Πικρές αλήθειες...

Καλημέρα με έναν σκέτο ελληνικό πικρό...

Χθες είδαμε την επανάληψη της γνωστής κατάστασης που επικρατεί στη χώρα τα τελευταία τρία χρόνια, από τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου και μετά. Ο θάνατος του 53χρονου, Δημήτρη Κοτζαρίδη, θύμα της αστυνομικής καταστολής, που επιμένει να χρησιμοποιεί δακρυγόνα, ενάντια σε αθώους, το θέατρο της βίας με τα στημένα μπάχαλα μεταξύ κουκουλοφόρων και διαδηλωτών, με την αστυνομία θεατή, ο ρόλος του ΠΑΜΕ ... όλα συνηγορούν στο ότι αυτή είναι άλλη μια ήττα της κοινωνίας μας.

Δεν θα ξοδευτώ σε ρητορίες, άλλωστε αυτό δεν είναι το αγαπημένο μου σπορ. Θα πω μόνο, ότι αν θέλουμε αυτή η χώρα να αλλάξει προς το καλύτερο, χρειαζόμαστε άλλα μέσα. Οι απεργίες και οι διαδηλώσεις δεν φτάνουν. Χρειάζεται εμείς πρώτα να κάνουμε την άμεση Δημοκρατία πράξη, χρειάζεται να αυτο-οργανωθούμε. Και όχι προσωρινά, σε μια Πλατεία, για δυο μήνες, αλλά σε βάθος χρόνου. Να πάρουμε την ευθύνη της ύπαρξής μας, στα χέρια μας.

Αυτό που με απογοητεύει, για άλλη μια φορά, είναι η τυφλή οργή, που παρασέρνει τα πάντα. Κι αυτό που με απογοητεύει είναι ότι όλοι τώρα θυμήθηκαν τη Δημοκρατία και όλοι έγιναν ξαφνικά επαναστάτες, όταν τους έτσουξε η τσέπη τους. Πριν κοιμόνταν τον ύπνο του δικαίου!Τώρα, ξαφνικά έγιναν όλοι αγωνιστές!

Οποία υποκρισία. Από αυτήν πάσχουμε όλοι μας. Η κοινωνία μας ήταν σάπια πολύ πριν έρθει το ΔΝΤ και η Τρόικα να μας περιλάβει. Απορώ, πως τολμούν όλοι αυτοί που ψήφισαν τους πολιτικούς που μας κυβερνούν, να ωρύονται σήμερα για τη διαφθορά, αυτοί που τόσα χρόνια απομυζούν το σύστημα στηρίζοντας το πελατειακό καθεστώς που ήταν ο κανόνας. Ναι, όλοι έκλεψαν αυτό το κράτος, με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο, βάζοντας στην τσέπη τους λίγα ή πολλά, παρανομώντας με χιλιάδες διαφορετικούς τρόπους, ή απλά εκμεταλλευόμενοι καταστάσεις και κρύβοντας τα κεκτημένα τους από την Εφορία.

Η ανευθυνότητα είναι το εθνικό μας σπορ. Κανείς δεν ευθύνεται για κάτι, πάντα κάποιος άλλος φταίει. Και για το λόγο αυτό, βγαίνουμε στους δρόμους. Για κανέναν άλλο λόγο δεν βγαίνουμε. Γιατί αν είχαμε μια τσίπα πάνω μας, έστω, τότε θα καθόμασταν και θα στύβαμε το κεφάλι μας, και θα βρίσκαμε τις λύσεις που χρειάζεται για να πάει αυτός ο τόπος μπροστά. Αλλά δεν το θέλουμε. Γιατί είμαστε κατά βάθος εγωιστικά όντα. Το μόνο που θέλουμε είναι να φορτώσουμε τις ευθύνες μας στον κόκκορα, κι από δω παν κι άλλοι.

Κι ένα ακόμη πράγμα είναι που με καίει, που δεν βλέπω την πλειοψηφία των "αγωνιστών" όχι απλά να ζητούν δικαιοσύνη, να ζητούν να πληρώσουν οι "κλέφτες", αλλά να το κάνουν πράξη. Να στέλνουν αυτούς που έκλεψαν στα δικαστήρια, δίνοντας στοιχεία. Δικαιοσύνη στην πράξη. Γιατί μόνο τότε θα γυρίσουμε μια νέα σελίδα, όταν κλείσει το παλιό βιβλίο με τους λογαριασμούς. Πρέπει να τιμωρηθούν οι υπαίτιοι γι' αυτή την κατάσταση, την σημερινή. Πρέπει αυτοί που έκλεψαν τη χώρα συστηματικά, τόσα χρόνια, εκμεταλλευόμενοι τις θέσεις τους, να μπουν στη φυλακή. Όλοι όσοι καταχράστηκαν το δημόσιο χρήμα, με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο.

Αλλά δεν υπάρχει αρκετά μεγάλη φυλακή για όλους μας. Όλοι μέσα πρέπει να πάμε. Άλλος για μια μέρα, άλλος για μια ζωή, δεν έχει σημασία, αλλά όλοι χρωστάμε σ' αυτόν τον τόπο. Δεν μας χρωστάει. Και καθώς τα σκέφτομαι αυτά, συνειδητοποιώ: "karma is a bitch". Όλοι,

φυλακισμένοι είμαστε, σε αυτόν τον τόπο. Και γελάω, λυτρωτικά και απελπισμένα.