Ένας μικρός αθώος ποινικολόγος

Της Δρ. Νατάσας (M.Sc., PhD, k.t.l. k.t.l.)

Η Στέφη, η γραμματέας μου, δεν σταματά να με εκπλήσσει με τις δημιουργικές της επιλογές. Σήμερα το μενού είχε Ποινικολόγο που διαγράφτηκε από τον Δικηγορικό Σύλλογο Αθηνών για αντιδεοντολογική συμπεριφορά. Χτες είχα έναν Υπουργό που τα ‘χε δει όλα λόγω της οικονομικής κρίσης, δυο Υφυπουργούς, που είχαν πάθει το ίδιο για παρόμοιους λόγους και την ιδιαιτέρα του αρχηγού της αντιπολίτευσης που θρηνούσε για το υπέργηρο κανίς της το οποίο τα τίναξε. Όταν είδα το πρόγραμμα βόγκηξα.
Σήκωσα το τηλέφωνο για να της ζητήσω να ακυρώσει τουλάχιστον τον έναν Υφυπουργό αλλά μετάνιωσα αμέσως. Δεν έρχονται κυβερνητικοί παράγοντες στο γραφείο κάθε μέρα, ούτε και μπορείς να τους ζητήσεις ν’ ακυρώσουν τα ραντεβού τους έτσι απλά. Δυστυχώς όσο περνά ο καιρός η κατάσταση αυτή μοιάζει να ανατρέπεται. Όλοι και περισσότεροι πολιτικοί εμφανίζονται στο γραφείο μου σαν τις βρεγμένες γάτες. «Στέφη;» ρώτησα μέσω της ενδοεπικοινωνίας. «Μήπως είναι δυνατόν να γραφτείς σε κάποιο πολιτικό κόμμα για να βγάζεις εκεί το άχτι σου; Ή έστω, άνοιξε ένα μπλογκ βρε παιδάκι μου!»
Ο σημερινός Συνήγορος μου έπεσε βαρύς. Είχα ήδη ξαποστείλει χτες τον Υπουργό Οικονομικών συστήνοντάς τον σε μια συνάδελφο που ειδικεύεται στις διαταραχές ομιλίας για να θεραπεύσει το τραύλισμα που τον πιάνει όταν συσσωρεύεται το άγχος του, το οποίο έκανε ξανά την θριαμβευτική του εμφάνιση μετά το εξευτελιστικό κατάπλασμα από αυγά το οποίο λούστηκε δημοσίως στα μέσα Νοέμβρη.
Αναγκάστηκα να υπομείνω μια εξαιρετικά επίπονη και λεπτομερή διήγηση των συνηθειών που δεν μπορεί να αποβάλλει ο Υφυπουργός/πρώην Ναύαρχος όταν ντύνεται (και όταν γδύνεται), όσο κι αν έχει προσπαθήσει και παρόλο που δεν φορά στολή πια αλλά το σταυρωτό κοστούμι του πολιτικού. Του είπα ότι πάσχει πρόδηλα από ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή για να τον παραπέμψω τελικά στη συνέχεια στην ειδικό για το O.C.D. (obsessive-compulsive disorder).
Ο δεύτερος Υφυπουργός (Υγείας) με προβλημάτισε πάρα πολύ και αποφάσισα να αναλάβω την περίπτωσή του. Ο προπηλακισμός του από φοιτητές της Ιατρικής ήταν για τον ίδιο η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Είχα παρακολουθήσει την μάχη του για την ψυχιατρική μεταρρύθμιση με τους εργαζομένους στον τομέα και ομολογώ πως ο καινούριος Υφυπουργός έφαγε πολλές ξώφαλτσες. Ευτυχώς η ιδιαιτέρα του Προέδρου μου έκανε την χάρη να μην εμφανιστεί.
Ωστόσο τίποτα δεν με είχε προετοιμάσει για την παρουσία του κυρίου Συνηγόρου- ούτε τα τελευταία δημοσιεύματα/καταπέλτης για την καινούρια υπόθεση που ανέλαβε, ούτε η κατακριτέα για πολλούς στάση του υπερασπιζόμενος τον αστυνομικό-πελάτη του, ούτε η κατακραυγή από το Πανελλήνιο, που είναι έτοιμο να φάει οποιονδήποτε τάσσεται έστω και για επαγγελματικούς λόγους με το μέρος της αστυνομίας.
