“ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ” ΜΕ ΤΗΝ MELANIE ALTARAS

“ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ”

ΜΕ ΤΗΝ MELANIE ALTARAS

Περιοδικό FAGAZINE

Ιούνιος 2012

Η 23χρονη Melanie Altaras από το Seattle των ΗΠΑ, φοιτήτρια Επικοινωνίας και Σύγχρονης Ελληνικής Γλώσσας στο Portland, και μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Rainbow Youth στο Salem, στην ίδια περιοχή, είναι μια από τις πολλές γυναίκες από όλον τον κόσμο, που λατρεύουν να περνούν τα καλοκαίρια τους στην Σκάλα Ερεσσού στη Λέσβο. Στην συνέντευξή της, μας εξήγησε τι είναι αυτό το που κάνει τις ομοφυλόφιλες γυναίκες να να επιστρέφουν στο ίδιο νησί κάθε χρόνο.

“Σήκωσα το βλέμμα μου και είδα τέσσερα, πανέμορφα και ολόγυμνα κορίτσια, τα οποία είχα συναντήσει την προηγούμενη ημέρα, να κοπανάνε τα κουπιά και να μου κουνάνε το χέρι μέσα σε μια ροζ βάρκα. Ήταν σαν ένα όνειρο! Κάτι τέτοιο νιώθω ότι μόνο στην Ερεσσό θα μπορούσε να συμβεί”. 

Ζεις στο Portland, μια από τις πόλεις στις ΗΠΑ που θεωρούνται ένας gay παράδεισος. Ποιες είναι οι διαφορές που βλέπεις μεταξύ της Ελλάδας και των ΗΠΑ, σε ότι αφορά την αντιμετώπιση των ομοφυλοφίλων;

Τα πράγματα είναι θαυμάσια στο Portland και οι περισσότεροι άνθρωποι είναι πολύ δεκτικοί εδώ- οι περισσότερες επιχειρήσεις είναι gay-friendly και τα ζευγάρια δείχνουν την στοργή τους δημοσίως. Υπάρχουν ακόμη προβλήματα – οι gay στα σχολεία πέφτουν θύματα εκφοβισμού, άδικης συμπεριφοράς στην δουλειά, ή όταν μετακομίζουν σε ένα διαμέρισμα, κλπ. Γενικώς οι queer στις ΗΠΑ είναι πιο ανοιχτοί με περισσότερο κόσμο σχετικά με τον σεξουαλικό τους προσανατολισμό. Είναι πολύ συνηθισμένο να είναι κανείς ανοιχτός στη δουλειά, στο σχολείο και στους φίλους του. Σήμερα, ο Ομπάμα ανακοίνωσε ότι υποστηρίζει τον γάμο μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου. Αυτή είναι μόνο η αρχή των αλλαγών που χρειάζεται να γίνουν, αλλά είναι ένα βήμα προς την σωστή κατεύθυνση.

Το Portland είναι επίσης η έδρα ενός πασίγνωστου φεμινιστικού βιβλιοπωλείου, του “In other words”. Μίλησέ μας για τις εμπειρίες σου εκεί!

Είναι βιβλιοπωλείο, community center, και δανειστική βιβλιοθήκη, με ΤΟΝΟΥΣ από πηγές, πληροφορίες, περιοδικά, ομάδες συζήτησης ...και αγάπη! Είναι θαυμάσιο! Το αγαπημένο μου event εκεί ονομάζεται Dirty Queer, είναι μια βραδιά open mic για sexy queer ποιήματα, ιστορίες, τραγούδια και performances! Έχω διαβάσει μερικά από τα δικά μου ποιήματα εκεί, και πηγαίνω σχεδόν κάθε μήνα. Θα βρείτε τα ποιήματά μου στο literarily.livejournal.com

Ποιος είναι ο ρόλος σου στην τοπική Rainbow Youth;

Η Rainbow Youth, www.salemrainbowyouth.org είναι μια ομάδα υποστήριξης για queer teenagers στο Salem, μια μικρότερη πόλη, περίπου μια ώρα έξω από το Portland, στα νότια. Πήγα στο Λύκειο εκεί και συμμετείχα στο γκρουπ από όταν ήμουν 15 χρονών. Τώρα βοηθώ το γκρουπ και βρίσκομαι στο διοικητικό συμβούλιο για την μη κερδοσκοπική εταιρία. Διοικείται από εθελοντές και συμμετέχουμε σε events όπως το Pride και το Gay Skate, ένα rollerskating party! Κυρίως βοηθώ στην οργάνωση τοπικών field trips, φέρνοντας ανθρώπους για να μιλήσουν στο γκρουπ, κλπ, αλλά επίσης δουλεύω στην συγκέντρωση χρημάτων και την αναζήτηση επιχορηγήσεων.

Πως διασκεδάζετε στη Rainbow Youth;

Το λατρεύω όταν βγάζουμε τα νεότερα μέλη έξω για να συναντήσουν άλλους επιτυχημένους queer ανά τον κόσμο. Το Gay Skate είναι super fun! Η καλύτερη επιβράβευση είναι όταν με ρωτούν για προσωπικά θέματα ή πράγματα όπως το safe sex - τότε είναι που νιώθω ότι κάνω τη δουλειά μου ως μέντορας!

Πότε ανακάλυψες την Ερεσσό;

Άκουσα για την Ερεσσό το 2008, όταν ένας φίλος μου πήγε εκεί για να δουλέψει το καλοκαίρι. Δεν την ανακάλυψα στ' αλήθεια μέχρι το 2009, όταν πήγα εκεί. Κατασκήνωσα για μια βδομάδα και είδα μερικούς φίλους από την Αθήνα όπου είχα ζήσει για 9 μήνες. Το πιο αστείο ήταν ότι αναγνώρισα ανθρώπους που είχα δει σε μπαρ και κλαμπ στην Αθήνα, αλλά με τους οποίους δεν είχα μιλήσει ποτέ! Η ατμόσφαιρα εκεί είναι πολύ πιο ανοιχτή, απ' ότι στην Αθήνα, για να συναντήσει κανείς καινούριους ανθρώπους.

Ποιο ήταν το πιο αξέχαστο καλοκαίρι σου;

Το πιο αξέχαστο καλοκαίρι για μενα ήταν το 2006, η πρώτη φορά που ήρθα στην Ελλάδα. Ήμουν 17 χρονών και ερωτευμένη με ένα κορίτσι από την Ελλάδα που είχα συναντήσει στη Ρώμη την προηγούμενη χρονιά. Ήμουν ένα πολύ άπειρο παιδί και κατόρθωσα να βρεθώ στην Αθήνα για ένα ταξίδι δέκα εβδομάδων, περιμένοντας να ζήσουν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα με αυτό το κορίτσι, και φυσικά αυτό δεν συνέβη. Την πρώτη εβδομάδα στην Αθήνα, τα πράγματα δεν πήγαν όπως τα περίμενα και έμεινα με ραγισμένη την καρδιά και 9 ακόμη εβδομάδες στα χέρια μου! Τελικά όλα πήγαν θαυμάσια, ταξίδεψα για τέσσερις εβδομάδες στο Βερολίνο, στο Γκτάνσκ και στο Μάλμο της Σουηδίας, και πίσω στη Ρώμη, και όταν γύρισα στην Ελλάδα, πέρασα μερικές βδομάδες στο Ρέθυμνο. Ερωτεύτηκα την Ελλάδα αντ' αυτού.

ΤΟ ΤΑΤΟΥΑΖ ΣΤΟΝ ΚΑΡΠΟ ΜΟΥ ΛΕΕΙ “ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ” ΚΑΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΠΟΛΛΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΓΙΑ ΜΕΝΑ. ΚΥΡΙΩΣ, ΤΟ ΕΚΑΝΑ ΕΠΕΙΔΗ ΕΜΑΘΑ ΤΟΣΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΩΣΑ, ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΜΟΥ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ. ΜΟΥ ΘΥΜΙΖΕΙ ΝΑ ΒΡΙΣΚΩ ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ, ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ. 

Τι είναι αυτό που κάνει τόσο ιδιαίτερη την Ελλάδα και την Ερεσσό, κατά τη γνώμη σου;

Επειδή μπορώ να έχω μια τόσο ανέμελη στάση όταν βρίσκομαι εκεί, χαλαρώνω και συγκεντρώνομαι στον εαυτό μου. Νομίζω ότι η Ερεσσός είναι παρόμοια για τους Έλληνες. Είναι ένα μέρος όπου πας για διακοπές και αφήνεις την πόλη πίσω σου, αλλά υπάρχει και μια πρόσθετη, κοινωνική πλευρά που είναι δύσκολο να την βρεις αλλού. Το μέρος είναι τόσο μικρό που βλέπεις σχεδόν τους πάντες που μένουν εκεί κάθε μέρα. Οι άνθρωποι που πηγαίνουν κάθε χρόνο, έχουν ομάδες από δικούς τους φίλους, αλλά έχω ανακαλύψει ότι είναι πολύ ανοιχτοί σε "outsiders" για καφέ, για ένα ποτό ή για την παραλία. Είμαι ένα πολύ κοινωνικό άτομο, και έτσι αυτό είναι κάτι σημαντικό για μένα όταν διαλέγω ένα μέρος για διακοπές.

Είναι αυτός ένας από τους λόγους για τους οποίους ξαναέρχεσαι;

Βασικά έχω μια σχέση εξ αποστάσεως με την Ελλάδα για έξι χρόνια τώρα, και είμαστε σοβαρά δεσμευμένες! Σε αυτό το χρονικό διάστημα, έκανα τρία χρόνια Ελληνικά στις ΗΠΑ, στο Portland State University. Επίσης, έχω περάσει δύσκολες στιγμές στην Ελλάδα, και έκανα θαυμάσιους φίλους εκεί, που νιώθω ότι δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αυτούς! Χρειάζομαι να επιστρέφω γιατί μου λείπουν, και μου λείπει ο ήλιος!

Έχεις μια καθημερινή ρουτίνα, όταν βρίσκεσαι στην Ερεσσό;Συνήθως μου αρέσει να πίνω τον καφέ μου μόνη μου τα πρωινά και να γράφω, μετά, να πηγαίνω το απόγευμα για κολύμπι στην θάλασσα. Τα βράδια είναι πάντα διαφορετικά. Εξαρτάται από το τι κάνουν οι φίλοι. Αφού περάσουν μερικές ημέρες, είναι όταν η θεραπεία και η αναζωογόνηση συμβαίνουν. Τις ημέρες που δεν έχεις καθόλου σχέδια, και πολύ χαμηλό στρες.

Είπες τη μαγική λέξη “θεραπεία”. Πιστεύω ότι η Ερεσσός έχει σίγουρα ένα θεραπευτικό παλμό. Είναι τόσο αναζωογονητική. Λατρεύω την καθαρότητα της ατμόσφαιρας και της θάλασσας. Μιλώντας για λέξεις, έχεις ακόμη μια μαγική λέξη σε τατουάζ στον καρπό σου!

