the girl with the dragon tattoo

the girl with the dragon tattoo
Yes, I have a dragon tattoo as well

Κυριακή 1 Νοεμβρίου 2009

Ι Heart Dexter



Michael C. Hall

“I am a very neat monster”

Ο Michael Hall, o γνωστός στους περισσότερους πλέον και ως “Dexter” της ομώνυμης σειράς της Showtime, που προβάλλεται φέτος για πρώτη φορά στην Ελλάδα από το ΣΚΑΪ, είναι ο ηθοποιός που κατάφερε να κάνει το αποκρουστικό, ανθρώπινο - και το μακάβριο, σέξι. Η σειρά περιστρέφεται γύρω από τη ζωή του Dexter Morgan, ενός ειδικού της αστυνομίας του Miami που την ημέρα αναλύει μεθοδικά δείγματα αίματος στο εργαστήριο του εγκληματολογικού, ενώ τη νύχτα μετατρέπεται σε serial killer/εκδικητή ο οποίος ξεπαστρεύει εξίσου μεθοδικά, μόνο τους ομοίους του! «Who's the sexiest man alive?». Την απάντηση έδωσε με βεβαιότητα η συμπρωταγωνίστριά του Jennifer Carpenter: "ο Michael C. Hall!", κατά τη διάρκεια μιας εκδήλωσης των βραβείων Emmy το 2008.

"Είναι ένας από τους καλύτερους ηθοποιούς που έχουμε σήμερα. Είναι απίστευτο ταλέντο, και αν κάποιος αξίζει βραβεία και επαίνους, είναι αυτός", είπε η η Jennifer, που υποδύεται στην Τ.V. την Debra Morgan, θετή αδελφή του serial killer Dexter. Λίγους μήνες αργότερα, την παραμονή της Πρωτοχρονιάς του 2009, η Jennifer παντρεύτηκε στ’ αλήθεια τον Michael, αφού κλέφτηκαν χωρίς να το περιμένει κανείς. Λίγο περίεργο; Ίσως, αλλά όχι περισσότερο παράξενο από ότι συνήθως για τον Michael Hall, που έγινε διάσημος στο ευρύτερο κοινό ως gay νεκροθάφτης (σχήμα μάλλον οξύμωρο!) στην τηλεοπτική σειρά «Six Feet Under», η οποία είναι γνωστή στην Ελλάδα με τον τίτλο «Γραφείο Κηδειών Fisher».

Η πραγματικότητα πολλές φορές συναντά τον μύθο, και άλλοτε, τον ξεπερνά. Στην περίπτωση του Michael, που υποδύεται και στους δυο παραπάνω ρόλους-ορόσημο έναν άντρα που έχει χάσει τον πατέρα του, φαίνεται λογικό το γεγονός ότι μπόρεσε να τους αποδώσει τόσο παραδειγματικά: έχασε και ο ίδιος τον πατέρα του στην ηλικία των 11 ετών. «Σε εκείνη την ηλικία, ο θάνατος του πατέρα μου ήταν ένα πραγματικά σημαδιακό γεγονός. Σίγουρα δεν υπάρχει καλή ηλικία γι’ αυτό… αλλά ήμουν σε μια αιχμή της ζωής μου, τον καιρό που άρχιζα να μπαίνω στην εφηβεία, και να συσχετίζομαι μαζί του… Η έλλειψή του… Κάτι μέσα σου παγώνει. Καθώς το επεξεργάζεσαι ξανά για την υπόλοιπη ζωή σου, είναι ένα είδος αργής, ελπίζεις στα σίγουρα, ανάδυσης απ’ αυτήν την παγωμένη στιγμή".

Η δήλωση μας θυμίζει την ψυχολογική διαδικασία που διαπερνά τα επεισόδια του Dexter από άκρη σε άκρη: «ο Dexter είναι ένας άντρας που ένα μέρος του είναι σχεδόν παγωμένο, κλειδωμένο σε ένα χώρο προ-μνημονικό, προ-συνειδησιακό, προ-γλωσσικό. Του έχει συμβεί κάτι πολύ τραυματικό». Αυτό το μυστήριο ξεκλειδώνει, επεισόδιο το επεισόδιο, με συναρπαστικό τρόπο, η πρώτη σαιζόν του Dexter, που βγήκε για πρώτη φορά στην οθόνη το 2006.