«Είμαι ένα ψυχικό ράκος» παραδέχθηκε μετά τις αρχικές συστάσεις. «Βάλλομαι από παντού». Αναστέναξε βαθιά. «Η αρχή έγινε με το διαζύγιό μου» κόντευε να τον πάρουν τα ζουμιά αλλά αυτοσυγκρατήθηκε. «Εντάξει, δεν έφτανε αυτό, και η όλη μάχη για την επιμέλεια, ήρθε στο καπάκι και η διαγραφή από τον Σύλλογο, και τώρα …». Άρχισε να μυξόκλαιει πάλι. «Ευτυχώς υπάρχει και το ποδόσφαιρο» μονολόγησε. «Εκεί ξεδίνω κάπως. Η Λαμία έχει κερδίσει αρκετούς αγώνες» χαμογέλασε.
«Δεν είναι η πρώτη φορά που βάλλεστε δημοσίως» διαπίστωσα. «Τι άλλαξε τώρα;». Με κοίταξε για ένα λεπτό χωρίς να μιλά. Μέσα του γινόταν μια τεράστια πάλη. Ήμουν σίγουρη πως στο τέλος θα κέρδιζε ο κακός του εαυτός.
«Κοιτάξτε» είπε τελικά με έναν ασυνήθιστο για τον ίδιο μεταλλικό τόνο «ο λόγος που βρίσκομαι εδώ είναι ότι έχω μια… ένα… αυτό το… obsession». Στραβοκατάπιε. «Πάντα, ακόμη και κατά τη διάρκεια του γάμου μου… Από τότε που άρχισα να ασκώ τη Δικηγορική… Ε, λοιπόν, να- θα σας το πω χωρίς άλλες περιστροφές- πάντα πήγαινα σε πόρνες».
Ήταν η σειρά μου να στραβοκαταπιώ. Πήρα μια βαθιά ανάσα. «Σας έχει γίνει έμμονη ιδέα;» ρώτησα. «Ναι». Παραδέχτηκε και κοκκίνισε. Ήταν σπάνιο το προνόμιο να βλέπει κανείς τον Συνήγορο να ντρέπεται για κάτι που έχει κάνει.
«Όχι μόνο ιδέα. Αλλά και πράξη. Πηγαίνω καθημερινά. Πολλές φορές τα βράδια δεν κοιμάμαι καν. Δουλεύω για μέρες στη σειρά άυπνος. Και αν δεν πάω, τότε δεν μπορώ να ελέγξω τα νεύρα μου. Δοκίμασα το γυμναστήριο αλλά δεν εκτονώνομαι ούτε εκεί. Παλιότερα με βοηθούσε κάπως το κολύμπι αλλά ούτε κι εκεί βρίσκω γιατρειά πλέον». Το ξανασκέφτηκε και άρχισε τις αποκαλύψεις: «πληρώνω πολλά λεφτά για να βρίζω ασύστολα. Θέλω να με δέρνουν και μετά να τις βρίζω. Πληρώνω ακόμη περισσότερα για να μη μαθευτεί. Καταλαβαίνετε».
«Τι να σας πω» του λέω κατενθουσιασμένη. «Δυστυχώς αυτός δεν είναι ο τομέας μου. Θα πρέπει να απευθυνθείτε σε κάποιον πολύ καλό σεξολόγο. Θα σας βοηθήσει πολύ περισσότερο απ’ ό,τι εγώ που ασχολούμαι σχεδόν αποκλειστικά με τις συναισθηματικές διαταραχές». Του έδωσα ένα όνομα και τον συνόδευσα στην πόρτα. Όταν έκλεισε η εξώπορτα, γύρισα στη Στέφη: «γράψε λάθος. Οποιαδήποτε δημόσια φιγούρα τηλεφωνήσει μέσα στις επόμενες ημέρες, είμαι διαθέσιμη». Της έκλεισα το μάτι. Σηκώθηκε απ’ τη θέση της και άρχισε τις διαμαρτυρίες για να της ξεστομίσω από τι έπασχε ο διάσημος Ποινικολόγος. «Στέφη» είπα θιγμένη. «Αφού ξέρεις ότι είναι επαγγελματικό μυστικό!».

Ο καθένας με το βιολί του κι αυτός με το ελικόπτερό του...

