Jodie Foster

Μια Foster διαφορετική από τις άλλες!

Όταν έχεις βγει από την αίθουσα μετά την προβολή του “the Brave one” («Εκτός εαυτού»), αν είσαι φαν της Τζόντι Φόστερ ή του σκηνοθέτη, Νηλ Τζόρνταν, ξέρεις αυτόματα ότι πρόκειται για μια συνεργασία που θα εκτιμηθεί πολύ περισσότερο στο μέλλον απ’ ότι τολμά ν’ αντιληφθεί το κοινό σήμερα, που έχει συνηθίσει να καταπίνει τις ταινίες εκδίκησης τη μια μετά την άλλη σαν να ήταν καραμέλες.

Το «Εκτός εαυτού» είναι το εξευγενισμένο, σχεδόν ακαδημαϊκό «Old Boy» της Δύσης, χωρίς την υπερβολική βία και τα βασανιστήρια του Κορεάτη Τσάν-Γουκ Παρκ. Πιο σημαντική όμως ίσως ακόμη και από αυτή τη διαπίστωση, είναι ότι στο «Εκτός εαυτού» η Τζόντι Φόστερ φωτίζει εξ ολοκλήρου μια πλευρά της ίδιας της προσωπικότητάς της, τον θυμό, την απελπισία, το κενό και την οργή του θύματος, που κράτησε κρυμμένα για πολλά χρόνια κλειδωμένα στο χρονοντούλαπο, από τότε που στις 30 Μαρτίου 1981 ο John Hinckley Junior, ένας ψυχωτικός θαυμαστής της, αποπειράθηκε να δολοφονήσει τον πρόεδρο Ronald Reagan, ισχυριζόμενος ότι το έκανε για να τραβήξει την προσοχή της ηθοποιού, μιμούμενος τον Robert De Νiro στο ρόλο του ανισόρροπου Travis Bickle και επηρεασμένος από το κλασικό πια αριστούργημα «Ο Ταξιτζής» του Μάρτιν Σκορτσέζε.

Ακολούθησε η «απόπειρα» δολοφονίας της ηθοποιού από έναν άλλο «θαυμαστή» της, τον Edward Richardson, που παρακολουθούσε τις κινήσεις της καθημερινής της ζωής στο Πανεπιστήμιο Yale, όπου φοιτούσε, και όταν συλλήφθηκε ομολόγησε πως «ήταν υπερβολικά όμορφη για να τη σκοτώσει». Μετά από αυτά τα περιστατικά η μόλις 20 ετών Τζόντι αποφασίζει να αντιμετωπίσει γενναία το ζήτημα, δημοσιεύοντας τις απόψεις και τα συναισθήματά της για το θέμα, σε ένα άρθρο στο της στο Esquire το 1982 με τίτλο “Why me?”, καθώς και με την παρουσία της σε μια συνέντευξη τύπου, και μη δεχόμενη, τούδε κι εφεξής, να αναφερθεί το θέμα ποτέ ξανά, εκτός από τη συνέντευξή της στην εκπομπή «60 λεπτά» το 1999.

Πίσω στην τελευταία της ταινία, όταν τη βλέπει κανείς στην οθόνη να τραβά την σκανδάλη, τιμωρώντας τον θύτη της, τον χαρακτήρα που στο «Εκτός εαυτού» καταστρέφει την προσωπική της ευτυχία έχοντας σκοτώσει τον άντρα που αγαπά, και να ομολογεί πως «έγινα ένας ξένος που δεν μπορώ ούτε εγώ πια να αναγνωρίσω» είναι αδύνατον να μην αναρωτηθεί κανείς από πού πηγάζει ένα συναίσθημα τόσο δυνατό που τρυπά την οθόνη. Η αλήθεια είναι, όπως και σε κάθε ρόλο που επιλέγει η Φόστερ να ερμηνεύσει, πως πηγάζει από την ίδια της τη ζωή.

Έγραφε στο Esquire το 1982, μετά την ακρόαση στο δικαστήριο για την υπόθεση του Hinckley: «τράβηξα τα λουριά από το σάκο μου, έβαλα το πιο βρώμικο τζην μου, και γύρισα πίσω στο Πανεπιστήμιο… Μερικοί από τους φίλους μου ήθελαν να σεβαστούν τον ιδιωτικό μου χώρο τη στιγμή εκείνη, κάποιοι χαμογέλασαν και προχώρησαν. Αλλά ήξερα ότι υπήρχαν δυο Τζόντι Φόστερ. Μία, μεγάλη όπως και η οθόνη, ένα όραμα της Τεχνικόλορ με ανεμίζοντα ξανθά μαλλιά και ένα χαμόγελο αυτοπεποίθησης. Ήταν η γυναίκα που όλοι έβλεπαν. Αλλά η δεύτερη Τζόντι ήταν ένα φάντασμα που μόνο εγώ ήξερα. Ήταν ένα πλάσμα σαβανωμένο με παλικαριά και εξυπνάδα και κάτω από αυτό ήταν ένα πλάσμα ανάπηρο, ένα εύθραυστο και αποξενωμένο ον».