Μέχρι τότε, τον γνωρίζαμε ως τον εσωστρεφή λάτρη της μουσικής David, που στον ελεύθερό του χρόνο τραγουδούσε σε χορωδία. Ο χαρακτήρας του David Fisher βρήκε την απόλυτή του ενσάρκωση στον Michael Hall. Είναι ακόμη μια ιστορία που μοιάζει να βγήκε από την πραγματική ζωή του ηθοποιού, που ήταν μοναχοπαίδι στην ζωή του εκτός σκηνής, και μεγάλωσε στην Βόρεια Καρολίνα με την μητέρα του, Janice. Έχασε την αδελφή του στη βρεφική της ηλικία, πριν ακόμη γεννηθεί ο ίδιος, και ανακάλυψε τη γοητεία της σκηνής από μικρός, στην ηλικία των 7 ετών. Τρια χρόνια αργότερα, ξεκίνησε να τραγουδά σε χορωδία αρρένων. Στο Λύκειο, αναβαθμίστηκε παίρνοντας μέρος σε κλασικά musical όπως “The Sound of Music”, “Oklahoma!” και “Fiddler on the Roof.” Ήταν επίσης μέλος μίας χορωδίας δωματίου που έκανε περιοδία δέκα εβδομάδων στην Αυστρία.

«Συνέχισα να τραγουδάω σε χορωδίες και όταν ήμουν στο Κολλέγιο» αναπολεί. «Ήμουν ο σπασίκλας της Χορωδίας τα δυο πρώτα χρόνια. Μετά έγινα σπασίκλας του Θεάτρου. Ξεκίνησα ένα μάθημα υποκριτικής την χρονιά που ήταν να αποφοιτήσω και συνειδητοποίησα ότι σε ό,τι αφορούσε τον ενθουσιασμό μου και την ικανότητά μου, αυτό ήταν οπωσδήποτε το πράγμα που έπρεπε να κάνω». Μετά το πτυχίο του από το Earlham College (Richmond, Indiana, 1993), ο Michael κυνήγησε την συμμετοχή του στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα «Master of Fine Arts» του περίφημου Tisch School of the Arts (New York University) απ’ όπου αποφοίτησε το 1996. Όταν αργότερα ρωτήθηκε ποια είναι η αγαπημένη του ταινία, δήλωσε πως ήταν η ερμηνεία του ο Robert Duvall στο φιλμ «Tender Mercies» (1983) που αιχμαλώτισε την φαντασία του και τον ώθησε να γίνει ο ίδιος ηθοποιός.

Ο Michael βρήκε αμέσως ατζέντη μετά το Tisch School of the Arts και άρχισε να δουλεύει στο θέατρο, εκτός Broadway, αρχικά ως αντικαταστάτης στο New York Public Theater, («Henry V» και «Timon of Athens») πριν αναλάβει τον ρόλο του Malcolm στην παραγωγή του «Macbeth» του Alec Baldwin– ο πρώτος του μεγάλος ρόλος στην Νέα Υόρκη, στο New York Shakespeare फेस्टिवल.

Από κει και πέρα, ο Michael Hall κέρδισε μεγαλύτερη δημόσια προβολή ως Posthumous στο «Cymbeline» στο Θέατρο Delacorte και ως Απόστολος Πέτρος, στο «Corpus Christi» του Terrence McNally, την αμφιλεγόμενη διαπραγμάτευση του ομοφυλοφιλικού θέματος στα Ευαγγέλια που ανέβηκε στο Manhattan Theatre Club. Συμμετείχε επίσης στο «The English Teachers» του Edward Napier στο Manhattan Class Company (MCC), και ήταν αντικαταστάτης του Christian Camargo στο «Skylight» του David Hare στο Mark Taper Forum. Τέλος, στο «Road Show» τραγούδησε το ρόλο του Paris Singer- αλλά η σημαντική του στιγμή για την καριέρα του στη σκηνή ήρθε όταν βρέθηκε σε ένα workshop performance του musical του Stephen Sondheim «Wiseguys» (το οποίο μετονομάστηκε έπειτα σε «Bounce» για την θητεία του στο Broadway). Σκηνοθέτης ήταν ο Sam Mendes (δημιουργός της ταινίας «American Beauty»), που αργότερα σκηνοθέτησε τον Michael Hall στο ρόλο του φανταχτερού Emcee στο musical «Cabaret»- αυτός ήταν και ο πρώτος ρόλος του Michael Hall στο Broadway, τον οποίο ανέλαβε (σημαδιακά!) μετά τον Alan Cumming.