Της Δρ. Νατάσας (M.Sc., PhD, k.t.l. k.t.l.)

(Σχολιάζουμε το γεγονός του μήνα που πέρασε με τον πρωταγωνιστή του Πάτερ Εφραίμ)


Μαύρισε το μάτι μου πρωί - πρωί. Με βρήκε απροετοίμαστη. Ήρθε σαν σίφουνας και γέμισε το χώρο μούσια, μαλλιά και ράσα- όλα ανεξαιρέτως, ανέμιζαν στο γλυκό Σεπτεμβριάτικο αεράκι. Μόλις είχα πιει τον πρώτο μου καφέ και το ένα απ’ τα δυο μάτια δεν είχε ανοίξει ακόμη (χρειάζομαι πάντα και δεύτερο καφέ για το λόγο αυτό).

«Καλημέρα σας» μου είπε βιαστικά. «Εσείς είστε η ειδικός;»… «Πάτερ» του είπα. «Καλημέρα και σε σας. Με συγχωρείτε αλλά δεν έχετε ραντεβού». «Κι εσείς δεν έχετε γραμματέα» μου πέταξε ετοιμόλογα, και τραβώντας τα ράσα του, σωριάστηκε στον καναπέ με την άνεσή του. «Έχω…Απλά δεν έχει έρθει ακόμη» του είπα χαμογελώντας γλυκά… Ήμουν σίγουρη ότι σήμερα θα χρειαζόμουν και τρίτο καφέ για το τρίτο μου μάτι. Χωρίς το Βούδα δεν θα τα έβγαζα πέρα.

«Λοιπόν» πήρε την πρωτοβουλία «σίγουρα θ’ αναρωτιέστε τι θέλω εδώ» [φυσικά δεν περίμενε κάποια κατάφαση και όρμισε απευθείας στις εξηγήσεις] «ε ,λοιπόν με στέλνει ο Πατριάρχης- είναι ο πνευματικός μου (ως είθισται στην ιεραρχία της Ιεραρχίας) και με κάλεσε μετά τα τελευταία γεγονότα, που αφορούν την Μονή για να με συμβουλέψει. Για την Μονή. Ξέρετε.». Μάλιστα… πρόλαβα να πω από μέσα μου όσο έπαιρνε μιαν ανάσα και προτού συνεχίσει ακάθεκτος. «Δυστυχώς ο Παναγιότατος δεν μπόρεσε να με βοηθήσει, όπως θα ήθελε. ‘Ο Θεός σηκώνει τα χέρια ψηλά – μου είπε. Τον λόγο τώρα έχει η Επιστήμη’. Κι έτσι ήρθα σε σας να με συμβουλέψετε. Έμαθα ότι είστε η καλύτερη στον τομέα σας.»

«Ομολογώ πως έχω μπερδευτεί» του απαντώ, προσπαθώντας να μη γελάσω με την εικόνα του Θεού που σηκώνει τα χέρια ψηλά μπροστά στον Ηγούμενο. «Έχω την εντύπωση ότι ως Ηγούμενος της συγκεκριμένης Μονής χρειάζεστε μάλλον νομική βοήθεια… όχι πνευματική- ή έστω… ψυχολογική». «Μάλλον τότε δεν αντιλαμβάνεσθε το μέγεθος της ψυχολογικής πίεσης που υπέστην λόγω της κακοήθειας του Ελληνικού Κράτους, το οποίο εσκεμμένα θέλει τούτη τη στιγμή να βάλει χέρι στην εκκλησιαστική περιουσία, που είναι Δώρο Θεού- για να καλύψει τα δικά του κακώς κείμενα, και τις βαράθρους των οικονομικών του δυσχερειών» είπε με αξιοθαύμαστη ευγλωττία. «Μάλιστα» είπα τώρα φωναχτά «τώρα μόλις λύσατε άλλη μιαν απορία μου. Βλέπετε είχα δυσκολευτεί να δεχτώ την δήλωση ότι γλιτώνετε χρόνο για να προσεύχεσθε μετακινούμενος με ελικόπτερο… Πώς να σας το πω… μου φάνηκε κάπως… αφύσικη. Τώρα το νόημα είναι ξεκάθαρο. Είπατε αυτές τις λέξεις κάτω από ψυχολογική πίεση. Αλλιώς δεν θα το λέγατε».

