the 30 postcards project

This picture above is a pic of a postcard I sent to Kevin Richberg, for his project "30 postcards".

Kevin Richberg started this worldwide travel project a while ago. It's a way for people to express what they LOVE about where they live or where they travel to, by sending a postcard to Kevin with a few words on e.g. what they love about their hometown. Later in the year he is picking 30 of the postcards and going to travel personally to the origin of each postcard to write "the story of the card".

All the details/blog/postcards etc are here: http://www.30postcards.com

Anyone interested to participate can get a postcard from a local shop, write about anything they love about their city/country: food, history, nature, people, activities, festivals, humanitarian efforts... anything you want, totally up to you. Then mail the postcard to be a part of the project here:

Kevin Richberg
P.O. Box 83
Memphis, NY 13112
USA

Any participation is welcome, and the more postcards are sent the richer and more educational the project will become.

If you're interested in learning more here is an article recently published on the project

http://www.huffingtonpost.com/kevin-richberg/11-postcards-from-around-_b_829480.html

Dyke Wear - Μια αναδρομή στην ιστορία του ανδρόγυνου στυλ

Μια αναδρομή στην ιστορία του ανδρόγυνου στυλ

Αν κοιτάξουμε πίσω στην ιστορία της μόδας, και συγκεκριμένα τον 20ο αιώνα, θα διαπιστώσουμε ότι κατά την Εδουαρδιανή περίοδο (γνωστή και ως Belle Epoque) είναι η πρώτη φορά στην ιστορία που γυναίκες φορούν αγορίστικα ρούχα! Ειδικότερα, επρόκειτο για το λεγόμενο «Eton» σακάκι, ένα σακάκι ραμμένο για τις γυναίκες στα μέτρα του μπούστου τους, σύμφωνα με το στυλ Eton.

Τα πρώτα κοστούμια για γυναίκες προήλθαν από τα χέρια των Charles και John Creed Redfern, οι οποίοι ίδρυσαν τα διάσημα υποκαταστήματά τους στο Παρίσι. Η δουλειά τους ήταν μεταξύ άλλων να κατασκευάζουν κοστούμια για γυναίκες, τα σχέδια των οποίων προέρχονταν από ανδρικά κοστούμια. Ακόμη και στην κομμωτική πέρασε αυτό το «αγορίστικο» στυλ. Η αγορίστικη κουπέ ήταν κάτι πολύ συνηθισμένο στη δεκαετία του ’20 και του ’30. Το λεγόμενο κόψιμο «bob» και αργότερα το shingle, όπως και το Eton crop που εμφανίστηκε το 1927, είναι χαρακτηριστικά αγορίστικα κουρέματα.

Ο ΠΡΩΤΟΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ

ΚΑΙ ΟΙ ΑΠΑΡΧΕΣ ΤΟΥ “CASUAL WEAR” ΚΑΙ ΤΟΥ ARMY LOOK

Όσο περίεργο κι αν ακούγεται, ήταν ο Πρώτος Παγκόσμιος πόλεμος που έβαλε τα θεμέλια για το urban wear. Το 1918, στη Βρετανία, υπήρξε μια προσπάθεια να εισαχθεί το λεγόμενο «Εθνικό Πρότυπο Φορέματος». Επρόκειτο για ένα ένδυμα κοινής ωφέλειας με μεταλλικές πόρπες, αντί για θυλίκια και γαντσάκια, φτιαγμένο από μετάξι, προορισμένο για κάθε χρήση. Ένα φόρεμα που θα μπορούσε να φορεθεί για οποιαδήποτε περίπτωση, οποιαδήποτε ώρα της ημέρας ή ακόμη και το βράδυ. Αν και το φόρεμα αυτό δεν υπήρξε ποτέ δημοφιλές παγκοσμίως, υπογράμμισε μια γενικότερη τάση για μείωση της χρήσης του επίσημου ενδύματος. Κατά τη διάρκεια του πολέμου και οι άνδρες και οι γυναίκες άρχισαν να ντύνονται λιγότερο τυπικά από πριν και να φορούν τα ίδια ρούχα για διαφορετικούς σκοπούς. Οι άνδρες, για παράδειγμα, ξεκίνησαν να φορούν ένα κοστούμι σχεδιασμένο απλά για πολλές χρήσεις, αντί για διαφορετικά είδη κοστουμιών για το πρωί, το μεσημέρι και το βράδυ.

Λόγω της πατριωτικής ατμόσφαιρας που ενθαρρύνθηκε από τον πόλεμο, έγινε της μόδας να φορούν όλοι ρούχα που έμοιαζαν στρατιωτικά. Τόσο οι γυναίκες όσο και οι άνδρες φορούσαν κομμάτια με στρατιωτικά τελειώματα, όπως τα σιρίτια και οι ζώνες με αγκράφες. Άλλα κομμάτια που έκλεψαν από το στρατιωτικό τρόπο ντυσίματος, ήταν για παράδειγμα οι καμπαρντίνες, οι οποίες σχεδιάστηκαν με τέτοιο τρόπο ώστε να έχουν πολλές ομοιότητες με τις στρατιωτικές στολές, π.χ. οι επωμίδες που αντικαταστάθηκαν από ιμάντες στους ώμους.

