Φωνή από το παρελθόν που είναι και παρόν ...(και μέλλον;)

24.11.1985
ΠΟΥ ΜΕ ΒΙΑ ΜΕΤΡΑΕΙ ΤΗ ΓΗ...
του Νίκου Δήμου (για τη δολοφονία του 15χρονου Μιχάλη Καλτεζά από αστυνομικό)

Όλοι είχαμε ακούσει, πως η βία φέρνει, βία — αλλά αυτές τις μέρες το ζήσαμε. Καταλάβαμε πως μπορεί ένας πυροβολισμός να φέρει μιαν εξέγερση.

Παράξενοι οι δρόμοι, της βίας. Από τους αλλοτριωμένους στους ελεύθερους. Από την εξουσία προς την αντιεξουσία. Γι' αυτό μια επανάσταση δεν είναι δράση. Είναι αντίδραση.

Και οι εφημερίδες — σκέτη ναυτία: "ΣΚΟΤΩΣΑΝ 15ΑΧΡΟΝΟ ΑΝΑΡΧΙΚΟ". Τι πλεονασμός! Κάθε δεκαπεντάχρονος είναι αναρχικός (αλίμονο αν δεν είναι!). Αυθόρμητη, καθαρή φύση.

Αλλά και κανένας δεκαπεντάχρονος δεν είναι συνειδητός και υπεύθυνος οπαδός του Μπλανκί η του Μπακούνιν. Ένα παιδί! Καθαρή φύση...

"Όμως η βία δεν ξεχωρίζει ποιότητες. Σκοτώνει. Έρχεται από το μηδέν και θέλει να μηδενίσει. Η βία μισεί το Είναι. Ο “νόμος και η τάξη” οδηγούν τελικά στους πιο εύτακτους, ασφαλείς και ήσυχους χώρους: τα κοιμητήρια.

Προσέξτε, προσέξτε καλά τους αναρχικούς. Είναι, το θερμόμετρο της κοινωνίας. Όταν αγανακτούν, σημαίνει πως η “νόμιμη” βία έχει ξεπεράσει τα όρια επιφυλακής.

Βέβαια οι περισσότεροι, αναγνώστες μου, άνθρωποι σοβαροί και ευπρεπείς, δεν θα δέχονταν υποδείξεις από έναν αναρχικό. "Όμως, στο βάθος, ο αναρχικός έχει, πιο πολλά να πει από τον μικροαστό. Όσο κι αν δεν σας είναι, συμπαθής, αξίζει να τον ακούτε από καιρό σε καιρό. Γιατί δείχνει προς τη σωστή κατεύθυνση.

Κάθε οργανωμένη κοινωνία προϋποθέτει —δυστυχώς— ένα ποσοστό ανελευθερίας. "Όσο μικρότερο αυτό το ποσοστό, τόσο υψηλότερο το επίπεδο της οργάνωσης. (Ως εδώ συμφωνούμε όλοι: Προτιμότερη η πιο ελεύθερη Αγγλία, από την καταπιεστική π.χ. Ουγκάντα).

Έ, λοιπόν, ο αναρχικός είναι αυτός που ζητάει να ελαχιστοποιήσει το ποσοστό ανελευθερίας. (Περισσότερο: να το μηδενίσει — ο ουτοπικός αναρχισμός!). Στην επιδίωξη του αυτή συμπίπτει και με τα πιο σοβαρά κόμματα. (Μόνον που αυτός το εννοεί). Και βλέπει την ανελευθερία, την κατάχρηση εξουσίας, εκεί που ελάχιστοι τις αντιλαμβάνονται.

Οι αναρχικοί είναι τα πιο ευαίσθητα μέλη της κοινωνίας μας. Όταν αντιδρούν έχουν πάντα κάποιο δίκιο. "Όπως οι καλλιτέχνες σηματοδοτούν το αόρατο, έτσι και οι αναρχικοί διαμαρτύρονται για μορφές βίας που εμείς (στην αλλοτρίωση μας) δεν τις βλέπουμε. Τις έχουμε συνηθίσει. Αλλά δεν παύουν να είναι αυθαίρετες και ίσως περιττές.