Με κοίταξε προσπαθώντας να καταλάβει αν τον δουλεύω ή όχι. Ήμουν τόσο σοβαρή ξεστομίζοντας αυτές τις λέξεις, σαν παίχτης του πόκερ μπροστά στην μπάνκα πριν το τελευταίο στοίχημα. Κατέληξε πως εννοούσα ό,τι έλεγα. «Πρέπει να σας ομολογήσω» είπε με επιφύλαξη «πως για τον ίδιο λόγο με κάλεσε και ο Πατριάρχης. Γι’ αυτήν την δήλωση συγκεκριμένα, μου έκανε ολόκληρη σκηνή. ‘Δεν είναι δυνατόν’, μου είπε ‘να επιδεικνύουμε τόση εξόφθαλμη αλαζονεία μπροστά στα μάτια του Λαού μας και να περιμένουμε ότι θα παραμείνουμε ατιμώρητοι’». Για κάποιον περίεργο λόγο άρχισε να μου αρέσει αυτός ο Πατριάρχης.

«Και τι του απαντήσατε;» ρώτησα με γνήσιο ενδιαφέρον. «Του απάντησα με πάσα λογική και εγκράτεια. ‘Τι είναι μια μικρή, γήινη Λίμνη, μπροστά στον Ωκεανό του πνευματικού μόχθου; Ό,τι και μια γαβάθα μπροστά σε μια κατσαρόλα. Ο πεινασμένος πρέπει να φάει και τα ελικόπτερα φτιάχτηκαν για να πετούν. Αυτοί που θα εισέλθουν στον Παράδεισο ξέρουν πως τα γήινα μέτρα είναι πολύ μικρά για να κριθούν σύμφωνα με αυτά, και φροντίζουν να τρέφουν το Πνεύμα τους με την Προσευχή σε κάθε ευκαιρία. Ακόμη κι αν για να το κατορθώσουν, ίπτανται των θνητών για λίγα μέτρα πάνω απ’ το έδαφος’».

Ορκίζομαι πως το σαγόνι μου έπεσε στο έδαφος. Το μάζεψα με ό,τι δυνάμεις είχα πρόχειρες και σηκώθηκα. Με μιμήθηκε από ευγένεια μετά από μερικά δευτερόλεπτα, όταν έγινε φανερό ότι δεν θα ξανακαθόμουν. «Άγιε Πατέρα…» του είπα χαμογελώντας και τον συνόδευσα προς την πόρτα. «Η Επιστήμη στην περίπτωσή σας σηκώνει τα χέρια ψηλά!». «Γιατί;» με ρώτησε εμβρόντητος. «Για να της περάσουν Ζουρλομανδύα» είπα για να τον ξαποστείλω και κλείδωσα την πόρτα πίσω μου δυο φορές. Για καλό και για κακό άφησα το κλειδί πάνω στην κλειδαριά στην περίπτωση που ήταν ικανό το Πνεύμα του να μπει από την κλειδαρότρυπα!

ΣΗΜ.: Η στήλη "Στο Ντιβάνι" δημοσιεύεται κάθε μήνα, αρχής γενομένης από τον Νοέμβριο, στο περιοδικό Libre της Θεσσαλονίκης. Γράφει η υποφαινόμενη...!

Επειδή βαριέται παράφορα...

της Δόκτωρος Νατάσας

(Σημ.Σχολιάζουμε το γεγονός του μήνα με τον πρωταγωνιστή του Κώστα Α. Καραμανλή)

Μπήκε στο χώρο του γραφείου συνοφρυωμένος και βαρύς, με τον αέρα του πρωθυπουργού. Ήταν η πρώτη μας συνεδρία και δεν περίμενα πολλά. Με διέψευσε πολύ γρήγορα.

«Έρχομαι σ’ εσάς γιατί άκουσα τα καλύτερα» μου είπε. «Ελπίζω να ανταποκριθώ στις προσδοκίες σας» αντιγύρισα. «Ισχύει το απόρρητο;» ρώτησε απευθείας, με νευρικότητα. «Με προσβάλλετε» του λέω. «Φυσικά ισχύει». Πήρε μια βαθιά ανάσα. «Ξέρετε… Καταλαβαίνετε» ομολόγησε με φόβο «πρέπει κανείς να παίρνει τα μέτρα του- για να μην εκτεθεί ανεπανόρθωτα». Του χαμογέλασα ενθαρρυντικά: «Καταλαβαίνω».

