i-pod (in greek)

Whether you like it or not... Fringe!

switch your mind

Hugh Jackman - Λύκος και Τζέντλεμαν

Hugh Jackman

Wolverine

Λύκος και Τζέντλεμαν

Καθώς οι φανατικοί περιμένουν με ανυπομονησία την πρεμιέρα του «Wolverine» (Χ-men: Origins) στις 30 Απριλίου, κάνουμε μια αναδρομή στις πιο σημαντικές στιγμές στην καριέρα του Hugh Jackman, του «Λύκου» που έγινε «Τζέντλεμαν» («Kate & Leopold» 2001), ή αλλιώς του ηθοποιού που έχει καταφέρει να τραβήξει στις αίθουσες τόσο αντιτιθέμενες πλευρές του κοινού όπως τα 16χρονα αγόρια που λατρεύουν τις ταινίες δράσης, και τις 35χρονες γυναίκες που αγαπούν τις γλυκανάλατες ταινίες με πρωταγωνίστρια τη Meg Ryan. Πρόκειται για ένα φαινόμενο που ίσως μόνο ταινίες όπως η «6η Αίσθηση» έχουν επαναλάβει στο παρελθόν, και αυτό, από μόνο του, λέει πολλά για το ταλέντο και το χάρισμα του Αυστραλού ηθοποιού.

O Hugh Michael Jackman, όπως είναι ολόκληρο το όνομά του, γεννήθηκε στις 12 Οκτωβρίου 1968 στο Sydney. Το μουσικοχορευτικό του ταλέντο έγινε ήδη φανερό από την τρυφερή ηλικία των 5 ετών, όταν εμφανίστηκε στην σχολική παράσταση του musical “Camelot”. Ο νεότερος από τα πέντε παιδιά μιας πολυμελούς οικογένειας, και υπό την αυστηρή επίβλεψη ενός πατέρα που πίστευε στην παραδοσιακή Αγγλική μόρφωση, στην πειθαρχία και στους καλούς τρόπους, ο νεαρός Hugh από νωρίς ανέπτυξε ένα δυνατό work ethic -μια από τις ικανότητες που απαιτούνται για να αναρριχηθεί κανείς στην κορυφή της καλλιτεχνικής αφρόκρεμας του Hollywood όπως αυτός- εργαζόμενος στα χρόνια της εφηβείας του σε ένα βενζινάδικο, στη νυχτερινή βάρδια, για τέσσερα ολόκληρα χρόνια.

Η παιδεία του Hugh Jackman περιλαμβάνει μουσικές σπουδές (πιάνο, κιθάρα και βιολί) και ένα πτυχίο Δημοσιογραφίας από το University of Technology in Sydney. Αισθανόμενος ότι δεν έχει ούτε το ταλέντο, αλλά ούτε και το κίνητρο να ασχοληθεί επαγγελματικά με την Δημοσιογραφία, γράφτηκε στο Sydney's Actors' Centre όπου άρχισε να παρακολουθεί μαθήματα για τρεις μέρες την εβδομάδα. Την περίοδο εκείνη του συνέβη το εξής ξεκαρδιστικό περιστατικό το οποίο διηγείται από τότε σαν ένα από τα καλύτερα ανέκδοτα που του έχουν τύχει: στο γυμναστήριο όπου πήγαινε, συνάντησε μια «Λευκή Μάγισσα» η οποία μόλις τον είδε, είχε ένα όραμα και χωρίς να έχουν καν συστηθεί, τον έπιασε και του είπε ότι θα γίνει «μεγάλο αστέρι» κι ότι πρέπει «οπωσδήποτε» να γίνει επαγγελματίας ηθοποιός.

Την επόμενη ημέρα πήρε μέρος σε μια οντισιόν για την σαπουνόπερα «Neighbours» όπου και του προσέφεραν ένα συμβόλαιο για ένα χρόνο! Βλέποντας ότι θα μπορούσε να ζήσει από το επάγγελμα του ηθοποιού, αλλά νιώθοντας παράλληλα ότι δεν ήταν ακόμη έτοιμος για τη σκηνή έκανε αίτηση στο W.A.A.P.A. (Western Australia Academy of Performing Arts), όπου και τον δέχθηκαν.

