Θεσσαλονίκη by night

Μενεξεδένια Πόλη ή αλλιώς, όταν η Άρτεμις είναι κωλόφαρδη

Σήμερα μου συνέβη κάτι απίστευτο- σε όποιον κι αν το λέω, μου λέει ότι αυτά δεν συμβαίνουν στ' αλήθεια, και εγώ προσθέτω: αυτά συμβαίνουν μόνο στις ταινίες, τελικά όμως η τέχνη μιμείται τη ζωή Κανονικά και με το νόμο, πείτε το Κάρμα, πείτε το Μοίρα, ή όπως αλλιώς θέλετε

Καθόμουν δίπλα σε αυτό το παρτέρι, σε ένα μαρμάρινο παγκάκι στη Διαγώνιο, στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Στο κινητό, ο λογιστής του πρώην εργοδότη, που κυνηγάμε με την δική μου λογίστρια όλη την εβδομάδα για κάτι ένσημα που δεν φαίνονται στο σύστημα του ΙΚΑ και μου κόβουν τα χέρια που θέλω ν' ανανεώσω το βιβλιάριο υγείας μου και δεν μπορώ--με το άλλο χέρι σημειώνω τηλέφωνα--εν ολίγοις, πονοκέφαλος.

Να όμως που είδα αυτά τα μενεξεδάκια και μου 'κανε κέφι να τα φωτογραφήσω και να χαρώ την άνοιξη που ήρθε για τα καλά (επιτέλους!). Φεύγω με το κινητό στο χέρι και μετά από πολλά τηλεφωνήματα συνεννοούμαι τελικά με τους λογιστές στο περπατητό...

Η ώρα είναι περίπου 5 παρά κάτι- φεύγω κεφάτη από το παρτέρι! Τέσσερις ώρες αργότερα, βλέπω ένα άλλο ανθισμένο παρτέρι στις 40 Εκκλησιές. Ανοίγω την τσάντα για να αρπάξω την φωτογραφική.... Πουθενά η μηχανή...! Αφού έκανα την τσάντα φύλο και φτερό κι έψαξα απ'τον πάτο της και πιο πέρα (λες και ολόκληρη μηχανή είναι από μηδαμινή ως λιλιπούτεια σε όγκο και υπήρχε περίπτωση να έχει χωθεί σε καμιά σκοτεινή ανεξερεύνητη εσοχή) τελικά μετά κόπων βασάνων και πολλής μεταμέλειας για την αφηρημάδα μου, αποδέχομαι το γεγονός ότι έχω χάσει τη φωτογραφική μηχανή....! ΠΟΥ ΟΜΩΣ; Στο λεωφορείο; Στο σπίτι της φίλης που σταμάτησα για καφέ; Στο καφέ που σταμάτησα και τελικά ήπια μπύρα;

Εδώ ο έξυπνος αναγνώστης θα αναρωτηθεί: η φωτογραφία που ανάρτησες στο μπλογκ από που είναι;

Η απάντηση είναι: από τη μηχανή που έχασα. Διότι αν και 4,5 ώρες αργότερα, λόγω του πείσματος που με διακατέχει ως ον (μουλάρωμα το λέμε αλλιώς στη Θεσσαλονίκη) περνάω από το ίδιο παγκάκι (περιμένοντας ένα θαύμα- ή την αβλεψία των περαστικών- τον από "μηχανής" Θεό… τον Θεό της Nikon… τον Βούδα...κάποιον Θεό τέλος πάντων) και αφού κλαίγομαι που έχασα το δώρο της μαμάς (δεύτερη μηχανή που χάνω, και την πρώτη μου μηχανή μου την κλέψανε, κλπ κλπ, μπουχουχου)…στο παγκάκι με περιμένει η έκπληξη!

Στο παγκάκι εν τέλει με περίμενε όμως, όχι η φωτογραφική μηχανή η ίδια, αλλά ένα σημείωμα που έλεγε: " Για τη φωτογραφική σου μηχανή να πάρεις στο τάδε νούμερο (ένα κινητό) Και άλλη φορά να έχεις το νου σου!!!!!!!"

Παίρνω ασθμαίνοντας στο κινητό και μου απαντά ένας συμπαθητικός νεαρός! Του λέω το μοντέλο της μηχανής και μου λέει τη διεύθυνση της δουλειάς του, δυο στενά παρακάτω...