Το τατουάζ στον καρπό μου λέει "στον παράδεισο" και σημαίνει πολλά πράγματα για μένα. Κυρίως, το έκανα επειδή έμαθα τόσα πράγματα και μεγάλωσα, εκείνο το πρώτο καλοκαίρι μου στην Ελλάδα. Μου θυμίζει να βρίσκω ένα μικρό μέρος του παραδείσου για τον εαυτό μου, κάθε μέρα. Είναι επίσης μέρος ενός αγαπημένου μου ποιήματος, “Το Μονόγραμμα” του Ελύτη. Ο συμβολισμός εκεί είναι λίγο πιο σκοτεινός, αλλά αγαπώ την ποίηση και ενθαρρύνω τους άλλους να το πάρουν όπως θέλουν. Το έχω δυο χρόνια και το αγαπώ όλο και πιο πολύ κάθε μέρα. Στην Ερεσσό συνάντησα μια κοπέλα από την Θεσσαλονίκη, η οποία τώρα μένει στο Βερολίνο, που είναι tattoo soulmate! Έχει ένα τατουάζ στον καρπό της από ένα άλλο ποίημα του Ελύτη, το “Ήλιος ο Πρώτος” και τις λέξεις“με τι πέτρες, τι αίμα, με τι σίδερο, και τι φωτιά είμαστε καμωμένοι”. Την γνώρισα στο bar “Belle Ville” με τον κλασικό Ερέσσιο τρόπο. Καθόμουν για ένα ποτό με φίλους, και εκείνη μόλις είχε φτάσει στην Ερεσσό. Ήρθε και κάθισε με μερικούς ανθρώπους που γνώριζα, μια φίλη μου παρατήρησε την ομοιότητα με το τατουάζ της, και γίναμε φίλες!

Πολύ αστείο! Πιο είναι το πιο αστείο πράγμα που σου συνέβη στο νησί;

Ξάπλωνα σε ένα στρώμα θαλάσσης στο νερό ένα απόγευμα, είχα σχεδόν κοιμηθεί, και άκουσα μερικούς ανθρώπους να φωνάζουν το όνομά μου... "Heeeeyy Melaniiiiiee!" Σήκωσα το βλέμμα μου και είδα τέσσερα, πανέμορφα και ολόγυμνα κορίτσια, τα οποία είχα συναντήσει την προηγούμενη ημέρα, να κοπανάνε τα κουπιά και να μου κουνάνε το χέρι μέσα σε μια ροζ βάρκα. Ήταν σαν ένα όνειρο! Κάτι τέτοιο νιώθω ότι μόνο στην Ερεσσό θα μπορούσε να συμβεί.

Στον Παράδεισο της Ερεσσού λοιπόν! Μήπως σε πήρε ο ύπνος; (γέλια). Το καλοκαίρι που μας πέρασε, έκανες επίσης κάτι πολύ αστείο, είχες προσπαθήσει να στείλεις ένα σήμα του Batman, από την Ερεσσό, απέναντι στο βράχο που βρίσκεται μέσα στη θάλασσα, χρησιμοποιώντας έναν προβολέα. Θα ξανάρθεις του χρόνου με περισσότερες τρελές ιδέες όπως αυτή (γέλια);

Είμαι απογοητευμένη που δεν θα έρθω φέτος το καλοκαίρι στην Ελλάδα, αλλά ελπίζω να δω τους πάντες εκεί του χρόνου. Eressos 2013 should watch out! More shenanigans are on their way.

Φέτος θα πας στο San Fransisco Pride! Τι σχεδιάζεις εκεί;

Ένας αγαπημένος gay φίλος μου από την Ελλάδα θα έρθει, και θα συναντηθούμε εκεί. Θα πάω με μερικούς φίλους μου, σε ένα road trip οπότε το όλο πράγμα θα είναι μια περιπέτεια!

Heather Cassils "My body is a complete construction"

HEATHER CASSILS

"My body is a complete construction"

Περιοδικό FAGAZINE

Μάιος 2012

Of bodies chang'd to various forms, I sing:

Ye Gods, from whom these miracles did spring,

Inspire my numbers with coelestial heat;

'Till I my long laborious work compleat:

(“Μetamorphosis” by Οvid)

Η Heather Cassils, αν και πολυβραβευμένη performance artist, ήταν σχετικά άσημη μέχρι που το φιλί της με την Lady Gaga στο βίντεο “Telephone” προκάλεσε την περιέργεια εκατομμυρίων θαυμαστών του pop ειδώλου. Η Heather έχει εξαιρετικά ενδιαφέρουσες απόψεις σχετικά με το τι σημαίνει να είναι κανείς queer, αφού συνδυάζει μοναδικά στην ζωή της την καλλιτεχνική οξυδέρκεια με την επιστημονική πολυγνωσία, και την performance art με τον αθλητισμό.

“Τι είναι αυτό που μας κάνει queer; To είναι κανείς queer σημαίνει να είναι στην απέξω, και το να είναι στην απέξω σημαίνει να είναι μια δύναμη αντίστασης. Θεωρώ το σώμα μου ως κάτι τέτοιο, το θεωρώ ως οπλισμό. Δεν θέλω να ανήκω με εκείνον τον πραγματικά συγκεκριμένο τρόπο. Νομίζω πως είναι σημαντικό να παρουσιάζω κάτι το οποίο θα κάνει τους ανθρώπους να σηκώσουν το φρύδι. Δεν αφορά απλά το να γίνεται κανείς αποδεκτός – αφορά το να κάνει κάποιος τους ανθρώπους να ανοίξουν λίγο το νου τους”.

“Τι είναι αυτό που μας κάνει queer; To είναι κανείς queer σημαίνει να είναι στην απέξω, και το να είναι στην απέξω σημαίνει να είναι μια δύναμη αντίστασης. Θεωρώ το σώμα μου ως κάτι τέτοιο, το θεωρώ ως οπλισμό”. 

Η Heather χρησιμοποιεί το σώμα της ως μέσον. Αντιμετωπίζει πολλά θέματα, και η αναπαράσταση του φύλου είναι μόνο ένα από αυτά. Βλέπει την ίδια την κατασκευή του σώματός της, ως μια performance η οποία εσκεμμένα παίζει με την παραδοσιακή διαδικασία των αρχαίων Ελλήνων γλυπτών, οι οποίοι λέγεται πως έβρισκαν την ιδεατή μορφή που ήθελα να απεικονίσουν, απλώς αφαιρώντας μικρά κομμάτια από ένα μεγάλο μαρμάρινο τούβλο και πετώντας μακριά το άχρηστο υλικό- η ιδανική μορφή ήταν ήδη εκεί, κάτω από ό,τι περίσσευε. H Heather βλέπει το σώμα της ως ένα εννοιολογικό γλυπτό, μια κριτική πάνω στην κοινωνική πίεση που νιώθουμε για να κάνουμε τα σώματά μας να υποταγούν σε ένα ιδανικό αισθητικό δίπολο “αρσενικού” και “θηλυκού”, που περιλαμβάνει τόσο το ίδιο το φύλο όσο και την κουλτούρα γενικότερα.

“Υπάρχει αυτή η προσδοκία” διευκρινίζει περαιτέρω η Heather “ότι είτε θα ταιριάξεις στην μια άκρη του φάσματος, ή στην άλλη”. Για το λόγο αυτό, η Heather εκτιμά πολύ το γεγονός ότι στο βίντεο του Telephone της επιτράπηκε να εμφανιστεί ακριβώς όπως είναι. “Το σώμα μου είναι εντελώς μια κατασκευή” ομολογεί η Heather. “Νιώθω ότι υπάρχει πολύ πίεση, ακόμη και στον κόσμο των queer, να γίνει κανείς trans ή οτιδήποτε, και να είναι μέρος του ενός ή του άλλου άκρου, και δεν θεωρώ ότι υπάρχει κάτι λάθος σχετικά με αυτό, αλλά πραγματικά πιστεύω ότι μπορεί κανείς να κάνει πολλά με το δικό του σώμα”.

Στην φετινή της performance “Becoming An Image” (2012) η Heather πειραματίστηκε πάνω στην παραπάνω ιδέα, χρησιμοποιώντας ένα σκοτεινό περιβάλλον, χωρίς καθόλου φως. Τα μόνα στοιχεία στον χώρο ήταν το κοινό, ένας φωτογράφος, η ίδια η performer και ένα κομμάτι από πυλό βάρους 700 κιλών, στο ίδιο ύψος με την καλλιτέχνιδα. Στην διάρκεια αυτής της performance, μέσα στο σκοτάδι, κυριολεκτικά επιτέθηκε στον πυλό, χτυπώντας την μορφή του με την χρήση των ειδικών ικανοτήτων που διαθέτει ως boxer και έχοντας προετοιμαστεί γι' αυτό ασκούμενη σε μικτές πολεμικές τέχνες. “Μια διαδικασία γλυπτού ήταν το αποτέλεσμα των χτυπημάτων μου. Σε όλη τη διάρκεια αυτής της performance, ήμουν τυφλή, όπως ήταν και το κοινό, όπως ήταν και ο φωτογράφος. Η μόνη πηγή φωτός που εκπεμπόταν ερχόταν από το φωτογραφικό φλας της κάμερας. Η έκρηξη του προσωρινού φωτισμού επέτρεπε στο κοινό να δει μόνο διακεκομμένες στιγμές της performance, σαν να ήταν μια “ζωντανή” φωτογραφία, που έκαιγε αυτή την εικόνα πάνω στον αμφιβληστροειδή τους”. Πρόκειται για μια εντυπωσιακή σύλληψη, όπου ο ήχος έπαιζε εξαιρετικά σημαντικό ρόλο, καθώς ήταν η μόνη άλλη πληροφορία που μπορούσε να έχει το κοινό κατά τη διάρκεια της 24λεπτης performance, εκτός από τη διαδικασία της φωτογράφησης- που ήταν και ο μόνος τρόπος ο οποίος επέτρεπε στην performance να γίνει ορατή στο κοινό. Οι εικόνες άλλοτε αιχμαλώτιζαν τις κινήσεις της Heather και άλλοτε όχι. Ο φακός γέμιζε με την ομίχλη της ανάσας της, με σταγόνες ιδρώτα και με κομμάτια πυλού από τα αιωρούμενα σωματίδια που εκτοξεύονταν από τα συντρίμμια.

“Οι οπτικές αναπαραστάσεις έχουν πολύ μεγάλη δύναμη, περισσότερη δύναμη απ' ότι η γλώσσα” λέει η Heather. “Θεωρώ το γεγονός ότι συμπεριλήφθηκα στο βίντεο της Gaga ως ένα είδος διείσδυσης. Η δουλειά μου ως καλλιτέχνης είναι να σκέφτομαι πως τα διάφορα σύμβολα συνδυάζονται για να βγάλουν ένα νόημα, οπότε μπορώ να πω ότι όλος ο διάλογος που έχει προκύψει από το βίντεο αυτό, είναι μια προέκταση της τέχνης μου και όχι ένα όχημα” διευκρινίζει η Heather, απαντώντας σε όσους μπορεί να θεώρησαν ότι έχει χρησιμοποιήσει την φήμη της Lady Gaga ως όχημα για την δική της προβολή.  