Π. χ., σίγουρα θεωρείτε αυτονόητη την ύπαρξη της αστυνομικής ταυτότητας. Ξέρετε πως σε άλλα κράτη είναι άγνωστη; Και πως θα το θεωρούσαν προσβολή της προσωπικότητας αν έπρεπε να αποδείξουν το ποιοι είναι; Και ξέρετε ακόμα πως, όταν πριν μερικά χρόνια η κυβέρνηση της Δυτικής Γερμανίας θέλησε να εφοδιάσει όλους τους πολίτες με αριθμημένες ηλεκτρονικές ταυτότητες, ξεσηκώθηκε τέτοιος σάλος για το “φακέλωμα” που τελικά αποσύρθηκε το νομοσχέδιο;

Εμείς όμως αποκαλούμε τη Δυτική Γερμανία “αστυνομικό κράτος” (το έχω διαβάσει συχνά!), ενώ υποδεχόμαστε με αδιαφορία ένα παρόμοιο νομοσχέδιο, που θα μας φακελώσει, όλους ενάριθμα.

Να σε τι χρειάζονται οι αναρχικοί. Αποτελούν τη ζωντανή συνείδηση της κοινωνίας μας. Υπενθυμίζουν συνεχώς, με την παρουσία και τη δράση τους, ότι ο δρόμος οφείλει να οδηγεί προς την περισσότερη ελευθερία!

—Μα προκαλούν! (Είναι μέσα στο ρόλο τους).

—Μα υπερβάλλουν ! (Μήπως η άλλη πλευρά;).

—Μα επιτίθενται! (Σχεδόν ποτέ. Είναι μόνιμα σε άμυνα. Αλλά δεν μαθαίνουμε τη δική τους άποψη !).

—Μα βάζουν βόμβες!

Προσοχή: Μίλησα για αναρχικούς — όχι για τρομοκράτες (η προβοκάτορες !). "Όποιος τους συγχέει πάσχει από νοητική μυωπία. Διότι είναι πόλοι αντίθετοι. Αυτός που ζητάει ελευθερία δεν μπορεί να χρησιμοποιεί βία — έστω και σαν μέσο. Η βία φέρνει μόνο καταπίεση — ποτέ αυτονομία.

Οι αναρχικοί βλέπουν μακριά. Το ζητούμενο είναι μια κοινωνία ελευθερίας — από την αλλοτρίωση , την ανάγκη, την καταπίεση κάθε μορφής. Η εξουσία όποια κι αν είναι, πρέπει να συρρικνωθεί στο ελάχιστο. Γιατί από τη φύση της είναι απάνθρωπη. Εξουσιάζω σημαίνει δυναστεύω. Καλή εξουσία δεν υπάρχει. Είναι ένα αναγκαίο κακό, που θα εξαφανισθεί όταν περάσουμε σε άλλες, ανώτερες μορφές οργάνωσης. (Σε χίλια χρόνια; Έστω. Αλλά αρχίζουν σήμερα!).

Προσέξτε λοιπόν καλά τους αναρχικούς. Είναι οι αλαφροίσκιωτοι, οι ποιητές της κοινωνικής δράσης. Είναι οι άνθρωποι του μέλλοντος. (Αλίμονο μας και αν δεν είναι!). Δείχνουν το δρόμο. Άτσαλα, βάρβαρα, φανατικά. Είναι νέοι, δεν έχουν καλούς τρόπους (ευτυχώς!). Κάποια μέρα όμως, γι' αυτούς θα μιλάνε τα βιβλία μας — κι όχι για τους διάφορους μεγαλοσχήμονες, κυβερνήτες, κατακτητές, εξουσιαστές

Αν συμφωνούμε για την ελευθερία — πρέπει να συμφωνήσουμε και για τους αναρχικούς. Πώς είναι όχι μόνο χρήσιμοι αλλά αναγκαίοι. Ακουστέ το μήνυμα τους: έρχεται από το μέλλον. Που το θυσιάζουν καμιά φορά, στα δεκαπέντε τους χρόνια...