Έχοντας μόνο ένα Σαββατοκύριακο να αποφασίσει, τελικά απέρριψε το συμβόλαιο και πέρασε 3 χρόνια στο W.A.A.P.A. σπουδάζοντας θέατρο, από τον «Ρωμαίο και την Ιουλιέτα» του Σαίξπηρ μέχρι τους «Βάρβαρους» του Μαξίμ Γκόργκι. Αμέσως μετά την αποφοίτησή του, το 1994, πήρε μέρος στην θεατρική παραγωγή «Πεντάμορφη και το Τέρας», στο ρόλο του Gaston, του μισητού μνηστήρα της Πεντάμορφης. Ήταν μια επιτυχημένη «πρώτη». Αν και ψηλός (1,89 μ.) και γεροδεμένος, ο Jackman για το ρόλο αυτό έπρεπε να φορά στολή με προσθετικά για να ανταποκρίνεται το παρουσιαστικό του στην υπερβολή που χαρακτηρίζει τον Gaston. Παρά την δυσκολία στην κίνηση, το ταλέντο του έλαμψε και χαιρετήθηκε ως ένας πολλά υποσχόμενος νέος στο χώρο της υποκριτικής.

Την επόμενη χρονιά (1995) ο Jackman ανέλαβε πρωταγωνιστικό ρόλο στο τηλεοπτικό δράμα του A.B.C. "Corelli". Έπαιξε τον ρόλο του βίαιου, εκμεταλλευτή, πλην γοητευτικότατου φυλακισμένου Kevin Jones απέναντι στην Deborra-Lee Furness, η οποία πρωταγωνιστούσε ως η ομώνυμη Εγκληματολόγος/ Ψυχολόγος. Η τηλεοπτική τους σχέση οδήγησε γρήγορα σε μια πραγματική, και στον γάμο τους την επόμενη χρονιά (1996). Ο Jackman και η Furness παραμένουν παντρεμένοι μέχρι σήμερα και έχουν δυο παιδιά από υιοθεσία -καθώς στάθηκε αδύνατον για το ζευγάρι να τεκνοποιήσει, μια από τις πιο δύσκολες περιόδους της ζωής τους, όπως ομολογούν και οι δυο.

Βρισκόμαστε στο 1996, οπότε και ακολούθησε ο ρόλος του ως Duncan Jones στην δημοφιλή τηλεοπτική σειρά “Snowy River: The McGregor Saga” (1996) πριν αναλάβει την παρουσίαση του “In Fashion" (Foxtel, 1997) και των Βραβείων του Australian Film Institute την ίδια χρονιά. Η χαρισματική φιγούρα του Hugh Jackman ως παρουσιαστή σημειώθηκε στα κατάστιχα των κυνηγών ταλέντων. Θα επαναλάβει παρόμοιες επιδόσεις στα βραβεία Tony μερικά χρόνια αργότερα, τα οποία παρουσίασε επί σειράς τριών ετών- καθώς και φέτος, σε μια θριαμβευτική εμφάνιση στην απονομή των Όσκαρ, όπου τραγούδησε, χόρεψε και έκανε το κοινό να γελάσει μέχρι δακρύων.