Η Heather είναι μια καλλιτέχνης που έτυχε να γίνει ευρύτερα γνωστή λόγω του βίντεο της Lady Gaga και όχι μια καλλιτέχνης που χρωστά την φήμη της σε εκείνη ουσιαστικά. Επίσης, για την Heather έχει περισσότερη σημασία η ανατροπή της mainstream κουλτούρας από την φήμη που προσφέρει η κουλτούρα αυτή. “Όταν βλέπω πραγματικά queer αναπαραστάσεις, και ειδικά όταν είναι ενσωματωμένες σε μια mainstream στιγμή, όπως το "Telephone," σκέφτομαι τα παιδιά στη μέση του Kansas που μπορεί να μην είναι εκτεθειμένα σε τίποτα, και όταν βλέπουν αυτό το βίντεο της Gaga, αρχίζουν να κάνουν ερωτήσεις. Ακόμη και κάτι τόσο fluffy όσο ένα pop music video μπορεί να έχει εξαιρετικά μεγάλη επιρροή” τονίζει η Heather, και συνεχίζει: “έχουν περάσει οι μέρες, που αν ήσουν ενάντια σε έναν πόλεμο, έβγαινες και διαμαρτυρόσουν στον δρόμο. Οι διαμαρτυρίες δεν σταματάν πια τους πολέμους. Το να πηγαίνει κανείς στο gay pride της πόλης του είναι ωραίο, σε κάνει να νιώθεις καλά, αλλά δυστυχώς δεν ζούμε σε αυτή την εποχή πια. Ο μόνος τρόπος που μπορείς να δημιουργήσεις κοινωνική αλλαγή, είναι να τοποθετήσεις τον εαυτό σου μέσα στην μηχανή- και να γίνεις εσύ ο ίδιος ένα γαλλικό κλειδί”.

Γιατί όμως, τόση φασαρία, για ένα φιλί; “Νομίζω ότι το φιλί μου έγινε μεγάλη υπόθεση γιατί η συνήθως στα mainstream media όταν υπάρχει σεξουαλική δράση με δυο γυναίκες δημιουργείται για χάρη του αρσενικού κοινού, και παρουσιάζεται με έναν αγνό, γλυκό, και μη απειλητικό τρόπο. Ο κόσμος μου λέει ότι θεωρεί πως το φιλί μου με την Gaga ήταν πολύ hot – έμοιζε περισσότερο με το πως παρουσιάζονται τα φιλιά των gay αντρών – επειδή περιέχει μια ωμή σεξουαλικότητα που υπερβαίνει το να είναι κανείς άντρας ή γυναίκα. Απλώς ερεθίζει τους ανθρώπους και αυτό είναι πολύ ισχυρό”.

ΤΟ ΦΙΛΙ ΜΟΥ ΕΓΙΝΕ ΜΕΓΑΛΗ ΥΠΟΘΕΣΗ ΓΙΑΤΙ ΣΥΝΗΘΩΣ ΣΤΑ MAINSTREAM MEDIA ΟΤΑΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΔΡΑΣΗ ΜΕ ΔΥΟ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΧΑΡΗ ΤΟΥ ΑΡΣΕΝΙΚΟΥ ΚΟΙΝΟΥ, ΚΑΙ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΤΑΙ ΜΕ ΕΝΑΝ ΑΓΝΟ, ΓΛΥΚΟ ΚΑΙ ΜΗ ΑΠΕΙΛΗΤΙΚΟ ΤΡΟΠΟ.

Παρόλα αυτά, δεν ήταν κάπως υπερβολική η προσοχή αυτή μετά το βίντεο; “Είναι λίγο περίεργο, για κάποιον που δουλεύει πραγματικά σκληρά σε αυτό που κάνει όπως εγώ, και μετά όταν γίνεται κάτι όπως το να φιλά μια star της pop να δέχεται τόση πολλή προσοχή γι' αυτό. Θεωρώ ότι το βίντεο προσφέρει κάτι σημαντικό, αλλά δεν βρίσκεται στο ίδιο επίπεδο αυστηρότητας και πνευματικής δουλειάς όπως όταν κάνω την δική μου δουλειά ως performer” απαντά η Heather.

Τι προτείνει λοιπόν, η ίδια; “Σε έναν κόσμο όπου η τεχνολογία βασιλεύει, που διαδρούμε όλο και περισσότερο μέσω των social networks είναι πολύ σημαντικό να κατασκευάζουμε πραγματικές σχέσεις με τις οποίες επηρεάζουμε την κοινωνική αλλαγή για το καλύτερο. Είναι τόσο σημαντικό το να ξέρουμε από που προέρχεται το δικαίωμα στην ελεύθερη έκφραση, για την οποία έχουν αγωνιστεί πάρα πολλοί. Αν η δουλειά της Gaga μιλά στον κόσμο, μπορεί επίσης να ενδιαφερθούν για την δουλειά καλλιτεχνών όπως οι Zachary Drucker, David Wojnarovich, Leigh Bowery, Ron Athey, Eleanor Antin, Michel Clarke, Marina Abramovic, Adrian Piper και Emory Douglas. Μερικοί καλλιτέχνες έχουν περισσότερη φήμη από άλλους αλλά η δουλειά τους είναι μαγευτικά όμοφη και τόσο απαραίτητη για την επίγνωσή μας”.

INFO:

http://cassils.wordpress.com

http://sculptthebody.com

Lee Machetti interview

Lee Machetti 

 "I am a Drag King"

Περιοδικό FAGAZINE

Απρίλιος 2011

Σήμερα παίρνουμε συνέντευξη από τον Lee Machetti, transgender, κάτοχο του τίτλου Favorite Drag King, Amsterdam 2011. Κορυφαίος προγραμματιστής για μία γνωστή ολλανδική εταιρεία internet τη μέρα, και drag king τη νύχτα, o Lee δεν κάθεται με άδεια χέρια. Ή με άδειο παντελόνι, για την ακρίβεια! Μήπως το όνομα "Max Sweeney" ήδη αναβοσβήνει πάνω από το κεφάλι σας σαν τη λάμπα του Κύρου Γρανάζη;


Lee, πες μας "Τι είναι ο drag king" κατά τη γνώμη σου, για τους ανθρώπους που ακούν τον όρο για πρώτη φορά.
Ξέρετε τις Drag Queens; Αυτό είναι, αλλά, ύστερα, ανάποδα. Έχω γεννηθεί κορίτσι, αλλά στη σκηνή ή στη νυχτερινή ζωή, είμαι ντυμένος σαν άντρας.


What ... drew you to drag? (sic)
Πάντα ένιωθα ότι είμαι διαφορετικός. Όταν ήμουν παιδί στάθηκα μπροστά σ' έναν καθρέφτη, ζωγράφισα μια γενειάδα στο πρόσωπό μου και πέταξα μια κάλτσα μέσα στο παντελόνι μου. Αυτό που κάνω τώρα δεν είναι πολύ διαφορετικό. Εκτός από το ότι τώρα είμαι πολύ πιο επαγγελματίας. Χρησιμοποιώ πολύ μακιγιάζ, δένω το στήθος μου και αντί για μια κάλτσα χρησιμοποιώ ένα ανταλλακτικό από σιλικόνη. Τα γένια που κολλάω είναι από τα μαλλιά μου, που τα πήρα από το κομμωτήριο.

Το παρατήρησα! Η τριχοφυϊα σου φαίνεται τόσο φυσική. Πότε άρχισες να κάνεις drag show;
Το 2009. Στην Ολλανδία δεν είναι καθόλου δημοφιλές. Drag queens; Ναι, ναι, έχουμε πολλές, αλλά kings; Όχι. Κατά τη διάρκεια του Amsterdam Gay Pride 2009 έγινε ένα drag king workshop για πρώτη φορά. Τότε θέλησα να παίξω με το φύλο μου να μάθω από αυτό. Συμμετείχα στο workshop. Μετά το σεμινάριο έπρεπε να κάνουμε μια drag king performance για ένα πραγματικό ακροατήριο. Έκανα performance ως rock star. Αμέσως τον ερωτεύτηκα, τον τρόπο αυτό,  τις παραστάσεις. Έλαβα πολλές θετικές αντιδράσεις κι έτσι ήξερα, ότι θα έπρεπε να το συνεχίσω. Έγινα φίλος με τους άλλους drag kings από το εργαστήριο. Ξεκινήσαμε και τη δική μας μικρή ομάδα drag, τους "New Kings". Κάναμε μερικά show σε καταλήψεις. Ήταν περισσότερο διασκέδαση παρά σκληρή δουλειά.

ΟΤΑΝ ΕΙΜΑΙ ΣΕ ΜΙΑ ΣΚΗΝΗ Η΄ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΕ ΚΑΜΕΡΑ, ΛΑΜΠΩ, ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΕΧΝΑΣΜΑ ΜΟΥ. ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΔΕΙΞΩ ΑΝΔΡΙΣΜΟ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΕΙΜΑΙ ΓΥΜΝΟΣ. ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΟΠΟΙΟΣ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΕΙΣΑΙ, ΕΦΟΣΟΝ ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ ΚΑΙ ΕΙΣΑΙ ΑΝΕΤΑ ΜΕ ΑΥΤΟ. ΕΙΣΑΙ ΟΜΟΡΦΟΣ ΟΝΤΑΣ Ο ΕΑΥΤΟΣ ΣΟΥ.

Είναι το ψευδώνυμό σου "Lee Machetti", εμπνευσμένο από τη λέξη machete ("μαχαίρι");
Ναι. Στην πραγματικότητα το πραγματικό μου όνομα είναι Lee επίσης. Σκέφτηκα, ότι με ένα όνομα όπως αυτό, δεν θα πρέπει να το αλλάξω στη σκηνή. Το Lee Machetti ακούγεται ιταλικό και ταιριάζει με τη εμφάνιση μου. Ήθελα να έχω ένα πολύ αρρενωπό επώνυμο. Όπως μια "ματσέτα", αιχμηρό σαν μαχαίρι.

Ποιος σε έχει εμπνεύσει περισσότερο; Ποιος είναι ο μέντοράς σου;
Αφού έκανα το εργαστήριο στο Gay Pride, αργότερα τον ίδιο χρόνο γνώρισα έναν διάσημο drag king από την Αυστραλία: τον Sexy Galexy. Για το Gay Pride το 2010 ήθελε να παρουσιάσει ένα πολύ hot και επαγγελματικό drag show στο Boom Chicago, (Διάσημο Comedy Club στο Άμστερνταμ) μαζί με μερικούς άλλους drag kings, οι οποίοι αργότερα έγιναν στενοί μου φίλοι. Ήταν σκληρή δουλειά. Μετά την πρωινή μου δουλειά ως προγραμματιστής πήγαινα σε στούντιο χορού για πρόβες όλη τη νύχτα. Αλλά είχε τόση πολλή πλάκα. Μετά από αυτή την εμφάνιση, κάναμε περισσότερες (ομαδικές) παραστάσεις μαζί. Δώσαμε παραστάσεις σε διάσημα Ολλανδικά clubs, κάναμε ακόμη και εμφανίσεις στην τηλεόραση μαζί. Ο Sexy Galexy με ενέπνευσε και μου δίδαξε πολλά πράγματα. Αν και επέστρεψε στην Αυστραλία, είναι ακόμα καλός μου φίλος.