AMERICAN FASHION, HOLLYWOOD ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΝΤΕΛΟΝΙ

Στη δεκαετία του 1920 και του 1930 η αμερικανική μόδα άρχισε να εδραιώνεται και σύντομα απέκτησε παγκόσμια αναγνώριση. Το Χόλιγουντ έπαιξε σημαντικό ρόλο στον καθορισμό της έννοιας της γυναικείας γοητείας και αίγλης. Ένα παράδειγμα επιβολής ενός ανδρόγυνου στυλ ήταν το παντελόνι, που φόρεσαν πολύ τόσο η Μαρλέν Ντίντριχ, όσο και οι Γκρέτα Γκάρμπο και Κάθριν Χέπμπορν.

Παράλληλα, οι γυναίκες άρχισαν να απαιτούν το ίδιο συναρπαστικά κόλπα ομορφιάς και προϊόντα όπως τα αστέρια της μεγάλης οθόνης, και έτσι οι σχεδιαστές έγιναν πλέον από μόνοι τους σημαντικοί σταρ. Η Elsa Schiaparelli παραδείγματος χάριν, σχεδίασε ρούχα για πάνω από 30 ταινίες με πολλά κοστούμια τα οποία φορέθηκαν από αστέρια του κινηματογράφου της εποχής. Αυτό που η Schiaparelli εισήγαγε, ήταν το "καλό ρούχο της εργατικής τάξης" στους «ευγενείς» κύκλους. Όσο απλά κι αν ήταν, τα ρούχα της είχαν πάντα μια κομψότητα που έκανε τους πάντες να τα θαυμάζουν και να τα αντιγράφουν.

ΒΡΕΤΑΝΙΑ: ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΝΔΥΜΑΤΩΝ ΚΟΙΝΗΣ ΩΦΕΛΕΙΑΣ

ΚΑΙ ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΣΤΟ ΡΟΥΧΟ ΜΑΖΙΚΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ

Το ένδυμα κοινής ωφέλειας εισήχθη στη Βρετανία προς το τέλος του 1941 καθώς οι πρώτες ύλες, το ύφασμα, το μαλλί, το δέρμα κλπ άρχισαν να εμφανίζουν προβλήματα στον ανεφοδιασμό, και ήταν απαραίτητο να διατηρηθεί η τιμή των ειδών ένδυσης σε χαμηλό επίπεδο έτσι ώστε οι πολίτες να μπορούν να αντέξουν οικονομικά και να προμηθεύονται αντικείμενα μιας αποδεκτής ποιότητας. Η κυβέρνηση ανέλαβε τον έλεγχο της εισαγωγής και την κατασκευή των πρώτων υλών και παρέδιδε το ύφασμα στους κατασκευαστές, οι οποίοι ενθαρρύνονταν να κάνουν μια περιορισμένη σειρά ενδυμάτων, με αποτέλεσμα να υπάρχει αύξηση της αποτελεσματικότητας, αλλά και να περιορίζεται η επιλογή που υπήρχε στη διάθεση του αγοραστή. Κυβερνητικοί κανονισμοί έλεγχαν επίσης πόσο πανί θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί, οι τσέπες απαγορεύθηκαν, το μήκος των πουκαμίσων για τους άνδρες περιορίστηκε και απαγορεύθηκαν τα ρεβέρ στα παντελόνια των ανδρών. Τον Οκτώβριο του 1942, το περιοδικό Vogue έγραψε επιδοκιμαστικά σχετικά με το πρόγραμμα κοινής ωφέλειας: «Όλες οι γυναίκες έχουν ίσες ευκαιρίες να αγοράσουν όμορφα σχεδιασμένα ρούχα κατάλληλα για τη ζωή και τα εισοδήματά τους. Πρόκειται για ένα επαναστατικό σύστημα και μια ενθαρρυντική σκέψη. Είναι, πράγματι, ένα εξαιρετικό παράδειγμα της εφαρμοσμένης δημοκρατίας».

Το Vogue μπορούσε να το ισχυριστεί αυτό, διότι οκτώ κορυφαίοι σχεδιαστές στο χώρο της μόδας στο Λονδίνο εκείνη τη χρονιά είχαν κληθεί να υποβάλουν σχέδια για γυναικεία ενδύματα κοινής ωφέλειας. Μεταξύ αυτών ήταν και οι Hardy Amies, Norman Hartnell και Worth. Τα σχέδιά τους, για παλτό, κοστούμι, επίσημο φόρεμα και καθημερινό φόρεμα, είχαν τεθεί σε μαζική παραγωγή, και ήταν στα καταστήματα την άνοιξη του 1943.

Όταν ήρθε το ταγιέρ:

Τα σχέδια κοινής ωφέλειας ακολούθησαν την μόδα του πολέμου, με τους τετράγωνους ώμους και τις κοντές φούστες ενώ συμβάδιζαν με τους αυστηρούς κανονισμούς για την ελάχιστη χρήση υφάσματος. Ο αριθμός των κουμπιών περιορίστηκε στα τρία και το γύρισμα της μανσέτας εξολοθρέφθηκε. Φούστες που απείχαν περίπου 19 ίντσες από το έδαφος ήταν κάτι το συνηθισμένο. Έτσι γεννήθηκε το ταγιέρ!

ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΑΘΕΣΤΩΤΟΣ ΚΟΙΝΗΣ ΩΦΕΛΕΙΑΣ

Τα καλτσόν άρχισαν να κατασκευάζονται από ρεγιόν, βαμβάκι και μαλλί, επειδή το μετάξι ήταν απαραίτητο για την κατασκευή αλεξίπτωτων. Υπήρξε απαγόρευση της χρήσης του για ανδρικά ρούχα και είδη ένδυσης. Το Nylon (εφεύρεση του DuPont, το 1939 στις ΗΠΑ) δεν ήταν ευρύτερα διαθέσιμο ακόμα. Όταν τα υλικά αυτά ήταν δύσκολο να βρεθούν οι γυναίκες βγήκαν στους δρόμους φορώντας σοσόνια με μήκος που έφτανε στον αστράγαλο κατά τους θερινούς μήνες ή ακόμα και χρωματίζοντας τις γάμπες τους με μια παρωδία ραφής στο πίσω μέρος τους!

Αποτέλεσμα αυτής της πρακτικής, ήταν ότι το παντελόνι έγινε όλο και περισσότερο δημοφιλές, δεκτό με ενθουσιασμό από πολλές νεότερες γυναίκες που εργάζονταν στα εργοστάσια ή τη γη.

Η δεκαετία του ‘50 και το beatnik look

Ήταν τη δεκαετία του '50 που ο James Dean έκανε δημοφιλές τα jean παντελόνια, και ο Μάρλον Μπράντο το t-shirt, στοιχεία απαραίτητα στην γκραρνταρόμπα κάθε σημερινής dyke. Αυτή η δεκαετία μας έδωσε και κάτι άλλο: τον άκρατο μινιμαλισμό της. Η παρακάτω λίστα με τα πιο χαρακτηριστιά στοιχεία του art/beatnik look θα σας πείσει: 1. μαύρο ζιβάγκο. Εναλλακτικά, υπερμεγέθη πουλόβερ. 2. Μαύρο στενό τζιν ή παντελόνι. 3. Κοσμήματα minimal και σκουρόχρωμα. Θέμα ήταν η απλότητα. Κοσμήματα θα μπορούσαν να περιλαμβάνουν απλές σκουρόχρωμες χάντρες ή μικροσκοπικά σκουλαρίκια. 4. Ζακέτες και μπερέδες. Ο μπερές ήταν μαύρος και φοριόταν με κλίση προς τη μια πλευρά. 5. Άνετα παπούτσια με στρογγυλή μύτη και μαύρες κάλτσες. Οι άνδρες φορούσαν απλά κλασικά μαύρα παπούτσια με κορδόνια. 6. Οι γυναίκες κούρευαν τα μαλλιά τους σε στυλ shag και bob, και ήταν πάντα ίσια. Τα Goatees ήταν πολύ δημοφιλή στους άνδρες. 7. Τα πάντα μαύρα: τα αυστηρά μαύρα ρούχα βοηθούσαν να εκφραστεί αυτό το ιδανικό.

Η δεκαετία του '60

Τα 60s καθιέρωσαν πλέον το κοστούμι ως γυναικείο ρούχο. Το 1966 ο Yves Saint Laurent ξεκίνησε την περίφημη του σειρά «σμόκιν» για τις γυναίκες, η οποία ακολουθείται από το κοστούμι Knickerbocker το 1967, το ζυπ-κιλότ το 1968 και το κοστούμι με παντελόνι το 1969. Ξεκίνησε να σχεδιάζει με το δικό του όνομα το 1962 και έγινε ένας εικονοκλάστης της δεκαετίας του 1960, αντανακλώντας επιρροές από την «αριστερή όχθη» και τα σύγχρονα κινήματα τέχνης.

‘70s: PUNK, doc-Martens & Annie Hall

Αν υπάρχει κάποιο κίνημα που καθιέρωσε τα βαριά παπούτσια με κορδόνια, αυτό ήταν το pun. Το αναρχικό αυτό στυλ εμφανίστηκε στους δρόμους του Λονδίνου κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '70. Θα εξαπλωθεί γρήγορα σε όλη την Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική, έχοντας τεράστιο αντίκτυπο και στην μόδα του δρόμου αλλά και στην υψηλή μόδα. Προσπαθούσε να σοκάρει, συνδύαζε μαύρο στενό παντελόνι και ριγέ πουλόβερ μοχέρ με μεταποιημένα δερμάτινα μπουφάν και τις γνωστές σε όλους μας heavy duty μπότες Marten.

