η Θεωρία του Δαρβίνου πάει Νιρβάνα (και εμείς Americana)

Ας δούμε λοιπόν τι ταινίες γυρίζονται στις ΗΠΑ (η χώρα όπου προκειμένου να μην γίνει Πρόεδρος μια γυναίκα, είναι διατεθειμένη να ψηφίσει έναν Αφροαμερικανό με καλό C.V. και σπουδές στο Χάρβαρντ).


Σήμερα σας παρουσιάζω "Τα Εννιάρια" (the Nines) ταινία του 2007 που βγήκε πρόσφατα σε dvd και είχα την ατυχία -για μένα, τύχη για σας - να δω. Σκηνοθέτης είναι ο
σεναριογράφος (κατά βάση) John August που κατά τα άλλα έχει κάνει εξαιρετικές δουλειές σε ταινίες του Tim Burton: Corpse Bride, Charlie and the Chocolate Factory και Big Fish.


Στο 'The Nines' βλέπουμε τρεις εκδοχές του Ryan Reynolds (πρωταγωνιστής) και των υπόλοιπων ηθοποιών που των πλαισιώνουν.

--Στην πρώτη, είναι ένας ηθοποιος με ψυχολογικά προβλήματα ("βλέπει"/"ακούει" διάφορα και τα έχει λίγο χαμένα)- ο οποίος τίθεται σε κατ' οικον περιορισμό για κατοχή ναρκωτικών. Επειδή έχει κάψει το σπίτι του (ο ίδιος ισχυρίζεται οτι δεν το έκανε επίτηδες αλλά ότι ήταν ατύχημα, καθώς προσπαθούσε να καταστρέψει τα ρούχα της σχέσης του που μόλις τον παράτησε) φιλοξενείται στο σπίτι ενός σεναριογράφου/ συγγραφέα που λείπει στον Καναδά για να γυρίσει τον πιλότο για μια καινούρια σειρά που ονομάζεται "Knowing" και το μόνο πρόσωπο που του επιτρέπεται να βλέπει είναι η publicist του(Melissa McCarthy). Ευτυχώς η γειτόνισσά του (Hope Davis) του κρατά παρέα και του δείχνει επίσης κάποιο "προσωπικό" ενδιαφέρον που είναι λίγο παραπάνω από το συνηθισμένο. Όταν περιπλανάται εκτός του σπιτιού του, η αστυνομία τον συλλαμβάνει. Στη στάση του λεωφορείου όπου τον πιάνουν να κάθεται με γυμνά πόδια (χωρίς παπούτσια) εμφανίζεται ξαφνικά ένα ξανθό κορίτσι που του μιλά στην νοηματική. Δεν καταλαβαίνει τι του λέει. Το ίδιο κορίτσι φαίνεται να υπάρχει σε μια διαφημιστική αφίσα της τηλ. σειράς "Knowing" αμέσως μετά.

--Στην δεύτερη εκδοχή, ο πρωταγωνιστής είναι ο εν λόγω συγγραφέας, και βλέπουμε την προσπάθειά του να γυρίσει τον πιλότο για την τηλεοπτική εκπομπή. Η πρωταγωνίστριά του, αυτή που θεωρεί ιδανική για το ρόλο δεν γίνεται τελικά δεκτή από το Δίκτυο. Αξίζει ν' αναφερθούμε στο περιστατικό όπου στο δοκιμαστικό ένας από το κοινό απευθύνεται στον συγγραφέα και του λέει το εξής παρανοϊκό στα λατινικά που μεταφράζεται ως "Η έλευση της λήθης".
Ο συγγραφέας/δημιουργός αναγκάζεται να αλλάξει πρωταγωνίστρια σύμφωνα με την υπόδειξη του network αλλά και πάλι η σειρά του κόβεται. Η φιλική του σχέση με την πρώην πρωταγωνίστριά του διαλύεται (σε αυτή την εκδοχή πρωταγωνίστρια και φίλη του είναι η Melissa McCarthy και η Hope Davis είναι μια executive του Δικτύου). Το ξανθό μικρό κορίτσι πρωταγωνιστεί όντως στη σειρά, και είναι όντως μουγκό (όχι όμως κωφάλαλο). ΄Οταν ο σεναριογράφος/δημιουργός αποτυγχάνει, τα παίζει και τραβά μια άσχημη ψυχολογική κρίση όπου "βλέπει" πράγματα τα οποία δεν συμβαίνουν κλπ.