Ποια ήταν η πιο επιτυχημένη performance σου μέχρι στιγμής;
Το 2011 κέρδισα τον τίτλο του Favorite Drag King του Άμστερνταμ. Έδωσα παράσταση σε ένα μπαρ, ως βαρυποινίτης. Αυτή ήταν η πιο επιτυχημένη σόλο εμφάνιση μου. Το κοινό τρελάθηκε όταν ανέβηκα στη σκηνή. Νομίζω ότι έχω το ίδιο ποσοστό (gay) αγοριών που με ερωτεύονται, όπως και τα κορίτσια. Ελπίζω ότι αυτό συμβαίνει λόγω της σεξουαλικότητάς μου, και του cool τατουάζ στο στήθος μου, αλλά νομίζω ότι αυτό συμβαίνει εξαιτίας των ματιών μου και του ενθουσιασμού μου.


Ποια άλλα είδη drag persona έχεις δοκιμάσει μέχρι στιγμής ή έχεις αποτίσει φόρο τιμής σε αυτά;
Elvis, cowboy, gangster, playboy ή αστέρι της rockabilly.

“Νομίζω ότι είναι πολύ αφελές να πιστεύουμε ότι το φύλο είναι αυτό το πράγμα που κρέμεται ανάμεσα στα πόδια μας (ή όχι). Νομίζω ότι το φύλο είναι περισσότερο από αυτό. Είναι αυτό που θεωρείς τον εαυτό σου ότι είναι. Είναι μια μεταβλητή, κατά τη γνώμη μου, που μπορεί να αλλάξει κάθε φορά”. 

Έχεις δώσει παραστάσεις με ομάδες Drag Kings (New Kings on the Block, Sucker Sisters). Σου αρέσει να κάνεις ομαδικές παραστάσεις περισσότερο από τις ατομικές;
Μου αρέσουν οι σόλο παραστάσεις. Αλλά οι ομαδικές παραστάσεις έχουν απλά πιο πολύ πλάκα. Η σκληρή δουλειά και η διασκέδαση στα παρασκήνια.

Ποιος είναι ο λόγος, που οι drag kings δεν είναι τόσο δημοφιλείς όσο οι drag queens, κατά τη γνώμη σου;
Αυτή τη στιγμή δίνω παραστάσεις με μερικές διάσημες drag queens του Amsterdam. Και θα κάνουμε πολλά περισσότερα show μαζί φέτος. Λατρεύω τις drag queens. Είναι τόσο έξω-καρδιά και με κάνουν να γελάω. Ίσως αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι drag queens είναι πιο δημοφιλείς από τους drag kings. Κάποιος μου είπε κάποτε ότι οι drag kings είναι απλά λεσβίες με μουστάκι. Πραγματικά μισώ αυτή την παρατήρηση. Αλλά η αλήθεια είναι ότι ως drag king πρέπει να παίζεις με την υπερβολή, περισσότερο. Οταν ένας άνδρας φοράει ένα φόρεμα  είναι τραβεστί. Αλλά όταν μια γυναίκα φοράει αντρικά ρούχα δεν γίνεται αντιληπτή ...


Νομίζεις ότι είναι πιθανό να δούμε ενα “Ru Paul's Drag Race” με Drag Kings, αντί Queens, στο μέλλον;
Ενα show μόνο με Drag Kings; Μπορεί να είναι ξεκαρδιστικό, επίσης, φυσικά. Αλλά ξέρεις τι, δεν έχουμε τόσο πολύ δράμα και δεν είμαστε τόσο bitchy (κλείνει το μάτι). Ελπίζω ο Ru Paul να με προσέξει κάποια μέρα. Νομίζω ότι ένας drag king μπορεί  εύκολα να κερδίσει το drag show του “Ru Paul's Drag Race” κάποια μέρα. Είμαι έτοιμος γι 'αυτό, αλλά είναι και η Αμερική το ίδιο;


Τι κάνει μια performace of masculinity, επιτυχημένη, κατά τη γνώμη σου; Με άλλα λόγια, τι χρειάζεται ... για να έχει κανείς αρχίδια;
Όταν είμαι σε μια σκηνή ή μπροστά σε μια κάμερα λάμπω, και αυτό είναι το τέχνασμά μου. Μπορώ να δείξω ανδρισμό ακόμα και όταν είμαι γυμνός. Όπως είπα μπορείς να είσαι όποιος θέλεις να είσαι, εφόσον το πιστεύεις και είσαι άνετα με αυτό. Είσαι όμορφος όντας ο εαυτός σου.

Ζεις στο Άμστερνταμ, μια πόλη που είναι διάσημη στην Ευρώπη για την ανοχή απέναντι στους ΛΟΑΤ και επίσης για ένα ανοικτό μυαλό όσον αφορά τη σεξουαλικότητα σε όλα τα σχήματα, τις μορφές, και τα μεγέθη... Σε ποιο βαθμό συνέβαλε η ολλανδική νοοτροπία, στο να αφιερώσειες στην ενέργειά σου στα  drag show;
Νομίζω ότι είναι πολύ αφελές να πιστεύουμε ότι το φύλο είναι αυτό το πράγμα που κρέμεται ανάμεσα στα πόδια μας (ή όχι). Νομίζω ότι το φύλο είναι περισσότερο από αυτό. Είναι αυτό που θεωρείς τον εαυτό σου ότι είναι. Είναι μια μεταβλητή, κατά τη γνώμη μου, που μπορεί να αλλάξει κάθε φορά. Είμαι ευτυχισμένος και είμαι περήφανος που ζω σε ένα περιβάλλον/χώρα όπου μπορώ να είμαι όποιος θέλω να είμαι. Αυτό είναι που προσπαθώ να μοιραστώ με το κοινό μου. Αυτό είναι, αυτό που είμαι.


Η παράσταση που έκανες στο Pride του Άμστερνταμ, το 2010, όπου ντύθηκες σαν μια αρχαίος ρωμαίος ή έλληνας...Θα ήταν τέλειο, αν είχες φορέσει μιαγενειάδα  α λα "Λεωνίδας" (όπως ο Gerard Butler, στο "300"). Ίσως θα πρέπει να το δοκιμάσεις κάποτε (δυνατά γέλια).
(Κλείνει το μάτι) Ευχαριστώ για τη συμβουλή.


Ιnfo:
www.leemachetti.com

MAMA, MIA ΛΕΣΒΙΑ ΣΤΗΝ TV ΜΟΥ

MAMA, MIA ΛΕΣΒΙΑ ΣΤΗΝ TV ΜΟΥ

Περιοδικό FAGAZINE

Φεβρουάριος 2012

Κάποτε ψάχναμε ομοφυλόφιλους χαρακτήρες με τους οποίους θα μπορούσαμε να ταυτιστούμε, να μάθουμε από αυτούς και να χαρούμε που υπήρχαν, και τους βρίσκαμε μόνο σε κινηματογραφικές ταινίες (και αυτό με το κυάλι). Πλέον οι λεσβίες κάνουν επέλαση στην τηλεόραση διεθνώς. Και να θες να παρακολουθήσεις όλες αυτές τις σειρές, είναι ανθρωπίνως αδύνατον. Και αυτά είναι τα καλά νέα!

Πέρα από τις πολύ γνωστές αμερικάνικες σειρές, όπως οι prime-time “Grey's Anatomy”, “Glee” και “True Blood”, τα λεσβιακά ζευγάρια έχουν θέση ακόμη και σε σαπουνόπερες όπως οι “Hand aufs Herz” (Γερμανία), και οι κλασικές “Coronation Street” (Αγγλία) και “All my children” (ΗΠΑ). Φέτος μικρές και μεγάλες σχέσεις, έκαναν πάταγο στις αμερικάνικες σειρές “Pretty Little Liars”, “The Good Wife”, “White Colar“, “Skins”, “Degrassi (The next genaration)” και στην ισπανική σειρά “Tierra De Lobos”. Εμείς είδαμε, και σας προτείνουμε:

Candy Bar Girls (Channel Five)

Στην καρδιά του Σόχο, στο Λονδίνο, βρίσκεται το διάσημο lesbian bar “Candy Bar Girls”. Σε έξι επεισόδια, βλέπουμε πως ο καινούριος ιδιοκτήτης του, Garry, αλλάζει το image του μαγαζιού και μέσα από τις περιπέτειες του re-branding γνωρίζουμε το προσωπικό και τους πελάτες του. Ο Garry, που είναι ιδιοκτήτης gay μαγαζιών, όπως το “KU”, δοκιμάζει τα πάντα. Πειραματίζεται με salsa & cocktail nights, εξοβελίζει το ροζ χρώμα που ήταν το σήμα κατατεθέν του μαγαζιού από κάθε γωνιά του, μέχρι και τράμπα ανάμεσα στα μαγαζιά του κάνει: για μια νύχτα την εβδομάδα, το Candy Bar γινεται boys bar, και το “KU” gay bar μεταμορφώνεται σε lesbian bar. Η νέα manager, Sam, καλείται να “βάλει τάξη” στο ατίθασο προσωπικό, με κάποια δυσκολία, ομολογουμένως, και επιμελείται νέα events όπως το speed dating... H επικεφαλής του promotion, Sandra (της οποίας η σύντροφος περιμένει παιδί και σύντομα θα γίνει μαμά!), βρίσκει το νέο πρόσωπο του Candy Bar στο φρέσκο μουτράκι της Danny. Η Danny, που μόλις έχει τελειώσει σπουδές πάνω στο Σύγχρονο Θέατρο, παρατά μια τρίχρονη σχέση με την Lucy και βγαίνει πάλι στο κουρμπέτι, ψάχνοντας για σχέση, για δουλειά, και ό,τι άλλο της τραβά την προσοχή και δοκιμάζει από modeling μέχρι pole dancing.

Από το προσωπικό, εκτός των άλλων, γνωρίζουμε την Jo, η οποία προετοιμάζεται να αφήσει πίσω μια δεκάχρονη καριέρα ως DJ για να γίνει δασκάλα σε δημοτικό σχολείο· την Alex, barwoman, που έχει μεταναστεύσει στην Αγγλία από τα βάθη της Αυστραλίας, η οποία δέχεται μια πρόταση γάμου από την παρτενέρ της,όταν φεύγουν για ένα ρομαντικό weekend στο Παρίσι. Η Christina αναλαμβάνει το catering για το relaunch party του Candy bar (το παρθενικό της event) και τα φέρνει βόλτα τελευταία στιγμή, με μια περιπετειώδη προετοιμασία που περιλαμβάνει καπνιστό σολωμό και σως αβοκάντο.