Aν κάποιοι απορούν γιατί «άργησε» να αποτυπωθεί το ταλέντο του στο celluloid, η απάντηση βρίσκεται στη μεγάλη του αγάπη, το Θέατρο. Ο Hugh Jackman έκανε αισθητή την παρουσία του στην σκηνή πριν τον λατρέψουν τα πλήθη στην μεγάλη οθόνη. Ανέλαβε τον θρυλικό ρόλο του Joe Gillis στο "Sunset Boulevard,” σε σκηνοθεσία του Trevor Nunn. Ο σκηνοθέτης εντυπωσιάστηκε τόσο από την δουλειά του που του ζήτησε να περάσει από οντισιόν για το London's National Theatre. Η απόδοση του Curly στην παραγωγή του "Oklahoma!” (West End) κέρδισε εξαιρετικές κριτικές και μια υποψηφιότητα για την ύψιστη τιμή που μπορεί να αποδοθεί σε έναν ηθοποιό του Βρετανικού θεάτρου, το Βραβείο Olivier. Το ντεμπούτο του στον κινηματογράφο έγινε με το δράμα "Erskinville Kings" (1999). Ακολούθησε η κωμωδία "Paperback Hero" (1999), που του έδωσε κύρος και τον εξέθεσε σε ένα πιο απαιτητικό διεθνές art-house κοινό.

Το πραγματικό breakthrough του Jackman και η αναγνωρισιμότητά του στο μεγάλο παγκόσμιο χωριό ήρθε με την απόδοση του «μεταλλαγμένου» Logan (Wolverine), στο δημοφιλές "X-Men" (2000) του Brian Singer. Ο Jackman κατάφερε να μεταμορφώσει έναν χάρτινο υπερήρωα με άθραυστο σώμα και μεταλλικές δαγκάνες σε έναν αντι-ήρωα με προσωπικότητα, η εσωτερική πάλη του οποίου έχει ενδιαφέρον όχι μόνο για τα μεγάλα πλήθη, αλλά και για τους κριτικούς, και τους ακόμη πιο απαιτητικούς από αυτούς fan της ομώνυμης σειράς των comics της Marvel.

H επόμενη χρονιά (2001) ήταν εξαιρετικά πολυάσχολη για τον Hugh. Προσέδωσε ενδιαφέρον στο κατά τα άλλα χλομό "Someone Like You" (2001) ως ο γυναικοκατακτητής Eddie, συγκάτοικος και συνεργάτης της Ashley Judd. Έπαιξε τον ταλαντούχο hacker στο "Swordfish" (2001) δίπλα στον John Travolta και την συμπρωταγωνίστριά του στους "X-Men" Halle Berry. Και γοήτευσε τον γυναικοπληθυσμό με τους ετεροχρονισμένους «καλούς του τρόπους» απέναντι στη Meg Ryan στην ρομαντική κομεντί "Kate & Leopold" (2001).

Ο Jackman φόρεσε ξανά τις μεταλλικές δαγκάνες και τις φαβορίτες του Wolverine για το "X2" (2003), το εξαιρετικό sequel των "X-Men" όπου στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων δίπλα σε ηθοποιούς του διαμετρήματος των Ian McKellen και Patrick Stewart, και ξεχώρισε μέσα από ένα εκπληκτικό cast που συμπεριλάμβανε για άλλη μια φορά τις Halle Berry και Famke Janssen. Την ίδια χρονιά επέστρεψε στο αγαπημένο του Θέατρο, στην μουσικοχορευτική παραγωγή του Broadway "The Boy from Oz" στο ρόλο του showman Peter Allen. Για την εμφάνισή του ο Jackman έλαβε μεταξύ άλλων το βραβείο Tony στην κατηγορία Best Actor in a Musical και προκάλεσε διθυραμβικές κριτικές όπως εκείνη του ακρογωνιαίου λίθου της σεναριογραφίας William Goldman ο οποίος είπε στο Variety “πηγαίνω στο θέατρο για 60 και κάτι χρόνια. Ήμουν εκεί για τον Brando και το «Λεωφορείο Πόθος». Αλλά τίποτα δεν με είχε προετοιμάσει για τον Hugh Jackman”.