-- Στην τρίτη εκδοχή, ο Reynolds παίζει έναν παντρεμένο κατασκευαστή βιντεοπαιχνιδιών που τα έχει τετρακόσια (επιτέλους) και επίσης έχει μια μικρή κόρη (την ξανθιά μικρή της πρώτης εκδοχής) η οποία είναι μουγκή. Γυναίκα του είναι η Melissa, ενώ η Hope Davis είναι μια τύπισσα στο δρόμο που προσφέρεται να τον
βοηθήσει όταν τελειώνει η μπαταρία στο αμάξι τους. Τελικά η Hope Davis τον δηλητηριάζει δίνοντας του να πιεί νερό από ένα μπουκάλι που περιέχει GBΗ (δεν είναι ξεκάθαρο το κίνητρο γι' αυτό το έγκλημα, αλλά φαίνεται ότι του τα χε κρατημένα από πριν).


Τελευταία (και αληθινή) εκδοχή: o Reynolds είναι ένα ανώτερο είδος πνευματικού όντος - στην εξελικτική αλυσίδα είναι "9άρι". Είχε πολλές ενσαρκώσεις κι έχει εμφανιστεί σε τουλάχιστον 90 εκδοχές του. Σύμφωνα με τις πληροφορίες που μας δίνει ο σεναριογράφος της ταινίας, δια μέσου των συμπρωταγωνιστριών του Reynolds,"οι
άνθρωποι είναι εφτάρια και τα κοάλα οχτάρια (έχουν τηλεπαθητικές ικανότητες και ρυθμίζουν τον καιρό)".

Στην τελευταία και "αληθινή" εκδοχή, η Melissa παίζει τον εαυτό της, με τον πραγματικό της σύζυγο και την ξανθιά μικρή να είναι η κόρη της (και να μην είναι μουγκή). Στο τέλος, ο Reynolds εγκαταλείπει τη γη και το θνητό του σώμα και
εξαφανίζεται, γυρίζει πίσω στην τελειότητα (μια μορφή Νιρβάνας) ενώ η Μελίσσα με την πιτσιρίκα και τον άντρα φτιάχνουν μια ζύμη για γλυκό στην κουζίνα τους...

Τέτοιες ταινίες βλέπω και λέω ότι η αρχική ιδέα ήταν γαμάτη, αλλά έτσι όπως γυρίστηκε και με τέτοιο σενάριο, απλώς δεν μπορείς να το χάψεις το όλο θεωρητικό κατασκεύασμα περί "εξελιξεως" και σε αφήνει μετέωρο ν' αναρωτιέσαι γιατί δεν έγραψαν ένα καλύτερο στόρυ από αυτό, με τέτοιο κόνσεπτ στα χέρια τους!!!

Αν έπρεπε να βαθμολογήσω το κόνσεπτ θα του έβαζα 9. Στην εκτέλεση όμως παίρνει με το ζόρι ένα 4 και είναι κάτω απ' τη βάση. Σόρρυ! Ωστόσο μπορούμε να το διασκεδάσουμε δεόντως χρησιμοποιώντας την εξελικτική θεωρία του σεναριογράφου.

π.χ. μπορούμε να θεωρήσουμε ότι ο Τζώρτζ Μπους είναι 4 (πολύ πιο κάτω από τα κοάλα) και οι υπάνθρωποι Κοντολίζα Ράις και Ντικ Τσέινι είναι 5 ο ένας και 6 η άλλη.

Αν μπορούσα, επίσης, θα έκανα ένα φοβερό poll για τον αμερικάνικο τύπο, όπου θα ζητούσα να βαθμολογίσουν την Χίλαρυ Κλίντον και τον Μπάρακ Ομπαμα με την κλίμακα από το 1 έως το 9 (το δεκάρι το παίρνει ο Θεός- "Άρης είσαι ένας και μοναδικός!").

Αφήνω την φαντασία σας να καλπάσει και περιμένω τις βαθμολογίες σας!