Διάφοροι διάσημοι (και μη) θαμώνες του Candy Bar, παρελαύνουν επί της οθόνης. Η Shabby Katchadourian (γνωστή από το Big brother) δοκιμάζει δυο διαφορετικές καριέρες, ως σχεδιάστρια t-shirt και ως τηλεοπτική παρουσιάστρια … H δημοσιογράφος Jo Webber (περιοδικό G3), η οποία γράφει για το relaunch του bar, για sex toys κ.α., προσκαλεί την σχέση της, Alicia να γνωρίσει την μητέρα της σε ένα παραδοσιακό Εβραϊκό γεύμα...Πολλά ακόμη κορίτσια εμφανίζονται και κάνουν αυτό το reality show ένα από τα πιο ενδιαφέροντα και ζωντανά show που έχουν γυριστεί για το λεσβιακό χώρο.

Lost Girl (Κανάλι: ShowCase)

Η σειρά “Lost Girl” μας ξεναγεί στον κόσμο του μεταφυσικού: κάτω από τη σύγχρονη πραγματικότητα, υπάρχει ένας ολόκληρος υπόκοσμος, ο κόσμος των Fae, όντων με υπερφυσικές δυνάμεις, που τρέφονται από τους ανθρώπους με χιλιάδες διαφορετικούς τρόπους: άλλοτε από τα ίδια τα σώματά τους, και άλλοτε από τα συναισθήματά τους ή την ενέργειά τους. Η σειρά επικεντρώνεται στην πανέμορφη και χαρισματική Bo (στο ρόλο, η Anna Silk), ένα υπερφυσικό ον που ονομάζεται Succubus και τρέφεται από την ενέργεια (Chi) των ανθρώπων, μερικές φορές με μοιραία αποτελέσματα. Η Βο δεν γνωρίζει τους πραγματικούς της γονείς, και όταν έρχεται σε επαφή με τον κόσμο των Fae, ξαφνικά αντιμετωπίζει το δίλημμα “Φως ή Σκοτάδι” καθώς οι φατρίες είναι χωρισμένες σε δυο διακριτά στρατόπεδα (“Light” & “Dark”).

“Η Καναδική αυτή σειρά, που τρέχει για δεύτερη σαιζόν, παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για το λεσβιακό κοινό, μιας και το ρομάντζο της Βο με την Δρ. Lauren περνά από χίλια κύμματα πριν ευδοκιμήσει, αλλά κι από άλλα τόσα αφού τα καταφέρει!”

Αρνούμενη να αγκαλιάσει το σύστημα φατριών των Fae και την άκαμπτη ιεραρχία τους, η Bo είναι μια αποστάτης που αναλαμβάνει τον αγώνα υπέρ των outsider, ενώ παράλληλα ψάχνει την αλήθεια για τη δική της μυστηριώδη προέλευση. Στην πορεία, ερωτεύεται τον ντετέκτιβ Dyson (στον ρόλο, ο Kris Holden-Ried), και την δόκτωρ Lauren (στο ρόλο, η Zoie Palmer). Η Βο είναι αποφασιστικά bisexual, με τη ζυγαριά να κλίνει πότε προς το ένα και πότε προς το άλλο φύλο, ανάλογα με τις περιστάσεις. Και όπως κάθε υπερφυσικός ήρωας, έχει και αυτή το αστείο και διασκεδαστικό sidekick της, σε αυτή την περίπτωση, την Kenzi (στον ρόλο, η απολαυστική Ksenia Solo). Μαζί μπλέκουν σε διάφορες τρελές περιπέτειες, στις οποίες αργά ή γρήγορα χρειάζονται τη βοήθεια του παντογνώστη Trick (στο ρόλο, ο Richard Howland). Η Καναδική αυτή σειρά, που τρέχει για δεύτερη σαιζόν, παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για το λεσβιακό κοινό, μιας και το ρομάντζο της Βο με την Δρ. Lauren περνά από χίλια κύμματα πριν ευδοκιμήσει, αλλά κι από άλλα τόσα αφού τα καταφέρει!

Η ΣΕΙΡΑ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ ΑΠΕΙΡΟ ΥΛΙΚΟ ΓΙΑ ΝΑ ΓΡΑΦΤΕΙ ΜΙΑ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΛΕΣΒΙΑΚΟ ΦΛΕΡΤ. Η ΔΙΑΡΚΗΣ ΥΠΟΧΘΟΝΙΑ ΕΛΞΗ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΙΣ ΔΥΟ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΡΙΕΣ ΚΑΠΟΙΕΣ ΦΟΡΕΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΤΟΣΟ ΚΡΑΥΓΑΛΕΑ ΩΣΤΕ ΕΙΝΑΙ ΗΛΙΟΥ ΦΑΕΙΝΟΤΕΡΟ ΟΤΙ Η ΜΙΑ ΓΟΥΣΤΑΡΕΙ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΤΡΕΛΑ.

Rizzoli & Isles (Κανάλι:TNT)

Η Angie Harmon (στο ρόλο της Detective Jane Rizzoli) και η Sasha Alexander (στο ρόλο της κολλητής της, Dr. Maura Isles) δουλεύουν και οι δυο στο Αστυνομικό Τμήμα της Βοστώνης. Η πρώτη, κυνηγώντας τους κακούς στους δρόμους της πόλης, και η δεύτερη, αναλύοντας εγκληματολογικά στοιχεία στο εργαστήριό της. Μαζί, είναι ένα αχτύπητο κωμικό δίδυμο, καθώς η πληθωρική, butch Jane μοιάζει με την συνεσταλμένη, femme Maura όσο η μέρα με τη νύχτα. Η σειρά, αν και δεν είναι ξεκάθαρα λεσβιακή, ωστόσο προσφέρει άπειρο υλικό από υπονοούμενα (και εννούμενα) για να γραφτεί μια ολόκληρη εγκυκλοπαίδεια πάνω στο λεσβιακό φλερτ. Η διαρκής, υποχθόνια έλξη ανάμεσα στις δυο πρωταγωνίστριες κάποιες φορές γίνεται τόσο κραυγαλέα ώστε είναι ηλίου φαεινότερο ότι η μια γυναίκα γουστάρει την άλλη τρελά.

Η δημιουργός της σειράς Janet Tamaro,βάσισε τους χαρακτήρες στα βιβλία της Tess Gerritsen, και υποστηρίζει ότι αυτό το subtext δεν ήταν κάτι που επιδίωξε συνειδητά, απλώς είναι κάτι που προέκυψε από τη χημεία των δυο πρωταγωνιστριών. Ακόμη κι έτσι, δεν μας χαλάει καθόλου. Στην πρώτη σαιζόν τις είδαμε να κάνουν διάφορα ενδιαφέροντα πράγματα μαζί, μέχρι και να δουλεύουν undercover σε lesbian bar (επεισόδιο1.06). Στην τρέχουσα, δεύτερη σαιζόν, ξεκινήσαμε με τη βράβευση της Rizzoli για τον ηρωισμό της σε μια πολύ δύσκολη υπόθεση, στην οποία αυτοτραυματίστηκε για να ξεφύγει από τον εγκληματία που την κρατούσε όμηρο. Στο τρίτο επεισόδιο, η Maura και η Jane προσποιούνται ότι είναι ζευγάρι για να αποθαρρύνουν έναν υποψήφιο μνηστήρα που έχει βάλει στόχο τη Maura, και αναγναστικά συνεχίζουν το παιχνίδι αυτό όταν έρθει η ώρα για High School Reunion...

Twitter: search #gayzzoli και διαβάστε τα ξεκαρδιστικά σχόλια των οπαδών της σειράς - και μην χάσετε τα απίθανα recaps της Dorothy Snarker στο www.afterellen.com

“Annie on my mind” - 30 χρόνια μετά

Περιοδικό FAGAZINE

Ιανουάριος 2012

“Κανένα βιβλίο δεν έχει κάνει περισσότερα για την μυθοπλασία νεαρών ενηλίκων ΛΟΑΤ, όσα έχει κάνει αυτό το κλασικό έργο, που αφορά δυο έφηβα κορίτσια τα οποία ερωτεύονται”*. Τριάντα χρόνια μετά την πρώτη έκδοσή του, το 1982, το βιβλίο της Nancy Garden 'Annie on my mind' διαβάζεται με την ίδια προσμονή, την ίδια ταύτιση, και την ίδια δικαίωση που ένιωσε τότε το πρώιμο λεσβιακό κοινό του.

Πρωταγωνίστριες του βιβλίου, η Annie και η Liza, δυο δεκαεφτάχρονα κορίτσια που ζουν στη Νέα Υόρκη, και συναντιούνται τυχαία στο Μητροπολιτικό Μουσείο της μεγαλούπολης. H Annie είναι η χαρισματική καλλιτέχνης, προικισμένη με μια φωνή που σαγηνεύει κάθε αισθανόμενο άνθρωπο, και η Liza είναι το εξίσου χαρισματικό αλλά πρακτικό πνεύμα που ονειρεύεται να σπουδάσει αρχιτεκτονική στο “Μ.Ι.Τ.”. Εκτός από την αγάπη για τα εξαιρετικά μουσεία της πόλης, μοιράζονται την αγάπη για τα ιπποτικά παραμύθια, και τα παιδικά παιχνίδια ρόλων – πράγματα που τις φέρνουν κοντά μέχρι να μοιραστούν κάποια στιγμή και το ίδιο κρεβάτι μετά από πολλά δειλά βήματα...

Η σχέση τους απειλείται αφενός μεν από την αναγκαστική μελλοντική τους μετακόμιση σε διαφορετικά Κολλέγια στην Ανατολική και Δυτική ακτή, κι αφετέρου, από μια θρησκόληπτη, ομοφοβική φιγούρα, την Miss Baxter, που μπερδεύει το εκπαιδευτικό της έργο με την βικτωριανή ηθική – και όταν ανακαλύπτει τη σχέση των δυο κοριτσιών, επιδιώκει την παραδειγματική τους τιμωρία. Η θύελλα παίρνει παραμάζωμα και τις συμπαθητικές φιγούρες των Miss Stevenson και Miss Widmer, ενός ζευγαριού λεσβιών που διδάσκουν στο ίδιο σχολείο, και τις οποίες η Miss Baxter υποπτεύεται για “ανήθικη επιρροή”, η οποία κατά τη γνώμη της, οδήγησε στην “ανάρμοστη συμπεριφορά” των δυο έφηβων κοριτσιών.

“Ήταν μια βροχερή μέρα – αφού έβαλα στην άκρη το Good Moon, καθόμουν στην κουζίνα με την Sandy, τρώγοντας ντοματόσουπα για μεσημεριανό, όταν οι λέξεις 'Βρέχει, Annie' έσκασαν μες το κεφάλι μου. Ξέρω ότι ακούγεται περίεργο, αλλά κάτι μου είπε ότι τελικά αυτό μπορεί να είναι η αρχή του βιβλίου.”

Γραμμένο με πραγματικό ρομαντισμό, αμεσότητα, και αρκετό χιούμορ, το βιβλίο αποφεύγει κατά κανόνα τις σκοπέλους του σαχλού, γλυκανάλατου ρομάντζου. Όσο και να προσπάθησα, δεν μπόρεσα να του βρω κάποιο σοβαρό ψεγάδι. Με κέρδισε από την πρώτη σελίδα, μέχρι σχεδόν και την τελευταία. Κι ίσως αν έκλεινε με την σημαδιακή φράση που είπε η Μiss Stevenson, δασκάλα της Liza “Don't let ignorance win – let love”, αντί για το “Ω, Θέε μου, κι εγώ σ' αγαπώ” που ξεστομίζει για πολλοστή φορά η Annie στη Liza από το τηλέφωνο, μετά τον πολύμηνο χωρισμό τους, τότε θα υποστήριζα ότι έχουμε να κάνουμε με ένα αριστούργημα της λεσβιακής λογοτεχνίας.