«Επέλεξα να γίνω ηθοποιός και όχι διασημότητα» λέει η 45χρονη σήμερα Τζόντι Φόστερ, μητέρα 2 παιδιών, και αναγνωρισμένη πια σκηνοθέτης και παραγωγός εκτός των άλλων. Το μάθημα της προστασίας του ιδιωτικού της χώρου το πήρε από πολύ νωρίς και της κόστισε ακριβά. Αρνείται να αποκαλύψει οποιαδήποτε πτυχή της προσωπικής της ζωής, αρνείται ακόμη και να σχολιάσει το ονόμα του Hinckley σε συνεντεύξεις (ακόμη και αποχωρώντας από αυτές γι’ αυτό το λόγο), και κανείς δεν γνωρίζει ποιος είναι ο πατέρας των παιδιών της. Αν υπολογίσει όμως κανείς πόσα χρόνια εργάζεται ως ηθοποιός (από 3 χρονών, τότε που έκανε το πρώτο της διαφημιστικό για την Coppertone!!!) έχει ήδη συμπληρώσει πάνω από 40 χρόνια εργασίας σε έναν χώρο σκληρό, ανταγωνιστικό, και πολλές φορές αδίστακτο.

«Καλοθελητές» βρέθηκαν, και μάλιστα πολλοί- ένας από τους οποίους, ο ίδιος της ο αδελφός εν ονόματι Buddy (έχει τρία αδέλφια) που με την δημοσίευση της ανεπίσημης βιογραφίας της αδελφής του το 1997 προσπάθησε εκτός των άλλων να βγάλει την Τζόντι Φόστερ «από την ντουλάπα», δίνοντας στοιχεία για την προσωπική της ζωή και «αποκαλύπτοντας» ότι είναι «αμφιφυλόφιλη». Πιο πρόσφατα, το περιοδικό “OUT” (2004) με ένα προκλητικό εξώφυλλο, επικαλείται τους λόγους που οι αστέρες δεν παίζουν το παιχνίδι των μήντια και επαναλαμβάνει αυτό που πολλοί πιστεύουν, ότι η εικοσάχρονη φιλική σχέση της Foster με την παραγωγό Cyndey Bernard (με την οποίο μοιράζεται την κηδεμονία των δυο γιων της) είναι μια βιτρίνα και ότι διατηρούν ούτε λίγο ούτε πολύ μια ομοφυλοφιλική σχέση. Η ίδια η Jodie αρνείται να επιβεβαιώσει τις φήμες, και έχει δηλώσει ότι θα αποκαλύψει την πατρότητα των παιδιών της στα ίδια όταν θα ενηλικιωθούν.

Στο κάτω – κάτω της γραφής, ποιος νοιάζεται; Πόσοι γνωρίζουν αυτά που έχουν στ’ αλήθεια σημασία για να κρίνουν το χαρακτήρα της, για παράδειγμα ότι πάλεψε για τη μόρφωσή της και επέλεξε να πάει στο Πανεπιστήμιο για να ζήσει μια φυσιολογική ζωή αντί να καταρρεύσει από τις απαιτήσεις της διαρκούς έκθεσης στο φακό όπως άλλες μικρές «σταρ» της σειράς της, όπως π.χ. οι Ντρου Μπάριμορ και Μπρουκ Σηλντς ή ότι διέλυσε την εταιρία παραγωγής της Egg Pictures (που γύρισε μεταξύ άλλων το μικρό διαμάντι «Little Man Tate»), για να διαθέσει περισσότερο χρόνο στα παιδιά της;

Η αλήθεια είναι ότι η μικρή Τζόντι ανέλαβε από νωρίς έναν δυναμικό ρόλο στα πλαίσια της οικογένειάς της, αναγκασμένη να σταθεί στη μητέρα της που μεγάλωνε 4 παιδιά χωρίς την παρουσία του πατέρα, ο οποίος τους εγκατέλειψε πριν ακόμη γεννηθεί η Τζόντι. Η μητέρα της, Έβελυν, εργαζόταν ως βοηθός και αργότερα ως παραγωγός ταινιών και οι μνήμες της Τζόντι από τα χρόνια που πέρασε με τα τρία της αδέλφια, Buddy, Lucinda και Connie είναι μια σειρά από διαρκείς auditions, διάβασμα σεναρίων και πρόχειρα κινέζικα γεύματα από χαρτόκουτα. Τα αδέλφια της είναι υπεύθυνα και για το ψευδώνυμο Jodie (το πραγματικό της όνομα είναι Alicia Christian) το οποίο της κόλλησαν αρνούμενοι να την φωνάζουν Αλίσια.