«Βρίσκομαι στα όρια των αντοχών μου» παραδέχθηκε αμέσως ωμά και απροκάλυπτα, με μια χαριτωμένη νότα στην ομιλία και την κίνησή του, την οποία δεν είχα δει ποτέ μου – σε καμία δημόσια εμφάνισή του. «Η ζωή μου όλη είναι ένα ψέμα. Το αξίωμά μου, ο γάμος μου, η οικογένειά μου, όλα βασίζονται σ’ ένα θέατρο.»… Ανασαίνει βαθιά και συνεχίζει χωρίς να προλάβω καν να ρωτήσω περί τίνος πρόκειται.

«Είμαι ομοφυλόφιλος.» Ακούστηκε βαρύ. Το ξανασκέφτηκε: «Εντάξει, είμαι γκέι» δήλωσε με περισσή ελαφρότητα- και το επόμενο δευτερόλεπτο άρχισε να γελά χωρίς να μπορεί να σταματήσει. «Κωνσταντίνος Καραμανλής ο νεότερος! Ο έξοχος οικογενειάρχης. Ο πατέρας δυο παιδιών! Ο παντρεμένος με μια υπέροχη ξανθιά… Ο νεότερος πρωθυπουργός στην ιστορία του έθνους!» γόγγυσε. «Όλα αυτά είναι παραμύθια» παραδέχθηκε μ’ έναν μορφασμό πόνου. «Δόξα να ‘χει ο αείμνηστος» κορόιδεψε ολοφάνερα και χωρίς καμία διάθεση να ωραιοποιήσει τη μνήμη του συνονόματου συγγενή του «στα ίχνη του οποίου βαδίζω ανελλιπώς».

Παρέμεινε σιωπηλός για ένα λεπτό, λες και το βάρος των όσων ομολόγησε τον άφησε άφωνο. Αναγκάστηκα να επέμβω. «Το κόστος μιας δημόσιας αποκάλυψης φυσικά θα ήταν τεράστιο και το αντιλαμβάνομαι» του είπα χωρίς περιστροφές «αλλά οι καιροί έχουν αλλάξει- δεν είστε ο θείος σας ούτε και χρειάζεται να παίζετε τον καλό ετεροφυλόφιλο οικογενειάρχη στον οποίο βασίζονται όλοι- όπως στην Δ.Ε.Θ. τελευταία… Ακόμη και ο Γ. Παπανδρέου λένε πως έπεισε περισσότερο απ’ ό,τι εσείς» τόλμησα να κάνω το πολιτικό σχόλιο.

«Είδατε κι εσείς τη σφυγμομέτρηση του Flash?» με ρώτησε χωρίς να περιμένει απάντηση. «Ναι και διαφωνώ με το αποτέλεσμα…- όπως πολλοί άλλοι» τόνισα. «Πιστεύω ότι ο ρόλος σας – τον οποίο παίζετε τόσο καλά ώστε να πείθετε – πρέπει να είναι πολύ σημαντικός για σας, όπως και για τον κόσμο. Γι’ αυτό και το κάνετε. Γιατί καλύπτει κάποιες ανάγκες σας. Άρα το ερώτημα δεν είναι γιατί συνεχίζετε να το παίζετε, αλλά τι προτίθεστε να θυσιάσετε γι’ αυτό». Η συζήτηση είχε ανάψει για τα καλά. Με κοίταξε όπως ο Κολόμβος την Αμερική. «Με συγχωρείτε» είπε τρέμοντας… «αλλά με περιμένει η Νατάσα στο σπίτι για να φάμε μαζί κι έχω αργήσει». Κι έτσι όπως ήρθε, έτσι κι έφυγε, σαν αστραπή, χαμογελώντας μειλίχια.

υ.γ. η Δόκτωρ Νατάσα με τη στήλη της "Στο Ντιβάνι" φιλοξενήθηκε και σε προηγούμενο post (20/6/2008) αφιερωμένο στον Γιώργο Α. Παπανδρέου

ΜΗΝ ΤΗ ΧΑΣΕΤΕ!

Τζέφρι?