Οι λόγοι είναι πολλοί. Ο πιο βασικός, κατά την άποψή μου, ότι επιτυγχάνει απόλυτα να μεταδώσει την έξαψη, τη σύγχιση, την αθωότητα και τον ιδεαλισμό του πρώτου έρωτα. Ο αμέσος επόμενος, ότι διαπραγματεύεται το θέμα της ομοφοβίας με διαύγεια και σταθερό χέρι, και καταφέρνει με μαεστρία να διαχωρίσει τις πιο σημαντικές του πτυχές. Η Nancy Garden, συγγραφέας 35 βιβλίων, μέχρι σήμερα, μοιάζει εκατό τοις εκατό ικανή να βάλει μυαλό σε πολλούς πολιτικούς που ξοδεύουν άδικα σάλιο προσπαθώντας να ορίσουν και να περιορίσουν το φαινόμενο της ομοφοβίας. Τέλος, φυσικά, ο πιο σημαντικός λόγος από όλους είναι ότι το έργο αυτό στέλνει ρίγη ευτυχίας στο διψασμένο για αγάπη αναγνωστικό κοινό, για τριάντα ολόκληρα χρόνια, αφού η συνεχής επανέκδοση του βιβλίου δεν έχει σταματήσει ούτε μια φορά κατά την διάρκεια αυτού του χρονικού διάστηματος! Η επιτυχία του βιβλίου είναι σημαντική και στο διεθνές της κοινό. Μπορεί αυτή τη στιγμή να μην είναι διαθέσιμη (δυστυχώς) μια ελληνική έκδοση, αλλά το βιβλίο έχει μεταφραστεί σε τέσσερις γλώσσες: Κινέζικα, Κορεάτικα, Σλοβενικά και Ιταλικά.

Τι ενέπνευσε την N. Garden να γράψει το πολυβραβευμένο αυτό βιβλίο; “Το Πηγάδι της Μοναξιάς” της Radclyffe Hall: “Το καταβρόχθησα” θυμάται η συγγραφέας, “παρόλο που ένα μεγάλο μέρος του είναι αρκετά μελοδραματικό, και τελειώνει με έναν θλιβερό τρόπο. Αλλά στο τέλος, υπάρχει μια παθιασμένη έκκληση για δικαιοσύνη και κατανόηση, κι αυτό με έκανε να ορκιστώ, ότι μια μέρα θα γράψω ένα βιβλίο για τους δικούς μου ανθρώπους, με ένα ευτυχισμένο τέλος. Το 'Annie in my mind' είναι αυτό το βιβλίο!”. Βέβαια, σημαντικό ρόλο έπαιξαν και οι δικές της εμπειρίες: “τα χρόνια της εφηβείας μου, η επιθυμία να πω την αλήθεια για τους gay – ότι δεν είμαστε άρρωστοι, ούτε κακοί, ότι μπορούμε και ερωτευόμαστε, και έχουμε ευτυχισμένες, υγιείς και παραγωγικές ζωές”.

Η NANCY GARDEN MOIAZEI EKATO TOIΣ ΕΚΑΤΟ ΙΚΑΝH ΝΑ ΒΑΛΕΙ ΜΥΑΛΟ ΣΕ ΠΟΛΛΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΠΟΥ ΞΟΔΕΥΟΥΝ ΑΔΙΚΑ ΣΑΛΙΟ ΠΡΟΣΠΑΘΩΝΤΑΣ ΝΑ ΟΡΙΣΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΠΕΡΙΟΡΙΣΟΥΝ ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΤΗΣ ΟΜΟΦΟΒΙΑΣ.

Η συγγραφέας επίσης ομολογεί ότι έκανε πάρα πολλές απόπειρες για να γράψει ένα βιβλίο με αυτό το θέμα, κάποιες περισσότερο και άλλες λιγότερο επιτυχημένες. Την περίοδο που δούλευε ένα άλλο της έργο, το “Good Moon”, μια φράση του βιβλίου, ξεπήδησε από το πουθενά. Ήταν “μια βροχερή μέρα – αφού έβαλα στην άκρη το Good Moon, καθόμουν στην κουζίνα με την Sandy (σύντροφος της N. Garden), τρώγοντας ντοματόσουπα για μεσημεριανό, όταν οι λέξεις “Βρέχει, Annie” έσκασαν μες το κεφάλι μου. Ξέρω ότι ακούγεται περίεργο, αλλά κάτι μου είπε ότι τελικά αυτό μπορεί να είναι η αρχή του βιβλίου, παρόλου που δεν ήξερα ποιος έλεγε “βρέχει” ή ποια ήταν η Annie. Όπως και να 'χει, έτσι γεννήθηκε το 'Annie on my mind'.”

Ποιό ήταν το δυσκολότερο πράγμα στο γράψιμο αυτής της ιστορίας; “Το να θυμάμαι ότι πρέπει να συγκεντρωθώ στο να πω μια ιστορία, αντί να ξεκινήσω το κύρηγμα και την διάλεξη στους αναγνώστες μου”, ομολογεί η συγγραφέας. Βασίστηκαν κάποιοι από τους χαρακτήρες σε πραγματικούς ανθρώπους; “Όχι άμεσα”, απαντά. “Οι περισσότεροι χαρακτήρες σε όλα μου τα βιβλία είναι συνδυασμοί του εαυτού μου, ανθρώπων τους οποίους γνωρίζω, για τους οποίους έχω διαβάσει ή τους οποίους έχω παρατηρήσει, και ανθρώπων τους οποίους έχω φανταστεί”.

Τα καινούρια πρότζεκτ της Nancy Garden:

Η πιο πρόσφατη δουλειά της συγγραφέως, είναι η συμμετοχή της σε δυο συλλογές διηγημάτων με ΛΟΑΤ θέματα. Το πρώτο λέγεται “Awake!” (Cheyenne Publishing). Η N.Garden μας διηγείται μια ιστορία με τίτλο “Worth Waiting For” για μια νεαρή λεσβία, την Marina Gallo, η οποία, όταν παίρνει μέρος σε μια gay-straight alliance και ερωτεύεται, μαθαίνει πως αισθάνεται για τους gay η θρησκευόμενη μητέρα της και βρίσκεται αντιμέτωπη με μια οδυνηρή απόφαση. Εκτός από την Ν. Garden συμμετέχουν οι Brian Katcher, Robin Reardon και, Jordan Taylor. Αξίζει τον κόπο να το αγοράσει κανείς, καθώς όλα τα έσοδα αυτής της έκδοσης πηγαίνουν στο γνωστό πρόγραμμα υποστήριξης νέων ΛΟΑΤ “Trevor Project”.

Η δεύτερη συλλογή τιτλοφορείται “DEAR BULLY: 70 Authors Tell Their Stories” (Εκδόσεις HarperTeen). Πρόκειται για μια ανθολογία από μικρά δοκίμια, με αναμνήσεις των πραγματικών περιστατικών εκφοβισμού που αντιμετώπισαν 70 διαφορετικές συγγραφείς βιβλίων για παιδιά και εφήβους. Η Ν. Garden συμμετέχει με το "Memory Videos". Τα δοκίμια συγκεντρώθηκαν το 2010 από τις συγγραφείς C.Jones και M.K.Hall. Μερικά από τα έσοδα αυτής της συλλογής θα δοθούν σε ένα anti-bullying πρόγραμμα εθνικής εμβέλειας των ΗΠΑ.

*ΣΗΜ.: Σύμφωνα με το “School Library Journal”, από το οπισθόφυλλο της Commemorative Edition του βιβλίου της Nancy Garden 'Annie on my mind' (εκδ. FSG: Farrar, Straus, Giroux).

Downhill: Πήραμε... τον κατήφορο!

FAGAZINE

Tεύχος Δεκεμβρίου 2011

Με την Michelle Crisp

Αν δεν έχετε ακούσει ποτέ για τους αγώνες Downhill, στόχος μας είναι αυτό να αλλάξει με το παρακάτω άρθρο. Eίναι το extreme άθλημα της κατάβασης πλαγιάς βουνού πάνω σε ένα ποδήλατο-το οποίο συνεπάγεται άλματα πάνω από βράχους και άλλα φυσικά εμπόδια. Στην Ελλάδα το Downhill είναι σχετικά άγνωστο, αν και διοργανώνονται τελευταία αρκετοί αγώνες, οι πιο πρόσφατοι από τους οποίους έγιναν τον Οκτώβριο του 2011, στα Μετέωρα και στη Θεσσαλονίκη ("Γεντί Κουλέ Runaway").

Λόγω της ακραίας φύσης του αθλήματος, είναι υποχρεωτικό για τους αθλητές να φορούν προστατευτικό εξοπλισμό για την πλάτη, τα γόνατα και τους ώμους, με ενίσχυση για τους μηρούς και τα πόδια, μακριά παντελόνια και φανέλες, γάντια και κράνη. Aπαραίτητο είναι επίσης ένα ειδικό ποδήλατο Downhill με συγκεκριμένες αναρτήσεις.

Missy Giove

Οι γυναίκες τα πάνε καλά σε αυτό το άθλημα, με την Αμερικανίδα Missy Giove, η οποία είναι ανοιχτά λεσβία, να είναι η αδιαμφισβήτητη super star του Downhill (Παγκόσμια πρωταθλήτρια το 1994). Στην Ελλάδα, οι γυναίκες πρωταγωνιστούν με τη Μαρία Μιχαλογιαννάκη, πρώτη Ελληνίδα πρωταθλήτρια του Downhill (2004), η οποία κέρδισε τελευταία το Κύπελλο στους αγώνες του Cerkno στη Σλοβενία (29/5/2011).

Σήμερα παίρνουμε συνέντευξη από την Michelle Crisp, λεσβία ποδηλάτρια, από την Αυστραλία, η οποία κατέλαβε την 3η θέση στους Πολιτειακούς Αγώνες, πέρσι στις New South Wales. Πρόσφατα ήρθε 3η στους αγώνες του Coffs Harbor, όπου διαγωνίστηκαν οι καλύτερες γυναίκες αναβάτες στις πολιτείες New South Wales και Queensland. "Χάρηκα πολύ με αυτό το αποτέλεσμα", μας λέει η Michelle. "Απέδειξα στον εαυτό μου ότι μπορώ αγωνιστώ ενάντια στους καλύτερους και να τα πάω καλά". Το όνειρό της είναι να τρέξει για τη χώρα της στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα και το Παγκόσμιο κύπελλο: "να μπορώ να ταξιδεύω στον κόσμο κάνοντας αυτό που αγαπώ. Αυτό είναι το όνειρό μου".