Οι μπάτσοι, τα γουρούνια, οι δολοφόνοι, και η φάρμα των ζώων

Είμαι τρομερά αναστατωμένη, και γράφω αυτές τις γραμμές ενώ ακόμη δεν έχει διευκρινιστεί τι ακριβώς συνέβη χθες το Σάββατο το βράδυ στην Αθήνα στη συμβολή Τζαβέλα και Μεσολογγίου. Ήταν οι αστυνομικοί που πυροβόλησαν εν ψυχρώ τον 15χρονο ή ήταν ένα ατύχημα, ένα ακόμη ατυχές περιστατικό στην προσπάθεια "επιβολής της τάξης".

Αυτά που θ' ακούσετε από εμένα δεν θα σας αρέσουν.

Είναι τραγικό που πέθανε ένα ανήλικο παιδί από σφαίρα αστυνομικού λες και ζούμε σε στάβλο για ζώα, όπου η "τάξη" αποκαθίσταται με μαστίγια και πυροβολισμούς.

Για κάποιους το χειρότερο είναι ότι ζούμε σε αστυνομοκρατούμενες πόλεις, όπου το κάθε καθίκι που φοράει στολή μόλις θιχτεί το εγώ του έχει τη δυνατότητα να βαράει στο ψαχνό και όποιον πάρει ο Χάρος.

Για μένα, το χειρότερο είναι ότι για μια μαλακία χάθηκε μια ζωή.

Για μένα, μαλακία είναι που ο πιτσιρικάς προκάλεσε τον αστυνομικό και πλήρωσε τις οποιεσδήποτε λέξεις του, όσο βαριές και αν ήταν, με τη ζωή του.

Για μένα, το χειρότερο είναι ότι αποκαλείται "αγωνιστής" ένας ανώριμος πιτσιρικάς, θύμα μιας αδιέξοδης κοινωνικής σύγκρουσης που έχει χάσει το νόημα και το σκοπό της.

Όσο γουρούνια είναι οι μπάτσοι, άλλο τόσο άθλιο είναι που εκμεταλλεύονται το θάνατο ενός παιδιού άσχετοι μαλάκες που νομίζουν ότι το να πετας πέτρες σε περιπολικά είναι αγώνας κι ότι αυτό θ' αλλάξει την κοινωνία, και περνιούνται και για ιδεολόγοι.

Για κοιτάξτε τα μούτρα σας στον καθρέφτη και επανεξετάστε την ανθρωπιά σας.

Εκμεταλλεύεστε το αίμα ενός παιδιού!

Συγχαρητήρια... ΖΩΑ. Μόλις μαντρώσατε τον εαυτό σας με τις άσκοπες αντιδράσεις σας.

Μετά διαμαρτύρεστε που τα γουρούνια κυβερνάνε! Κόπτεστε για τις ευθύνες της εξουσίας. Πάρτε την ευθύνη στα χέρια σας.

Η ατιμωρησία είναι απλά μια συνέπεια της αδιαφορίας του κόσμου και του θερμοκεφαλισμού κάποιων. Η εξουσία βρίσκει τις δικαιολογίες που χρειάζεται για να κουκουλώνει τα θέματα κάθε φορά, όταν μερικοί "αλήτες" τα σπάνε, γίνονται πέντε-δέκα πορείες απ' τους υπόλοιπους και μετά το θέμα ξεχνιέται.