Της γιαγιάς σου ... το τάπερ

Σήμερα είδα τον πατέρα μου. Είναι μια από τις εβδομαδιαίες αμοιβαίες επισκέψεις μας. Φάγαμε παγωτό με θέα την μαρίνα της Καλαμαριάς. Η συζήτηση γύρισε (ως συνήθως) κάποια στιγμή στη φαμίλια της μαμάς (έχουν χωρίσει 20 χρόνια πριν, το 1988 το καλοκαίρι για την ακρίβεια).

Οι περισσότεροι Έλληνες (ή άντρες γενικότερα - για να μην περιορίζομαι στα δικά μας σύνορα) έχουν μια σχέση καθαρού, ξεκάθαρου, ή υποβόσκοντος μίσους με την πεθερά τους. Μάγισσα την ανεβάζει, πουτάνα την κατεβάζει. Κάπου εκεί ("το σόι της!") έχει χάσει τον έλεγχο. Μιλάμε για εμπάθεια, όχι αστεία. Το πως ζει ακόμη η γυναίκα μετά από τόσες κατάρες που της έχει ρίξει είναι θαύμα. Του το 'πα και δεν απάντησε. Κάθε απόπειρα για χιούμορ επί του σχετικού θέματος χτυπά σε αυτιά από τσιμέντο.

Και πως να μην την μισεί;

Η γιαγιά ήταν πάντα εκείνη που έκανε το κουμάντο στην οικογένεια. Εκείνη έκανε τις πιο σκληρές και δύσκολες δουλειές. Εκείνη προγραμμάτιζε τα οικονομικά της οικογένειας. Εκείνη έφερνε βόλτα 5 παιδιά. Ο άντρας της (ο παππούς) ήταν ο φορέβερ ήσυχος, λιγομίλητος και κατά πολύ άβουλος συμπορευτής της. Του φερόταν σε κάθε περίσταση, σημαντική ή ασήμαντη, σαν να ήταν ένα μεγάλο μωρό. Τίποτε δεν έκανε σωστά αυτός ο άνθρωπος, ποτέ. Μα τίποτε...!

Μετά από χρόνια ήρθαν έτσι τα πράγματα ούτως ώστε αυτό να συμβεί και στην πραγματικότητα. Κείτεται παράλυτος στο κρεβάτι, πια, και εκείνη τον πλένει, τον ξεσκατίζει και του αλλάζει τις πάνες.

Η γιαγιά, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, ήτανε πάντοτε εκείνη που ήξερε πως πρέπει να γίνονται τα πράγματα. Έχει συμβουλές για το κάθε τι, ακόμη και ποιο μέγεθος κουτάλας είναι το πιο κατάλληλο για ν' ανακατέψεις ή να γυρίσεις το κάθε διαφορετικό φαγητό.

Οι πίτες της, σπανακόπιτες και κολοκυθόπιτες, είναι παροιμιώδεις στην οικογένεια. Την θυμάμαι, πριν ακόμη γίνει ο παππούς Ι.Χ., να ανοίγει φύλο με την ταχύτητα που ένας Ιταλός σεφ θα πέταγε την ζύμη για την πίτσα και θα την έπιανε στον αέρα.

Μια τέτοια γυναίκα, λίθος της μητριαρχίας, είναι αδύνατον να ανεχτεί υποδείξεις από τον οποινδήποτε. Πόσω μάλλον αν είναι γαμπρός της κι έχει την ατυχία να θέλει να κάνει κουμάντο μια από τις πολύτιμες κόρες της!

Ο πατέρας μου με την σειρά του, μεγάλωσε σε μια οικογένεια που ο παππούς έκανε κουμάντο στα πάντα, ακόμη και στην κουζίνα. Εκείνος ήξερε να αγοράζει κρεατικά ή ψάρια. Εκείνος ήξερε να τα ετοιμάζει, ήξερε το χρόνο που θα έπρεπε να μπουν στο φούρνο, και πως να τα καθαρίσει και να τα μαρινάρει. Ήξερε πως πρέπει να γυαλίζονται τα παπούτσια και πως να κολλαρίζονται οι γιακάδες. Η γυναίκα του (η γιαγιά) ήταν ανίδεη. Άχρηστη την ανέβαζε, ζώον την κατέβαζε.

