Homotopia by the White Tower @ Thessaloniki, 16 May 2010

Σε λένε "Αγάπη" και βρίσκεσαι στα πιο απίθανα μέρη. Εκεί που κανείς δεν σε περιμένει, ακόμη και εκεί που για κάποιους δεν θα έπρεπε να βρίσκεσαι.
Αυτή την Κυριακή γύρισες τους δρόμους της Θεσσαλονίκης, κάνοντας ένα πείραμα: Πόσοι από τους κατοίκους της θα αντιδράσουν θετικά, πόσοι αρνητικά και πόσοι αδιάφορα, μπροστά στο θέαμα ενός ζευγαριού νεαρών αγοριών που κάνουν τη βόλτα τους το απόγευμα στο κέντρο της πόλης, εκδηλώνοντας την αγάπη τους ο ένας για τον άλλο χωρίς να φοβούνται να φιληθούν δημόσια, να αγκαλιαστούν ή απλά να κρατηθούν από το χέρι;
Η απάντηση ήρθε: παρά τους φόβους για το αντίθετο, κανείς δεν αντέδρασε βίαια.
Δύο ζευγάρια αγοριών, το πρώτο με ξυρισμένα πρόσωπα, φορώντας τζην, ροζ και πράσινο μπλουζάκι αντίστοιχα, και το δεύτερο με λίγο περισσότερο "ροκ" εμφάνιση, με βερμούδες και μούσια περπάτησαν από το Λευκό Πύργο ως την Αριστοτέλους και πίσω, περνώντας μπροστά από βιτρίνες μαγαζιών, καφέ της Παραλιακής, πλατείες και κεντρικούς δρόμους όπως η Τσιμισκή.

Τα βλέμματα περιέργειας, ακόμη και σοκ, προήρθαν κυρίως από άντρες-περισσότερο για το ζευγάρι που είχε γένια παρά για το ζευγάρι που είχε μούρη λαμπίκο.Οι γυναίκες,
και κυρίως οι νεότερες σε ηλικία, αντέδρασαν με χαμόγελα, ή αμήχανα γελάκια, γυρνώντας αμέσως να το σχολιάσουν στις φίλες τους.

Μια παρέα τεσσάρων αντρών στην Πλατεία Αριστοτέλους αντέδρασε μπροστά στο γεγονός με τα λόγια "θα μας κάψει ο Θεός γαμώ την Παναχαϊκη μου". Κάποιος συμπαθούντας το χαρακτήρισε ως "τρυφερή στιγμή" ενώ ένας τρίτος απείλησε να χειροδικήσει αλλά δεν το έκανε- βλέπεις ο "Θεός" δεν έχει πρόβλημα όταν "γαμάς" και δέρνεις, όταν σκοτώνεις, όταν πας στο στρατό για να μάθεις πως να σηκώνεις το όπλο ενάντια στον συνάνθρωπό σου.
Ο "Θεός" έχει πρόβλημα όταν οι άντρες αντί να ανταγωνίζονται ο ένας τον άλλο, αντί
να κυνηγούν και να σκοτώνουν, μαθαίνουν να αγαπιούνται. Πόσο παράλογο υπάρχει γύρω μας και σε τι δόσεις; Η απάντηση είναι: υπάρχει και είναι αρκετό. Αλλά όχι τόσο πολύ όσο να μας αποθαρρύνει να ζησουμε με ειλικρίνεια και ευθύτητα τις ζωές μας. Όχι τόσο ώστε να φοβόμαστε να εκφραστούμε και δημόσια.