Θα ήθελα να δω καθιστική διαμαρτυρία έξω από το Υπουργείο, μέρα και νύχτα, ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ και νύχτα, μέχρι να πάρει το γουρούνι που σκότωσε τα χρόνια που του χρειάζονται στη φυλακή. Μέσα, μέχρι να πεθάνει. Ίσως έτσι γίνει μια αρχή. Και η ατιμωρησία πάψει να υπάρχει ως πρακτική - ίσως έτσι σταματήσουν να αποκαλούνται τα επεισόδια "μεμονωμένα" όταν στην ουσία πρόκειται για παγιωμένη νοοτροπία στα σώματα "ασφαλείας".

Νεότερα, Κυριακή βράδυ: Ασκήθηκε ποινική δίωξη για ανθρωποκτονία ΑΠΟ ΠΡΟΘΕΣΗ ενάντια στον αστυνομικό που πυροβόλησε και σκότωσε το παιδί. Αυτό θα μπορούσε να είναι μόνο η αρχή!

yes we could...

κυκλοφορούν ήδη ΕΔΩ σε t-shirt...

Benicio del Toro – με τη σταθερότητα του Ταύρου

Με μια μεγάλη διάκριση φέτος στις 25 Μαΐου στις Κάννες ήδη στο ενεργητικό του για την ερμηνεία του ως Ernesto «Che» Guevara στο 4ωρο βιογραφικό έπος του Steven Soderbergh (που θα προβληθεί στην Ελλάδα σε δυο συνέχειες, τα The Argentine [2008] και Guerilla [2008]) ο πολυβραβευμένος Πορτορικανός Benicio Del Toro περνά πλέον από τους μικρούς χαρακτηριστικούς δεύτερους ρόλους που τον καθιέρωσαν στη συνείδηση του κοινού ως σημαντικό ερμηνευτή, στο «βαρύ πυροβολικό» των μεγάλων ηθοποιών του Hollywood και μας θυμίζει τι είναι αυτό που τον έκανε να ξεχωρίσει για πρώτη φορά στο Usual Suspects (1995) για να του χαρίσει αργότερα το Όσκαρ Β’ αντρικού ρόλου για το Traffic (2000), ταινία που τον περιέβαλε με μια σειρά από βραβεία γοήτρου όπως η Χρυσή Σφαίρα, το Screen Actor’s Guild Award, η Αργυρή Άρκτος στο Βερολίνο και το Βρετανικό BAFTA.

Λιγομίλητος και προσεκτικός, με έμφαση στη λεπτομέρεια και σκληρά εργαζόμενος στην έρευνα για κάθε του ρόλο, ο Benicio παραδέχεται ότι ο Τσε «ήταν ο πιο δύσκολος ρόλος μου, γιατί είναι τόσο περίπλοκος χαρακτήρας. Είναι διανοούμενος και ταυτόχρονα άνθρωπος της δράσης, και εκεί ακριβώς έγκειται η περιπλοκότητά του. Στις περισσότερες ταινίες, έχεις τον τύπο που σκέφτεται ή τον τύπο που δρα. Ο Τσε είναι όλα αυτά σε ένα». Τελειομανής ο Del Toro, όπως και ο σκηνοθέτης, Steven Soderbergh: για τα γυρίσματα των 78 ημερών στην ζούγκλα χρειάστηκε να ξεχάσουν την αγαπημένη τους συνήθεια των πολλαπλών λήψεων (που χάρισε και στους δυο διακρίσεις στα Όσκαρ για το Traffic), και να υιοθετήσουν μια πιο «αντάρτικη» τακτική, αυτή του γρήγορου master shot.