Ο πατέρας μου μεγάλωσε σε μια εξολοκλήρου πατριαρχική οικογένεια. Κυρήττει και διαφεντεύει διαρκώς. Είναι φιλόσοφος, εργατοπατέρας και καλλιτέχνης, όλα μαζί. Το μούσι του λείπει και θα έμοιαζε με τον αείμνηστο της Κωνσταντινουπόλεως.

Όταν τον ακούω να μου δίνει συμβουλές για την θέση της νυναίκας στην κοινωνία γίνομαι πυρ και μανία. Αρχίζω να τρώω τις παρανυχίδες μου, κάτι που δεν το έκανα από τότε που ήμουν έξι χρονών. Βρίζω την ώρα που έκοψα το κάπνισμα, και ψάχνω απεγνωσμένα να βρω τις τσίχλες μου.

Ο πατέρας μου και η γιαγιά μου μισιούνται θανάσιμα. Αν τους αφήσεις αυτούς τους δυο μόνους τους μέσα σ' ένα δωμάτιο με ένα μαχαίρι, μέχρι να πεις "τρία", δάχτυλα θα εκτοξεύονται έξω απ' τα παράθυρα προς κάθε κατεύθυνση.

Δεν βάζω στοίχημα ποιος θα νικήσει. Αλλά επειδή τον πατέρα μου τον βάφτισαν Ιωάννη, βλέπω στην πρώτη περίπτωση το κεφάλι του επί πινάκι, σερβιρισμένο με μήλα, ενώ στην δεύτερη, την κυρα-Ειρήνη δεμένη σε μια τάβλα χειροπόδαρα, να περιμένει ν' αρχίσει ο πόλεμος - έτοιμη για τον χασάπη, ώστε να την εκτελέσουν στα έξι μέτρα.

Μετά απ' όλα αυτά πως είναι δυνατόν να βγει κανείς κανονικός άνθρωπος?

Εβίβα!

Στην υγεία του Κέρτ Κομπέιν

(ρετσίνα ον δε ροκς - γι' αυτούς που ξέρουν να νερώνουν το κρασί τους)

it's a pity (πάμε Χαβάη)

Το σημερινό θέμα είναι ολίγον μουσικοειδές, ολίγον φυλο-κριτικό και κατά πολύ φεμινιστικό, έχει δε ολίγη από οικιακή οικονομία.

Για να τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, ο Κώστας γράφει απίστευτα.
http://tripyourdreams.blogspot.com/

Του το είπα και πήγε να μου το παίξει λίγο τρελός και πολύ μετριοπαθής. Μη μου λες τέτοια (τύπου "αν όλοι γράφαμε έτσι θα είχε λυθεί το θέμα της επικοινωνίας γιατί απλά θα διαβάζαμε ο ένας τον άλλο και θα καθόμασταν με το στόμα ανοιχτό το υπόλοιπο διάστημα" - προσοχή στις μύγες -- στοπ)... anyway!

Μη μου λες τέτοια, μου λέει, διότι θα την ψωνίσω και μετά..

Μετά τι? Του λέω. Πάρε με τηλέφωνο πριν ψωνίσεις, μπας και θέλω κάτι από το Σούπερ.

Καλά, μου λέει, επειδή σε συμπαθώ, η συμβουλή είναι δωρεάν! Μην εμπιστεύεσαι άντρα να πάει να ψωνίσει για χάρη σου!

Το ξέρουμε αυτό, κορίτσια, δεν το ξέρουμε?

Η απόδειξη βρίσκεται στην Πρωτοψάλτη.

"Είναι κρίμα - it's a pity " (ορίτζιναλ βέρσιον) αλλά "give me a break" και άσε τη λαϊκή κατά μέρος, και "πάμε Χαβάη".

Έτσι είναι τα αρσενικά.

Σαν τα λιοντάρια ένα πράγμα. Τέσσερις ώρες ξυπνάνε, βάζουν την λέαινα να κυνηγάει, τρώνε οι βασιλιάδες, και τον υπόλοιπο χρόνο κοιμούνται.