Το επόμενο τεστ έγινε αθελά μας, στα τραπεζάκια ενός gay bar. Το ένα από τα εν λόγω
ζευγάρια φιλήθηκε (απερίσκεπτα!) μπροστά στους πελάτες του μπαρ, που ήταν καθισμένοι έξω από το μαγαζί μιας και ο καιρός ευνοούσε για κάτι τέτοιο. Το επόμενο δευτερόλεπτο η γκαρσόνα έριξε την καλή συμβουλή: "όχι εδώ έξω, παιδιά". Σε ερώτηση της ομάδας στο αφεντικό του μπαρ η απάντηση ήταν ότι οι γείτονες και η αστυνομία ψάχνουν αφορμή για καταγγελίες και πρόστιμα, και ότι αυτή η συμπεριφορά τους "προκαλεί".
"Προκαλεί" λοιπόν, να βρίσκεσαι σε ενα χωρο που υποτίθεται ότι είναι δικός σου, και να
εκφράζεσαι με τρυφερότητα! "Προκαλεί" ενώ είσαι πολίτης αυτης της χώρας με ίσα δικαιώματα, να κάνεις άσκηση της ελευθερίας της έκφρασης, που δεν πληγώνει και δεν μειώνει κανέναν άλλο.

Όχι, δεν αποθαρρυνόμαστε από το παράλογο, και δεν το συμμεριζόμαστε.
Γιατί θέλουμε να ζήσουμε τη ζωή μας ελεύθεροι. Τι έννοια, και αυτή η ελευθερία.
Πόσοι σε γνωρίζουν, στ' αλήθεια; Η απάντηση ήρθε και πάλι σημερα. Στα πρόσωπα των ανθρώπων που χαμογέλασαν γενναιόδωρα, στα πρόσωπα που φωτίστηκαν, στα πρόσωπα που δεν έκαναν διάκριση μπροστά σε μια απλή εκδήλωση αγάπης.

Soundtrack:dashboard confessional, don't wait

Η "Στρέλλα" του Πάνου Κούτρα

Επιτέλους το Ελληνικό Σινεμά μιλάει στη γλώσσα μας, μια γλώσσα που καταλαβαίνουμε όλοι και όχι μόνο μια ελίτ των διανοούμενων. O Πάνος Κούτρας σε αυτό το κινηματογραφικό μαργαριτάρι με φόντο την τρανσέξουαλ κοινότητα κάνει σινεμά με @ρχίδι@ μεταφορικά και κυριολεκτικά - αξίζει να το δει κάθε άνθρωπος που σέβεται την ψυχή του πέρα από οποιοδήποτε σεξουαλικό προσανατολισμό ή ταυτότητα.

Η "Στρέλλα" είναι ό,τι θα ζητούσε κάθε σινεφίλ και ακόμη περισσότερο. Ο Κούτρας δίνει στον Neil Jordan και το "Παιχνίδι των Λυγμών" του να φάνε τη σκόνη του, κανονικά! Πρόκειται για ένα πραγματικό διαμάντι όσο underground και όσο περίεργη ταινία κι αν φαίνεται. Δεν θα γράψω τίποτα για την πλοκή και τα πολυεπίπεδα ψυχολογικά σκαλοπάτια της ταινίας, για να μην χαλάσω την έκπληξη σε όσους δεν το έχουν δει και θα ήθελαν να το δουν. Θα πω μόνο ότι στο κέντρο της ιστορίας βρίσκεται ένα καραμπινάτο Οιδοιπόδειο σύμπλεγμα, που εκρύγνυται σαν καλειδοσκόπιο, κάτω από τα χρώματα του οποίου εξελίσσεται μια από τις πιο τολμηρές ερωτικές σκηνές που έχουν γυριστεί ποτέ στην ιστορία του Ελληνικού Κινηματογράφου. Το κοινό χάνει την αναπνοή του μπροστά στον αντίκτυπο, όταν συνειδητοποιεί τις απίστευτες επιπτώσεις αυτής της ιστορίας για τους δυο πρωταγωνιστές.

Η «Στρέλλα» είναι μια ταινία που πρέπει να δείτε ανεξάρτητα από το θέμα της: γιατί είναι ειλικρινής, τολμηρή και επειδή έχει ένα σενάριο που είναι αρκετά καλό ώστε να σας ικανοποιήσει. Συγκρινόμενη με τις συνήθεις εμπορικές μετριότητες στις οποίες πολλές φορές αναγκαστικά υφιστάμεθα, η Στρέλλα είναι έτη φωτός μπροστά. Ακόμη και σε σύγκριση με τον "Κυνόδοντα", άλλη μια ταινία που κέρδισε το σινεφίλ κοινό και τιμήθηκε με πολλαπλά βραβεία της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου φέτος, η «Στρέλλα» είναι για Νόμπελ....