Η μικρή Τζόντι είχε ήδη 50 εμφανίσεις στο ενεργητικό της στον κινηματογράφο και την τηλεόραση, πριν καν ενηλικιωθεί…! Όταν ο Μάρτιν Σκορτσέζε την επέλεξε για το ρόλο της Άιρις, ήταν μόλις 13 ετών… χαρακτηριστικό είναι ότι η αδελφή της Connie που ήταν επτά χρόνια μεγαλύτερη ανέλαβε να αντικαταστήσει την μικρή Τζόντι στις πιο «δύσκολες» σκηνές της ταινίας.

Τρομαχτικά έξυπνη (έμαθε ήδη να διαβάζει από τα 3 της χρόνια) η Τζόντι Φόστερ έχει αποφοιτήσει με άριστα από το Lycée Français de Los Angeles, και γνωρίζει άπταιστα Γαλλικά, γι’ αυτό και ντουμπλάρει πάντα η ίδια τις ταινίες της στη Γαλλική γλώσσα. Από το Yale αποφοίτησε επίσης magna cum laude («με μεγάλο έπαινο») στην κατεύθυνση της Αγγλικής Λογοτεχνίας, από το οποίο ίδρυμα και κατέχει Διδακτορικό τίτλο επί τιμής.

Για να αναφερθεί κανείς απλώς και μόνο στην τεράστια και σημαντική φιλμογραφία της ηθοποιού, θα χρειαζόταν σελίδες… Εδώ απλώς θα υπενθυμίσουμε τους πιο σημαντικούς της ρόλους: ως Σάρα Τομπάιας στο κοινωνικό δράμα «Οι Κατηγορούμενοι» (1988) και ως Κλαρίς Στάρλινγκ στο ψυχολογικό θρίλερ «Η σιωπή των αμνών» (1991), ταινίες που της χάρισαν από ένα Όσκαρ.

Πολύ πριν τα Όσκαρ όμως να θυμίσουμε επίσης τα BAFTA που έλαβε για το «Bugsy Malone» (1976) και για τον «Ταξιτζή» καθώς και για τη «Σιωπή των Αμνών», την υποψηφιότητά της για Χρυσή Σφαίρα στο «Freaky Friday» (1977), την οποία έλαβε αργότερα για τη «Σιωπή των Αμνών», τους «Κατηγορούμενους» και την «Επαφή» καθώς και τις πολλαπλές υποψηφιότητές της για τα Saturn Awards στους ρόλους «the Little girl who lives down the lane» (1977), “Contact” (1998), “Panic Room” (2003) και “Flightplan” (2006). Επίσης να τονίσουμε ότι έλαβε το Screen Actors Guild Award για την συγκλονιστική της ερμηνεία στο ρόλο της “Nell” (1995), και την υποψηφιότητά της για Όσκαρ για την ίδια ταινία. Οι …καλές γλώσσες λένε ότι με την ερμηνεία της στο «Εκτός εαυτού», η Τζόντι Φόστερ προορίζεται για μια ακόμη υποψηφιότητα, την οποία πολύ πιθανόν και να κερδίσει, τριτώνοντας τα μέχρι τώρα δύο Όσκαρ που έχει λάβει από την Ακαδημία. Της ευχόμαστε καλή τύχη, γιατί αυτή ευνοεί (και) τους γενναίους…

Σημ.: Το παραπάνω άρθρο δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Libre στις αρχές Δεκεμβρίου του 2007.

Λίγες ημέρες αργότερα η Jodie Foster παραδέχθηκε εμμέσως πλην σαφώς τη σχέση της με την Cydney Bernard δημοσίως, ευχαριστώντας την σε απονομή βραβείων στο Λος Άντζελες με τις λέξεις: "(Thank you to) my beautiful Cydney who sticks with me through all the rotten and the bliss." Το ζευγάρι χώρισε το 2008.

how do I loathe thee? let me count the ways

Or "10 things I hate about you"

1. "Η κυβέρνηση θα προχωρήσει σε διορθώσεις του εκλογικού νόμου, ώστε να αποτρέψει το ενδεχόμενο κυβερνητικής αστάθειας" (ώστε να συνεχίσουν οι μειοψηφίες να κυβερνούν την πλειοψηφία?)