Michelle Crisp

“Μένω κατάπληκτη από το γεγονός ότι τη σήμερον ημέρα οι γυναίκες εξακολουθούν να μην έχουν τον ίδιο σεβασμό στον αθλητισμό και στη ζωή, όπως οι άνδρες... Νομίζω ότι είναι αξιολύπητο και άδικο και ο κόσμος πρέπει να συμβαδίσει με τους καιρούς”.

Michelle, πες μας μερικά πράγματα για τον εαυτό σου και γιατί αγαπάς τον αθλητισμό!

Θα περιέγραφα τον εαυτό μου ως μια διασκεδαστική, ευγενική, παθιασμένη, πιστή προσωπικότητα, που νοιάζεται. Είμαι εξαιρετικά ανταγωνιστική και λατρεύω το να είμαι σε εξωτερικούς χώρους. Μου αρέσει το ποδόσφαιρο και έχω επίσης παίξει ράγκμπι. Κάνω snowboard για επτά χρόνια τώρα, είναι πολύ διασκεδαστικό. Εργάζομαι επί του παρόντος σε ένα κατάστημα ποδηλάτων στο Σίδνεϋ της Αυστραλίας.

Πότε και πώς, άρχισες να ασχολείσαι με ποδήλατα; Τι σε τράβηξε στους αγώνες Downhill;

Πήγαινα στο σχολείο και πίσω στο σπίτι παρέα με τα αδέλφια και τους φίλους μου. Μερικές φορές έκανα βόλτα πανω στις υδρορροές με κλίση, και προσποιούμουν ότι έτρεχα σε ένα ποδηλατοδρόμιο. Άρχισα το ποδήλατο αγωνιστικά όταν ήμουν 16 ετών. Είχα επιλεγεί ως μέρος μιας development squad με την Queensland Academy of Sport, για την ποδηλασία πίστας. Έχω κερδίσει πολιτειακούς τίτλους για τις κατηγορίες sprint των 200 μ. και 500μ., και επίσης έχω αγωνιστεί σε εθνικό επίπεδο, μέχρι που ένας τραυματισμός στον αστράγαλο μου, το 2004, οδήγησε στο τέλος της καριέρας μου στην ποδηλασία πίστας. Ξεκίνησα τους αγώνες Downhill το 2009 όταν μετακόμισα στο Thredbo στα βουνά των New South Wales. Ένας φίλος, που έτρεχε σε αγώνες για πάνω από 10 χρόνια, μου έμαθε τα βασικά. Εκείνος μου έδωσε ένα ποδήλατο και ένα κράνος και με ανέβασε στο λόφο. Ήταν λίγο τρομακτικό στην αρχή αλλά μόλις το συνήθισα, το λάτρεψα.

Τι σε εμπνέει να συνεχίσεις;

Η ταχύτητα, η επιδεξιότητα και η έξαψη, είναι αυτά που παίρνω από το Downhill και οι λόγοι γιατί το αγαπώ. Ήταν μια φυσική εξέλιξη για μένα: πάντα έτρεχα σε αγώνες, από τότε που ήμουν 6 χρονών. Μου αρέσει να νικώ και μπορεί μερικές φορές να απογοητευτώ όταν δεν το καταφέρνω. Ευτυχώς για μένα έχω μια μεγάλη ομάδα ανθρώπων γύρω μου που με υποστηρίζει, γεγονός που καθιστά τα πράγματα πιο εύκολα.

Πώς είναι να είσαι γυναίκα που ανταγωνίζεται τους άνδρες, σε αυτό που θεωρείται κατά κύριο λόγο ένα "αντρικό" σπορ;

Μένω κατάπληκτη από το γεγονός ότι τη σήμερον ημέρα οι γυναίκες εξακολουθούν να μην έχουν τον ίδιο σεβασμό στον αθλητισμό και στη ζωή, όπως οι άνδρες. Οι γυναικείοι αγώνες είναι σχεδόν ανήκουστοι. Οι γυναίκες δεν πληρώνονται ούτε καν κοντά συγκριτικά με τα ποσά που παίρνουν οι άνδρες, και δεν λαμβάνουν ούτε κατά διάνοια τόσο promotion όσο οι άντρες. Νομίζω ότι είναι αξιολύπητο και άδικο και ο κόσμος πρέπει να συμβαδίσει με τους καιρούς.

Έχεις «βγει» ως λεσβία, στους συναθλητές σας; Και αν ναι, σου έχει προκαλέσει αυτό δυσκολίες;

Οι περισσότεροι από τους συναθλητές μου, γνωρίζουν για το σεξουαλικό προσανατολισμό μου και δεν υπάρχει απολύτως καμία ενόχληση ή προβλήματα μεταξύ μας. Νομίζω ότι αυτή η ομάδα των κοριτσιών είναι αρκετά φιλική και δεν είναι τόσο ανταγωνιστική ώστε να γίνεται πρόστυχη, κάτι το οποίο κάνει τα πράγματα πολύ πιο χαλαρά και διασκεδαστικά.

Μαρία Μιχαλογιαννάκη

Έχεις ακούσει ποτέ για την Ελληνίδα Πρωταθλήτρια του Downhill, Μαρία Μιχαλογιαννάκη; (23η στην κατάταξη στο Παγκόσμιο Κύπελο στο Βίγκο της Ισπανίας το 2006).

Έχω ακούσει μια φορά για την Μαρία. Θα ήθελα να κάνω στην Αυστραλία ό,τι κάνει η Μαρία στην Ελλάδα και να προωθήσω τον αθλητισμό και να βοηθήσω τον κόσμο να δει πόσο καλό είναι. Η Αυστραλία έχει αναβάτες όπως ο Sam Hill και ο Mick και η Tracey Hannah που κερδίζουν διεθνείς αγώνες, αλλά οι περισσότεροι από τους ανθρώπους σε αυτή τη χώρα δεν έχουν καν ακούσει για το Downhill. Νομίζω ότι η Αυστραλία χάνει και θα ήθελα να είναι γνωστό το άθλημα εδώ.

Ποιο είναι το ποδήλατο των ονείρων σου;

Το ποδήλατο των όνειρό μου θα ήταν κατασκευασμένο από ίνες άνθρακα, έτσι ώστε να είναι δυνατό, ελαφρύ και γρήγορο. Μου αρέσουν τα τρελά χρώματα όπως το φωσφοριζέ κίτρινο, το πορτοκαλί ή το πράσινο. Θα ήθελα πιρούνια RockShox World Cup, υδραυλικά φρένα Shimano Saint Quad, σύστημα κίνησης SRAM X.O, άξονες Hadley και ζάντες Mavic. Το σημερινό ποδήλατό μου είναι ωραίο, αλλά όχι ακριβώς σε αυτές τις προδιαγραφές.

Τι κάνεις συνήθως για να προετοιμαστείς ειδικά για έναν αγώνα;

Οι ποδηλάτες του Downhill έχουν γενικά μια φήμη ως άνθρωποι ότι είναι του γλεντιού και δεν είναι πραγματικά επαγγελματίες αθλητές. Συνήθιζα να είμαι κάπως έτσι, να βγαίνω έξω και να πηγαίνω σε πάρτυ, αλλά βαρέθηκα το hangover της επόμενης ημέρας. Τώρα μετά βίας πίνω αλκοόλ ή μένω έξω πολύ αργά. Για να προετοιμαστώ για έναν αγώνα, κανονικά έχω ένα ήσυχο βράδυ με ένα ωραίο υγιεινό δείπνο, κατά κανόνα ζυμαρικά, για την ενέργεια, και στη συνέχεια πέφτω για ύπνο νωρίς, καθώς οι περισσότεροι αγώνες απαιτούν να είναι κανείς στην πίστα πολύ νωρίς το πρωί.

Τι συνεπάγεταιη καθημερινή σου προπόνηση, γενικά;

Η προπόνηση πραγματικά περιλαμβάνει απλώς τη διασκέδαση. Το να πηγαίνει κανείς σε νέες διαδρομές και τόπους, η εκμάθηση νέων δεξιοτήτων και κόλπων και το να αποκτήσει όσο το δυνατόν περισσότερη εμπειρία γίνεται πάνω στο ποδήλατο. Κάθε νέο μέρος είναι διαφορετικό. Μπορεί να έχει το ίδιο μέγεθος άλματος ή πτώσης, αλλά μπορεί να έχει μια διαφορετική είσοδο ή έξοδο από αυτό. Θα πρέπει ίσως να πιέσεις τον εαυτό σου να πάει λίγο πιο γρήγορα, σε ένα σημείο, να φρενάρει λίγο αργότερα σε ένα άλλο, και να πηδήσει λίγο ψηλότερα σε ένα τρίτο. Ποτέ δεν σταματάς να μαθαίνεις και να αναπτύσσεσαι, ως αναβάτης.

Ποια είναι η διαδρομή που αγαπάς περισσότερο;

Η πιο αγαπημένη μου πίστα είναι αυτή που έτρεξα την τελευταία φορά, στο Coffs Harbor. Είναι μακριά και γρήγορη στα στενά. Έχει, επίσης, κάποια κλειστά δύσκολα τμήματα καθώς και γρήγορες στροφές που ρέουν. Την ημέρα του αγώνα ένα αρκετά μεγάλο πλήθος θεατών ήταν εκεί, και χειροκροτούσαν τόσο δυνατά που σου έδινε ενέργεια και αυτοπεποίθηση για να κάνεις κάτι καλύτερο. Ήταν μια καταπληκτική εμπειρία που θα ήθελα να ζήσω ξανά και ξανά. Η πίστα που γνωρίζω καλύτερα απ' όλες είναι αυτή που έτρεχα για 3 χρόνια στα βουνά του Thredbo. Είναι επίσης πολύ μεγάλη και γρήγορη, είναι μια από τις μεγαλύτερες πίστες κατάβασης στον κόσμο, όντας ακριβώς πάνω από 6 λεπτά για τους κορυφαίους αναβάτες. Έχοντας τρέξει σε αυτή την πίστα 2 έως 3 φορές την εβδομάδα κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού για 3 χρόνια, γνωρίζω την πίστα πολύ καλά.

INFO:

www.downhill.gr

www.mariaonbike.gr

Πυρ, γυνή και ... μουσική

FAGAZINE

Tεύχος Νοεμβρίου 2011

Μέχρι στιγμής, το 2011 φαίνεται να είναι μια χρονιά με μεγάλη κινητικότητα στον μουσικό τομέα, για γυναίκες-καλλιτέχνες που προέρχονται από τον LGBT χώρο (ή τον υποστηρίζουν έμπρακτα). Για να ξεκινήσουμε από το “βαρύ πυροβολικό”, είχαμε τον νέο δίσκο της Lady Gaga “Born this way” , το καινούριο άλμπουμ της K.D. Lang "Sing it Loud" και την επιστροφή των Indigo Girls με το “Beauty Queen Sister”.

Η Lang επαναπροσδιορίζει τον country ήχο της, και οι Indigo Girls τραγουδούν για τη Δημοκρατία (βλ. Single “War Rugs”, αφιερωμένο στα πρόσφατα γεγονότα στην Αίγυπτο). Παραγωγική χρονιά ήταν φέτος και για την Vanessa Carlton που κυκλοφόρησε το τέταρτό της album, “Rabbits on the Run” (26 Ιουλίου 2011).