Αν και ο "Van Helsing" (2004) απογοήτευσε το κοινό, δεν ήταν ακριβώς λάθος του Hugh Jackman (ως Dr. Abraham Van Helsing) αλλά μάλλον της Universal και του Stephen Sommers που θέλησαν να φτιάξουν ένα thriller με περισσότερα τέρατα απ’ όσα μπορούσε να χωρέσει η οθόνη ή τα στομάχια των θεατών μαζί (το τέρας του Frankenstein, ο Wolfman, ο Mr Hyde και o Κόμης Δράκουλας, καθώς και αρκετοί βρικόλακες μεταξύ άλλων). Ο Jackman επέστρεψε το 2006 ξανά με τον Wolverine, για το τρίτο sequel της σειράς: “X-Men: The Last Stand”. Αυτή τη φορά σε σκηνοθεσία Brett Ratner, η ιστορία θέτει ένα «δίλημμα» για τους μεταλλαγμένους καθώς τους παρουσιάζεται η ευκαιρία να δεχθούν τη «θεραπεία»: θα κρατήσουν την μοναδικότητά τους, ή θα εγκαταλείψουν τις υπερδυνάμεις τους για να γίνουν αρεστοί στην ανθρώπινη κοινωνία;

Το 2006 ακολούθησαν ούτε λίγο, ούτε πολύ, άλλες τέσσερις ταινίες για τον Αυστραλό σταρ. Επέδειξε πόσο προσαρμοστικός είναι στο “Scoop” (2006) του Woody Allen δίπλα στην Scarlett Johansson, παίζοντας έναν γοητευτικό Βρετανό playboy, ύποπτο για μια σειρά από δολοφονίες που τρομοκρατούν το Λονδίνο. Στο “Prestige” (2006) του Christopher Nolan έλαμψε δίπλα στον Christian Bale κάνοντας τη μάχη ανάμεσα στους δυο μάγους μια από τις συναρπαστικότερες περιπέτειες των τελευταίων ετών. «Ελάφρυνε» λίγο την ατμόσφαιρα με τη συμμετοχή του στην ταινία κινουμένων σχεδίων “Happy Feet” (2006) πριν αναλάβει και πάλι δράση στο εκπληκτικό (αν και για πολλούς μπερδεμένο) “Fountain” (2006) του Darren Aronofsky, αναλαμβάνοντας τρεις πρωταγωνιστικούς ρόλους σε μια αντικομφορμιστική Οδύσσεια για την ανακάλυψη της πηγής της αιώνιας ζωής.

Αν και το “Deception” (2008) δίπλα στον Ewan McGregor απογοήτευσε κοινό και κριτικούς, ο Hugh Jackman επέστρεψε στις επικές διαστάσεις με το “Australia” (2008) του Baz Luhrman, ένα πλούσιο, σαρωτικό ιστορικό δράμα για τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο με συμπρωταγωνίστρια την Nicole Kidman σε έναν ρόλο που θα μπορούσε να κάνει κάθε γυναίκα στο κοινό του να λιποθυμήσει για χάρη του.

Το κερασάκι στην τούρτα ήρθε με την ανακήρυξη του από το περιοδικό People ως “Sexiest Man Alive” για το 2008. Έχοντας ήδη ψηφιστεί από το ίδιο περιοδικό ως ένας από τους "50 Πιο Όμορφους Ανθρώπους στον Κόσμο" για 5 χρόνια στη σειρά (2000-2004), ο Hugh Jackman αποδεικνύει εκ νέου ότι μερικές φορές το ταλέντο και η γοητεία πάνε μαζί, και πως όταν αυτός ο συνδυασμός πετύχει, είναι σχεδόν αδύνατον να του αντισταθεί κανείς.

To κείμενο δημοσιεύθηκε στο Περιοδικό Libre τον Απρίλιο του 2009.

700 euros, my ass

“Generation €700” is the silent majority of young Greeks, aged between 25 and 35, who are overworked, underpaid, debt ridden and insecure. The aim of G700 is to voice the concerns of young workers and fight for the rights of future generations, promote intergenerational justice, support solutions that work and infiltrate the Greek public agenda with pressing issues traditional politics is only paying lip service to.