2. " Παρότι υπήρξε ο απαραίτητος χρόνος και οι καιρικές συνθήκες ήταν περίπου αναμενόμενες, δεν κατασκευάστηκαν στις πυρόπληκτες περιοχές τα στοιχειώδη αντιπλημμυρικά και αντιδιαβρωτικά έργα. Φαίνεται ότι η κυβέρνηση ικανοποιείται να περιορίζεται στο ρόλο του διασώστη." (και αυτή ήταν μια από τις προτεραιότητες της κυβέρνησης?)

3. Σύμφωνα με τη ΓΣΕΕ πολιτική της κυβέρνησης «έχει ως στόχο να υπονομεύσει τα ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων και να προχωρήσει σε καταλήστευση των αποθεματικών, ιδίως της επικουρικής και προνοιακής ασφάλισης». (και επιλέχθηκε ξανά να κυβερνήσει? παρά τα "δομημένα ομόλογα"?)

4. "τέσσερις στους δέκα πολίτες δηλώνουν ότι κανένα κόμμα δεν μπορεί να δώσει λύσεις στα προβλήματα. Σε έρευνα της Metron Analysis σχεδόν δύο στους τρεις πιστεύουν ότι ο πολιτικός κόσμος απομακρύνεται από τα καθημερινά προβλήματα" (και 4 στους 10 Έλληνες ψήφισαν την Ν.Δ.?)

5. " Στα όρια του συναγερμού πολλές περιοχές στη χώρα μας για την ατμοσφαιρική ρύπανση που προκαλεί η ΔΕΗ αποκαλύπτει ρεπορτάζ του Flash 96.
Η παγκόσμια βάση δεδομένων Κάρμα κρούει τον κώδωνα του κινδύνου. Τα 3/5 του συνόλου των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα στην Ελλάδα βρίσκονται στον ουρανό της Κοζάνης." (και είπαν ότι προτεραιότητα είναι το περιβάλλον?)

6. " Το τελικό κείμενο για τον κρατικό προϋπολογισμό του 2008, που κατατίθεται στην Βουλή την ερχόμενη Τρίτη 20 Νοεμβρίου, θα έχει ελάχιστες αποκλίσεις από το προσχέδιο του προϋπολογισμού και δεν θα υπάρξουν εκπλήξεις, ενώ μετά την κατάθεση του προϋπολογισμού και μέχρι τις αρχές Δεκεμβρίου η κυβέρνηση θα παρουσιάσει το νομοσχέδιο για την τρίτη φάση της φορολογικής μεταρρύθμισης. " (και κάναμε εκλογές γιατί δεν μπορούσαν να τον καταρτίσουν?)

7. " Καμπανάκι χτυπά η Κομισιόν στο οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης. Προαναγγελία αύξησης έμμεσων φόρων αλλά και πιο σφιχτή μισθολογική πολιτική, προβλέπει η ετήσια έκθεση φθινοπωρινών προβλέψεων της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Εκτιμά ότι ο πληθωρισμός θα κινηθεί ανοδικά το επόμενο έτος, λόγω της αύξησης των τιμών των καυσίμων, αλλά και των έμμεσων φόρων στη χώρα μας. " (και υποσχέθηκαν όχι άλλους φόρους?)


8. Δίωξη για απιστία και παράβαση καθήκοντος κατ' εξακολούθηση άσκησε ο Εισαγγελέας Πρωτοδικών σε βάρος σύσσωμου του διοικητικού συμβουλίου του Ταμείου Υγείας των δημοσίων υπαλλήλων, στο οποίο μετέχουν στελέχη της ΝΔ και συνδικαλιστές του ΠαΣοΚ. Στο Ταμείο, μόνο για το 2007 διαπιστώθηκε τρύπα 300 εκατ. ευρώ. Οι επιθεωρητές δημόσιας διοίκησης που αποκάλυψαν την υπόθεση καταγγέλλουν ότι στον Οργανισμό Περίθαλψης Ασφαλισμένων Δημοσίου έχει στηθεί ένα μεγάλο φαγοπότι στο οποίο εμπλέκονται δημόσιοι υπάλληλοι, γιατροί, ιδιωτικά διαγνωστικά κέντρα και φαρμακεία. (και ακόμη περιμένουμε την εξυγείανση του Δημόσιου Τομέα?)

9. " Οι πρόσφατες εκλογές πέρασαν χωρίς ν' ακουστεί σχεδόν τίποτα για το σύστημα υγείας και τα δεινά που υφίστανται οι πολίτες εξαιτίας του" . (και νοιάζονται για το "κοινωνικό κράτος"?)