Προβολή στη Θεσσαλονίκη: Ολύμπιον, Παύλος Ζάννας, Τετάρτη 12/5 στα πλαίσια αφιερώματος για την Ομοφυλοφιλία (12ο Πολιτιστικό Πανόραμα Θεσσαλονίκης για την Ομοφυλοφιλία/Διαφυλικότητα).

Για όσους ψοφάνε για ανάλυση, ένα τρομερά λεπτομερές άρθρο στο μπλογκ της ταινίας εδώ
Η βράβευση της Μίνας Ορφανού από την Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου εδώ

Το ψέμα αυτής της ζωής

Ας κοιταχτούμε έντιμα στον καθρέφτη (απο δημοσιευμα στην Ελευθεροτυπια)

«Νομίζω ότι αδυνατούμε να κατανοήσουμε το μέγεθος και το ύφος του σχεδίου για τον επανασχεδιασμό της διεθνούς οικονομίας που επιχειρείται σε παγκόσμια κλίμακα. Εδώ και καιρό πενθούμε τη νίκη της οικονομίας έναντι της πολιτικής σε διεθνές επίπεδο. Οι αποφάσεις που ρυθμίζουν τις ζωές μας λαμβάνονται, δυστυχώς, από κέντρα οικονομικής εξουσίας και οι κυβερνήσεις απλώς τις διαχειρίζονται με όποιον τρόπο και όποια ηθική στάση έχει η καθεμιά, αλλά σε ικανά περιορισμένο πλαίσιο. Ομως το μοντέλο αυτό της φιλελεύθερης οικονομίας του καπιταλισμού το ασπαστήκαμε, το εξυπηρετήσαμε, υποτίθεται ότι μας εξυπηρέτησε, συστηθήκαμε με την παραοικονομία, την παραπαιδεία, την υποκουλτούρα. Πολλοί δεν θέλησαν να αντιληφθούν το ψεύδος που κατοικεί σε αυτή την επιλογή.

Οι επιλογές όλων μας και η μη έγκαιρη αντίστασή μας στο ψέμα αυτού του τρόπου ζωής οδήγησαν στη διεθνή οικονομική κρίση, από την οποία επηρεάζεται τώρα η Ελλάδα και ακολουθούν πολλές άλλες ευρωπαϊκές χώρες.

Η εύκολη στοχοποίηση των πολιτικών που τώρα τη διαχειρίζονται κρίνω ότι είναι ανεύθυνη στάση.

Για χρόνια ζούσαμε σε μια ψευδή συνθήκη, που δεν ανταποκρινόταν ούτε στην οικονομία μας ούτε στην παραγωγική μας δύναμη κι όμως θέλαμε να καταναλώνουμε λαίμαργα τα ομογενοποιημένα φρούτα του χωρίς αντίσταση। Ομως κάποιοι ποιητές μάς προειδοποιούσαν να μην ξεχνούμε τα υλικά από τα οποία είναι φτιαγμένη η αληθινή ζωή. Ο,τι προσανατολίζεται στον σύγχρονο κόσμο στη συγκέντρωση εφήμερων αγαθών και στον άκρατο πλουτισμό δεν έχει να κάνει με τίποτα πολύτιμο που ορίζεται ως ζωή. Τα αξεσουάρ του λάιφ στάιλ είναι τα βαρίδια που μας πάνε στον πάτο. Ας κοιταχτούμε έντιμα στο καθρέφτη, να σκεφτούμε την ευθύνη μας και να αρχίσουμε επιτέλους να καταθέτουμε στο διεθνές ταμείο της ζωής την αλήθεια μας, αυτός είναι ο δικός μας πολιτισμός και είναι το μόνο ισχυρό μας όπλο σε αυτή την έκπτωση».

Λουκία Ρικάκη (σκηνοθέτις)

no comments