(Για να μην αδικήσω όσους εργάζονται τον χρόνο που θα έπρεπε να κοιμούνται...
σορρυ γκάιζ τα παράπονα στον Υπουργό Απασχόλησης).

Σήμερα που λέτε ήρθε και ο Κώστας ο ξάδελφος (άλλος Κώστας αυτός, μη μπερδεύεστε) από το σπίτι και τον έψησα να μείνει για να φάμε το μεσημέρι.

Και πετάχτηκα στο σούπερ να πάρω κάτι λεμόνια και άλλα συναφή για τις σαλάτες, και γυρνάω, και τι να δω. Είχε πλύνει όοοολα τα πιάτα που κείτονταν στο νεροχύτη και την λερωμένη κατσαρόλα που άραζε πάνω στο μάτι της κουζίνας.

"καλά του λέω, τι έκανες όσο έλειπα...;"
(τέτοια έκανα μόνο εγώ όταν έλειπε από το φοιτητοδωμάτιό του στην Εστία και γύριζε και μου την έλεγε που δεν ξεφορτώθηκα ακόμη το σύνδρομο της νοικοκυράς)

"Πέρασα εκπαίδευση με την Κυβέλη, σε λέω! Κι εσύ δεν με πιστεύεις..."

Ταύρος η Κυβέλη στο ζωώδιο... Θηριοδαμαστής η Κυβέλη... Αρσενικό για σπίτι ο Κώστας!

Ξέρετε πόσο κοντά νιώθουν ο ένας στον άλλο; Ενδειχτικά σας λέγω, η Κυβέλη την έκανε για Αυστραλία...!


Είναι μετά να μην πηγαίνεις για Χαβάη όταν ακούς να κουδουνίζουν οι λέξεις Σούπερ Μάρκετ...;

Καημένα μου αρσενικά!

"Sicko" κάτσε... katse -σήκω

Κάποιοι από εσάς ίσως να έχουν δει το ντοκυμαντέρ του "Ζορρό" Michael Moore, κάποιοι ίσως και όχι... Δεν έχει και τόση σημασία. Αν έπρεπε να το μεταφράσουμε στα ελληνικά, θα το λέγαμε "αρρώστω". Η Αρρώστω και ο Κίτσος πάνε Νοσοκομείο (τέτοια μεγαλεία).

Μπορεί να μην είδατε το ντοκυμαντέρ του για το θέμα της Υγείας στις ΗΠΑ, όλοι σας όμως έχετε δει κάποια (ανάποδη) μέρα τι σημαίνει ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ.

Σήμερα έφαγα τη μέρα μου στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης γιατί η θεία μου, που είναι εκτός των άλλων και γειτόνισσά μας, έσπασε το οστό του βραχίονα στο σημείο ακριβώς κάτω από τον ώμο της.

Όταν μπήκαμε ήταν 1,30 το μεσημέρι. Είχαν εφημερία από τις 8 το πρωί και φαντάζεστε τι γινόταν στους διαδρόμους. Σε πιάνει μια απελπισία όταν βλέπεις τον κόσμο που περιμένει, και περιμένει...σήκω-κάτσε, κάτσε-σήκω. Παρόλα αυτά, εξυπηρετηθήκαμε μέσα σε 1 ώρα! Μέσα σε μια ώρα πήγαμε κι ήρθαμε στο ακτινολογικό δυο φορές, της πήραν αίμα και ούρα, και της έκαναν εισαγωγή γιατί πιθανόν να χρειαστεί χειρουργείο. Άμα μπορούσαν και αξονική θα της έκαναν την ίδια ώρα (την οποία δεν την γλιτώνει, μόνο έτσι θα αποφασιστεί τι θα χειρουργηθεί, αν και πως).

Η γυναίκα αυτή, 49 ετών, εργαζόμενη, βγήκε από μια κακή συγκυρία, εκτός μάχης. Αν και έπαθε το ατύχημα εν ώρα εργασίας, κινδυνεύει να χάσει τη δουλειά της (εργάζεται part-time ως καθαρίστρια) ασφάλιση δεν έχει (το βιβλιάριο της Πρόνοιας ούτε που της το ανανέωσαν), και τη βγάζει κυριολεκτικά με ψίχουλα κάθε μήνα, και με λεφτά που τσοντάρει η αδελφή της και η μητέρα της. Αν δεν είχε τους δικούς της να της σταθούνε, δεν θα είχε στον ήλιο μοίρα.