Η δουλειά του Michael Hall με τον Sam Mendes οδήγησε στην εξίσου σημαντική γνωριμία του με τον Alan Ball, όταν ο Mendes πρότεινε στον Michael να πάρει μέρος στην οντισιόν για τον ρόλο του David Fisher στην σειρά “Six Feet Under”. O Alan Ball είχε συνεργαστεί ως σεναριογράφος με τον Sam Mendes στην ταινία “American Beauty” το 1999. Σύμφωνα με τα λεγόμενά του: «κάναμε τέσσερις μέρες για το casting στην Νέα Υόρκη, και άκουσα για τον Michael C. Hall λίγο πριν μπει από την πόρτα. Μετά, άρχισε να διαβάζει το ρόλο- και τότε είδα τον χαρακτήρα να ζωντανεύει. Και ήταν ο David».

Ο Michael Hall επέστρεψε στο Θέατρο το 2002, στο ρόλο του Bill Flynn, απέναντι στην Amy Spanger, ως Roxie Hart, σε ένα ακόμη musical του Broadway, το «Chicago», την ίδια χρονιά που η κινηματογραφική του εκδοχή, σκηνοθετημένη από τον Rob Marshall, έκλεψε τις καρδιές του κοινού με πρωταγωνιστές τους Richard Gere και Catherine Zeta-Jones, και την Renée Zellweger ως αποκάλυψη. Ο Michael είχε παντρευτεί την Amy το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς- ο γάμος τους διήρκεσε μόλις τέσσερα χρόνια, αφού πήραν διαζύγιο το 2006.

Στο τηλεοπτικό κοινό, που έχει συνηθίσει να βλέπει τόσα χρόνια στη σειρά τον Michael Hall σε σκοτεινούς ρόλους και κλειστοφοβικούς χαρακτήρες, ίσως να ακούγεται ανεδαφική η συμμετοχή του σε musical και μάλιστα σε παραγωγές τόσο ευρείας αναγνώρισης. Σύμφωνα με τον Michael: "ό,τι άνοιξα μέσα μου για το Cabaret", είπε σε μια συνέντευξη το 2004, "το έκλεισα βροντοχτυπώντας πίσω μου την πόρτα για τον David". Ακόμη πιο περίεργο, φαίνεται πως είναι για μερικούς, το γεγονός ότι ο Michael είναι straight: «μερικές φορές, ανοίγουν τα μάτια τους διάπλατα, όταν μαθαίνουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, ότι δεν είμαι gay», έχει δηλώσει σε συνέντευξή του. Τόσο πειστικός φαίνεται πως ήταν στο ρόλο του David ώστε χαράχθηκε ανεξίτηλα στην μνήμη του κοινού ως ομοφυλόφιλος.

Η δουλειά του Michael στο ρόλο του David Fisher, στην σειρά «Six Feet Under» αναγνωρίστηκε με μια υποψηφιότητα για βραβείο Emmy το 2002, (στην κατηγορία «Outstanding Lead Actor in a Drama Series») καθώς και μια υποψηφιότητα στα βραβεία AFI στην κατηγορία «Actor of the Year». Μάλιστα, ο ίδιος μοιράστηκε για πέντε χρόνια στη σειρά, την υποψηφιότητα μαζί με όλο το καστ του «Six Feet Under», στην κατηγορία «Best ensemble cast» για το βραβείο της Ένωσης «Screen Actors Guild» - κερδίζοντας το θριαμβευτικά για δυο χρόνια στη σειρά, το 2003 και το 2004.

