θα γίνω στριπτηζέζ (ντιζέζ έγινα)

Σήμερα, πάω στο πάρτυ στο «Μπιγκ» (συνθηματικό για όσους ξέρουν αλλά επιμένουν να λένε το συνθηματικό, γμτ). Σκάω μύτη νωρίς και βλέπω όλο το παρασκήνιο. Δυο δίμετροι ντυμένοι τρανς, μανάρια από τα λίγα, ο ένας κοκκινομάλλα νοσοκόμα με δωδεκάποντη (παρακαλώ) σόλα στη μαύρη τη vinyl μπότα και ο άλλος απαστράπτουσα πόρνη με την κορμάρα ν’ ασφυκτιά μέσα σε μια κολλητή ασημί τουαλέτα, ετοιμάζονται να σερβίρουν στο μπαρ. Ένα Όνειρο. Να σε ποτίζουν με τα χεράκια τους (χερούκλες) βότκα μαρτίνι μέχρι να πεθάνεις (από τα γέλια/ ή από χαρά στα σκέλια, η επιλογή δική σου). Και απ’ το ταβάνι να κρέμονται οι οροί. Απομεινάρια μιας εναλλακτικής πραγματικότητας. Το μπαρ έχει μετατραπεί σε νοσοκομείο των ξέ[μπαρ]κων ψυχών.

Κάπου προς τη μέση της βραδιάς κι αφού το μαγαζάκιο έχει γεμίσει ασφυκτικά, γίνονται τα αποκαλυπτήρια ενός ζωντανού έργου τέχνης απ’ αυτά που πίστευα ότι μόνο στη Νέα Υόρκη θα τα έβλεπα να περπατάνε ολόκληρα και να τα χαίρεται η ψυχή σου. Πανύψηλη φαλακρή περσόνα με glitter all over her ugly face, περιβολή α λα «Πέμπτο Στοιχείο» μόνο στο πιο αιματηρό του, με τη γάζα να καλύπτει τα απολύτως απαραίτητα και μόνο, να τραγουδάει «you have to give me love». Πρέπει να ονειρεύομαι. Το μόνο που λείπει είναι o John Cameron Mitchell να σου κλείνει το μάτι από καμιά γωνία χαμογελώντας σεμνά. Ε, δείτε το «shortbus» να ξεστραβωθείτε επιτέλους! Ακόμη δεν το νοικιάσατε; Όλα εγώ θα σας τα λέω;
Κι όσο ο κόσμος «καίγεται», πραγματικά, ή μεταφορικά, «Ι wanna take you to a gay bar». Να δεις την πραγματικότητα με άλλο μάτι. Να τολμήσεις να γίνεις η καρικατούρα του εαυτού σου και να πας ακόμη πιο πέρα, σ’ εκείνη την ειλικρινή διάθεση για ζωή που έχουν όσοι πέρασαν πολλές φορές στην «άλλη» πλευρά. Αυτοί που ξέρουν ότι δυο κιλά αρχίδια δεν κάνουν τον άντρα.

Αυτοί που δεν στέκονται δυσκοίλιοι μπροστά σε μικρόφωνα διαλαλώντας την υποτιθέμενη αγάπη τους για κάποιο ποίμνιο που ορίστηκαν να διαφεντεύουν (άγια του η ώρα, όπου κι αν πάει, ο καημένος ο αρχιεπίσκοπος)… Ε ρε gay bar που του χρειαζόταν! Τώρα είναι πια (ήδη) παρελθόν. Πάτε στοίχημα ότι με μερικά ΣουΚου στην πιάτσα θα κέρδιζε μια δεκαετία τουλάχιστον? (Ένα gay bar την εβδομάς κάνει τον γιατρόκαρντάς). Αλλά που τέτοια τύχη…! Σάμπως ακούει και καμιά καλή συμβουλή από κάπου? Μια σωστή έμπνευση είχε, κι αυτή την άφησε στη μέση. Τον θυμάστε όταν έλεγε «κι εγώ σας πάω»; ΄Εμεινε στο σύνθημα. Καταπιεσμένη από τις λίγες.

Για σκέψου να’σαι αρχιεπίσκοπος και το ζούδι σου να ‘ναι στον Αιγόκερω και να κάνεις τα άσπρα μαύρα και τα μαύρα άσπρα όπως αγαπητικά και αδιαλύπτως κάνουν οι Αιγόκεροι (δεν φταίνε αυτοί, είναι η τάση τους τέτοια) και κανείς να μη σου τη λέει που τα κάνεις σαν τα μούτρα σου, και να έχεις την λάσκα να τους γράφεις όσους το υπαινίσσονται.......... και τελικά να στη φέρει ένας Καρκίνος;!........... ΤΟΣΗ γκαντεμιά πια?

Κι ύστερα στα δελτία ειδήσεων της υπέροχης (μόνο «κατά τα ΑΛΛΑ») Ελλάδας μια ακατάσχετη ορδή από εξουσιομανείς (που είναι αλλά δεν φαίνονται, που δεν είναι αλλά τους εξισώνουν «οι άλλοι» με τον εξαποδώ, που θα θελαν να 'ναι αλλά δεν τα καταφέρνουν σ’ αυτά, ρε παιδάκι μου) και το χείριστον, μια ακόμη μεγαλύτερη ορδή από εξουσιολόγους, να αναλύουν ακόμη και το σκατό της πράσινης χρυσόμυγας - απαξιώ ν’ αναφερθώ ακόμη και στο όνομα του κόμματος – κι έχουν δει τη realidad τόσο μπλε που δεν χρειάζεται καν ν’ ασχοληθούν μαζί της, γιατί ως γνωστόν στην Ελλάδα είναι όλα μπλε.

Μετά εγώ φταίω που πιστεύω ότι τα gay bar είναι επανάσταση?
Ε, ρε (gay) bar που σας χρειάζεται!

http://www.youtube.com/watch?v=vCZvYXwBlkk

(έχει παλιώσει λίγο ο ύμνος των electric six αλλά οι ύμνοι είναι ΠΑΝΤΑ επίκαιροι….)