φιλοσοφια ειναι πολυ διαφορετική. Συνειδητοποιώ, όπως κάθε φορά που "μισώ" κάτι, ότι δεν είμαι καλύτερη από κανέναν, κουβαλάω τα δικά μου βολέματα, τη δική μου άγνοια, και τη δική μου βλακεία όπως οποιοσδήποτε άνθρωπος.

Κι έτσι, βρίσκω τον εαυτό μου να έχει βγει φάουλ στην υπόθεση του Γκιόλια. Χρειάστηκε πολύ σκέψη και αναθεώρηση για να νιώσω έστω κάποια λύπη για το θάνατό του. Η πρώτη μου αντίδραση ήταν: "θρίαμβος". Επιτέλους χτυπάνε τα media κατά πρόσωπο! Αυτό το χαστούκι το ευχαριστήθηκα με όλη μου την καρδιά.

Και τώρα που εξομολογήθηκα το κρίμα μου, επιστρέφω στην απλή ανθρώπινή μου υπόσταση, και λυπάμαι για τη ζωή που χάθηκε. Η μόνη διαφορά που βλέπω είναι ότι χάθηκε συνειδητά. Όχι άδικα. Αδικη ειναι η λαιλαπα της καθημερινής παραπληροφορησης. Αδικες ειναι οι παρωπιδες που φοραμε καθε μερα και αυτές που μας περνάνε και τις αφήνουμε να περνάνε στο ντούκου. Αν καποιος πιστεύει σ' αυτες,τότε δεν θα πρεπει να λυπάται που πέθανε υπερασπιζοντάς τες. Αυτός δεν είναι ο ορισμός του ήρωα; Γι' αυτόν τον εκπρόσωπο του κίτρινου τύπου, ο θάνατός του θα είναι άλλη μια ημέρα Αγιοποίησης στο κίτρινο ημερολογιο της Ζούγκλας που υπηρέτησε.

Για όσους λυπούνται περισσότερο από εμένα, που τρέφω χρόνια οργή για το "επάγγελμα" μου, σας αφιερώνω, από τον Ανδρέα Ρουμελιώτη της Ελευθεροτυπίας, την σταχυολόγηση των παρακάτω αποφθεύγματων σχετικά με το μίσος:

«Το να σκοτώνεις έναν άνθρωπο για να υπερασπιστείς μια ιδέα δεν είναι η υπεράσπιση μιας ιδέας, είναι ο φόνος ενός ανθρώπου» Jean-Luc Godard, 1930, Γάλλος σκηνοθέτης. «Ω, Ελευθερία! πόσα εγκλήματα γίνονται στο όνομά σου» Madame Roland, 1794-1853, Γαλλίδα επαναστάτρια. «Εγκληματίας είναι κάποιος με αρπακτικά ένστικτα που δεν έχει αρκετό κεφάλαιο για να ιδρύσει μια ανώνυμη εταιρεία»Howard Scott, 1926, Αμερικανός συγγραφέας.

«Ο πετυχημένος επαναστάτης είναι πολιτικός, ο αποτυχημένος είναι εγκληματίας» Erich Fromm, 1900-1980, Γερμανός ψυχαναλυτής. «Οταν μισούμε έναν άνθρωπο, τον
μισούμε για κάτι που μας θυμίζει τον εαυτό μας. Κάτι που δεν έχουμε κι εμείς μέσα μας δεν μπορεί ποτέ να μας συγκινήσει» Herman Hesse, 1877-1962, Γερμανός συγγραφέας. «Δεν μισώ τους εχθρούς μου γιατί εγώ τους δημιούργησα» Red Skelton, 1913-1997, Αμερικανός κωμικός.

«Οι παρανοϊκοί είναι κι αυτοί άνθρωποι, απλά έχουν τα προβλήματά τους. Είναι εύκολο να τους κριτικάρεις, αλλά αν σε μισούσαν και σένα όλοι, θα ήσουν κι εσύ παρανοϊκός» D.J. Hicks. «Το μίσος και ο φόβος είναι ψυχικές ασθένειες» Harry Α. Overstreet, 1875-1970, Αμερικανός κοινωνιολόγος. «Καλύτερα να χαθείς παρά να μισείς και να φοβάσαι» Φρίντριχ Νίτσε, 1844-1900, Γερμανός φιλόσοφος.

Υ.Γ. Η φωτογραφία είναι από την ταινία του Mathieu Kassovitz "La Haine" (1995) [στα ελληνικά: "το μίσος"]