10. " Ξανάρχισαν οι καταλήψεις των σχολείων, όπως αναμενόταν μια και τίποτα δεν άλλαξε, μια και αποτύχαμε τα τελευταία πολλά χρόνια να αναρωτηθούμε ποιος πιστεύουμε ότι είναι ο πραγματικός σκοπός του σχολείου. Και θα συνεχίζονται ενόσω δεν ξεκινά ο εθνικός διάλογος για το ρόλο του σχολείου. Οχι ο διάλογος των κομμάτων που αφορά τη δομή και χρηματοδότηση των σχολείων, αλλά ο κοινωνικός διάλογος για το ρόλο τους. Ενώ οι πολιτικοί μαλώνουν και περιφέρουν στα ΜΜΕ την άγνοιά τους, τα σχολεία υποβαθμίζονται, γίνονται εργοστάσια κονσερβοποιημένης γνώσης, χώροι δυστυχίας της ελληνικής νεολαίας που είναι τελικά και η μόνη χαμένη. " (και το μόνο που φταίει είναι ένα ρημαδιασμένο βιβλίο ιστορίας?)

Της Παιδείας σου το Κάγκελο

250 ΣΧΟΛΕΙΑ ΤΕΛΟΥΝ ΥΠΟ ΚΑΤΑΛΗΨΗ

"Όλοι πρέπει να σέβονται το δικαίωμα του καθενός στη γνώση. Κάθε δημοκρατικά ευαισθητοποιημένος πολίτης υιοθετεί αυτή την άποψη. Κάποιοι σπάνε λουκέτα και αλυσίδες. Βάζουν καινούργια και την επομένη καταλαμβάνουν το χώρο. Οι ολίγοι δηλαδή επιβάλλουν την άποψή τους στους πολλούς", σημείωσε και αναρωτήθηκε σε ποια Δημοκρατία, από αρχαιοτάτων χρόνων, οι ολίγοι επέβαλλαν την άποψή τους στους πολλούς και αν είναι αυτό που μας δίδαξαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, η φιλοσοφία, η διεθνής ακαδημαϊκή κοινότητα. «Αυτό είναι Δημοκρατία εν τέλει;» διερωτήθηκε. Τάδε έφη Κυβερνητικός Εκπρόσωπος Θ. Ρουσόπουλος.

Ανέφερε για παράδειγμα πως το πρωί σε ραδιοφωνική εκπομπή, άκουσε γονέα να λέει ότι στο σχολείο που πηγαίνει το παιδί του, το οποίο είναι καινούργιο και δεν λείπουν βιβλία ή δάσκαλοι, κάποιοι άρχισαν κατάληψη διαμαρτυρόμενοι για τον Καποδίστρια 2 ή το άρθρο 16. Και συνεχίζει ακάθεκτος: "Σε ένα σχολείο χωρίς προβλήματα, κάποιοι δημιουργούν πρόβλημα διαφωνώντας με τον Καποδίστρια 2 ή με το άρθρο 16. Αυτά είναι προφάσεις", λέει ο κυβερνητικός εκπρόσωπος.

Και ερωτώ:

1. " Όλοι πρέπει να σέβονται το δικαίωμα του καθενός στη γνώση" :
όποιος ισχυριστεί ότι το Ελληνικό σχολείο (Δημοτικό, Γυμνάσιο και Λύκειο) συμβάλλει στο να κερδίσει ο μαθητής τη γνώση, ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ, και μπορεί και να αποδείξει τον γελοίο αυτό ισχυρισμό, πρέπει να κερδίσει τουλάχιστον βραβείο Νόμπελ για την επιστημονική του δεινότητα, γιατί μόνο ένας δεύτερος ΑΕΙσταΙΝ στη θέση του Αϊνστάιν θα δύνατο να βρει έστω και ένα μικρό, ελάχιστο θεώρημα που να αποδεικνύει ότι το μάθημα που γίνεται στα ελληνικά σχολεία ΔΕΝ μπαίνει από το ένα αυτί (ΙΝ) και βγαίνει από το άλλο (ΟUT) με την ταχύτητα του φωτός.

Επίσης, αν κάποιος εκπαιδευτικός νιώθει ότι διδάσκει τα παιδιά αντί να τα βασανίζει με διάφορους "εκπαιδευτικούς" τρόπους, τους οποίους έχει εφεύρει το Υπουργείο, να βγει τώρα να το πει, ουτωσώστε να προαχθεί από Διευθυντής Τσίρκου και Θηριοδαμαστής σε Ευεργέτη του Γένους και Προστάτη των Δικαιωμάτων των ζώων.