Aν υπάρχει ένα «σήμα κατατεθέν» στο ανδρόγυνο στυλ την δεκαετία του ‘70, αυτό θα πρέπει να θεωρείται η γκαρνταρόμπα της Νταϊάν Κήτον στην ταινία του Γούντι Άλλεν «Άνι Χολ» διά χειρός Ralph Lauren. Ο σχεδιαστής διαμόρφωσε το μοναδικό αυτό στυλ λαμβάνοντας το σώμα της ηθοποιού που θύμιζε μοντέλο με τα αναμφισβήτητα γυναικεία χαρακτηριστικά, και αντιπαραθέτοντάς το με ένα ειδικά προσαρμοσμένο ανδρικό στυλ που περιλάμβανε παντελόνι με πιέτες, πουκάμισα oxford, γιλέκα, ακόμη και γραβάτες. Το στυλ αυτό ανταποκρίθηκε στο φεμινιστικό αγώνα που εξακολουθούσε να επιμένει σε όλη τη δεκαετία του '70 και οδήγησε στη χειραφέτηση στο χώρο εργασίας την επόμενη δεκαετία.

‘80s – αθλητικά και επαγγελματικό ντύσιμο

Αν ψάχνετε τη στιγμή που καθιερώθηκε στη μόδα η χρήση των αθλητικών ρούχων ως καθημερινά αξεσουάρ, τότε πρέπει να κοιτάξετε τη στιγμή που ο Bob Marley εμφανίζεται στη σκηνή φορώντας φόρμα προπόνησης ποδοσφαίρου. Η δεκαετία του '80 είναι όμως επίσης και η εποχή του επαγγελματικού γυναικείου ταγιέρ. Ένα παραγεμισμένο στους ώμους σακάκι με βάτες και παντελόνια εκτός από φούστες αποτέλεσε το λεγόμενο “power-dressing”. Ένα στυλ που υιοθετήθηκε πολύ από τις λεσβίες της εποχής. Οι Ιταλοί υπερέχουν σε αυτόν τον τομέα. Το Μιλάνο συνεχίζει να αναγνωρίζεται ως η πρωτεύουσα της μόδας για την Ιταλία (με αρχή την δεκαετία του '70). Σχεδιαστές: Giorgio Armani, Gianni Versace, Franco Moschino. Επιρροές: οι σαπουνόπερες όπως «Η δυναστεία» και το «Ντάλας».

ARMY STYLE – η καθιέρωση

Η έμπνευση ήταν του σχεδιαστή Helmut Lang: αυτός οικειοποιήθηκε τα αντικείμενα που προέρχονταν από το πλεόνασμα του στρατού, «απολύμανε» το μπουφάν πάρκα και το παντελόνι κάργκο με τις πολλές τσέπες και εισήγαγε τις μικροΐνες και το Tencel στο urban sportswear δανειζόμενος από τον εξοπλισμό του snowboard και της ορειβασίας. Βασικά στοιχεία του στυλ: υπερμεγέθη παντελόνια combat, σακίδιο με ένα λουρί. Με τη σειρά της, η Gap που ιδρύθηκε το 1969, στο Σαν Φρανσίσκο παγκοσμιοποίησε την βαμβακερή μπλούζα με κουκούλα και το στρατιωτικό παντελόνι.

‘90s: grunge

Από τη δεκαετία του 1990 και την άνοδο του Kurt Cobain και του συγκροτήματος Nirvana, το grunge έγινε ένας χαλαρός τρόπος για να μοιάζει κανείς επικίνδυνος και ταυτόχρονα unisex. Εντάξει, μπορεί να μην είναι η ιδανική εμφάνιση για όλες τις περιπτώσεις, αλλά το grunge είναι μια τέλεια λύση για να καταφέρει κανείς να ξεφύγει με το look «μόλις σηκώθηκα από το κρεβάτι», και με όλα αυτά τα σκοτεινά χρώματα είναι ιδανικό για τις κρύες μέρες του χειμώνα. Ένα κομμάτι μαύρο, μερικά σκισμένα τζιν, ένα ακατάστατο μαλλί …και είστε εκεί.Και μπορεί το look αυτό να ξέπεσε προς την αρχή της χιλιετίας, αλλά σίγουρα επανήλθε στο μεταξύ!

Εντάξει, εσύ βγήκες από την ντουλάπα σου…

Αλλά τι συνεχίζεις να κρύβεις εκεί μέσα;

DYKE ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΡΦΗ ΩΣ ΤΑ ΝΥΧΙΑ

Ορίστε μερικά από τα αντικείμενα που θα βρείτε

σχεδόν σε κάθε ντουλάπα οποιασδήποτε λεσβίας

1. καπέλα baseball, σκούφοι, τραγιάσκες, 2. t-shirts με αστεία logo, αμάνικες φανέλες και αθλητικά με κουκούλες, 3. εσώρουχα: μποξεράκια και αθλητικά σουτιέν, 4. jeans που κλείνουν με κουμπιά αντί για φερμουάρ, παντελόνια army και baggy, φόρμες εργασία,ς 5. ζώνες: army, rainbow, 6. κάλτσες με ρίγες και χαζούλικα θέματα, ριγέ ή argyle style (όπως και αντίστοιχες μάλλινες μπλούζες), 7. παπούτσια: μπότες, αθλητικά, σταράκια, ορειβατικά, doc martens, 8. αυστηρά ταγιέρ ή κουστούμια, γιλέκα, ανδρικά ή καρώ πουκάμισα, 9. γραβάτες, παπιγιόν, τεράστια κασκόλ, 10. στρατιωτικά jacket

Θέλω να μάθω περισσότερα:

Διάβασε: James Laver, “Costume and Fashion - A concise history”, Εκδόσεις Thames & Hudson

To παραπάνω άρθρο δημοσιεύθηκε στο Περιοδικό Screw τον Απρίλιο του 2011

COUCHSURFING για Queer χρήστες (και όχι μόνο!)