The following is an open letter to G700 from John de Graaf. John de Graaf is author of Affluenza: The All Consuming Epidemic and National Coordinator of Take Back Your Time, a major U.S./Canadian initiative to challenge the epidemic of overwork, over-scheduling and time famine that now threatens our health, our families and relationships, our communities and our environment.



Dear G700 Friends,

I'm honored to be asked to write something for G700 and inspired by the new wave of young activism in Greece. Your struggle reminds me of those that swept the United States, France, Germany and Czechoslovakia in 1968. Perhaps had those struggles succeeded, the world would not be facing the crisis that now befalls it. I am 62. I was part of that 1968 generation. For a time I believed the crisis we now see would come very soon. Then, I believed it would never come at all. And suddenly, here it is: the failure of the corporate market system for all to see. Of course, we in the US bear primary responsibility for the pain that now inflicts working people around the globe. But so great a crisis is also an opportunity for re-making the world. It's up to us to seize it and make the most of it.

While Europe built and maintained at least a modest "social contract" more broadly sharing economic prosperity, the US turned first to the neo-conservative Reagan/Thatcher model. The idea was simple (and simple-minded): unregulated markets and unregulated greed, spurred by sharp cuts in tax rates for the rich, would produce an economic boom that would "trickle down" to the rest of us. It didn't happen.

Instead, wealth in the US gushed up to those at the top while wages for workers barely budged or even fell. The rich became so rich there was not even much in the way of real products they wanted to buy. So they invested their massive surpluses in real estate and a soaring stock market unsupported by real wealth creation and productivity increases.

Workers in the US were able to keep up their material lifestyles only by putting in longer hours on the job and going deep into debt. In time, they could not afford their enormous mortgages; their homes were foreclosed on and they were evicted. But the banks, left holding enormous mortgages they could not re-sell and already massively over-leveraged by the various derivative and pyramid schemes the deregulated market made possible. began collapsing.

But the turmoil was not confined to the US. European elites, envying their American counterparts (US CEOS were earning 400 times the salaries of their workers) and eager to take advantage of higher profits in the US, had invested heavily in American stocks and banks. Like collapsing dominoes, the US failures and those in the similar UK banking system spread quickly throughout the world.

Now, in the US, the scandal has reached a zenith. Poor and middle-income Americans are being asked to bail out the very banks and speculators who caused the problem in the first place. AIG, the company that had insured the collapsing banks, has received more than a hundred billion dollars from the US government and has paid millions in "bonuses" to the executives most responsible for the disaster. There is an anger in America over this that I have never seen before.

What is to be done? President Obama, a good man I believe, simply cannot use his stimulus money to restore the order that existed before the crisis. First of all, around the world, we must renew the concept of the social contract and shared prosperity. We must understand once again that an unregulated corporate market is a recipe for disaster. We must understand that governments must intervene to re-establish economic justice, and set new goals for a more just and sustainable economic system, reining in forever the unchecked power of global capital.

The second step is for citizens everywhere, led by passionate young people like yourselves, to raise a new question--not "what will this or that policy do to the economy?" but rather, "what's the economy for, anyway?" What are the economic policies that will bring us justice, good health, time for friends and families and communities, strong local institutions, economic security for all, and a sustainable world for generations to come?

As I have studied these things it is clear there are no Utopian models, but most western European countries have done a better job in meeting real human needs than has the United States, the country whose policies the European elites sought to emulate. Whether it be health or security or economic fairness or leisure time or education or children's welfare or the condition of the environment, the US, far from being a model, ranks near the bottom among the wealthy countries of the world.

It is time to create a social market system that works for all, time to strengthen the social contract, build on its best practices and steer away from the failed neo-conservative model. I remember the slogan of the Czech students who faced Russian tanks in the "Prague Spring" of 1968. Their rallying cry was "socialism with a human face." Perhaps the least we can demand 41 years later is "capitalism with a human face." I think G700 will be leaders in that struggle.

In solidarity,


John de Graaf

TAKE BACK YOUR TIME

Seattle, Washington, USA