Γυρισμένο μέσα σε τέσσερις μήνες σε πέντε διαφορετικές χώρες (Ισπανία, Βολιβία, Μεξικό, Η.Π.Α. και Πουέρτο Ρίκο) το τετράωρο έπος του Soderbergh χρειάστηκε 7 χρόνια έρευνας για να ολοκληρωθεί και επικεντρώνεται στην άνοδο του Τσε Γκεβάρα στην Κούβα από γιατρός σε «Κομαντάτε», στον ρόλο του στην ανατροπή του διεφθαρμένου καθεστώτος Μπατίστα, καθώς και στην Βολιβιανή καμπάνια που ακολούθησε την Κουβανική Επανάσταση. Στην ερώτηση «τι είναι αυτό που χαρακτήριζε τον Τσε και τον έκανε αυτόν που ήταν» ο Benicio Del Toro απαντά: «πιστεύω πως ήταν η επιμονή και η ηθική του. Τον κινούσε τόσο πολύ η πάλη ενάντια στην αδικία, το να αντιστέκεται για χάρη των ξεχασμένων, το να είναι με το μέρος των ηττημένων. Όπως ο Ιησούς, κατά κάποιον τρόπο, μόνο που ο Ιησούς θα γυρνούσε και το άλλο μάγουλο. Ο Τσε δεν το έκανε. Όμως ο Τσε δεν τρομοκρατούσε τους ανθρώπους, όπως τον κατηγόρησαν κάποιοι- ότι ήταν τάχα άνθρωπος της εξουσίας».

Ο Benicio Monserrate Rafael del Toro Sánchez, όπως είναι ολόκληρο το όνομά του, γεννήθηκε στις 19 Φεβρουαρίου του 1967 και μεγάλωσε στο Santurce του Puerto Rico. Είναι περισσότερο γνωστός ως σήμερα για τους β’ ρόλους του ως Fred Fenster στο The Usual Suspects (1995), ως Javier Rodríguez στο Traffic (2000), ως Jackie Boy στο Sin City (2005), ως Dr Gonzo στο Fear and Loathing in Las Vegas (1988), και ως Franky Four Fingers στο Snatch (2000). Χρειάστηκαν 8 χρόνια δουλειάς σε τηλεοπτικές σειρές (παραδείγματος χάρη το Miami Vice, 1987) και ως κομπάρσος (στο βίντεο κλιπ της Madonna “La Isla Bonita” όπου υποδύεται ένα αγόρι που κάθεται στο καπώ ενός αυτοκινήτου!) μέχρι τους «Συνήθεις Υπόπτους» που έστρεψε πάνω του την προσοχή του κοινού.

Παραδόξως, παρά τη θέρμη και την αφοσίωσή του στο επάγγελμά του, ο Benicio μπήκε αργά στο παιχνίδι της τέχνης γιατί δεν φανταζόταν ότι θα γινόταν ηθοποιός. Όντας ο γιος δύο δικηγόρων, του Gustavo Adolfo del Toro Bermúdez και της Fausta Sánchez Rivera, ήταν προορισμένος να γίνει και ο ίδιος δικηγόρος αλλά αργότερα ακολούθησε την συμβουλή του πατέρα του να σπουδάσει Διοίκηση Επιχειρήσεων. Ο αδελφός του, Gustavo, μεγαλύτερος σε ηλικία από τον ίδιο, έγινε γιατρός (παιδίατρος ειδικευμένος στην ογκολογία). Οι αγαπημένες του ταινίες όσο ήταν παιδί ακόμα στο Πουέρτο Ρίκο ήταν ταινίες με τέρατα: Frankenstein, The Wolf Man, The Creature From The Black Lagoon.

Δυο χρόνια μετά τον "Τσε" ο Ντελ Τόρο

πρωταγωνιστεί στον "Λυκάνθρωπο"

Όταν ήταν 9 ετών, η μητέρα του πέθανε από ηπατίτιδα. Αν και μικρός σε ηλικία «το δέχτηκε καλά, σαν γεγονός που είναι μέρος του δέντρου της ζωής». Μια από τις αναμνήσεις που έχει από την μητέρα του είναι ότι είχαν δει μαζί στον κινηματογράφο την ταινία «Ο Πεταλούδας» (με πρωταγωνιστές τους Steve McQueen και Dustin Hoffman). Όταν αργότερα παρέλαβε το ‘Οσκαρ για το Traffic, θυμάται τον Hoffman να είναι κάτω στο κοινό που τον χειροκροτούσε, μια άκρως σουρεαλιστική για τον ίδιο, σκηνή!