Αυτά βλέπω, και λέω ότι ο κόσμος πρέπει να αλλάξει.

Στους διαδρόμους του Νοσοκομείου, παντού είδα αναρτημένες αφίσες. Οι γιατροί διαμαρτύρονται για τις απλήρωτες υπερωρίες, για τα εξαντλητικά ωράρια, για τις ελλείψεις στο χώρο υγείας, γιατί δουλεύουν 24ωρα ολόκληρα άυπνοι.

Σκέφτομαι ότι και ο τελευταίος ζητιάνος, ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ, στην Ελλάδα, έχει τη δυνατότητα να πάει στα επείγοντα, ακόμα και αν δεν έχει ασφάλιση, ακόμα και αν δεν έχει ευρώ στην τσέπη του, και να εξυπηρετηθεί, αργά ή γρήγορα. Όσο κι αν το φτύνουμε αυτό το σύστημα, ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ έχει (κάποια) ανθρωπιά.

Είδα έναν τέτοιο ζητιάνο έξω από την πόρτα του Νοσοκομείου, στρωμένο πάνω στα μάρμαρα, με έναν φραπέ κι ένα πακέτο τσιγάρα, να ρεμβάζει. Σκέφτηκα ότι αυτός ο άνθρωπος, μέσα στην αθλιότητά του, δεν έχει έγνοιες. Δεν έχει πιστωτικές να χρωστάει, ενοίκια που τρέχουν, υπέρογκα κοινόχρηστα. Θα πάει σαν το σκυλί, αλλά τα έχει γράψει (και διαγράψει) όλα. No money, no problem.

Την ίδια στιγμή γύρω του γίνεται το έλα να δεις. Η αστυνομία έχει αράξει ένα περιπολικό στον αυλόγυρο (στάνταρ stand by), μια γυναίκα αγκαλιάζει έναν συγγενή κλαίγοντας για τον άντρα της, κάποιοι χασομερούν καπνίζοντας και πίνοντας καφέ έξω από το κυλικείο, μια ολόκληρη οικογένεια γύφτων λιάζεται δίπλα στα παρτέρια.

Και μέσα στο Νοσοκομείο, οι εργαζόμενοι μοχθούν να δώσουν υπηρεσίες στον μέσο Έλληνα.

Την ίδια στιγμή, στο Διαβαλκανικό Κέντρο κάποιοι προνομοιούχοι καθρεφτίζονται στα μάρμαρα καθώς γλιστράνε με τον ορό στο χέρι πάνω στο παρκέ. Τους κοστίζει 100 ευρώ το μήνα η ιδιωτική ασφάλιση αλλά γι' αυτούς είναι ψίχουλα.

Ένας γιατρός στο Δημόσιο πληρώνεται 980 ευρώ. Μια πωλήτρια σε ένα οποιοδήποτε κατάστημα πληρώνεται γύρω στα 600 ευρώ. Ο πρώτος έχει στίψει τη ζωή του και ζωή δεν βλέπει. Η δεύτερη δεν ζει με τόσα.

Και κάποιοι μας έχουν πείσει ότι ο αγώνας είναι άκυρος.

Δεν είναι άκυρος κανένας αγώνας όταν σε μια κοινωνία υπάρχουν τέτοιες τεράστιες ανισότητες. Αντί να κοιτάμε μόνο τον κώλο μας και πως θα βγάλουμε τα περισσότερα (με οποιοδήποτε κόστος) για να έχουμε "τα πάντα" ίσως πρέπει να αναθεωρήσουμε τις αξίες μας.


Ο ατομισμός, η ύψιστη αυτή "αξία" του δυτικού κόσμου, κοντεύει να μας καταστρέψει, ως κοινωνία, ως περιβάλλον, ως όντα.

Μόνο όταν τον ανατρέψουμε, μόνο τότε θα δούμε το πραγματικό ΦΩΣ ΣΤΟ ΤΟΥΝΕΛ...