«Το CouchSurfing έχει ως σκοπό να συνδέσει διεθνώς ανθρώπους και τόπους, να δημιουργήσει μορφωτικές εμπειρίες, να ξυπνήσει τη συλλογική συνείδηση, να μεταδώσει την έννοια της ανεκτικότητας και να βοηθήσει στην πολιτισμική κατανόηση»

Αλλάζοντας τον κόσμο, ένα καναπέ τη φορά

CouchSurfing: τι είναι αυτό; Είναι η εύλογη απορία όποιου ακούει για πρώτη φορά τον όρο Πρόκειται για μια παγκόσμια on-line κοινότητα που αριθμεί αυτή τη στιγμή περισσότερα από 2,5 εκατομμύρια μέλη σε όλο τον κόσμο από 246 διαφορετικές χώρες। Στόχος του Couchsurfing είναι η αμοιβαία προσφορά δωρεάν φιλοξενίας। Ξεκίνησε τον Ιανουάριο του 2004 και στα 7 χρόνια της λειτουργίας του έχει κάνει το ταξίδι σε μια άγνωστη χώρα, παιχνίδι για εκατομμύρια χρήστες



Πως γίνεται αυτό; Πολύ απλά, κάθε χρήστης του couchsurfing।org μπορεί να επικοινωνήσει με άλλους χρήστες που έχουν διαθέσιμο χώρο φιλοξενίας στο σπίτι τους (έναν καναπέ για παράδειγμα)। Ο «surfer» (φιλοξενούμενος) στέλνει στον «host» (οικοδεσπότη) ένα request. Ο host απαντά θετικά ή αρνητικά ανάλογα με την διαθεσιμότητά του. Το πρώτο βήμα έχει γίνει! Εφόσον βρεθεί οικοδεσπότης (και αργά ή γρήγορα βρίσκεται, αφού δεν υπάρχει περιορισμός στον αριθμό των requests που μπορεί να στείλει κανείς) το μόνο που έχει να κάνει ο surfer είναι να πάει στο σπίτι του οικοδεσπότη, να τον γνωρίσει από κοντά και να φιλοξενηθεί εκεί! Αυτό είναι και το βασικό πλεονέκτημα του couchsurfing: το γεγονός ότι βασίζεται στη δημιουργία προσωπικών σχέσεων μέσω των οποίων γνωρίζει κανείς απευθείας την ντόπια νοοτροπία όπου κι αν ταξιδέψει. Επιπλέον, τα έξοδα του ταξιδιού αυτόματα μειώνονται αφού δεν χρειάζεται να ξοδέψει κανείς λεφτά σε ξενοδοχεία ή hostels. Και τέλος, υπάρχει η δυνατότητα, αν ο χρόνος του οικοδεσπότη το επιτρέπει, να ξεναγήσει τον φιλοξενούμενό του στην πόλη όπου ζει.



Είναι μια ανεκτίμητη βοήθεια, αφού ο host όχι μόνο ξέρει που είναι π।χ। ένα πραγματικά καλό εστιατόριο όπου μπορείτε να φάει κανείς χωρίς να του κοστίσει μια περιουσία, αλλά και μπορεί να δείξει στον φιλοξενούμενό του την αληθινή πλευρά του τόπου του πέρα από τα μουσεία και τα τουριστικά αξιοθέατα του συρμού। Το πιο ανεκτίμητο όμως πλεονέκτημα, είναι, σύμφωνα με τον Leonardo, έναν από τους ιδρυτές του, ότι «φέρνει την αγάπη σε πρώτο πλάνο, στην διαδικασία του χτισίματος των σχέσεων, για μια ακόμη φορά, στους μοντέρνους καιρούς»।Για όσους έχουν προσωπική εμπειρία του Couchsurfing αυτά τα λόγια δεν είναι καθόλου υπερβολικά. Υπάρχουν χιλιάδες παραδείγματα δημιουργίας πραγματικής φιλίας μεταξύ των ατόμων που συμμετέχουν. Γρήγορα διαπιστώνει κανείς ότι το CouchSurfing είναι πιο πολύ τρόπος ζωής παρά μια απλή διαδικτυακή κοινότητα, δεν αποτελεί με κανέναν τρόπο «κοινωνικό δίκτυο γνωριμιών» και πολύ περισσότερο από οποιαδήποτε «οικονομία χρημάτων» μετρά η εμπειρία κάθε ταξιδιού και οι νέες φιλίες.