Αν και ψηλός και επιβλητικός ως παρουσία σήμερα, αντιθέτως στα παιδικά του χρόνια το παρατσούκλι του ήταν "Skinny Benny" (ο κοκαλιάρης Μπένι). Αγαπούσε ιδιαίτερα το μπάσκετ και ασχολήθηκε πολύ με αυτό. Όχι ιδιαίτερα θρησκευόμενος ως ενήλικας, αν και από καθολική οικογένεια, σπούδασε στην Academia del Perpetuo Socorro (Η Ακαδημία της Παναγίας της Αιώνιας Αρωγής), ένα ρωμαιοκαθολικό σχολείο στο Miramar του Puerto Rico. Στην ηλικία των 13, ο πατέρας του Del Toro μετακόμισε σε μια φάρμα στο Mercersburg της Pennsylvania, όπου ο Benicio έβγαλε το Λύκειο.

Όταν αποφοίτησε, ο Del Toro γράφτηκε στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια, στο Σαν Ντιέγκο. Αρχικά φοιτητής για Business Degree, κάποια στιγμή του τράβηξε το ενδιαφέρον μια θεατρική παράσταση της φοιτητικής ομάδας του Πανεπιστημίου, στην οποία για να πάρει μέρος έπρεπε να έχει κατεύθυνση το Θέατρο. Άλλαξε λοιπόν έτσι την κατεύθυνση του πτυχίου του (χωρίς να το πει στον πατέρα του…) και πήρε μέρος στην παράσταση, με αποτέλεσμα όταν εκείνος το έμαθε να μην του μιλά για ένα χρόνο! Με αυτόν τον ανορθόδοξο τρόπο ξεκίνησε τις σπουδές του στην Υποκριτική, παίρνοντάς το πολύ ζεστά στη συνέχεια, με την παρακολούθηση των σεμιναρίων των Stella Adler και Arthur Mendoza στο Λος Άντζελες, καθώς και του Circle in the Square Theatre School στη Νέα Υόρκη. Από κει και πέρα «για μένα ήταν σαν γάμος» έχει πει. «Ποτέ δεν σκέφτηκα ότι θα δώσω μια ευκαιρία και αν δεν τα καταφέρω, θα τα παρατήσω σε 5 χρόνια και θ’ αλλάξω καριέρα».

Μετά τα πρώτα δειλά του βήματα σε τηλεοπτικές σειρές, ακολούθησε η συμμετοχή του σε ταινίες, με το ντεμπούτο του στα Big Top Pee-wee (1988) και Licence to Kill (1989), για το οποίο ο 21χρονος Del Toro απέκτησε την διάκριση του νεότερου ηθοποιού σε ρόλο αντιπάλου του James Bond στην ιστορία. Αν και οι δυο ταινίες θεωρήθηκαν αποτυχίες στο box office, ο Del Toro συμμετείχε στη συνέχεια σε μια σειρά από ταινίες που του έδωσαν τη δυνατότητα να δουλέψει δίπλα σε σημαντικούς καλλιτέχνες του χώρου όπως ο Sean Pen στο The Indian Runner (1991), Ed Harris στο China Moon (1991), ο Marlon Brando στο Christopher Columbus: The Discovery (1992), οι John Cusack και Michael Madsen στο Money for Nothing (1993), ο Peter Weir στο Fearless (1993) και τέλος ο Kevin Spacey στο Swimming with Sharks (1994) με τον οποίο θα συνεργαζόταν ξανά την επόμενη χρονιά για το εξαιρετικά δημοφιλές Usual Suspects (1995).