2. "Σε ποια δημοκρατία οι ολίγοι επέβαλλαν την άποψή τους στους πολλούς... Είναι αυτό Δημοκρατία;"

Αυτό τώρα είναι ερώτηση κρίσεως; (Από αυτές που δεν σκάμπαζε δηλαδή κι ούτε πρόκειται να σκαμπάζει ποτέ το εκπαιδευτικό μας σύστημα;)
Στην ερώτηση σε ποια Δημοκρατία ισχύει ο νόμος της ολιγοψηφείας...
Η απάντηση είναι ΣΕ ΟΛΕΣ! (ποιό ήταν το ποσοστό της Ν.Δ. στις εκλογές της 15ης Σεπτεμβρίου; μήπως ήταν ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ 50% και δεν το αντιληφθήκαμε;;;;;;;;;;;;;)
Στην ερώτηση "Είναι αυτό Δημοκρατία; " δεν θα απαντήσω! Γιατί δηλαδή όταν πιάνει τον Ρουσόπουλο υπαρξιακή κρίση πρέπει να βρίσκουμε εμείς τη λύση; Δεν κατάλαβα, δεν το ήξερε, όταν έγινε κυβερνητικός εκπρόσωπος, ποιας Δημοκρατίας εκπρόσωπος είναι (της "Νέας" ΡΕ!!!! φωνάζει η γαλαρία... ΤΗΣ "ΝΕΑΣ"!!!!!!); Δεν ρώταγε;
Και πρέπει να του το θυμίσουμε εμείς;

Φύλα μουνί τον κόρφο σου και ψείρα μη μου δίνεις!!!!!!!!

3. Κατά τον Κυβερνητικό εκπρόσωπο αν υπάρχουν δάσκαλοι και βιβλία στα σχολειά δεν τίθεται κανένα πρόβλημα λειτουργίας τους, άρα και ουδένας λόγος διαμαρτυρίας συντρέχει. Τον πιάνει, δε, μια φοβερή και τρομερή αγανάκτηση που κάποιοι σκέφτηκαν ότι υπάρχουν κι άλλοι λόγοι διαμαρτυρίας πέραν των καθαρά λειτουργικών!!!

Ρε παιδιά, ξυπνήστε τον, γιατί ακόμα κοιμάται όρθιος -- ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΗΣ ΠΟΙΟΤΗΤΑΣ ΣΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ ΔΕΝ ΘΑ ΤΕΘΕΙ ΠΟΤΕ; κι αν το θέμα τέθηκε με το "βιβλίο της Στ' Δημοτικού, έστω, εμμέσως (γιατί εκφυλίστηκε σε μια ηλίθια αριστερο/δεξιά κόντρα πάλι για "πατριωτικά" θέματα) ο κυβερνητικός εκπρόσωπος που ήταν και δεν το πήρε χαμπάρι όταν συνέβαινε; Στην επιτροπή Βολέματος και Δημοσίων Παρέργων της ΚοινοΒούλας; Μήπως πήρε κατά τύχη το μετρό για να δείξει ότι έχει οικολογικό πρόσωπο και κατέβηκε κατά λάθος στη Γλυφάδα? Ρε συ Θόδωρε..... έχει χάρτη το μετρό, κατέβα εκεί που λέει με μεγάλα κόκκινα γράμματα ΣΥΝΤΑΓΜΑ.

4. Σύμφωνα πάλι με τον εφιάλτη του Ρουσόπουλου (απ' τον οποίο δεν έχει καταφέρει να ξυπνήσει ακόμη όπως φαίνεται) το ζήτημα της αναθεώρησης του άρθρου 16 του Συντάγματος είναι ΠΡΟΦΑΣΗ.

Το άρθρο 16 (αν καθίσετε να το διαβάσετε ολόκληρο έχει 9 παραγράφους) λέει στην 8η παράγραφο ΡΗΤΑ ότι "η σύσταση ανώτατων σχολών από ιδιώτες ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ".

Σας προκαλώ τώρα να κάνουμε μαζί ένα τριπ μέχρι τις Ηνωμένες Πολιτείες (το άντρο του "καπιταλισμού" και της ελεύθερης αγοράς) και να κάνουμε μια μικρή στάση στη Νέα Υόρκη. Ας κλείσει το πλάνο από τράβελινγκ κι ας μπει με το ντόλυ σε ένα πλούσιο, φωτεινό διαμέρισμα στο Μανχάτταν. Εκεί μια Σίρλεϋ, Χάνα, ή Αμάντα, 38 ετών, μητέρα ένός 2χρονου κοριτσιού, που λέγεται Κίρα, Ντόροθυ, ή Τζόντι, αγχώνεται για τους βαθμούς της κόρης της. Close up: Έχει μπροστά της όλο το πλάνο της εκπαίδευσης της Κίρα, Ντόροθυ ή Τζόνι, για τα επόμενα 22 με 25 χρόνια. Σχεδιάγραμμα λεπτομερές, με κάθε πρόβλεψη για κάθε τομέα.