Για να συμμετάσχει κανείς το μόνο που χρειάζεται να κάνει είναι να γραφτεί μέλος στο http://www.couchsurfing.org/ και να δημιουργήσει ένα προφίλ με όσο περισσότερες πληροφορίες και φωτογραφίες είναι δυνατόν. Στατιστικά, περισσότερα από 500 νέα μέλη εγγράφονται κάθε μέρα. Μια από τις πιο συχνές απορίες είναι κατά πόσο αυτό το σύστημα γνωριμίας με αγνώστους από την άλλη άκρη της γης είναι ασφαλές. Εδώ υπεισέρχεται η οργάνωση του couchsurfing η οποία έχει μια σχεδόν αδιάσειστη λογική: τα έμπειρα μέλη που έχουν φιλοξενήσει ή φιλοξενηθεί διαθέτουν συστάσεις (references) και πιστοποιήσεις (vouching) από άλλα μέλη. Επίσης σημαντική είναι η πιστοποίηση από το ίδιο το site (verification). Εάν κάποιος διαθέτει όλα τα παραπάνω στοιχεία θεωρείται 100% αξιόπιστος. Πιο αναλυτικά, references αφήνουν οι χρήστες που φιλοξενούν ή φιλοξενούνται, οι οποίες συστάσεις είναι στην ουσία μια περιγραφή και μια κατάταξη με βάση την εμπειρία της γνωριμίας που είχαν από το άλλο άτομο (θετική, αρνητική ή ουδέτερη)। Πιστοποιήσεις (vouching) έχουν τη δυνατότητα να παρέχουν μόνο τα ήδη πιστοποιημένα μέλη σε άλλα μέλη। Αυτό το σύστημα αξιολόγησης θεωρείται εξαιρετικά ασφαλές γιατί για να δώσει κανείς ένα vouching πρέπει αφενός μεν να γνωρίζει προσωπικά πολύ καλά το άτομο για το οποίο εγγυάται, και αφετέρου θα πρέπει να έχει ήδη τρία vouching στη διάθεσή του। Mε άλλα λόγια τα πιστοποιημένα μέλη είναι εγγυημένα συνεργάσιμα άτομα με εξαιρετικό ήθος τα οποία θέλουν να προσφέρουν στην κοινότητα και δεν προκαλούν προβλήματα. Πρέπει επίσης να σημειώσουμε ότι μπορεί κανείς να επιλέξει τι είδους couchsurfer θέλει να είναι. Αν το να φιλοξενήσει έναν ξένο σπίτι του, φαίνεται υπερβολικό για κάποιον αρχάριο, μπορεί απλά να προσφέρει στους επισκέπτες της έδρας του τη δυνατότητα να γνωριστεί μαζί τους μόνο για μια έξοδο, για έναν καφέ ή ένα ποτό ή να τους βοηθήσει προσφέροντας πληροφορίες για αρχή. Και φυσικά όταν ταξιδέψει, μπορεί να ζητήσει αντίστοιχη βοήθεια. Το επόμενο βήμα είναι να γνωρίσει άλλους πιο έμπειρους couchsurfers σε κάποιο από τα τοπικά meetings που συνήθως οργανώνονται από την ομάδα κάθε πόλης.

Πως είναι οργανωμένο το Couchsurfing

Η «κοινωνία» του couchsurfing είναι οργανωμένη σε ομάδες, είτε τοπικές (ανά πόλη ή χώρα) είτε σύμφωνα με τα ενδιαφέροντα (π।χ। μουσική ή κινηματογράφος)। Κάθε ομάδα διαθέτει το δικό της message board. Είναι ο χώρος στον οποίο ο καθένας εκφράζει απόψεις, ενημερώνεται για τα τοπικά meetings ή ζητά πληροφορίες. Στο γκρουπ της Ελλάδας για παράδειγμα υπάρχουν αυτή τη στιγμή περισσότερα από 14.000 μέλη, στο γκρουπ της Αθήνας περισσότερα από 5800 και στο γκρουπ της Θεσσαλονίκης πάνω από 1500.

***

COUCHSURFING ΓΙΑ ΛΟΑΤ ΧΡΗΣΤΕΣ

Το Couchsurfing είναι εξαιρετικά φιλικό στους Gay, Lesbian, Bisexual και Τransexual χρήστες। Για να μιλήσουμε με αριθμούς, υπάρχουν 200 group στο Couchsurfing τα οποία απαρτίζονται από 21120 LGBT χρήστες! Το βασικό Group που ονομάζεται «Queer Couchsurfers» αριθμεί 15840 μέλη και δημιουργήθηκε το 2004। Όλα τα άλλα γκρουπ είναι παρακλάδια του.