Η καριέρα του απογειώθηκε τη χρονιά εκείνη με την εξαιρετική ερμηνεία του στην ταινία αυτή του Bryan Singer, όπου υποδυόταν τον Fred Fenster, έναν «συνήθη ύποπτο» που ψέλλιζε ευφυολογήματα. Αν και στο σενάριο ο χαρακτήρας αυτός σχεδόν «δεν υπήρχε» σύμφωνα με τον συμπρωταγωνιστή του Kevin Pollak, στον οποίο είχε γίνει επίσης πρόταση για τον ρόλο, ο Del Toro τον έφτιαξε από το μηδέν με αποτέλεσμα να «κλέβει» τη σκηνή όταν εμφανιζόταν. Ο ρόλος του έδωσε ένα Independent Spirit Award στην κατηγορία του Καλύτερου Β’ ανδρικού και τον καθιέρωσε ως ηθοποιό χαρακτήρων. Αυτό τον οδήγησε σε πιο δυνατούς ρόλους σε μικρές και μεγάλες παραγωγές, όπως ως Gaspare στο The Funeral (1996) του Abel Ferrara και ως Benny Dalmau στο Basquiat (1996) του Julian Schnabel, για τον οποίο ξανακέρδισε το ίδιο βραβείο!

Ο Del Toro έχει επίσης συνεργαστεί με τον Robert De Niro στο θρίλερ The Fan, όπου έπαιξε τον Juan Primo, έναν χαρισματικό παίκτη του μπέιζμπωλ. Επίσης, συνεργάστηκε με τον Terry Gilliam στο Fear and Loathing in Las Vegas, τη διασκευή του βιβλίου του Hunter S. Thompson, ταινία για την οποία έβαλε περίπου 18 κιλά για να παίξει τον Dr. Gonzo. Το σουρεαλιστικό αυτό αριστούργημα του Gilliam τον καθιέρωσε ως καλτ φιγούρα στη συνείδηση του κοινού.
Δυο χρόνια μετά, ο Benicio Del Toro κέρδισε τη φήμη με την συμμετοχή του σε μια σειρά από υπερπαραγωγές όπως το Traffic του Steven Soderbergh, το The Way of the Gun του Christopher McQuarrie (σεναριογράφος των Usual Suspects), και το Snatch του Guy Ritchie. Το 2000 ήταν η χρονιά του αφού ως Javier Rodriguez, ένας Μεξικανός αστυνομικός που παλεύει για να παραμείνει τίμιος μέσα στην διαφθορά της παράνομης διακίνησης ναρκωτικών που συμβαίνει στα σύνορα των ΗΠΑ με το Μεξικό, είχε έναν ως επί το πλείστον ισπανόφωνο ρόλο, και παρέδωσε μια ερμηνεία που κυριάρχησε στην ταινία και του χάρισε το Όσκαρ.

Την επόμενη χρονιά έπαιξε στο The Pledge (2001) του Sean Penn. Το 2003 εμφανίστηκε στα The Hunted, δίπλα στον Tommy Lee Jones, και 21 Grams, δίπλα στους Sean Penn and Naomi Watts, στην εξαιρετική, δραματική ταινία του Alejandro González Iñárritu (σκηνοθέτη των Babel και Amores Perros) όπου κέρδισε για άλλη μια φορά υποψηφιότητα για Όσκαρ Β’ Ανδρικού. Οι πιο πρόσφατοι ρόλοι του περιλαμβάνουν τη συμμετοχή του στη διασκευή του κόμικ του Frank Miller Sin City (2005), σε σκηνοθεσία Robert Rodriguez, στο Things We Lost in the Fire (2007), σε σκηνοθεσία της Susanne Bier με συμπρωταγωνιστή τη Halle Berry και τέλος, ως Che Guevara στα The Argentine και Guerrilla (τα οποία μαζί ως σύνολο τιτλοφορούνται Che – Μέρος α’ και β’).

To παραπάνω κείμενο δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Libre τον Δεκέμβριο του 2008.