της Δόκτωρος Νατάσας

(Σημ. Σχολιάζουμε το γεγονός του μήνα....με τον πρωταγωνιστή του Γ.Παπανδρέου)

Μπήκε στο ιατρείο και κάθισε στη δερμάτινη πολυθρόνα. Ξεφύσησε, ζήτησε συγνώμη (είναι πάντα τόσο ευγενικός) και μετά έβγαλε τη γραβάτα του, την οποία έχωσε στην τσέπη του σακακιού του. Ξαναζήτησε συγνώμη, σηκώθηκε κι έβγαλε και το σακάκι του. Ανακάθισε, μάζεψε τα μανίκια του πουκαμίσου του, και είπε «είμαι έτοιμος».
Ήταν πάνω σε αναμμένα καρφιά σήμερα. «Δεν αντέχω άλλο» είπε. «Μερικές φορές αυτή η χώρα με κάνει να θέλω να φύγω και να μη γυρίσω ποτέ πια πίσω». «Τι συνέβη;» ρώτησα κι εγώ από ευγένεια. Το τι είχε συμβεί ήταν παντού στις ειδήσεις. Ο πρόεδρος του ΠΑ.ΣΟ.Κ. διέγραψε από το κόμμα έναν πρώην πρωθυπουργό! Όλοι μιλάνε για την αποπομπή του Κ. Σημίτη.
Υπέθεσε φυσικά ότι το ήξερα. Κι έτσι πέρασε κατευθείαν στο παρασύνθημα. «Βλέπω όνειρα» μου λέει. «Όχι τα όνειρα που έβλεπε ο Τζον Λένον ξύπνιος- αν και για την Ελλάδα είμαι ένας χίπης χωρίς μούσι και χαϊμαλιά. Βλέπω τον παππού μου στον ύπνο μου». Ξαφνιάστηκα λίγο. «Μέχρι πρότινος βλέπατε τον πατέρα σας» σημείωσα. «Σας έλεγε ότι πρέπει να γίνεται άντρας, να πάρετε το κόμμα στην πλάτη σας». «Ναι», συμφώνησε, «αλλά τώρα τελευταία το όνειρο έχει αλλάξει». Πήρε μια βαθιά ανάσα και ανακάθισε. «Μετά τη διαγραφή, βλέπω τον παππού μου στον ύπνο μου να μου λέει ‘Τζέφρι, είναι καιρός να φύγεις τώρα – δεν σε χωράει αυτός ο τόπος’» και «Τζέφρι, εσύ είσαι για τους Έλληνες Αμερικανός και για τους Αμερικανούς Ευρωπαίος». Τον κοίταξα με συμπάθεια. «Σας εκφράζουν αυτά τα λόγια;» τον ρώτησα. «Αυτή είναι η αλήθεια» παραδέχθηκε. «Θέλω να φύγω, αλλά δεν μπορώ. Πίστευα πως ζω σε μια πραγματικότητα διαφορετική απ’ ότι οι υπόλοιποι Έλληνες. Νόμιζα πως δεν θα γίνω ποτέ σαν κι αυτούς». Δακρύζει. Αφήνω τη στιγμή να περάσει, τη σιωπή να τον αγκαλιάσει μέχρι να είναι έτοιμος να μιλήσει ξανά.
«Μέχρι πρόσφατα πίστευα ότι αυτό είναι προτέρημα» είπε κι αναστέναξε βαθιά. «Τώρα όμως…» είπε κι ανοιγόκλεισε τα μάτια απελπισμένος «τώρα όμως κοιτάξτε τι έκανα!» φώναξε και χτύπησε δυνατά τα χέρια του στα γόνατά του! «Έκανα κάτι που μόνο ένας Έλληνας αρχηγός κόμματος θα μπορούσε να κάνει! Απέπεμψα τον προηγούμενο!». Γέλασε δυνατά. «Ελληνοποιήθηκα» γέλασε πάλι, αυτή τη φορά σαρκαστικά, κάτι που το έβλεπα να συμβαίνει για πρώτη φορά. «Πίστευα πως δεν είμαι ικανός για κάτι τέτοιο. Και οι άλλοι το ίδιο πίστευαν. Να όμως που είμαι» χαμογέλασε και ξεροκατάπιε.
Άφησα μερικά δευτερόλεπτα να περάσουν καθώς του χαμογελούσα με θέρμη. «Τζέφρι…» του απάντησα κι εγώ χαϊδευτικά. «Γίνεσαι άντρας…!».