***

LESBIAN CS GROUPS

Σε ότι αφορά τις ομοφυλόφιλες γυναίκες, τα πιο πολυπληθή group είναι τα «Lesbian Couchsurfers» (1800 μέλη), «Queer Women» (550 μέλη), και «Lesbians all around the world» (355 μέλη) τα οποία απαρτίζονται κυρίως από γυναίκες που ζουν σε Βόρεια και Νότια Αμερική, Ευρώπη, και Αυστραλία। Άλλα πολύπληθή LGBT γκρουπ είναι τα “Βackpackers (gay and gay friendly)” με 3340 μέλη, το «Queer & Camping» (195 μέλη), το “Trans* people” (263 μέλη) και το “Gay Bear Couchsurfers” (321 μέλη)। Στην Ελλάδα το κεντρικό γκρουπ είναι το Queer Greece με 117 μέλη, τα οποία προέρχονται κυρίως από χώρες τις Ευρώπης। Υπάρχει επίσης το γκρουπ “Queer Athens” με 25 μέλη, το οποίο ιδρύθηκε τον Ιανουάριο του 2010

***

Queer Thessaloniki

Πριν λίγους μήνες, τον Αύγουστο του 2010 δημιουργήθηκε και το subgroup “Queer Thessaloniki” το οποίο αριθμεί αυτή τη στιγμή 13 μέλη (από Έλληνες και μη)। Ο πυρήνας του γκρουπ είναι μια παρέα από αγόρια και κορίτσια που ζουν στην πόλη, και συναντιούνται συχνά για εξόδους, προβολή ταινιών και άλλες δραστηριότητες। Αν σας συγκινεί η ιδέα του Couchsurfing είναι μια πολύ όμορφη κίνηση να συμμετάσχετε κι εσείς στο τοπικό σας γκρουπ ενισχύοντας όχι μόνο το Couchsurfing αλλά και την ΛΟΑΤ κοινότητα.

***

Η Ιστορία του Couchsurfing

Ιδρυτές του CouchSurfing।org είναι οι: Casey Fenton, προγραμματιστής, Sebastien Giao Le Tuan, (Product Designer), Daniel M। Hoffer, (Manager), Leonardo Bassani da Silveira, (Creative Director)। Εμπνευστής του Couchsurfing είναι ο Casey Fenton, ο οποίος είχε πρώτος την ιδέα σε ένα από τα δεκάδες ταξίδια του στον κόσμο। Πολύ πριν ξεκινήσει να λειτουργεί το site του CouchSurfing, προσπάθησε να βρει κάποιον για να τον φιλοξενήσει για ένα Σαββατοκύριακο σε ένα ταξίδι του στην Ισλανδία। Έστειλε email σε 1,500 φοιτητές του Πανεπιστημίου της Ισλανδίας, χρησιμοποιώντας τον ηλεκτρονικό κατάλογο των σπουδαστών। Μέσα σε 24 ώρες, είχε λάβει περίπου 50-100 απαντήσεις ανθρώπων που του έγραφαν: «ναι, έλα να μείνεις μαζί μου!»। Επέλεξε να μείνει με την Yoa και τους φίλους της। Του έδειξαν την «δική τους» Ισλανδία। Τότε αποφάσισε πως θα ήθελε να ταξιδεύει με αυτό τον τρόπο κάθε φορά। Έτσι γεννήθηκε το CouchSurfing: «στην αρχή του 2003, αγόρασα μια βάση δεδομένων με 3 εκατομμύρια πόλεις για 1।200 δολάρια। Τότε ήταν η εποχή που προσκάλεσα τους πιο κοντινούς μου φίλους για να με βοηθήσουν να ιδρύσω το CouchSurfing Project। Τον Ιανουάριο του 2004 το εγκαινιάσαμε και από τότε δεν κοιτάξαμε πίσω». Στην καθημερινότητά μας, η τηλεόραση με τον ορυμαγδό των ειδήσεων για κάθε είδους εγκλήματα, αναγκάζει τους ανθρώπους να κλείνονται στον εαυτό τους και στο σπίτι τους. Υπάρχουν όμως και άνθρωποι όπως οι couchsurfers που «δεν μασάνε» και επιλέγουν να είναι ανοιχτοί και δοτικοί. Ανοίγουν όχι μόνο τα σπίτια τους, αλλά και τις καρδιές τους. Και αυτό είναι απλά θέμα επιλογής- όπως λέει και ο ιδρυτής, Leonardo: «Όλοι γνωρίζουμε ότι οι πραγματικές επαναστάσεις είναι πράξεις αγάπης. Επαναστάσεις συμβαίνουν λόγω των σχέσεων που δημιουργούμε, επειδή ΕΠΙΛΕΓΟΥΜΕ να δημιουργήσουμε τις σχέσεις αυτές. Επομένως, η αγάπη είναι επίσης μια επιλογή. Είναι μια επιλογή επειδή δεν την έχουμε απλώς. Την τρέφουμε, την εξελίσσουμε, την καλλιεργούμε, την μεγαλώνουμε. Όταν έχεις σχέσεις, έχεις και το σκοπό που χρειάζεσαι. Γι’ αυτό, η αποστολή και η πρόκληση του couchsurfing είναι να βοηθήσει να διαδώσουμε την αγάπη ανά τον κόσμο, ένα καναπέ τη φορά». Αν και το Couchsurfing ξεκίνησε από τις Ηνωμένες Πολιτείες, αυτή τη στιγμή το 51% των μελών του προέρχεται από την Ευρώπη και μόνο το 26% προέρχεται από τη Βόρεια Αμερική. Ο μέσος όρος ηλικίας ενός χρήστη είναι τα 28 έτη και το μεγαλύτερο ποσοστό (39%) είναι από 18 έως 24 ετών. Η κύρια γλώσσα συνεννόησης (74%) είναι η αγγλική.