Μετά από μια σύντομη επιστροφή στο θέατρο, το 2005, ως Mr. Marmalade, στο ομώνυμο θεατρικό του Noah Haidle, ο Hall ξαναγύρισε στην μικρή οθόνη για την σειρά Dexter, στην οποία φέτος πρωταγωνιστεί για 4η σαιζόν. «Κοιτάζοντας προς τα πίσω, υποθέτω πως ήταν κάπως τρελό να πάω απευθείας σε ακόμη μια τηλεοπτική σειρά μετά το Six Feet Under, αλλά αναγνώρισα το γεγονός ότι ο Dexter θα μου έδινε την ευκαιρία να κάνω κάτι πραγματικά διαφορετικό, με έναν αξιόλογο τρόπο. Δεν μπορούσα να το προσπεράσω. Δεν περίμενα ότι θα εμφανιζόταν κάτι που θα μου έδινε αρκετή αυτοπεποίθηση ώστε να πω ναι, και ότι θα ήταν τόσο εφικτό καλλιτεχνικά όσο και προκλητικό για μένα προσωπικά ως ηθοποιό. Νιώθω πραγματικά τυχερός».

Ο Michael Hall έχει αποσπάσει υποψηφιότητες στις Χρυσές σφαίρες για το ρόλο του Dexter τρεις χρονιές στη σειρά (2007-2009). Κέρδισε το βραβείο TCA το 2007 (Individual Achievement in Drama) καθώς και μια υποψηφιότητα για τα βραβεία Εmmy το 2008.

Αν και η τηλεοπτική του παρουσία είναι εξαιρετική, και η εμπειρία του στο θέατρο αξιόλογη, ο Michael Hall δεν έχει την ίδια τύχη μέχρι σήμερα στον κινηματογράφο. Τον έχουμε δει σε δευτερεύοντες ρόλους στο μέτριο τηλεοπτικό Δράμα “Bereft” (2004) του Timothy Daly, στο Θρίλερ του John WooPaycheck” (2003) με πρωταγωνιστή τον Ben Affleck και τελευταία στην ταινία Επιστημονικής Φαντασίας “Gamer” (2009) με συμπρωταγωνιστή τον Gerard Butler, μια ακόμη ταινία του Brian Taylor με συν-σκηνοθέτη τον Mark Neveldine που δεν ενθουσίασε το κοινό. Ας ελπίσουμε σε κάτι καλύτερο προσεχώς στα “Peep World” και “East fifth Bliss” που βρίσκονται φέτος στη διαδικασία της παραγωγής.

To παραπάνω κείμενό μου δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Libre στο τεύχος Νοεμβρίου 2009.

Πέμπτη 22 Οκτωβρίου 2009

my school's gone haywire


Those who know me, probably remember that I am a UCD graduate (Master of Arts in Film Studies, 2001-2002). UCD is now among the most prominent Universities on Earth! :)

I am re-publishing from UCD's site:

UCD in Top 100 in Times Higher Education QS World University Rankings




University College Dublin ranked 89

UCD has entered the top 100 of the prestigious Times Higher Education QS World University Rankings, having risen to 89 in 2009. The top 100 is widely recognised as a benchmark of quality in the international higher education community and with over 2,000 universities surveyed, the ranking puts UCD in the top 5% of universities worldwide.

Welcoming the break-through into the top 100 band, UCD President, Dr Hugh Brady, said:

“It is gratifying to be recognised for excellence by both international academic peers and employers alike. While one could find fault with any university ranking system, the reality is that rankings matter: they matter when top quality international students and staff are choosing a university, they matter increasingly to Irish students when deciding whether to study in Ireland or abroad, and they are cited as one of the top 10 reasons why multinational companies choose a particular region in which to invest.

While no ranking system could possibly gauge the full impact of UCD on the making of modern Ireland, this international recognition is an affirmation of the excellence, hard work and dedication of staff, students and alumni of the university.

We Irish have sometimes been too slow to acknowledge the quality and productivity of our universities and too often it seems to take experts from afar to remind us of our true achievement and potential.”

The President congratulated the other Irish universities that have made strides in the THE QS rankings.
"The 2009 rankings are further evidence that Ireland's substantial but relatively recent investment in higher education and research is already paying dividends. In particular, congratulations to Trinity College for enhancing their position in the top 100. This augurs well for the success of the TCD/UCD Innovation Alliance." Dr Brady concluded.

The Times Higher Education QS rankings is based on a number of parameters including peer review by international academics, survey of international employers, the international nature of the teaching faculty and student body and metrics of achievement in research and scholarship.

