Homotopia by the White Tower @ Thessaloniki, 16 May 2010

Σε λένε "Αγάπη" και βρίσκεσαι στα πιο απίθανα μέρη. Εκεί που κανείς δεν σε περιμένει, ακόμη και εκεί που για κάποιους δεν θα έπρεπε να βρίσκεσαι.
Αυτή την Κυριακή γύρισες τους δρόμους της Θεσσαλονίκης, κάνοντας ένα πείραμα: Πόσοι από τους κατοίκους της θα αντιδράσουν θετικά, πόσοι αρνητικά και πόσοι αδιάφορα, μπροστά στο θέαμα ενός ζευγαριού νεαρών αγοριών που κάνουν τη βόλτα τους το απόγευμα στο κέντρο της πόλης, εκδηλώνοντας την αγάπη τους ο ένας για τον άλλο χωρίς να φοβούνται να φιληθούν δημόσια, να αγκαλιαστούν ή απλά να κρατηθούν από το χέρι;
Η απάντηση ήρθε: παρά τους φόβους για το αντίθετο, κανείς δεν αντέδρασε βίαια.
Δύο ζευγάρια αγοριών, το πρώτο με ξυρισμένα πρόσωπα, φορώντας τζην, ροζ και πράσινο μπλουζάκι αντίστοιχα, και το δεύτερο με λίγο περισσότερο "ροκ" εμφάνιση, με βερμούδες και μούσια περπάτησαν από το Λευκό Πύργο ως την Αριστοτέλους και πίσω, περνώντας μπροστά από βιτρίνες μαγαζιών, καφέ της Παραλιακής, πλατείες και κεντρικούς δρόμους όπως η Τσιμισκή.

Τα βλέμματα περιέργειας, ακόμη και σοκ, προήρθαν κυρίως από άντρες-περισσότερο για το ζευγάρι που είχε γένια παρά για το ζευγάρι που είχε μούρη λαμπίκο.Οι γυναίκες,
και κυρίως οι νεότερες σε ηλικία, αντέδρασαν με χαμόγελα, ή αμήχανα γελάκια, γυρνώντας αμέσως να το σχολιάσουν στις φίλες τους.

Μια παρέα τεσσάρων αντρών στην Πλατεία Αριστοτέλους αντέδρασε μπροστά στο γεγονός με τα λόγια "θα μας κάψει ο Θεός γαμώ την Παναχαϊκη μου". Κάποιος συμπαθούντας το χαρακτήρισε ως "τρυφερή στιγμή" ενώ ένας τρίτος απείλησε να χειροδικήσει αλλά δεν το έκανε- βλέπεις ο "Θεός" δεν έχει πρόβλημα όταν "γαμάς" και δέρνεις, όταν σκοτώνεις, όταν πας στο στρατό για να μάθεις πως να σηκώνεις το όπλο ενάντια στον συνάνθρωπό σου.
Ο "Θεός" έχει πρόβλημα όταν οι άντρες αντί να ανταγωνίζονται ο ένας τον άλλο, αντί
να κυνηγούν και να σκοτώνουν, μαθαίνουν να αγαπιούνται. Πόσο παράλογο υπάρχει γύρω μας και σε τι δόσεις; Η απάντηση είναι: υπάρχει και είναι αρκετό. Αλλά όχι τόσο πολύ όσο να μας αποθαρρύνει να ζησουμε με ειλικρίνεια και ευθύτητα τις ζωές μας. Όχι τόσο ώστε να φοβόμαστε να εκφραστούμε και δημόσια.

Το επόμενο τεστ έγινε αθελά μας, στα τραπεζάκια ενός gay bar. Το ένα από τα εν λόγω
ζευγάρια φιλήθηκε (απερίσκεπτα!) μπροστά στους πελάτες του μπαρ, που ήταν καθισμένοι έξω από το μαγαζί μιας και ο καιρός ευνοούσε για κάτι τέτοιο. Το επόμενο δευτερόλεπτο η γκαρσόνα έριξε την καλή συμβουλή: "όχι εδώ έξω, παιδιά". Σε ερώτηση της ομάδας στο αφεντικό του μπαρ η απάντηση ήταν ότι οι γείτονες και η αστυνομία ψάχνουν αφορμή για καταγγελίες και πρόστιμα, και ότι αυτή η συμπεριφορά τους "προκαλεί".
"Προκαλεί" λοιπόν, να βρίσκεσαι σε ενα χωρο που υποτίθεται ότι είναι δικός σου, και να
εκφράζεσαι με τρυφερότητα! "Προκαλεί" ενώ είσαι πολίτης αυτης της χώρας με ίσα δικαιώματα, να κάνεις άσκηση της ελευθερίας της έκφρασης, που δεν πληγώνει και δεν μειώνει κανέναν άλλο.

Όχι, δεν αποθαρρυνόμαστε από το παράλογο, και δεν το συμμεριζόμαστε.
Γιατί θέλουμε να ζήσουμε τη ζωή μας ελεύθεροι. Τι έννοια, και αυτή η ελευθερία.
Πόσοι σε γνωρίζουν, στ' αλήθεια; Η απάντηση ήρθε και πάλι σημερα. Στα πρόσωπα των ανθρώπων που χαμογέλασαν γενναιόδωρα, στα πρόσωπα που φωτίστηκαν, στα πρόσωπα που δεν έκαναν διάκριση μπροστά σε μια απλή εκδήλωση αγάπης.

Soundtrack:dashboard confessional, don't wait