To Voice Over μας πληροφορεί ότι η μητέρα αναρωτιέται: Σε ποιους παιδικούς σταθμούς θα πάει, σε ποιο νηπιαγωγείο, ποιο elementary school θα επιλέξει, ποιο High School, ποιο College, και που θα πάει για Masters ή Διδακτορικό. Όλα αυτά κρίνονται από το τεστ που θα δώσει η μικρή αύριο! Το μέλλον της ολόκληρο, τα χρήματα, η ευτυχία και η καριέρα της, ακόμη και η οικογενειακή της χαρά εξαρτάται από το αν θα μπορέσει να βάλει δυο σκατοτουβλάκια μέσα σε διάφορες τρύπες ή αν θα διαλέξει το σωστό χρώμα από ένα δειγματολόγιο και σε πόσα δευτερόλεπτα. CUT.

Βάζει τη μικρή να ξαναπροβάρει το τεστ με τα lego επιβραβεύοντάς την με επιφωνήματα θαυμασμού κάθε φορά που με τσατίλα σαβουρτά το τουβλάκι μέσα στην τρύπα, στο simulation test που έχει αγοράσει από το amazon.com. CUT.

Λίγο πιο πέρα, στο Μπρούκλυν, μια εργαζόμενη μητέρα (που τη λένε Έλεν, Σάρα ή Πενέλοπε) που πήρε άδεια από την δουλειά της για να πάει τη μικρή Σουζάνα, Ρεμπέκα ή Μαρία στο γιατρό, αναρωτιέται πως στο κέρατο θα καταφέρει με τον μισθό της να πληρώσει το γαμοσταθμό που στέλνει τη μικρή από τότε που τελείωσε η maternity leave, και ταυτόχρονα να καλύψει το λογαριασμό για την θέρμανση, την ασφάλεια ζωής και τα ψώνια της εβδομάδας. Καταλήγει ότι θα την περάσουν για άλλη μια φορά με γεύμα μικροκυμάτων (βγαίνει φθηνότερο) κι αντί να πάει την μικρή σινεμά ή στο κουκλοθέατρο θα πάνε στο party γενεθλίων της αχώνευτης γειτόνισσας, αν καταφέρει να πείσει την μικρή ότι ο κλόουν που προσλαμβάνουν για τα παιδικά πάρτι και την κάνει να τσιρίζει "help help IT IT IT" δεν είναι δολοφόνος από μυθιστόρημα του Στήβεν Κινγκ αλλά entertainer. Που να φτάσει στην τρομερή ηλικία που θα πρέπει να πάει στο High School (αναρωτιέται). Άραγε να της μάθει από τα 5 ή από τα 8 αυτοάμυνα με σουγιά και μέις σπρέι?

Αυτή θα είναι η πραγματικότητα στην Αθήνα του 2015 (οκτώ μόλις χρόνια από σήμερα)
αν περάσει η αναθεώρηση του Συντάγματος. Απλά όπου Μανχάτταν βάλτε εσείς Ψυχικό κι όπου Μπρούκλυν Αμπελόκηποι, κι είστε μέσα.

Κάτι λέγαμε για καπιταλισμό, κι εσείς είχατε ξεχάσει την πάλη των τάξεων;

Όχι Σκοπιανός..., Σκοπιανάκης

Σύμφωνα με έρευνα του flash.gr, η πλειοψηφία των Ελλήνων (55%) δεν θέλει να δεχτεί ούτε απλή αλλά ούτε και σύνθετη ονομασία των Σκοπίων που να περιλαμβάνει την λέξη "Μακεδονία". Ένα 36% θα δεχόταν τη σύνθετη ονομασία, ενώ ένα 8% θα δεχόταν τον όρο Μακεδονία.

Σόρρυ που ρωτάω έτσι στο άσχετο, αλλά, σας έχει τύχει να μπείτε σε λεωφορείο που είναι ΑΔΕΙΟ, και να μπει κάποιος που να θέλει να καθήσει ακριβώς στη θέση που κάθεστε? Εμένα μου συνέβη σήμερα...! Συγκεκριμένα, μπήκα και κάθισα στο Λεωφ. Νο 33 (Άγιος Παντελεήμων). Δυο στάσεις παρακάτω ανεβαίνουν δυο γιαγιάδες, γύρω στα 70-φεύγα και δείχνουν τη θέση μου, απαιτώντας με χειρονομίες να καθήσουν εκεί. Δίπλα μου, πίσω μου, και παντού, υπάρχουν άδειες θέσεις! Λέω άι στον άγιο τόπο, δεν πειράζει, γριές είναι, θέλουν να καθήσουν δίπλα στην πόρτα, τι να κάνουμε, και σηκώνομαι σαν καλή Σαμαρίτισσα και πάω και κάθομαι μπροστά κοντά στον οδηγό. Κουτσοί, στραβοί, στον Άγιο Παντελεήμονα, σκέφτομαι.