The Times Higher Education QS rankings differ from most other prominent international ranking systems by their academic breadth covering five major areas, namely Arts & Humanities, Engineering & IT, Life Sciences & Biomedicine, Natural Sciences, and Social Sciences.

Κυριακή 18 Οκτωβρίου 2009

Έλα κι εσύ στο Flixster

To Flixster είναι μια on-line κοινότητα (κάτι σαν το Facebook) αλλά βασισμένη στην αγάπη για το σινεμά. Μπες, δες, φτιάξε το προφίλ σου και μοιράσου με τους φίλους σου την άποψή σου για τις ταινίες που βλέπεις- ή δες τις δικές τους κριτικές, πριν αποφασίσεις να δεις κάτι!

Εδώ το προφιλ μου:
http://www.flixster.com/user/anastasia57001

Είμαι μέλος εδώ και δυο χρόνια... άντε ελάτε να γίνουμε πολλοί!

Σάββατο 17 Οκτωβρίου 2009

O 'Αντίχριστος'του Λαρς Φον Τρίερ


Στον Φον Τρίερ αρέσει να υποβάλει σε βασανιστήρια το κοινό του. Αν το πάρετε αυτό ως δεδομένο, και θέλετε ακόμα να δείτε αυτήν την ταινία, τότε θα αντιμετωπίσετε τα ακόλουθα: έκπληξη, σοκ, θαυμασμό, αηδία, τρόμο και πανικό ή μάλλον την έντονη αίσθηση ότι υποφέρετε χωρίς λόγο και προτιμάτε να σταματήσετε να βλέπετε αυτήν την γαμημένη ταινία...!

Μπορεί ο Trier να ήταν άρρωστος , όπως λένε (από κατάθλιψη), όταν έγραφε αυτό το σενάριο, ή να έψαχνε για το νόημα της ζωής, κάπου, και ίσως το γεγονός ότι έκανε την ταινία με τον τρόπο που την έκανε, είναι γιατί πίστεψε ότι θα να κατάφερνε να ελευθερωθεί εφόσον περνούσε μέσα από την κόλαση πρώτα. Πιστεύω ότι αυτός είναι ο λόγος που η ταινία αυτή είναι τόσο «άρρωστη». Ο δημιουργός προσπαθούσε να καταπολεμήσει την κατάθλιψη του.

Δεν υπάρχει πάρα πολύ gore, όπως θα περιμένατε, σε περίπτωση που έχετε διαβάσει τις κριτικές που είναι έξαλλες και γι 'αυτό. Κάθε φρικιό που έχει δει το "Hostel" το γνωρίζει αυτό. Ούτε υπάρχει πάρα πολύ πορνό. Απλά μερικές σκηνές. Αυτό ακριβώς είναι που τις κάνει τόσο φρικτές!

Η αίσθηση που δίνει αυτό το φιλμ είναι τόσο απεχθής, γιατί, όταν η τρέλα ξεσπάσει, μετά την πρώτη ώρα, το κοινό είναι ήδη τόσο συναισθηματικά τυλιγμένο στην ιστορία που αισθάνεται συγκλονισμένο: πως μια γυναίκα θα μπορούσε να κάνει τέτοια απαίσια πράγματα στην ίδια και στο σύντροφό της; Και αντιστρόφως. Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μιας ταινίας τρόμου; Δεν είναι φτιαγμένες για να μας κάνουν να νιώθουμε τη φθορά και το θάνατο και όλα αυτά φρικτά πράγματα, και μετά να μας απαλλάσσει από αυτά;

Αυτό κάνει και ο Trier, και το κάνει πολύ καλά. Ναι, ο «Αντίχριστος» είναι ένα αριστούργημα, που σκοπός του είναι να μας απαλλάξει από τους χειρότερούς μας φόβους, αλλά ο χρόνος θα περάσει αρκετά πριν κάποιος, οποιοσδήποτε από αυτά τα μικρά ποντίκια που αυτοαποκαλούνται κριτικοί, θα βρει το θάρρος να το παραδεχτεί. Άλλωστε γενικότερα οι Ταινίες Τρόμου ως είδος είναι υποτιμημένες.