***

TA ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΑ QUEER GROUP ANA ΠΟΛΗ

Queer Buenos Aires (157 μέλη)Queer Toronto (169 μέλη)Queer Couchsurfers Berlin (188 μέλη)Queer Stockholm (209 μέλη)Chicago Queer Couchsurfers (284 μέλη)Queer Amsterdam (411 μέλη)Queer London (787 μέλη)Queer Paris (950 μέλη)Queer New York (1098) μέλη

ΑΝΑ ΧΩΡΑ

Queer Switzerland (172 μέλη)Queer Australia (177 μέλη)Queer Portugal (179 μέλη)Queer Israel (250 μέλη)Dutch Queers & friends (254 μέλη)Queer Couchsurfers Mexico (258 μέλη)Gay USA (323 μέλη)Queer Couchsurfers Italy (339 μέλη)Queer Spain (392 μέλη)UK Gays (492 μέλη)Queer couchsurfers Brazil (657 μέλη)

***

Σημ. Ευχαριστούμε την Anastasia Theo για την φωτογράφηση του Queer Thessaloniki και τα μέλη του γκρουπ που δέχθηκαν να φωτογραφηθούν.

***

Το άρθρο αυτό δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Screw στο τεύχος Μαρτίου 2011.

Another Roadside Attraction

London to Sydney:
Only a few thousand miles to go...

***

Here is another chapter of my notorious Couchsurfing adventures. If you check my couchsurfing profile here... you will realise I have not been hosted abroad by anyone yet...! I prefer to let the world come to me. Last night, it was a company of three young guys from Britain. Johno Ellison (27 years old), Paul Archer (24) and Leigh Purnell (23) attempting to break the World Record for the longest taxi journey ever by driving a vintage Black Cab (called "Hannah") 30,000 miles from London to Sydney. "Hannah" is actually a 1992 LTI 2.7 litre diesel FX4. Wednesday night they arrived with Hannah in Thessaloniki and stayed at our place for the night. They started from London 8 weeks ago and today they took off for Instabul! I wished them well, ... accepted a great bottle of Belarus Vodka as a present (thank you guys!) and took the chance to have a few pictures with them before they leave! Enjoy... and don't forget to donate if you can!"

Ready to go!


Hannah's insides

www.itsonthemeter.com(it's on my ass, Hannah says)

999: the number of the beast

three couchsurfers and their happy hostess (From Left to Right: Leigh, Johno, Paul and Anastasia)

***

Here is some info from their website: http://www.itsonthemeter.com/ " It’s on the Meter ’ is an attempt to break the Guinness World Record for the longest taxi journey in history. The expedition will cover four continents, thirty-nine countries, ten time zones and over 50,000 km, in an 18-year-old classic London Black Cab.
The team departed from the London transport museum on February 17th 2011, the expedition is aiming to raise a minimum of £20,000 for the British Red Cross through online donations via ‘JustGiving’. Setting off from London, travelling via Europe, Russia, the Middle East, India, China and South East Asia.

The taxi will finally arrive in Sydney, Australia approximately eight months later. Along the way, the team will pick up passengers including VIPs, journalists and, of course, locals who seem like they could use a lift! The idea is to keep the expedition as pure an adventure as possible with no support vehicles, relying the on the team’s average ingenuity and negotiation skills to achieve the distance."

Hannah and her sisters
(Hannah is resting next to a distant Greek sibling: a car
whose owner is from Chalkidiki, Greece)

Johno taking care of Hannah's behind
(She's a young British lady, after all, only 19 years old
and young ladies must look good when going out at all times of day)

The British Red Cross does not forget
to recycle even when on the road!Bravo!

Leigh is grassing up Hannah
(no, that's not what I mean,
you dirty bugger, sod off)

Johno grew up in Yorkshire, England. After leaving school he trained as a helicopter pilot for four years before changing career direction and attending Aston University to study Sustainable Product Design. It was there that he met the other team members and developed a keen interest in travel and photography.He has travelled widely including backpacking around South America, hitchhiking through the Balkans and driving to Kazakhstan.

Paul grew up in Gloucester On leaving school he worked in Ghana as a secondary school teacher for six months before hitchhiking and using local transport to cross West Africa and the Sahara desert, via Timbuktu, to Morocco.Balancing his studies with other trips and expeditions he has climbed Kilimanjaro, Kayaked the White Nile, Snow boarded the Himalayas and started an ongoing volunteer project in Uganda.

Leigh Was born in Staffordshire After attending the local College he went to Aston University to study Techonogy and Enterprise Management He has been a High Ropes instructor for a summer camp in USA, travelled twice to East Africa running community projects and visited North Africa for 7 months during a period of 3 years He has used his education to run and create charity projects, raising over 54000 pounds directly in 2 years.

P.S. Another Roadside Attraction is a novel by the American, world-renowned, mad author, Tom Robbins