Δυο στάσεις παρακάτω, ανεβαίνει μια πενηντάρα κουστουμαρισμένη και παρφουμαρισμένη. ("Ελπίζω να μην θέλει κι αυτή να κάτσει εκεί που κάθομαι"λέω από μέσα μου). Η οποία, αν είναι ποτέ δυνατόν, το επόμενο αμέσως δευτερόλεπτο, πηγαίνει παρακάτω, χτυπάει το εισιτήριό της και μετά γυρνάει προς τα πίσω και στέκεται δίπλα μου!!!Δείχνει το κάθισμα δίπλα στο παράθυρο ζητώντας μου να σηκωθώ για να καθίσει, ενώ υπάρχουν άλλες 15 θέσεις δίπλα σε παράθυρα!!! Είναι να τρελαίνεται κανείς! Προτιμούν να σε ξεσηκώσουν και να σε στριμώξουν και να σου τα πρήξουν, παρά να καθίσουν μόνες τους! Φταίνε οι γυναίκες που έχουν κάποιο ακατονόμαστο κοινωνικό σύνδρομο? Φταίει το σεξ-απήλ μου? Φταίει το ότι βρίζω τα θεία? Δεν ξέρω.

Αυτό που ξέρω είναι ότι το δίχως άλλο αυτές οι απίστευτες συμπτώσεις είναι θεϊκό φτύσιμο. Πείτε το αίσθηση του χιούμορ αν θέλετε (εγώ συμφωνώ με τους Depech Mode "god's got a sick sense of humor and when i die i expect to find him laughing") πείτε το divine comedy, έχω πειστεί ότι αυτά τα πράγματα που μου συμβαίνουν δεν είναι εξαιτίας του Ανάδρομου Ερμή ή της Κατιούσας Αφροδίτης, αλλά είναι γεγονότα που μου συμβαίνουν επίτηδες για να τα γράφω εγώ εδώ κι εσείς να γελάτε μαζί μου.

Ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά το Σκοπιανό, να ένας ακόμη άγριος παραλληλισμός που μπορείτε να κάνετε. Η πλειοψηφία (ένα 55%) θα θεωρούσε το αίτημα να σηκωθεί για να κάτσει κάποιος άλλος στη θέση του σε ένα άδειο λεωφορείο, παρενόχληση. Ένα 36% θα το δεχόταν κάτω από κάποιες προϋποθέσεις, κι ένα 8% που όπως ξέρουμε είναι χεσμένο στην ευγένεια θα το θεωρούσε δεδομένο ότι πρέπει να παραχωρήσει τη θέση του αν του το ζητήσει κάποιος συνεπιβάτης.

Εσείς τι πιστεύετε? Προσωπικά χέστηκα για τα Σκόπια και το Σκοπιανό... Όχι Γιάννης, Γιαννάκης. Η αλήθεια είναι ότι η ΝουΔου θα τελειώσει αυτό που ξεκίνησε ο Μητσοτάκης. Και η αλήθεια είναι επίσης ότι οι Σκοπιανοί γεωγραφικά είναι Μακεδόνες, όσο κι αν εμείς σχίζουμε τα ιμάτιά μας ότι δεν είναι και ιστορικά.

Τέλος, η αλήθεια είναι ότι οι Αμερικανική πολιτική σε σχέση με την Ελλάδα προσέχει να μας τρέχει έτσι ώστε να έχουμε ανάγκη τον προστάτη-νταβά. Κάποτε ήταν η Σοβιετική Ένωση, μετά ήταν το Κυπριακό, η Τουρκία, κλπ. Από τότε που σιγά - σιγά εκλίπουν οι εξ ανατολών κίνδυνοι και όλες αυτές οι μπαρούφες, διέλυσαν τα Βαλκάνια για να έχουν στο χέρι και εμάς και εκείνους.

Μοναχός σου χόρευε, κι όσο θέλεις πήδα, λέει μια σοφή ελληνική παροιμία. Η Ελλάδα έχει μπει στο χορό της υπερδύναμης από το Β' Παγκόσμιο και μετά, και το μόνο που της μένει... είναι να χορέψει!