Στην δημοσιότητα κρατήθηκαν, δευτερευόντως, για τον ένα ή τον άλλο λόγο, η Melissa Etheridge, με την συλλογή που κυκλοφόρησε στη σειρά της Universal υπό τον γενικό τίτλο “Icon” (2011) και η Joan Armatrading με το “Live at Royal Albert Hall” (2011). Φέτος, μάλιστα, “έσκασε” η είδηση που η ΛΟΑΔ κοινότητα περίμενε για καιρό: η Joan Armatrading είναι πλέον αποδεδειγμένα και δημοσίως λεσβία, αφού υπέγραψαν σύμφωνο συμβίωσης με την σύντροφό της, Maggie Butler, στις 2 Μαϊου 2011, στα Shetland Isles.

Παντρέματα είχαμε κι άλλα, καθώς η Chely Wright δεσμεύτηκε φέτος ενώπιον Θεού και ανθρώπων, στις 20 Αυγούστου 2011 με την αγαπημένη της Lauren Blitzer. Μερικούς μήνες πριν κυκλοφόρησε το dance mix "Damn Liar" (19 Μαρτίου 2011). Καινούριο single έβγαλε και η Αυστραλή Sia Furler: το λεγόμενο "Titanium" για το άλμπουμ “Nothing But the Beat” του DJ David Guetta, και ανακοίνωσε ότι ο καινούριος της δίσκος αναμένεται το καλοκαίρι του 2012.

Missy Higgins

Κι έχουμε να περιμένουμε, ακόμη, για το 2012: η Cyndi Lauper βρίσκεται σε περιοδεία ("The Memphis Blues Tour") και σύντομα θα ανακοινώσει ημερομηνίες για το καινούριο της άλμπουμ, ενώ στο στούντιο ηχογράφησης βρέθηκαν επίσης φέτος η Αυστραλέζα Missy Higgins και η Ιρλανδέζα Sinead O' Connor. Η πρώτη, αναμένεται να κυκλοφορήσει νέο δίσκο στις αρχές του 2012 και δεύτερη, δουλεύει το καινούριο της υλικό που θα βγει στα δισκοπωλεία τον ερχόμενο Φεβρουάριο.

Εμείς επιλέξαμε μερικές από τις νέες δουλειές σημαντικών καλλιτεχνών του χώρου, και σας τις παρουσιάζουμε εδώ στη σειρά με βάση την πιο πρόσφατη ημερομηνία κυκλοφορίας.

Me'Shell Ndegéocello -”Weather” (2011),

Κυκλοφορία: 7 Νοεμβρίου 2011.

Ένατος δίσκος για την Me'Shell Ndegéocello, που ξεκίνησε την καριέρα της από το label της Madonna “Maverick” το 1993, απ' το οποίο τότε είχε ξεχωρίσει με το single "If That's Your Boyfriend (He Wasn't Last Night)". Την επόμενη χρονιά την είδαμε σε ντουέτο με τον πολύ John Mellencamp, στη διασκευή του "Wild Night" του Van Morrison, που έγινε τρελή επιτυχία. Όσο περιμένετε το νέο της δίσκο, ακούστε το ομώνυμο single, υπόσχεται πολλά.

"Ποιοί είναι πιο ομοφοβικοί, η εταιρία που τις πέταξε έξω από το αεροπλάνο ή οι επιβάτες της εταιρίας, που παραπονέθηκαν για το φιλί μεταξύ της Leisha και της Camila; Αφήστε τα κουτσομπολιά στην άκρη κι ακούστε αυτό το δίσκο!"

Uh Huh her - “Nocturnes” (2011),

Κυκλοφορία: 11 Οκτωβρίου 2011.

Δυό βδομάδες μόλις πριν την δημοσίευση του νέου τους δίσκου, η Leisha Hailey και η Camila Grey τα βάλανε με τις “Southwest Airlines”. Αιτία, ένα φιλί. Το ερώτημα, ποιοί είναι πιο ομοφοβικοί, η εταιρία που τις πέταξε έξω από το αεροπλάνο ή οι επιβάτες της εταιρίας, που παραπονέθηκαν για το φιλί μεταξύ της Leisha και της Camila, μάλλον δεν έχει και τόση σημασία. Aφήστε τα κουτσομπολιά στην άκρη κι ακούστε αυτό το δίσκο! Περιλαμβάνει το “Same as High”, γνωστό από το soundtrack της ταινίας “The Kids are All Right”.

Ani Di franco - “Voice”, ("Note of Hope" Woody Guthrie Tribute),

Κυκλοφορία: 27 Σεπτεμβρίου 2011.

Καιρό έχει να μας τιμήσει η Υψηλότητά της, Ani Di Franco, με καινούριο υλικό (συγκεκριμένα από το 2008, και το “Red Letter Year”). Εδώ έχουμε ένα single εν ονόματι “Voice” το οποίο ετοίμασε για τον δίσκο-αφιέρωμα στον Woody Guthrie. Ο Guthrie πάντα ισχυριζόταν ότι βρήκε τη δική του “φωνή” ακούγοντας τους ανθρώπους τους οποίους συνάντησε στο δρόμο του. Αυτό το track (μισό τραγούδι, μισό απαγγελία) αποδεικνύει με συγκλονιστικό τρόπο πόσο πολύτιμες ήταν αυτές οι συνομιλίες, όχι μόνο για την δημιουργική του διαδικασία, αλλά για την κατανόηση της ίδιας του της ζωής. Στο δίσκο/αφιέρωμα συμμετέχουν μεταξύ άλλων και οι Lou Reed, Madeleine Peyroux.

Melissa Ferrick - “Still Right Here” (2011),

Κυκλοφορία: 13 Σεπτεμβρίου 2011.

Παίρνοντας το μάθημα από την Αni Di Franco, η Melissa Ferrick ίδρυσε την δική της δισκογραφική εταιρία (“Right on”), και για μια ολόκληρη δεκαετία από το 2000 και μετά, έβγαζε η ίδια τους προσωπικούς της δίσκους. Εδώ, αφήνει για πρώτη φορά από τότε την δουλειά της διανομής και των δημοσίων σχέσεων, σε μια ανεξάρτητη εταιρία, την Mpress, και συγκεντρώνεται στη μουσική της. Το αποτέλεσμα είναι φρέσκο και αισιόδοξο. Την Melissa “ανακάλυψε” ο Morrissey, ένα βράδυ, στις αρχές της δεκαετίας του '90, όταν εκείνη αντικατέστησε κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή, τους μουσικούς που θα έπαιζαν support στον Morrissey εκείνη την ημέρα. Εσείς δεν την ανακαλύψατε ακόμη;

“Η νεοσύστατη μπάντα των Wild Flag αποτελείται από την Carrie Brownstein και την Janet Weiss (πρώην Sleater-Kinney)... Τα κορίτσια τα σπάνε, παρέα, και περνάνε τόσο καλά ώστε αυτό να καθρεφτίζεται σε τούτον τον δυναμικό, εκρηκτικό δίσκο, που είναι μια από τις πιο σημαντικές δισκογραφικές δουλειές αυτής της χρονιάς”.

Carrie Brownstein

Wild Flag - “Wild Flag” (2011),

Κυκλοφορία: 13 Σεπτεμβρίου 2011

Η νεοσύστατη μπάντα των Wild Flag αποτελείται από την Carrie Brownstein και την Janet Weiss, γνωστές από τους Sleater-Kinney (Portland, Όρεγκον, H.Π.Α.). Εδώ συνεργάζονται με την Rebecca Cole, (drummer, the Minders) και την Mary Timony (Helium) με τις οποίες έχουν παίξει σε διάφορες μπάντες στο παρελθόν. Τα κορίτσια τα σπάνε, παρέα, και περνάνε τόσο καλά ώστε αυτό να καθρεφτίζεται σε τούτον τον δυναμικό, εκρηκτικό δίσκο, που είναι μια από τις πιο σημαντικές δισκογραφικές δουλειές αυτής της χρονιάς.

Catie Curtis - “Stretch Limousine on Fire” (2011),

Κυκλοφορία: 30 Αυγούστου 2011.

Εντέκατος δίσκος για την Βοστονέζα Catie Curtis, η οποία έχει διανύσει πολύ δρόμο από το 1989, όταν ξεκίνησε την καριέρα της, την οποία ατσάλωσε με διαρκείς τουρνέ. Κάποιες ίσως να την θυμάστε από το single ”Soulfully” (1997). Σε αυτό το άλμπουμ η Catie σκληραίνει τον ήχο της, επιλέγοντας ένα πιο άμεσο και ευθύ τρόπο εκτέλεσης. Το ομώνυμο single είναι το μοναδικό απογοητευτικό κομμάτι, σε μια κατά τα άλλα στιβαρή (και σοβαρή) παραγωγή.

Beth Ditto - “Beth Ditto EP”,

Κυκλοφορία: 4 Μαρτίου 2011

Φόρος τιμής στη Madonna, αυτό το πρώτο προσωπικό EP (Single: “I wrote the book”) από την τραγουδίστρια των Gossip, Beth Ditto, που έχει γίνει διάσημη για την αμφισβήτησή της των αντιλήψεων περί της γυναικείας σεξουαλικότητας, όπως άλλωστε και η "Βασίλισσα της Pop", και όπως εκείνη, έγινε, απροσδόκητα, fashion icon. Μια ακόμη ομοιότητα, η σχέση της με τον Jean Paul Gaultier: η Ditto άνοιξε την spring collection του πέρσι, και φέτος, ξετρέλανε την Paris Fashion Week, φορώντας δυο δημιουργίες του σχεδιστή. Μεγέθη: από XXS έως ΧΧL!

Mary Gaulthier - “The Foundling Alone” (2011),

Κυκλοφορία: 11 Ιανουαρίου 2011.

Η 49χρονη Mary Gaultier ξεκίνησε την καριέρα της στα 35 της χρόνια – έχοντας περάσει μια 20ετία στο δρόμο, όταν το έσκασε από τους θετούς της γονείς στα 15 της. Έζησε μια σκληρή ζωή, στην οποία έμαθε να κάνει ερωτήσεις που έχουν σημασία. Κι αυτό κατάφερε με το “Foundling” (2010), το δίσκο πάνω στον οποίο βασίζεται η ακουστική αυτή έκδοση. Στο “Foundling Alone” κάνει μια βουτιά που απογυμνώνει την δημιουργική της διαδικασία. Τα ξαναδουλεμένα από τον Ray Kennedy ακουστικά demo της Gaulthier, που αποτέλεσαν το πρωτόλειο υλικό για το “Foundling”, είναι μια έκδοση αφιερωμένη στους fans που ενδιαφέρονται για τα παρασκήνια της διαδικασίας της δημιουργίας.

Ξεχάσαμε τον αγαπημένο σας καλλιτέχνη; Τι θέματα σας καίνε; Τι περιμένετε από μας να δημοσιεύσουμε; Γράψτε μας στο: art.em.is.free@gmail.com