Πάω στο μαγαζί που δουλεύει (ένα ίντερνετ καφέ του κέντρου, στην Προξένου Κορομηλά, απέναντι από το μπαρ "Lucky Luke" - όχι δεν σας κάνω πλάκα) και τον βλέπω, και με βλέπει, και προσπαθούμε να καταλάβουμε από που γνωριζόμαστε "Μου φάνηκες γνωστή" μου λέει "σε είδα που έφευγες αλλά ήμουν με το μηχανάκι και πριν προλάβω να σταματήσω για να σε σταματήσω... έγινες καπνός-δεν ήξερα τι να κάνω, σε περίμενα για μισή ώρα... και τελικά άφησα το σημείωμα". Συνειδητοποιούμε μετά από δυο λεπτά αμοιβαίων ερωτήσεων (σε ποιο σχολείο πήγες, που μένεις, που έκανες φροντιστήριο στα αγγλικά) ότι κάποια στιγμή στη ζωή μας, ένα καλοκαίρι...κάναμε εντατικά μαθήματα γαλλικών στο ίδιο φροντιστήριο...

ΕΙΜΑΙ ΚΩΛΟΦΑΡΔΗ Ή ΈΤΣΙ ΜΟΥ ΦΑΙΝΕΤΑΙ; Να που έχει τα καλά του να μένει κανείς στη Θεσσαλονίκη; Πρωτεύουσα της Ανεργίας, και όλα τα σχετικά; Επαρχεία του κερατά… κλπ κλπ… Σήμερα νιώθω περήφανη που είμαι Θεσσαλονικιά και που επιμένω: "ΣΑΛΟΝΙΚΑ και τα ΜΥΑΛΑ ΣΤΑ ΚΑΓΚΕΛΑ" ! Ας έρθει ένας Αθηναίος να μου πει την ίδια ιστορία…Αμ δε! Εν μέσω ΔΝΤ, τηλεορασοπληξίας, Τζουλιοκρατίας και ατελείωτης μπούρδας, σε κάθε επίπεδο, να που στην Ελλάδα υπάρχουν άνθρωποι।

Αυτό μόνο θέλω απ’ τη ζωή μου!

Φιλούρες σε όλες τις μούρες και να μου χαρείτε την Άνοιξη!

Α

ΥΓ: Πάνο/Παναγιώτη....Χίλια Ευχαριστώ... (και το κέρασμα στο χρωστώ! κάνει και ομοιοκαταληξία άρα δεν μπορείς να το αρνηθείς! Το ότι περίμενες μισή ώρα που το βάζεις; Αφιερωμένο σε 'σενα το σημερινό ποστ, είναι όλο δικό σου! Μπράβο!)

Το κορίτσι στη φωλιά της σφήκας

Από σήμερα στις αίθουσες, το τελευταίο μέρος της τριλογίας του Στιγκ Λάρσον, "Το κορίτσι στη φωλιά της σφήκας" - για όσους δεν το έχουν δει ήδη... Μην το χάσετε!

Προηγήθηκαν τα: "Το κορίτσι με το τατουάζ" και "Το κορίτσι που έπαιζε με τη φωτιά", και τα δυο βασισμένα στα μυθιστορήματα του Λάρσον, τα οποία έχουν εκδοθεί και στα ελληνικά με μεγάλη επιτυχία...

"Το κορίτσι με το τατουάζ" κοσμεί αυτό το μπλογκ- του έχουμε μεγάλη αδυναμία! Έχω ασχοληθεί με αυτό σε δυο προηγούμενα ποστ, εδώ και εκεί ...!

Lockdown!

I just watched the best "House M.D." episode ever. Then I discovered it was Hugh Laurie who directed it.

I stand in awe!

House M.D. is one of the very few series I keep on watching and keep on wanting to watch so many years later- and I have never been disappointed so far. The level of excellence this production has reached is something unique in the history of television.

Hugh Laurie is a gifted artist- today's episode "Lockdown"(S.06, e.p16) just proves it once more. Here is to hoping that this series will not sit there twiddling its thumbs for a time that's longer than what is needed for what it actually has to say.

"When a newborn disappears from the nursery, Princeton Plainsboro goes on lockdown, preventing anyone from entering, leaving or moving within the hospital. While House and his team members are trapped in various parts of the building, new insights about the team’s personal histories, relationships and regrets surface." (summary from imdb.com)

Into the "Suggested Watching" category!