Ο Trier έχει επίσης τις χιουμοριστικές στιγμές του. Αλλά δύσκολα μπορεί να εκτιμηθεί από ένα κοινό που αρκείται σε μια εμπορεύσιμη αίσθηση του χιούμορ. Ένα παράδειγμα είναι το άνοιγμα της ταινίας, όταν ένα μικρό πορνογραφικό πλάνο με το πέος ενός άντρα να διεισδύει σε μια γυναίκα χρησιμοποιείται ως αντίστιξη ενώ παράλληλα παίζει οπερετική μουσική [«Rinaldo» του Handel], και η υψίφωνος τραγουδά την άρια της Almirena "Lascia Chio pianga». Κατά την κορύφωση, (κυριολεκτικά = τον οργασμό του ζεύγους), το νεαρό αγόρι (παιδί τους) φθάνει στο παράθυρο και θαυμάζει το όμορφο χειμωνιάτικο τοπίο, και την πτώση των νιφάδων του χιονιού, πριν ο ίδιος πέσει κάτω στο πεζοδρόμιο!

Ρωτήστε όποιον γνωρίζει δυο πράγματα για τον κινηματογράφο, και θα σας πει ότι αυτό το άνοιγμα είναι ένα αριστούργημα. Είναι συγκλονιστικό, αστείο, και πανέμορφα γυρισμένο και σε κάνει να θέλεις να κλωτσήσεις τον κώλο του σκηνοθέτη που το σκέφτηκε και κατάφερε να εφεύρει αυτές τις αντιθέσεις.

Για μένα, το αστείο ήταν ένα κινηματογραφικό αστείο -το πέος μου θύμισε τον Tyler Durden στο "Fight Club"-και πώς χρησιμοποιούσε την εισαγωγή της φωτογραφίας ενός πέους πριν φορτώσει το φιλμ στην μηχανή προβολής, έτσι ώστε το κοινό του κινηματογράφου να μείνει από την έκπληξη αλλά χωρίς να είναι απολύτως σίγουρο για αυτό που είδε.

Ως ανίδεο κοινό, είναι δικαίωμά σας να νιώσετε "αποτροπιασμό" σχετικά με αυτό το μικρό αστείο πορνό. Το γεγονός ότι υπάρχουν τόσο πουριτανοί άνθρωποι, είναι ευτυχώς και ο λόγος που αυτό το πράγμα είναι αστείο, τελικά.

Στον Τρίερ αρέσει επίσης ο συμβολισμός, και εδώ χρησιμοποιεί πολύ από τούτο ... και είναι οφθαλμοφανές. Έχει επίσης επικριθεί ως «μισογύνης» λόγω αυτού. Το να τον αποκαλέσετε μισογύνη θα ήταν η εύκολη διέξοδος. Ένας πιο ακριβής όρος θα ήταν αναρχικός, και άθεος. Μόνο ένας άθεος / αναρχικός θα ήταν ποτέ σε θέση να καταλήξει σε ένα τέτοιο αστείο [πρώτον για τον τρόπο που το Χριστιανικό Δόγμα έχει αντιμετωπίσει τη γυναίκα ως σεξουαλικό ον και εντελώς κατά δεύτερον για την ίδια τη γυναικεία φύση] χωρίς να νοιάζεται καν για τη θρησκεία (με το να τις συνδέει με τον «Αντίχριστο», όπως το σύμβολο του θηλυκού υποδηλώνει στον τίτλο [ () ] - ή το γεγονός ότι αποκαλεί «Εδέμ» τον τόπο όπου συμβαίνει το σύνολο των βασανιστηρίων). Ή, τέλος, ο καμβάς (εμπνευσμένο από μια απεικόνιση της κόλασης του Δάντη) που "ζωντανεύει" – ώστε οι νεκροί να σηκωθούν και να περπατήσουν.



Για την κριτική της ταινίας στα αγγλικά, δείτε στο προφίλ μου στο flixster

For english press here:

http://www.flixster.com/user/anastasia57001


" Αγάπη μου... το πόδι μου ζυγίζει έναν τόνο...!"


Y.Γ. Συνέντευξη με τον Λαρς Φον Τρίερ εδώ: http://www.guardian.co.uk/film/2009/jul/12/lars-von-trier-interview